Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ


              Δυο μήνες τώρα η πολιτική ζωή κινείται, αφενός  γύρω από την άρση της καχυποψίας   για την αποτελεσματικότητα της  ελληνικής κυβέρνησης από τα ευρωπαϊκά κέντρα και την κατανόηση  τους  για τις σκληρές προσπάθειες του  ελληνικού λαού, αφετέρου γύρω από το πακέτο σκληρών μέτρων λιτότητας ύψους 11,5 δις. ευρώ για την διετία 2013-2014.
             Εντυπος και ηλεκτρονικός τύπος αναλώνονται αν  είπε εκείνο ή το άλλο η Μέρκελ, ο Ολάντ κλπ.  αν θα περιλαμβάνει αυτό ή το άλλο το πακέτο μέτρων.
           Η πραγματικότητα  είναι ότι δυο μήνες μετά τις εκλογές η τρικομματική κυβέρνηση συνεχίζει με συνέπεια την πολιτική που ασκείται εδώ και πάνω από δυο χρόνια και  επαίρεται  ότι  θα προχωρήσει με αποφασιστικότητα σε  σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές, για να μπορέσει να επιβιώσει η οικονομία στα πλαίσια της ευρωζώνης. Αναρωτιέται κανείς αν  οι εκλογές έγιναν, εκτός από την ψευδαίσθηση της επιλογής  που καλλιεργήθηκε, και για την εκπλήρωση της επιθυμίας του Σαμαρά να γίνει πρωθυπουργός.
             Μέσα σ’  αυτά τα δυο χρόνια δεκάδες φορές απεσταλμένοι της ΕΕ και του ΔΝΤ έρχονται και φεύγουν, ελέγχοντας την εφαρμογή των αποφάσεών τους  από το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Αποτελεί είδηση συνεχώς και συνεχώς οι ίδιες φράσεις, ότι υπάρχουν καθυστερήσεις, βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, χρειάζεται μεγαλύτερη  αποφασιστικότητα. Τελευταία προστίθεται και ο οίκτος της Μέρκελ  και των  συν αυτή για τους συνταξιούχους ή μισθωτούς  που περικόπτονται οι αποδοχές τους και η αγανάκτηση για την φοροδιαφυγή των εύπορων στην ελλάδα.
          Την ίδια στιγμή, η επίθεση σε όλα τα μέτωπα προχωράει και αποκαλύπτει το αποκρουστικό της προσωπο βομβαρδίζοντας κάθε επίπεδο της ίδιας της ζωής των εργαζομένων. Σαν εργαζόμενοι βρισκόμαστε στην καρδιά  του πιο άδικου και εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλιστικού, που περνά τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του, αυτή της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που δεν μπορούν να αυξηθούν, και εξαπολύει μια πρωτοφανέρωτη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα, τις κατακτήσεις, την ίδια τη φυσική υπόσταση των εργαζομένων και των λαών όλου του κόσμου.(Οι μεταλλάξεις, με τη βοήθεια των δυνάμεων της Δύσης,  της αραβικής άνοιξης δεν ξέρουμε  ακόμα που μπορούν να  οδηγήσουν)
           Το περιβάλλον που διαμορφώνεται: ραγδαία μείωση μισθών και εισοδημάτων, αύξηση φόρων, άρση όλων των νόμων που βάζουν φραγμό στην εκμετάλλευση, άλωση και κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, ξήλωμα και των τελευταίων  μηχανισμών κρατικής πρόνοιας. Η ανεργία εκτινάσσεται πάνω από 20%, συρρικνώνονται τα μεσοστρώματα. Μικρομεσαίοι, ελευθεροεπαγγελματίες και αγρότες μπαίνουν στο στόχαστρο και προλεταροποιούνται. Στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης  δημόσιες επιχειρήσεις οδηγούνται  στο κλείσιμο, ξεπούλημα, μαρασμό. Ολα στο όνομα της διάσωσης της οικονομίας με την παραμονή μας στο ευρώ. Στην πραγματικότητα πρόκειται  για την υλοποίηση αποφάσεων του μεγάλου κεφαλαίου, των ευρωπαϊκών δυνάμεων και ειδικότερα  του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Ολόκληρη η οικονομία αναδιαρθρώνεται κάτω από την ηγεμονία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα  τη συσσώρευση  κεφαλαίων  και δύναμης στο κέντρο και την εξαγωγή φτώχειας και ανεργίας στην περιφέρεια.
