ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

            Σ΄ αυτές τις εκλογές  τα δυο κόμματα της εξουσίας συγχωνεύονται και ουσιαστικά. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ γνωρίζουν καλά τις σκληρές ανάγκες του συστήματος  και εργάζονται για την εξυπηρέτησή τους.  Ξεκινάνε λοιπόν απ’   αυτές και όχι από τις ανάγκες των ατόμων, στα οποία υπόσχονται τελικά  μια κάποια ευημερία σε κάποιο μέλλον που όλο και πιο μακρινό γίνεται, εφόσον υποκύψουν στις απαιτήσεις του, εφόσον υποταγούν στους νόμους του.

            Τα δύο κόμματα, κληρονόμοι το ένα του μεταπολεμικού  Κέντρου, το άλλο της Δεξιάς, δεν μπορούν πια ούτε καν να υποκρίνονται τους αντιπάλους. Μας επέβαλλαν τον καπιταλιστικό κόσμο στο σύνολο των αξιών του, αποδεχόμενοι τις σκληρές ακρότατες συνέπειές της λογικής του. Η προγραμματική και «κυβερνητική»  ταύτιση  των κομμάτων εξουσίας με τις επιταγές των μνημονίων  τείνει να τα εξαφανίσει ως αυτόνομους μηχανισμούς, δια της συγχωνεύσεως, και  συντελεί  καθοριστικά στην απαξίωση  της πολιτικής από την κοινωνία

           Η απώλεια αυτοδυναμίας τους βέβαια δεν προέρχεται  τόσο από τη δράση μιας ισχυρής κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης όσο  οφείλεται  στην ολέθρια πολιτική τους, στη μη τήρηση ακόμα και των κανόνων  που οι ίδιοι επέβαλλαν στην ελληνική κοινωνία και τώρα καταγγέλλουν    αυτογελοιοποιούμενα.

             Πολλοί φοβούνται μήπως η λανθάνουσα πολιτική κρίση εκδηλωθεί ανοιχτά με  το αποτέλεσμα των εκλογών, και κυρίως επεκταθεί στην κοινωνία και αυξηθεί η πιθανότητα  ευρύτερων ανακατατάξεων  και κοινωνικής αναταραχής, που οδηγήσει και σε αμφισβήτηση του τύπου διακυβέρνησης και διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης.

              Βεβαίως έχουν γνώση οι φύλακες. Από τη συγχώνευση των δυο κομμάτων κάποια από τα ιδεολογικά συστατικά τους μορφοποιήθηκαν σε κομματίδια, τα οποία με αρκετή αλαζονεία υποκρίνονται ότι κομίζουσι γλαύκας εις τα Αθήνας. Κάποια απ’  αυτά είναι μνημονιακά (Δημοκρατική Συμμαχία, Δράση) κάποια αντιμνημονιακά  (Ανεξάρτητοι Έλληνες) και μάλιστα όψιμα (Δημοκρατική Συμφωνία) κλπ. Πολλοί ψηφοφόροι μέσα στην οργή τους για τα δυο κόμματα εξουσίας θα στραφούν σ’  αυτά, συνεχίζοντας, δια της τεθλασμένης βέβαια, να συντηρούν την ίδια κατάσταση.

           Τα δυο κόμματα εξουσίας πληρώνουν τα αντικοινωνικά μέτρα που επέβαλλαν, αλλά και τις  εγγενείς  αδυναμίες του εγχώριου καπιταλισμού που εξέθρεψαν, με αποτέλεσμα να φαίνονται αναποτελεσματικά και αφερέγγυα. Τα μικροαστικά στρώματα που είδαν, ιδιαίτερα στο ΠΑΣΟΚ, την πολιτική τους έκφραση  σ΄ αυτά, ένιωσαν διαψευσμένα  και ηττημένα, με κίνδυνο ο όποιος ριζοσπαστισμός τους να καταλήξει  σε έναν συντηρητισμό, που να εκτρέψει φασιστοειδή τύπου Χρυσής  Αυγής

              Αυτή η φαινομενική φθορά του δικομματισμού   χρησιμοποιείται ως καταλύτης  από τον κυρίαρχο  λόγο για να αναδειχθεί η ανωριμότητα και η ανικανότητα της αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε το γάντι που του πέταξαν ενώ το ΚΚΕ αρνήθηκε να μπει σ’  αυτή τη λογική, κάνοντας σαφή το διαχωρισμό του. Η ΔΗΜ.ΑΡ μ΄ έναν αμφιταλαντευόμενο λόγο δείχνει να περιμένει το αποτέλεσμα των εκλογών για να αποφασίσει με... υπευθυνότητα.

