Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ



            Ο  πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του τονίζει μεταξύ άλλων  πως «Το 2013 ήταν το "έτος μηδέν". Βάλαμε τέλος στην κατρακύλα. Το 2014 θα είναι η πρώτη χρονιά της ανόδου. Που τη χτίζουμε σε στέρεες βάσεις, όχι σε παχιά λόγια, όχι σε διχαστικό λαϊκισμό, όχι σε κομματικά συνθήματα που εύχονται τα καλύτερα και που πάντα οδηγούν στα χειρότερα. Τα έχουμε πληρώσει αυτά»
              Έχουμε πνιγεί στις λέξεις, έντυπες και ηλεκτρονικές, σε εξαγγελίες και διαγγέλματα. Χρησιμοποιώντας καταχρηστικά όλα τα ΜΜΕ ο κυρίαρχος λόγος σκηνοθετεί με τα λόγια του την πραγματικότητα κατά το δοκούν, φευγαλέα κι ασήμαντα περιστατικά με διφορούμενα συμφραζόμενα παίρνουν τη θέση της ίδιας της πραγματικότητας κατασκευάζοντας έτσι ένα φανταστικό σύμπαν. Κι εμείς απομένουμε χωρίς εργαλεία, χωρίς τα μέσα  να κατανοήσουμε την  κοινωνική πραγματικότητα που ζούμε, για να την αλλάξουμε.
           Ακόμα και  οι διάφορες κριτικές  της πολιτικοκοινωνικής  κατάστασης μοιάζουν με ανήμπορη φλυαρία  όσο η πράξη δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για  ανατροπή της  και συγχρόνως δεν υπάρχει μια θεωρία που να αποτελέσει εργαλείο για την επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας, ασφαλής γνώμονας για την πολιτική δράση. Κι ενώ τα προηγούμενα χρόνια, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, πολλοί είχαν βιαστεί να θάψουν την σκέψη του Μαρξ αποδεικνύεται ότι αυτή είναι αναγκαία για να γίνει αντιληπτή  η κοινωνική πραγματικότητα και με τη δράση να διευρύνει και να διορθώνει αυτήν την αντίληψη στη βάση της οποίας ενεργεί.
           Σήμερα κυριαρχεί  ένα σύστημα, ο καπιταλισμός, μια μόνο ιδεολογία, ο φιλελευθερισμός, απλωμένοι σε όλο τον κόσμο και μάλιστα χωρίς αντίπαλο. Οι συνέπειες απ’ αυτό το φαινόμενο γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η λήξη των συγκρούσεων που έφερναν  σε αντιπαράθεση δυο κοσμοθεωρίες  δεν  σημαίνει ότι δεν υποκαταστάθηκε ο εχθρός από έναν άλλο –ο μουσουλμανικός κόσμος ή η τρομοκρατία παίρνουν αναλόγως περιστάσεων τη θέση του σοβιετικού εχθρού. Συγχρόνως έχει γίνει αποδεκτή αναντίρρητα η υποταγή στους  υποτιθέμενους νόμους της αγοράς.  Η οικονομία των  χωρών παίρνει τη μορφή πεπρωμένου και υποτάσσεται στα ανώνυμα συμφέροντα των χρηματιστικών κύκλων, των στρατοβιομηχανικών δυνάμεων κλπ. Ο θρίαμβος της νέας  παγκόσμιας τάξης πραγμάτων  αποκρύπτει υπό το μανδύα  του Δικαίου, -κράτος δικαίου,  ανθρώπινα δικαιώματα, διεθνές δίκαιο-, την ταξική διαίρεση των κοινωνιών και την εκμετάλλευση των υποτελών τάξεων.
