ΗΜΕΡΑ ΝΙΚΗΣ

Ο Β. Πούτιν  την 9η Μαίου, που έχει μετατρέψει τον εορτασμό της σοβιετικής ήττας των Ναζί σε ετήσια αποθέωση της δύναμης του ρωσικού έθνους, στους φετινούς  εορτασμούς, παρά το δημοσίευμα του πρακτορείου Ρώυτερς για προειδοποιήσεις του Πούτιν περί επερχόμενης συντέλειας του κόσμου, για άλλη μια φορά θέλησε να παρομοιάσει τη σύγκρουση με την Ουκρανία, που θεωρεί  μια μάχη ενάντια σε επικίνδυνους εθνικιστές εμπνευσμένους από τους ναζί,  με την πρόκληση που αντιμετώπισε η Σοβιετική Ένωση όταν εισέβαλε ο Α. Χίτλερ το 1941. Από την άλλη οι  δυτικοί Ευρωπαίοι επιμένουν την αντίστοιχη μέρα να αναφέρονται πρωτίστως στην ημέρα της Ευρώπης, με τον Ε. Μακρόν στο Στρασβούργο να προτείνει τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής πολιτικής κοινότητας, με υποσχέσεις για ένταξη τους χωρών όπως Ουκρανίας, Μολδαβίας και Γεωργίας, επιμένοντας εμμέσως στη διάκριση των δυο στρατοπέδων κι ας δηλώνει ότι η Ευρώπη δεν είναι σε πόλεμο με τη Ρωσία. Ο δε πρόεδρος της Ουκρανίας Β. Ζελένσκι σε μια ακόμα θεατρική του ομιλία μιλά για το κακό που επέστρεψε, συγκρίνοντας τη Ρωσία, που προσπαθεί να δώσει σ’ αυτό το κακό ιερό σκοπό,   με τη ναζιστική Γερμανία.

      Ακόμα λοιπόν κι αν κανείς θρηνεί για τον τρόπο με τον οποίο οι θυσίες του παρελθόντος χρησιμοποιούνται από τον πρόεδρο της Ρωσίας για να ενισχύσουν τον ρωσικό εθνικισμό και  από την ΕΕ για να δικαιωθεί η συμμαχία των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης,  αναμφισβήτητο όμως  γεγονός παραμένει και δεν λησμονείται ότι οι κομμουνιστές της ΕΣΣΔ νίκησαν κατά κράτος τους ναζιστές της Γερμανίας πριν από 77 χρόνια, αλλάζοντας την πορεία του κόσμου. Είναι η Σοβιετική Ένωση που επωμίστηκε το μεγαλύτερο βάρος της ναζιστικής πολεμικής μηχανής και έπαιξε ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στην ήττα του Χίτλερ από τους Συμμάχους. Οι επικές μάχες που τελικά ανέτρεψαν την προέλαση των Ναζί, η βάναυση χειμερινή πολιορκία του Στάλινγκραντ, η σύγκρουση χιλιάδων τεθωρακισμένων στο Κουρσκ, η μεγαλύτερη μάχη τανκς στην ιστορία, δεν είχαν παράλληλο στο Δυτικό Μέτωπο, με την αγριότητα που επιδεικνύονταν από τους ναζί στο ανατολικό μέτωπο να είναι διαφορετικού βαθμού από αυτή που βιώθηκε στα δυτικά. Μέχρι το 1943, η Σοβιετική Ένωση είχε ήδη χάσει περίπου 5 εκατομμύρια στρατιώτες και τα δύο τρίτα της βιομηχανικής της ικανότητας από τη ναζιστική προέλαση, ενώ  η ναζιστική Γερμανία είχε σχεδόν το 75% των απωλειών της στο Ανατολικό Μέτωπο. Απόδειξη του θάρρους της σοβιετικής πολεμικής προσπάθειας ήταν πως παρ’ όλη αυτή τη σφαγή  και καταστροφή ήταν ακόμη σε θέση να ανατρέψει τη γερμανική εισβολή, όπως κι έκανε. Και  ύστερα από τη νίκη, μέσα απ’ αυτή την έκταση της καταστροφής κατάφεραν οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης μόλις σε 12  χρόνια να ανοίξουν το δρόμο του ανθρώπου προς το Διάστημα.