              Με  τις εκλογές το πολιτικό σκηνικό  φαίνεται ότι αλλάζει…. αρκεί να μη γίνει αυτό για να μείνουν τα πράγματα πάλι ίδια. Μια συμπαράταξη που θα περιορίζεται σε μια διαπαραταξιακή πλατφόρμα, αμυντικού και εκλογικίστικου χαρακτήρα, δεν μπορεί να συσπειρώσει, να εκφράσει  και να ενισχύσει το νέο κοινωνικό  και πολιτικό δυναμικό που ριζοσπαστικοποιείται.  Η πιθανότητα  βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ να αναδειχτεί τρίτο κόμμα, ίσως φαίνεται σαν μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα αριστερά, ίσως όμως και να είναι η κάλυψη του κενού που αφήνει το ΠΑΣΟΚ που χάνεται…. Και σοσιαλιστικό το ΠΑΣΟΚ είναι μόνο στο όνομά του.

           Διαμορφώνεται λοιπόν ένα πλαίσιο άσκησης της πολιτικής εξουσίας που χαρακτηρίζεται  από τη συμφωνία των κομμάτων εξουσίας μεταξύ τους και με τα ευρωπαϊκά οικονομικά κέντρα, τη δηλωμένη διάθεση της μη κομμουνιστικής Αριστεράς να συμμετέχει σ΄ αυτό το πλαίσιο εξουσίας, (αισιοδοξώντας ότι  θα αρθρώσει το δικό της  λόγο), και της κομμουνιστικής αριστεράς  να το καταγγέλλει και να μετατοπίζει το κέντρο βάρους στην έξαρση των κοινωνικών αγώνων. Ενώ όμως τα κόμματα εξουσίας φαίνονται να  βρίσκονται σε κρίση, ο τύπος  διαχείρισης του συστήματος που αυτά εκφράζουν  παραμένει κυρίαρχος και χωρίς ουσιαστική αμφισβήτηση από κανένα από τα κόμματα που πιστεύεται ότι εισέρχονται στη βουλή, εκτός από το ΚΚΕ.

          Οι εκλογές είναι ένας τρόπος  με τον οποίο οικοδομείται, μέσα στο κοινοβουλευτικό σύστημα, η αντιπολίτευση, αλλά συγχρόνως  η εκλογική και κοινοβουλευτική  δραστηριότητα ενισχύουν τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Κι εμείς τώρα, έχουμε παραδοθεί στην καταχθόνια εξουσία οικονομικών δυνάμεων που δεν ελέγχουμε και μανουβράρουνε τις τύχες μας οδηγώντας  μας αργά και βασανιστικά στην πλήρη εξαθλίωση, χωρίς διέξοδο.Οι καιροί  απαιτούν ρήξεις και άλματα

     Σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο της οικονομικής ανέχειας, ξεπερνώντας τις αυταπάτες, τους ιδεολογικούς εκβιασμούς, τη χειραγώγηση μέσα από εκβιαστικά διλήμματα  θ΄ αντιμετωπίσουμε τις εκλογές σαν μια στιγμή ενός αγώνα. Με την ψήφο μας προέχει να δημιουργήσουμε και να ενισχύσουμε  εκείνον το ζωτικό χώρο στην πολιτική σκηνή μέσα στον οποίο και από τον οποίο θα τεθούν τα ζητήματα μετασχηματισμού της κοινωνίας και θα στηριχθεί   η αποτελεσματική σύγκρουσή μας  με τον κόσμο του καπιταλισμού. Απ' εδώ μπορεί να αντλήσουμε και την αισιοδοξία μας για το μακρύ και δύσκολο αγώνα που είναι μπροστά μας.