Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ;



   Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μας πληροφορούν ότι τα πρώτα σχέδια νόμου που προωθήθηκαν στην ουκρανική βουλή θέτουν εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, αποποινικοποιούν τη ναζιστική προπαγάνδα, απαγορεύουν  όλες τις μειονοτικές  γλώσσες, της ελληνικής περιλαμβανομένης.
Στην κοινή ανακοίνωση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, η οποία συντάχθηκε από το ΚΚΕ και το Γερμανικό ΚΚ επισημαίνεται  πως ««Οι τελευταίες δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία δεν αποτελούν "νίκη της δημοκρατίας", δήθεν των "επαναστατών", όπως περιγράφεται από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά μια επικίνδυνη εξέλιξη, πρώτα απ' όλα για τον ίδιο τον λαό της Ουκρανίας» γιατί «Στην πολιτική "επιφάνεια" αναρριχήθηκαν, με τη βοήθεια ΕΕ και ΗΠΑ, αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις, ιδεολογικοί απόγονοι των ναζί, που …μεθοδεύουν ακόμη πολιτικές διώξεις και απαγορεύσεις κομμάτων, πρώτα απ' όλα κατά των κομμουνιστών, ακόμη και ρατσιστικά νομοθετήματα…»
Να που κοντά ενενήντα χρόνια μετά την ανάληψη εξουσίας από το Μουσολίνι στην Ιταλία σε ένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος, στην Ουκρανία με τη βοήθεια της ΕΕ σχηματίζεται κυβέρνηση από κόμματα που συμπεριλαμβάνουν και τα εθνικιστικά –φασιστικά τα οποία αποτέλεσαν τις ομάδες  κρούσης στις συγκρούσεις των προηγούμενων ημερών. Ναζιστές αναλαμβάνουν εξουσία σε ευρωπαϊκό κράτος. Σκέφτεται κανείς το δρόμο που διήνυσε η ΕΕ από τις κραυγαλέες αντιδράσεις της το 2000 εναντίον της κυβέρνησης συνασπισμού στην Αυστρία μέχρι την αποδοχή από μέρους της μιας κυβέρνησης με συμμετοχή φασιστών. Τότε, όταν το ακροδεξιό κόμμα της Ελευθερίας του Χάιντερ σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, η ΕΕ έδειξε πως σφόδρα ανησύχησε και προχώρησε σε κυρώσεις, οι οποίες άρθηκαν όταν  η επιτροπή σοφών που πρότεινε το Ευρωκοινοβούλιο αποφάνθηκε πως το κόμμα της ελευθερίας  δεν παραβίαζε  δημοκρατικές αρχές. Κι έτσι ξεκίνησε απροκάλυπτα πια η αποενοχοποίηση ακροδεξιών σχηματισμών και οι κάθε είδους συνδυασμοί και συμβιβασμοί με την ...επάρατη άκρα δεξιά έγιναν δυνατοί ανά την Ευρώπη. Πολλά κόμματα που δήλωναν πως  δεν ήταν ακροδεξιά, για να αποκτήσουν  εξωτερικά σημάδια δύναμης και αντιπαλότητας προς το καταστημένο, απροκάλυπτα  δανείστηκαν  ορισμένα στοιχεία  από τις ακροδεξιές λαϊκίστικες κορώνες, διεισδύοντας έτσι για αρχή ο ρατσιστικός λόγος στο δημόσιο. Κι έτσι κάπως ετοιμάζεται το έδαφος για  την ανοχή και βέβαια σιγά σιγά και την επιδοκιμασία σε πιο δεξιά πολιτικά σχήματα, ενώ παράλληλα βαθαίνει ο εκφασισμός της κοινωνίας των ευρωπαϊκών χωρών παράλληλα με το βάθεμα και της οικονομικής κρίσης. Μέχρι που καταλήξαμε σε μια κυβέρνηση φασιστών με τις ευλογίες της ΕΕ σε χώρα της Ευρώπης. Το πέρασμα από αστικοδημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης στις φασιστικές  που ξεκινά  στην Ουκρανία με τη συμμετοχή μάλιστα, όπως δείχνουν, με την επιφύλαξη πάντα ότι συμμετέχουν πολλά απ' αυτά στον πόλεμο της προπαγάνδας, τα ΜΜΕ, και του λαϊκού παράγοντα δείχνει πως οι καπιταλιστικές δυνάμεις  μπαίνουν στην τελική ευθεία αναμέτρησης για τους ενεργειακούς πόρους, που οδηγεί στη ένοπλη σύρραξη.