           Η σκέψη λοιπόν του Μαρξ  είναι ζωντανή γιατί ο καπιταλισμός του οποίου διατύπωσε την ορθότερη διάγνωση  είναι ζωντανός. Αυτός ο τρόπος παραγωγής παρά τους μετασχηματισμούς του δεν άλλαξε την ουσία του, μόνο επέκτεινε σε όλο τον πλανήτη την αντίθεση εκμεταλλευτών  και εκμεταλλευομένων, την αναζήτηση χωρίς όρια του κέρδους, την ανισότητα, την καταστροφή των κοινωνικών σχέσεων, την αθλιότητα και την πείνα.
             Και είναι αλήθεια ότι από την εποχή του Μαρξ η κατάσταση χειροτέρεψε, γιατί τώρα ζούμε το παράδοξο ανάμεσα στη δυνατότητα να ικανοποιηθεί  το σύνολο των αναγκών στο σύνολο των ανθρώπων και να φτάσει στη συμφιλίωση και στην πραγματικότητα της όξυνσης της εκμετάλλευσης που δεν μπορεί παρά να γεννήσει συγκρούσεις και απελπισία. Κι είναι η σκέψη του Μαρξ που γυρεύει μια αντίληψη της πραγματικής κατάστασης όπου βρίσκονται οι άνθρωποι, που ενδιαφέρεται  για τον άρρηκτο σύνδεσμο  σκέψης και πράξης.  Αυτό που πρόκειται να συμβεί δεν αποφασίζεται από φυσικούς νόμους  ανεξάρτητα από ανθρώπους. Το μέλλον της κοινωνίας θα εξαρτηθεί από πόσο κατανοούμε την κατάσταση και από τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτήν
                       Και αν όλοι αναρωτιόμαστε, γιατί τα εργατικά στρώματα μοιάζουν να μην επιθυμούν καμιά ανατροπή και δεν αντιδρούν παρά υποτονικά στην επίθεση του κεφαλαίου,  γιατί κοντά τέσσερα χρόνια ανεχόμαστε ψεύτικες διαβεβαιώσεις και φρούδες ελπίδες  από τους  κυβερνώντες που σχεδόν αμέσως διαψεύδονται, όπως αυτές του Α. Σαμαρά,   θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι συμβαίνει γιατί δεν κατανοούμε την πραγματικότητα στην οποία ζούμε.
           Γιατί  απ’ όλες  αυτές τις   λέξεις, που δεν σταμάτησαν να μας πολιορκούν από παντού, κυρίαρχες είναι αυτές που παραποιούν, αποκρύπτουν  την πραγματικότητα και λιγότερες αυτές που την αποκαλύπτουν για να γίνει κατανοητή. Γιατί οι λέξεις, «η θεωρία γίνεται υλική δύναμη όταν κυριέψει τις μάζες». Το πρόβλημα είναι ποια θεωρία.
         Λέξεις κομμουνιστών, λέξεις ρεφορμιστών, λέξεις αντιδραστικών, λέξεις φασιστών κλπ. δεν μένουν στο επίπεδο της θεωρητικής εξέτασης της πραγματικότητας αλλά θέλουν να οδηγήσουν σε έμπρακτη δραστηριότητα. Το πρόβλημα είναι προς όφελος τίνος.  Οι λέξεις του κυρίαρχου συστήματος αναπαριστούν μια πραγματικότητα που δικαιώνει την κυρίαρχη τάξη και πειθαναγκάζουν  τη μεγάλη μάζα στην αποδοχή του. Οι λέξεις των κομμουνιστών επιτίθενται στην υπάρχουσα κοινωνία και στην ιδεολογία της που προσπαθεί να τη δικαιώσει, για να ξυπνήσει την πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης, για ν’ αγωνιστεί.         
         Η μετάβαση σε μια νέα εποχή αρχίζει με μια σύγκρουση λέξεων, θεωριών, ιδεών. Ο λόγος της άρχουσας τάξης και των παρατρεχάμενων  διανοουμένων της κυριαρχεί τόσο που υποσχέσεις σαν του Α. Σαμαρά στο μήνυμά του ακόμα να γίνονται πιστευτές έστω και περιορισμένα, αλλά το κυριότερο να  τολμά να αρθρώνει αυτού του είδους το λόγο.
