ΜΑΡΤΥΡΙΑ Γ. ΣΕΦΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ 1940

 

Κι επειδή συνεχίζουν, τόσο τα απλοϊκά  σχήματα με επίκεντρο είτε την ενότητα του έθνους, στο πιο παραδοσιακό,  είτε τους βερμπαλισμούς για αξίες και ιδανικά, στο πιο προοδευτικό,  όσο και οι αφελείς πεποιθήσεις για γενικευμένη αντίσταση, να επιστρατεύονται για την ερμηνεία των γεγονότων εκείνου του Οκτώβρη του ’40, μαρτυρίες όπως του Γ. Σεφέρη προσθέτουν σημαντικές ψηφίδες για την κατανόηση τους, πέρα από την επικρατούσα του κυρίαρχου λόγου. Γιατί, αυτός ένας μεγαλοαστός και διπλωμάτης καριέρας δείχνει να εκτιμά ελάχιστα  την ηγεσία της εποχής και αναγνωρίζει τη διαφοροποίησή της από το  λαό και τις προσδοκίες του.

«(…) Θα πρέπει να προσθέσω ότι την εποχή εκείνη κανείς, μήτε οι πιο τρελοί, δεν περίμενε το θαυματουργό ξέσπασμα της ψυχής του λαού και τις νίκες στην Αλβανία. Ο πιο αισιόδοξος υπολογισμός των τεχνικών ήταν μια γραμμή αμύνης στο Βέρμιο, για λίγές εβδομάδες, κι έπειτα η μεταφορά της πρωτεύουσας στην Κρήτη(…) 

        Από τις 11 Αυγούστου ’40 που άρχισε ο ιταλικός πόλεμος των νεύρων με την υπόθεση Νταούτ Χότζα, κι έπειτα με τον τορπιλισμό  της «Έλλης», είχα πολλές συνομιλίες με Γερμανούς. Όλοι μιλούσαν σα να τους είχε κουρδίσει το ίδιο χέρι. Δειχνόντουσαν εξαιρετικά πρόθυμοι να συμπαθήσουν τα δεινά της Ελλάδας και να τη σώσουν από τις μηχανορραφίες των Άγγλων, όπως ονόμαζαν τις ορέξεις και τα κόλπα των Ιταλών. “Είμαστε βέβαιοι πως ο  Φύρερ σας θαυμάζει” έλεγαν και τότε, όπως και όταν άρχισε ο πόλεμος, “αλλά πρέπει να σώσετε τον τόπο σας από τα δεινά του πολέμου“ (…)Αλλά δε νομίζω να χρειαζόταν πολύ μυαλό για να νιώσει κανείς πως υποχώρηση στον Άξονα σήμαινε κατάργηση της Ελλάδας.

       -Μα αν νικούσε ο Άξονας; Έλεγαν διάφοροι.

      Αν νικούσε ο Άξονας, και ήμασταν μαζί με την Αγγλία οι νικημένοι, δεν περίμενα να πάθουμε πολύ χειρότερα πράγματα από αυτά που θα παθαίναμε αν είχαμε υποταχτεί αμέσως: είχαμε δει τόσους και τόσους διαμελισμούς κρατών που είχανε παραδοθεί χωρίς αντίσταση. Αν πάλι κέρδιζε ο Άγγλος και ήμασταν εχθροί του θα μας είχε διαμελίσει αυτός, για ν’ αγοράσει Κύριος οίδε ποια οφέλη, είτε κατά τη διάρκεια του πολέμου είτε μετά.

     Έτσι σκεπτόμουνα τότε, αλλά δεν ήξερα καθόλου τι θα έκανε ο Μεταξάς και πώς θα τον παρακολουθούσε το καθεστώς του, αν αποφάσιζε να πολεμήσει.