Το καπιταλιστικό  σύστημα οδηγείται σε ανοχή, εύνοια και αποδοχή προς κάθε φασιστικό μόρφωμα, όπως τα χρόνια του μεσοπολέμου, τότε που τροφοδοτούνταν ένα πανευρωπαϊκό κύμα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και των κομμουνιστών τους οποίους υποστήριζε  σε κάθε χώρα. Μετά το τέλος μάλιστα  του πολέμου έγιναν φιλότιμες προσπάθειες να αποδοθούν όλες οι αιτίες των συμφορών στον Χίτλερ και τους ναζιστές του, των οποίων η δύναμή που απέκτησαν πρωτίστως θεωρούνταν συνέπεια της  ταπεινωτικής συμπεριφοράς των αγγλογάλλων νικητών του Α παγκοσμίου πολέμου απέναντι στη Γερμανία του Κάιζερ και των κοινωνικών ταραχών που προκαλούσαν οι κομμουνιστές. Ο Χίτλερ όμως δεν θα αποκτούσε τόση  στρατιωτική δύναμη αν οι αγγλογάλλοι δεν έδειχναν στο ξεκίνημά του  μια …περίεργη ανοχή. Το Μάρτη του 1936 η είσοδος των γερμανικών στρατευμάτων στη Ρηνανία προκάλεσε χλιαρή αντίδραση, απλώς διαμαρτυρίες στη γαλλική εθνοσυνέλευση. Ο ίδιος ο Μουσολίνι  είχε γίνει ίνδαλμα των ανα την Ευρώπη συντηρητικών που ήταν ευνοϊκοί  στην κατάκτηση της Αιθιοπίας παρά τις άνευ περιεχομένου απειλές από τη Βουλή των Κοινοτήτων. Ο φασισμός αποκαθιστούσε και ενίσχυε την κλονισμένη από την κρίση άρχουσα τάξη.
Το κυρίαρχο λοιπόν σύστημα πατώντας σε πραγματικές ανάγκες, εκμεταλλευόμενο οποιαδήποτε πολιτική  ανωμαλία που  μάλιστα θεωρεί γι’  αυτό  υπεύθυνες  τις εργατικές διεκδικήσεις,   μπορεί  να μετατρέψει  το φασισμό από έναν …έξυπνο χειρισμό για διάσωση των συμφερόντων του  σε πραγματικό  μαζικό φαινόμενο. Σ’  αυτό βοηθά η αρχική αντιαστική και αντικαπιταλιστική ρητορική των φασιστικών κινημάτων που βέβαια όταν φθάνουν  στην εξουσία λησμονούν ολοσχερώς. Σε κάθε χώρα βέβαια ο φασισμός μπορεί να παρουσιάζεται με διαφορετικά χαρακτηριστικά, να εμφανίζεται διαφορετικός στο λόγο και στο διάκοσμό του.  Κάθε φασισμός εξαντλεί τα συνθήματα και τα σύμβολα του στο πατριωτικό ρεπερτόριο της δικής του χώρας και ιστορίας και πολιτισμού του, αλλά όλοι οι φασισμοί μοιάζουν μεταξύ τους στα έργα τους, όλοι χρησιμοποιούν τη βία, όλοι στρέφονται εναντίον των υποτελών τάξεων εξυπηρετώντας τα καπιταλιστικά συμφέροντα.
Και στις μέρες μας είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση που, όσο και να  ισχυρίζεται πως υποστηρίζει τη δημοκρατία και  την ελευθερία με τις παρωδίες της άμεσης δημοκρατίας στην  πλατεία της ανεξαρτησίας του Κιέβου, στην Ουκρανία απέβαλε το δημοκρατικό της μανδύα.  Δεν διαμορφώνονται  πια συνθήκες εκκόλαψης του φασισμού, το φίδι βγήκε από το αυγό του και η ΕΕ απροκάλυπτα τον χρησιμοποιεί για  την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων για τα οποία ιδρύθηκε.
