ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ;

 

Στη χώρα μας από τη μια οι φοιτητές συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους με συλλαλητήρια, διαδηλώσεις και καταλήψεις σχολών ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, με το σύνολο σχεδόν των συνταγματολόγων μας να μένει άλαλο μπροστά στην παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Από την άλλη, οι αγρότες, και ιδιαίτερα στον κάμπο της Θεσσαλίας, έχουν ξεκινήσει τις δικές τους κινητοποιήσεις, για ικανοποίηση των αιτημάτων τους σχετικά με το υψηλό κόστος παραγωγής και τις χαμηλές τιμές των αγροτικών προϊόντων, αλλά και την Κοινή Αγροτική Πολιτική που κινητοποιεί και τους αγρότες σε άλλες χώρες της Ε.Ε.  Στην Ουκρανία συνεχίζεται ο πόλεμος, με τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη να  ανανεώνει την υποστήριξή του «τόσο διμερώς όσο και στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ» με τηλεφώνημά του στον πρόεδρο της Ουκρανίας Β. Ζελένσκι, ελπίζοντας αυτή η προθυμία να εκτιμηθεί δεόντως από τη μεγάλη …φίλη, τις ΗΠΑ. Και βέβαια τα εγκλήματα των Ισραηλινών στη Γάζα συνεχίζονται. Και η χώρα μας με τη μικρομέγαλη αστική μας τάξη, την οποία επάξια εκπροσωπεί αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη,  στέλνει φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα για υποστήριξη στις επιθέσεις εναντίον της Υεμένης, δέχεται να αναλάβει η βάση της Σούδας επιτελικό ρόλο στην υποστήριξη της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, μετατρέπει την  112 πτέρυγα μάχης στην Ελευσίνα σε στρατιωτικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ.

           Και όλη η Δύση μνημονεύει το Ολοκαύτωμα του παρελθόντος, ενώ συμμετέχει σύσσωμη ζητωκραυγάζοντας στο παρόν Ολοκαύτωμα του παλαιστινιακού λαού. Αντί να επιβάλλουν εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων στο Ισραήλ πολλές Δυτικές κυβερνήσεις κόβουν τη χρηματοδότηση στην Unrwa, τη μεγαλύτερη οργάνωση αρωγής στη Γάζα, ευθυγραμμιζόμενες με τις απαιτήσεις του Ισραήλ που ισχυρίζεται ότι 12 από τους 30.000 εργαζομένους της οργάνωσης συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στις επιθέσεις της Χαμάς στης 7 Οκτωβρίου. Πολλές κυβερνήσεις όπως των ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου, Αυστραλίας, Καναδά, Φινλανδίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Κάτω Χωρών, Ελβετίας  που σταμάτησαν να χρηματοδοτούν  τη βοήθεια είναι τόσο ένοχοι όσο και εκείνοι οι έποικοι που σε βίντεο φαίνονται να προσπαθούν να σταματήσουν φορτηγά ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ που εισέρχονται στη Γάζα. Όλοι αυτοί εργάζονται ενεργά για τη δολοφονία παιδιών από την πείνα. Και μοιάζει τόσο υποκριτικό να ισχυρίζονται ότι τιμούν την ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος! 

       Το  Ισραήλ στρέφεται με αλαζονεία και εναντίον του ΟΗΕ και εναντίον του Διεθνούς Δικαστηρίου του κατηγορώντας το για αντισημιτισμό. Κι αυτό γιατί το Διεθνές Δικαστήριο δεν δέχτηκε το αίτημα του Ισραήλ να απορρίψει την υπόθεση γενοκτονίας που κατέθεσε εναντίον του η  Νότια Αφρική, αποφασίζοντας με μεγάλη πλειοψηφία ότι η υπόθεση θα προχωρήσει και έδωσε εντολή στο Ισραήλ να απόσχει από ενέργειες που βλάπτουν τους  Παλαιστίνιους στο ενδιάμεσο. Κι ενώ το Δικαστήριο ούτε καν απαίτησε κατάπαυση του πυρός, προσπαθώντας, χωρίς να αυτοαναιρεθεί, να κρατήσει ισορροπίες, όπως ήταν αναμενόμενο, ο υπουργός Εθνικής Ασφαλείας του Ισραήλ Μπεν Γκβιρ, δήλωσε ότι αυτό το δικαστήριο δεν επιδιώκει τη δικαιοσύνη, αλλά διώκει τον εβραϊκό λαό. Αυτή η εξέλιξη με  το δικαστήριο φυσικά και δεν είναι καθοριστική στην έκβαση αυτής της φρίκης, είναι όμως μια ένδειξη ότι ο διεθνής παράγοντας, δηλ. οι ΗΠΑ και οι συν αυτοίς, ακόμα αμφιταλαντεύονται αν θα μεθοδεύσουν την «τελική» λύση για τους Παλαιστίνιους. Κι εδώ είναι που το απανταχού λαϊκό κίνημα μπορεί να παίξει με τις κινητοποιήσεις του καθοριστικό ρόλο.

