ΕΝΑ ΔΕΚΑΧΡΟΝΟ ΑΓΩΝΩΝ

 

Η 29^η Αυγούστου, ημέρα που το 1949 με την οπισθοχώρηση των τμημάτων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στη μάχη του Γράμμου έληξε ο εμφύλιος με νίκη για τον Εθνικό Στρατό και τους  Αμερικανούς συμμάχους του, για δεκαετίες γινόταν προσπάθεια, αναλόγως των πολιτικών εξελίξεων, να ενταχθεί στο εθνικό εορτολόγιο, με τη δικτατορία να δίνει ιδιαίτερη έμφαση στον εορτασμό, χωρίς ποτέ να αναδειχτεί σε εθνική εορτή. Και καθώς τα τελευταία χρόνια αναβιώνουν τελετές εορτασμού γι’ αυτή τη νίκη,   στις οποίες  η κυρίαρχη εξουσία όλο και περισσότερο κάνει πιο φανερή την παρουσία της,  που περισσότερο στοχεύουν να διατηρήσουν και να επιβάλουν την κυρίαρχη αφήγηση ενός εμφυλίου στον οποίο εξαιτίας των κομμουνιστών κινδύνεψε η χώρα και απειλήθηκαν οι κάτοικοί της με αφανισμό, τα συμπεράσματα και τα διδάγματα γι’ αυτόν τον ένοπλο αγώνα των κομμουνιστών από τους πρωταγωνιστές της νοηματοδοτούν διαφορετικά αυτήν την ημερομηνία.

       Σε άρθρα για την 3^η συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε στη Ρουμανία τον Οκτώβρη του 1950, ένα χρόνο περίπου μετά την ήττα της επανάστασης, κατά την οποία επιχειρήθηκε μια  συνολική εκτίμηση  της δράσης στη δεκαετία του 1940 «κατά την οποία το Κόμμα ηγήθηκε δύο ένοπλων αγώνων, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (1941-1944) και του ΔΣΕ(1946-1949)» ο γ.γ. του κόμματος Ν. Ζαχαριάδης καταγράφει  «Συμπεράσματα και διδάγματα από ένα δεκάχρονο»

              «Ποια τα βασικά συμπεράσματα και διδάγματα απ’ την πολιτική δουλειά και δράση του ΚΚΕ στα 1940-1949, ένα σχεδόν δεκάχρονο που είναι γιομάτο από τους πιο ένδοξους αγώνες που διεξήγαγε  λαός μας για την κοινωνική απελευθέρωση, ένα δεκάχρονο που στο διάστημά του οι εργαζόμενες μάζες, με επικεφαλής το ΚΚΕ, δύο φορές πήρα τα όπλα ενάντια στους ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές; 

          Το ΚΚΕ, όταν στα 1931 με την άμεση επέμβαση και βοήθεια της ΚΔ ξεπέρασε τη μακρόχρονη κρίση του, βγήκε στην πλατιά λεωφόρο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων ηγέτης της εργατικής τάξης, οδηγός ολόκληρου του εργαζόμενου λαού. Απ’ τη φωτιά της μεταξικής δικτατορίας βγήκε πιο ατσαλωμένο. Στα χρόνια της χιτλερικής κατοχής το ΚΚΕ αναδείχτηκε στην πρώτη  πολιτική δύναμη της χώρας και το ακολούθησε η τεράστια πλειοψηφία του λαού. Και την θέση του αυτή την κρατά και την στεριώνει καθημερινά. Γι’ αυτό, το ΚΚΕ όχι μόνον εκφράζει τα βασικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και ολόκληρου του εργαζόμενου λαού, μα και μέσα σε τριάντα και δύο χρόνια -που είναι γιομάτα από σκληρούς αγώνες, αφάνταστες στερήσεις, ολοκληρωτικό  δόσιμο και αφοσίωση στη λαϊκή υπόθεση και μεγάλες θυσίες- έπεισε την εργατική τάξη, έπεισε τις εργαζόμενες μάζες στις πόλεις και στα χωριά ότι άξια εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους, ότι μόνο το ΚΚΕ επικεφαλής, μόνο με τους κουκουέδες σαν οδηγητές θα κατακτήσουν τη λευτεριά, την κοινωνική απολύτρωση, τη λαϊκή δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Αυτό είναι το βασικό για το λαό δίδαγμα και συμπέρασμα απ’ τους σκληρούς επαναστατικούς αγώνες δέκα χρόνων. Με το αίμα δεκάδων μελών της ΚΕ και ανώτατων στελεχών του, εκατοντάδων στελεχών και πολλών χιλιάδων μελών και οπαδών που έπεσαν  στο πεδίο της μάχης είτε εκτελέστηκαν απ’ τον ταξικό εχθρό, το ΚΚΕ σφυρηλάτησε τους αδιάρρηκτους δεσμούς του με το λαό. 