             Η επίθεση  στους εργαζόμενους ξεκίνησε με σχέδιο. Στην αρχή αγώνας ενάντια στα προνόμια προνομιούχων εργαζομένων, ενάντια σε συντεχνίες κλπ. Αυτή η συντονισμένη επίθεση από κράτος – κόμματα  εξουσίας – ΜΜΕ – γραφειοκράτες συνδικαλιστές, με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» σάρωσε όποια δικαιώματα και κατακτημένα  είχαν απομείνει αυτά τα χρόνια. Για να κόψουν τα 30 ευρώ από τους αγρότες αναφέρουν τη μη ανταποδοτικότητα των συντάξεων τους, για να μειώσουν το μισθό στους υπαλλήλους της ΔΕΗ τους κατηγορούν που δεν πληρώνουν το ρεύμα, για να απολύσουν τους δημόσιους υπαλλήλους τους κατηγορούν ότι προσλήφτηκαν με μέσο κλπ. Και συνεχίζουν να ισχυρίζονται ακόμη ότι τα μνημόνια θα  βάλουν μια τάξη στη χώρα μας,  που θα έπρεπε μόνοι μας να επιδιώξουμε να εφαρμόσουμε. Δικαιολογίες εφευρίσκονται.  Επειδή δεν πρέπει να υπάρχουν ανισότητες ενοποιήθηκαν οι μισθοί στο δημόσιο τομέα με το ενιαίο μισθολόγιο, και  έτσι συρρικνώθηκαν στο επίπεδο φτώχειας, ενοποιήθηκαν  τα ασφαλιστικά ταμεία και  έτσι περικόπτονται συνεχώς οι συντάξεις κλπ.
            Το κρίσιμο σημείο πια  είναι αν οι εργαζόμενοι, η ίδια η εργατική τάξη θα οδηγηθεί διασπασμένη και δέσμια αστικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων στη σφαγή  και την αφαίμαξη ή αν θα κερδίσει έδαφος μια διαφορετική λογική,  αν  θα  ξεκινήσει η ακριβώς αντίστροφη πορεία.  Μέσα από αγώνες  να ξεκόβουν μάζες εργαζομένων  από την  ιδεολογική και πολιτική αστική επιρροή,  να αποκτούν  οι εργαζόμενοι  όλο και περισσότερο την ενιαία συνείδηση για το ποιος είναι ο εχθρός. Απέναντι στην διάσπαση να  καλλιεργηθεί η αλληλεγγύη, αλλά απέναντι στην συναίνεση με τις κυρίαρχες τάξεις να καλλιεργηθεί  η αντίθεση. Η στάση που έχει  κρατηθεί από παρατάξεις, κόμματα δυνάμεις και συλλογικότητες γύρω από αυτές τις   επιλογές θα δείξει από ποια μεριά είναι ταγμένος ο καθένας, ποια συμφέροντα εξυπηρετεί.
                Μέρα με τη μέρα καταλαβαίνουμε και νιώθουμε τα αδιέξοδα της πολιτικής που επιβάλλεται από αυτούς  που έχουν  προσκυνήσει όλες τις σύγχρονες ιδέες περί ΕΕ, ευρώ, παγκοσμιοποίησης κλπ κι έχουν γίνει ουρά σε επίπεδα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής των κυρίαρχων κέντρων. Η Ν.Δ μοιάζει ευχαριστημένη με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που εξασφάλισε  ο Σαμαράς με το πρόσφατο ταξίδι του, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει το παρωχημένο διπλό ρόλο συμπολίτευσης - αντιπολίτευσης.  Για τη ΔΗΜΑΡ   κόκκινη γραμμή η πάση θυσία παραμονή  μας στο ευρώ, στο ΣΥΡΙΖΑ με τη διφορούμενη πολιτική του,  υιοθετείται μια αριστερή, ακραία θέση από ένα στέλεχος για να αναιρεθεί από ένα άλλο (π.χ. δηλώσεις περί χρεωκοπίας του Λαφαζάνη, παρέμβαση Μητρόπουλου κλπ.). Οι Ανεξάρτητοι  Ελληνες δημαγωγούν ασύστολα, ενώ  η Χρυσή Αυγή οργανώνει  την έφοδο στις συνειδήσεις μας με τις τραμπούκικες  παρεμβάσεις της, εκφασίζοντάς μας αργά και σταθερά.
          Το ζητούμενο για αυτούς είναι ο έλεγχος των εργαζομένων με ένα επίπλαστο φιλεργατικό πρόσωπο που να εγγυάται, προς το παρόν,  την ομαλή διεξαγωγή των κινητοποιήσεων, ακολουθώντας όλους τους κανόνες που δεν θίγουν όμως  τον πυρήνα της εξουσίας.