       Σ’ αυτά τα 77 χρόνια η σύγχρονη αφήγηση στη Δύση ξαναγράφει την ιστορία για να μειώσει τον ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης, του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο, και της λαϊκής αντίστασης  σ’ αυτήν την νίκη. Μαθαίνουμε να βλέπουμε τον Β Παγκόσμιο πόλεμο σαν μια ταινία με γενναίους Αγγλοαμερικάνους και κακούς Γερμανούς εξαιτίας του παράφρονα Χίτλερ, με τέλος που δικαιώνει το καλό και γενναίο. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά και η αλήθεια είναι πολύ πιο περίπλοκη. Στην πραγματικότητα, πολλοί βιομήχανοι από όλο τον κόσμο, ακόμα και  από χώρες που βρίσκονταν σε πόλεμο με το Τρίτο Ράιχ (π.χ. ΗΠΑ), βοήθησαν τη Γερμανία και τον Αδόλφο Χίτλερ τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Και οι μεγαλύτεροι γερμανοί βιομήχανοι έμειναν πρακτικά ατιμώρητοι μετά τον πόλεμο, παρά το γεγονός ότι κρίθηκαν ένοχοι από το δικαστήριο για εγκλήματα. Και χώρες που χαρακτηρίζονταν ως ουδέτερες βοηθούσαν στην πραγματικότητα το Τρίτο Ράιχ με διάφορους τρόπους,  με δύο πιο εντυπωσιακά παραδείγματα τη Σουηδία, με χορήγηση δανείων, και Ελβετία, με το ρόλο της στην εκμετάλλευση των ναζιστικών οικονομικών περιουσιακών στοιχείων. Από την άλλη, οι σύμμαχοι με την ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ και Βρετανία άργησαν πολύ να ανοίξουν ένα «Δεύτερο Μέτωπο» για την καταπολέμηση των γερμανικών δυνάμεων στη Δυτική Ευρώπη κι αυτή η καθυστέρηση επέτρεψε στον Χίτλερ να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του ενάντια στους Σοβιετικούς. Μ’ αποτέλεσμα να μην είναι αβάσιμη η υποψία ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία άφηναν τη Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση για να πολεμήσουν, ώστε να αποδυναμωθούν και οι δύο χώρες.

      Δεν υπάρχει ακόμα τέλος σ’ αυτόν τον πόλεμο,  οι αιτίες που τον προκάλεσαν συνεχίζουν να υφίστανται, τα αποτελέσματά του ακόμα μας επηρεάζουν και οι προσπάθειες για χειραγώγηση των λαϊκών μαζών  που ο πόλεμος αφύπνισε συνεχίζεται με διάφορους τρόπους. Αμέσως μετά τον πόλεμο οι «σύμμαχοι» έκαναν ό,τι μπορούσαν για να φιλοξενήσουν και να στρατολογήσουν ναζί αξιωματούχους και εγκληματίες πολέμου. Ο σχηματισμός του ΝΑΤΟ,  ο πόλεμος στην Κορέα, το Βιετνάμ, η καταστροφή της ΕΣΣΔ, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δεν είναι επεισόδια  άσχετα με τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και η ιστορία για το πώς ο κόκκινος στρατός έσωσε την Ευρώπη από τους Ναζί όλο και περιορίζεται μέχρι εξαφανίσεως από τις αφηγήσεις της Δύσης, με τους σοβιετικούς στρατιώτες να απεικονίζονται όλο και περισσότερο ως καταπιεστές και κατακτητές και όχι ως σωτήρες. 

          Στον Β παγκόσμιο πόλεμο, αν και οι εργαζόμενες μάζες δεν έδρασαν ανεξάρτητα από την κυρίαρχη εξουσία των καπιταλιστικών χωρών, με τη Σοβιετική Ένωση όμως, που προσπαθούσε να χτίσει ένα κόσμο χωρίς εκμεταλλευτές, να σηκώνει το κύριο βάρος της σύγκρουσης με το ναζισμό και να νικά, οι αγώνες για έναν κόσμο χωρίς εξαρτημένα και αποικιοκρατούμενα έθνη, χωρίς καταπιεσμένους λαούς και με βελτιωμένες τις κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης συνεχίστηκε και μετά τον πόλεμο.