          Ποιο το βασικό όπλο που επέτρεψε στο ΚΚΕ να αναδειχτεί στην πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα, να κατακτήσει την εργατιά και τις εργαζόμενες μάζες και να τις οδηγήσει  δυο φορές στην ένοπλη πάλη για την εξουσία; Το βασικό και κύριο  αυτό όπλο μας είναι η θεωρία του μαρξισμού -λενισμού. Διδαγμένο και βαφτισμένο στη διδασκαλία των μεγάλων δασκάλων μας, Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, στο φως και στην πείρα  που μας δίνει  το μεγάλο Κόμμα του Λένιν και του Στάλιν, το ΚΚΕ αναδείχτηκε σε πραγματικό επαναστατικό, προλεταριακό κόμμα, σε ηγέτη της εργατιάς και του εργαζόμενου λαού. Όταν ξεφύγαμε, έστω και προσωρινά, απ’ τη διδασκαλία αυτή, κάναμε θεμελιακά λάθη και χάσαμε την επανάσταση. Αυτό μας διδάσκει ότι το ακατανίκητο  αυτό όπλο μας πρέπει να το κρατάμε πάντα καθαρό, ανόθευτο, ακονισμένο, ετοιμοπόλεμο. 

          Και εδώ προβάλλει το ερώτημα: Χάσαμε δύο ένοπλους αγώνες, του 1941-1944 και του 1946-1949. Ποια διαφορά, βασική θεμελιακή διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο αγώνες;

         Στα 1941-1944 στην ουσία δεν παλεύαμε για την εξουσία. Περιμέναμε να νικήσουν οι σύμμαχοι και να μας δώσουν την εξουσία. Ήρθαν όμως οι Άγγλοι-ή καλύτερα τους φέραμε- και αντί να μας δώσουν, μας πήραν την εξουσία. Δεν ήμασταν έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε. 

         Στα 1946-1949 παλέψαμε για την εξουσία. Παρά τα μερικά λάθη μας, σημαντικά όμως και σοβαρά, και παρά τις ελλείψεις και αδυναμίες που παρουσιάσαμε στον πολιτικό και στρατιωτικό τομέα, η γραμμή μας ήταν βασικά σωστή. Μέσα στον αγώνα αυτόν ευθυγραμμίσαμε ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά-στρατιωτικοπολεμικά το ΚΚΕ προς τη μεγάλη αποστολή του, ξεπερνώντας κριτικά και δημιουργικά τα θεμελιακά λάθη της πρώτης Κατοχής. Μπροστά σε μια τεράστια υλική υπεροχή του εχθρού που είχε την ολόπλευρη αμερικανοαγγλική υποστήριξη και βοήθεια και που με την προδοσία του Τίτο πέτυχε σ’ αυτό που αφορά το κίνημά μας, μια αποφασιστική έστω και πρόσκαιρη πολιτική βαλκανική ανακατάταξη προς όφελός του, αναγκαστήκαμε να κάνουμε μια κανονική  προσωρινή υποχώρηση, με διαφύλαξη των κύριων δυνάμεών μας, υποχώρηση που πολιτικά φωτίστηκε σωστά και οργανωτικά σωστά πραγματοποιήθηκε. Και που σωστά την κατάλαβε και ΔΣΕ και ο λαός. 