         Κι απέναντι ο μαρξισμός,  ακόμα και παραποιημένος ή κακοχωνεμένος, δεν παύει να είναι η ανακάλυψη της κριτικής που υπάρχει μέσα στην ίδια την κοινωνία, δεν παύει να είναι η καταγγελία και όχι η δικαίωση της υπάρχουσας τάξης, δεν παύει να είναι η πίστη στη δυνατότητα εκείνων  που περισσότερο υπέφεραν από την αλλοτρίωση που επέβαλε ο καπιταλισμός να εξαγοράσουν την ελευθερία τους  μόνο ελευθερώνοντας ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ



          Με στόχο την αναζωογόνηση της πρωτεύουσας και την αύξηση της επισκεψιμότητας, και παρά τις αντιδράσεις συνδικαλιστικών φορέων, διοργανώνεται σήμερα «λευκή νύχτα» στην Αθήνα, με ανοιχτά καταστήματα ως τις 11 το βράδυ και παραστάσεις, στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων του δήμου Αθηναίων, μετά από απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής, αναφέρει η ειδησεογραφία.
         Από την άλλη,  στην  ανακοίνωσή του το ΚΚΕ τονίζει ότι  "Η απόφαση αυτή είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της πολιτικής που τσακίζει τα δικαιώματα και τις ζωές των εμποροϋπαλλήλων και των μικρεμπόρων, προκειμένου να στηρίξει τα συμφέροντα των μεγάλων εμποροκαταστημάτων και των πολυεθνικών του εμπορίου"
         Η  κοινωνία της οικονομικής ανάπτυξης, όπως φιλοδοξούμε ότι θα ξαναγίνουμε, που έχει   ανάγκη από εργατικά χέρια δεν αποδίδει μόνο ηθική αξία στην εργασία αλλά και την περιβάλλει με ένα θετικό ψυχολογικό περιβάλλον.  Ετσι στην ειδησεογραφία η δουλειά μέχρι αργά τη νύχτα των υπαλλήλων και μικροεμπόρων μεταβάλλεται σε κομμάτι εορταστικών εκδηλώσεων με τη μυθιστορηματική ονομασία «λευκές νύχτες». Μόνο που αποσιωπάται το γεγονός ότι η αναγωγή  της εργασίας σε …κομμάτι της ψυχαγωγίας δημιουργεί ζώνες δυστυχίας, με ανθρώπους που θα δουλεύουν χωρίς ωράριο.
          Οι εργαζόμενοι πια   όχι μόνο δεν έχουν   συγκεκριμένη εργασία, καθορισμένες αρμοδιότητες αλλά ούτε και δεδομένο ωράριο. Οι εργαζόμενοι  που δεν έχουν θέσεις, αλλά απασχολούνται  σε συγκεκριμένα προγράμματα και η δουλειά τους δεν ρυθμίζεται από  ωράριο αλλά κρατά όσο χρειάζεται να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, έχουμε πληθωρισμό σε  πρότζεκτ,  γίνονται όλο και περισσότεροι και πολλοί απ’ αυτούς με το τέλος του προγράμματος χάνουν και την εργασία. Και συνεχώς επαναλαμβάνεται ότι  κάθε εργαζόμενος πρέπει να είναι ικανός να καλύψει ανά πάσα στιγμή οποιοδήποτε κενό, να μη θεωρεί καμιά εργασία του μόνιμη και να παραιτηθεί από την ιδέα ότι θα κάνει  μια δουλειά για πάντα.
       Η απόφαση για τις …λευκές νύχτες σημασιοδοτεί με ένα συμπυκνωμένο τρόπο την επιδίωξη να μετατραπούμε σε μηχανές που  παράγουν και καταναλώνουν προς δόξαν του κέρδους και  δείχνει πως η ζωή μας στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες είναι ρυμοτομημένη με βάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης  και οριοθετημένη  από τις σημασιοδοτήσεις της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Κάπως έτσι  καταλήγουμε  να συσσωρεύουμε πλαστικά ανάγλυφα των επιθυμιών  και αναγκών που καθημερινά εισβάλλουν  στις αισθήσεις μας και στο μυαλό μας.