             Το ζητούμενο όμως  για τους εργαζόμενους, για τους συνδικαλιστές που δεν έχουν ξεκοπεί από την τάξη τους είναι να συνειδητοποιηθεί η αναγκαιότητα ενιαίας αντίστασης, γιατί το βασικό σχέδιο του Κεφαλαίου για την εργατική τάξη είναι ο κατακερματισμός της συνείδησης και της δράσης της.   Ο κάθε ένας μόνος του δεν μπορεί να κερδίσει τίποτε, δεν μπορεί να διατηρήσει τίποτε, ούτε καν την αξιοπρέπειά του.  Αυτό το "ενιαίο"   το διασφαλίζει ο κοινός αγώνας με στόχους, όραμα και προοπτική. Το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη αυτή τη στιγμή που έχει τη δυνατότητα να οργανώσει τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς,  να αποκαλύψει τη φύση και το χαρακτήρα αυτής της επίθεσης, να διασφαλίσει τον ενιαίο αγώνα των διαφόρων κομματιών των εργαζομένων, να εμπνεύσει με το όραμα για το μετασχηματισμό της κοινωνίας.
           Οι μικροί και μεγάλοι αγώνες που κάθε τόσο ξεσπούν και θα ξεσπάσουν πρέπει να ενωθούν. Να μην ακολουθηθεί η πάγια πολιτική των κατατεμαχισμένων διεκδικήσεων, να μπει σοβαρά η γραμμή  του ενιαίου πανεργατικού αγώνα. Είναι απαραίτητο, κόντρα στη διάσπαση  και τον ανταγωνισμό, να ανοιχτεί ο δρόμος για τη συνένωση των υποτελών τάξεων,  που ασφυκτιούν ανάμεσα στην άσχημη κατάσταση που διαμορφώνεται από τα ολέθρια οικονομικά μέτρα που έχουν επιβάλει τα κέντρα εξουσίας  και στη συνέχιση του εμπαιγμού από τον πολιτικό κόσμο είτε σε ρόλο κυβέρνησης είτε αντιπολίτευσης

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ


             Σε ερώτηση Γερμανού δημοσιογράφου σχετικά με το αντιμνημονιακό λάβαρο που είχε σηκώσει τα δυο χρόνια που αντιπολιτευόταν τον Γιώργο Παπανδρέου, ο Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, απάντησε με το  "ουδείς αναμάρτητος»
             Ο ικέτης,  στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, πρωθυπουργός  αναφωνεί το δικό του  «mea culpa», που έχει ένα άρωμα θρησκείας, και  θέλει να πείσει  από τη μια, τα κυρίαρχα κέντρα της Ευρώπης ότι είναι ικανός να φέρει εις πέρας το έργο που του έχουν αναθέσει  και από την άλλη, το λαό που εκπροσωπεί ότι με τις διαπραγματεύσεις του εξασφαλίζει τα συμφέροντά του. Μας εμπαίζουν οι κυβερνώντες κι εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην ικανότητα και την πρόθεσή τους να  μας εκπροσωπούν. Ισχυρίζονται  ότι  τάχα μου  είμαστε ο κυρίαρχος λαός και εμείς το πιστεύουμε κι έτσι μας διαθέτουν όπως θέλουν, σαν ζώα σε πλειστηριασμό, με τη συγκατάθεσή μας. Κατοχυρωνόμαστε σε όποιον πλειοδοτεί σε υποσχέσεις.
            Η νάρκωσή μας  μοιάζει να συνεχίζεται. Νάρκωση με ουσίες,  νάρκωση με αυταπάτες, νάρκωση μέσα από τη διαχείριση της πληροφορίας και της γνώσης από τα πολυπλόκαμα τέρατα των ΜΜΕ που εισβάλλουν σε κάθε στιγμή της ζωής μας και  κατασκευάζουν γεγονότα. Τι θα πρέπει ακόμη να ζήσουμε για να καταλάβουμε το παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη μας; Μέχρι πότε θα αυταπατόμαστε ότι ακόμη δεν ξέρουμε, δεν τα εξετάσαμε όλα,  δεν είμαστε βέβαιοι για το τι συμβαίνει, δεν έχουμε ακόμα καταλάβει,  δεν έχουμε  αναλύσει…  Μέχρι πότε θα αναβάλλουμε την αντίδρασή μας , κάθε μας πράξη  για την επόμενη μέρα;
              Μετά το πρώτο μνημόνιο περιμέναμε τον πρώτο  Σεπτέμβρη τις μεγάλες αντιδράσεις που δεν ήρθαν ποτέ, από ποιον τις περιμέναμε, αφορούσαν άλλους, όχι εμάς;  Τώρα πάλι ένας Σεπτέμβρης που επενδύεται με προσδοκίες έκρηξης και εξέγερσης,  έτσι από το πουθενά σαν θαύμα. Χρόνια τώρα αναβάλλοντας συνέχεια  από τη μια μέρα στην άλλη τη διεκδίκηση της αξιοπρέπειάς μας θα φτάσουμε στο τέλος μας εξαχρειωμένοι, εξευτελισμένοι, εκπορνευμένοι.