        Αυτή είναι η βασική διαφορά σ’ αυτό που αφορά την πολιτική και δράση του Κόμματός μας ανάμεσα στις δυο περιόδους του ένοπλου αγώνα, την περίοδο του 1941-1944 και την περίοδο του  1946-1949.

       Χωρίς σωστά να δούμε και σωστά να καταλάβουμε τη διαφορά αυτή, δε θα μπορέσουμε να καταλήξουμε σε σωστά συμπεράσματα και διδάγματα: 

         Στην πρώτη περίοδο η γραμμή μας ήταν βασικά λαθεμένη. 

         Στη δεύτερη περίοδο η γραμμή μας ήταν βασικά σωστή. 

       Για να φτάσουμε στο δεύτερο ένοπλο αγώνα, έπρεπε να ευθυγραμμίσουμε τη βασική, τη γενική κομματική γραμμή, να διορθώσουμε και να ξεπεράσουμε τα θεμελιακά μας λάθη στην πρώτη Κατοχή, στην Καζέρτα, στο Δεκέμβρη και στη Βάρκιζα (…) 

      Κλείνοντας σήμερα ένα δεκάχρονο αγώνα, ύστερα από δυο ήττες, σε ποιο βασικό πολιτικό συμπέρασμα μπορούμε να καταλήξουμε;

         Ο ταξικός εχθρός, οι αντίπαλοί μας με τρόμο και λαχτάρα ύστερα από κάθε «νίκη» τους μιλάν για νέο γύρο του ΚΚΕ. Αυτό δείχνει πόσο λίγο πιστεύουν στη «νίκη» τους. Όταν νικήσουμε  εμείς θα ‘ναι ο τελευταίος γύρος, γιατί δε θα ‘χουν τα κότσια να φτιάσουν ένα δικό τους γύρο. 

        Εμείς όμως μπήκαμε σε νέο «γύρο», σε καινούργιο κύκλο αγώνων. Γιατί όσο υπάρχει πλουτοκρατική σκλαβιά και ξενική υποδούλωση, θα υπάρχει και λαϊκός αγώνας ενάντια στη κλαβιά και την υποδούλωση. Και ο λαϊκός αυτός αγώνας θα τελειώσει μόνον όταν θα γκρεμιστεί η σκλαβιά και η υποδούλωση και ο λαός θα γίνει αφέντης στον τόπο του.

          Ο αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται ως τη νίκη. Αυτό είναι το συμπέρασμα για το λαό. Και δεν μπορεί να ‘ναι άλλο. 

       Μπήκαμε ύστερα απ’ την υποχώρηση μας στο Βίτσι-Γράμμο, σε νέα περίοδο ανασύνταξης και ανασυγκρότησης των δυνάμεων μας, σε νέα περίοδο πολιτικής και οργανωτικής αναδιάταξης σύμφωνα με τις καινούργιες συνθήκες του αγώνα.

        Η ανασύνταξη και η αναδιάταξη αυτή μπορεί σωστά να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα στους καινούργιους αγώνες που φουντώνουν και ξεσπούν, που ωριμάζουν και επέρχονται ακόμα πιο μεγάλοι. Μόνο εφόσον παντού και πάντοτε θα στεκόμαστε επικεφαλής του εργαζόμενου λαού, διαφωτιστές του, εμψυχωτές, οργανωτές και καθοδηγητές στους αγώνες του, μικρούς και μεγάλους, πολιτικούς, οικονομικούς και ιδεολογικούς, κοινοβουλευτικούς και εξωκοινοβουλευτικούς. Μόνο εφόσον αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά και αμείλιχτα κάθε προσπάθεια και απόπειρα να υπονομευθεί η μονολιθική ενότητα του ΚΚΕ, να διαστρεβλωθεί η πολιτική του, να νοθευτεί η θεωρία του.»

