ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ;

     « Τίποτε από όσα γίνονται δεν συμβαίνει χωρίς τη θέληση κάποιου θεού. Και τίποτε απ΄ όσα συμβαίνουν δεν γίνεται χωρίς τη συμμετοχή και τη θέληση του ανθρώπου. Το θείο και το ανθρώπινο συνδυάζονται, συγκαλύπτονται… η ελληνική ειμαρμένη δεν εξαλείφει την ανθρώπινη υπευθυνότητα… Εξάλλου και εκεί ακόμα όπου η μοίρα φαίνεται να κυβερνά, ο άνθρωπος δεν παρασύρεται σε καμιά αδράνεια. Όταν λέμε πως κάτι  που συνέβηκε ήταν θέληση της μοίρας, εννοούμε πως συνέβηκε απλούστατα. Διαπιστώνουμε την αδυναμία του ανθρώπου. Αποδεικνύουμε πως συγκρούεται με το σύμπαν, που δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει. Ούτε όμως  επιδοκιμάζουμε τον τρόπο  που το σύμπαν αυτό κυβερνάται ούτε αρνούμαστε πως παίζει κάποιο ρόλο σ’ αυτό το σύμπαν ο άνθρωπος. Ακόμα κι ένας άνθρωπος, προειδοποιημένος από τους χρησμούς, σαν τον Οιδίποδα, προσπαθεί να παλέψει. Άλλωστε, όταν περιέλθει σε τραγικό αδιέξοδο, παραμένει πάντα κύριος της ίδιας του της αντίδρασης…

(Jacqueline De Romilly: Αρχαία Ελληνική Τραγωδία)

             Το κυρίαρχο σύστημα έδωσε στην κρίση διαστάσεις  μεταφυσικής, όπου οι επιλογές των κυρίαρχων οικονομικών κέντρων παίρνουν τη μορφή μοίρας, στην οποία όλοι πρέπει να υποταχτούμε.

           Η κρίση λοιπόν πήρε μεταφυσικά χαρακτηριστικά. Αφού ορίστηκε μονοσήμαντα  ως αποτέλεσμα δικής μας «ανήθικης» συμπεριφοράς, (η εξουσία ήταν διαπλεκόμενη, οι πολίτες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες), και η έξοδος από αυτήν ορίζεται το ίδιο. Δεν υπάρχει αριστερή η δεξιά έξοδος  από την κρίση, αλλά πρωτίστως ηθική. Να αλλάξουμε νοοτροπία, να δουλέψουμε περισσότερο κλπ.  Πολλοί από μας εσωτερίκευσαν αυτήν την ανιστόρητη, «υπερταξική» ,  ηθικολογική ερμηνεία.

           Ίσως γι’ αυτό οι εκλογές ανέδειξαν τη σύγχυση του εκλογικού σώματος. Επαναλαμβάνει μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, μαζί με τις κυρίαρχες ελίτ,  ότι απαιτούνται κυβερνήσεις συνεργασίας και η συναίνεση τώρα προβάλλεται ως μια ρυθμιστική ιδέα, που θα στρογγυλέψει τις αιχμηρές διαφορές των πολιτικών κομμάτων εν ονόματι ενός καθήκοντος, στην περίπτωσή μας, εθνικού, και μιας αρετής, της δημοκρατικής. Στόχος πάντα βέβαια  η απονεύρωση  της δυναμικής της αριστεράς, ώστε να είναι αποτελεσματική η  χειραγώγηση των αντιδράσεων των εργαζομένων. Έχοντας λοιπόν  ηθικοποιηθεί η πολιτική  όλες αυτές τις μετεκλογικές μέρες η πιο αξιόπιστη ερμηνεία για το εκλογικό αποτέλεσμα έχει κι αυτή ηθικό χαρακτήρα, είναι «τιμωρία» των δυο πρώην μεγάλων κομμάτων. Μετά την τιμωρία έρχεται η μετάνοια και η συγχώρεση, για να ξαναρχίσουμε από εκεί που οι εκλογές διέκοψαν την πορεία των πολιτικών πραγμάτων.

      Μόνο που όλα όσα συμβαίνουν είναι γεγονότα πολιτικοοικονομικά στο συγκεκριμένο καπιταλιστικό σύστημα,  και όχι μεταφυσικά.

           Η πόλωση θα συνεχιστεί και θα ενταθεί.  Ίσως στην πραγματικότητα το αδιέξοδο το τροφοδοτεί  η σύγκρουση που  μαίνεται στα παρασκήνια,  στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, για τις τελικές αποφάσεις που θα κληθεί να εφαρμόσει - θα είναι η ασφυξία μας μέσα στο μνημόνιο, θα είναι η έξοδός μας από την ευρωζώνη;

          Η δική μας ελευθερία πάντα παραμένει,  στον τρόπο που θα αντιδράσουμε… 

        Και αυτό όμως είναι το παν, γιατί το πολιτικοοικονομικό  σύμπαν η δική μας  δράση κι αντίδραση το διαμορφώνει.