«ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ ’60 ΟΙ ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ»

 

Έχουμε πέσει στη συνηθισμένη πλάνη να μετράμε το μέλλον με βάση το παρελθόν. Γαλουχημένοι με αιτήματα σεξουαλικής απελευθέρωσης, κοινωνικής χειραφέτησης, πολιτικού εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του ’60, που η κυρίαρχη τάξη φρόντισε να υιοθετήσει με προσαρμογή τους στα δικά της συμφέροντα, καθηλωθήκαμε στο μύχιο θαυμασμό προς αυτήν.  Κι έτσι δεν αντιληφθήκαμε τις μεγάλες ανατροπές, στην κοινωνική και πολιτική ζωή,  που μας ώθησε, υπογείως  και με ανεπαίσθητο τρόπο, η κυρίαρχη τάξη να αποδεχτούμε, θεωρώντας τες αρκούντως προοδευτικές για να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Με την αυταπάτη ότι ελέγχουμε τις αλλαγές δεν τολμήσαμε  να καταλύσουμε την παλιά τάξη πραγμάτων  προς όφελός μας και να αγωνιστούμε να θεμελιώσουμε μια νέα. Αρκούμαστε στην οικειοποίηση των αιτημάτων του παρελθόντος ανανεώνοντάς τα, αλλάζοντάς τα περισσότερο στη μορφή τους και όχι στον πυρήνα τους. Ως εκ τούτου  διατηρείται η παλιά αρματωσιά, το κεφάλαιο και ιδιοκτησία, και την μπολιάζουμε μ’ εκείνα τα  στοιχεία που προωθεί η κυρίαρχη τάξη, όπως δικαιώματα ή ταυτότητες, για να θεωρούμε ακίνδυνη την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων. Κι έτσι εδραιώνεται ξανά, με τη συναίνεσή μας μάλιστα,  η συγκολλημένη με μπετόν αρμέ κυρίαρχη  τάξη, με τις παμπάλαιες θεμελιωμένες πάνω στο καπιταλιστικό  δίκαιο αδικίες της, με τις ιεραρχίες της, τους διαχωριστικούς φραγμούς της ανάμεσα στις ψηλές κάστες και τη μισθωτή σκλαβιά, με τα προνόμια από καταγωγή ή από τύχη.

Με κάθε τρόπο και μέσο, εδώ και τριάντα χρόνια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η κυρίαρχη τάξη διακηρύττει, και σχεδόν η πλειοψηφία του πληθυσμού της Δύσης επιδοκιμάζει, το θρίαμβο της αστικής δημοκρατίας στον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της παραγωγής,  θεωρώντας την ως τον τελευταίο σταθμό της ανθρώπινης ιδεολογικής και πολιτικής αναζήτησης, που επιδέχεται μόνο βελτιώσεις. Σαν να είναι η ιστορία γραμμική, οικουμενική και να κινείται προς μια κατεύθυνση και σκοπό, στην εξάπλωση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, συνυφασμένη με την τεχνολογική πρόοδο.

  Η υπερβολική λοιπόν θριαμβολογία από όλα τα αστικά κόμματα για  την ψήφιση του νομοσχεδίου για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ήθελε να επιβεβαιώσει από τη μια την κυριαρχία της αστικής δημοκρατίας και από την άλλη την ανανέωσή της που εξασφαλίζει τη διάρκειά της. Τα ακροδεξιά κόμματα που το καταψήφισαν δεν την αμφισβήτησαν, εξάλλου και το ένα τρίτο των βουλευτών της Ν.Δ το αποδοκίμασε με διάφορους τρόπους, απλώς δεν συγχρόνισαν τα ρολόγια τους με τα λεγόμενα κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα, ακριβώς για να έχουν στον έλεγχό τους τα τμήματα εκείνα της κοινωνίας που πελαγωμένα αρπάζονται από το παρελθόν του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Κι έμεινε μόνο το ΚΚΕ να συνδέει το κρατικό ενδιαφέρον για γάμο ομοφύλων με την εμπορευματοποίηση της αναπαραγωγικής διαδικασίας, που με πάθος η κεντροαριστεροδεξιά θέλει να ταυτίζει με συντηρητική, σκοταδιστική πολιτική,  Για να αποδειχθεί μάλιστα αυτό βγήκαν όλα τα μαρξιστικά τσιτάτα στην επιφάνεια με τελική επωδό είτε την κατηγορία του ομοφοβικού κόμματος είτε, προς το επαναστατικότερο, της αντιδιαλεκτικής ή και ιδεαλιστικής επιχειρηματολογίας του. 

