ΑΣΤΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ

        To 80,9% των πολιτών επιθυμεί την πάση θυσία παραμονή της χώρας στο ευρώ, το 77,8% % τάσσεται υπέρ της τροποποίησης του Μνημονίου και το 66,4% θα προτιμούσε τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης της εταιρείας GPO, η οποία παρουσιάστηκε χθες βράδυ στην εκπομπή Ανατροπή του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη στον τηλεοπτικό σταθμό Mega

Στο ερώτημα «αν γίνεται δεκτή ως προϋπόθεση για την πάση θυσία παραμονή στο ευρώ η εφαρμογή του Μνημονίου» το 52,4% απάντησε «ναι», το 44,5% απάντησε «όχι», ενώ το 3,1% δεν απάντησε.

Στο ερώτημα «τι πρέπει να γίνει με το Μνημόνιο», το 20,4% τάχθηκε υπέρ της καταγγελίας του, το 77,8% τάχθηκε υπέρ της τροποποίησής του, ενώ δεν απάντησε το 1,2%.

               O   Γ. Δραγασάκης τόνισε ότι στη θέση του μνημονίου  πρέπει να μπει ένα πρόγραμμα ανόρθωσης, ξεκαθαρίζοντας πάντως ότι θα υπάρξει αντικειμενικά μια περίοδος μετάβασης στην οποία κάποια από τα μέτρα, όπως τα εργασιακά, θα ακυρωθούν άμεσα και κάποια άλλα θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα πλήρες σχέδιο ώστε να γίνουν διαχειρίσιμες οι συνέπειές τους στην κατεύθυνση διαμόρφωσης ενός περιβάλλοντος σταθερότητας.

             “Ουσιαστικά όλη η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τους ρεαλιστικούς στόχους που θέσαμε προεκλογικά και το δίπολο που με συνέπεια υποστηρίξαμε: δηλαδή παραμονή της χώρας στο ευρώ και σταδιακή απαγκίστρωση από τις δυσμενείς επιπτώσεις του μνημονίου”, δήλωσε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του

       Με τα αποτελέσματα των   δημοσκοπήσεων, τις  δηλώσεις  πολιτικών αρχηγών κλπ. δίνεται η εντύπωση ότι  αναζητείται απεγνωσμένα ένας δρόμος, μια πολιτική   που θα μας  κάνει να πιστέψουμε ότι όλοι μπορεί να είμαστε ευχαριστημένοι σε μια κοινωνία που σπαράσσεται από ανομολόγητες ταξικές συγκρούσεις. Μόνο που όλα αυτά δεν είναι   τωρινά…

            «Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ Ή ΑΣΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ

            Ένα μέρος της αστικής τάξης ζητάει να γιάνει την κοινωνική αρρώστεια με σκοπό  να σταθεροποιήσει την αστική κοινωνία.

           Σαυτή την κατηγορία ανήκουν οι οικονομιστές, οι φιλάνθρωποι, οι ανθρωπιστές, οι άνθρωποι που απασχολούνται να καλυτερέψουν τη μοίρα της εργατικής τάξης, οι οργανωτές της αγαθοεργίας, οι προστάτες των ζώων, αυτοί που ιδρύουν εταιρίες για την εγκράτεια, με μια λέξη οι κάθε λογής μεταρρυθμιστές σαλονιού. Και φτάσαν  να επεξεργαστούν πλέρια συτήματα αυτού του αστικού σοσιαλισμού.

          Ας αναφέρουμε για παράδειγμα  τη «φιλοσοφία της αθλιότητας» του Προυντόν

          Οι αστοί σοσιαλιστές θέλουν τις συνθήκες ζωής στη σύγχρονη κοινωνία χωρίς τους αγώνες και τους κινδύνους που μοιραία βγαίνουν απαυτή. Θέλουν τη σημερινή κοινωνία, αλλά καθαρισμένη από τα στοιχεία που την επαναστατούν και τη διαλύουν. Θέλουν την αστική τάξη χωρίς το προλεταριάτο.  Η αστική τάξη, με το δίκηο της, παρουσιάζει τον κόσμο όπου κυριαρχεί, σαν το καλύτερο κόσμο.  Ο αστικός σοσιαλισμός επεξεργάζεται αυτήν την παρηγορητική εικόνα σένα μισό η ολοκληρωμένο σύστημα. Όταν παροτρύνει το προλεταριάτο να πραγματοποιήσει  τα συστήματά του και να μπει στη νέα Ιερουσαλήμ, δεν κάνει άλλο τίποτα στο βάθος παρά να το προσκαλεί, να διατηρήσει τη σημερινή κοινωνία, αλλά να απαλλαχτεί από τις εχθρικές αντιλήψεις που έχει γιαυτή την κοινωνία.

        Μια άλλη μορφή σοσιαλισμού, λιγότερο  συστηματική, αλλά πιο πραχτική, δοκίμασε να αποτρέψει τους εργάτες από κάθε επαναστατικό κίνημα, δείχνοντας τους πως δεν ήταν  τούτη ή εκείνη  η πολιτική μεταβολή που θα τους ωφελούσε, αλλά μόνο μια μεταβολή  στις σχέσεις  της υλικής ζωής, στις οικονομικές σχέσεις. Σημειώστε πως με την μεταβολή  της υλικής ζωής ο σοσιαλισμός αυτός δεν εννοεί καθόλου την κατάργηση του αστικού καθεστώτος παραγωγής,  που μόνο με επανάσταση είναι δυνατή, αλλά μονάχα την πραγματοποίηση διοικητικών μεταρρυθμίσεων πάνω στην ίδια τη βάση αυτού του αστικού καθεστώτος παραγωγής.

           Οι μεταρυθμίσεις αυτές, συνεπούμενα, δε θίγουν τις σχέσεις του κεφαλαίου και της μισθωτής δουλειάς αλλά μονάχα, το πολύ πολύ, ελαττώνουν για την αστική τάξη τα έξοδα της κυβέρνησής της και της απλοποιούν  την κρατική διαχείριση.

          Ο αστικός σοσιαλισμός  τότε μόνο παίρνει την άξιά του έκφραση όταν καταντάει μια απλή μορφή ρητορισμού.

         Ελεύθερο εμπόριο σε όφελος της εργατικής τάξης! Προστατευτικοί δασμοί σε όφελος της εργατικής τάξης! Φυλακές με κελιά  σε όφελος της εργατικής τάξης! Να τι είναι η τελευταία λέξη του αστικού σοσιαλισμού, η μόνη που την έχει πει στα σοβαρά. Γιατί ο αστικός σοσιαλισμός επιμένει απόλυτα σε τούτη δα   τη διαβεβαίωση πως οι αστοί  είναι αστοί για το χατήρι της εργατικής τάξης.»

                                 Κ. Μάρξ-Φ. Ενγκελς :   «Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος»

                                                                                 (Μετάφραση Μ.Π, Ιούνης 1948)