 

(«Η 3^η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, 10-14 Οκτώβρη 1950, Πρακτικά», εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2011, σελ. 619-622)

ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΜΒΟΛΙΩΝ

Δηλώσεις κυβερνώντων, είτε σε ρόλο πρωθυπουργού είτε υπουργού, επιβεβαιώνουν τους στόχους της κυρίαρχης τάξης, που η εκάστοτε κυβέρνηση του αστικού κράτους θα πρέπει να εκπληρώσει, ελέγχοντας πάντα έως εξαφανίσεων τις αντιδράσεις των εκμεταλλευομένων τάξεων. Ανακοινώσεις από τον υπουργό υγείας Β. Κικίλια για κατάργηση των δωρεάν τέστ στους ανεμβολίαστους, δηλώσεις από τον αναπληρωτή υπουργό  Στ. Πέτσα πως το να χάσει κανείς το εισόδημά του είναι ένα ισχυρό κίνητρο να κάνει το εμβόλιο, συστάσεις από τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη πως πρέπει να μας απασχολήσει η ασφάλιση συνολικά της ακίνητης περιουσίας έναντι των φυσικών καταστροφών ή ειρωνείες πως σε κάθε χωριό οι κάτοικοι θέλουν ένα ελικόπτερο πάνω από το σπίτι τους, στοχοποίηση των ανεμβολίαστων από τον υπουργό ανάπτυξης Α. Γεωργιάδη σαν μια μικρή αλλά όχι ασήμαντη μειοψηφία των πολιτών που  έχει αποφασίσει να τινάξει το σύστημα υγείας της χώρας μας στον αέρα, είναι ενδεικτικές για τις επιδιώξεις της  εξουσίας και αποκαλυπτικές για την ιδεολογική τους επικάλυψη. Στο αποδιοργανωμένο σύστημα υγείας, στα αποκαΐδια  δασών και σπιτιών, στις κατεστραμμένες δουλειές η κυβέρνηση βλέπει μόνο ευκαιρίες για ιδιωτικοποίηση,  για περισσότερο κέρδος της άρχουσας τάξης.   

        Άλλωστε, ενάμιση χρόνο τώρα οι κυβερνήσεις των αστικών δημοκρατιών μας φαίνεται να αντιμετωπίζουν την πανδημία σαν μια εξαιρετική ευκαιρία για θωράκιση του αστικού κράτους, μετατρέποντας το,  λιγότερο η περισσότερο  σε κάθε χώρα, σε αστυνομικό, και για περιστολή των πενιχρών εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει. Η επίκληση στην επιστήμη για να δικαιολογηθεί η δρομολόγηση τους αποπροσανατολίζει και διαιρεί. Έτσι π.χ για τον περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας επιβάλλεται αναστολή εργασίας σε ανεμβολίαστους,  που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Οικονόμου όμως προειδοποιεί πως «αν οι αναστολές κρατήσουν σε μεγαλύτερο χρονικό εύρος, κάποια πράγματα θα επανεξεταστούν», αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά και εμμέσως συνδέοντας την εργασία με προϋποθέσεις που καθορίζονται κι επιβάλλονται από την κυρίαρχη εξουσία. Μοιάζει τα εμβόλια να  εργαλειοποιούνται για τις σκοπιμότητες της κυβέρνησης.

         Τα εμβόλια ήταν ένα φως ελπίδας εν μέσω μιας πανδημίας κοροναϊού που σκότωσε παγκοσμίως εκατομμύρια ανθρώπους και σταμάτησε τις παγκόσμιες οικονομίες. Παρουσιάστηκαν ως ένα φάρμακο που θα έθετε τέλος στα τεράστια βάσανα, σωματικά, συναισθηματικά και οικονομικά που προκλήθηκαν από το ξέσπασμα της COVID-19. Όμως, οι νέες μεταλλάξεις ιών που συνεχίζουν να εμφανίζονται, έθεσαν υπό αμφισβήτηση την αποτελεσματικότητα των υπαρχόντων εμβολίων, σε συνδυασμό με αδύναμα συστήματα υγείας, ενώ κάποιοι έχουν ρίξει το φταίξιμο για την αμφισβήτηση του εμβολίου στην δυσκίνητη γραφειοκρατία των κυβερνήσεων και στις αντιεμβολιαστικές θεωρίες συνωμοσίας. Αλλά η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται αλλού. Στο ίδιο το  παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, το καπιταλιστικό,  που υποστηρίζεται από διάφορους ιδεολογικούς μύθους, με τον πιο θεμελιώδη ότι η ιδιωτική επιχειρηματικότητα είναι η μόνη αποτελεσματική πηγή καινοτομίας και προόδου και φυσικά ότι οι αγορές είναι καλύτερες στη διαχείριση της προσφοράς και της ζήτησης, ότι το αποτέλεσμα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού είναι δίκαιο για όλους, ότι ο καθένας προσωπικά είναι υπεύθυνος για επιλογές κοινωνικές. Πάνω σ’ αυτούς τους μύθους κατά βάση στηρίζεται και η εκστρατεία εμβολιασμού που με τις αντιφάσεις της, κάποιες φορές φαίνεται να μην πείθει (π.χ. αντικρουόμενες πληροφορίες για το εμβόλιο AstraZeneca τον προηγούμενο Μάιο). 