Μόνο που ο καπιταλισμός είναι ένα συνολικό σύστημα, γι’ αυτό και πρέπει να αναγνωρίζουμε τους τρόπους με τους οποίους όλες οι πτυχές της ζωής μας – συμπεριλαμβανομένων των επιθυμιών μας, της συναισθηματικής μας ζωής και των οικογενειακών μορφών – είναι σμιλεμένες και σχεδιασμένες, ώστε να δίνουν προτεραιότητα στην αδιάκοπη συσσώρευση κεφαλαίου. 

Η στενή λοιπόν  σχέση μεταξύ των απαιτήσεων του καπιταλισμού και της αστυνόμευσης της σεξουαλικότητας δεν μπορεί παρά να μας κάνει να αναρωτηθούμε, γιατί το αστικό μας κράτος σπεύδει να ξεπεράσει νομοθεσίες που προηγουμένως με τόσο ζήλο είχε εφαρμόσει και ήταν απαραίτητες για τις αναπαραγωγικές ανάγκες του κεφαλαίου. Είναι που με την παρακμή της δυτικής μεταποιητικής οικονομίας η χρηματοοικονομική βιομηχανία διογκώθηκε κι αυτή η οικονομική μετατόπιση είχε βαθύ αντίκτυπο στο βαθμό εργασίας που απαιτείται από το κεφάλαιο. Η έμφαση δίνεται από την παραγωγή  στην κυκλοφορία και την κατανάλωση κάτω από τη νεοφιλελεύθερη οικονομική τάξη σ’ ένα  συναινετικά φιλικό  περιβάλλον. Η αποδοχή λοιπόν των ομοφυλοφιλικών σχέσεων από το κεφάλαιο επιταχύνει την αφομοίωσή τους, αποβάλλοντας τον όποιο ριζοσπαστισμό τους. Η ενασχόληση με τους γάμους των ομοφυλοφίλων και της τεκνοθεσίας ως μείζον ζήτημα πολιτικών δικαιωμάτων, όχι μόνο έχει αποσπάσει την προσοχή από τις υλικές ανάγκες και στερήσεις των ομοφυλόφιλων, αλλά αντικατοπτρίζει και μια θεμελιώδη συνέχεια μεταξύ του ετεροφυλόφιλου πυρηνικού νοικοκυριού και τις νέες, μη παραδοσιακές οικογενειακές δομές που δίνουν νέα ώθηση στο κεφάλαιο με την εμπορευματοποίηση της αναπαραγωγής, στοχεύοντας και πάλι στην αναπαραγωγή των σχέσεων της αστικής ιδιοκτησίας.

Όταν λοιπόν αποδεχόμαστε την ευρέως διαδεδομένη υπόθεση σε όλο τον δυτικό κόσμο ότι ενώ τα πράγματα μπορεί να μην είναι τέλεια, η κοινωνία μας είναι σίγουρα πολύ καλύτερη από ό,τι βιώνουν άλλοι άνθρωποι οπουδήποτε αλλού, τότε καταλήγουμε ευγνώμονες στον καπιταλισμό που παρέχει τις υλικές συνθήκες γι’ αυτό, θεωρώντας πολύ φυσική την κερδοφορία του κεφαλαίου.  Κι έτσι δεν αμφισβητείται ούτε ο υπουργός Υγείας Α. Γεωργιάδης που σπεύδει να υπογράψει την απόφαση για τη λειτουργία των απογευματινών χειρουργείων, καθορίζοντας και το κόστος για τους ασθενείς και επιμένοντας ότι δεν ιδιωτικοποιείται το ΕΣΥ, αλλά  διευκολύνονται οι ασθενείς. Πολύ περισσότερο κατανοείται ο ίδιος ο πρωθυπουργός που επαναλαμβάνει την αδυναμία του να ικανοποιήσει τα αιτήματα των αγροτών εξαιτίας των στενών δημοσιονομικών περιθωρίων   και παρουσιάζεται σαν συμπαραστάτης των αγροτών, δηλώνοντας ότι οι κινητοποιήσεις τους τον στηρίζουν για τις διαπραγματεύσεις του στις Βρυξέλλες.

