Η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη με τους παρατρεχάμενους
δημοσιογράφους της όλα τα χρόνια που ασκεί την πολιτική εξουσία έχει αναλώσει
χρόνο και ενέργεια κυρίως για να πείσει για το οικονομικό θαύμα που συντελείται
στη χώρα, με αισιόδοξες εκτιμήσεις και υποσχέσεις οικονομικών ελαφρύνσεων, που
είναι αόρατο για την πλειοψηφία των κατοίκων της. Στη χώρα μας, σύμφωνα με την
κυβέρνηση και την πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, όλα βαίνουν καλώς και σχεδόν
σε όλους τους τομείς συντελείται και από ένα θαύμα. Κι όταν η πραγματικότητα
δεν συμφωνεί μ’ αυτό, όλο το επικοινωνιακό επιτελείο της κυρίαρχης εξουσίας προσπαθεί να διαψεύσει την ύπαρξη αυτής της
πραγματικότητας.
Αυτό ακριβώς έκανε ο Κ.
Μητσοτάκης στην ομιλία του στη Βουλή κατά τη συζήτηση για την πρόταση
δυσπιστίας για το έγκλημα των Τεμπών. Ένας πρωθυπουργός αρκούντως είρων και
αλαζών, συναγωνιζόμενος σε θρασύτητα τον πρώην υπουργό του Κ.
Καραμανλή, για να επιδείξει τη δύναμή του στα θεατρικά δρώμενα μιας βουλής που
κολακεύει το λαό ότι λειτουργεί εξ ονόματός του, περιέγραφε για μια ακόμα φορά
μια κατασκευασμένη πραγματικότητα. Και με κούφια λόγια, άτιμα ψέματα προσπαθεί να
παγιδέψει τους ακροατές του, σαν να είναι θηράματα, να χαθεί κάθε επαφή με την
πραγματικότητα κάτω από το βουνό των λέξεων που την έχει σκεπάσει. Από κοντά οι βουλευτές του κατά τακτά διαστήματα
χειροκροτούν ενθουσιωδώς, για να τον ενισχύσουν. Η δυσωδία της ρητορικής έχει πλημμυρίσει τη
βουλή. Απολογίες και κατηγόριες καμωμένες από κακοσυναρμολογημένα επιχειρήματα,
από κομμάτια αλήθειας και ψέματος, που όμως δεν είναι αρκετά για να καλύψουν μια
πραγματικότητα συμφέροντος και απάτης.
Η αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, μαζί
με το ΣΥΡΙΖΑ, συμβαδίζοντας με την
κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη στη βασική της πολιτική, σε μια προσπάθεια να
δείξουν ότι μπορούν να λειτουργούν σαν αντιπολίτευση, και σε ανταγωνισμό μεταξύ
τους για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προχώρησαν στην πρόταση μομφής
κατά της κυβέρνησης. Έπρεπε στοιχειωδώς να δείξουν ότι αφουγκράζονται την κοινωνία που απαιτεί την αποκάλυψη της αλήθειας για τις αιτίες του
δυστυχήματος, όπως διατρανώθηκε στις
λαϊκές κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα στην απεργία την ημέρα της επετείου του εγκλήματος. Σαν
όλους τους ιδεολόγους της αστικής τάξης, μικρούς και μεγάλους, εμπορεύονται κι
αυτοί στη Βουλή τις ιδέες της ελευθερίας,
της δικαιοσύνης, της ισότητας.
Κι αν η κυβέρνηση με επιμονή υποστηρίζει το
ανθρώπινο λάθος ως αιτία του δυστυχήματος και η αστική αντιπολίτευση της όμως επιμένει αντίστοιχα στον ανθρώπινο
παράγοντα που από τη θέση του πρωθυπουργού ή υπουργού το προκάλεσαν με την ολιγωρία τους. Στα αστικά κόμματα υπάρχει η ίδια λογική που
οδηγεί στην αναζήτηση του κατάλληλου ανθρώπου, ο οποίος με την εντιμότητά ή την
ατιμία του θ’ αλλάξει την πολιτική πραγματικότητα, θετικά ή αρνητικά
αντίστοιχα. Ένας βολικός ιδεαλισμός προβάλλει την ηθική για να αποκρύψει την πολιτική που υπαγορεύεται από ταξικούς ανταγωνισμούς, ταξικά συμφέροντα και
καπιταλιστικά κέρδη. Γι’ αυτό τα πυρά
των αστικών κομμάτων από το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την Πλεύση της Ελευθερίας και τους Σπαρτιάτες
όλα στρέφονται εναντίον του Κ. Μητσοτάκη και σταματούν σ’ αυτόν, για να μπορεί
να συνεχίζεται η ίδια πολιτική με την
αλλαγή προσώπων σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Και μένουν οι κραυγές, οι ειρωνείες και
οι μεγαλοστομίες να προσπαθούν να κρύψουν ότι κάτω από τις ψευτιές και
τις βρωμιές ενός πολιτεύματος που παρακμάζει δεν έχει μείνει μια γωνίτσα με
αισθήματα και ιδέες που η αλήθεια τους να μην έχει κηλιδωθεί από τους
πολιτικούς με την ασπόνδυλη ευλυγισία. Κι
αν δεν υπήρχε το Κομμουνιστικό Κόμμα, η οργανωτική έκφραση της εργατικής τάξης,
που αντιτίθεται στην αστική κοινωνία της υποκρισίας και εκμετάλλευσης,
ενσαρκώνοντας το πνεύμα της συντροφικότητας και της αληθινής αλληλεγγύης με
όραμα μια κοινωνία απελευθέρωσης, μόνο ο συμβιβασμός και ο καιροσκοπισμός θα
επικρατούσαν στην κοινωνικοπολιτική ζωή.