       Για δεκαετίες βέβαια, τα εμβόλια είχαν ν αποτιμηθεί από τη φαρμακευτική βιομηχανία ως ανεπαρκώς κερδοφόρα. Για παράδειγμα, παρά την επιμονή των θανατηφόρων εστιών του ιού Έμπολα στη Δυτική Αφρική, δεν υπήρξαν σοβαρές προσπάθειες για την ανάπτυξη εμβολίου εναντίον του μέχρι την επιδημία του 2014. Και μέχρι την πανδημία του κορωνοϊού, εταιρείες όπως η BionNTech - η οποία συνεργάστηκε με την Pfizer για την ανάπτυξη εμβολίου COVID-19-επικεντρώνονταν κυρίως στην εφαρμογή της τεχνολογίας mRNA σε φάρμακα και όχι σε εμβόλια. Η ταχεία ανάπτυξη των εμβολίων COVID-19 ήρθε μόνο μετά από σημαντική οικονομική υποστήριξη από τις κυβερνήσεις, σε συνδυασμό με μαζικές συμβάσεις εξαγοράς των εμβολίων με χρήματα των φορολογουμένων. Για παράδειγμα, οι αμερικανικές κυβερνητικές υπηρεσίες έδωσαν μόνο στη Moderna περίπου 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη του εμβολίου και στην αγορά δόσεων. Δηλαδή, ο δημόσιος τομέας ήταν βασικός μοχλός ανάπτυξης εμβολίων COVID-19 και τα δημόσια κονδύλια χρησιμοποιούνται για τη χρηματοδότηση της διαδικασίας. Στην πραγματικότητα, οι φαρμακευτικές εταιρείες εξασφάλισαν μια μείωση του κόστους ανάπτυξης τους και ένα νέο προϊόν χωρίς ρίσκο κερδοφορίας.

          Όλα αυτά δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση την αποτελεσματικότητα των διαθέσιμων εμβολίων ή την αφοσιωμένη εργασία των ερευνητών που τα ανέπτυξαν. Αντίθετα, πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός ότι η ιδιωτικοποίηση  είναι πολύ δαπανηρή αλλά και  αναποτελεσματική, καθώς εμποδίζει τους επιστήμονες να συνεργαστούν και να μοιραστούν την έρευνα για να καταλήξουν στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

        Εξάλλου με την πανδημία και ένας άλλος καπιταλιστικός μύθος κατέπεσε, ότι δηλ.  οι ανταγωνιστικές αγορές είναι οι καλύτεροι ρυθμιστές της προσφοράς και της ζήτησης και οι καλύτεροι στην επίτευξη της βέλτιστης διανομής αγαθών. Στις αρχές του 2020, γίναμε μάρτυρες της σκοτεινής πλευράς αυτού του μύθου, καθώς οι χώρες άρχισαν να ανταγωνίζονται η μία την άλλη για την εξασφάλιση ζωτικού ιατρικού εξοπλισμού, όπως μάσκες και αναπνευστήρες. Η ζήτηση ήταν μεγάλη σε όλους τους τομείς, αλλά η προσφορά πήγε μόνο στους λίγους πλούσιους. 