      ¨Όσο για τους άλλους, τα απομεινάρια του Βενιζέλου, δεν έτυχε να συζητήσω απευθείας μαζί τους και δεν μπορώ να πως με σαφήνεια τη σκέψη τους. (…) η προσωπική μου ιδέα είναι ότι ένιωθαν μια κρυφή ανακούφιση  που άλλος είχε την ευθύνη στις δύσκολες εκείνες ώρες, και δε συλλογιζότανε πολλά περισσότερα από τις στενές κομματικές τους αντιδράσεις. Θυμάμαι ένα βράδυ, παραμονές της 28^ης, υποστήριζα τις ιδέες μου στο σπίτι ενός φίλου. Ένας ώριμος και απολύτως έντιμος άνθρωπος, με άκουσε σχεδόν σιωπηλός και στο τέλος μου είπε:

     -¨Ένα πράγμα μονάχα δε σκεφθήκατε: πως αν πάμε με την Αγγλία και νικήσουμε, διαιωνίζουμε τη δικτατορία του Μεταξά.

      Αλήθεια δεν την είχα σκεφτεί αυτήν την άποψη, και τότε που την άκουσα μου φάνηκε πώς ο άνθρωπος έλεγε αστεία. Όταν όμως αργότερα αξιόπιστοι δημοκρατικοί ερχόντουσαν να μου πουν ότι ο Παπανδρέου έλεγε:  “Οι Γερμανοί δεν θα μας πειράξουν“, ή ο Καφαντάρης ομολογούσε: “Επίστευσα στην νίκη του Άξονος“, στερεώθηκε βαθύτερα το αίσθημά μου πως η Ελλάδα που χάραξε την 28^η ήταν μια άλλη Ελλάδα, ξεχωριστή και ξένη από όλους αυτούς τους κυρίους έξω ή μέσα στην 4^η Αυγούστου. Με τον τρόπο που μας συνήθισαν να σκεπτόμαστε και να τους κρίνουμε οι πολιτικοί μας, δεν ξέρω καθόλου τι θα έκανε και ο ίδιος ο Μεταξάς, αν η τύχη το ‘φερνε και βρισκόταν αντιπολιτευόμενος ενός άλλου κυβερνήτη που θα είχε πάρει την απόφαση να πολεμήσει.

         (…) Το “όχι” ήταν, μαζί με άλλα, η αντίδραση του ψυχόρμητου του Μεταξά στην προσωπική προσβολή και την απιστία που του είχε κάνει η τροφός του η Γερμανία.

        Δυστυχώς, σ’ ένα παραπλήσιο ψυχόρμητο, το ψυχόρμητο της φατρίας, αποδίδω κι ένα άλλο γεγονός που είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα για τον τόπο. Όταν ήρθε η 28^η, δεν μπόρεσε να ιδεί ότι τότε μόνο, και όχι στις εορτές του Σταδίου, ολόκληρος ο λαός ήταν μαζί του, μαζί με την απάντηση που έδωσε στον Grazzi την αυγή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι η ημέρα εκείνη δεν επικύρωνε αλλά καταργούσε την 4^η Αυγούστου. Κι αν το ένιωσε, το φιλότιμό του δεν τον άφησε να κάνει τη μόνη πράξη που υπαγόρευε η μεγάλη εκείνη στιγμή. Να στείλει δηλαδή στα σπίτια τους τους διάφορους ανάξιους που τον περιστοίχιζαν και να μαζέψει γύρω του τους ανθρώπους που θα μπορούσαν πραγματικά να βοηθήσουν στον τρομακτικό αγώνα όπου έμπαινε το Έθνος. Όλους τους μέτριους, τους άψυχους, τους μικροκατεργάρηδες, τους ανθρώπους που δεν είχαν άλλο μέσα τους παρά το δέος της Γερμανίας, τους κράτησε. Κράτησε ακόμα και εκείνους  που απάνω στην ιταλική κρίση, όπως ο Μαυρουδής, βιάστηκαν να ετοιμάσουν πιο συνεννοήσιμους, για τους Ιταλούς, διαδόχους του. Ο Μεταξάς δεν μπόρεσε ή δε θέλησε να καταλάβει πως την 28^η έβγαινε από το κλειστό περιβάλλον τον κολάκων της Πλατείας Συντάγματος για να γίνει ένα πρόσωπο στη μεγάλη τραγωδία της Ευρώπης.