Κι αν τις ανανεωμένες δημοκρατικές δυνάμεις, που περιλαμβάνουν από τη δεξιά του Κ. Μητσοτάκη, με τα απόπαιδα  του ΛΑ.ΟΣ, μέχρι τους αριστερούς του εξ Αμερικής ορμώμενου στελέχους εφοπλιστικών κύκλων Σ. Κασσελάκη, η θριαμβολογία για την ψήφιση του νομοσχεδίου για το γάμο ομόφυλων ζευγαριών τις χρίζει προοδευτικές, παραβλέπει όμως και πάλι ότι ο καπιταλισμός αναδιαρθρώνει μεν τις οικογένειες έχει αποσταθεροποιήσει  όμως σ΄ έναν ακόμα τομέα τη ζωή με πολύ αρνητικούς τρόπους για πολλούς ανθρώπους, ειδικά με τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του. Η οποία χαρακτηρίζεται από ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα και απαράμιλλη εκμετάλλευση, που σημαίνει ότι το κόστος ζωής αυξάνεται, οι μισθοί μένουν στάσιμοι,  και οι κοινωνικές υπηρεσίες μειώνονται. Για τη συντριπτική μάλιστα πλειοψηφία η εξατομίκευση στον καπιταλισμό δημιουργεί μια μακροπρόθεσμη αίσθηση ανασφάλειας κι ενώ ως μεμονωμένα άτομα μας κολακεύει το σύστημα για τις ελευθερίες που απολαμβάνουμε, όμως είναι που μεμονωμένα, ως άτομα, μόνοι μας πρέπει να τα βγάλουμε πέρα σε αυτό το εκμεταλλευτικό, άνισο σύστημα.

Κι όμως μια πλειοψηφία  συνεχίζει  να πιστεύει αυτάρεσκα και με βεβαιότητα ότι ζει σε μια ελεύθερη κοινωνία γεμάτη ελεύθερους ανθρώπους, γιατί μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε εκατοντάδες γεύσεις χυμών ή φαγητών και σε χιλιάδες διαφορετικές ταινίες, να εκφράζει ελεύθερα όποιες σκέψεις εκπαιδεύτηκε να κάνει από τα εκπαιδευτικά μας συστήματα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.  Γι’ αυτό και αδυνατεί ν’ αναγνωρίσει το μηχανισμό άμυνας του συστήματος, όπως προώθηση δικαιωματισμού ή διαφήμιση καταναλωτισμού,  και την κάθε είδους προβοκάτσια, όπως εγκώμια ατομικισμού για απόρριψη ταξικής ταυτότητας,  που υπερασπίζουν τα  νώτα του συστήματος.

 «Εμείς, του ’60  οι εκδρομείς» και οι πολιτικοί απόγονοί τους…

ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ;

 

Στη χώρα μας από τη μια οι φοιτητές συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους με συλλαλητήρια, διαδηλώσεις και καταλήψεις σχολών ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, με το σύνολο σχεδόν των συνταγματολόγων μας να μένει άλαλο μπροστά στην παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Από την άλλη, οι αγρότες, και ιδιαίτερα στον κάμπο της Θεσσαλίας, έχουν ξεκινήσει τις δικές τους κινητοποιήσεις, για ικανοποίηση των αιτημάτων τους σχετικά με το υψηλό κόστος παραγωγής και τις χαμηλές τιμές των αγροτικών προϊόντων, αλλά και την Κοινή Αγροτική Πολιτική που κινητοποιεί και τους αγρότες σε άλλες χώρες της Ε.Ε.  Στην Ουκρανία συνεχίζεται ο πόλεμος, με τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη να  ανανεώνει την υποστήριξή του «τόσο διμερώς όσο και στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ» με τηλεφώνημά του στον πρόεδρο της Ουκρανίας Β. Ζελένσκι, ελπίζοντας αυτή η προθυμία να εκτιμηθεί δεόντως από τη μεγάλη …φίλη, τις ΗΠΑ. Και βέβαια τα εγκλήματα των Ισραηλινών στη Γάζα συνεχίζονται. Και η χώρα μας με τη μικρομέγαλη αστική μας τάξη, την οποία επάξια εκπροσωπεί αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη,  στέλνει φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα για υποστήριξη στις επιθέσεις εναντίον της Υεμένης, δέχεται να αναλάβει η βάση της Σούδας επιτελικό ρόλο στην υποστήριξη της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, μετατρέπει την  112 πτέρυγα μάχης στην Ελευσίνα σε στρατιωτικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ.

           Και όλη η Δύση μνημονεύει το Ολοκαύτωμα του παρελθόντος, ενώ συμμετέχει σύσσωμη ζητωκραυγάζοντας στο παρόν Ολοκαύτωμα του παλαιστινιακού λαού. Αντί να επιβάλλουν εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων στο Ισραήλ πολλές Δυτικές κυβερνήσεις κόβουν τη χρηματοδότηση στην Unrwa, τη μεγαλύτερη οργάνωση αρωγής στη Γάζα, ευθυγραμμιζόμενες με τις απαιτήσεις του Ισραήλ που ισχυρίζεται ότι 12 από τους 30.000 εργαζομένους της οργάνωσης συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στις επιθέσεις της Χαμάς στης 7 Οκτωβρίου. Πολλές κυβερνήσεις όπως των ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου, Αυστραλίας, Καναδά, Φινλανδίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Κάτω Χωρών, Ελβετίας  που σταμάτησαν να χρηματοδοτούν  τη βοήθεια είναι τόσο ένοχοι όσο και εκείνοι οι έποικοι που σε βίντεο φαίνονται να προσπαθούν να σταματήσουν φορτηγά ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ που εισέρχονται στη Γάζα. Όλοι αυτοί εργάζονται ενεργά για τη δολοφονία παιδιών από την πείνα. Και μοιάζει τόσο υποκριτικό να ισχυρίζονται ότι τιμούν την ημέρα μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος! 

