Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ



«Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του ευρώ» αποφάνθηκε ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης εκ της Εσπερίας, που καταγγέλλει «τον φρικτό περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας που επιβάλλει η  τρόικα των δανειστών» και τα εγχώρια  ΜΜΕ αναπαράγουν δηλώσεις του και αναλύουν το  σχέδιό του, ενώ  πολιτικοί  των ποικιλώνυμων κομμάτων θυμούνται το παρακράτος και  στελέχη διοίκησης κάνουν ΕΔΕ για το plan B. Στο εσωτερικό  ο Π. Λαφαζάνης στην εκδήλωση για τα πέντε χρόνια του ιστότοπου του μιλά για εθνικό νόμισμα και υποστηρίζει ότι η έξοδος από το ευρώ δεν αποτελεί καταστροφή, θεωρώντας το ΟΧΙ φωτεινό ορόσημα για « μια Ελλάδα περήφανη και στο κάτω κάτω σοσιαλιστική».
Και όλα αυτά και άλλα τόσα στη σκιά των ψηφισθέντων προαπαιτούμενων, του τρίτου μνημονίου, των κεφαλαιακών ελέγχων και των …κουαρτέτων. Και άντε τώρα να εντοπίσει κανείς μέσα στο πλαίσιο αυτών των επεισοδίων αιτίες και στόχους  που τα συνδέουν και  ερμηνεύουν και να σταθμίσει τη σοβαρότητά τους και επικινδυνότητά τους. Και θα πρέπει να επιδοθεί κανείς στο παιχνίδι του χαμένου θησαυρού για να  ανακαλύψει μέσα σ’ αυτά τα  τραγελαφικά επεισόδια με τις τραγικές συνέπειες στη μαζική μας εξαθλίωση, τη διαφορά αρχών, ουσίας, κατεύθυνσης  από τη στιγμή που  μπαίνουν στο περιθώριο τα καθοριστικά κριτήρια που σε τελευταία ανάλυση είναι οι καθαρά παραγωγικές απαιτήσεις, οι ανάγκες διαμόρφωσης κατάλληλης εργατικής δύναμης ή κατάλληλα προσανατολισμένων καταναλωτών, με άλλα λόγια όλα αυτά που εξυπηρετούν  τις  απαιτήσεις του καπιταλιστικού κέρδους.
               Με το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αποσαφηνίζονται πια οι στόχοι και πολλών από κείνους που έδιναν την εντύπωση  στα πρώτα χρόνια της κρίσης πως  διαπνέονταν από αριστερές και προοδευτικές απόψεις, στα πλαίσια  της διάκρισης μνημονιακών και αντιμνημονιακών, έτσι που σε συνδυασμό με την αποσαφήνιση της μνημονιακής πραγματικότητας να μετατοπιστεί ένα μεγάλο μέρος από αυτούς σε θέσεις όχι πια απλώς ανοχής αλλά και συνεργασίας με την κυρίαρχη εξουσία. Και  οι αντιπαραθέσεις τύπου Βαρουφάκη, Λαφαζάνη κλπ. που θέλουν να ξεγελάσουν ότι γίνονται είτε σε καθαρά ιδεολογικό επίπεδο ή σε πολιτικό περιορίζονται στην πραγματικότητα να γίνονται στο οικονομικό υποστηρίζοντας αντιτιθέμενα  αστικά συμφέροντα μέσα στα καπιταλιστικά πλαίσια.
Τα αναχώματα και οι εφεδρείες της αστικής πολιτικής με αριστερό πρόσημο όλο εξαντλούνται και όλο νέα εμφανίζονται.  Οι αριστεροί της κυβέρνησης και της εσωτερικής αντιπολίτευσής της κόπτονται για την αναγνώριση της αυτονομίας της οικονομίας, για τη μη ταύτισή της με τις ιστορικά προσδιορισμένες παραγωγικές σχέσεις και με τον  καπιταλιστικό  τρόπο οργάνωσης της παραγωγής, αγνοώντας ή διαστρεβλώνοντας τις ιδεολογικές συντεταγμένες που ενσωματώνονται σ’  αυτήν. Οι επαναστατικές  κορώνες με μπόλικη μαρξίζουσα ορολογία   της Αριστερής Πλατφόρρμας δεν σκοπεύουν παρά παραπλανώντας να ασκήσουν μολυντική και αποσυνθετική επίδραση για αποδιάρθρωση κάθε  λαϊκού κινήματος. Γλώσσα και δράσεις αποκτούν συμβολικό ρόλο για να λειτουργήσουν  ως σημειολογικά στοιχεία ταύτισης σε μια καθ’  όλα αφελή αναπαράσταση επαναστατικής συμπεριφοράς.  Γι’  αυτό κι  αυτές οι τάσεις για σύγκρουση ή άρνηση της ασκούμενης πολιτικής, πάντα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος,  δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται απλώς σαν ανεδαφικές και ουτοπικές θεωρητικολογίες, αλλά σαν  επικίνδυνες τάσεις,  γιατί με τον ευμετάδοτο απλοποιητικό λόγο τους επιδιώκουν να υπονομεύσουν το επίπονο και επιτακτικά αναγκαίο έργο ερμηνείας και κατανόησης της κοινωνικής πραγματικότητας -το έργο του ΚΚΕ.