     Γι’ αυτό, και στην ταξική σύγκρουση που συνεχίζεται, με ποικίλες μορφές, σκληρή κι αδυσώπητη η ημέρα της νίκης των κομμουνιστών στον πόλεμο με τους ναζί δεν πρέπει να λησμονείται.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ

Στις 9 Μαίου η  Ευρώπη γιορτάζει την ημέρα της, την επέτειο της αντίστοιχης   ημέρας του 1950 όταν ο Ρ. Σούμαν διάβασε τη διακήρυξη ενοποίησης της Ευρώπης, των αστικών δημοκρατιών της δυτικής Ευρώπης, επανασηματοδοτώντας εκείνη του 1945, ενώ η Ρωσία την ίδια μέρα τιμά  την άνευ όρων  συνθηκολόγηση των Γερμανών στα 1945 μετά την κατάληψη του  Βερολίνου από  τον   κόκκινο στρατό της ΕΣΣΔ. Η Ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα Άνθρακα και  Χάλυβα γέννησε την Ένωση της καπιταλιστικής Ευρώπης και η Ρωσία του Β. Πούτιν, στην προσπάθεια να οικειοποιηθεί την ΕΣΣΔ,  αποδίδει την κύρια ευθύνη για τη διάλυσή της στο κομμουνιστικό κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.

           Δυο ενδεικτικά παραδείγματα ερμηνείας της ιστορίας με σκοπό τη δικαίωση σύγχρονων πολιτικών επιλογών. Η νίκη επί του φασισμού δικαιώνεται στην καπιταλιστική Δύση, από τη μια  με την καπιταλιστική  ενοποιητική διαδικασία της Ευρώπης και από την άλλη  στη Ρωσία με την  ανάδειξη της εθνικής ενότητας που την καθιστά διάδοχο της ΕΣΣΔ, χωρίς  όμως σοσιαλισμό ή ταξικά συμφέροντα.

          Κι αν η ιστορία, έστω και κομμάτια της, καθορίζει την εμπειρία μας όταν τη βιώνουμε, όμως τις στάσεις κι αντιλήψεις, που μας κληροδοτεί για να αντιληφθούμε το παρόν, η κυρίαρχη εξουσία έχει άφθονα μέσα για να διαμορφώσει κατά τα συμφέροντά της. Φτάνοντας λοιπόν στο βιολογικό της τέλος η γενιά στη οποία εγγράφηκε η ιστορία  του β’ παγκοσμίου πολέμου στο σώμα της  καθώς χάνεται η μνήμη της, ακόμα κι αν πλεκόταν το πραγματικό με το φανταστικό, απομένουν οι μεταγενέστερες γενιές μόνο με τις  ερμηνείες της ιστορίας που επεμβαίνουν και διαμορφώνουν τη συλλογική μνήμη.  Κι επειδή αυτή που  επικρατεί είναι  η ερμηνεία της κυρίαρχης τάξης η ιστορία καταλήγει ένα ακόμα όργανό της για την επιβολή των συμφερόντων της.

         Αποδεσμεύοντας λοιπόν το ναζισμό και φασισμό από τον καπιταλισμό, η κυρίαρχη τάξη μέσω οικονομικών και στρατιωτικών ενώσεων, όπως ΕΕ και ΝΑΤΟ,  με ρητορική που υπερασπίζεται δημοκρατία και αστικά δικαιώματα εφαρμόζει  φασιστική πρακτική για να επιβάλλει τα συμφέροντά της. Τέτοια δείγματα λόγου ιμπεριαλιστικής χειραγώγησης και ψεύδους είναι  οι ανθρωπιστικές δηλώσεις του ΟΗΕ που δεν αποτρέπουν, κι ούτε και το επιδιώκουν άλλωστε, τις σφαγές των λαών στη Μ. Ανατολή. Κι αν ο ναζισμός ήταν μια ιδιαίτερη, γερμανικής πατέντας, μορφή ιμπεριαλισμού, που προκάλεσε ανείπωτη φρίκη και κακό σε εκατομμύρια λαών δεν ήταν όμως απαραίτητα η αιχμή του εφόσον η βαρβαρότητα συνεχίζεται μέχρι σήμερα ακόμα και κάτω από δημοκρατικές μεταμφιέσεις. Ο ναζισμός, που προκάλεσε το λουτρό αίματος στην Ευρώπη, αντίστοιχο με το συνεχές, μακροχρόνιο λουτρό αίματος που οι πολιτισμένοι ευρωπαίοι έχουν προκαλέσει σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αν δεν επικράτησε είναι γιατί συνθλίφτηκε από τους κομμουνιστές της ΕΣΣΔ. Βέβαια, όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ ο κόκκινος στρατός απεικονίζεται ως καταπιεστής και κατακτητής, όλο και περισσότερο αποσιωπάται ο μέχρις εσχάτων αγώνας του στην απελευθέρωση της Ευρώπης από τους ναζί, ενώ δυναμώνουν και οι φωνές που κατηγορούν μαζί με τον Χίτλερ και τον Στάλιν για την έναρξη του πολέμου.