Και μετά την Ουκρανία ποιος έχει σειρά;

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ



            Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια  βελουδένιες, έγχρωμες, δημοκρατικές επαναστάσεις, κατά το ειδησεογραφικά πρακτορεία, περιφέρονται ανά την Ευρώπη. Η πρώτη ξεκίνησε από τη χαρούμενη πορεία των αυτοκινήτων των ανατολικοβερολινέζων κατά την είσοδό τους, μέσα από τα φυλάκια του τείχους του Βερολίνου, στον καπιταλισμό, και καταλήγει, μέχρι τώρα, ματωμένη στην Ουκρανία.
               Εικοσιπέντε σχεδόν χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και η καπιταλιστική Δύση συνεχίζει να γίνεται πειστική χρησιμοποιώντας  τα ίδια όπλα  που χρησιμοποιούσε στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου ενάντια στο σοβιετικό κομμουνισμό. Η άνθιση της δημοκρατίας, του φιλελευθερισμού, της ελευθερίας της σκέψης θεωρούνται ακόμα εκδηλώσεις οργανικά δεμένες  με την ίδια τη φύση του  δυτικού πολιτισμού, ακόμα κι αν ζούμε την  κατεδάφισή τους.
               Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια μετά την καταστροφή του σοβιετικού μοντέλου στη χώρα όπου συντελέστηκε κι αυτό δεν ακολουθήθηκε από καμιά άνθιση,  την υποσχόμενη από τη δυτική  ιδεολογία και προπαγάνδα, αλλά αντίθετα  από μια αυξανόμενη αποσύνθεση σε όλους  τους τομείς της κοινωνίας, -πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό, κοινωνικό.
               Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια με διαλυμένα τα κομμουνιστικά κινήματα στην Ευρώπη η κυρίαρχη ιδεολογία της δεν είναι απλά μετακομμουνιστική αλλά πρωτίστως και κυρίως αντικομμουνιστική, αποκαλύπτοντας εμμέσως τον πραγματικό της αντίπαλο.
               Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια  κυριαρχίας μιας μοναδικής υπερδύναμης, ΗΠΑ, αναδύονται ξανά νέα κέντρα αποφάσεων, στην ευρωπαϊκή  γειτονιά η ΕΕ  της Γερμανίας και η καπιταλιστική  Ρωσία συμπεριλαμβάνονται, που μοιράζονται ή επιδιώκουν να συμμετέχουν  σε διαφορετικό βαθμό  ως προς τις ευθύνες  και το γεωγραφικό χώρο στη διαχείριση των διεθνών εξελίξεων. Νέες δυνάμεις εκφράζουν την κυριαρχία της εμπορευματικής και χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης που ενώ οδηγείται σε υπερεθνικές ολοκληρώσεις από τη μια,  από την άλλη ευνοεί, σε αναζήτηση ισορροπιών,  εθνικούς κατακερματισμούς των υπολειμμάτων από  παλιές ενώσεις και συνασπισμούς. Αφού έγινε μια αναδιάταξη του γεωπολιτικού χώρου στα Βαλκάνια  στη δεκαετία του ’90, με την ισορροπία να παραμένει εύθραυστη, στην Ευρασία δεν σταμάτησε ποτέ  η εδραίωση των νέων κρατικών μορφωμάτων να απειλείται και αυτά να αποσταθεροποιούνται,  εκεί όπου τα  πετρελαϊκά συμφέροντα και ο έλεγχος των ενεργειακών οδών  από διεθνή κέντρα  δεν συνάδουν με τις  μεταξύ τους επιδιώξεις και των  ντόπιων ελιτ.
               Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια από το διαφημιζόμενο τέλος της ιστορίας και οι συγκρούσεις και συρράξεις όλο και πλησιάζουν την ευρωπαϊκή μητρόπολη, με τους λαούς της να ψάχνουν να βρουν την καλή ιμπεριαλιστική δύναμη για ν’  ακουμπήσουν πάνω της και να βρουν προστασία.
