Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

ΚΟΡΦΗ ΤΟΥ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ



Η οικονομική κρίση στη χώρα μας έχει ξεδιπλώσει τις πολιτικές, ιδεολογικές και ηθικές της πλευρές με πρωτοφανή ένταση και σ' απεριόριστη έκταση. Βέβαια σε υφεσιακές εποχές η δομική συνολική κρίση, ακόμη κι αν ο όγκος της ξαφνιάζει πολλούς, είναι αυτονόητη συνέπεια. Γι' αυτό πρέπει να πάψουμε να υποκλινόμαστε, έστω κι ασυνειδητα, στο μερικό και να προσπαθούμε να περισώσουμε το ατομικό.
           Μέσα στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης η άρχουσα τάξη και της Ελλαδας δεν έχει ελλειμματικό σχέδιο επιβολής των απόψεων της, αλλά μια στρατηγική ευρωπαικής εμβέλειας και σ' αυτό έχει συνεπίκουρους όλους τους θεσμούς -και αυτούς που εξασφαλίζουν την έκφραση της λαϊκής θέλησης, όπως το δημοψήφισμα. Γιατι, η άρχουσα τάξη κρατά για τον εαυτό της και τα κόμματά της και όλες τις εναλλακτικές λύσεις και το κράτος. Γι' αυτό όσο το τελευταίο διάστημα οι νύχτες αλλά και τα ελάχιστα δείγματα του χρόνου εγκυμονούν γεγονότα πολλαπλής σημασίας τόσο πιο υποψιασμένοι πρέπει να είναι οι εργαζόμενοι και πιο συνειδητοποιημένοι πως η δράση τους δεν μπορεί να είναι απολίτικη και αποσπασματική, που να εστιάζεται στην καλή πρόθεση ή την ηθική.
            Αυτό το διάστημα μας προέκυψε δημοψήφισμα εν ονόματι της δημοκρατίας, μ' ένα νεφελώδες ερώτημα σχετικά με συγκεχυμενα δεδομένα και με άδηλες συνέπειες. Δίνουν την εικόνα ότι παλι βουλιάζουν οι πολιτικοί της συγκυβέρνησης στην αντίληψη του μερικού, ότι στριφογυρίζουν γύρω από μικροπολιτικές μιζέριες με ιαχές πολεμικές, γιατί στην πραγματικότητα αρνούνται ξανά και ξανά μια αντιπαράθεση συνολική με την κυρίαρχη ιδεολογία και τους θεσμούς της.
         Ανακοινώνεται λοιπόν ενα δημοψήφισμα φαινομενικά αποκομμένο από τη συνολικότερη διαπραγματευτική πολιτική της κυβέρνησης, της οποίας η πρόταση έφτασε να αποκλίνει από εκείνη των πιστωτών κάποια εκατομμύρια, και δίνεται η εντύπωση ότι δεν εντάσσεται σε μια συγκεκριμένη στρατηγική της κυρίαρχης τάξης. Ισως γιατί το δημοψήφισμα δεν είναι παρά η κορφή του παγόβουνου των ενδοαστικών αντιθέσεων -χρηματοπιστωτικών, βιομηχανικών, εφοπλιστικών κλπ
            Πέντε μήνες τώρα η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως αγωνίζεται στην ΕΕ για τους εργαζόμενους, μόνο που αυτή η πάλη της δεν έχει ούτε καν συγκεκριμένη μεθοδολογική κοινωνική ανάλυση που να κάνει κατανοητές τις ενέργειες της και να ξεκαθαρίζει τους στόχους της. Είναι που στην πραγματικότητα δεν έχει άλλη κοσμοθεωρία από την κυρίαρχη, παρόλη τη μαρξιστική ορολογία και τα επαναστατικά τσιτάτα της, κι επομένως έχει το ίδιο σύστημα αξιών και αξιολογήσεων. Η εξαθλίωση των εργαζομένων, που ισχυρίζεται πως επιδιώκει να αποφευχθεί μέσα όμως στην ΕΕ, είναι ο στόχος της ΕΕ για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.