         Ο λαός έκανε ό,τι μπορούσε για να του δώσει να καταλάβει τη βαθιά αλλαγή  των πραγμάτων. Από τη νάρκη της αδιαφορίας όπου βρισκόταν ως τις πρώτες μέρες του Αυγούστου, ξύπνησε σύσσωμός, μονομιάς, φρέσκος, ολοζώντανος. Αλλά είναι ζήτημα αν η κράση του Μεταξά ήταν από εκείνες που αισθάνονται τα μηνύματα της ψυχής του λαού. Έτσι κράτησε για πιλότους  ενός τέτοιου κόσμου τα ίδια ανθρωπάκια που του μαγείρευαν, μέσα στους πρωτοφανείς κλυδωνισμούς της Ευρώπης, μιαν Ελλάδα σαν είδος μετέωρο εκτός τόπου και χρόνου. (…)

       Αλλά το μεγάλο ψεγάδι του Μεταξά δεν ήταν μόνο που δεν ξεκαθάρισε όλους  αυτούς τους κυρίους. Δεν ήταν μια πράξη αρνητική. Ήταν μια πράξη θετική. Είχε προαγάγει ανάμεσα στην παρέα του την περιφρόνηση και φόβο της ανεξαρτησίας της γνώμης, τη χλεύη για την ελευθερία, τη συνήθεια των μεθόδων του αστυνομικού κρατητηρίου, το χαφιεδισμό. Τα συμπλέγματα των μεθόδων των φασιστικών κρατών πασαλειμμένα με χρώματα ελληνικά των τουριστικών διαφημίσεων. Μαζί μ’ αυτά, τους έδωσε και το “Όχι”. Αλλά το “όχι“ και τα άλλα δεν ήταν πράγματα που συμβιβάζονται εύκολα. Έτσι δημιουργήθηκε μέσα στα κατεργάρικα, ασυνείδητα, και, κατά βάθος, αγροίκα μυαλά των ανθρώπων του καθεστώτος μια αντιφατική ψυχολογία που δύσκολα κατόρθωναν να γεφυρώσουν ακόμα και στην επιφάνεια. Το “όχι” σήμαινε πως η Ελλάδα θα πολεμούσε  τον πιο επικίνδυνο πόλεμο της Ιστορίας της με το μέρος εκείνων που χτυπούσαν τις φασιστικές δυνάμεις. Αλλά το ελληνικό καθεστώς ήταν το ίδιο φασιστικό. Πώς ήταν δυνατό να συνδυαστούν τα δυο αυτά πράγματα. Τη λύση τη βρήκαν, κουτοπόνηρα, οι άνθρωποι του Μεταξά. Ο πόλεμός μας δεν ήταν διόλου πόλεμος εναντίον του Άξονα. Ήτανε, μέσα στην παγκόσμια κρίση, ένα ιδιαίτερο, ασύνδετο επεισόδιο. Ο πόλεμός μας είτανε μόνο πόλεμος εναντίον της Ιταλίας-ούτε καν αυτό. Ήταν πόλεμος εναντίον των στρατιωτικών δυνάμεων της Ιταλίας. (…)

       Έτσι , αν είχα να παραστήσω την ενότητα του ελληνικού λαού, θα έλεγα ότι στη βάση της πυραμίδας ήξερε πολύ καλά ο κόσμος γιατί πολεμούσε, πολεμούσε τη σκλαβιά, την κάθε σκλαβιά που έφερνε ο Άξονας. Στην κορυφή όμως της πυραμίδας θα χώριζα τα πνεύματα σε δυο κατηγορίες. Στους αντιπάλους του Άξονα, γενικά και αδιαίρετα, και στους αντιπάλους μόνο των ενόπλων δυνάμεων της Ιταλίας. Οι τελευταίοι αυτοί κανονικά και λογικά  έπρεπε να φοβούνται και μήπως κερδίσουν τον πόλεμο. Οι άνθρωποι του μεταξά, εκτός από ελάχιστους, ανήκαν στην τελευταία τούτη κατηγορία.(…)

        Όταν η Γερμανία ετοιμαζότανε να πέσει πάνω μας, ενώ ο λαός πολεμούσε και πολέμησε τόσο υπέροχα (άλλωστε, ακόμη πολεμάει), η ψυχολογική σύγχυση των ψυχικά διχασμένων ξετραχηλίστηκε. Έτσι φτάσαμε στα γεγονότα της τελευταίας άνοιξης: Υπουργοί πανικκόβλητοι και σπασμωδικοί, διπλωματία χωρίς ειρμό και χωρίς υπόσταση, στρατηγοί που πρόδωσαν, πρωθυπουργοί που αυτοκτονούσαν, και μαζί με όλα αυτά, η ασυγχώρητη, η εγκληματική, η τραγική απώλεια της Κρήτης.(…)

