ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ

Κι όλες αυτές τις μέρες ο τρόπος  της επικοινωνιακής αξιοποίησης  από τον κυρίαρχο λόγο του τραυματισμού του Λ. Παπαδήμα από το παγιδευμένο γράμμα,  του θανάτου του σχεδόν αιωνόβιου Μητσοτάκη, των διαφόρων δηλώσεων, αλλοδαπών κι εγχωρίων, σχετικά με τις συνομιλίες για το ελληνικό χρέος, δείχνει πως ο τρόπος  που βιώσαμε και βιώνουμε γεγονότα της ιστορίας  δεν συμπίπτει με τον τρόπο που τα περιγράφει ή αξιολογεί ο λόγος της κυρίαρχης εξουσίας.

               Οι αγιογραφίες του Κ. Μητσοτάκη δεν συγκρούονται μόνο με τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα που βιώθηκαν τραυματικά αλλά πλέκοντας το πραγματικό με το φανταστικό κόντρα στην συλλογική μνήμη την αλλοιώνουν αν δεν την ακυρώνουν. Κι αν στη μακραίωνη ιστορία τα λαϊκά στρώματα μέσα από τα τραγούδια, μύθους ή παραδόσεις εκδήλωναν τα αισθήματά τους για ιστορικά πρόσωπα ή εξέφραζαν την κρίση τους γι’ αυτά, στη σύγχρονη εποχή των ΜΜΕ ο κυρίαρχος λόγος της άρχουσας τάξης μπολιάζει με τη δική του οπτική τον τρόπο να σκεφτόμαστε και να κρίνουμε τα ιστορικά συμβάντα, χωρίς ν’  αφήνει περιθώριο διαφοροποίησης απ’ αυτόν. Είναι που στα χρόνια μας η κυρίαρχη τάξη δεν μας αφήνει απλώς στη μοίρα μας, αλλά επεμβαίνει να μας εντάξει σ’ όλα τα επίπεδα στη δική της μοίρα, αλλά στη θέση και με τον τρόπο που αυτή καθορίζει. Έτσι, η  αφομοίωση της δικής μας οπτικής μ’ αυτήν της κυρίαρχης τάξης νοθεύει, προς όφελός της,  τον πολιτικό βίο και τις δικές μας συλλογικές συμπεριφορές.

 Παλιότερα οι ιστορικές παραμορφώσεις αφορούσαν τους λίγους και όχι την πλειοψηφία ενός λαού που η ιστορική κληρονομιά του μεταβιβαζόταν από γενιά σε γενιά μέσα από την προφορική παράδοση, τις γιορτές και τελετουργίες του, την τέχνη του. Από την εποχή όμως που οι λαϊκές τάξεις έδειξαν τις δυνατότητές τους και τη δύναμή τους  η προσπάθεια να κερδηθεί η εμπιστοσύνη τους και να ενσωματωθεί στα κριτήριά τους η κυρίαρχη ιδεολογία έγινε μεθοδευμένα και μ’ …επιστημονικό τρόπο. Ο κυρίαρχος λόγος  έχοντας καταπιαστεί τα τελευταία χρόνια με τόσα θέματα έχει πλουτίσει το υλικό των ιδεών του ή μάλλον καλύτερα το ρεπερτόριο των λέξεών του, χωρίς βέβαια να έχει αλλάξει ο πυρήνας τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να διαστρεβλώσει εκείνους τους κοινωνικούς όρους ύπαρξης των λαϊκών στρωμάτων που μπορεί να  τροφοδοτήσουν έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, με κίνδυνο να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, και να αλλοιώσει τις ιστορικές μνήμες των στρωμάτων αυτών που συνδυάζονται με αγώνες και οδηγούν σε μια πολιτική ριζοσπαστικότητα.