         Κι εμείς μη ξεφεύγοντας από τα ασφυκτικά πλαίσια του μικροχώρου και μικροχρόνου μας κι ανατρέχοντας σ' ένα κατασκευασμένο παρελθόν και συλλαμβάνοντας το μέλλον με απόσπαση από την υλική κοινωνική πραγματικότητα, με ροπή προς τη μεταφυσική και τον ιδεαλισμό ακόμη πιστεύουμε πως η ΕΕ των χρόνων της κρίσης είναι μια παρέκκλιση που οφείλεται στους κακούς γερμανούς ή στην επικράτηση ακραίων φιλελεύθερων ιδεοληψιών -αγαπημένη ερμηνεία του ΣΥΡΙΖΑ. Το δημοψήφισμα που προκηρύχτηκε βλέποντας το αποσπασματικά και εντάσσοντας το στα πλαίσια μιας διαπραγματευτικής τακτικής εύκολα χαρακτηρίζεται ενέργεια εθνική, αντισταστασιακή, που διασώζει την αξιοπρέπεια του λαού, και δεν βλέπουμε το μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχέδιο στο οποίο υποτάσσεται, γιατί μοιάζει να ξεκόβει την ενέργεια από το στόχο. Γι' αυτό και το ερώτημα δεν αναφέρεται συνολικά στη σχέση μας με την Ευρωζώνη αλλά εξειδικευμένα για την "πρόταση των θεσμών". 
          Η πράξη αντίστασης στην οποία η συγκυβέρνηση καλεί το εκλογικό σώμα αφορά σε επιλογές για το ύψος του ΦΠΑ, για το χρόνο έναρξης του νέου ασφαλιστικού, για το ποσοστό των κρατήσεων για την υγειονομική περίθαλψη κλπ. Η άρχουσα τάξη, παρόλες τις αντιθέσεις της, διαθέτει ολότητα στη σκέψη και στρατηγική στην εφαρμογή της, και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ενέργειες και το λεκτικό του αν και δίνει την εντύπωση της αντίθεσης στην ουσία εντάσσεται στη στρατηγική της άρχουσας τάξης. Με δημοψηφίσματα που θέτουν διλήμματα τέτοιας εμβέλειας μας προτείνουν στην πραγματικότητα ασκήσεις προπόνησης και ναυμαχίες σε πισίνες ξεγελώντας μας με δράσεις που στη πραγματικότητα ειναι τυφλές και αδιέξοδες, πολιτικά καθυστερημένες, που δεν αίρονται στο υψος των περιστάσεων ούτε καν διευρύνουν τον πολιτικό μας ορίζοντα, τη στιγμή που απαιτείται αποφαση σύγκρουσης με την κυρίαρχη τάξη.
        Πέρα όμως από τις σκοπιμότητες των κάθε λογής επίδοξων διαχειριστών του συστήματος, το πιο σπουδαίο είναι η στάση της εργατικής τάξης. Των ανθρώπων της εργασίας που χρειάζεται δυναμικά ν' αρνηθούν τη στάση των θεατών και να μετατρέψουν τις ενδοαστικές αντιθέσεις σε αντίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου και της εργασίας..


Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

ΕΞΟΥΣΙΑ ...ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ

Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 18 Ιουνίου από μερικές χιλιάδες  για να διατρανώσουν την «προσήλωσή στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την προστασία των κατακτήσεων δύο γενεών». Σε όλα τα ΜΜΕ αφιερώθηκε ικανός  χρόνος  για θαυμάσουν οι παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων τον όγκο των διαδηλωτών, να ζουμάρουν στα ομοιόμορφα, λίγα βέβαια, πλακάτ με το αίτημα παραμονής στην Ευρώπη, (και, για να μη …ξεχνιόμαστε, την αντίθεση με το σταλινισμό) να δώσουν το μικρόφωνο σε πρώην υπουργούς και βουλευτές  που όλα αυτά τα χρόνια με τα μνημόνια «αγωνίζονταν» για την παραμονή  της χώρας στην Ευρώπη. Την προηγούμενη μέρα στις 17 Ιουνίου κάποιες άλλες χιλιάδες κόσμου στο Σύνταγμα «έπαιρναν» τη διαπραγμάτευση στα χέρια τους και «γκρέμιζαν» τη λιτότητα με παρόντες υπουργούς και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