Η εθνική κυριαρχία και η υπερήφανη Ελλάδα ξαναβρίσκουν στους όψιμους επαναστάτες είτε του διαδικτύου (Ισκρα) είτε των …hedge funds (Βαρουφάκης) τη θέση του ιδανικού των προηγούμενων δεκαετιών που συσπειρώνει, πάνω στην υπόθεση περί ομοιογενούς κοινωνίας ελλήνων,  τους θυμωμένους εξαθλιωμένους ακίνδυνα για τον καπιταλισμό με εύπεπτες ερμηνείες για την πραγματικότητα κι εύκολα αναγνωρίσιμες διαχωριστικές γραμμές –ελληνικά και  ξένα συμφέροντα. Ενώ η κατάδειξη της σαπίλας στον περιορισμένο χώρο του ευρώ σύμφωνα με τη σαιξπηρική παράφραση του λαλίστατου πρώην υπουργού δίνει μια ερμηνεία αντικλείδι για τον τρόπο λειτουργίας του καπιταλισμού που στηρίζεται στην ηθική και συγκαλύπτει αυτό που είναι η ουσία του, η εκμετάλλευση. Το είδος του νομίσματος είναι ένα κατά συμβεβηκός χαρακτηριστικό του.
 Κι όλοι τούτοι, αντιπολιτευόμενοι  με διαφορετικό λόγο συναντώνται στον ίδιο στόχο, στον …εξανθρωπισμό του καπιταλισμού. Ο αγώνας για αποδέσμευση από μνημόνια δεν συνδέεται με την καταπίεση και εκμετάλλευση του καπιταλισμού, αλλά με λάθη που παίρνουν  άλλοτε έναν αφηρημένο άλλοτε έναν προσωπικό χαρακτήρα, που τ’ αποσπά από το περίγραμμά τους  και τα υποκαθιστά με το καθολικό σχήμα της ανθρώπινης πλάνης, όταν δεν διανθίζονται με προσωπικό δόλο ή συμφέρον, ποτέ με ταξικό κριτήριο.
               Κι έτσι η πορεία των γεγονότων αποκαλύπτει πια ότι  κυρίαρχος φορέας της οργανωμένης αντίστασης ενάντια στις επιλογές του κεφαλαίου για την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος απομένει το ΚΚΕ

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

ΠΟΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ;



Η καγκελάριος Α. Μέρκελ  μιλώντας στο γερμανικό κοινοβούλιο για την έγκριση της συμφωνίας με την ελληνική πλευρά υπογράμμισε πως ««Με τo αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος χάθηκε το σημαντικότερο νόμισμα, η αξιοπιστία» ενώ, απαριθμώντας τις επιλογές που είχαν, απέρριψε την οδό της "ένωσης μεταφορών κεφαλαίων", που θα ήταν το τέλος της κοινότητας Δικαίου, με ένα κούρεμα, που όμως απαγορεύεται» καθώς και την εγκατάλειψη της Ελλάδας «με επακόλουθο το χάος στην Ελλάδα, αλλά αυτό θα ήταν το τέλος της υπευθυνότητας, και με εμάς αυτό δεν γίνεται».
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλης προχτές στη Βουλή  αναφέρθηκε ότι πολλοί  από αυτούς που έχουν θητεύσει στο κίνημα της αριστεράς βρέθηκαν «αντιμέτωποι με την ηθική της ευθύνης και την ηθική του φρονήματος»
Ο Π. Λαφαζάνης πριν από τη συμφωνία που καταψήφισε διακήρυττε πως ήθελε μια «συμφωνία που να σέβεται την αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού, και να ανοίγει παράθυρα για διέξοδο από τη σημερινή κρίση»
               Εμπιστοσύνη κι αξιοπρέπεια, ευθύνη,  δίκαιο  κλπ. στο λόγο των διαπραγματευομένων –ΕΕ και Ελλάδος- σαν να είναι έννοιες απόλυτες, αμετακίνητες, απολιθωμένες, σαν το νόημά τους να μην αντανακλά την αιτιακή αλληλουχία ανάμεσα στην οικονομική συγκρότηση της κοινωνίας και το ιδεολογικό της εποικοδόμημα. Τέτοιες και παρόμοιες δηλώσεις δεν γίνονται παρά για να αφήνουμε το  έδαφος της πραγματικότητας  των ταξικών συμφερόντων και συγκρούσεων, επιδιώκοντας να χαθούμε σε  μια νέα πραγματικότητα στη σφαίρα της ηθικής ενέργειας, που περιλαμβάνει το δίκαιο, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια κλπ. Με παραμορφωμένες όλες τις  έννοιες που μ’ αυτές προσπαθούμε να συλλάβουμε την πραγματικότητα σε αγαστή συμφωνία οι «αριστεροί» με «φιλελεύθερους» που τους  καταγγέλλουν  μεθυσμένοι από την φρασεολογία τους και τον κούφιο λυρισμό τους μας γυρνάν έναν αιώνα πίσω, να ξαναπιστέψουμε πως η αστική κοινωνία  δεν είναι θεμελιωμένη πάνω στην αδικία, στην ασυνείδητη εκμετάλλευση και στην έσχατη εξαθλίωση του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας.
               Στα  χρόνια της κρίσης η αριστερά του ρεφορμισμού, των πολυποίκιλων  κινημάτων, του αντικομμουνισμού κλπ. έπεισε πως είναι σε θέση να επιβάλλει την εναλλακτική λύση στα αδιέξοδα των μνημονίων σαν πολιτική δύναμη μιας μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και ότι μπορούσε να γίνει πειστική και υπεύθυνη κυβερνητική δύναμη, αντλώντας την πολιτική της δύναμη από τη  σχέση εκπροσώπησης, που μετακυλίστηκε από το ΠΑΣΟΚ σ’  αυτήν, με  μεγάλο τμήμα του λαού.  Ταχύτατα,  σε λιγότερο από εξάμηνο, οπισθοχώρησε στην επίθεση του κεφαλαίου, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό συσχετισμό των δυνάμεων στην κεντρική πολιτική σκηνή υπέρ της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και παρουσιάζοντας την ολοκληρωτική ακύρωση όλων των κατακτήσεων των λαϊκών δυνάμεων σαν τη μόνη εναλλακτική λύση για να μην «ανατιναχτεί» η χώρα.