               Γιατί δεν είναι που νίκησε ο καπιταλισμός, είναι που υποτιμήθηκε η δυνατότητα για μαζική κατήχηση  όλου του κόσμου στην  αστική ιδεολογία, η οποία διαμόρφωσε το κατάλληλο κλίμα στο εξίσου πολύ σημαντικό πεδίο του τρόπου σκέψης και ανάλυσης της πραγματικότητας ώστε να γίνονται ακίνδυνες ακόμα και οι αντιδράσεις ενάντια σε αποφάσεις των κυρίαρχων κέντρων.
               Στις εικόνες που έρχονται από την Ουκρανία πέρα από τις προσωπικές δραματικές περιπτώσεις που μετατρέπονται σε reality ακολουθείται η ίδια σκηνοθεσία. Την είδαμε στο Ιράκ όπου η  αμερικανική επέμβαση στρεφόταν εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν και  η σκηνοθεσία περιλάμβανε ενώπιον μερικών εκατοντάδων  ανθρώπων το γκρέμισμα των αγαλμάτων του, την ξενάγηση των τηλεθεατών στα ανάκτορά του. Η ίδια σκηνοθεσία  και στην Ουκρανία, μόνο που εδώ είναι πιο αποκαλυπτική των προθέσεων του σκηνοθέτη. Είναι το άγαλμα του Λένιν που γκρεμίζεται, τη στιγμή που ούτε ο Γιανουκόβιτς είναι κομμουνιστής και φυσικά ούτε η Ρωσία του Β. Πούτιν.
               Είναι  λοιπόν καθοριστικό για τις εξελίξεις ο ιδεολογικός αγώνας που γίνεται και οι συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγεται. Το ζήτημα παίζεται  στο επίπεδο  των πολιτικών προσανατολισμών και της προοπτικής των λαϊκών κινητοποιήσεων.  Γι’ αυτό το άγαλμα του Λένιν πρέπει να γκρεμιστεί κι ας έχει καταρρεύσει η Σοβιετική Ενωση. Για να γκρεμιστούν και όλα όσα ο Λένιν αντιπροσωπεύει, να κατεδαφιστούν όλα τα οράματα,  για να υποταγούν όλοι στους κανόνες της κυρίαρχης πολιτικής, για να μην αναζητηθούν οι λόγοι που συντείνουν ώστε η πραγματικότητα να είναι αυτή που είναι, να μην αναλυθούν οι όροι εκμετάλλευσης  των ανθρώπων  με σκοπό την κατάργησή της, να μη μετασχηματισθεί η κοινωνία.
               Όλα είναι θέμα κακών - καλών  ηγετών που εναλλάσσονται στην εξουσία που η μορφή της όμως δεν πρέπει να αμφισβητείται, εφόσον η Δύση την έχει βαπτίσει δημοκρατία. Η μεταρρύθμιση και η αλλαγή μπορεί να έχει γίνει  έσχατος στόχος και ιδεολογία,  μπορεί η παγκόσμια κοινωνία να δείχνει  πως  μεταβάλλεται  διαρκώς, όμως δεν επιτρέπεται να  αλλάζει κάτι ουσιαστικά. Οι αλλαγές στις κοινωνικές δομές το πολύ πολύ να   είναι  εσωτερικού  χαρακτήρα,  να εκφράζουν  την ανάγκη μεταρρύθμισης  ενός συστήματος υπό την επήρεια των αλλαγών που συμβαίνουν  εντός του. Κι έτσι και οι υποτελείς τάξεις να μην μπορούν να συγκροτήσουν ενσυνείδητα μια τάξη με σκέψη, δράση στόχους που να τους ενώνουν,  να  εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην αλλαγή, ακριβώς επειδή  η παρούσα κατάσταση είναι ανυπόφορη, αδιανόητη, αβίωτη, και κυρίως ακατανόητη κι επομένως έτσι να μην παράγεται  σκέψη για την υπέρβασή της, για το μετασχηματισμό στο αντίθετό της.
               Ο καπιταλισμός αναπαράγει τον εαυτό του, με τέτοιο τρόπο που οι διάφορες αλλαγές να τον καθιστούν αγνώριστο αλλά όχι διαφορετικό, ενώ οι μεταμορφώσεις του δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα που ο λόγος της κυρίαρχης ιδεολογίας επιχειρεί να κατασκευάσει.