          Γιατί η ζωή μας  στον καπιταλισμό καθορίζεται από τη συμμετοχή μας στο σύστημα των καταναλωτικών αγαθών. Ο βαθμός ένταξής μας στην καταναλωτική κοινωνία είναι αυτός που καθορίζει  και τις αξίες ακόμα και σε ό,τι αφορά την προσωπική ζωή. Η αγορά αγαθών συνοδεύεται από όλα τα χαρακτηριστικά και αξίες  που αυτή  περικλείει και διαμορφώνει τον αστικό τρόπο ζωής που θεωρείται πια μοντέλο. Η αστική λοιπόν κοσμοαντίληψη  και ιδεολογία  ηγεμονεύει  με τον πιο έντονο, συστηματικό και ουσιαστικό  τρόπο σε όλα  τα κοινωνικά επίπεδα συνολικά. Η στράτευση της λογικής στην υπηρεσία της μεγιστοποίησης της παραγωγής, της ανάπτυξης, που είναι η λύση για κάθε πρόβλημα, θεωρείται αυτονόητη. Ακόμα και ο ελεύθερος χρόνος των ανθρώπων έγινε πεδίο παραγωγικό για την οικονομία. Τα διάφορα προϊόντα δραπετεύουν καθημερινά  από τους τόπους παραγωγής  αυτονομούνται,  παράγουν πρότυπα, φαντασιοσκοπήσεις, ορίζουν τη ζωή μας και μετά την εργασία μας, ακόμα κι όταν δεν έχουμε.   
      Και βέβαια  τέτοιες αποφάσεις δεν είναι καινούργιες, αν και η ιδεολογική τους επικάλυψη προσπαθεί να τις αποσυνδέσει με εποχές που οι εργαζόμενοι δούλευαν ατέλειωτες ώρες χωρίς δικαιώματα.  Από τη στιγμή που  ο χρόνος έχει μετατραπεί  σε χρήμα, το καθοριστικό δεν είναι  η δουλειά που πρέπει να γίνει αλλά η αξία του χρόνου. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός του προηγούμενου αιώνα επιτάχυνε την πρόοδό του με την επιμήκυνση της εργάσιμης ημέρας και με την εντατικοποίηση. Και το ίδιο γίνεται και τώρα.  Ο   χρόνος έχει γίνει χρήμα, δεν περνά αλλά ξοδεύεται. Κι όταν ο εργαζόμενος τις …λευκές νύχτες θα δουλεύει σ’ ένα περιβάλλον εορταστικό θα μάθει να μην αισθάνεται τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο  χρόνο του εργοδότη του και στον καθαρά δικό του χρόνο. Θα ξεχνά ότι ο εργοδότης πρέπει να εκμεταλλευτεί το χρόνο των εργαζομένων και να προσέχει να μη χαραμίζεται. Η επαναφορά του  σκληρού καπιταλιστικού πνεύματος προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από χριστουγεννιάτικα δέντρα και καλλιτεχνικά δρώμενα.
       Δεν πρόκειται λοιπόν μόνο για την ανεργία που εξαπλώνεται καθολικά , αλλά για το γεγονός που γίνεται όλο και πιο συνειδητό ότι κι όταν  προσφέρεται εργασία οι αμοιβές και οι συνθήκες έχουν διευθετηθεί ολοκληρωτικά προς όφελος του κεφαλαίου.