Κι ενώ όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά ακόμα και τώρα στην κρίση, γνωρίζαμε πως η κοινή ουσία των ρεφορμιστικών δυνάμεων της αριστεράς στην πολιτική της έκφρασης ήταν ο προσανατολισμός των αγώνων στην ανάληψη της διακυβέρνησης, πάει να πει της διαχείρισης του καπιταλισμού,  πιστεύοντας στις διακηρύξεις για μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία υπέρ των λαϊκών δυνάμεων,  τώρα που διαπιστώθηκαν τα μηδενικά όρια αυτών των μεταρρυθμίσεων μιλάμε για προδοσία και πραξικόπημα.  Κι όμως  χρόνια ολόκληρα η ίδια η αριστερά, με τα ποικίλα επίθετα, προωθούσε την αντίληψη, και η πλειοψηφία των οπαδών της αποδεχόταν, με συμμετοχή σε κυβέρνηση ή ανάληψη της τον  μετασχηματισμό των κρατικών μηχανισμών, την αναδιανομή του εισοδήματος κλπ. ενώ η κυρίαρχη ιδεολογία της και στρατηγική διαποτίζεται από την επιδίωξη για ταξική συνεργασία, υπέρ βέβαια της κυρίαρχης τάξης,  και προσπάθεια αποφυγής της ταξικής σύγκρουσης και  της αποφασιστικής  ρήξης. Με το δημοψήφισμα  δεν έκανε άλλο παρά να χρησιμοποιήσει το δυνατό σημείο της καπιταλιστικής κυριαρχίας, την απόσπαση συναίνεσης των μαζών μέσω του μύθου της λαϊκής κυριαρχίας, για να  συνεχίζει να τις υπνωτίζει  με την αναγνώριση της αναγκαιότητας της πάλης  μέσα στους θεσμούς. Δεν υπήρξε λοιπόν καμιά προδοσία, όσο κι αν αυτή η ερμηνεία για την σύνταξη και ψήφιση του 3ου μνημονίου από την αριστερά είναι αρκετά βολική, γιατί δεν ακυρώνει την πολιτική της μεταθέτοντας την ευθύνη σε πρόσωπα, ούτε και κανένα πραξικόπημα. Ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί όλα τα μέσα και εφεδρείες που διαθέτει. Μόνο που εμείς, εμποτισμένοι με την αστική ιδεολογία επειδή πιστέψαμε για σημαντικές τις μάχες πάνω σε δευτερεύουσες  πλευρές της καπιταλιστικής κυριαρχίας και  κάτω από άλλες συνθήκες συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι τέτοιες μάχες είναι κι αυτές της εποχής  της καπιταλιστικής κρίσης.
  Τα στοιχεία είναι διαφανή:  η υποταγή των αγώνων στην προοπτική σχηματισμού μιας αριστερής κυβέρνησης, η υπόσχεση για  προώθηση μιας άλλης οικονομικής πολιτικής, κόντρα μάλιστα στα διεθνή καπιταλιστικά κέντρα με άξονα το καπιταλιστικό κράτος, η προσδοκία για  χρησιμοποίηση  των κρατικών μηχανισμών για μεγάλες φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, η υποκατάσταση της ταξικής πάλης από διαπραγματεύσεις δεν ανοίγουν δρόμο για μια έστω κάπως πιο φιλολαϊκή πολιτική αλλά δημιουργούν, με τον παροπλισμό των λαϊκών μαζών,  τις καλύτερες προϋποθέσεις για νίκη της εντεινόμενης επίθεσης  του κεφαλαίου ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ παγίδευσε και απλώς φαίνεται πως  αυτοπαγιδεύθηκε και ο ίδιος στις κλασικές αυταπάτες της σοσιαλδημοκρατίας με την  πλήρη εγκατάλειψη του μαρξισμού. Στην πραγματικότητα είναι κι αυτός ένας τρόπος να είσαι έγκυρος διαχειριστής της στρατηγικής του καπιταλισμού με εκμετάλλευση των οραμάτων των λαϊκών στρωμάτων για μια καλύτερη κοινωνία.  Γι΄ αυτό  και του απομένει μόνη ερμηνεία για την πραγματικότητα εκείνη που βασίζεται στο μη ορθολογικό και στην ψυχολογία της εκδίκησης ή ταπείνωσης, η οποία στηρίζεται στη θεωρία της εξωτερικής ταπείνωσης και της εσωτερικής προδοσίας.
Και κάπως έτσι η στροφή των μαζών θα είναι ταχύτερη. Οι κατεστραμμένες πλέον μεσαίες και μικροαστικές τάξεις εξομοιώνονται οικονομικά με το προλεταριάτο. Ενώ όμως το βιοτικό τους επίπεδο υποχωρεί δραματικά, πολιτικά διατηρούν την αστική τους κουλτούρα και την απέχθειά τους για τις κομμουνιστικές ιδέες. Με το φανατικό αστικό ρομαντισμό τους και με αποσπασματική πολιτική συνείδηση όσες δεν θα καταφεύγουν στα σαλπίσματα  του εθνικισμού και στο ρατσισμό με αποτέλεσμα να στραφούν σε φασίζουσες πολιτικές με  δημοκρατικές διακηρύξεις, θα ευελπιστούν οικονομική ανάκαμψη από ΕΕ. Το προλεταριάτο από την άλλη ολοένα και περισσότερο θα συνειδητοποιεί την αβουλία και ανικανότητα των αριστερών να υπερασπιστούν το βιοτικό επίπεδο και τα κεκτημένα εργατικά δικαιώματα, με κίνδυνο, για την κυρίαρχη τάξη, να  μετακινηθεί προς το κομμουνιστικό κόμμα. Κι έτσι αριστερές πλατφόρμες, γκρουπούσκουλα που προωθούνταν υπερβολικά από ΜΜΕ όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπαθούν να γίνουν τα αναχώματα προς μια τέτοια στροφή.  