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΜΥΛΟΠΕΤΡΕΣ



Στην Ουκρανία η πρωτεύουσά της φλέγεται και οι χώρες-μέλη της ΕΕ φαίνεται, σύμφωνα με την ειδησεογραφία,  πως καταλήγουν στην ανάγκη επιβολής κυρώσεων εναντίον της, όπως απαγόρευση σε ηγετικά στελέχη της χώρας να ταξιδεύουν εντός ΕΕ και το πάγωμα των περιουσιακών τους στοιχείων, με το  Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ και τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να καταδικάζουν και πάλι τις «απαράδεκτες, αχαρακτήριστες πράξεις» στην Ουκρανία, διαβεβαιώνοντας ότι οι υπεύθυνοι θα «τιμωρηθούν».
               Στην Κύπρο έχει αρχίσει η δρομολόγηση ραγδαίων εξελίξεων, με καταλυτική την επίδραση του αμερικανικού παράγοντα, για λύση του κυπριακού ζητήματος στη βάση ενός ανανεωμένου σχεδίου Ανάν.
                Και στις δυο περιοχές με διαφορετικά μέσα γίνονται  προσπάθειες, οι οποίες  έχουν και συνοχή  και μακροπρόθεσμες στοχεύσεις και  πατούν πάνω σε πραγματικές ανάγκες και αντιθέσεις,  για έλεγχο και εκμετάλλευση περιοχών και ανθρώπων. Επομένως,  η ανάλυση, η αναζήτηση  και η προσπάθεια  συγκόλλησης των τεμαχισμένων όψεων της πραγματικότητας δεν μπορεί να βλέπει μεμονωμένα και αποκομμένες  μεταξύ τους  τις  επεμβάσεις και παρεμβάσεις ανά την υφήλιο,  τις συρράξεις.  Όλα αυτά είναι τα μέσα, τα εργαλεία  που χρησιμοποιούνται για  αναδιάταξη του γεωπολιτικού χώρου, για τη διαμόρφωση  των νέων συσχετισμών στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Και βέβαια οι παρεμβατικές και επεμβατικές δραστηριότητες ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενδυναμώνονται ιδεολογικά μέσα από διεθνή  συστήματα και οργανισμούς, όπως  ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ κλπ. που όλο πιο ξεκάθαρα μετεξελίσσονται σε πολιτικά εργαλεία  θεσμικής εδραίωσης  του επεμβατικού δικαιώματος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
 ¨Όπως πριν δεκαπέντε χρόνια τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, μαζί με τις  ΗΠΑ, με το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας έκαναν αποδεκτή στην ευρωπαϊκή  κοινή γνώμη την επέμβαση δημιουργώντας ένα πλαίσιο οικονομικής και ιδεολογικής στήριξης  για να  διευκολύνονται οι  επεμβάσεις για πραγματοποίηση των  ιμπεριαλιστικών στόχων, το ίδιο γίνεται και τώρα στην Ουκρανία, με τους φασίστες μάλιστα τώρα ξεκάθαρα να συνδράμουν. Κι αν υπάρχει ελλιπής γνώση για τις αντιτιθέμενες παρατάξεις και το συσχετισμό των δυνάμεών τους,  για τις αντιστάσεις εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων και πολιτικών δυνάμεων που αντιλαμβάνονται διαφορετικά  τα συμφέροντά τους είναι όμως ξεκάθαρο ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν έχουν κανένα πρόβλημα, έστω και εμμέσως, χρησιμοποιώντας βία να προκαλέσουν ή να εκμεταλλευτούν τις ταξικές ή άλλες αντιθέσεις προς όφελός τους.