        Το παιχνίδι των Γερμανών ήταν να διατηρήσουν πάντα ζωντανές τις ελπίδες μας στην ευμένειά τους, να μας κάνουν να μην τους “προκαλέσουμε“, δηλ. να μην προετοιμαστούμε, να χώσουν μια σφήνα στις σχέσεις μας με τους Άγγλους. Κι ο Μεταξάς συμπεριφέρθηκε σα να είχε πέσει στο παιχνίδι των Γερμανών. “Να μη προκαλέσουμε, να μην προκαλέσουμε τους Γερμανούς“ ήταν το σύνθημά του. Και πότε αυτό; Όταν τα παιδιά μας εξευτελίζανε κάθε ώρα και στιγμή στην Αλβανία το άλλο κομμάτι του Άξονα. (…)

       Έγραψα αυτές τις σελίδες χωρίς άλλο σκοπό παρά να βάλω τάξη στη συνείδησή μου. Το μόνο γενικότερο συμπέρασμα που βγάζω και που με ανησυχεί είναι η καταπληκτική διαφορά του λαού και της συντεχνίας των αρχόντων του, σε όποιο κόμμα κι αν ανήκουν. Πού θα μας βγάλει αυτό δεν το ξέρω(…)                            

                                   Πρετόρια, Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 1941»

 

Από το  Γιώργος Σεφέρης, «Χειρόγραφο Σεπ. ‘41», εκδ. Ικαρος 1980

ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

 

Στη  Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, στις 26 Οκτωβρίου,  οι 27 ηγέτες της  ΕΕ κατέληξαν  σε συμφωνία σχετικά με  τις επιθέσεις  των Ισραηλινών στη Γάζα. Αυτή περιλαμβάνει την έκφραση ανησυχίας για την επιδείνωση της ανθρωπιστικής κατάστασης στη Γάζα και έκκληση για ανθρωπιστικούς διαδρόμους και παύσεις για ανθρωπιστικές ανάγκες. Ήδη και ο εκπρόσωπος του  Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου Τζ. Κίρμπι τις προηγούμενες ημέρες εξέφρασε την ανησυχία του για τη δολοφονία αμάχων στους βομβαρδισμούς του Ισραήλ, αλλά παραδέχτηκε ότι  «αυτός είναι ο πόλεμος», κι αν αυτό  δεν τον κάνει σωστό, όμως «δεν τον καθιστά απορριπτέο». Κι έτσι το Ισραήλ  εξασφαλίζει την άδεια και την ανοχή, με τις ανακοινώσεις της υπερδύναμης των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την πραγματοποίηση της  χερσαίας επιχείρησης στη στενή λωρίδα γης της Γάζας, αδιαφορώντας για τις εκατόμβες των νεκρών.

      Μόνο που στη λωρίδα της Γάζας δεν έχουμε πόλεμο. Το Ισραήλ και τους δυτικούς του συμμάχους εξυπηρετεί όλη αυτή η πληροφόρηση που εστιάζει στις ρουκέτες της Χαμάς για να χαρακτηρίσουν την επίθεση του Ισραήλ ως πόλεμο, κι ας μην ισχύει αυτό.  Εδώ δεν έχουμε δυο κράτη που βρίσκονται σε κατάσταση ένοπλης μάχης μεταξύ τους ή ακόμα και δυο ομάδες, έστω με τη μια πλευρά να είναι πιο ισχυρή. Εδώ έχουμε μόνο ένα κράτος, το Ισραήλ, να ρίχνει  στρατιωτικά εκρηκτικά υψηλής τεχνολογίας σε μη στρατιωτικές υποδομές μέσα σε ένα γιγάντιο στρατόπεδο συγκέντρωσης πυκνοκατοικημένο με παιδιά και πότε πότε ένας μαχητής στη Γάζα εκτοξεύει μια ρουκέτα που σχεδόν ποτέ δεν σκοτώνει κανέναν και προκαλεί ελάχιστες ζημιές. Το Ισραήλ σκοτώνει κατά χιλιάδες αμάχους και μετατρέπει ολόκληρα τετράγωνα πόλεων σε συντρίμμια, ενώ η Χαμάς και άλλες αντιστασιακές ομάδες προκαλούν ελαφριές υλικές ζημιές. Αυτό όμως δεν είναι πόλεμος, αυτό είναι μακελειό. Οι απολογητές του Ισραήλ χαρακτηρίζοντάς τον πόλεμο προσπαθούν να δικαιολογήσουν όλες τις θηριωδίες του.