                Και βλέποντας τις εικόνες από τις συγκεντρώσεις σκέφτεται κανείς πόσο επικίνδυνες κάποιες φορές μπορεί να γίνουν κάποιες εικόνες, όπως αυτές από τις παραπάνω συγκεντρώσεις.  Γιατί μοιάζουν όμορφες αυτές οι εικόνες με τις  συγκεντρώσεις πλήθους  που παραπέμπουν σε αγώνες, διεκδικήσεις κλπ. και  μπορεί εύκολα να ταυτιστεί κανείς με τα αιτήματά τους, εφόσον διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πλήθους θεωρούνται όπλα λαϊκών αγώνων.  Κι είναι ακριβώς αυτές που χρησιμοποιούνται από την κυρίαρχη εξουσία, γιατί μ’  αυτές διαφθείρονται τα πνεύματα. Αυτά που είναι τα μέσα, οι τρόποι διαμαρτυρίας και αγώνων χρησιμοποιούνται  από την κυρίαρχη τάξη σαν μέσα επίδειξης δύναμης, προβάλλοντας την απειλή κινδύνων και  κρατώντας σε διέγερση μεγάλα στρώματα εργαζομένων. Ενσωματωμένες στην εξουσία διάφορες μορφές αγώνα καταντούν διακόσμησή της και καταλήγουν διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις να γίνονται όμορφες καθησυχαστικές εικόνες, που δεν ανακινούν κανέναν πρόβλημα, που δεν εκφράζουν καμιά σύγκρουση, γίνονται κι αυτές για την κυρίαρχη τάξη μέσα που την υπερασπίζουν. Η κυρίαρχη τάξη εμφανίζεται υπο διωγμό,  προσπαθεί να κρατήσει  με το μέρος της τα μεσαία στρώματα με δημοκοπίες κι εκφοβισμούς, μεταμφιέζοντας τα εγκλήματα για τη σωτηρία της σε λαϊκές διεκδικήσεις. Η διαστρέβλωση των επιμέρους εικόνων συμβάλλει στην διαστρέβλωση της γενικής ερμηνείας της πολιτικοοικονομικής κατάστασης. Κι αν τέτοιου είδους εκδηλώσεις έχουν τη σημασία τους, καθόλου ευκαταφρόνητη, δεν είναι μόνο για το πλήθος που μπορεί να παρασύρουν όσο για τις ζυμώσεις  που μπορεί να προκαλούν στις συνειδήσεις των ανθρώπων.
 Σε παλιότερες εποχές απαγορεύσεις και τιμωρίες περιόριζαν τις δυνατότητές μας για διαμαρτυρίες  και  διεκδικήσεις. Τις τελευταίες δεκαετίες που   η  πολιτική συναίνεση μας έπεισε πως η αντιπαλότητα στην κοινωνία δεν είναι ταξική και σίγουρα δεν είναι μεταφράσιμη σε οικονομικούς όρους  εξουδετέρωσε σε μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων όχι μόνο την ταξική συνείδηση αλλά ακόμα και τη διάθεση για κινητοποιήσεις. Θριάμβευε το επιμέρους έξω από τη γενική του σημασία, στο πνεύμα μας επιβάλλονταν τα συνετά όρια του.  Η οπτική μας εστιαζόταν σε λεπτομέρειες οι οποίες δεν έβαζαν σε κάποια τάξη την πραγματικότητα, δεν δυνάμωναν το σύνολο. Ακόμα κι όταν ο εστιασμός σ’  αυτές  έφερνε πράγματα που θα ήταν προτιμότερο να παρασιωπηθούν, όπως  φτώχεια συγκεκριμένων ατόμων ή συγκεκριμένες διαμαρτυρίες, η διαστρέβλωση και παραποίηση τακτοποιούσαν  την πραγματικότητα κατά το δοκούν της κυρίαρχης εξουσίας.   Κι έτσι   καθηλωνόμαστε σ’  αυτές φορώντας τις παρωπίδες  της κυρίαρχης εξουσίας.