Γι’ αυτό και «Η ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ κι η συμπόρευση μαζί του είναι προαπαιτούμενο για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και τη συγκρότηση μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας, που θα αγωνίζεται για κάθε λαϊκό πρόβλημα, θα διεκδικεί άμεσα μέτρα ανακούφισης, ανάκτηση απωλειών, με σταθερή «πυξίδα» την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό»

Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΕΠΙΛΟΓΗ ΥΨΗΛΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ»

Και γιατί και τι να συνεχίζει να σχολιάζει κανείς από μια πραγματικότητα που η σκληρότητά της δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται πια σαν ευκαιρία για να μιλά γι’ αυτήν, αλλά μόνο για να την αλλάξει; Και καταλαβαίνει κανείς πως ύστερα από την πρωινή ψηφοφορία που σε αγαστή συμφωνία  όλων των κομμάτων, εκτός του ΚΚΕ (γιατί το ΟΧΙ του  φασισμού της Χρυσής Αυγής συμπεριλαμβάνεται από άλλους υπόγειους δρόμους, και γι’  αυτό πιο επικίνδυνους, σ’ αυτήν τη συμφωνία) οι μάχες πια δεν μπορεί να εξατμίζονται σε θεωρητικολογίες, και το blog αυτό δεν εξαιρείται, αλλά η επίθεση πια  πρέπει να σημαδεύει  ίσα στο μεσόφρυδο τους πραγματικούς εχθρούς, ομάδες και άτομα σημειώνοντάς τους με το όνομά τους.
        Με την οικονομική κρίση αυτό που έμοιαζε φάρσα έγινε τραγωδία. Κι αν ο ταξικός αντίπαλος της άρχουσας τάξης μέχρι την κρίση μπορούσε να εξουδετερωθεί με πιο διακριτικά μέσα, διαστρέβλωση, υπονόμευση, δολιότητα, χρήμα, ατομικό κέρδος κλπ. τώρα που τα πράγματα σκληραίνουν και οι εφεδρείες της αυταπάτης λιγοστεύουν τα πιο διακριτικά αυτά μέσα μοιάζει να μην επαρκούν πια. Εξάλλου και  αυτοί που φιλοδοξούσαν να είναι οδηγοί της κοινής γνώμης προς όφελος της άρχουσας τάξης  ολοένα πιο ξεκάθαρα αποκαλύπτουν το πρόσωπό τους.
           Και είναι κυρίως οι πράξεις αυτών  οι οποίοι χρόνια τώρα μιλούσαν, -προφορικά, διαδικτυακά κλπ.-  και ήθελαν να παρουσιαστούν ότι είναι προικισμένοι με μια διευρυμένη …ενόραση, διάφορη από τη συμβατική, που περιλάμβανε και τα κοινωνικά, ότι αποτυπώνουν τον κόσμο με προοδευτικό  τρόπο, ότι ανακαλύπτουν τα μεγαλεία της ζωής εκεί που οι άλλοι αδυνατούν να τα διακρίνουν και προσπαθούσαν να πείσουν για τον μονόδρομο των μνημονίων ή για την λανθασμένη πορεία της ΕΕ και για την Ευρώπη των λαών, που αποκάλυψαν τώρα πια  όχι  μόνο τη  φτώχεια της σκέψης τους αλλά κυρίως τη δολιότητα των πράξεων τους. Η αγωνιστική ευφράδεια, το λυρικό και συγκινησιακά φορτισμένο λεξιλόγιό τους, όπως η ομιλία του επικεφαλής της εκτελεστική εξουσίας Α. Τσίπρα στην ευρωβουλή και η αντίστοιχη με τα περί επιλογής υψηλής εθνικής ευθύνης στη Βουλή ή οι συλλογισμοί που επιστρατεύτηκαν για να δικαιολογήσουν τα παρών στην εντολή που ζήτησε ο πρωθυπουργός, για εξουσιοδότηση από τη Βουλή για διαπραγμάτευση με βάση την ελληνική πρόταση, δεν επαρκούν πια για να μεταμφιέσουν το ρόλο τους στην πολιτική ζωή της χώρας.
       Παραλείψεις σκόπιμες, μονομέρειες αδικαιολόγητες, ιδεολογικές αποσιωπήσεις ή διαστρεβλώσεις, ταξικές ισοπεδώσεις, κρίσεις σε προσωπικό επίπεδο χρόνια τώρα εξυπηρετούσαν την προσπάθεια συσκότισης της κοινωνικής πραγματικότητας. Ρεφορμιστές, οπορτουνιστές, αριστεροί, ψευδοεπαναστάτες, αντισυμβατικοί  κλπ. χρόνια τώρα καλλιεργούσαν ψευδαισθήσεις μόνο για να κάμψουν όποιο αγωνιστικό φρόνημα παρέμενε ακόμα όρθιο. Τα πρωινά παρών ή οι απουσίες στην Βουλή δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ούτε σαν φύλλο συκής για να συνεχίσουν να καλύπτουν το στόχο όλων των χρόνων της  μεταπολίτευσης: την περιπόθητη συναίνεση και την πεποίθηση πως άλλος δρόμος, άλλο όραμα, άλλο πολιτικό σύστημα, άλλος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής δεν υπάρχει. Φυσικό φαινόμενο ο καπιταλισμός που μπορεί να είναι καλός ή κακός –όπως στις μέρες μας που επικράτησαν οι φιλελεύθερες απόψεις, όχι όμως για πολύ, σε λίγο καιρό θα αφυπνιστούν οι λαοί της Ευρώπης με μπροστάρη το ΣΥΡΙΖΑ για να διεκδικήσουν τον καλό καπιταλισμό δια της αναθέσεως σε αντίστοιχες κυβερνήσεις. Και κάπως έτσι επικράτησε η αποδοχή, η εγκαρτέρηση και η απάθεια, αυτή η ναρκωμένη ακινησία κάτω από τη πυγμή ενός πεπρωμένου που δεν χρειάζεται να προσπαθεί κανείς ούτε να του ξεφύγει.