       Το  Ισραήλ στρέφεται με αλαζονεία και εναντίον του ΟΗΕ και εναντίον του Διεθνούς Δικαστηρίου του κατηγορώντας το για αντισημιτισμό. Κι αυτό γιατί το Διεθνές Δικαστήριο δεν δέχτηκε το αίτημα του Ισραήλ να απορρίψει την υπόθεση γενοκτονίας που κατέθεσε εναντίον του η  Νότια Αφρική, αποφασίζοντας με μεγάλη πλειοψηφία ότι η υπόθεση θα προχωρήσει και έδωσε εντολή στο Ισραήλ να απόσχει από ενέργειες που βλάπτουν τους  Παλαιστίνιους στο ενδιάμεσο. Κι ενώ το Δικαστήριο ούτε καν απαίτησε κατάπαυση του πυρός, προσπαθώντας, χωρίς να αυτοαναιρεθεί, να κρατήσει ισορροπίες, όπως ήταν αναμενόμενο, ο υπουργός Εθνικής Ασφαλείας του Ισραήλ Μπεν Γκβιρ, δήλωσε ότι αυτό το δικαστήριο δεν επιδιώκει τη δικαιοσύνη, αλλά διώκει τον εβραϊκό λαό. Αυτή η εξέλιξη με  το δικαστήριο φυσικά και δεν είναι καθοριστική στην έκβαση αυτής της φρίκης, είναι όμως μια ένδειξη ότι ο διεθνής παράγοντας, δηλ. οι ΗΠΑ και οι συν αυτοίς, ακόμα αμφιταλαντεύονται αν θα μεθοδεύσουν την «τελική» λύση για τους Παλαιστίνιους. Κι εδώ είναι που το απανταχού λαϊκό κίνημα μπορεί να παίξει με τις κινητοποιήσεις του καθοριστικό ρόλο.

            Οι Ισραηλινοί με θράσος καταφέρονται εναντίον των διεθνών οργανισμών που δεν επιδοκιμάζουν τις ενέργειές τους.  Όλοι οι διεθνείς θεσμοί, όπως ΟΗΕ, Διεθνές Δικαστήριο, κλπ.  που προορίζονταν για τη διατήρηση του διεθνούς δικαίου δέχονται από το Ισραήλ και τους υποστηρικτές του  μια άνευ προηγουμένου επίθεση, με βάση τους ίδιους τους νόμους και τις αρχές που δημιουργήθηκαν για να τους υπερασπίζονται και να εκπροσωπούν. Είναι που θέλουν να ανατρέψουν τους κανόνες και να αλλάξουν την κατάσταση, ώστε οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν κουρελιάζοντας το διεθνές δίκαιο και διαλύοντας  τα ψήγματα ελπίδας  που είχαν απομείνει για το κύρος και την εμβέλεια των θεσμών.  

           Η εκστρατεία από τα καθεστώτα του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον και των συμμάχων τους κατά της υπηρεσίας αρωγής του ΟΗΕ για τους Παλαιστινίους πρόσφυγες, που είναι ο κύριος πάροχος βασικών υπηρεσιών παιδείας, υγείας κλπ. για πάνω από τρία εκατομμύρια Παλαιστίνιους πρόσφυγες μοιάζει να είναι μέρος ενός σχεδίου για την εκκαθάριση της παλαιστινιακής υπόθεσης και της εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού. Ο υποτιθέμενος ελεύθερος κόσμος που υπόσχεται την ημέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα Ποτέ Ξανά, συμμετέχει και οργανώνει ένα νέο ολοκαύτωμα, μια ακόμα τελική λύση για έναν ακόμα λαό. Και είναι τόσο οδυνηρό το Ισραήλ να  εκμεταλλεύεται τη Διεθνή Μέρα Μνήμης των θυμάτων Ολοκαυτώματος, την 27^η Ιανουαρίου, για να χρησιμοποιήσει τα συναισθήματα συμπάθειας προς τους καταδιωκόμενους  από το Γερμανικό Γ Ράϊχ Εβραίους ως όπλο που δικαιολογεί τις δικές του μαζικές φρικαλεότητες επί δεκαετίες στη γη της Παλαιστίνης.