          Και στα εμβόλια κάτι αντίστοιχο συμβαίνει. Το Ισραήλ π.χ. πέτυχε το εντυπωσιακό ποσοστό εμβολιασμού πληρώνοντας υψηλότερες τιμές για τα εμβόλια. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Ακόμη και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία διαπραγματεύτηκε συντονισμένα και υποστηρίζει μια  δίκαιη κατανομή των εμβολίων σε αναλογία με τον πληθυσμό των κρατών μελών, οι τιμές αγοράς των εμβολίων ήταν αρκετά υψηλές. Και φυσικά ούτε ο υποτιθέμενος ανταγωνισμός ή οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην νοσοκομειακή περίθαλψη συνεισέφεραν στην καλύτερη διαχείριση της πανδημίας, αφού μόνο το συρρικνωμένο δημόσιο σύστημα υγείας με την αυταπάρνηση του υγειονομικού προσωπικού στέκεται δίπλα στις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων.

       Καθώς λοιπόν αυξάνονται οι ασθενείς με covid-19 στις ΜΕΘ και το δημόσιο σύστημα υγείας, που μόνο του σηκώνει όλο το βάρος της πανδημίας, ενάμιση χρόνο τώρα κρατιέται μόνο χάρη στις προσπάθειες των γιατρών, η κυβέρνηση δια του υπουργού Υγείας Β. Κικίλια μιλώντας για πανδημία ανεμβολίαστων χρεώνει σ’ αυτούς κάθε μέτρο δημόσιας υγείας, που επεκτείνεται και σε τομείς της οικονομίας, που στο εξής θα λαμβάνεται. Ακολουθώντας τη γνωστή επικοινωνιακή τακτική δημιουργεί δίπολα που διαιρούν και μεταθέτουν τα προβλήματα σε πεδία που διευκολύνουν την εφαρμογή της πολιτικής της, όπως επισημαίνει και το ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του: «Η κυβέρνηση επιμένει να μετακυλίει τις τεράστιες ευθύνες της στο λαό, παίζοντας ένα βρώμικο παιχνίδι εις βάρος του, μετατρέποντας το εμβόλιο από ανάγκη, δικαίωμα και όπλο της επιστήμης, σε μέσο διαίρεσης των εργαζομένων, εκβιασμών, επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και ευκαιρία για τους ιδιωτικούς ομίλους να αυξήσουν την πελατεία τους».

 

ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ

 

Και καθώς οι εικοσαετείς πολεμικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, μαζί και η Ελλάδα, το μόνο αποτέλεσμα που είχαν τελικά ήταν να διαμορφώσουν τις κατάλληλες συνθήκες για να αναλάβουν την εξουσία οι Ταλιμπάν, εναντίον των οποίων υποτίθεται έγινε η εισβολή, κάθε επιχειρηματολογία της κυρίαρχης εξουσίας που προσπαθεί να τις δικαιολογήσει μοιάζει το λιγότερο αδύναμη.   

     Το χάος που προκύπτει με τον τρόπο που γίνεται η  αποχώρηση είναι ενδεικτικό για τα αποτελέσματα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και των δικαιολογιών τους, όπως μάλιστα εκφράζονται και σε μήνυμα του Τζ. Μπάιντεν. «Η αποστολή μας στο Αφγανιστάν δεν υποτίθεται ότι ήταν η οικοδόμηση του έθνους ... το μόνο ζωτικό εθνικό μας συμφέρον στο Αφγανιστάν παραμένει σήμερα αυτό που ήταν πάντα: η αποτροπή τρομοκρατικής επίθεσης στην αμερικανική πατρίδα». Και ίσως γι’ αυτό στο δυτικό κόσμο καταναλώνεται εκείνη η ειδησεογραφία που εστιάζει αποκομμένα στα προβλήματα των γυναικών κάτω από την εξουσία των Ταλιμπάν ή στους κινδύνους από τις προσφυγικές ροές, που επιβεβαιώνει την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού. Επομένως  και το δικαίωμα των ΗΠΑ να διαμορφώνουν τη στρατιωτική στρατηγική τους που να ανταποκρίνεται στο καθεστώς της ως μοναδικής υπερδύναμης, η οποία υπερασπίζεται τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα, τα οποία απαιτούν αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Μετά μάλιστα τη διάλυση της ΕΣΣΔ οι ΗΠΑ διατηρούν και αναπτύσσουν την τρομερή στρατιωτική τους δύναμη για έναν παγκόσμιο ρόλο για τη διατήρηση της ιμπεριαλιστικής τάξης, ενώ στοχεύουν και επιτίθενται σε πολύ ασθενέστερες χώρες όπως το Ιράκ επιβάλλοντας την εξουσία τους  ως παγκόσμιας υπερδύναμης.