         Η αριστερή πλατφόρμα με Λαφαζάνη, η Ραχήλ Μακρή η Κωνσταντοπούλου, ο Βαρουφάκης  και όλα τα παρών ή οι απουσίες και τα εσκεμμένα ΟΧΙ στο κοινοβούλιο κι αλλαχού ( κι ανάμεσα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) βάζουν υποψηφιότητα για  το  μετά Τσίπρα πολιτικό κεφάλαιο ή κρατούν αποστάσεις …υπεροψίας, για να συμπαρασύρουν σε μια νέα πολιτική δουλεία τους εργαζόμενους, σε ένα δεσποτισμό με καινούργιο πρόσωπο, εγκαταστημένο πάνω στα ερείπια της ονομαζόμενης αριστερής πολιτικής. Αν  το σύστημα της καπιταλιστικής καταπίεσης οδηγεί αναγκαστικά στην έκρηξη, όλοι αυτοί χρόνια τώρα δούλευαν για την αποτροπή της και τώρα σαν κυβέρνηση μοιάζουν να είναι ένα από τα τελευταία αναχώματα. Πήραν τη μαρξιστική ορολογία και τη μετέτρεψαν σε κατηγορικές προσταγές, σε αφηρημένες αξιοσέβαστες αλήθειες  που ισχύουν για άλλους  καιρούς και για άλλους τόπους έξω από τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, που βέβαια δεν αλλάζει.
         Μετά την εκτίναξη του σε κυβερνών κόμμα και την κατάληψη της θέσης που κατείχε το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τεθλασμένες πορείες, που βραχυπρόθεσμα έμοιαζαν ακατανόητες, αναβαπτίστηκε σε φερέγγυο συνομιλητή της άρχουσας τάξης, αφού  με νύχια και με δόντια προσπαθούσε  να κρατήσει σε υπνηλία τις όποιες κινητοποιήσεις. Και συνεχίζει η οπορτουνιστική του αντίληψη να εξαπατά, να παζαρεύει, μ’ ένα επίπλαστο φιλεργατικό πρόσωπο να αναβαθμίζεται στην πολιτική σκηνή εγγυώμενη την ομαλή, έως ακινησίας, χειραγωγήσιμη διεξαγωγή της ταξικής πάλης.  Ενας υπουργός της κυβέρνησης, ο Π. Λαφαζάνης που χρόνια τώρα θέλει να παρουσιάζεται σαν η κομμουνιστική συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να μπορεί από τα …αριστερά και με εγκυρότητα να στρέφεται εναντίον του ΚΚΕ και να το απαξιώνει, δήλωσε παρών δικαιολογώντας με αντιφατικούς συλλογισμούς τη στάση του «Στηρίζω την κυβέρνηση αλλά δεν στηρίζω ένα πρόγραμμα λιτότητας» Κι από κοντά η πρόεδρος της Βουλής που αποδίδει ειλικρίνεια, παρρησία και ανιδιοτέλεια στον πρωθυπουργό, ενώ δικαιολογεί το παρών  γιατί δεν κλείνει τα μάτια και δεν προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει κι επομένως δεν θέλει να νομιμοποιήσει αυτήν τη συμφωνία. Πλήθος διαλυτικά στοιχεία που ξέρουν να κάνουν μ’ αυτά το παιχνίδι τους οι  ταξικοί εχθροί των λαϊκών στρωμάτων καταγίνονται να  εξουδετερώσουν τις αντιδράσεις τους πριν γίνουν απειλή για το σύστημα.
          Κι ένας λαός που λιώνει, με ενέργειες που ψευδαισθήσεις και αυταπάτες τις φθείρουν και τις ακυρώνουν. Τι έγινε το σχεδόν 62% ΟΧΙ του δημοψηφίσματος;  Και απομένει πάλι σ’ αυτούς, τους κομμουνιστές,  που η συνείδησή τους δεν έχει τυφλωθεί από τις αυταπάτες και υποσχέσεις ενός συστήματος που εξαγοράζει τα πάντα να γίνουν οι αφυπνιστές και οι επαγρυπνητές των άλλων.
        Δεν υπάρχει πια καμιά αυταπάτη  για το ανώφελο της απομονωμένης δράσης. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει  δίχως τις οργανωμένες ενέργειες των εργατικών τάξεων. Πάνω στις πλάτες τους και στα μυαλό τους,  πάνω στην πρόθυμη αυταπάρνησή τους στηρίζεται η ζωή και η τύχη του κόσμου. Η απειλή όλων αυτών των εξαθλιωμένων που με το τρίτο μνημόνιο θα αυξηθούν όσο είναι ακόμα ανοργάνωτες μπορεί να εξουδετερωθεί. Γι’  αυτό και ο ρόλος του Κομμουνιστικού κόμματος είναι τόσο καθοριστικός, γι’  αυτό και η ευθύνη του τόσο μεγάλη.

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ



  Και μετά τις πλατείες το συντριπτικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα εγγράφεται σαν τη δεύτερη μαζική αντίδραση του πληθυσμού στην πολιτική της λιτότητας. Με συντριπτική πλειοψηφία εξουσιοδοτήθηκε εν λευκώ η κυβέρνηση να υπογράψει ό,τι βούλεται. Ψηφίστηκε ένα ΟΧΙ σκοτεινό κι αινιγματικό, που συγκέντρωνε όλες τις φαντασιώσεις μας για αντίσταση, με ρήτρα εγγύησης όμως την ΕΕ. Από κει και πέρα ο καθένας το φαντάζεται με πολλές αποχρώσεις, σαν εποχή θριάμβου της αντίστασης και της περηφάνιας, σαν μια πολιτική πράξη δημοκρατική και πιο δίκαιη. Μ’ αυτό το ΟΧΙ πολλοί νομίζουν  πως διαισθάνονται τον ερχομό μεγάλων αλλαγών, μια καθολική αναμόρφωση της πολιτικής και κοινωνικής δομής ολόκληρης της πολιτικής ζωής, που θα γίνει αυτόματα, χωρίς τη συνεχή παρουσία, αγώνα και πίεση των λαϊκών στρωμάτων, υπερταξικά, αμεσοδημοκρατικά, αυτόνομα και άλλα ηχηρά.  