            Οι Ισραηλινοί με θράσος καταφέρονται εναντίον των διεθνών οργανισμών που δεν επιδοκιμάζουν τις ενέργειές τους.  Όλοι οι διεθνείς θεσμοί, όπως ΟΗΕ, Διεθνές Δικαστήριο, κλπ.  που προορίζονταν για τη διατήρηση του διεθνούς δικαίου δέχονται από το Ισραήλ και τους υποστηρικτές του  μια άνευ προηγουμένου επίθεση, με βάση τους ίδιους τους νόμους και τις αρχές που δημιουργήθηκαν για να τους υπερασπίζονται και να εκπροσωπούν. Είναι που θέλουν να ανατρέψουν τους κανόνες και να αλλάξουν την κατάσταση, ώστε οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν κουρελιάζοντας το διεθνές δίκαιο και διαλύοντας  τα ψήγματα ελπίδας  που είχαν απομείνει για το κύρος και την εμβέλεια των θεσμών.  

           Η εκστρατεία από τα καθεστώτα του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον και των συμμάχων τους κατά της υπηρεσίας αρωγής του ΟΗΕ για τους Παλαιστινίους πρόσφυγες, που είναι ο κύριος πάροχος βασικών υπηρεσιών παιδείας, υγείας κλπ. για πάνω από τρία εκατομμύρια Παλαιστίνιους πρόσφυγες μοιάζει να είναι μέρος ενός σχεδίου για την εκκαθάριση της παλαιστινιακής υπόθεσης και της εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού. Ο υποτιθέμενος ελεύθερος κόσμος που υπόσχεται την ημέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα Ποτέ Ξανά, συμμετέχει και οργανώνει ένα νέο ολοκαύτωμα, μια ακόμα τελική λύση για έναν ακόμα λαό. Και είναι τόσο οδυνηρό το Ισραήλ να  εκμεταλλεύεται τη Διεθνή Μέρα Μνήμης των θυμάτων Ολοκαυτώματος, την 27^η Ιανουαρίου, για να χρησιμοποιήσει τα συναισθήματα συμπάθειας προς τους καταδιωκόμενους  από το Γερμανικό Γ Ράϊχ Εβραίους ως όπλο που δικαιολογεί τις δικές του μαζικές φρικαλεότητες επί δεκαετίες στη γη της Παλαιστίνης.

            Κι αυτή η ημέρα Μνήμης,  καθώς στη χώρα μας μέρες τώρα κυρίαρχο θέμα έχει γίνει το νομοσχέδιο για το γάμο ομόφυλων ζευγαριών, υπενθυμίζει τις δράσεις και ενέργειες για την εδραίωση μιας συλλογικής ομοφυλοφιλικής μνήμης βασισμένης στις διώξεις που οι ομοφυλόφιλοι  υπέστησαν από το ναζισμό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ομοφυλοφιλικές ενώσεις μεταπολεμικά κατάφεραν και έκαναν το δικαίωμα της μνήμης και της αναγνώρισης των διώξεων, συνολικά μάλλον αντιπροσώπευαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάπου το 1% των κρατουμένων, κυρίαρχο στοιχείο για το κίνημά τους και σταδιακά κατάφεραν να κερδίσουν. Η εστίαση στους τρόπους κατασκευής μιας συλλογικής ομοφυλοφιλικής μνήμης μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο μια κοινωνική ομάδα, αρχικά στιγματισμένη, κατάφερε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να αντιστρέψει την εικόνα της μέσα στην ίδια κοινωνία και να ενσωματωθεί στον κυρίαρχο λόγο. Η προσφυγή της ομοφυλοφιλικής κοινότητας σε ένα εβραϊκό μοντέλο μνήμης από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια επιβεβαιώνει την επιθυμία να επωφεληθεί από παρόμοια αναγνώριση, προκειμένου να θεωρείται αποδεκτή και η ομοφυλοφιλική μορφή ζωής. Αποτίοντας δημόσια φόρο τιμής στα θύματα της ομάδας δεν είναι πλέον οι ομοφυλόφιλοι οι εγκληματίες που ήταν ενώπιον του νόμου και της ηθικής, που έπρεπε να ζήσουν κρύβοντας τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, αλλά έκαναν ορατό αυτό που προηγουμένως ήταν κρυφό ζήτημα ιδιωτικής ζωής.