        Η συντήρηση βέβαια μιας τεράστιας στρατιωτικής μηχανής και το σχετικά υψηλό επίπεδο των αμυντικών δαπανών δεν προορίζεται και ούτε έχει στόχο  απλώς την αντιμετώπιση ορισμένων  απείθαρχων κρατών ή περιφερειακών δυνάμεων. Η παγκόσμια στρατιωτική στρατηγική των ΗΠΑ προβλέπει την πιθανή απειλή από την Κίνα και τη Ρωσία,  γιατί είναι αυτές οι δύο χώρες που έχουν τους οικονομικούς πόρους και τη στρατιωτική δύναμη να αμφισβητήσουν την ηγεμονία των ΗΠΑ.

        Είναι που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός από τα τέλη του 20ού αιώνα εκδηλώνει ολοένα και περισσότερο την ανάγκη ελέγχου, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας σε όλα τα μέρη του κόσμου και τους τομείς της παγκόσμιας οικονομίας.   Μετά τη «χρυσή άνθηση»  της καπιταλιστικής ανάπτυξης για ένα τέταρτο του αιώνα, με τη λήξη του β’ παγκοσμίου πολέμου, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπόρεσε να δημιουργήσει και να διατηρήσει τα ίδια επίπεδα ανάπτυξης. Με την αυξανόμενη διεθνοποίηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τη μεταβλητότητά του, έχουν προκύψει νέα προβλήματα και αντιφάσεις.   

          Οι Ηνωμένες Πολιτείες λοιπόν και οι προηγμένες καπιταλιστικές χώρες απαίτησαν να καταλάβουν τις αγορές του τρίτου κόσμου και των πρώην σοσιαλιστικών χωρών και να εκμεταλλευτούν ανελέητα την πλεονεκτική θέση τους στο διεθνές εμπόριο και το μονοπώλιο τεχνολογίας. Σύμφωνα με την κυρίαρχη προπαγάνδα η ελεύθερη αγορά και  η  αστική δημοκρατία είναι συνυφασμένες και  για να εμφυτευτούν σε όλο τον κόσμο, η στρατιωτική δύναμη είναι ένα ουσιαστικό συστατικό. Το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΠΟΕ αποτελούν την τριάδα των πολυμερών ιδρυμάτων που κυριαρχούνται από τους ιμπεριαλιστές και που διασφαλίζουν ότι ο καπιταλισμός του τέλους του 20ού αιώνα, της ελεύθερης αγοράς και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής τάξης, θα γίνει ο κανόνας σε όλο τον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δηλώνουν ανοιχτά ότι για να διατηρηθεί μια τέτοια καπιταλιστική τάξη είναι έτοιμη να αναπτύξει και να χρησιμοποιήσει την τεράστια στρατιωτική της δύναμη. Κάθε χώρα που αρνείται να αποδεχτεί ή παρεκκλίνει από αυτόν τον κανόνα αποτελεί στόχο πιθανών επιθέσεων τόσο σε οικονομικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο που μπορεί να οδηγεί και σε εμπόλεμη κατάσταση. Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν ως εκ τούτου τα διπλά όπλα οικονομικών κυρώσεων, αποκλεισμών, απειλών και εκβιασμών μαζί με στρατιωτικά μέτρα για να ευθυγραμμίσουν στην πολιτική τους τα ανυπότακτα κράτη. Οι αραβικές χώρες, όπως η Αίγυπτος με την ψευδεπίγραφη αραβική άνοιξη, η Κούβα με το αδιάλειπτο εξηκονταετές εμπάργκο υπενθυμίζουν συνεχώς την πολιτική του ιμπεριαλισμού. 