 Βέβαια η επόμενη μέρα δεν δείχνει παρά το  ξαναμοίρασμα της τράπουλας, και μάλιστα σημαδεμένης. (Ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής διευκόλυνε τις ενωτικές κινήσεις του πρωθυπουργού  με την άρνησή του να παραστεί στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών). Ο  πρωθυπουργός, νέος και αισιόδοξος, εμπνέει τις γεμάτες έξαρση ελπίδες που συνεπαίρνουν τα πνεύματα ιδίως των νέων. Το δημοψήφισμα έχρισε τον νέο κυρίαρχο του αστικού πολιτικού παιχνιδιού, δείχνοντας στα παλιά κόμματα εξουσίας πως ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους με τη μορφή αυτή και τους αντίστοιχους ηγέτες. Στο πρόσωπο του Α. Τσίπρα βρήκαν οι αγανακτισμένοι και θυμωμένοι των πλατειών του ’11 την πιο λαμπρή έκφραση των ασαφών και υποσυνείδητων επιδιώξεων που ένα μεγάλο μέρος  του λαού έχει. Το βράδυ των αποτελεσμάτων ξανακούστηκαν συνθήματα του καλοκαιριού του ’11 για το μνημόνιο που θα φύγει, όταν όλα τα στελέχη της κυβέρνησης μιλούν για το ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί που έχουν στο χέρι τους. Ο ίδιος το πρωθυπουργός  στο τηλεοπτικό του διάγγελμα μετά τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος επέμενε πως η εντολή που το δόθηκε «δεν είναι εντολή ρήξης με την Ευρώπη αλλά εντολή ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μας δύναμης για μια επίτευξη βιώσιμης συμφωνίας».  Οι εκλογείς λοιπόν δεν αμφισβήτησαν με το ΟΧΙ παρά μόνο τον συνεχή προσανατολισμό στη λιτότητα
Και από την Ευρώπη, όπου μέσα από συγκρουόμενες δηλώσεις αξιωματούχων αναζητούμε φίλους και συμπαραστάτες, λες και επηρεάζονται συμφέροντα από συναισθήματα και προσωπικές επιλογές, έρχονται μηνύματα για τα φιλάνθρωπα αισθήματα που ετοιμάζουν ανθρωπιστική βοήθεια (δηλώσεις Μ. Σουλτς πως «δεν θα αφήσουν στους ανθρώπους στην Ελλάδα στη μοίρα τους») στον περήφανο ελληνικό λαό. Και θα αρχίζουμε να συνηθίζουμε όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να  υπάγεται σε προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, που θα περιλαμβάνουν τη σταδιακή  παραχώρηση καταλύματος για αστέγους,  βοηθήματα σε οικογένειες, σε ανίκανους προς εργασία, σε άνεργους κλπ. Προγράμματα που θα  εξασφαλίζουν ίσα την επιβίωση και βέβαια δεν θα έχουν καμιά σχέση με εκείνα  του κοινωνικού κράτους  που θεωρούνταν ότι ισχυροποιούν άνισα τους εργαζόμενους έναντι των εργοδοτών τους. Μ’  αυτά μόλις θα εξασφαλίζεται  η  επιβίωση χωρίς να προεξοφλείται η διάρκειά τους, ο φόβος της πείνας για να παραμένει, και ο φόβος κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται λογικά αποφεύγοντας τα άκρα.
Δέσμια η μεγάλη πλειοψηφία της ιδεολογίας που στην ανοδική της πορεία είχε διαμορφώσει η αστική τάξη και ανταποκρίνεται στην προέλευση, το ρόλο της και τα συμφέροντά της, αναμένει σε ένα όχι και πολύ μακρινό μέλλον την κοινωνική ευημερία η οποία ανεστάλη για κάποιο χρονικό διάστημα από την απληστία, διαφθορά,  τεμπελιά κλπ.  κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Συνδέοντας την ευημερία με την ΕΕ η πολιτική της σύγκρουσης και ρήξης, που να προκύπτει από την πάλη των τάξεων,  χωρίς όμως καμιά εγγύηση επιτυχίας δεν προκρίνεται πέρα από το ΚΚΕ από κανένα και φαίνεται πως δεν βρίσκει και ανταπόκριση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.  Οι αντιλήψεις και δράσεις τάξεων και στρωμάτων  δεν παράγουν με τις κινήσεις τους αντιλήψεις ταξικής σύγκρουσης. Και σχεδόν ολόκληρη η ελληνική κοινωνία  ωθείται  να επιδείξει ενωτικό πνεύμα στα πλαίσια του εθνικού συμφέροντος. Από το διάγγελμα  του πρωθυπουργού μετά την συντριπτική επικράτηση του ΟΧΙ και την πρόταση για σύγκλιση συμβουλίου  των πολιτικών αρχηγών όλα τα μηνύματα και οι διαβεβαιώσεις από όλες τις κατευθύνσεις συγκλίνουν στη γεφύρωση των διαφωνιών εν ονόματι του εθνικού συμφέροντος. Παλιά συνταγή και δοκιμασμένη το εθνικό συμφέρον που μπορεί να καλύψει κάθε κενό ερμηνείας για την επίθεση στις λαϊκές τάξεις,  και να υπερκεράσει ταξικές αντιθέσεις, ενσωματώνοντας τις τάξεις των εργαζομένων στις επιλογές της άρχουσας τάξης με τη δική τους θέληση.