        Δυο κάτοικοι στη Νέα Μανωλάδα έσερναν επί μια ώρα με το αυτοκίνητο τους 30χρονο αιγύπτιο……….
             Μια νέα Βαβέλ χτίζεται μέσα στην καρδιά των μεγαλουπόλεων,  ή ακόμα και στην ύπαιθρο, όπου διάφορες φυλές της κατατεμαχισμένης εργατικής  τάξης, των σύγχρονων σκλάβων και κολασμένων μιλούν άλλες γλώσσες, ζουν σε συνθήκες δουλείας και τους κατηγορούμε  πως μας παίρνουν τις δουλειές, αφού τους έχουμε εκμεταλλευτεί σκληρά.Και όσο αυτό το σύστημα καταδικάζει στον αφανισμό χιλιάδες ανθρώπους, ερημώνει πόλεις, δημιουργεί γκέτο, η θηριωδία και ο νόμος της ζούγκλας τείνει να αντικαταστήσει κάθε προηγούμενη κοινωνικότητα. Και όμως πιστεύουμε ακόμα πως είμαστε δημοκράτες και φιλόξενοι ακόμα κι αν τις φασιστικές προπαγάνδες, που πλειοδοτούν σε  ρατσιστικές δημαγωγικές κορώνες,  τις επιτρέπουμε  να μετατραπούν σε πράξη με μας τους ίδιους πρωταγωνιστές.
          Επεισόδια ανάμεσα στην αστυνομία και 200  περίπου ατόμων  που συγκεντρώθηκαν και απέκλεισαν την πύλη, με επικεφαλής τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής σημειώθηκαν στο στρατόπεδο της Κορίνθου λόγω της απόφασης της αστυνομίας να συγκεντρώσει εκεί λαθρομετανάστες που συνέλαβε κατά την επιχείρηση "Ξένιος Ζευς…….
             Οι φασίστες  με τη μεγαλόστομη δημαγωγία τους μας συμφιλιώνουν με  την αδυναμία μας, καλύπτουν με τις πράξεις βίας  το φόβο μας και … επιδιορθώνουν την καταρρακωμένη αξιοπρέπειά μας ενισχύοντας την απάνθρωπη εκμετάλλευση και συμπεριφορά προς τους  πιο  αδύναμους.
             Ζώντας, πολλοί από μας,  στα χρόνια της ευμάρειας, μια ζωή που αναπαυόταν στην ησυχία της βεβαιότητας και ονειρευόταν διακοπές σε Μύκονο και σπίτια με πισίνες δεν μάθαμε  να αγωνιζόμαστε και  να ζούμε  μια ζωή με μεγάλους ανέμους και θύελλες. Ζώντας  τώρα με την τρεμούλα της αυριανής βεβαιότητας δεν έχουμε  τη δύναμη  παρά μόνο να χλευάζουμε, να  βασανίζουμε  τον αδύναμο μετανάστη από το φόβο μήπως και του μοιάσουμε και όλο και να πληθαίνουν όσοι επιδοκιμάζουν τους τραμπουκισμούς και τα στοχευμένα παραληρήματα της  Χ.Α.
        Πάνω από δυο χρόνια στη μέγγενη των μνημονίων, όλα αυτά που υπόβοσκαν ήρθαν στην επιφάνεια:   Περιφρόνηση των αδυνάτων, των αφοπλισμένων, του ανθρώπινου πόνου, των ιερών αισθημάτων, εκμετάλλευση χαμηλών ενστίκτων, καταπίεση συνειδήσεων, ανανδρία μπροστά στην  καθοδηγούμενη κοινή γνώμη, δημιουργία μιας άβουλης μάζας που αφήνεται να την οδηγεί όπου θέλει μια φούχτα μασκοφόρων  του αρπαχτικού δικαίου, που αδειάζει τις τσέπες του κόσμου πίσω από τις πλάτες του, που μας επιβάλλει τη φριχτή αυτή σκλαβιά και φαντάζεται πως μας αποζημιώνει  κάνοντας γαργάρα με ξεθυμασμένες λέξεις όπως δημοκρατία, δικαιοσύνη, έθνος,   κλπ.
             Φρόντισε ο κυρίαρχος λόγος   σ΄ όλα αυτά τα χρόνια της ευμάρειας  να συκοφαντεί   όλες τις ιδέες για ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας,  για να χρεωκοπήσουν  από τα πριν στη συνείδησή μας, να δηλητηριάσει  την εμπιστοσύνη μας σ’ αυτές…    
         Στον ανακριτή οδηγήθηκε ο τριαντάχρονος  ο οποίος κατηγορείται για την εν ψυχρώ δολοφονία του 54χρονου οδηγού ταξί στην Πάρο μετά τη ληστεία σε υποκατάστημα τράπεζας. Ο 30χρονος, ο οποίος θα απολογηθεί την Πέμπτη για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς» ζήτησε προθεσμία για να απολογηθεί....
