ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

             Αυτή η ενότητα της αριστεράς… Μήνες  τώρα   έχει ανακηρυχθεί ως ο μονόδρομος εξόδου από την κρίση. Σχεδόν η αδυναμία ενοποίησης όλων των δυνάμεων που αυτοαποκαλούνται αριστερά καταλήγει να θεωρείται η  μοναδική αιτία της συνεχιζόμενης  κακοδαιμονίας μας… πρώην κομμουνιστές, νυν αναθεωρητές, τέως ριζοσπάστες, χθεσινοί αντίπαλοι συνεισφέρουν τα φώτα τους και τη διάθεσή τους για ενότητα, πρόθυμοι να μοιραστούν την εξουσία… Αναλύσεις θέσεων, κριτικές αποφάσεων … λόγια, λόγια, τόσο λίγα  αυτά που δεν είναι απλώς αντίλαλοι εξουσίας

(«Ο δικομματισμός πέθανε! Τώρα αναβιώνει το δίπολο Αριστερά – Δεξιά. Εμείς θα επιδιώξουμε την ενδυνάμωση της Αριστεράς, γιατί η ενότητα είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση», είπε  σε δηλώσεις του  ο Τ. Κουράκης. Ο Τσίπρας μιλώντας ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε ότι «θα είμαστε στην πρώτη γραμμή και επιμένουμε στην ανάγκη ενότητας και κοινής δράσης των αριστερών δυνάμεων» «Είναι δική μας υποχρέωση να πούμε την πρότασή μας. Προτείνουμε κυβέρνηση υπεύθυνης κεντρο-Αριστεράς», σημείωσε και ο Βενιζέλος μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος κλπ.)

            Πλήθος  βουλευτών ή υποψηφίων βουλευτών  που κρατούν μια θέση ανάμεσα σε δυο κόμματα, κι αν λάχει και τρία… φιλελεύθεροι, σοσιαλιστές, εθνικιστές… προσεχτικοί όταν το ένα καράβι κάνει νερά  να είναι έτοιμοι να περάσουν στο άλλο. Είναι πάντα έτοιμοι. Η αρμοδιότητά τους αγκαλιάζει όλα τα θέματα.  Μπορούν άνετα να καταλάβουν δημόσιες θέσεις και να αισθάνονται άνετα σε όλες. Όλα τα καθίσματα είναι καμωμένα στα μέτρα ολονών … όταν ξέρει κανείς τους μηχανισμούς λειτουργίας   της εξουσίας, τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Έχοντας καταπιαστεί με τόσα θέματα έχουν πλουτίσει το υλικό των ιδεών τους ή ακριβέστερα το ρεπερτόριο των λέξεων τους,  χωρίς  στην πραγματικότητα να έχουν μάθει και πολλά πράγματα, γιατί απασχολημένοι πολύ να μιλούν δεν έχουν καιρό να ακούσουν ούτε τον εαυτό τους. Στο μόνο τομέα όμως που οι γνώσεις τους έχουν επεκταθεί σημαντικά είναι  πάνω σε ό,τι αφορά  τη νομή του εκλογικού κοπαδιού και την εκμετάλλευσή του.

(Για να επιτευχθούν οι στόχοι χρειάζεται σύγκλιση πολιτικών δυνάμεων. Είναι χρέος όλων ένα ισχυρό πολιτικό μέτωπο με την ευρύτερη δυνατή απήχηση. Οφείλουμε όλοι να αντιταχθούμε μαζικά στις δυνάμεις του λαϊκισμού είτε είναι αριστερόστροφες είτε δεξιόστροφες» δήλωσε η κυρία Μπακογιάννη κατά την επιστροφή της στη Ν.Δ, ενώ οΤζήμερος   δηλώνει «απευθυνθήκαμε σε όσους δεν θέλουν το παλιό πολιτικό σύστημα και υπάρχουν αντιδράσεις και για τον κ. Μάνο, όμως πρέπει να διαμορφώσουμε κουλτούρα συνεργασιών, με μία κοινή πλατφόρμα να ξεκινήσει η δουλειά»).