        Κι αν για τους ομοφυλόφιλους  οι ναζιστικές διώξεις διευκόλυναν την αποδοχή νέων μοντέλων οικογένειας και αναπαραγωγής, προκαλώντας παράλληλα μ’ αυτές τις αξιώσεις αμφισβητήσεις και προβληματισμό για την χρησιμοποίησή τους από την κυρίαρχη εξουσία, στους Εβραίους το Ολοκαύτωμα υπήρξε καθοριστικό για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Και αντιστρέφεται ο ρόλος του Εβραίου, από θύμα σε θύτης,  με την πολιτική του Ισραήλ. Το οποίο όμως από την ίδρυση του φαίνεται  να εφαρμόζει στους Παλαιστίνιους τις ναζιστικές πρακτικές που εξόντωσαν τους Εβραίους.

          Μοιάζει ο απόηχος του ναζισμού να είναι ακόμη παρών.  

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΗ ΡΥΘΜΙΣΗ

 

Η  σπουδή της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην προώθηση του νομοσχεδίου για γάμο και απόκτηση παιδιών από ζευγάρια ομόφυλα, αυτονόητα προβληματίζει, παρόλο που  τόσο κραυγαλέα οι αυτοπροβαλλόμενοι ως φιλελεύθεροι αστοί ηγεμόνες όπως ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ επιδιώκουν να διαχωρίσουν όλα τα ζητήματα ομοφυλόφιλων, και γενικότερα ταυτοτήτων, από τα ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά  προβλήματα. Κι ίσως γι’ αυτό η κυβέρνηση αδιαφορεί που έρχεται σε αντίθεση με μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της γι’ αυτό το ζήτημα,  παρόλο που δεν της ασκείται έντονη κοινωνική πίεση και δεν χαρακτηρίζεται το ζήτημα ως επείγον. Εγκλωβίζοντας την αντιπολίτευση στην ψήφιση ενός νομοσχεδίου που η ίδια δεν απαιτεί από τους βουλευτές της να ψηφίσουν, φιλοτεχνεί ένα προοδευτικό προφίλ, δια πάσαν μελλοντική εκμετάλλευση,  με ενδιαφέρον για μειονότητες και τα δικαιώματά τους, χωρίς να απεμπολεί και τους συντηρητικούς ψηφοφόρους της. Από κοντά και η πρόεδρος της Δημοκρατίας  Κ. Σακελλαροπούλου θεώρησε υποχρέωσή της να εκφράσει την επιδοκιμασία της για το γάμο ομόφυλων ζευγαριών αφού « Σε μια συμπεριληπτική κοινωνία δεν μπορούν να υπάρχουν εξαιρέσεις στα δικαιώματα». Είναι η ίδια η πρόεδρος που είχε δεχτεί να μπει υπό την αιγίδα της το 1^ο συνέδριο γονιμότητας τον Ιούλιο του 2021,  που με το διαφημιστικό του βίντεο ενοχοποιούσε τις γυναίκες που δεν τεκνοποιούσαν και σήκωσε θύελλα αντιδράσεων γιατί έμπαινε στο στόχαστρο το δικαίωμα στην έκτρωση, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί. Η συγκεκριμένη λοιπόν κυβερνητική απόφαση δεν είναι μονοσήμαντη ούτε  απλώς αγαθών προθέσεων και δεν μπορεί να κατανοηθεί ανεξάρτητα από την ιστορική και κοινωνική συγκυρία από την οποία εκπορεύεται και την οποία εξυπηρετεί βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.   