             Μια νεότητα που αισθάνεται στο πρόσωπό της τη  δηλητηριασμένη ανάσα μιας κοινωνίας που παραπαίει, χωρίς αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια, που ζητιανεύει την επιβίωσή της, νιώθει το αίσθημα της εκδίκησης να ζητά διέξοδο. Θα φτάσουμε στο σημείο να μη σκοτίζεται κανείς για  την αλλαγή της κοινωνίας, οι κυρώσεις να είναι άμεσες, η δικαιοσύνη να δουλεύει για λογαριασμό της εκδίκησης;
        Λοιπόν,  « Το ερώτημα:  “Τι να κάνουμε;” Ορθώνεται τα τελευταία χρόνια  με φοβερή δύναμη..»
      Σίγουρα, υπάρχουν πολλές μορφές δράσης,  πολλά ρυάκια αγανάκτησης που αναβλύζουν σκόρπια μέσα στην κοινωνία, μόνο που χρειάζονται όλα αυτά να συνενωθούν σε ένα γιγάντιο ποτάμι που να ξέρει που πηγαίνει: στον κομμουνιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ


         Ενενήντα χρόνια από την  μικρασιατική καταστροφή,  ο βασικός προβληματισμός  για τον τρόπο που, ακόμα σε γενικές γραμμές, την αντιμετωπίζουμε, ιδιαίτερα στην πολιτική και στις καθημερινές ανεπίσημες συζητήσεις μας,  αν όχι και σε ένα  κομμάτι του ακαδημαϊκού χώρου, παραμένει. Συνεχίζουμε να αναφερόμαστε σε  τραγωδία που μπλέκεται με τα πεπρωμένα της φυλής και οικτίρουμε τον ελληνικό λαό, ο οποίος  έπεσε, για μια ακόμα φορά στην ιστορία του,  θύμα κακών ξένων που υποβλέπουν πάντα την ελληνική δόξα.
            Είναι όμως  η ιμπεριαλιστική πολιτική των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, σε συνδυασμό με τις φιλοδοξίες  και τον τυχοδιωκτισμό της δικής μας αστικής τάξης, που παρά τη διαίρεσή της σε δυο μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς  δεν διαφοροποιείται καταλυτικά ως προς τους κοινωνικούς στόχους,  που οδήγησαν στην καταστροφή.
            Μέχρι τη μικρασιατική καταστροφή, ο αλύτρωτος ελληνισμός της οθωμανικής επικράτειας όσο και  ο εύρωστος  παροικιακός ελληνισμός επηρέαζε τη πολιτική του μικρού κρατιδίου και  η Μεγάλη Ιδέα γινόταν το κίνητρο της εξωτερικής πολιτικής του, που με τους βαλκανικούς πολέμους έδειχνε να αποδίδει. Η συνεχής λοιπόν άνοδος  της αστικής τάξης που αποκτά σταδιακά συνείδηση μιας αυτόνομης κοινωνικής τάξης πετυχαίνει  να κατακτήσει  και την καθοδήγηση της εθνικής ζωής. Εξάλλου,  ο ουσιαστικός  εμπορικός και χρηματιστηριακός χαρακτήρας της,  ο μεταπρατικός της ρόλος στο εμπόριο της Εγγύς Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου  καθορίζουν τις επιλογές και ενέργειές της και την πρόσδεσή της στον ξένο παράγοντα
              Στη  μικρασιατική καταστροφή,  στην πραγματικότητα δεν αποτυπώνεται   παρά το ολέθριο, για τους λαούς, αποτέλεσμα του ανταγωνισμού  των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή της Ανατολής και της νέας τάξης πραγμάτων, που δημιουργήθηκε μετά τον κατακερματισμό της πάλαι ποτέ Οθωμανικής αυτοκρατορίας, στην οποία η δική μας αστική τάξη θεώρησε ότι βρήκε την ευκαιρία να  συμμετάσχει.