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ;



                Γιορτές της χριστιανοσύνης αυτές τις μέρες  που γιορτάζονται …παγκοσμίως και περίσσεψαν τα λόγια και οι προτροπές για αλληλεγγύη και αγάπη που θα αλλάξουν τον κόσμο. Ο κυρίαρχος λόγος  εστιάζει  στην ευθύνη μας, του καθένα χωριστά, που ανεχόμαστε τη φτώχεια και την ανέχεια για το συνάνθρωπό μας και δεν κάνουμε τίποτε για να τις θεραπεύσουμε. Το γεγονός ότι ένα  μεγάλο  ποσοστό συνανθρώπων βυθίζεται  στην αθλιότητα, που είναι περισσότερο ζήτημα τύχης και ανικανότητας,  ενώ κάποιοι θα επιβιώσουν και θα ξεφύγουν από αυτήν θα πρέπει να αποτελεί για τους τελευταίους  μια ανεξάλειπτη ευθύνη αν δεν προσπαθήσουν  να χαρίσουν και στους αναξιοπαθούντες κάποιες στιγμές χαράς. Η αρχή της αλληλεγγύης βέβαια στηρίζεται στην πεποίθηση ότι με τους συνανθρώπους μας  δεν μας ενώνουν μόνο  ορθολογικές συνεννοήσεις και πολιτικές ή νομικές συμφωνίες, αλλά η αντίληψη ότι  ανήκουμε  γενικά στην ανθρωπότητα, δεν  μιλάμε σε καμιά περίπτωση για ταξική αλληλεγγύη,  ότι ο  άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζεται πάντοτε ως σκοπός και ποτέ ως μέσο, ότι αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα στον άλλο και άλλα τέτοια ηχηρά που παρακάμπτουν ολοκληρωτικά τις αιτίες που προκαλούν την φτώχεια και την ανέχεια.
              Κι έτσι η φτώχεια και η ανέχεια γίνεται ζήτημα ηθικής ευθύνης και πεδίο όπου μετρείται η ικανότητα των ανθρώπων να δρουν ως αυτόνομα ηθικά υποκείμενα.  Και οι γιορτές της χριστιανοσύνης αντιμετωπίζονται σαν την …εξ ύψους  ευκαιρία να ανασταλεί, έστω και για κάποιες μέρες, η υπονόμευση της ηθικής μας ευθύνης  από την  πολύπλοκη και  δύσκολη καθημερινότητα που απονεκρώνει τα ηθικά συναισθήματά μας. Και έτσι δικαιώνεται  κι εξισώνεται η ενέργεια του εφοπλιστή( π.χ Η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών μοιράζει πακέτα σίτισης και προσωπικής υγιεινής σε 117 άπορες οικογένειες με ανήλικα παιδιά, κατά την ειδησεογραφία) που προβάλλεται πως δεν  φέρει καμιά ευθύνη για την εξαθλίωση και του φτωχού μεροκαματιάρη που θα μοιραστεί το τραπέζι του με τον άνεργο γείτονα.  
            Οι γιορτές είναι μια ακόμα ευκαιρία για εφαρμογή της γενικευμένης τάσης ερμηνείας της πραγματικότητας με όρους ψυχολογικούς και ηθικούς που συνοψίζει στη λέξη αγάπη κάθε αιτία για μεταμόρφωση της πραγματικότητας, υποσκάπτοντας μ’ αυτόν τον τρόπο αιώνες τώρα κάθε πραγματική προσπάθεια  για ερμηνεία και μετασχηματισμό της κοινωνίας  που στηρίζεται στους υλικούς όρους παραγωγής.  