        Τηρουμένων βέβαια των αναλογιών, γιατί τα ζητήματα είναι διαφορετικού γένους, δεν μπορεί να μη σκεφτούμε πώς ξεκίνησε το σπάσιμο του κρατικού μονοπωλίου της πληροφόρησης, με επίκληση και τότε σε δικαιώματα ελευθερίας της έκφρασης, και πώς  κατέληξε στις μέρες μας η πληροφόρηση, να είναι αποκλειστικότητα  και μονοπώλιο οικονομικών  συμφερόντων  με τη λογοκρισία μάλιστα ξεκάθαρα να ανασταίνεται με διάφορα προσχήματα, π.χ. για τον πόλεμο στην Ουκρανία σαν συνέπεια  των κυρώσεων εναντίον Ρωσίας, για τη συγκάλυψη εγκλημάτων του Ισραήλ με επίκληση της αυτοάμυνάς του. Και στα καθ’  ημάς,  η ελεγχόμενη δημοσιογραφία κατέληξε νυχθημερόν πέρα από την κρατική και στην ιδιωτική τηλεόραση να δοξάζει τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη και την πολιτική του. Βέβαια ήταν ενδεικτικό για την πορεία της απελευθέρωσης των μέσων ενημέρωσης από το κράτος το ότι πρωτοπόρος της ελεύθερης ραδιοφωνίας αναδεικνυόταν ο τότε δήμαρχος Αθήνας και μετέπειτα αρχηγός της Ν. Δημοκρατίας Μ. Έβερτ. Για να αποδειχτεί και σ’ αυτήν την περίπτωση ότι όλα τα ζητήματα δικαιωμάτων ή ελευθερίας  η κυρίαρχη εξουσία  φαίνεται να τα χρησιμοποιεί ως πολιορκητικό κριό για την επιβολή της δικής της πολιτικής στην ταξική πάλη.   

         Με τον τρόπο λοιπόν που και στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών  υπερασπίζεται η κυβέρνηση την απόφασή της, περισσότερο αποτρέπει τα ζητήματα που είναι κοντά στους ομοφυλόφιλους να θεωρηθούν εξίσου σημαντικά και για την υπόλοιπη κοινωνία, ενώ μοιάζει σαν να δημιουργεί και να συντηρεί μια αντιπαράθεση που την περιορίζει ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες με διαφορετικές σεξουαλικές ταυτότητες. Και έτσι να μην  αναγνωρίζονται οι πραγματικοί σύμμαχοι στα κοινά προβλήματα ανεξαρτήτως σεξουαλικών προσανατολισμών,  ενώ τα ερωτήματα παραμένουν.  

          Επιδιώκεται να εφαρμόζονται, εν ονόματι μιας νεφελώδους ισότητας,  απλώς οι ίδιες παγίδες φτώχειας και οι  ίδιοι, κάποτε χαρακτηριζόμενοι συντηρητικοί,  θεσμοί; Η διακαής επιδίωξη αφομοίωσης σε αυτό που θεωρείται ως ετεροφυλόφιλο προνόμιο καθησυχάζει και  τους ομοφυλόφιλους  να συγχέουν τα ίσα δικαιώματα με την ίση καταπίεση; Φυσικά, η σθεναρή υπεράσπιση των ίσων δικαιωμάτων για τον γάμο ομοφύλων υπογραμμίζει δικαίως την επείγουσα ανάγκη των πρακτικών αναγκών των ομοφυλόφιλων συντρόφων για παροχές υγείας, φορολογικές ελαφρύνσεις, γονεϊκά δικαιώματα.  Έτσι όμως   δεν αφήνει αρκετό περιθώριο για μια κριτική στον θεσμό του γάμου ως τέτοιου ούτε επιτρέπει τη λύση πρακτικών θεμάτων  με νομικό τρόπο, χωρίς τις συνδηλώσεις και συμβολισμούς που είναι φορτωμένος ο θεσμός του γάμου.  Η εστίαση στο γάμο μειώνει σίγουρα τον εναλλακτικό τρόπο ζωής των LGBT ατόμων χωρίς σύντροφο ή με πολλούς συντρόφους και προσπαθεί να προωθήσει μια εικόνα των ομοφυλόφιλων ως ένα κρατικά, ή ακόμα και θρησκευτικά, εγκεκριμένο σύνολο έντιμων ζευγαριών, καθαγιάζοντας εκ νέου το γάμο και παραβλέποντας τις καταγγελίες για το γάμο ως ένα μέσο κοινωνικού ελέγχου. Όσο κι αν έχει εξελιχθεί ο γάμος τον τελευταίο αιώνα, δεν είναι ακόμα μέρος της πυρηνικής οικογένειας και αυτή η πυρηνική οικογένεια στον καπιταλισμό  δεν ιδιωτικοποιεί την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών; Δεν είναι παράδοξο που στην υπεράσπιση της επέκτασης του γάμου και στα ομόφυλα ζευγάρια έχουν παραγραφεί όλες οι κριτικές για το γάμο σαν ένα πατριαρχικό σύστημα που έχει ως βάση του την ιδιοκτησία και την κυριαρχία των ανδρών επί των γυναικών; 