            Κι αυτή η ημέρα Μνήμης,  καθώς στη χώρα μας μέρες τώρα κυρίαρχο θέμα έχει γίνει το νομοσχέδιο για το γάμο ομόφυλων ζευγαριών, υπενθυμίζει τις δράσεις και ενέργειες για την εδραίωση μιας συλλογικής ομοφυλοφιλικής μνήμης βασισμένης στις διώξεις που οι ομοφυλόφιλοι  υπέστησαν από το ναζισμό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ομοφυλοφιλικές ενώσεις μεταπολεμικά κατάφεραν και έκαναν το δικαίωμα της μνήμης και της αναγνώρισης των διώξεων, συνολικά μάλλον αντιπροσώπευαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάπου το 1% των κρατουμένων, κυρίαρχο στοιχείο για το κίνημά τους και σταδιακά κατάφεραν να κερδίσουν. Η εστίαση στους τρόπους κατασκευής μιας συλλογικής ομοφυλοφιλικής μνήμης μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο μια κοινωνική ομάδα, αρχικά στιγματισμένη, κατάφερε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να αντιστρέψει την εικόνα της μέσα στην ίδια κοινωνία και να ενσωματωθεί στον κυρίαρχο λόγο. Η προσφυγή της ομοφυλοφιλικής κοινότητας σε ένα εβραϊκό μοντέλο μνήμης από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια επιβεβαιώνει την επιθυμία να επωφεληθεί από παρόμοια αναγνώριση, προκειμένου να θεωρείται αποδεκτή και η ομοφυλοφιλική μορφή ζωής. Αποτίοντας δημόσια φόρο τιμής στα θύματα της ομάδας δεν είναι πλέον οι ομοφυλόφιλοι οι εγκληματίες που ήταν ενώπιον του νόμου και της ηθικής, που έπρεπε να ζήσουν κρύβοντας τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, αλλά έκαναν ορατό αυτό που προηγουμένως ήταν κρυφό ζήτημα ιδιωτικής ζωής.

        Κι αν για τους ομοφυλόφιλους  οι ναζιστικές διώξεις διευκόλυναν την αποδοχή νέων μοντέλων οικογένειας και αναπαραγωγής, προκαλώντας παράλληλα μ’ αυτές τις αξιώσεις αμφισβητήσεις και προβληματισμό για την χρησιμοποίησή τους από την κυρίαρχη εξουσία, στους Εβραίους το Ολοκαύτωμα υπήρξε καθοριστικό για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Και αντιστρέφεται ο ρόλος του Εβραίου, από θύμα σε θύτης,  με την πολιτική του Ισραήλ. Το οποίο όμως από την ίδρυση του φαίνεται  να εφαρμόζει στους Παλαιστίνιους τις ναζιστικές πρακτικές που εξόντωσαν τους Εβραίους.

          Μοιάζει ο απόηχος του ναζισμού να είναι ακόμη παρών.  

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕΝΗ ΡΥΘΜΙΣΗ

 

Η  σπουδή της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην προώθηση του νομοσχεδίου για γάμο και απόκτηση παιδιών από ζευγάρια ομόφυλα, αυτονόητα προβληματίζει, παρόλο που  τόσο κραυγαλέα οι αυτοπροβαλλόμενοι ως φιλελεύθεροι αστοί ηγεμόνες όπως ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ επιδιώκουν να διαχωρίσουν όλα τα ζητήματα ομοφυλόφιλων, και γενικότερα ταυτοτήτων, από τα ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά  προβλήματα. Κι ίσως γι’ αυτό η κυβέρνηση αδιαφορεί που έρχεται σε αντίθεση με μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της γι’ αυτό το ζήτημα,  παρόλο που δεν της ασκείται έντονη κοινωνική πίεση και δεν χαρακτηρίζεται το ζήτημα ως επείγον. Εγκλωβίζοντας την αντιπολίτευση στην ψήφιση ενός νομοσχεδίου που η ίδια δεν απαιτεί από τους βουλευτές της να ψηφίσουν, φιλοτεχνεί ένα προοδευτικό προφίλ, δια πάσαν μελλοντική εκμετάλλευση,  με ενδιαφέρον για μειονότητες και τα δικαιώματά τους, χωρίς να απεμπολεί και τους συντηρητικούς ψηφοφόρους της. Από κοντά και η πρόεδρος της Δημοκρατίας  Κ. Σακελλαροπούλου θεώρησε υποχρέωσή της να εκφράσει την επιδοκιμασία της για το γάμο ομόφυλων ζευγαριών αφού « Σε μια συμπεριληπτική κοινωνία δεν μπορούν να υπάρχουν εξαιρέσεις στα δικαιώματα». Είναι η ίδια η πρόεδρος που είχε δεχτεί να μπει υπό την αιγίδα της το 1^ο συνέδριο γονιμότητας τον Ιούλιο του 2021,  που με το διαφημιστικό του βίντεο ενοχοποιούσε τις γυναίκες που δεν τεκνοποιούσαν και σήκωσε θύελλα αντιδράσεων γιατί έμπαινε στο στόχαστρο το δικαίωμα στην έκτρωση, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί. Η συγκεκριμένη λοιπόν κυβερνητική απόφαση δεν είναι μονοσήμαντη ούτε  απλώς αγαθών προθέσεων και δεν μπορεί να κατανοηθεί ανεξάρτητα από την ιστορική και κοινωνική συγκυρία από την οποία εκπορεύεται και την οποία εξυπηρετεί βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.   