          Ο ζήλος και η φωνή αυτών που θεωρούν ότι ελέγχουν,  μέσω θεσμών,  λαούς και χώρες  επιστρατεύονται για εδραίωση  της  απρόσωπης εξουσίας. Επιφορτίζονται όλοι αυτοί να πείσουν  ή να απειλήσουν τον κόσμο, το λαό με τις κορυφαίες αλήθειες, που οφείλει  αυτός ο λαός να ακολουθεί ακόμα και αν είναι να καταστραφεί γι’ αυτές. Στο τέλος δεν είναι πια ικανοί, ακόμα κι αν το ήθελαν, να ξαναβρούν την επαφή τους με την πραγματικότητα κάτω από το βουνό των λέξεων, των δικών τους λέξεων,  που την έχει σκεπάσει. Αδύναμοι χωρίς τις εξουσίες τους, παρουσιάζουν ζήλο που φτάνει στην υπερβολή, με ρητορικά ξεσπάσματα  κηλιδωμένα από  κυνισμό, γίνονται επικίνδυνοι  όχι μόνο απέναντι σ’ εκείνους που τους αντιστέκονται αλλά και στους εντολοδόχους τους. Πιστεύουν πως ξεγελούν μ΄ αυτά τα κούφια λόγια, τα χυδαία μέσα, τα άτιμα ψέματα

(Η κυρία Λαγκάρντ τόνισε ότι οι Ελληνες πρέπει να φροντίσουν μόνοι τους τον εαυτό τους και να σταματήσουν να προσπαθούν να «δραπετεύουν» από τις υποχρεώσεις τους και κυρίως να φοροδιαφεύγουν. «Καμια συμπόνια», είπε χαρακτηριστικά. Απαντώντας σε ερωτήματα αν μπορεί να βγάλει από το μυαλό της τους γονείς και τις μητέρες που δεν έχουν πρόσβαση σε φαρμακευτική περίθαλψη, η γαλλίδα αξιωματούχος δηλώνει: «Σκέφτομαι πολύ περισσότερο τα παιδιά σε ένα σχολείο σε μικρό χωριό στο Νίγηρα, που πηγαίνουν στο μάθημα μόνο για δύο ώρες την ημέρα και αναγκάζονται να μοιραστούν στα τρία ακόμα και την καρέκλα του θρανίου και προσδοκούν τη μόρφωση. Τα έχω μονίμως στο μυαλό μου. Γιατί πιστεύω ότι χρειάζονται πολύ περισσότερη βοήθεια από ό,τι οι άνθρωποι στην Αθήνα»)

              Γύρω μας νιώθουμε ένα πνεύμα τερατώδες να κυριαρχεί πάνω σε όλα, όλα γίνονται αφύσικα, οι κακίες και οι αρετές. Φόβος, υποσχέσεις, απειλές … δίνουν την εντύπωση της αρρώστιας. Και νιώθεις πως η αρρώστια  εξαπλώνεται  και δεν μένει κανείς αμπόλιαστος. Όλη αυτή η πολιτική με τα μνημόνια, τους δανειστές κλπ. αποπνέει κάτι το παθολογικό.  Καταλήγουμε να φοβόμαστε μήπως ούτε μια σκέψη μας να μην είναι απαλλαγμένη από το ψέμα και δουλικότητα προς μια εξουσία που δεν κατανοούμε ούτε ελέγχουμε, αλλά νιώθουμε τη λέπρα της να μας τρώει σιγά –σιγά. Χάνουν τη σημασία τους λέξεις που κάποτε πιστεύαμε μεστές νοήματος, συγκινητικές λέξεις που ξεστομίζουν τα μεγάλα στόματα, οι ξεθωριασμένες γλώσσες των κυβερνώντων, τις λέξεις δικαιοσύνη, νομιμμότητα, δημοκρατία…

         Το παρόν έχει ανοίξει μια μεγάλη καταπαχτή. Τα παίρνει όλα, τα θέλει όλα. Είναι το βάραθρο. Όλοι κυλιόμαστε μέσα του. Οποιος ανησυχεί για το μέλλον γίνεται τρελός. Μπορεί να μην υπάρξει μέλλον;

     Κι ακριβώς γι’ αυτό πρέπει ν’ αντιδράσουμε. Τόσο έχουν ζορίσει τα πράγματα, που δεν μπορεί κανείς πια άνθρωπος να υποστηρίζει  σοβαρά πως μένει στις όχτες της ιστορίας και τη βλέπει να κυλά ενώ αυτός μένει ακίνητος.  Η συνείδηση του χρέους είναι  η συνειδητή πολιτική και ο οργανωμένος αγώνας.