           Επιπλέον,  δεν είναι αρκούντως δημαγωγικό ο μηρυκασμός απόψεων και αποφάσεων της εκκλησίας για να δειχτεί το μέγεθος του σκοταδισμού και της συντήρησης σε αντιδιαστολή με τους πεφωτισμένους φιλελεύθερους  αστούς, παραβιάζοντας ανοιχτές θύρες, για να  προβάλλονται ως  προοδευτικοί και να δικαιώνουν, διεμβολίζοντας και το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας,  τις επιλογές της κυρίαρχης εξουσίας, που τώρα πια έχει ανάγκη την εκκλησία μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους;

         Οι ρυθμίσεις που προωθούνται έχουν ταξικό πρόσημο, ακόμα κι αν δεν ομολογείται.  Πόσο ενδιαφέρει η διευθέτηση της δυνατότητας υιοθεσίας, και σ’ ένα δεύτερο επίπεδο αυτό που επιδιώκεται απόκτησης τέκνου μέσω παρένθετης μητέρας, ένα ομόφυλο ζευγάρι που δεν μπορεί να εξασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση ούτε για το ίδιο;

         Όλες αυτές οι ρυθμίσεις  βάζουν  μια σφραγίδα ισότητας σε συστήματα που παραμένουν  ή εξελίσσονται βάναυσα κι επιβλαβή και που εξάλλου λίγοι μόνο προνομιούχοι θα επωφεληθούν απ’ αυτές τις αλλαγές. Και ο θεσμός της παρένθετης μητέρας, είτε αφορά ετερόφυλα είτε ομόφυλα ζευγάρια, έχει ανοίξει έναν επικίνδυνο δρόμο στην αναπαραγωγή  εδώ και χρόνια και σταδιακά όλο εμπλουτίζεται νομοθετικά διευρύνοντας την εφαρμογή του και τη σύνδεσή του με οικονομικά συμφέροντα. Γιατί λοιπόν η κυρίαρχη εξουσία που έχει καταστρατηγήσει κάθε δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, εκπαίδευση, την προστασία της μητρότητας κλπ. παρουσιάζει ξαφνικά τέτοια ευαισθησία για ισότητα δικαιωμάτων στα ομόφυλα ζευγάρια, χωρίς να διευκρινίζεται ποιο ακριβώς είναι το δικαίωμα ως προς το οποίο διεκδικείται ισότητα; 

            Εξάλλου, για να κατανοήσουμε πολιτικές επιλογές που επιβάλλονται μάλιστα εκ των άνω, θα πρέπει να εστιάζουμε σε κριτικές που η διαγνωστική τους  δύναμη ως προς το πώς φτάσαμε εδώ που είμαστε, αποκαλύπτοντας την ιστορική διάσταση θεσμών και προβλημάτων, δείχνει και τις δυνατότητες χειραφέτησης. Όλες λοιπόν οι εγκεκριμένες από την κυρίαρχη εξουσία  σεξουαλικές πρακτικές τείνουν να διατηρούν την υπάρχουσα κοινωνία με τον συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής και τις ρυθμίσεις της για αναπαραγωγή. Οι ρυθμίσεις επομένως που τώρα προωθούνται δεν ξεφεύγουν από αυτήν τη διαπίστωση, με εκμετάλλευση των επιφανειακών παγιδεύσεων ενός προοδευτικού ιδεαλισμού, χωρίς καμιά αλλαγή του συστήματος καταπίεσης.

           Σίγουρα η ιστορικότητα του φαινομένου της οικογένειας από την εποχή που ο Ενγκελς έδειξε ότι οι μορφές που παίρνει η οικογένεια είναι συνάρτηση του τρόπου παραγωγής και του επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων  έχει αφαιρέσει κάθε ιερότητα ή αιωνιότητα από την οικογένεια. Καθώς η εξέλιξη του καπιταλισμού με την παγκοσμιοποίηση, τις νέες τεχνολογίες και την άυλη παραγωγή επηρεάζει όλα τα πεδία κοινωνικής ζωής φυσικό να μην ξεφεύγει η οικογένεια. Το ζήτημα είναι ποια κατεύθυνση θα πάρει η αλλαγή της μορφής της.  Κι επειδή  ο καπιταλισμός έχει αναγάγει τους ανθρώπους σε αγοραστές και πωλητές και έχει υποβαθμίσει τις κοινωνικές σχέσεις σε ανταλλαγή εμπορευμάτων και η κυρίαρχη εξουσία φαίνεται να έχει την πρωτοβουλία αυτής της αλλαγής  η κατεύθυνση της  είναι φανερή.