Γι’ αυτό οι αστοί πολιτικοί, για να είναι αποτελεσματική
η χειραγώγηση, κυρίως νοιάζονται να παραπλανούν, να
κάνουν τον κόσμο να πιστέψει πως είναι χωρίς εξαρτήσεις από οικονομικά ή ιδιοτελή συμφέροντα και ότι παλεύουν για τα
δίκια του. Ανερυθρίαστα, όπως ο πρωθυπουργός στη Βουλή, κολακεύουν τον κυρίαρχο λαό ότι ο ίδιος κυβερνά, διαβεβαιώνοντας
ότι «δεν είναι όλοι και όλα εξαγοράσιμα»,
όπως ακριβώς δήλωσε και ο Κ. Μητσοτάκης. Ο ίδιος που πριν μερικές μέρες,
για να δικαιολογήσει επεμβάσεις της αστυνομίας στο χώρο των πανεπιστημίων
συκοφαντώντας τις καταλήψεις, υιοθέτησε
άκριτα, παρόλο που το διέψευδαν πρύτανης
και καθηγητές, ένα δημοσίευμα για
διορροή ραδιενεργού υλικού στο ΑΠΘ, του ίδιου δημοσιογραφικού συγκροτήματος,
που τώρα κατηγορεί την κυβέρνηση για συγκάλυψη της αλήθειας των Τεμπών.
Όλοι αυτοί οι πολιτικοί
αγωνίζονται αξιοθρήνητα να κρύψουν κάτω από την έπαρση μιας δήθεν ελεύθερης επιλογής
την προσαρμογή τους στις πιο αντιδραστικές ιδέες, που από υπολογισμό ή και
λιποψυχία έχουν υποταχτεί. Από τον πρόθυμο επιστάτη των συμφερόντων των
καπιταλιστών Α. Γεωργιάδη μέχρι την Ε.
Αχτσιόγλου με την αριστερή ρητορική. Αυτήν την υποταγή βαφτίζουν προσαρμογή
στην πραγματικότητα και καμαρώνουν για τον ρεαλισμό τους, χρησιμοποιώντας το ως
πρόσχημα για να εφαρμόσουν την πιο αντιδραστική πολιτική προς χάριν των
συμφερόντων της προνομιούχας τάξης. Στα πλαίσια ενός τέτοιου ρεαλισμού και η
ισχνή αύξηση του κατώτατου μισθού παρουσιάζεται από την υπουργό Δ. Μιχαηλίδου ως
γενναία αύξηση, προσαρμοσμένη με ρεαλισμό στις προσδοκίες των νοικοκυριών και
των εργοδοτών, χωρίς να επηρεάζει αρνητικά τον ανταγωνισμό.
Η Βουλή, ο διαφημιζόμενος ναός
της αστικής δημοκρατίας, έχει γίνει
εργαστήριο που λουστράρει με δημοκρατική
νομιμότητα τα νομοσχέδια που καταρτίζονται σύμφωνα με τις επιταγές των
οικονομικών κέντρων της κυρίαρχης τάξης.
Γιατί στην πραγματικότητα κάθε νόμος αντιστοιχεί στα συμφέροντα της
άρχουσας τάξης, γι’ αυτό και ό,τι
ονομάζουμε δίκαιο καθορίζεται από το οικονομικό σύστημα της κοινωνίας,
από την κοινωνικοπολιτική της δομή. Το κράτος δικαίου και οι νόμοι είναι
κατάκτηση των αστικών επαναστάσεων εναντίον της φεουδαρχίας, όσο όμως η κοινωνία συνεχίζει να βασίζεται
στην ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση και ο νόμος γίνεται το ιδεολογικό
προπέτασμα που κρύβει το ρόλο της κρατικής εξουσίας ως το πιο ισχυρό όπλο της
κυρίαρχης τάξης στην ταξική πάλη.