                Και κάπως έτσι περιορίστηκε ο ορίζοντάς μας μέσα στην καπιταλιστική πραγματικότητα  που την πιστεύουμε για φυσική κι επομένως μοιραία και ακλόνητη. Και κάπως έτσι ελέγχθηκαν ακόμα κι οι ονειροπολήσεις μας, οι περιπλανήσεις του πνεύματός μας.  Γιατί το όνειρο όταν ενσαρκώνεται στη μάζα γίνεται πράξη και η πράξη των μαζών φτιάχνει την πραγματικότητα. Μόνο που τώρα αν υπάρχει μια ομοιότητα στα μυαλά μας, όνειρα και προσδοκίες,  είναι γιατί έχουμε πρότυπα που η κυρίαρχη εξουσία υπέβαλλε και, παρόλο που οι υλικοί όροι πάνω στους οποίους στηρίχτηκαν βλέπουμε να εκλείπουν, αυτά δεν λένε να συντριφτούν. Θέλουμε να νανουριζόμαστε με ιστορίες  ωραίες, που στιλβώνουν τα πράγματα, στολίζουν την πραγματικότητα. Η αστική ιδεολογία, ευέλικτη κι ανανεωμένη,  μας αποκοιμίζει. Κι όταν η πραγματικότητα θα μας ξυπνήσει υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να είμαστε σαν τους υπνοβάτες στην άκρη της στέγης που πέφτουν.

                

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ



Εν αναμονή για πολλοστή φορά της κατάληξης των διαπραγματεύσεων, οι αυταπάτες τελικά κατέληξαν να αναγγέλλουν όχι κάποια  νίκη αλλά την ήττα. Η μίμηση από τη για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς ενός  ενθουσιασμού για τις ενέργειες της και μιας  βεβαιότητας  για τα αποτελέσματά τους  αποδεικνύεται ότι δεν πετυχαίνουν και μεγάλα πράγματα. Η ιδεολογική αγυρτεία της για πρώτη φορά κυβέρνησης της αριστεράς μεταμφιέζει τις διαπραγματεύσεις της, τους συμβιβασμούς της και την αποδοχή του καπιταλιστικού  status quo σε μαχητικά συνθήματα, ταξικές διεκδικήσεις και λαϊκές νίκες. Κι αν καταφέρνει να ορθοποδεί ακόμα είναι γιατί εδράζεται στη δική μας φροντίδα να μη διακινδυνέψουμε τίποτε. Απαιτώντας η πλειοψηφία των μικροαστών πολιτική σταθερότητα και ηρεμία, που στις δεδομένες συνθήκες είναι στην πραγματικότητα αδύνατο αν υπολογίσουμε την αξιοθρήνητη κατάσταση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, είναι έτοιμη μετά από πέντε μήνες συνεχών απειλών κι εκβιασμών για πλήρη καταστροφή μας να δεχτεί σχεδόν με ανακούφιση όποια συμφωνία προκύψει. Κι έτσι  πολλαπλασιάζονται οι παραπλανητικοί ελιγμοί πέντε μήνες τώρα με τη συνεχή προπαγάνδα ότι η ΕΕ είναι εγγύηση ασφάλειας ώστε να μη ανοιχτούμε σε εχθρικές γι’  αυτήν θεωρίες, να μη ξυπνήσει το ταξικό μίσος της μεγάλης εξαθλιωμένης πλειοψηφίας.   
               Και μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, στο περιθώριο, οι τέσσερις νεκροί εργαζόμενοι στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου έγιναν υποσημείωση στο μεγάλο μακρόσυρτο εν εξελίξει στο προσκήνιο γεγονός των διαπραγματεύσεων. Η έκφραση συλλυπητηρίων, βαθιάς οδύνης, αμέριστης συμπαράστασης της διοίκησης και των αρμόδιων υπουργών μαζί με τις διαβεβαιώσεις για διαλεύκανση των αιτίων του δυστυχήματος δεν κάνουν τίποτε άλλο στην πραγματικότητα παρά να απομακρύνουν   ευσχήμως  κάθε προσπάθεια για εντοπισμό τους, να  συγκαλύπτουν τις συνθήκες εργασίας. Από κοντά  και οι δημοσιογράφοι που αποφεύγουν συστηματικά το ναρκοπέδιο. Ποιος να θελήσει να ρίξει λίγο φως σ’  αυτή τη ζέουσα πτυχή των συνθηκών εργασίας, όπου το κυνήγι του κέρδους από τη μια και η οικονομική εξαθλίωση από την άλλη με τους ανέργους καθιστούν γράμμα κενό  τα μέτρα ασφαλείας; Οι κυνηγοί ειδήσεων και οι πολιτικοί που μιμούνται τους αγωνιστές συμφωνούν   να μη ζυγώνουν το χείλος του κρατήρα που μέσα του αλέθονται άνθρωποι, τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων. Περίσσεψαν ο  αποτροπιαστικός κυνισμός, το ξεχείλισμα της υποκρισίας αλλά και ο ύμνος για τα ανθρωπιστικά μας αισθήματα που συμμερίζεται τον πόνο των εργαζομένων. Και διερωτάται κανείς αν υπάρχει κάποια αντίσταση, κάποιες εκρήξεις αγανάκτησης συμπιεσμένης ανθρώπινης ευαισθησίας που να εδράζεται στα πραγματικά γεγονότα που προκάλεσαν αυτούς τους θανάτους.