        Όπως  η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικής ζωής σαν προεικόνιση ενός αποπολιτικοποιημένου και εμπορευματοποιημένου τρόπου ζωής, διαιρώντας με τις σεξουαλικές ταυτότητες κατά μήκος τις ταξικές γραμμές, υπονομεύει τη διεκδίκηση  δικαιωμάτων με ταξικό πρόσημο στο πλαίσιο της κατασκευής της σεξουαλικής ταυτότητας, το ίδιο και η εμπορευματοποίηση στο εσωτερικό των οικογενειακών σχέσεων απειλεί να υπονομεύσει τους κοινωνικούς δεσμούς, που αργά, συστηματικά και απροκάλυπτα μετατρέπονται σε εμπορεύματα.

        Ο προβληματισμός για τις συγκεχυμένες έννοιες της πατρότητας και μητρότητας που καθιερώνει το νέο είδος οικογένειας των ομόφυλων ζευγαριών σχετίζεται με τον τρόπο απόκτησης των παιδιών, που εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι σε μεγάλο ποσοστό θα γίνεται μέσω παρένθετης μητέρας. Πέρα λοιπόν από τα ηχηρά περί αλτρουιστικής πράξης η πραγματικότητα είναι η εμπορευματοποίηση της αναπαραγωγής. Κι επειδή για χιλιάδες χρόνια κάθε μορφή οικογένειας είχε επίκεντρο τη γυναίκα που τεκνοποιούσε και επειδή και στις πατριαρχικές κοινωνίες η μητρότητα πάντα αντιμετωπιζόταν κατά κανόνα με σεβασμό και φροντίδα, η σύγχυση των ρόλων υποδόρια αλλά σταθερά υπονομεύει αυτόν τον ρόλο των γυναικών και κατ’ επέκταση διαβρώνει τους δεσμούς που αναπτύσσονται ανάμεσα σε μητέρα και παιδί. Κι έτσι υποβιβάζοντας αυτή τη σχέση  θα είναι πολύ ευκολότερο σε βάθος χρόνου να γίνει αποδεκτή η εισαγωγή της διαδικασίας της αναπαραγωγής στην αγορά και στο χρηματιστήριο σαν ένα οποιοδήποτε άλλο εμπόρευμα. Ο δυτικός καπιταλισμός δεν θέλει να φαίνεται ότι επιβάλλει, αλλά  πετυχαίνει τους στόχους του με τη συναίνεση.  Πόσο νομίζουμε ότι απέχουμε από το να αποδεχτούμε την ιδέα ότι η μητέρα που κυοφορεί είναι απλή «παραγωγός» και το παιδί «παραδοτέο εμπόρευμα»;

         Βέβαια, η  εξέταση των φαινομένων  στη εξέλιξή τους, στις μεταβολές τους, στη γέννησή και την καταστροφή τους και η σύνδεση κάθε κοινωνικού φαινομένου με την ιστορική πραγματικότητα, τις ιστορικές συνθήκες που το δημιούργησαν ούτε έχει μια ανάγνωση ούτε μια απόλυτη αντικειμενικότητα, όταν ο παρατηρών είναι και παρατηρούμενος. Όσο όμως απλοϊκές ή και παρωχημένες κι αν κατηγορούνται  κάποιες σκέψεις σχετικά με αντίστοιχες τέτοιες ρυθμίσεις, όσο το «δια ταύτα» φαίνεται  να μην είναι μονοσήμαντο, η κατάθεσή  τους μοιάζει  απαραίτητη για να ξεκαθαρίσει το τοπίο,  για να μη νιώσει κανείς ότι η λογική του έχει μεταναστεύσει. 

       Γιατί το ζητούμενο σ’ αυτές τις ρυθμίσεις που μεθοδεύονται  είναι τουλάχιστον να είμαστε καχύποπτοι για τις άδηλες επιδιώξεις που προωθούνται  πέρα από τα ηχηρά περί ισότητας και δικαιωμάτων.   

ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

 Μετά από τόσους ανθρώπους που οι Ισραηλινοί σκότωσαν στη Γάζα, αλλά και στη Δυτ. Όχθη, μετά από τόσα ψέματα που η Ισραηλινή προπαγάνδα αποκαλύφτηκε ότι χρησιμοποίησε, μετά από τόσες δηλώσεις ισραηλινών αξιωματούχων που υποστηρίζουν τη γενοκτονία και την εθνοκάθαρση και  συνοδεύονται από αποτρόπαιες πράξεις στον άμαχο πληθυσμό που δείχνουν ότι το εννοούν, συνεχίζουν να υπάρχουν κυβερνήσεις και άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους δηλώνουν και δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι, που υποστηρίζουν το Ισραήλ. Σ’ αυτό πια το σημείο όσοι εξακολουθούν την υποστήριξη του Ισραήλ με καμιά ιδεολογική επικάλυψη δεν μπορούν να το δικαιολογήσουν, γιατί  η αδιαφορία για την έκταση της ανθρωπιστικής καταστροφής αποκαλύπτει ότι είναι  οι σκοπιμότητες του γεωπολιτικού ελέγχου που επιβάλλουν αυτή τη στάση.