         Και όλη αυτή η θηριωδία χρηματοδοτείται και υποστηρίζεται από την ανθρωπιστική Δύση, η οποία δεν ασκεί καμιά πίεση στο Ισραήλ για να σταματήσει να σφαγιάζει αμάχους. Αντίθετα οι ΗΠΑ έχουν εντείνει την στρατιωτική τους παρουσία στη Μέση Ανατολή με ανησυχητικό τρόπο, έτσι που η κλιμάκωση σε έναν ευρύτερο πόλεμο στη Μ. Ανατολή να μην είναι καθόλου έξω από τη σφαίρα του δυνατού.

          Κι από κοντά η μικρόνοη  πολιτική μας ηγεσία δια του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη θεώρησε υποχρέωσή της να βρεθεί κοντά στον συντονιστή αυτής της σφαγής, στον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπ. Νετανιάχου και να τον διαβεβαιώσει για τη φιλία της, υποστηρίζοντας το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, σύμφωνα μάλιστα με το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο στην πραγματικότητα κατάφωρα καταπατείται. Ο πρωθυπουργός μας το μόνο που βρήκε να πει για τη σφαγή που γίνεται είναι «ό,τι και αν συμβεί πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος». Ο υποκριτικός ανθρωπισμός της Δύσης συμπυκνωμένος σε μια φράση από τον δειλό αλαζόνα  ηγέτη μιας χρεωκοπημένης χώρας που φαντασιώνεται επιτυχίες, επειδή του επιτρέπουν να συναγελάζεται με τους ισχυρούς του πλανήτη.

          Όλοι αυτοί οι μέτριοι, άψυχοι, κουτοπόνηροι πολιτικοί της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων δεν έχουν άλλο μέσα τους παρά το δέος για τη δύναμη των ΗΠΑ και την αίγλη της Ε.Ε των οποίων ζητούν κάθε φορά την επιδοκιμασία, ακόμα κι αν ευτελίζουν κάθε λογικό επιχείρημα κάθε  ηθική αρχή. Πώς λοιπόν θα ήταν δυνατό να μην σέρνονται πίσω από το Ισραήλ, να μην προσφέρουν κάθε στρατιωτική διευκόλυνση στις ΗΠΑ με τις διάφορες βάσεις και λιμάνια που τις διαθέτουν;

          Και σ’ αυτήν την τραγωδία των Παλαιστινίων τα αστικά κόμματα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης συμφωνούν στην υποστήριξή τους προς το Ισραήλ και την πολιτική των ΗΠΑ. Και ούτε κανένα από τα κόμματα που οψίμως μετά την αποτυχία στις αυτοδιοικητικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει στον προοδευτικό χώρο διαχώρισε τη θέση του. Η σοσιαλδημοκρατία με τις διάφορες μορφές της  δεν σταματά να αποκαλύπτει τρόπους για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

         Δεδομένου της καταστροφής της ΕΣΣΔ, του κομμουνισμού καθώς υποχωρούσε, οι σοσιαλδημοκράτες ήταν παντού, ανοιχτά υποστηρίζοντας τον φτιασιδωμένο καπιταλισμό της οικολογίας και του δικαιωματισμού, τον ιμπεριαλισμό που καταβροχθίζει λαούς κάτω από ψευδεπίγραφες επαναστατικές σημαίες ανεξαρτησίας και αυτονομίας. Φερέφωνα της άρχουσας τάξης που πουλούσαν τις ιδέες της σαν προοδευτικές, εγκλωβίζανε εργαζόμενους και συνδικάτα στις πολιτικές της άρχουσας τάξης, καλλιεργώντας τη βεβαιότητα ότι ο προνομιακός τρόπος ζωής τους εξαρτάται από την εύρυθμη λειτουργία του καπιταλισμού και η αντίσταση σ’ αυτόν δεν είναι στα άμεσα συμφέροντά τους.   