               Η συμπόρευση, όπως έδειξε το συμβούλιο  των πολιτικών αρχηγών,  όλων των κομμάτων, πλην του ΚΚΕ, σηματοδοτεί την ολοκληρωτική επικράτηση των καπιταλιστικών επιλογών και δείχνει ξεκάθαρα πως στην ουσία στο κεντρικό  πολιτικό επίπεδο έχουν εκλείψει και οι παραμικρές ενστάσεις, και αποκαλύπτει πόσο επιφανειακές ήταν στην πραγματικότητα οι διαφορές ανάμεσα στο ΝΑΙ και το ΟΧΙ χθεσινού δημοψηφίσματος.  Δεν ήταν ανάσα αξιοπρέπειας ή αντίστασης, αλλά ανάσα ψευδαισθήσεων που η για πρώτη φορά κυβέρνηση  της αριστεράς χάρισε στις βασανισμένες μάζες που προσβλέπουν σ’  αυτήν για σωτηρία, πριν το τελικό αλυσοδέσιμο στον άγριο καπιταλισμό της ΕΕ.
               Οι επιλογές του ΚΚΕ τόσο στο δημοψήφισμα όσο και στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών βάζουν, κι επιμένουν σ’ αυτό,  τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα αστικά κόμματα και το κόμμα της εργατικής τάξης. Για να διαμορφωθεί σε όλους μας  μια πολιτική συνείδηση που να ερμηνεύει τις πολιτικές επιλογές από τη σκοπιά της ταξικής πάλης και των ταξικών συμφερόντων. Ώστε όσο τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής επίθεσης θα γίνονται πιο τραγικά τόσο θα γίνεται πασιφανές ότι η πολιτική σύγκρουσης και ρήξης με τις καπιταλιστικές επιλογές  είναι μονόδρομος.

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ



Το κυνήγι των εξήντα ευρώ, που είναι πενήντα, από ΑΤΜ σε ΑΤΜ, η αγωνία των συνταξιούχων για τις συντάξεις τους και των καταθετών για τις καταθέσεις τους, αγαπημένα θέματα των ΜΜΕ που με όλες τις δυνάμεις τους προπαγανδίζουν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα απειλώντας με όλες τις πληγές του Φαραώ στην περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ. Τα κρατικά κανάλια πιο συγκρατημένα προβάλλουν τις κυβερνητικές θέσεις ταυτίζοντας στο δημοψήφισμα αξιοπρέπεια του λαού και ΟΧΙ, για την επίτευξη μιας καλύτερης συμφωνίας με τους εταίρους μας στην ΕΕ.
               Και η  κοινή λογική μοιάζει να συνεχίζει να  δεινοπαθεί. Ψάχνει να βρει κανείς διαφορές ανάμεσα στο ΝΑΙ και το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της Κυριακής και το μόνο που διαπιστώνει είναι η υποταγή και στις δυο περιπτώσεις στην εικόνα της πολιτικής που επιβάλλει η κυρίαρχη ιδεολογία. Και οι δυο θέσεις πλήττουν την καρδιά της «λαϊκής βούλησης» απονευρώνοντας και διαστρεβλώνοντας τη σημασία του ΝΑΙ και ΟΧΙ κι ευτελίζοντας, γι’ αυτό και εξουδετερώνοντας, θεσμούς της αστικής δημοκρατίας που εκφράζουν, στα πλάισιά της,  την λαϊκή θέληση.  Αποδεικνύεται μ’  αυτό το δημοψήφισμα ότι  είναι αρκετά  σχηματική η προβληματική που αντιλαμβάνεται  την αντιπαλότητα Ν.Δ με ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ  μόνο σαν αντανάκλαση της σύγκρουσης ανάμεσα σε δυο αστικές μερίδες για την ηγεμονία στο συνασπισμό εξουσίας. Επιπρόσθετα και μακροπρόθεσμα πρόκειται και  για τη διαφοροποίηση ανάμεσα σε στρατηγικές διαχείρισης της εξουσίας που αφορούν και  τις σχέσεις ανάμεσα στην εξουσία και τις λαϊκές τάξεις. Μ’ αυτήν την οπτική μπορούμε να δούμε και τις επιπτώσεις που έχει  η κάθε μια αστική  στρατηγική στο εσωτερικό του μπλοκ εξουσίας. Μπορούμε δηλ. να υποστηρίξουμε ότι οι ανασχετικές επιδράσεις που βεβαιώνει στο λαό  πως  ασκεί η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ  στις άγριες μορφές  αύξησης  της καπιταλιστικής επίθεσης ενισχύει μακροπρόθεσμα τη θέση του μεγάλου κεφαλαίου, εφόσον συναινούμε οι ίδιοι στις επιλογές του,  και βάζει τα περιοριστικά όρια στη  δυνατότητα για αλλαγή αυτής  της πολιτικής, -κι έτσι δεν πολλαπλασιάζονται  οι δυνάμεις που μπορούν να ενταχθούν σε φορέα ρήξης. Η όλη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται σε μια παροντική και στιγμιαία μικρο-ουτοπία, αντίσταση στην Ευρώπη της λιτότητας, εκπονώντας ιδανικά σχέδια και εξαίροντας την ουτοπική φαντασία με διαβεβαιώσεις για την υποχώρηση των εταίρων στις απαιτήσεις τους, για να μας κλέψει τη συναίνεσή μας. Χωρίς ανάλυση της πραγματικότητας, προετοιμασία, σχέδιο χρησιμοποιούν οι συγκυβερνώντες συνειδητά, προς όφελος του κεφαλαίου, όλες τις εναλλακτικές εκδοχές και μέσα έκφρασης λαϊκής θέλησης,  που χρόνια τώρα πιστεύαμε πως μπορούν να γίνουν τα όπλα μας στους αγώνες μας –μόνο που ξεχάσαμε πως δεν θα έπρεπε να στρέφονται ενάντια στα καπιταλιστικά συμφέροντα.