              Η ιδεολογική χρήση των εορτών για δικαίωση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων δεν αποτελεί βέβαια αποκλειστικότητα των χρόνων μας. Η δύναμη  μάλιστα του καπιταλισμού φαίνεται και από το γεγονός ότι όχι μόνο πέρασε  παντού τη δική του λογική αλλά ότι σε πολλές περιπτώσεις  προσαρμόστηκε σ’ αυτά που βρήκε.  Δεν αρνήθηκε από τη μια το φιλάνθρωπο πνεύμα των  χριστιανικών γιορτών, που   όταν το εργατικό κίνημα ήταν ισχυρό υποχρεώθηκε να το υλοποιήσει με διάφορες κοινωνικές παροχές (π.χ. δώρο Χριστουγέννων) και όχι πια με ατομικές φιλανθρωπίες και από την άλλη έδωσε νέο περιεχόμενο σ’ αυτές προσαρμοσμένο στις ανάγκες του καταναλωτισμού. Όλες οι γιορτές μεταμορφώθηκαν σε  ένα ατέλειωτο καταναλωτικό πανηγύρι («shopping»  ταξίδια κλπ.)  Στις μέρες της ευμάρειας στις συλλογικές φαντασιώσεις η κατανάλωση, ιδιαίτερα σε περιόδους εορτών,  είχε αναχθεί  σε αποδεικτικό στοιχείο επιτυχίας και ευτυχίας. Και τώρα, σε περιόδους ανέχειας, ξανάρθε στο προσκήνιο το φιλάνθρωπο πνεύμα τους, πολύ βολικό για το κυρίαρχο σύστημα, ενώ η κατανάλωση μετατρέπεται στο όνειρο που ο καπιταλισμός με τις ευκαιρίες που προσφέρει μόλις ξεπεραστεί η κρίση του θα πραγματοποιηθεί. Μέχρι τότε θα πρέπει να δουλεύουν, όσοι ακόμα εργάζονται, σε συνθήκες που όλο και θα θυμίζουν τον 19ο αιώνα.
              Η ανελέητη μάλιστα επίθεση του καπιταλισμού φαίνεται και από την προσπάθειά του όχι μόνο μείωσης των μεροκάματων αλλά και εντατικοποίησης της εργασίας, που αντανακλάται στις πιέσεις για  περιορισμό ή και κατάργηση των αργιών, ξεκινώντας από το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή. Γιατί μη ξεχνάμε, ότι αυτά που είχαμε κερδίσει  από το καπιταλιστικό σύστημα  δεν ήταν μόνο  οι εργατικές κατακτήσεις, αλλά και οι κάθε τύπου ανθρώπινες αντιστάσεις –εθνικές, θρησκευτικές κλπ. Έτσι, το κυρίαρχο σύστημα συμμαχώντας με την εκκλησία δεν μπορούσε να αρνηθεί τις πολλές γιορτές της και κατά συνέπεια τις αντίστοιχες αργίες. Δηλ. πάρα πολλές προκαπιταλιστικές συνήθειες έδωσαν, έστω κι ασυνείδητα μια αντικαπιταλιστική μάχη. Μόνο που βέβαια ο αντικαπιταλισμός  από μόνος του δεν  αρκεί για μια άλλη κοινωνία. Χρειάζεται σ’ αυτή την αντίσταση κείνη η κοινωνική τάξη που η θέση της  στην καπιταλιστική δομή εξασφαλίζει το τέλος όλων των τάξεων. Ο αντικαπιταλιστικός αγώνας χρειάζεται να μπολιαστεί  με την ταξική διάσταση για να μετατραπεί από αμυντική, παθητική κι αδιέξοδη στάση σε επιθετική κι απελευθερωτική πάλη.
              Έχοντας λοιπόν ο καπιταλισμός τροποποιήσει δομές, σχέσεις που ο άνθρωπος αργά και βασανιστικά είχε οικοδομήσει  μεταμόρφωσε και τις ίδιες τις γιορτές. Έτσι, από τη μια το κεφάλαιο, έχοντας  καταλάβει και το τελευταίο διάκενο του κοινωνικού σχηματισμού, υπέσκαψε το θρησκευτικό χαρακτήρα αυτών των γιορτών διατηρώντας μόνο το φορμαλισμό τους. Από την άλλη, στις μέρες μας,  η οικονομική κρίση, που όλο και βαθαίνει, έκανε όνειρο απλησίαστο  το ιδιαίτερο γνώρισμα που έδωσε σ’ αυτές ο καπιταλισμός των τελευταίων δεκαετιών, την κατανάλωση.