          Ο Λένιν μας πληροφορεί ότι «  οι καπιταλιστές μοιράζουν τον κόσμο όχι από κάποια ιδιαίτερη κακία τους, αλλά γιατί ο βαθμός συγκέντρωσης που επιτεύχθηκε τους αναγκάζει να πάρουν αυτό το δρόμο για να βγάζουν κέρδος. Συγκεκριμένα τον μοιράζουν ανάλογα με τα κεφάλαιά τους, ανάλογα με τη δύναμή τους… Η δύναμη όμως αλλάζει ανάλογα με την οικονομική  και πολιτική ανάπτυξη… ανάμεσα στις ενώσεις των καπιταλιστών διαμορφώνονται ορισμένες σχέσεις  πάνω  στη βάση  του οικονομικού μοιράσματος του κόσμου, και παράλληλα και σε σχέση μ’  αυτό ανάμεσα στις πολιτικές ενώσεις, ανάμεσα στα κράτη, διαμορφώνοντας ορισμένες  σχέσεις πάνω στη βάση του εδαφικού μοιράσματος του κόσμου, της πάλης για τις αποικίες, της πάλης για οικονομικό χώρο..»(Β.Ι. Λένιν: Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, εκδ. Σύχγρονη εποχή, 2001)
            Στις ανταποκρίσεις του ο νεαρός  Χεμινγουέϊ αυτές τις διαπιστώσεις  τις συγκεκριμενοποιεί με τις σχηματοποιήσεις του. Με τίτλο «Η Ρωσία χαλάει το γαλλικό παιχνίδι» The Toronto Daily Star, 23 Οκτωβρίου 1922 σημειώνει: «… Επι του παρόντος, οι τούρκοι  εθνικιστές, που είναι το ίδιο πράγμα με τους κεμαλιστές, βρίσκονται υπό γαλλική επιρροή. Αυτό έγινε πολύ απλά.  Πριν δυο χρόνια, ο κόμης του Μπαλφούρ κατήγγειλε τον Μουσταφά Κεμάλ Πασά σαν κοινό ληστή. Σε γενικές γραμμές, ήταν προς πώληση σε όποιον έδινε τα περισσότερα. Οι γάλλοι τον αγόρασαν. Τον εφοδίασαν με όπλα, πολεμοφόδια και χρήματα.  Σε  αντάλλαγμα, φημολογείται ότι έλαβαν δικαιώματα εκμετάλλευσης πετρελαίου στη Μικρά Ασία. Οι Βρετανοί ήθελαν τον έλεγχο της Μικράς Ασίας, αλλά ο Κεμάλ δεν τους φαινόταν και πολύ μεγάλο κελεπούρι. Ετσι, στήριξαν τους Έλληνες. Οι  Έλληνες έδειχναν εξαιρετική  επένδυση. Όμως, όπως πολλοί έχουν σχολιάσει στη Βουλή των Κοινοτήτων, ο κύριος Λόιντ Τζωρτζ στοιχημάτισε στο λάθος άλογο. Όπως όλοι ξέρουν, ο Κεμάλ κατατρόπωσε τους Ελληνες. Όταν συνειδητοποιείς, όμως, ότι πολεμούσε ένα στρατό από κληρωτούς στρατιώτες που μισούσαν την άγονη χώρα που πάλευαν να κατακτήσουν, οι οποίοι ήταν επιστρατευμένοι για εννιά χρόνια, δεν είχαν καμία επιθυμία να κατακτήσουν  τη Μικρά Ασία, και οι οποίοι είχαν κουραστεί και γνώριζαν ότι έκαναν τη βρομοδουλειά των άλλων, δεν αποτελεί το σπουδαίο στρατιωτικό κατόρθωμα που λέγεται ότι  είναι. Ιδιαιτέρως αν σκεφτείς ότι οι στρατιώτες του Κεμάλ ήταν φανατικοί πατριώτες που ήθελαν παθιασμένα να διώξουν τους εισβολείς  από τη χώρα τους. ….Ομως όταν η Βρετανία στήριξε του έλληνες δεν γνώριζε το βαθμό αποτελεσματικότητας στον οποίο θα έφταναν οι κεμαλιστές..» (Ερνεστ Χεμινγουέι «Με υπογραφή Χεμινγουέι», εκδ. Καστανιώτη, 2010)
           Και η μικρασιατική καταστροφή λοιπόν, όπως αργότερα και ο εμφύλιος  και τώρα η οικονομική μας εξαθλίωση και  εκφασισμός μας, μόνον αν ενταχτούν  στο κάδρο της παγκόσμιας πολιτικής και του ιμπεριαλισμού, όπως εκφράστηκε στην περιοχή μας, και συνδεθούν με τα  συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης τόσο των μεγάλων δυνάμεων όσο και της Ελλάδας μπορούν να κατανοηθούν, για να σταματήσει η αναγωγή τους σε υποθέσεις  συνωμοσιών, δολοπλοκιών, μοιραίων γεγονότων  που αδυνατούμε να ελέγξουμε.  Διαφορετικά  μετατρέπεται   ο πολιτικοκοινωνικός χώρος σε υπεριστορικό χώρο τραγωδίας,  όπου εμείς  κινούμαστε ως θύματα και όχι ως ενεργοί συντελεστές των γεγονότων.