 Κονταροχτυπιούνται οι υποστηρικτές του ΝΑΙ και του ΟΧΙ χωρίς να είναι σε θέση να ξεμπλέξουν τις θέσεις τους, αφού και οι δυο μιλούν για ευρώ και ΕΕ, για διαπραγμάτευση  και πρόσθετα μέτρα στην οικονομία και ομνύουν στη Ενωμένη Ευρώπη της φαντασίας μας.  Διαφοροποιούνται στις συνέπειες της μιας ή άλλης επιλογής,  οι οποίες όμως ενώ θα είναι απόλυτα υλικές θα οφείλονται σε αιτίες ηθικών αποχρώσεων. Δεν είναι άρνηση της  ΕΕ ένα ΟΧΙ, είναι αξιοπρέπεια για την κυβέρνησή μας. Είναι  αποδοχή της ΕΕ ένα ΝΑΙ δεν είναι υποταγή σε μνημόνια. Σαν όλα να κινούνται στη σφαίρα του συμβολικού, ακριβώς για να μην αμφισβητηθεί τίποτε επί του πραγματικού που μπορεί να οδηγήσει σε αμφισβήτηση συνολικά της καπιταλιστικής εξουσίας
Με τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ του δημοψηφίσματος  τίποτε δεν αμφισβητείται παρά μόνο ονομαστικά. Και για άλλη μια φορά η εικόνα παίρνει τη θέση της πραγματικότητας, το ομοίωμα υποκαθιστά το υπόδειγμα. Κι ακόμα και σ’  αυτήν την προσομοίωση αντίστασης περίσσεψαν οι εκφοβισμοί και οι απειλές –ποιος να τολμήσει να προχωρήσει σε πραγματική, οργανωμένη, στοχευμένη σύγκρουση με τα καπιταλιστικά συμφέροντα;   Γι’  αυτό και η αντίθεση ανάμεσα στα δυο, με την έννοια της υπεράσπισης κάποιας θέσης, είναι εντελώς πλασματική. Είτε η συμπόρευση με το ΝΑΙ, και τη στήριξή του, είτε με το ΟΧΙ  συσκοτίζει την πραγματική αντίθεση, που είναι με τα καπιταλιστικά συμφέροντα που εκφράζει η ΕΕ, και εξουδετερώνει  στην κοινωνία κάθε προοπτική αληθινής σύγκρουσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλούμενος την ιδεολογία που ονομάστηκε αριστερή  και  στην δεκαετία του ’60 ταυτίστηκε με τον εκσυγχρονισμό και τη δημοκρατικότητα, χωρίς αμφισβήτηση του καπιταλισμού,  και χρησιμοποιώντας τις κομμουνιστικές καταβολές πολλών στελεχών του δεν καθιστά,  με την πολιτική που ασκεί,  μόνο τον εαυτό του πολιτικά και ιδεολογικά αφερέγγυο, αλλά και την ίδια την ιδεολογία του, που βαφτίζεται αριστερή και στην οποία η κυρίαρχη προπαγάνδα αθροίζει και την κομμουνιστική, διάτρητη, με προσπάθεια να συμπεριληφθεί σ’  αυτή και το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μείνει χωρίς πολιτική και ιδεολογία.  Ούτε καν ως αντιφασιστική δύναμη  δεν λειτουργεί, όταν η πρότασή του για το δημοψήφισμα βρίσκει ανταπόκριση στην Χρυσή Αυγή, η οποία όλο και πιο σοβαρά παίρνει μέρος στο επίσημο πολιτικό παιχνίδι, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για το επόμενο στάδιο του πολιτικού σκηνικού και φυσικοποιώντας τον εκφασισμό της κοινωνίας.
               Αν μπορεί να υπάρξει κάτι θετικό  στο δημοψήφισμα είναι πως τίθεται, με την παρέμβαση του ΚΚΕ, το πραγματικό δίλημμα που είναι ή «ο λαός πρωταγωνιστής των εξελίξεων  με ισχυρό ΚΚΕ» ή «τα επόμενα χρόνια θα μετρήσει νέες απογοητεύσεις, νέες ήττες και μάλιστα σε μάχες που δεν θα έχει καν δοκιμάσει να δώσει». Δίλημμα που βεβαίως από τα ΜΜΕ δεν προβάλλεται αλλά επιμένουν στην αναζήτηση διαφοροποιήσεων στο ΝΑΙ και ΟΧΙ και  στην αποτυχία τους να τα διαχωρίσουν αυξάνουν τις κορώνες πατριωτισμού και κινδυνολογίας.
          Το Κομμουνιστικό Κόμμα τα ξεκαθαρίζει:
 «Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα μεταφραστεί από την ελληνική κυβέρνηση ως έγκριση της δικής της αντιλαϊκής πρότασης των 47+48 σελίδων. Το ΝΑΙ θα μεταφραστεί ως συγκατάθεση στα βάρβαρα μέτρα της τρόικας και «παραμονή στην ΕΕ με κάθε θυσία», όπως λένε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ. Και οι δυο απαντήσεις οδηγούν στο ΝΑΙ στην ΕΕ και την  καπιταλιστική βαρβαρότητα.     
Ο λαός να σηκώσει το ανάστημά του και να εκφράσει, με όλα τα μέσα και τους τρόπους, στο δημοψήφισμα την αντίθεσή του στην ΕΕ και τα μνημόνια διαρκείας της. Να μην επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Να «ακυρώσει» αυτό το δίλημμα, ψηφίζοντας στην κάλπη την πρόταση του ΚΚΕ.
ΟΧΙ  ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ  ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.»