           Και στην τελική, αυτό που έχει επικρατήσει για το β παγκόσμιο πόλεμο είναι η απλοϊκή εικόνα ενός κακού παράφρονα, του Χίτλερ, με όλους τους άλλους, μ’ επικεφαλής τον Τσώρτσιλ,  σε ρόλο καλού  που προσπαθούν να τον  σταματήσουν.  Η απλοϊκότητα της ερμηνείας χρεώνει στη σκληρότητα της ανθρώπινης φύσης τον πόλεμο, προκρίνοντας μεταφυσική αιτιολόγηση και καλύπτοντας έτσι τις πολύ υλικές αιτίες που τον προκαλούν. Κι είναι μια βολική εξήγηση αυτή,  που επιτρέπει να μένουν στο μισοσκόταδο έρευνες κι εργασίες οι οποίες αποδεικνύουν τη χρηματοδότηση της γερμανικής πολεμικής μηχανής  από εταιρείες ευρωπαϊκές και  αμερικανικές.

         Βολικές εξηγήσεις επιστρατεύονται και τώρα  για τις συγκρούσεις στη Συρία, όπου ειδικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι αναπαράγουν την προπαγάνδα του ΝΑΤΟ  για αντίσταση σε αυταρχικά καθεστώτα που δολοφονούν με χημικά όπλα, δίνοντας ευκαιρία στις ασήμαντες αστικές ευαισθησίες προοδευτικών αστών να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους για τα παιδάκια που σκοτώνονται. Διαχέεται κάθε είδους αστική σύγχυση, όπως η σιωπηρή προϋπόθεση για τη μεταφυσική σχεδόν δύναμη του διεθνούς σιωνισμού συγχωνευμένη με απλό φασισμό, για να δικαιολογούνται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή, που έχουν ανακηρύξει το Ιράν σε αποδιοπομπαίο τράγο και  το Ισραήλ, σύμμαχο μας τα τελευταία χρόνια, που εφαρμόζει τις πολιτικές του ΝΑΤΟ,  σε αιωνίως αμυνόμενο του οποίου απειλείται η ύπαρξη, όταν το ίδιο δεν επιτρέπει ούτε την επιβίωση στους παλαιστίνιους.

        Ο τρόπος που ο κυρίαρχος λόγος ανασυνθέτει το παρελθόν, θρυμματίζοντας το σε ανεξάρτητα μεταξύ τους τμήματα που δεν μπορούν να διασυνδεθούν κατά την αιτιώδη σχέση τους, δεν αντανακλά παρά ιδεολογικές παραστάσεις που μπορεί να  δικαιώνουν την πρακτική της άρχουσας τάξης και στο παρόν.

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

 Σήμερα, πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ο κυρίαρχος λόγος της καπιταλιστικής Δύσης κατάφερε ώστε σε μεγάλο μέρος εργαζομένων της Δύσης κάθε συζήτηση περί κομμουνισμού να καλλιεργεί τη βεβαιότητα για ταύτιση φασισμού-κομμουνισμού, και επι το ...διακριτικότερο σταλινισμού,  ή στην καλύτερη περίπτωση να προκαλεί συναισθήματα συμπάθειας, λύπης και απογοήτευσης για οποιοδήποτε σύστημα  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί  κομμουνιστικό ή ακόμα και σοσιαλιστικό. Δηλ. κατάφερε ώστε η πίστη για το ενδεχόμενο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας στο άμεσο, ακόμα και στο απώτερο μέλλον, να περιοριστεί στους λίγους κομμουνιστές που επιμένουν πως η εξέλιξη της ιστορίας  ως εξέλιξη των συγκρουόμενων συμφερόντων δεν σταματά με τον καπιταλισμό κι αναγνωρίζουν ότι η συγκρουσιακή φύση του καπιταλισμού περιέχει μεν τις δυνάμεις της εξέλιξής του αλλά και ταυτόχρονα τις δυνάμεις της ανατροπής του. Κι αν τώρα φαίνεται πως επικρατούν συνθήκες ανασχετικές για την οργάνωση όλων εκείνων των δυνάμεων που θεωρούν όχι μόνο πως ο καπιταλισμός είναι ένα άδικο κοινωνικό σύστημα και πρέπει να αντικατασταθεί, αλλά και πιστεύουν σε μια σοσιαλιστική κοινωνία που θα τον διαδεχθεί, μην ξεχνάμε πόσο αήττητος φαινόταν και ο Χίτλερ πολιτικά και στρατιωτικά στα πρώτα χρόνια της εξουσίας του.