        Και από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη που επαίρονται ότι πέρασαν κι ένα …διαφωτισμό 100 και πλέον μέρες από την εγκληματική επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας κανένα δεν διαφοροποιείται από την ισραηλινή πολιτική. Και είναι μόνο το κράτος της Ν. Αφρικής που κατέθεσε στις 30 Δεκεμβρίου 2023 αγωγή κατά του Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κατηγορώντας το για γενοκτονία εναντίον των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας και ζητώντας από το δικαστήριο να διατάξει το Ισραήλ την παύση των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Στο έγγραφο των 84 σελίδων που δίνεται  η τρομακτική εικόνα της κατάστασης, το κομβικό σημείο είναι ότι καμιά  ένοπλη ομάδα, καμία ένοπλη επίθεση στο έδαφος ενός κράτους, ανεξάρτητα από το πόσο σοβαρή είναι, ακόμη και μια επίθεση που περιλαμβάνει φρικτά εγκλήματα, μπορεί να παρέχει οποιαδήποτε πιθανή δικαιολογία ή υπεράσπιση για την παραβίαση της Σύμβασης του 1948 για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας. Το Ισραήλ φυσικά, μαζί με το σύνολο σχεδόν των δυτικών κυβερνήσεων και των ΗΠΑ που το κανακεύουν, απορρίπτει κατηγορηματικά αυτήν την κατηγορία κατηγορώντας με τη σειρά του τη Ν. Αφρική ως «το νόμιμο βραχίονα μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, της Χαμάς».

       Στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης βρίσκονται αντιμέτωπα δυο κράτη που εξακολουθούν να φέρουν το τραύμα από  τα εγκλήματα του συστηματικού ευρωπαϊκού ρατσισμού: στην περίπτωση του Ισραήλ, το Ολοκαύτωμα στο οποίο οι Ναζί και οι συνεργάτες τους εξόντωσαν έξι εκατομμύρια Εβραίους και στην περίπτωση της Νότιας Αφρικής, το καθεστώς των λευκών απαρτχάιντ που επιβλήθηκε στον μαύρο πληθυσμό για δεκαετίες από μια αποικιακή λευκή μειονότητα.

          Μόνο που το καθένα άντλησε διαφορετικά μαθήματα από τις αντίστοιχες τραυματικές ιστορικές κληρονομιές του.  Κι ενώ η Ν. Αφρική με την προσφυγή της υποστηρίζει την εφαρμογή ενός διεθνούς δικαίου, το Ισραήλ με την υποστήριξη των ΗΠΑ έχει ενταχθεί στα ρατσιστικά καταπιεστικά κράτη και  έχει την έπαρση και τη σιγουριά για  την ατιμωρησία του ανεξάρτητα από τα εγκλήματά του. Ο ίδιος ο πρόεδρός του Μπ. Νετανιάχου αλαζονικά δηλώνει ότι θα αγνοήσει την απόφαση του δικαστηρίου αν δεν είναι αυτή που πρέπει και διακηρύττει ότι κανείς δεν θα τους σταματήσει, ούτε η Χάγη ούτε ο άξονας του κακού ούτε κανείς άλλος.  Το Ισραήλ έχει σκοτώσει κάπου 24 χιλιάδες ανθρώπους, έχει καταστρέψει πάνω από τα μισά των σπιτιών του πληθυσμού, έχει βομβαρδίσει ακόμα κι αυτές τις ζώνες που χαρακτήριζε ασφαλείς όταν έδινε εντολή να φύγουν δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, από το βορρά στο Νότο. Έχει εκθέσει τον άμαχο πληθυσμό σε ασιτία, θανατηφόρες ασθένειες, τους έχει κόψει ηλεκτρικό και νερό, τους έχει αποκόψει από κάθε βοήθεια. Ισραηλινοί πολιτικοί και στρατιωτικοί δεν διστάζουν να εκφράζουν ανοιχτά και επανειλημμένα την πρόθεσή τους να εκδιώξουν ή και να σκοτώσουν τον παλαιστινιακό πληθυσμό. Αλλά συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι καταδιώκουν μόνο τη Χαμάς.

