Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑΣ

[….]Οι συνολικές ερμηνείες και οι κινητοποιήσεις, η λατρεία της ένταξης και η πίστη στην κρισιμότητα των ζητημάτων, όλα αυτά έχουν χαθεί. Η soft ιδεολογία τρέφεται από τη αβεβαιότητα και βασιλεύει με την καταπληκτική εξουσία της απουσίας. Μοντερνισμός και ανθρώπινα δικαιώματα, ηθική γενεά και επιστροφή της κοινωνίας των πολιτών, αποτελούν ενδεικτικά συνθήματα, όχι τόσο εξ αιτίας του κοινότοπου και πεπαλαιωμένου περιεχομένου τους, όσο εξ αιτίας  αυτού που κρύβουν Η soft ιδεολογία είναι μια ναρκο –ιδεολογία, ένα μαλακό ναρκωτικό, που σε κάνει να ξεχνάς την πραγματικότητα.  Αίσθηση παρακμής και αισιόδοξος ατομικισμός πηγαίνουν μαζί. Είναι θέμα του καθενός το πώς θα τα βγάλει πέρα  σ΄ έναν κόσμο, ο  οποίος είναι αδύνατον να κυριαρχηθεί, αλλά κατά βάθος δεν είναι και τόσο φρικτός.[...]

[…]  H soft ιδεολογία αρνείται τον αφελή οικονομισμό των δεκαετιών του εξήντα και του εβδομήντα, τα πολιτικά τους ιδεώδη και τις κοινωνικές τους υποσχέσεις: ενδιαφέρεται για το ποιοτικό (την ποιότητα ζωής), την καθημερινότητα, το πνευματικό τοπίο, την ηθικότητα των τετριμμένων. Αρνείται λοιπόν να κυριαρχήσει στα  γεγονότα: η μακροοικονομία και η παγκόσμια αγορά της φαίνονται χώροι του απροσδιόριστου, μιας καθαρής επικράτησης της μοίρας, ενάντια στην οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Δεν υπάρχει πλέον θέση για μια εθνική οικονομική πολιτική:  είναι  αδύνατο να δαμαστεί η ανεργία ή να αναχαιτιστεί η αποβιομηχάνιση.
   Μετά το τέλος του κεϋνσιανισμού και τις αποτυχίες του κράτους πρόνοιας, η soft συναίνεση βασίζεται σ΄ έναν απαθή εμπειρισμό, στη μυωπική διαχείριση μιας ακατανόητης μηχανής. Αλλά την ίδια στιγμή, η soft –ιδεολογία ενισχύει αντικειμενικά την κυριαρχία του οικονομισμού και του συναλλακτικού πνεύματος: μυσταγωγία του Χρηματιστηρίου, υπερβολικός θαυμασμός για τη διαφήμιση, ενθουσιασμός για τη νέα κατανάλωση, αποκατάσταση των σχέσεων με την εργοδοσία.[…]

  [… ] Η soft – ιδεολογία μας απέσπασε την προσοχή, γεμίζοντας ένα στιγμιαίο κενό της βούλησης: μια ιδεολογία φυγής από την πραγματικότητα, όπως λέμε μια ταινία φυγής από την πραγματικότητα. Μόνο που ο αληθινός κόσμος αρχίζει όταν βγαίνουμε από τον κινηματογράφο. Κουράγιο, ανθρωπάκο, η παράσταση τελείωσε!
                               
              Από  “ H soft –ιδεολογία”  των   Francois – Bernard  και  Pierre Barbes
                             (ελληνική έκδοση 1990, Ελληνική Ευρωεκδοτική)

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

THE BEST

                        THE BEST
           Τα χρόνια που έρχονται είναι για τα «best».
          Για χρόνια, πολεμώντας και  κυρίως περιφρονώντας ό, τι φαινόταν «μέτριο» αναδείξαμε αυτό που φάνταζε «μεγάλο», χειροκροτούσαμε τις τερατογενέσεις, θαυμάσαμε τους «υπερανθρώπους».
        Δεν  αντιδρούσαμε πια για την αδικία που ορίζεται από τους ανθρώπους, για το ψωμί που κλέβεται από τους ανθρώπους, για την αγάπη που τσιγκουνεύονται οι άνθρωποι.
         Συναινούσαμε να βλέπουμε το «μέτριο» να γίνεται γραφικό ως διαφορετικό ή περιθωριακό ως επίφοβο.
         Πιστεύαμε ότι η «αξιοκρατία» θα σβήσει τα΄  «ανθρωπάκια» και θα αναδείξει υπερανθρώπους, φυσικούς ή τεχνητούς, πιστεύοντας ότι κι εμείς θα περιλαμβανόμασταν ανάμεσά τους.
        Ζήτω το “best”. To απλό, λιτό, καθημερινό, οικείο, σιωπηλό, χαμογελαστό, φοβισμένο ανθρωπάκι δεν  πρέπει να υπάρχει.
          Και τώρα, ανακαλύπτουμε   ότι εμείς είμαστε οι μέτριοι που επιδιωκόταν ο εξοβελισμός μας.    Παίξαμε το παιχνίδι τους, των υποσχέσεων των “ best”  κι ενώ νομίζαμε πως υποχωρούσαν και συνθηκολογούσαν αυτοί νικούσαν. Αποκηρύξαμε την ύπαρξή μας επειδή την περιφρονούσαμε βλέποντας με τα μάτια των άλλων.
         Και τώρα ο υπεράνθρωπος σαρκώθηκε. Στα προγράμματα μαμούθ, στις περιουσίες μαμούθ,   στις εξουσίες μαμούθ.
        Και τώρα ανάμεσα σ’ όλα αυτά περνάμε  εμείς οι ανήμποροι  ακόμα με θαυμασμό και δέος αποδεχόμενοι την καταδίκη μας.
         Θ’ αυτοκτονήσει το ανθρωπάκι του Σαρλώ;