               Έναν αιώνα πριν ο Β. Λένιν στο «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» υπογράμμιζε: «Ορισμένοι αστοί συγγραφείς …εκφράζανε τη γνώμη ότι τα διεθνή καρτέλ, σαν μια από τις πιο ανάγλυφες εκδηλώσεις διεθνοποίησης του κεφαλαίου, δίνουν τη δυνατότητα να ελπίζουμε ότι στις συνθήκες του καπιταλισμού μπορεί να επικρατήσει  η ειρήνη ανάμεσα στους λαούς. Η γνώμη αυτή  θεωρητικά είναι τελείως  ανόητη και πρακτικά  είναι σοφιστεία και μέθοδος ποταπής υπεράσπισης  του χειρότερου οπορτουνισμού. Τα διεθνή καρτέλ δείχνουν  ως ποιο βαθμό έχουν αναπτυχθεί σήμερα τα καπιταλιστικά μονοπώλια  και για ποιο πράγμα  γίνεται η πάλη ανάμεσα στις ενώσεις   των καπιταλιστών. Αυτό το τελευταίο περιστατικό είναι το σπουδαιότερο. Μόνο αυτό  μας εξηγεί το ιστορικοκοινωνικό νόημα  αυτού που γίνεται, γιατί η μορφή  της πάλης  μπορεί να αλλάζει και αλλάζει συνεχώς σε εξάρτηση από διάφορες, σχετικά μερικότερες και προσωρινές αιτίες, η ουσία όμως της πάλης, το ταξικό της περιεχόμενο δεν μπορεί ν’  αλλάξει καθόλου, όσο θα υπάρχουν τάξεις. Είναι ευνόητο ότι είναι προς το συμφέρον, λ.χ. της γερμανικής αστικής τάξης …να σκεπάζει το περιεχόμενο  της σύγχρονης  οικονομικής πάλης (τα μοίρασμα του κόσμου) και να υπογραμμίζει πότε τη μια  και πότε την άλλη μορφή αυτής της πάλης. …Οι καπιταλιστές μοιράζουν τον κόσμο όχι από κάποια ιδιαίτερη κακία τους, αλλά γιατί ο βαθμός συγκέντρωσης που επιτεύχθηκε τους αναγκάζει  να πάρουν αυτό  το δρόμο για να βγάζουν κέρδος. Συγκεκριμένα  τον μοιράζουν «ανάλογα με  τα κεφάλαιά τους», «ανάλογα με τη δύναμή τους», -άλλος τρόπος  μοιράσματος δεν μπορεί να υπάρχει μέσα στο σύστημα   της εμπορευματικής παραγωγής και του καπιταλισμού. Η δύναμη όμως αλλάζει ανάλογα με την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη. Για να καταλάβουμε αυτό που γίνεται, πρέπει να  ξέρουμε  ποια προβλήματα λύνονται με της αλλαγές στο συσχετισμό  των δυνάμεων, ενώ το ζήτημα, αν αυτές οι αλλαγές είναι «καθαρά»  οικονομικές ή εξωοικονομικές (λ.χ. πολεμικές) είναι δευτερεύον ζήτημα και δεν μπορεί να αλλάξει καθόλου τις βασικές απόψεις για τη νεότατη εποχή του καπιταλισμού. Όταν υποκαθιστά κανείς το ζήτημα του περιεχομένου της πάλης και των συναλλαγών ανάμεσα στις ενώσεις των καπιταλιστών με το ζήτημα της μορφής της πάλης και των συναλλαγών(σήμερα ειρηνικής, αύριο όχι ειρηνικής, μεθαύριο πάλι  όχι ειρηνικής) σημαίνει ότι ξεπέφτει  στο ρόλο του σοφιστή».

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ



Στο μέτωπο των κυβερνητικών αποφάσεων αυτή την εβδομάδα υλοποιείται μια ακόμα …μεταρρύθμιση στην Υγεία, που προϋποθέτει  κλείσιμο των πολυϊατρείων και διαθεσιμότητα του προσωπικού. Σύμφωνα με ανακοινώσεις του υπουργείου Υγείας δεν κλείνουν ιατρεία αλλά παύουν προσωρινά να λειτουργούν για ένα μήνα   –όσο για να ολοκληρωθεί η διαδικασία   μετατροπής του ΕΟΠΥΥ σε αγοραστή υπηρεσιών υγείας και η μεταφορά των μονάδων του ΕΟΠΥΥ στις Υγειονομικές Περιφέρειες. Στο διάστημα αυτό θα εξυπηρετούνται, κατά τον υπουργό Α.Γεωργιάδη, οι πολίτες με τον ίδιο τρόπο που εξυπηρετούνται όλο το διάστημα της απεργίας των γιατρών, υπενθυμίζοντας με νόημα πως όσοι φωνάζουν τώρα με το κλείσιμο των πολυϊατρείων  τους τρεις μήνες της απεργίας δεν αντιδρούσαν και επισημαίνοντας απειλητικά  ότι  όσοι δεν παραδώσουν το υλικό των πολυϊατρείων θα είναι υπεύθυνοι για την οποιαδήποτε ζημιά.