          Με το Ισραήλ συντάσσεται το μεγαλύτερο μέρος της Δύσης με επικεφαλής τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, τη χώρα που οργάνωσε και εφάρμοσε το Ολοκαύτωμα και η οποία ζήτησε να θεωρηθεί ως τρίτο μέρος στην υπεράσπιση του Ισραήλ στη Χάγη. Την υπόθεση της Ν. Αφρικής υποστηρίζει μεγάλο μέρος απ’ αυτό που αποκαλείται αναπτυσσόμενος κόσμος, ακριβώς γιατί έχει αισθανθεί εδώ και πολλά χρόνια να το συνθλίβει η μπότα της δυτικής αποικιοκρατίας και του ρατσισμού. Το Διεθνές  δικαστήριο δικάζεται όσο και το Ισραήλ, γιατί όποια απόφαση να πάρει θα αποκαλύψει  τη σύνδεση του Διεθνούς Δικαίου  και της λειτουργίας  του δικαστηρίου με τις δυτικές πολιτικές προτεραιότητες και τα κέρδη της πολεμικής βιομηχανίας. 

         Δεν περιμένει κανείς ότι η ομάδα των 17 δικαστών θα αποφασίσουν αμερόληπτα χωρίς να υποκύψουν στις πιέσεις που θα τους ασκηθούν. Εξάλλου, ανεξάρτητα από τον τρόπο που η πλειοψηφία του δικαστηρίου θα ταλαντευτεί στην απόφασή της, οι δυτικές δυνάμεις είναι που θα διαμορφώσουν αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια. Ήδη το Ισραήλ έχει κατηγορήσει για συκοφαντία αίματος τη Ν. Αφρική, υπονοώντας ότι τα κίνητρά του για την προσφυγή οδηγούνται από αντισημιτισμό και αυτή η κατηγορία θα εξαπλωθεί ελεύθερα σε όσους υποστηρίζουν την υπόθεση της Ν. Αφρικής.  Και βέβαια  ΗΠΑ και Ευρώπη θα εργαστούν σκληρά για να υπονομεύσουν το Διεθνές Δίκαιο και τους θεσμούς που το υποστηρίζουν.

          Το κεντρικό επιχείρημα του Ισραήλ κατά της γενοκτονίας ήταν ότι αμύνεται μετά την επίθεση που δέχτηκε στις 7 Οκτωβρίου και ότι η πραγματική γενοκτονία διεξάγεται από τη Χαμάς κατά του Ισραήλ. Μόνο που πάσχει και λογικά αυτό το επιχείρημα, γιατί πώς μπορεί να πείσει ότι στοχεύει μερικές χιλιάδες μαχητές της Χαμάς όταν βομβαρδίζει, εκτοπίζει και λιμοκτονεί ολόκληρο τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας; Ακόμα κι αν η στρατιωτική εκστρατεία του Ισραήλ δεν έχει σκοπό να αφανίσει τους Παλαιστίνιους της Γάζας, όπως όμως δείχνουν όλες οι δηλώσεις του ισραηλινού υπουργικού συμβουλίου και στρατιωτικών αξιωματούχων, ωστόσο εξακολουθεί να κατευθύνεται κυρίως σε αμάχους.

          Είμαστε πολύ κοντά σ’ έναν μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους βομβαρδίζουν εγκαταστάσεις  των ένοπλων δυνάμεων  της Υεμένης, Χούτι,  που πραγματοποιούν επιθέσεις  σε εμπορικά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα, ενώ φαίνεται ότι κι άλλα μέτωπα,  εκτός από το Λίβανο, όπως στο Ιρακ και τη Συρία μπορεί να ανοίξουν, όπου οι δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν δεχτεί επιθέσεις. Με το απόλυτο εφιαλτικό σενάριο να είναι ένας πόλεμος, πλήρους κλίμακος με το Ιράν. Κι από κοντά η δική μας μικρομέγαλη αστική τάξη έρποντας συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, πάντα στις πλάτες του λαού που κυβερνά.

          Και είναι τόσο ειρωνικό για τον …ανθρωπισμό της Δύσης και αποκαλυπτικό για τον ιμπεριαλισμό ότι η παρεμπόδιση της ναυσιπλοΐας με την συνακόλουθη αύξηση του κόστους κινητοποιεί τη Δυτική συμμαχία η οποία απειλεί με επέμβαση για την προστασία των εμπορευματοκιβωτίων και των κερδών, ενώ για το σφαγιασμό πραγματικών ανθρώπινων όντων από ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές και τη λιμοκτονία τους από τον ισραηλινό κλοιό  σιωπά ή  το δικαιολογεί εκφράζοντας ευχολόγια για περιορισμό των ανθρώπινων απωλειών.