        Τηρουμένων βέβαια των αναλογιών, γιατί τα ζητήματα είναι διαφορετικού γένους, δεν μπορεί να μη σκεφτούμε πώς ξεκίνησε το σπάσιμο του κρατικού μονοπωλίου της πληροφόρησης, με επίκληση και τότε σε δικαιώματα ελευθερίας της έκφρασης, και πώς  κατέληξε στις μέρες μας η πληροφόρηση, να είναι αποκλειστικότητα  και μονοπώλιο οικονομικών  συμφερόντων  με τη λογοκρισία μάλιστα ξεκάθαρα να ανασταίνεται με διάφορα προσχήματα, π.χ. για τον πόλεμο στην Ουκρανία σαν συνέπεια  των κυρώσεων εναντίον Ρωσίας, για τη συγκάλυψη εγκλημάτων του Ισραήλ με επίκληση της αυτοάμυνάς του. Και στα καθ’  ημάς,  η ελεγχόμενη δημοσιογραφία κατέληξε νυχθημερόν πέρα από την κρατική και στην ιδιωτική τηλεόραση να δοξάζει τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη και την πολιτική του. Βέβαια ήταν ενδεικτικό για την πορεία της απελευθέρωσης των μέσων ενημέρωσης από το κράτος το ότι πρωτοπόρος της ελεύθερης ραδιοφωνίας αναδεικνυόταν ο τότε δήμαρχος Αθήνας και μετέπειτα αρχηγός της Ν. Δημοκρατίας Μ. Έβερτ. Για να αποδειχτεί και σ’ αυτήν την περίπτωση ότι όλα τα ζητήματα δικαιωμάτων ή ελευθερίας  η κυρίαρχη εξουσία  φαίνεται να τα χρησιμοποιεί ως πολιορκητικό κριό για την επιβολή της δικής της πολιτικής στην ταξική πάλη.   

         Με τον τρόπο λοιπόν που και στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών  υπερασπίζεται η κυβέρνηση την απόφασή της, περισσότερο αποτρέπει τα ζητήματα που είναι κοντά στους ομοφυλόφιλους να θεωρηθούν εξίσου σημαντικά και για την υπόλοιπη κοινωνία, ενώ μοιάζει σαν να δημιουργεί και να συντηρεί μια αντιπαράθεση που την περιορίζει ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες με διαφορετικές σεξουαλικές ταυτότητες. Και έτσι να μην  αναγνωρίζονται οι πραγματικοί σύμμαχοι στα κοινά προβλήματα ανεξαρτήτως σεξουαλικών προσανατολισμών,  ενώ τα ερωτήματα παραμένουν.  

          Επιδιώκεται να εφαρμόζονται, εν ονόματι μιας νεφελώδους ισότητας,  απλώς οι ίδιες παγίδες φτώχειας και οι  ίδιοι, κάποτε χαρακτηριζόμενοι συντηρητικοί,  θεσμοί; Η διακαής επιδίωξη αφομοίωσης σε αυτό που θεωρείται ως ετεροφυλόφιλο προνόμιο καθησυχάζει και  τους ομοφυλόφιλους  να συγχέουν τα ίσα δικαιώματα με την ίση καταπίεση; Φυσικά, η σθεναρή υπεράσπιση των ίσων δικαιωμάτων για τον γάμο ομοφύλων υπογραμμίζει δικαίως την επείγουσα ανάγκη των πρακτικών αναγκών των ομοφυλόφιλων συντρόφων για παροχές υγείας, φορολογικές ελαφρύνσεις, γονεϊκά δικαιώματα.  Έτσι όμως   δεν αφήνει αρκετό περιθώριο για μια κριτική στον θεσμό του γάμου ως τέτοιου ούτε επιτρέπει τη λύση πρακτικών θεμάτων  με νομικό τρόπο, χωρίς τις συνδηλώσεις και συμβολισμούς που είναι φορτωμένος ο θεσμός του γάμου.  Η εστίαση στο γάμο μειώνει σίγουρα τον εναλλακτικό τρόπο ζωής των LGBT ατόμων χωρίς σύντροφο ή με πολλούς συντρόφους και προσπαθεί να προωθήσει μια εικόνα των ομοφυλόφιλων ως ένα κρατικά, ή ακόμα και θρησκευτικά, εγκεκριμένο σύνολο έντιμων ζευγαριών, καθαγιάζοντας εκ νέου το γάμο και παραβλέποντας τις καταγγελίες για το γάμο ως ένα μέσο κοινωνικού ελέγχου. Όσο κι αν έχει εξελιχθεί ο γάμος τον τελευταίο αιώνα, δεν είναι ακόμα μέρος της πυρηνικής οικογένειας και αυτή η πυρηνική οικογένεια στον καπιταλισμό  δεν ιδιωτικοποιεί την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών; Δεν είναι παράδοξο που στην υπεράσπιση της επέκτασης του γάμου και στα ομόφυλα ζευγάρια έχουν παραγραφεί όλες οι κριτικές για το γάμο σαν ένα πατριαρχικό σύστημα που έχει ως βάση του την ιδιοκτησία και την κυριαρχία των ανδρών επί των γυναικών; 