           Στο μέτωπο  των επιχειρήσεων, από τη Δευτέρα στην Χαλυβουργική των αφων Αγγελόπουλων  μπαίνει σε διαθεσιμότητα το 95% των εργαζομένων με το 50% του μισθού τους, αφού βέβαια είχαν προηγηθεί εθελούσιες έξοδοι, περικοπές μισθών κατά 20% κλπ. και απεργία των εργαζομένων στις 28 Ιανουαρίου που ζητούσαν φθηνό ρεύμα για τη χαλυβουργία. Στη χαλυβουργία του Βόλου τον Ιανουάριο ανακοινώθηκε ότι 40 από τις 52 συμβάσεις  εργαζομένων δεν θα ανανεωθούν και αποδίδεται από τον πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων η ευθύνη γι’  αυτό στην κυβέρνηση που δεν εκπλήρωσε τις υποσχέσεις για το βιομηχανικό ρεύμα, παρόλες τις θυσίες των εργαζομένων για να κρατήσουν  όρθια τη βιομηχανία.
              Θεσμοί, πολιτικές δυνάμεις προς δόξαν του  κεφαλαίου αναδιατάσσονται και τροποποιούνται, το πολιτικοϊδεολογικό πρόσωπο της κοινωνίας μας  αλλάζει δραματικά, ενώ κυριαρχούν  διευθετήσεις διαχειριστικού –τεχνοκρατικού  χαρακτήρα και διακηρύττεται ότι  μια νέα πολιτική αναζητείται, με τον ΣΥΡΙΖΑ, στα  καθ’ ημάς,  να  βεβαιώνει ότι τη βρήκε. Κι εμείς νιώθουμε σαν γρανάζια μιας τεράστιας μηχανής που κινείται ανεξάρτητα από τη θέλησή μας, χωρίς να την ελέγχουμε και να την κατανοούμε. Η εκβιάζουσα μάλιστα λογική  της επιχειρηματολογίας της κυρίαρχης τάξης και των παρατρεχάμενών της  υποδεικνύει το κοινωνικό κράτος και τα  πολλά δικαιώματα των  εργαζομένων  σαν την αιτία που υπονομεύει  και τελικά καταστρέφει εκείνο το παραγωγικό σύστημα  με τους καρπούς  του οποίου  αυτό το κράτος θα εκπλήρωνε τις υποσχέσεις του. Στην πραγματικότητα το κοινωνικό κράτος κατέστησε  την εκμετάλλευση από το κεφάλαιο της εργατικής δύναμης πιο πολύπλοκη καθιστώντας ακόμα και την ανεργία για πολλούς μισθωτούς λιγότερο αφόρητη, εξουδετερώνοντας έτσι εν μέρει τον μηχανισμό του εφεδρικού στρατού των ανέργων. Γι΄ αυτό και απαιτείται η  καταστροφή του κοινωνικού κράτους που μακροπρόθεσμα συνοδεύεται και με  περιστολή της αστικής δημοκρατίας και της λειτουργίας των συνδικάτων.
      Ο συνδικαλισμός κατευθύνεται εδώ και καιρό να αφορά μια ελίτ της εργασίας, για να σχηματιστεί μια συμμαχία με τα αφεντικά και το κράτος ώστε να περιθωριοποιηθεί η πλειοψηφία του πληθυσμού. Κι έτσι ενώ θα επικρέμαται η απειλή της σύνθλιψης  και αποκλεισμού της πλειοψηφικής μάζας των στερημένων από την εργασία και από κάθε δικαίωμα, θα είναι πιο εύκολο για την  κυρίαρχη εξουσία  να φτάσει στο σημείο να καταστείλει τις διαμαρτυρίες της με αυταρχικό τρόπο, ακόμα κι αν  τηρούνται τα  νόμιμα προσχήματα  μιας εξουσίας που θα ασκείται με τη μεσολάβηση του κράτους όπου το συνδικάτο θα είναι κομμάτι του. Απονευρωμένος ο συνδικαλισμός χωρίς ταξικές αναφορές καταλήγει να θεωρεί ότι θα πρέπει ν’  αγωνιστεί για τα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Και  στις διαμαρτυρίες που γίνονται από τους γιατρούς τώρα, τους διοικητικούς υπαλλήλους πιο  πριν  ή ακόμα και από τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ,  παρόλη την  επαναστατική πολλές φορές φρασεολογία  δίνεται  η εντύπωση ότι αποφεύγεται  να δοθεί  ταξικός χαρακτήρας  στις κινητοποιήσεις. Στη χαλυβουργία μάλιστα ακόμη και η απεργία χρησιμοποιήθηκε για άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση προς όφελος της επιχείρησης, ταυτίζοντας οι εργαζόμενοι τα συμφέροντά τους μ’  αυτήν.