               Και μέρα που είναι, 72^η επέτειος από την άνευ όρων παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας με την κόκκινη σημαία της ΕΣΣΔ να κυματίζει στην πρωτεύουσά της, το Βερολίνο,  το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη της 8^ης Μαίου 1945 για την αντιφασιστική νίκη των λαών μας υπενθυμίζει τη σημασία εκείνης της νίκης και τη συμβολή της ΕΣΣΔ,  πέρα από τις μετέπειτα διαστρεβλώσεις της.

«Ο φασισμός, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, συντρίφτηκε στρατιωτικά. Μέσα στη βρωμερή  φωλιά του εξοντώθηκε το φασιστικό θεριό, που πριν από 5 χρόνια ξεκίνησε, με τους δορυφόρους του, για να επιβάλει σε όλο τον κόσμο τα ματωβαμένα σύμβολα του μίσους, του εγκλήματος, του χιτλερικού σκότους και βαρβαρότητας. (…)

Ο φασισμός, η πιο αντιδραστική δύναμη που γνώρισε η ιστορία, είναι γέννημα και θρέμμα των πιο αντιδραστικών κύκλων του Κεφαλαίου, η πιο άγρια μορφή του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Όταν πριν από 12 χρόνια στις 30 Ιανουαρίου, οι παγκόσμιοι παράφρονες εγκληματίες Χίτλερ, Γκαίριγκ, Γκαίμπελς, Χίμμλερ, πήραν εντολή από τους μεγαλοβιομήχανους Τίσσεν, Ζίμενς, Κρούπ να αναλάβουν την εξουσία και με τη φωτιά και το σίδερο να εξοντώσουν το δημοκρατικό κίνημα στη Γερμανία, ένας μεγάλος κίνδυνος φάνηκε ότι επικρέμονταν σε όλη την Ευρώπη, σε όλον τον κόσμο. Ένας ήρωας, ο Γεώργιος Δημητρώφ, μέσα από τα χιτλερικά δικαστήρια σήκωσε τότε ψηλά τη σημαία και κάλεσε όλους τους λαούς να αποτρέψουν τον κίνδυνο που απειλούσε να μεταβάλει σε φασιστική ζούγκλα όλον τον κόσμο και να καταστρέψει τον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Σχηματίστηκαν  σε όλες τις χώρες τα λαϊκά αντιφασιστικά μέτωπα, στη Γαλλία, στην Ισπανία και σε άλλες χώρες. Για μια στιγμή φάνηκε ότι θα θριάμβευαν οι λαϊκές δυνάμεις, ότι θα πνίγονταν κάτω από τη λαϊκή εξέγερση ο φασισμός. Και ήταν δυνατό ακόμα και τότε ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΧΥΘΗΚΕ, να σωθεί η ανθρωπότητα, να συντριβεί ο χιτλερικός και διεθνής φασισμός. Μα ήρθε η «πολιτική της μη επέμβασης», ήρθε η «πολιτική του Μονάχου» που εγκαινίασε τότε η πιο αντιδραστική μερίδα της Ευρώπης, με επικεφαλής τον Τσάμπελαιν, πολιτική που απέβλεπε να χρησιμοποιήσει τη χιτλερική Γερμανία σαν πυγμή κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Και τότε ανέπνευσε ο χιτλερισμός και ενίσχυσε τις θέσεις του. Και τρίβοντας τα χέρια τους οι χιτλερικοί εγκληματίες και δολοφόνοι για την ανέλπιστη αυτή βοήθεια άρχισαν να καταλαμβάνουν ένα προς ένα τα αντιφασιστικά φρούρια της Ευρώπης. Έπεσε η δημοκρατική Ισπανία. Έπεσε η Αυστρία, η Τσεχοσλοβακία. Ξαπλώθηκαν οι φασιστικές δικτατορίες, κατά το χιτλερικό πρότυπο, στις άλλες χώρες και στη χώρα μας. Και όταν ο χιτλερισμός σύντριψε  το δημοκρατικό κίνημα  της Γερμανίας, κι όταν χάρη στην πολιτική του Μονάχου, δυνάμωσε  τις διεθνείς σχέσεις του, ξαπόλυσε την παγκόσμια λαίλαπα. Για να επιβάλει τη μισητή θεωρία της «ανωτερότητας της χιτλερικής ράτσας». Για να υποδουλώσει στη ράτσα αυτή όλον τον κόσμο και να τον κάνει δούλο στους Γερμανούς γιούγκερς και τους χιτλερικούς κυρίους του. Και να συντρίψει πρώτα απ’ όλα τη Σοβιετική Ένωση, που είναι η μεγαλύτερη δημοκρατική δύναμη στον κόσμο και το μεγαλύτερο εμπόδιο στο τυχοδιωκτικά παράφρονα σχέδια του φασισμού. Αίμα και πείνα, εγκλήματα και σφαγές, ομαδική παραφροσύνη και εξόντωση  εκατομμυρίων γεμίζουν τα 12 αυτά χρόνια της ιστορίας του χιτλερισμού, και ιδιαίτερα τα τελευταία 5½ χρόνια.