           Επιπλέον,  δεν είναι αρκούντως δημαγωγικό ο μηρυκασμός απόψεων και αποφάσεων της εκκλησίας για να δειχτεί το μέγεθος του σκοταδισμού και της συντήρησης σε αντιδιαστολή με τους πεφωτισμένους φιλελεύθερους  αστούς, παραβιάζοντας ανοιχτές θύρες, για να  προβάλλονται ως  προοδευτικοί και να δικαιώνουν, διεμβολίζοντας και το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας,  τις επιλογές της κυρίαρχης εξουσίας, που τώρα πια έχει ανάγκη την εκκλησία μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους;

         Οι ρυθμίσεις που προωθούνται έχουν ταξικό πρόσημο, ακόμα κι αν δεν ομολογείται.  Πόσο ενδιαφέρει η διευθέτηση της δυνατότητας υιοθεσίας, και σ’ ένα δεύτερο επίπεδο αυτό που επιδιώκεται απόκτησης τέκνου μέσω παρένθετης μητέρας, ένα ομόφυλο ζευγάρι που δεν μπορεί να εξασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση ούτε για το ίδιο;

         Όλες αυτές οι ρυθμίσεις  βάζουν  μια σφραγίδα ισότητας σε συστήματα που παραμένουν  ή εξελίσσονται βάναυσα κι επιβλαβή και που εξάλλου λίγοι μόνο προνομιούχοι θα επωφεληθούν απ’ αυτές τις αλλαγές. Και ο θεσμός της παρένθετης μητέρας, είτε αφορά ετερόφυλα είτε ομόφυλα ζευγάρια, έχει ανοίξει έναν επικίνδυνο δρόμο στην αναπαραγωγή  εδώ και χρόνια και σταδιακά όλο εμπλουτίζεται νομοθετικά διευρύνοντας την εφαρμογή του και τη σύνδεσή του με οικονομικά συμφέροντα. Γιατί λοιπόν η κυρίαρχη εξουσία που έχει καταστρατηγήσει κάθε δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, εκπαίδευση, την προστασία της μητρότητας κλπ. παρουσιάζει ξαφνικά τέτοια ευαισθησία για ισότητα δικαιωμάτων στα ομόφυλα ζευγάρια, χωρίς να διευκρινίζεται ποιο ακριβώς είναι το δικαίωμα ως προς το οποίο διεκδικείται ισότητα; 

            Εξάλλου, για να κατανοήσουμε πολιτικές επιλογές που επιβάλλονται μάλιστα εκ των άνω, θα πρέπει να εστιάζουμε σε κριτικές που η διαγνωστική τους  δύναμη ως προς το πώς φτάσαμε εδώ που είμαστε, αποκαλύπτοντας την ιστορική διάσταση θεσμών και προβλημάτων, δείχνει και τις δυνατότητες χειραφέτησης. Όλες λοιπόν οι εγκεκριμένες από την κυρίαρχη εξουσία  σεξουαλικές πρακτικές τείνουν να διατηρούν την υπάρχουσα κοινωνία με τον συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής και τις ρυθμίσεις της για αναπαραγωγή. Οι ρυθμίσεις επομένως που τώρα προωθούνται δεν ξεφεύγουν από αυτήν τη διαπίστωση, με εκμετάλλευση των επιφανειακών παγιδεύσεων ενός προοδευτικού ιδεαλισμού, χωρίς καμιά αλλαγή του συστήματος καταπίεσης.