           Με την καπιταλιστική κρίση στη χώρα μας και την αντιλαϊκή πολιτική του, αποδυναμώθηκε ο κύριος εκφραστής της σοσιαλδημοκρατίας στα μεταπολιτευτικά χρόνια το ΠΑΣΟΚ και ενισχύθηκε, μέχρι ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας, εξαιτίας των ψεύτικων υποσχέσεών του η  αυτοδιαφημιζόμενη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Στα τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρας και οι συν αυτώ, πατώντας πάνω στην καπηλεία των αγώνων της αριστεράς και ξεγελώντας με ανέφικτες υποσχέσεις εγκλώβισαν και αδρανοποίησαν το λαϊκό κίνημα, ολοκληρώνοντας την καπιταλιστική επίθεση που το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ θα δυσκολεύονταν να φέρουν σε πέρας χωρίς έντονες αντιδράσεις. Κι έτσι ξανααναστήθηκε η Ν.Δ και δόθηκε φιλί ζωής στο ΠΑΣΟΚ για να φτάσει στις εκλογές το διψήφιο ποσοστό. Και τώρα, στο κόμμα της ισχνής αξιωματικής αντιπολίτευσης ξεκατινιάζονται κυριολεκτικά, έχοντας επιλέξει έναν αγνώστου ταυτότητας αμερικανοτραφή για αρχηγό τους και στελέχη του που δήθεν υπερασπίζονται τον χαμένο αριστερό του χαρακτήρα να έχουν μοναδική έγνοια τη συγκράτηση της διαρροής ψηφοφόρων προς το ΚΚΕ,  ενώ  το πολιτικό σύστημα  ψάχνει να βρει την ισορροπία του, πάντα με το φόβο μήπως σύσσωμος ο λαός ξυπνήσει από τη νάρκη της αδιαφορίας του. Είναι που στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις η μόνη αριστερά, η κομμουνιστική, σταθερά φαίνεται να ανεβάζει τα ποσοστά της και το βασικότερο, να έχει όλο και μεγαλύτερη απήχηση στις λαϊκές μάζες.

         Σ’ όλο τον κόσμο, η πλειοψηφία των εργαζομένων διαδηλώνει υπέρ των Παλαιστινίων, ενώ όλες οι αστικές κυβερνήσεις της Δύσης προσπαθούν να φιμώσουν τις φωνές διαμαρτυρίες με αυταρχικότητα, απαγορεύσεις και βία, ξεχνώντας τις δημοκρατικές ευαισθησίες τους και απαιτώντας  να συμφωνήσουν να παρακολουθούν σιωπηλά τη γενοκτονία ενός λαού. Είναι σαν εξαιτίας του μακελειού στη Γάζα να χαράσσεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε μια ηγεσία, της κυρίαρχης τάξης, που έχει απόλυτη αλληλεγγύη με το ρατσιστικό καθεστώς του Ισραήλ και των λαών που συμπαραστέκονται στους Παλαιστινίους.  Γιατί αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη, δεκαετίες τώρα, έχει τις ρίζες του στα ευρωπαϊκά ρατσιστικά, αποικιακά ιδεώδη και είναι απότοκο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην περιοχή. Γι’ αυτό αφορά τους εργαζόμενους όπου γης, γι’ αυτό και το Κομμουνιστικό Κόμμα,  εκφραστής της εργατικής τάξης, είναι πρωτοπόρο στις κινητοποιήσεις, για να σταματήσει η γενοκτονία, πριν το αίμα αυτό πνίξει όλο τον κόσμο.