      Εξάλλου η πλειοψηφία από μας πιστεύουμε όταν  μας λένε ότι μια τεχνολογική καινοτομία ή μια επένδυση κεφαλαίου με ευνοϊκούς όρους σ’  ένα τομέα θα δώσουν το έναυσμα για το νέο επενδυτικό σοκ, ότι θα αυξήσουν το εγχώριο προϊόν, θα δημιουργήσουν  θέσεις  απασχόλησης, θα δεσμεύσουν  το κοινωνικό σώμα σε μια νέα κούρσα προς τα μπρος, αν και τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την  οικονομία, ακόμα και την παγκόσμια να  επιδίδεται  σε ένα τροχάδην επιτόπου, επί της εργατικής τάξης. Οι κύκλοι ύφεσης –ανάπτυξης επιστρατεύονται για να εξηγήσουν μακροπρόθεσμες εξελίξεις βασικών οικονομικών μεγεθών, χωρίς όμως να μας λένε πολλά  για τις πραγματικές συνθήκες  ζωής των ανθρώπων, ούτε άλλωστε για την κατανομή των όποιων αγαθών της ανάπτυξης μέσα στο κοινωνικό σώμα. Άλλωστε θεωρούμε αυτονόητο  ότι  κάλλιστα  μπορεί η οικονομία να αναπτύσσεται και ταυτόχρονα  η κοινωνία να περνά το κατώφλι της υπανάπτυξης σε απόλυτους και σχετικούς όρους. Μέχρι πριν λίγα χρόνια φοβόμαστε ότι μέσα στην κοινωνία  της ανάπτυξης, του θεάματος και της υπερκατανάλωσης θα πολλαπλασιαστούν θύλακες αποκλεισμένων, περιθωριοποιημένων ατόμων –τότε αφορούσε κάποιους άλλους, λίγους.  Τώρα όμως η φτώχεια  έχει  λάβει τέτοια οξύτητα και ευρύτητα ώστε οι  άνεργοι, που καταλήγουν απροσάρμοστοι, δυσπροσάρμοστοι, οι νέοι και γέροντες που βρίσκονται εκτός παραγωγικής διαδικασίας, εκτός πολιτικού παιχνιδιού, στις παρυφές της κοινωνικής δραστηριότητας, εκεί όπου μόνο  οι φευγαλέες  αντανακλάσεις της ευμάρειας μπορούν να γίνουν αντιληπτές εκτείνονται σε όλο το κοινωνικό φάσμα και δεν περιορίζονται σε θύλακες. Αλλά συνεχίζουμε να θεωρούμε την εξαθλίωση μια …παρέκκλιση, λάθος και όχι συνέπεια του καπιταλισμού.
Γι’  αυτό και  ο μαρξισμός τις προηγούμενες δεκαετίες  δέχτηκε τέτοια ανελέητη κριτική, για να αποδεχτούμε τη χρεοκοπία του ως επαναστατικής θεωρίας και πολιτικής πρακτικής, για να  απαξιωθεί ώστε να μην υπάρχουν τα εργαλεία εκείνα για να κατανοηθεί η πραγματικότητα, ο ρόλος της ταξικής πάλης και των κοινωνικών αντιθέσεων. Γι’  αυτό το  Κομμουνιστικό Κόμμα θεωρείται από τον κυρίαρχο λόγο, το λιγότερο, …απαρχαιωμένο για να μην αποκτήσουν οι ενέργειες  διαμαρτυρίας οργανωμένο χαρακτήρα και ταξικό προσανατολισμό, για να αποσυνδεθεί κάθε πολιτική στράτευση από την εργατική τάξη και την ιδεολογία της.