               Ένα αιώνα σχεδόν μετά το τέλος   της Μεγάλης Ιδέας  η εγχώρια κυρίαρχη τάξη με τη νέα Μεγάλη Ιδέα του «ανήκομεν εις την Δύση» και,  ιδιαίτερα  την τελευταία δεκαετία, στην ευρωζώνη,  προσπαθεί  να δώσει υπερταξικό χαρακτήρα στις επιλογές της, ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για τη μοιρολατρική αντιμετώπιση της κρίσης και θέλοντας να καταστήσει άχρηστη κάθε προσπάθεια να προσδιοριστούν οι μηχανισμοί και διεργασίες  που  την προκάλεσαν. Ετσι καταλήγουμε, μια μεγάλη πλειοψηφία, να αποδίδουμε ευθύνες   στους ξένους  που δεν σέβονται την εθνική μας ιδιαιτερότητα ή να κατηγορούμε τους πολιτικούς για αδεξιότητα και  ακαταλληλότητα, ακυρώνοντας τον λαϊκό παράγοντα, εμάς τους ίδιους,  ως υποκείμενο της ιστορίας.
              Μέσα σ’  αυτό τον δαίδαλο των αναλύσεων, υπολογισμών, χειρισμών, διαπραγματεύσεων κλπ. φαίνεται πως ακόμα   δεν έχουμε συνειδητοποιήσει  τον ταξικό χαρακτήρα της κρίσης και την αναγκαιότητα  αντίστασής μας όλων των εργαζομένων- και ανέργων.

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

           Σχεδόν μια εικοσαετία μετά το τέλος του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική μια απεργία  μεταλλωρύχων κατέληξε σε λουτρό αίματος με 34 νεκρούς,  όταν μαύροι και λευκοί αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίον των απεργών διαδηλωτών, ενώ ο πρόεδρος την Νοτίου Αφρικής ανακοινώνει ότι «ανησυχεί για τη βίαιη  φύση της διαδήλωσης» και «τάσσεται υπέρ των εκκλήσεων να συσταθεί μια επιτροπή έρευνας» και κηρύττει στη χώρα  εβδομάδα εθνικού πένθους. Από τη μεριά της, η  εταιρεία εξόρυξης πλατίνας Lonmin ζητά  από τους 3.000 υπαλλήλους της που απεργούν παράνομα να προσέλθουν στην εργασία τους ως τις 20 Αυγούστου, αλλιώς κινδυνεύουν με πιθανή απόλυση.
               Η πολιτική του φυλετικού διαχωρισμού μπορεί να καταργήθηκε, όμως η Ν. Αφρική συνεχίζει να ζει στον τρόμο και στην αποκάλυψη του σκληρού νόμου του δυτικού καπιταλισμού, που οι εργαζόμενοι στη Δύση πίστευαν πως στις δικές τους  χώρες είχε αμβλυνθεί – καλή ώρα όπως στη δική μας, πριν το μνημόνιο βέβαια.
             Η νεοφιλελεύθερη  όμως επίθεση ξαναζωντανεύει τους αγώνες  της εργατικής τάξης σ’  ολόκληρο  το καπιταλιστικό  κόσμο, συναρθρώνει τις αντιθέσεις και τις αντιστάσεις που πηγάζουν  απ’  αυτούς προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, αυτή που  ορίζεται σαν ταξική πάλη με κέντρο αναφοράς την εργασία.
               Είναι βέβαια αλήθεια ότι στην απεργία των χαλυβουργών τον προηγούμενο μήνα στη χώρα μας  η επέμβαση των ΜΑΤ δεν προκάλεσε νεκρούς, ίσως γιατί  ακόμα οι εξελιγμένοι  μέθοδοι ελέγχου της κοινωνίας επαρκούν  για την αποτελεσματική  αντιμετώπιση των εκδηλώσεων αντίστασης και διαμαρτυρίας. Είναι όμως εκπληκτική η ομοιότητα των εκβιασμών  των ελλήνων εργοδοτών με αυτούς που   επαναλαμβάνονται και  στη Ν. Αφρική.
                Τελικά, η παγκοσμιοποίηση δεν αφορά μόνο την οικονομία, αλλά εξίσου και τις κοινωνικές σχέσεις και δομές, την πολιτική, την επικοινωνία, τον πολιτισμό.  Αυτό  λοιπόν που κυρίως πρέπει να υποβάλλουμε σε κριτική και πολεμική είναι η συγκεκριμένη μορφή, ο χαρακτήρας, η δομή που προσδίδει  στη δυναμική της παγκοσμιοποίησης ο καπιταλισμός ως κυρίαρχο σύστημα, που  κάνει τόσο  όμοιες τις καταστάσεις σε τόσο διαφορετικούς τόπους.