        Και τώρα στο Αφγανιστάν σε ζωντανή μετάδοση, με την επιφύλαξη πάντα της επιλεκτικής ειδησεογραφίας, παρακολουθούμε τις συνέπειες σε μια από τις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού. Καθώς λοιπόν  οι Ταλιμπάν πια επικρατούν και εγκαταλείπονται από τους Αμερικανούς, όσοι συνεργάστηκαν μαζί τους οι οποίοι πανικόβλητοι κατά την ειδησεογραφία προσπαθούν να φύγουν από τη χώρα, άρχισαν στη Δύση, και στη χώρα μας, να εκφράζονται φόβοι για τα κύματα προσφύγων και την απειλή του δυτικού πολιτισμού από αυτούς.

          Κι επαναλαμβάνεται αμέτρητες φορές, με διάφορες μορφές, η ίδια αντίληψη και σκέψη, μέσα στο ιδεολογικό πλαίσιο το οποίο  δημιούργησαν η αποικιοκρατία και ο ευρωκεντρισμός  για την Ανατολή που κατασκευάστηκε στη Δύση, και περιλαμβάνει υπανάπτυξη, ανορθολογισμό, οπισθοδρόμηση, δικαιώνοντας την αποικιοκρατία με την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού. Και τώρα δικαιώνει ο κυρίαρχος λόγος το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία με τους δήθεν φόβους ισλαμοποίησης και την αγωνία για τα δικαιώματα των γυναικών,  όλα αποκομμένα από την ιμπεριαλιστική πολιτική της δύσης που …εκπολιτίζει.

          Η διάσταση αυτή ενισχύει το δίπολο Δύσης– Ανατολής, δημιουργώντας ένα μέτωπο πνευματικής σύγκρουσης,  μεταθέτοντας τις αιτίες σε σφαίρες πέραν των συγκεκριμένων γεωπολιτικών συμφερόντων, προσφέροντας ιδεολογική κάλυψη  στη Δύση για  να ελέγξει την Ανατολή και κατ' επέκταση να την χειραγωγήσει και να την κυβερνήσει. Υποτιμώντας τον πολιτισμό αυτών των λαών νομιμοποιείται και εκλογικεύεται κάθε επέμβαση της Δύσης σ’ αυτές τις περιοχές, γιατί  ο βασικός λόγος που προβάλλεται γι’ αυτό  είναι η πνευματική ισχύς και η ανωτερότητα της Δύσης αντίκρυ στην Ανατολή. Ο οριενταλισμός συνεχίζει να επιβιώνει,  προσδίδει  ιδεολογικά στοιχεία στην αντιπαράθεση πλάθοντας και διαδίδοντας ποικίλα στερεότυπα για τους Ανατολίτες, ώστε με μαθηματική ακρίβεια η δυτική κηδεμονία να θεωρηθεί μονόδρομος. Τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, η γεωπολιτική στρατηγική των δυτικών δυνάμεων σ’ αυτήν την περιοχή μπαίνει στο περιθώριο και  το πρόβλημα εντοπίζεται στα δικαιώματα των γυναικών που καταπατούνται,  στη δημοκρατία τους που δεν μιμείται σωστά την αστική δημοκρατία της Δύσης και η εκμετάλλευση, η οικονομική αφαίμαξη, η πολύχρονη πολεμική εμπλοκή  αυτών των λαών με  τους δυτικούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους μένει στο ημίφως.

           Κάτω από τα ερείπια του σημερινού καθημαγμένου και ματωμένου Αφγανιστάν υπάρχει  μόνο η  ελπίδα ότι μπορεί να  βλαστήσουν οι σπόροι που παραμένουν ζωντανοί ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές μέσα στις καρδιές των λαών, όταν πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον και γι’ αυτούς μόνο με τη δική τους δράση.