ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΑΜΦΙΣΗΜΙΕΣ

             Στην εκπομπή  της Κυριακής, στους "Πρωταγωνιστές" του Σ. Θεοδωράκη, έδωσε συνέντευξη ο γ.γ. της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκος και οι Σαββόπουλος, Μάρκαρης, Κούλογλου σχολίασαν το φαινόμενο της ανόδου του κόμματος.   Αναφέρθηκαν  στην  ανυπαρξία πολιτικής ή  «στην πολιτική γύμνια της αριστεράς» και   επέμεναν   να ερμηνεύουν  την άνοδό της Χ.Α. χρησιμοποιώντας ψυχολογικούς όρους και τονίζοντας την   ανασφάλεια που οδήγησε τους ψηφοφόρους  στο κόμμα αυτό.   Ο Σαββόπουλος διέγνωσε πως είμαστε άρρωστοι και ότι θα πρέπει «να συνεννοηθούμε, να συναινέσουμε». Από το λόγο τους έλειπε ουσιαστικά η συγκεκριμένη  πολιτική διάσταση, που διαχέονταν  στην προσήλωσή τους στις μεγάλες αρχές και ιδέες της δημοκρατίας μας. Μέσα από τις κουβέντες τους περιγράφονταν  ένα κόμμα, που είναι μια ανορθογραφία της κοινωνίας μας, αποκομμένο όμως  από τη διαδικασία που το γέννησε.

            Στη συνέντευξη του Μιχαλιολάκου κονιορτοποιήθηκε  ο ορθός πολιτικός λόγος και ο Θεοδωράκης είτε δεν ήθελε είτε δεν μπόρεσε  να αντικρούσει  επαρκώς τον κυνικό του λόγο. Πρώτη φορά πολιτικός επιδοκιμάζει κυνικά τη βία, υποκρίνεται τον αντισυστημικό, ειρωνεύεται δημοκρατικές ευαισθησίες, αποενοχοποιεί το ρατσισμό, κηρύσσει πόλεμο στην αριστερή ιδεολογία με επιχειρήματα καφενείου, προβάλλει προκλητικές δικαιολογίες, στα όρια του εμπαιγμού, για συμπεριφορές της Χ.Α γεμάτος αυτοπεποίθηση, με ειρωνικές ατάκες. Η οικειότητα, η άνεση και η χαλαρότητα που χαρακτηρίζει τις συνεντεύξεις του Θεοδωράκη φάνηκαν ανεπαρκείς για να αναδείξουν το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.  Ο δημοσιογράφος θεώρησε υποχρεωμένος, σαν να ήθελε να  υπερασπιστεί τη θέση του, να απαντήσει στην ερώτησή του Μιχαλολιάκου αν υπηρέτησε στο στρατό, τόνισε μάλιστα τη θητεία του στα σύνορα,  δεν αμφισβήτησε τις προθέσεις του Μιχαλολιάκου να δείξει το αληθινό πρόσωπο της αριστεράς κλπ.

             Βλέποντας την εκπομπή υποψιάζεται κανείς ότι  ο Μιχαλολιάκος και ο τρόπος συμπεριφοράς του θα μας αναγκάσει να αντιληφθούμε  πόσο απατηλή ήταν η ηρεμία, η βασισμένη στην αδιαφορία  και τη συμφωνία επί του ελάχιστου δυνατού κοινωνικού συμβολαίου,  που την τελευταία εικοσαετία καλλιεργούνταν έντονα.

           Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας πιστεύαμε ότι η πολιτική λειτουργεί  σε ένα ουδέτερο πεδίο, είχαμε υπερβεί τις διαχωριστικές γραμμές αριστερά – δεξιά, διαθέταμε μάλιστα λύσεις που θα άφηναν τους πάντες ικανοποιημένους, γιατί  οι όποιες συγκρούσεις υποβαθμίζονταν στο επίπεδο του ανταγωνισμού  συντεχνιακών συμφερόντων, που μπορούν να συμβιβαστούν μέσα από το διάλογο.    Η δημοκρατία μας ταυτίστηκε με τη συναίνεση και το διάλογο χωρίς τέλος, όπου η επιδίωξη είναι  η ανάπτυξη διαλογικών σχέσεων με τους άλλους, που θεωρούνται  πολιτικοί αντίπαλοι αλλά επί της ουσίας  διαφοροποιούνται μόνο ως προς τα μέσα υλοποίησης των ίδιων αξιών. Βέβαια, τα τελευταία  χρόνια, τονίζεται ιδιαίτερα  η σταυροφορία εναντίον της διαφθοράς και της διαπλοκής, που  τείνει να υποκαταστήσει   τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ αριστεράς και δεξιάς.