G

M

T

Y

Ανίχνευση γλώσσαΑγγλικάΑζερμπαϊτζανικάΑλβανικάΑμχαρικάΑραβικάΑρμενικάΑφρικάανςΒασκικάΒεγγαλικήΒιετναμεζικάΒιρμανικάΒοσνιακάΒουλγαρικάΓαελικά ΣκοτίαςΓαλικιακάΓαλλικάΓερμανικάΓεωργιανάΓίντιςΓιορούμπαΓκουτζαρατικάΔανικάΕβραϊκάΕλληνικάΕσθονικάΕσπεράντοΖόσαΖουλούΙαπωνικάΊγκμποΙνδονησιακάΙρλανδικάΙσλανδικάΙσπανικάΙταλικάΚαζακστανικάΚανάνταΚαταλανικάΚινέζικα παραδοσιακήΚινεζική απλοποιημένηΚιργιζιανάΚορεατικάΚορσικανικάΚουρδικά (Kurmanji)Κουρδικά (Sorani)Κρεόλ ΑϊτήςΚροατικάΛάοΛατινικάΛετονικάΛευκορωσικάΛιθουανικάΛουξεμβουργιανάΜαλαγάσιΜαλαγιάλαμΜαλέιΜαλτεζικάΜαορίΜαραθικάΜογγολικάΝεπαλικάΝορβηγικάΟλλανδικάΟυαλικάΟυγγρικάΟυζμπεκικάΟυκρανικάΟυρντούΠαντζάμπιΠάστοΠερσικάΠολωνικάΠορτογαλικάΡουμανικάΡωσικάΣαμοανικάΣεμπουάνοΣερβικάΣεσότοΣίντιΣινχάλαΣλαβομακεδονικάΣλοβακικάΣλοβενικάΣομαλικάΣόναΣουαχίλιΣουηδικάΣούνταΤαζικιστανικάΤαϊλανδεζικάΤαμίλΤατάρΤελούγκουΤζαβανεζικάΤούρκικαΤσεχικάΤσιτσέουαΦιλιπινεζικάΦινλανδικάΦριζιανάΧαβαϊκάΧάουσαΧίντιΧμερΧμονγκ

ΕλληνικάΑγγλικάΓαλλικά-------- [ Ολα ] --------ΑγγλικάΑζερμπαϊτζανικάΑλβανικάΑμχαρικάΑραβικάΑρμενικάΑφρικάανςΒασκικάΒεγγαλικήΒιετναμεζικάΒιρμανικάΒοσνιακάΒουλγαρικάΓαελικά ΣκοτίαςΓαλικιακάΓαλλικάΓερμανικάΓεωργιανάΓίντιςΓιορούμπαΓκουτζαρατικάΔανικάΕβραϊκάΕλληνικάΕσθονικάΕσπεράντοΖόσαΖουλούΙαπωνικάΊγκμποΙνδονησιακάΙρλανδικάΙσλανδικάΙσπανικάΙταλικάΚαζακστανικάΚανάνταΚαταλανικάΚινέζικα παραδοσιακήΚινεζική απλοποιημένηΚιργιζιανάΚορεατικάΚορσικανικάΚουρδικά (Kurmanji)Κουρδικά (Sorani)Κρεόλ ΑϊτήςΚροατικάΛάοΛατινικάΛετονικάΛευκορωσικάΛιθουανικάΛουξεμβουργιανάΜαλαγάσιΜαλαγιάλαμΜαλέιΜαλτεζικάΜαορίΜαραθικάΜογγολικάΝεπαλικάΝορβηγικάΟλλανδικάΟυαλικάΟυγγρικάΟυζμπεκικάΟυκρανικάΟυρντούΠαντζάμπιΠάστοΠερσικάΠολωνικάΠορτογαλικάΡουμανικάΡωσικάΣαμοανικάΣεμπουάνοΣερβικάΣεσότοΣίντιΣινχάλαΣλαβομακεδονικάΣλοβακικάΣλοβενικάΣομαλικάΣόναΣουαχίλιΣουηδικάΣούνταΤαζικιστανικάΤαϊλανδεζικάΤαμίλΤατάρΤελούγκουΤζαβανεζικάΤούρκικαΤσεχικάΤσιτσέουαΦιλιπινεζικάΦινλανδικάΦριζιανάΧαβαϊκάΧάουσαΧίντιΧμερΧμονγκ

Η λειτουργία ομιλίας περιορίζεται σε 200 χαρακτήρες

Επιλογές : Ιστορία : Σχόλια : DonateΚλείνω