             Και τελικά μένει κανείς ν’ αναρωτιέται, αυτές τις μέρες που ανταλλάσσουμε ευχές τι ακριβώς είπαμε πως  γιορτάζουμε;

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ



       Ο  υπουργός Οικονομικών Ι. Στουρνάρας υπεραμύνεται του  νομοσχεδίου  του για τους πλειστηριασμούς και των ρυθμίσεων για τα πρόστιμα και προσαυξήσεις σε χρέη  προς την εφορία που δεν εξοφλούνται η δεν ρυθμίζονται, ο Β. Πολύδωρας αρνούμενος να το ψηφίσει διαγράφεται …ηρωικώς από το Α. Σαμαρά, ο Σαμαράς επιμένοντας αισιόδοξα διαβεβαιώνει από τις Βρυξέλλες ότι το 2014 είναι έτος εξόδου από την κρίση… κι άλλες τέτοιες δεκάδες ειδήσεις παρόμοιες μ’ εκείνες της προηγούμενης εβδομάδας, παρόμοιες με άλλες της επόμενης. Όλα μικρά επεισόδια  που ενισχύουν το φαντασιακό μας ως μέρος της   πολιτικής πραγματικότητας παρά που την αλλάζουν. Γιατί αυτό που διαμορφώνει τα επιμέρους επεισόδια της πολιτικής  και καθορίζει τις συνέπειές της στην καθημερινή μας ζωή είναι η  απροκάλυπτη επίθεση του κεφαλαίου εναντίον του κόσμου της εργασίας που καμιά  βουλή δεν τη σταματά αν δεν υπάρχει ένα δυναμικό εργατικό κίνημα που αγωνίζεται και διεκδικεί και δεν παρακαλεί. Η αδυναμία μας στην κατανόηση και ανάλυση της πολιτικής πραγματικότητας έχει σχέση με την άρνησή μας να δούμε τις ταξικές της αιτίες. Προς το παρόν  η υπέρβαση της υπάρχουσας  τάξης πραγμάτων περιορίζεται  στη δίψα και  στην απαίτηση για δικαιοσύνη και ισότητα σ’ ένα   κόσμο ιδεών, ξορκίζοντας οποιαδήποτε ανατροπή του οικονομικοπολιτικού συστήματος.  
            Κι έτσι η συνταγή  της λιτότητας που εκπορεύεται από τα ευρωπαϊκά κέντρα,  ενώ εξαρθρώνει τις κοινωνίες, ενώ πολλαπλασιάζονται τα προνόμια στην κορυφή της άρχουσας τάξης, στέλνοντας βέβαια το …λογαριασμό  να τον πληρώσει σχεδόν το σύνολο μιας κοινωνίας που δεν περιλαμβάνει μόνο την εργατική τάξη, γίνεται δεκτή με εγκαρτέρηση και ανοχή. Πεπεισμένοι κι εμείς ότι η εξυγίανση της οικονομίας θα προέλθει  από τις αυτογιατρεύσιμες δυνάμεις της οικονομίας της αγοράς, αρκεί να παύσει ο δυσλειτουργικός παρεμβατισμός του κράτους –κι έτσι θα προκύψουν από μόνα τους ανάπτυξη, απασχόληση ισορροπία στο ισοζύγιο- θεωρούμε ότι λανθασμένες ενέργειες πολιτικών είναι το εμπόδιο κι αναζητούμε τις σωστές σε όσους κραυγάζουν δυνατότερα.
           Μόνο που η επιχείρηση κατεδάφισης  του κοινωνικού οικοδομήματος άρχισε πριν από παραπάνω από είκοσι χρόνια, διευκολύνθηκε  από την εξασθένιση του  συνδικαλιστικού κινήματος και επιταχύνθηκε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και την πεποίθηση της εξαφάνισης κάθε εναλλακτικής προοπτικής  άλλης από τη …δημοκρατία της αγοράς. Οι κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις έκτοτε  δείχνουν ότι σκοπεύουν να επωφεληθούν  ως το μεδούλι από την χωρίς μάχη  νίκη τους. Θέλουν ν’ αρπάξουν, θέλουν να πάρουν  την εκδίκησή τους από το εργατικό κίνημα, να ακυρώσουν τον κοινωνικό συμβιβασμό, να  αποκομίσουν νέα κέρδη. Στο τέρμα της αναμέτρησης το καθεστώς ενός μισθωτού θα βρίσκεται κάπου ανάμεσα Βουλγαρίας  και  Μπαγκλαντές για τη μεγάλη μάζα εργαζομένων.