                 Στη Ν. Αφρική,  το νέο καθεστώς,  που προέκυψε μετά την κατάργηση του απαρτχάιντ, συνεχίζει  και εδραιώνει το καπιταλιστικό σύστημα που έθεσε σε κίνηση το αποικιακό καθεστώς  Οι συνθήκες εργασίας  δεν έχουν αλλάξει, οι απεργοί μεταλλωρύχοι συνεχίζουν να είναι μαύροι, μόνο που τώρα η αστυνομία περιλαμβάνει στους κόλπους της όχι μόνο λευκούς αλλά και μαύρους. Η κυρίαρχη τάξη μπορεί να διευρύνθηκε για να συμπεριλάβει μια ολιγομελή μαύρη ελίτ, αλλά τελικά έχει τον ίδιο ρόλο, του διαχειριστή των επιχειρήσεων της Δύσης που πρακτικά οργανώνει  τη χώρα για τη συνεχιζόμενη εκμετάλλευσή της από τη Δύση, ενώ η εκμετάλλευση των εργατών  από την κυρίαρχη τάξη συνεχίζεται, ενισχύεται και νομιμοποιείται.  Η μαύρη αστική τάξη υιοθέτησε χωρίς επιφυλάξεις τους μηχανισμούς της σκέψης που είναι χαρακτηριστικοί για τον λευκό άποικο, αλλοτρίωσε τη δική της σκέψη και βάσισε τη συνείδηση της σε θεμέλια τυπικά ξένα- του καπιταλιστικού συστήματος.  Η πρώην αποικιοκρατούμενη αστική τάξη έφτασε στην εξουσία χρησιμοποιώντας  στην ταξική της επιθετικότητα   τα πλήθη λαού,  για να πιάσει τα πόστα που κρατούσαν πριν μόνο  οι λευκοί  άποικοι. Κι αυτός ο λαός πάλι αντιμετωπίζεται σαν τυφλή δύναμη που πρέπει συνεχώς να  κρατιέται υπό έλεγχο είτε με την εξαπάτηση και  υποσχέσεις που καμουφλάρουν την σκληρότητα του πολιτικού συστήματος, όπως με την υπόσχεση για σύσταση επιτροπής έρευνας είτε με το φόβο που της εμπνέουν οι δυνάμεις της αστυνομίας.
                   Οι σκηνές βίαιης καταστολής όμως  στη Ν. Αφρική δεν έρχονται από το παρελθόν, αλλά από το μέλλον μας. Επειδή στην Ευρώπη πιστεύαμε για χρόνια ότι η πολιτική έχει αποφορτιστεί από το εκρηκτικό περιεχόμενο των ταξικών αντιθέσεων, αφού είχαμε αποχαιρετήσει το προλεταριάτο, αποδεχόμασταν τους τρόπους και τις τακτικές επιβολής της αστικής κυριαρχίας, θεωρώντας, η μεγάλη πλειοψηφία, ότι συμμετέχουμε σ’  αυτήν, ώστε δεν χρειαζόταν πια  να προκαλούνται   βίαιες συγκρούσεις. Σε καιρό όμως κρίσης, που μας οδηγεί στην εξαθλίωση, δεν είναι πειστικές οι διακηρύξεις για τον τερματισμό της συγκρουσιακής πολιτικής ενώ αμφισβητείται και η  αποδοχή της κρατούσας φιλελεύθερης ηγεμονίας. 
                   Όσο θα  σκληραίνει  λοιπόν η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία θα  φτάνει αναγκαστικά  για όλους και το τέλος της άρνησης  της εγκατάλειψης των κοινωνικών αγώνων  για να ασχοληθούμε με τα προσωπικά μας, τα δικά μας, δίχως να βγούμε από το υπάρχον πολιτικοκοινωνικό σύστημα.  Οσο πιο σκληρά τα αντεργατικά μέτρα τόσο η κουλτούρα  που μας διαμόρφωνε, έτσι ώστε να εντασσόμαστε στο σύστημα με έναν παθητικό τρόπο, δεν  θα αποδίδει πια. Οσο θα συνειδητοποιούμε ότι παίζεται στα ζάρια του καπιταλιστικού παιχνιδιού  η ίδια μας η ζωή τόσο θα κατανοούμε  την αναγκαιότητα για έναν κοινό αντικαπιταλιστικό αγώνα κι εδώ και στην Ν. Αφρική.
               Αν όμως  το εργατικό κίνημα δεν είναι οργανωμένο, αποφασισμένο  και δυνατό τέτοιες σκηνές βίαιης καταστολής εργατικών αγώνων  δεν θα προέρχονται μόνο από τη Ν. Αφρική