          Με το μνημόνιο,  στη χώρα μας, χαράχτηκε   μια νέα πιο «εξειδικευμένη» διαχωριστική γραμμή, μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί, και έδωσε την εντύπωση ότι  απειλεί την πολιτική συναίνεση που είχε επιτευχθεί.

         Και αυτή η διαίρεση βέβαια υπερβαίνει και εξαφανίζει ταξικές διαστρωματώσεις και, σε συνδυασμό με τον κυρίαρχο λόγο που απαξιώνει την κομμουνιστική ανάλυση της πραγματικότητας, επέτρεψε σε ακροδεξιά στοιχεία,  που δείχνουν να αντιτίθενται στη κυρίαρχη συναίνεση, να εμφανίζονται ως δυνάμεις που μάχονται το κατεστημένο, εκφράζοντας τη λαϊκή βούληση.  Συναρθρώνουν στο λόγο τους πολλά αιτήματα των λαϊκών στρωμάτων που λοιδορούνται ως οπισθοδρομικά από τις ηγετικές ομάδες του εκσυγχρονισμού  και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως τους μόνους εγγυητές της εθνικής  κυριαρχίας.

           Μας καθησυχάζει να πιστεύουμε ότι οι σχεδόν  500.000 ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι περιστασιακοί  που μέσα στη σύγχυση και την αγανάκτηση στράφηκαν σ’ αυτή, σαν διέξοδο για την εκτόνωση των αυξανόμενων ανησυχιών και φόβων που προκάλεσαν οι επιπτώσεις της εφαρμογής των μνημονίων. Δεν φαίνεται να ανησυχεί  σοβαρά την κυρίαρχη τάξη  οι αιτίες που τόσοι πολλοί εξέφρασαν τη βαθιά τους δυσαρέσκεια μέσα από ένα ξενοφοβικό  λόγο και δώσανε  την ευκαιρία σε ένα ναζιστικό κόμμα να παρουσιαστεί  ως ο υπέρμαχος των συμφερόντων του λαού απέναντι  τόσο σε ένα πολιτικό κατεστημένο όσο και στους ξένους που απεικονίστηκαν ως απειλή  για την ελληνική κοινωνία και την οικονομία της.  Το ΚΚΕ δεν κατάφερε να κάνει πειστικό τον λόγο του  σ’ αυτά τα τμήματα του πληθυσμού, να αμφισβητήσουν τη λογική της κρίσης, τη λογική δηλ. του καπιταλισμού και να τους δώσει προοπτική.

         Βέβαια όλοι θεώρησαν καθήκον τους να καταδικάσουν την άνοδο  της Χρυσής Αυγής  επαναδηλώνοντας την προσήλωσή τους στις μεγάλες αρχές της δημοκρατίας και εφιστώντας μας την προσοχή  στους κινδύνους του  φασισμού και  ρατσισμού,  που ο κυρίαρχος λόγος  σχεδόν τα αποσπά από το πολιτικό πεδίο, δίνοντάς τους ηθική διάσταση.

        Η είσοδος της Χ.Α  στο κοινοβούλιο  ίσως να είναι ο καταλύτης για την πόλωση που μορφοποιείται ολοένα και πιο ξεκάθαρα. Το κυρίαρχο σύστημα βέβαια θέλει τις διαχωριστικές γραμμές να τις τραβήξει ανάμεσα στα δυο άκρα που τα ταυτίζει – αριστεράς και δεξιάς-  και όλες τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις,  που κάποια στιγμή θα κληθούν να συμπράξουν και θα χρησιμοποιήσει την Χρυσή Αυγή  γι’  αυτό. Η κυρίαρχη τάξη όσο θα εξαθλιώνεται ο κόσμος θα επιστρατεύει περισσότερα φόβητρα, που εμείς οι ίδιοι θα τροφοδοτούμε, και η Χ.Α θα είναι ένα από αυτά, για να εξουδετερώνει αντιδράσεις μας και να απαξιώνει τον ταξικό λόγο της  κομμουνιστικής αριστεράς.

        Και η εκπομπή του Σ. Θεοδωράκη  ενώ νόμιζε κανείς  πως θα  ήθελε να αναδείξει τις πολιτικές διαστάσεις του φαινομένου αυτού απέφυγε να επιμείνει στα πραγματικά επίμαχα θέματα, σαν η εμφάνιση κομμάτων όπως η Χ.Α να καθορίζεται περισσότερο  από κοινωνικά στυλ ή μόδες  και προσωπικές επιλογές, παρά από συμπεριφορές συνδεδεμένες με κοινωνικές τάξεις και πολιτικοοικονομικές καταστάσεις.

     Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η εμφάνιση της Χ.Α στην τηλεόραση την αποδυναμώνει.

      Οι καιροί θα είναι  ολοένα και πιο σκληροί και πιο … πονηροί.