               Και κάπως έτσι οι περιπτώσεις αντίστασης μέσα σε ένα κακοφορμισμένο πλαίσιο ανθρώπινου  υποβιβασμού, όπου επιδιώκεται να κυριαρχήσει η άθλια  επιβίωση και  ο πανικόβλητος ατομισμός, είναι πολύ εύκολο να εξελιχθούν προς το ευκαιριακό αλλά εντυπωσιακό (μηχανοκίνητη πορεία προς τα διυλιστήρια Ασπρόπυργου).  Η  πελώρια πληγή κακοφόρμισε. Με το τέχνασμα, την απειλή, το φόβο, την  βαρύγδουπη απολογητική της για πρώτη φορά κυβέρνησης της αριστεράς γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να εξουθενωθεί κάθε φυσική αντίσταση των εργαζομένων, ώστε  η ηττοπάθεια και μοιρολατρία  δίχως φραγμούς πλέον να  κατακλύσει  και να σαπίσει τα πάντα. Το αποτέλεσμα  της δεξιότεχνης εφαρμογής αυτής της μεθοδολογίας αποβλέπει στον πλήρη εξανδραποδισμό μας για να  καμφθεί κάθε  αντίσταση. Κι όσο θα περνά ο καιρός η ωμότητα θα συναγωνίζεται την κτηνωδία.  Για να συμπληρωθεί το τσάκισμα του εργατικού κινήματος μέσα από μια  πολύχρονη διαδικασία κατά την οποία  δέχτηκε το τριπλό χτύπημα  από κράτος, εργοδοσία και ρεφορμισμό με τραμπουκισμούς, αποκλεισμούς, συμβιβασμούς και παραπλανητικές υποσχέσεις. Γύρω μας γίνεται ένας βίαιος αγώνας, όλες οι δυνάμεις της εξουσίας στρέφονται εναντίον των εργαζομένων κι εμείς δεν έχουμε  τη δυνατότητα να αντικρίσουμε  κριτικά την κατάσταση των πραγμάτων κι αρκεί μια ασήμαντη αποτυχία σε κάθε αγωνιστική προσπάθειά μας για να χάσουμε την πίστη μας στις δυνάμεις μας και στο μέλλον.
               Κι απομένει το ΚΚΕ να εκπληρώσει τον πρωτοποριακό του ρόλο, να κατευθύνει και να οργανώνει τις προσπάθειες της εργατικής τάξης να ξεδιπλώνει όλη την εμπειρία του για να μην υποχωρεί μπροστά στις δυσκολίες. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις  πρέπει να έχουν βάση μέσα στον εργαζόμενο πληθυσμό  και οι εργαζόμενοι να  είναι αρκετά συνειδητοποιημένοι  και προετοιμασμένοι για αγώνα. Χρειάζεται να συνενωθούν οι χωριστοί και σκόρπιοι αγώνες των μεμονωμένων ομάδων των εργατών ενάντια στους μεμονωμένους εργοδότες, να συγχωνευτούν στον κοινό ταξικό αγώνα στον  αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στους καπιταλιστές.
               Το ΚΚΕ βέβαια, μετά από τόσο χρόνια που πολιτεύεται σαν νόμιμη πολιτική δύναμη, χρεωμένο με την ήττα του υπαρκτού σοσιαλισμού και με απαξιωμένο το κομμουνιστικό όραμα, μοιάζει να χρειάζεται να κάνει πολλή δουλειά για πλατιά ζύμωση μέσα στις μάζες των εργαζομένων συνδέοντας την οικονομική πάλη τους με την πολιτική πάλη κατά του καπιταλισμού.