Μα ο φασισμός στην εξέλιξή του γέννησε τις ίδιες δυνάμεις που έγιναν ο νεκροθάφτης του. Και οι δυνάμεις αυτές ήταν όλοι οι δημοκρατικοί λαοί του κόσμου (…) Μα η μεγαλύτερη τιμή και δόξα για τον παγκόσμιο αυτό θρίαμβο ανήκει στη μεγάλη χώρα των Σοβιέτ. Ανήκει στη χώρα εκείνη, που, αψηφώντας  τα πάντα, έδωσε τη ζωή των παιδιών της, τα εργοστάσιά της, τα έργα πολιτισμού της για εξασφάλιση της νίκης. Πάνω από 8 εκατομμύρια ήταν οι σκοτωμένοι και απολεσθέντες και άλλα 10.000.000 οι χαμένοι από τον άμαχο πληθυσμό της Σοβιετικής Ένωσης. Χωρίς την άφθονη αυτή σπονδή σε αίμα. Χωρίς την άφθαστη μαχητικότητα και το σοβιετικό πατριωτισμό, που είχε πηγή του το γεγονός ότι υπερασπίζονταν τις σοσιαλιστικές κατακτήσεις. Χωρίς το σοβιετικό καθεστώς και την τρομερή στρατιωτική του δύναμη. Χωρίς τη μεγαλοφυΐα, την ικανότητα και τη διορατικότητα του μεγάλου Στάλιν, που είδε έγκαιρα  τον κίνδυνο και κινητοποίησε όλες της δυνάμεις της χώρας του. Και χωρίς τη ρεαλιστική  του πολιτική, που εξασφάλισε την παγκόσμια ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων. Χωρίς όλα αυτά, ή Ευρώπη και όλος ο κόσμος θάπεφτε στο χάος της μεγαλύτερης βαρβαρότητας και πισωδρόμησης και ο τροχός της ιστορίας θα γύριζε για πολλά χρόνια προς τα πίσω. Πολύ δίκαια, λοιπόν, η Σοβιετική Ένωση αναγνωρίζεται σαν αιμοδότης και πρωταθλητής της νίκης.(…)

Μα ο φασισμός δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την εγκληματική του δράση επειδή στρατιωτικά ηττήθηκε. Προσπαθεί και θα προσπαθήσει, στηριζόμενος στους εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας και σε όλες τις αντιδραστικές κρυπτοφασιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, να συνεχίσει την εγκληματική του δράση σε όλους τους τομείς, στον κρατικό μηχανισμό, στην ιδεολογία και στην οργάνωση. Γι’ αυτό με τον τερματισμό του πολέμου στην Ευρώπη κατά του φασισμού, ανοίγει μια νέα περίοδος σκληρής πολιτικής πάλης, που γίνεται με επικεφαλής την πιο συνεπή δημοκρατική δύναμη της Ευρώπης, τη Σοβιετική Ένωση και με όλους τους δημοκρατικούς λαούς. Ο αγώνας αυτός για την εξοστράκιση του φασισμού και τον καθαρμό από όλα τα υπολείμματα του παίρνει ξεχωριστά δραματικές μορφές  στη χώρα μας. (…)»