           Σίγουρα η ιστορικότητα του φαινομένου της οικογένειας από την εποχή που ο Ενγκελς έδειξε ότι οι μορφές που παίρνει η οικογένεια είναι συνάρτηση του τρόπου παραγωγής και του επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων  έχει αφαιρέσει κάθε ιερότητα ή αιωνιότητα από την οικογένεια. Καθώς η εξέλιξη του καπιταλισμού με την παγκοσμιοποίηση, τις νέες τεχνολογίες και την άυλη παραγωγή επηρεάζει όλα τα πεδία κοινωνικής ζωής φυσικό να μην ξεφεύγει η οικογένεια. Το ζήτημα είναι ποια κατεύθυνση θα πάρει η αλλαγή της μορφής της.  Κι επειδή  ο καπιταλισμός έχει αναγάγει τους ανθρώπους σε αγοραστές και πωλητές και έχει υποβαθμίσει τις κοινωνικές σχέσεις σε ανταλλαγή εμπορευμάτων και η κυρίαρχη εξουσία φαίνεται να έχει την πρωτοβουλία αυτής της αλλαγής  η κατεύθυνση της  είναι φανερή.

        Όπως  η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικής ζωής σαν προεικόνιση ενός αποπολιτικοποιημένου και εμπορευματοποιημένου τρόπου ζωής, διαιρώντας με τις σεξουαλικές ταυτότητες κατά μήκος τις ταξικές γραμμές, υπονομεύει τη διεκδίκηση  δικαιωμάτων με ταξικό πρόσημο στο πλαίσιο της κατασκευής της σεξουαλικής ταυτότητας, το ίδιο και η εμπορευματοποίηση στο εσωτερικό των οικογενειακών σχέσεων απειλεί να υπονομεύσει τους κοινωνικούς δεσμούς, που αργά, συστηματικά και απροκάλυπτα μετατρέπονται σε εμπορεύματα.

        Ο προβληματισμός για τις συγκεχυμένες έννοιες της πατρότητας και μητρότητας που καθιερώνει το νέο είδος οικογένειας των ομόφυλων ζευγαριών σχετίζεται με τον τρόπο απόκτησης των παιδιών, που εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι σε μεγάλο ποσοστό θα γίνεται μέσω παρένθετης μητέρας. Πέρα λοιπόν από τα ηχηρά περί αλτρουιστικής πράξης η πραγματικότητα είναι η εμπορευματοποίηση της αναπαραγωγής. Κι επειδή για χιλιάδες χρόνια κάθε μορφή οικογένειας είχε επίκεντρο τη γυναίκα που τεκνοποιούσε και επειδή και στις πατριαρχικές κοινωνίες η μητρότητα πάντα αντιμετωπιζόταν κατά κανόνα με σεβασμό και φροντίδα, η σύγχυση των ρόλων υποδόρια αλλά σταθερά υπονομεύει αυτόν τον ρόλο των γυναικών και κατ’ επέκταση διαβρώνει τους δεσμούς που αναπτύσσονται ανάμεσα σε μητέρα και παιδί. Κι έτσι υποβιβάζοντας αυτή τη σχέση  θα είναι πολύ ευκολότερο σε βάθος χρόνου να γίνει αποδεκτή η εισαγωγή της διαδικασίας της αναπαραγωγής στην αγορά και στο χρηματιστήριο σαν ένα οποιοδήποτε άλλο εμπόρευμα. Ο δυτικός καπιταλισμός δεν θέλει να φαίνεται ότι επιβάλλει, αλλά  πετυχαίνει τους στόχους του με τη συναίνεση.  Πόσο νομίζουμε ότι απέχουμε από το να αποδεχτούμε την ιδέα ότι η μητέρα που κυοφορεί είναι απλή «παραγωγός» και το παιδί «παραδοτέο εμπόρευμα»;

         Βέβαια, η  εξέταση των φαινομένων  στη εξέλιξή τους, στις μεταβολές τους, στη γέννησή και την καταστροφή τους και η σύνδεση κάθε κοινωνικού φαινομένου με την ιστορική πραγματικότητα, τις ιστορικές συνθήκες που το δημιούργησαν ούτε έχει μια ανάγνωση ούτε μια απόλυτη αντικειμενικότητα, όταν ο παρατηρών είναι και παρατηρούμενος. Όσο όμως απλοϊκές ή και παρωχημένες κι αν κατηγορούνται  κάποιες σκέψεις σχετικά με αντίστοιχες τέτοιες ρυθμίσεις, όσο το «δια ταύτα» φαίνεται  να μην είναι μονοσήμαντο, η κατάθεσή  τους μοιάζει  απαραίτητη για να ξεκαθαρίσει το τοπίο,  για να μη νιώσει κανείς ότι η λογική του έχει μεταναστεύσει. 

       Γιατί το ζητούμενο σ’ αυτές τις ρυθμίσεις που μεθοδεύονται  είναι τουλάχιστον να είμαστε καχύποπτοι για τις άδηλες επιδιώξεις που προωθούνται  πέρα από τα ηχηρά περί ισότητας και δικαιωμάτων.