             Η  οικονομία της ελεύθερης αγοράς σήμερα εκλαμβάνεται ως ζωντανός οργανισμός, που όταν εμφανίσει δυσλειτουργίες, τότε επιβάλλεται ιατρική παρέμβαση, γι’ αυτό και  ο πολιτικός λόγος είναι γεμάτος με ιατρικούς όρους.  Η πολιτική και μάλιστα η  κρατική κυρίως πολιτική,  επιβάλλεται να παρέμβει για να επαναφέρει την υγεία  του οικονομικού  συστήματος, ανεξάρτητα από τις ολέθριες συνέπειες στην ζωή των υποτελών τάξεων. Γιατί η οικονομία της αγοράς θέλει μεν να έχει ανεξέλεγκτη εξουσία υπό την προστασία όμως ενός ισχυρού κράτους που την επιβάλλει, είτε νομοθετώντας την κυριαρχία της «αγοράς» είτε καταστέλλοντας αντιδράσεις.
        Κι εμείς δέσμιοι  οικονομικών και πολιτικών θεωριών που αντικαθρεφτίζουν τη δομή του πολιτικοοικονομικού συστήματος και αποτελούν το εποικοδόμημά της, έχοντας εσωτερικεύσει  ιδέες και θεσμούς  που το διατηρούν και το υποστηρίζουν δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την κοινωνική πραγματικότητα ούτε ν’  αναγνωρίσουμε τον καπιταλιστικό  τρόπο παραγωγής που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης σαν τη βασική αιτία της εξαθλίωσής μας.   Οι επιθέσεις βουλευτών ή και γενικότερα πολιτικών, δημοσιογράφων, πολιτών  κλπ εναντίον του υπουργού Ι. Στουρνάρα, όπως και  εναντίον του Γ. Παπανδρέου κλπ.  στοχεύοντάς τον σχεδόν ως αίτιο για την εξαθλίωση μας,   δείχνουν με ποιο τρόπο αντιλαμβανόμαστε το παρόν και ερμηνεύουμε τις πολιτικές επιλογές. Ο κάθε  Ι. Στουρνάρας ή ο κάθε  πρωθυπουργός, ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσεων, πέρα από κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που ίσως επηρεάζουν το ύφος άσκησης εξουσίας, όχι την ουσία της, ασκεί την εξουσία του όσο είναι αποτελεσματικός στην  υλοποίηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, γι’ αυτό και δεν αποτελεί τροχοπέδη καμιά έκκληση για έλεος μπροστά στην άνοδο της δυστυχίας και της εξαθλίωσης. Ο κυνισμός τους, το θράσος, η δοκησισοφία  κλπ. είναι γνωρίσματα που ενισχύονται από την εξουσία τους λόγω θέσεως, όσο την κατέχουν, δεν είναι όμως οι αιτίες για την πολιτική που ασκείται.  Αρκεί να αναλογιστούμε  το πλήθος των υπουργών και πρωθυπουργών των τεσσάρων τελευταίων ετών για να πειστούμε ότι η χάραξη, αλλά και η υλοποίηση  της πολιτικής δεν είναι αρμοδιότητα μόνο κάποιων προσώπων.
       Όσο αποδεχόμαστε άνευ όρων τις σταθερές εκείνες που συγκροτούν το ιδεολογικό οπλοστάσιο του κυρίαρχου λόγου και  συνεχίζουμε να πειθόμαστε για την εγκυρότητα του τόσο θα παραμένει μακρινό το ενδεχόμενο να οργανωθούμε και να κινητοποιηθούμε ενάντια σ’ ένα σύστημα  που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των ανθρώπων.