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η 9^η Μαΐου, που καθιερώθηκε ως ημέρα αντιφασιστικής νίκης των λαών κατά το β παγκόσμιο πόλεμο, το 1950 επιλέχτηκε συμβολικά  από τον Ρ. Σουμάν για να προτείνει τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), που σηματοδοτεί την έναρξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης, με πρώτο στάδιο τον οικονομικό τομέα, που κατέληξε στην Ευρωπαϊκή Ενωση όπως την ξέρουμε.

Η  9^η Μαΐου φέτος, με αφορμή την επέτειο της αντιφασιστικής νίκης, έδωσε την αφορμή στον πρόεδρο της Ρωσίας Β.Πούτιν για μια επίδειξη δύναμης στο φόντο των εξελίξεων στην Ουκρανία με τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας και την επιθεώρηση του στόλου της Μαύρης Θάλασσας στην Κριμαία.

Η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται με διαφορετικό τρόπο, αναδεικνύοντας κάθε φορά καινούργιες πτυχές του παρελθόντος και απαντώντας σε διαφορετικά ερωτήματα για τα ίδια  ιστορικά γεγονότα.  Η εικόνα που προβάλλεται από την κυρίαρχη τάξη της Ευρώπης  για το παρελθόν και οι ερμηνείες που προτείνονται γι’  αυτό αφήνουν να διαφανεί η ιδεολογία, -η αστική- που ακόμα κι αν δεν δηλώνεται ξεκάθαρα υπονοείται και προωθείται. Εξήντα εννέα χρόνια από την αντιφασιστική νίκη νέα μοντέλα κατασκευάστηκαν για την ερμηνεία της που συντέλεσαν στη χειραγώγηση του παρελθόντος και στον εκ νέου προσδιορισμό των εχθρών. Για την Ευρωπαϊκή Ενωση των μονοπωλίων η νίκη  επί του φασισμού προσανατολίζεται σε μια προσπάθεια  να δικαιωθεί το ιδεολογικό και πολιτικό της στοιχείο, όπου η αντιφασιστική νίκη βρίσκει την ολοκλήρωσή της στην ελευθερία των αγορών και στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που τις εξυπηρετεί.  Κι έτσι μαζί με τον Χίτλερ και το ναζισμό καταδικάζεται και η περίοδος της Σοβιετικής Ενωσης επι Στάλιν αποδίδοντας  στον Στάλιν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την προσωποποίηση του πνεύματος του κακού,  μια αντανάκλαση  της απειλής που αισθάνονται οι δυτικές αστικές δημοκρατίες  από τη ρώσικη επανάσταση και την ενίσχυση λαϊκών αιτημάτων.   Για τον δε πρόεδρο της Ρωσίας η αντιφασιστική νίκη  χρησιμοποιείται για ενίσχυση του εθνικισμού, της δικής του εξουσίας και του κύρους της καπιταλιστικής πια  χώρας που διοικεί.

Και όλοι θέλουν να ξεχάσουν  ότι ο φασισμός θεωρούνταν προ και κατά τον πόλεμο από σημαντική μερίδα  της αστικής τάξης ως το ασφαλέστερο προπύργιο εναντίον της απειλής του κομμουνισμού και ότι   τα κινήματα αντιστάσεων του β παγκοσμίου πολέμου δεν εμάχοντο  μόνο κατά των γερμανών αλλά για να πετύχουν και κοινωνικές αλλαγές, για να δημιουργήσουν δηλ. καθεστώς με κοινωνική και πολιτική συγκρότηση αντίθετο από το υπάρχον.  Η  μεγάλη πλειοψηφία απέβλεπε  σε ριζοσπαστική αλλαγή του οικονομικού και κοινωνικού καθεστώτος, όλα τα προγράμματα μάλιστα που επεξεργάστηκαν  οι ποικίλες ομάδες της αντίστασης προέβλεπαν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό, και κυρίως στο οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς.  Η αύξηση κατά συνέπεια  της επιρροής των κομμουνιστών  στα  κινήματα αντίστασης και επομένως η ένταση της δράσης τους κατά της ενδεχομένης επανόδου στο παλαιό καθεστώς οδήγησε εξόριστες κυβερνήσεις και πολλούς οπαδούς τους  να θεωρούν τους κομμουνιστές περισσότερο επικίνδυνους  αντιπάλους από τους γερμανούς. Στις χώρες όπου η κομμουνιστική επιρροή  ήταν  μεγαλύτερη, οι άρχουσες τάξεις επέδειξαν την μικρότερη …συμπάθεια προς την αντίσταση –στην Ελλάδα κατέληξε σε εμφύλιο η σύγκρουση. Η φύση του παρανόμου αγώνα  κατά των γερμανών, αλλά και κατά  των  προδοτικών κυβερνήσεων προσδίδει στον αγώνα των λαϊκών αγωνιστών  επαναστατικό χαρακτήρα που ανησυχεί τους αγγλοσάξονες και τα συντηρητικά  στοιχεία της αντίστασης. Έτσι επικρατεί διστακτικότητα για ρίψεις όπλων  προς τη Σερβία, Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία διότι ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν κατά του υφιστάμενου καθεστώτος. Η λαϊκή αντίσταση θεωρείται ύποπτη, γιατί  όλοι γνωρίζουν ή υποπτεύονται τον πολιτικό προσανατολισμό των λαϊκών μαζών οι οποίες δεινοπαθούν, αποβλέπουν σε κοινωνικές και πολιτικές μεταβολές, συνειδητοποιούν την δύναμή τους και αποκτούν όπλα.

Κι έτσι με την πίεση του λαϊκού παράγοντα,  μετά την απελευθέρωση, στις χώρες της δυτικής Ευρώπης πραγματοποιήθηκαν μεταρρυθμίσεις και για   την προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων του ανθρώπου που έθιξαν όμως  απλώς το πολιτικό εποικοδόμημα χωρίς να αλλάξουν την κοινωνική διάρθρωση. Νέα συντάγματα ψηφίστηκαν η εξουσία όμως παρέμενε στα χέρια των παλιών κυρίαρχων τάξεων. Τα μεταρρυθμιστικά όμως προγράμματα που προορίζονταν να θέσουν τέρμα στο παράδοξο μιας κοινωνίας τυπικά  νομικά και πολιτικά ίσης, αλλά  οικονομικά και κοινωνικά ιεραρχικής,  αφύπνισαν στις κυρίαρχες τάξεις ανησυχίες που έγιναν εντονότερες λόγω της αύξησης της δύναμης της ΕΣΣΔ και της δημιουργίας των λαϊκών  δημοκρατιών που καθιστούσαν περισσότερο επικίνδυνο το γόητρο  του κομμουνισμού στις εργατικές τάξεις που υπήρξαν τα κυριότερα θύματα του πολέμου και της κατοχής.

Κι έτσι  ενισχύθηκαν συντηρητικές τάσεις, εχθρότητα προς κομμουνιστικά κινήματα μέχρι το …τέλος της ιστορίας, τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Και αυτό που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’80 σαν φιλελεύθερη αποκατάσταση με Ρήγκαν και Θάτσερ οδήγησε στην πιο άγρια καπιταλιστική επίθεση της τελευταίας πενταετίας με την απαραίτητη βέβαια γενική θεωρητική και  φιλοσοφική βάση σε αντιπαράθεση με τον κομμουνισμό, Προωθούνται οικονομικές θεωρίες που δικαιώνουν τις καπιταλιστικές επιλογές  αλλά και θεωρίες ξενοφοβικές, ρατσιστικές με προσοχή και εξυπνάδα χρόνια τώρα, κρυμμένες πίσω από το μανδύα του αντιολοκληρωτισμού και της ελευθερίας.

Και καταλήξαμε οι πρακτικές και ο λόγος της  κυρίαρχης τάξης αδιάκοπα να εξαπλώνουν κατά βάση την ίδια ιδεολογία με τους φασίστες. Ώσπου η έλλειψη οικονομικής ασφάλειας, ή  αστάθεια στις διεθνείς σχέσεις,  η βιαιότητα των συγκρούσεων αποκαλύπτουν το ρόλο του φασισμού ως συμμάχου, για τη σταθεροποίηση της υφιστάμενης οικονομικής και κοινωνικής διάρθρωσης, της κυρίαρχης τάξης στον καπιταλιστικό κόσμο απροκάλυπτα στην Ουκρανία, με ποικιλία μορφών στην υπόλοιπη Ευρώπη,