               Το γεγονός λοιπόν πως  αστοί πολιτικοί και διανοούμενοι καταβάλλουν τόση προσπάθεια για να πείσουν για το πολιτικό ανάστημα του εκλιπόντος πρώην πρωθυπουργού δεν θα είχε τόση σημασία, στο κάτω-κάτω την τάξη του υπηρέτησε με συνέπεια, αν μέσα από αυτή την αγιοποίηση δεν διαστρεβλώνονταν τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα, οι σκοπιμότητες των πρωταγωνιστών τους και τα συμφέροντα που διακυβεύονταν. Οι αγιογραφίες αυτές απευθύνονται στην πλειοψηφία του λαού που αντιμετωπίζεται σαν παιδί. Γιατί το παιδί καταλαβαίνει καλά μόνο τους μεμονωμένους ανθρώπους, δεν καταφέρνει να δει καθαρά την πλοκή των συλλογικών ανθρωπίνων σχέσεων ούτε βέβαια τα αντικρουόμενα συμφέροντα, γι’ αυτό και έχει  την τάση να αποδίδει στην ιστορική  και πολιτική κρίση το μέτρο της ατομικής κρίσης  και  να ανάγει τα πάντα  στις σχέσεις ανάμεσα σε πρόσωπα, στις αρετές και τις ατέλειες των μεμονωμένων ατόμων. Ο καλός βασιλιάς και ο κακός βασιλιάς από πρόσωπα των παραμυθιών γίνονται πρωταγωνιστές της αληθινής ιστορίας, γι’  αυτό και στις αγιογραφίες αυτές η δικαίωση των πολιτικών δικαιώνει και την ασκούμενη πολιτική τους.

               Οι ίδιες σκοπιμότητες αναγνωρίζονται και στις κραυγές εναντίον αυτών που σχολίασαν αρνητικά, ακόμα και χωρίς να ξεπερνιούνται τα όρια της κοινωνικής ευπρέπειας, τον πολιτικό βίο του τραυματισμένου Λ. Παπαδήμου, με αποκορύφωμα την καταγγελία του  Γ. Στουρνάρα για τις απειλές, στα όρια της φαιδρότητας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κινητοποίησε εισαγγελικές υπηρεσίες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος ενοχοποίησης των αισθημάτων αγανάκτησης και θυμού που εκφράζονται, ακίνδυνα μάλιστα, μέσα από το πληκτρολόγιο. Όπως αλλοιώνεται η συλλογική μνήμη, και η θητεία του Λ. Παπαδήμου στον πρωθυπουργικό θώκο μόνο πέντε χρόνια απέχει, ενοχοποιούνται ακόμα και τα συναισθήματα που υπάρχει φόβος να ενεργοποιήσουν σκέψεις και δράσεις εναντίον της κυρίαρχης τάξης.

               Οι γνώσεις της κυρίαρχης τάξης  έχουν επεκταθεί  σημαντικά πάνω σε ό,τι αφορά τη βοσκή του εκλογικού κοπαδιού, την εκμετάλλευσή του και τον εκφυλισμό του. ¨Ολοι ετούτοι που υπηρετούν  αυτόν τον σκοπό έχουν επιφορτιστεί  να μας πείσουν για κορυφαίες αλήθειες που γι’ αυτές οφείλουμε να καταστραφούμε ως το τέλος. Η δυνατή φωνή του κυρίαρχου λόγου πρέπει να γιομίσει τα αυτιά του κόσμου. Ακόμα και οι  μεταξύ των διαφόρων εκπροσώπων της αστικής τάξης  απέχθειες σταματούν μπροστά στον κοινό εχθρό: τις εργαζόμενες μάζες.

               Για να καταστραφεί   η βαθιά αίσθηση του λαϊκού κόσμου για την αγωνιστικότητα και αντίσταση, την κοινωνική δικαιοσύνη και λαϊκή αλληλεγγύη. Η εργατική τάξη πρέπει να  λησμονήσει τον εαυτό της και να προσπαθήσει  να μοιάσει το παραφθαρμένο είδωλο που κατασκεύασε γι’  αυτήν η κυρίαρχη τάξη.

 Κι αν ξεγυμνώθηκαν οι  αυταπάτες μας και δεν τις  αναγνωρίζουμε θα συνεχίζουμε να ελπίζουμε σ’ αυτές;  Ωραία η ελπίδα και τι ψηλά που μας λικνίζει, για να κατακρημνιστούμε…

ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ, ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ;

         Ο  πρωθυπουργός, ελέω τριών κομμάτων, της χώρας, Λουκάς Παπαδήμος, δήλωσε στη βουλή ότι «Προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις με λίγο χαμηλότερες αποδοχές, αντί κλειστές επιχειρήσεις και περισσότεροι άνεργοι».
      Με τη δήλωσή του ο πρώην τραπεζίτης, σε ρόλο πρωθυπουργού,   υποδεικνύει  τους εργαζόμενους, που δεν  δέχονται να προσαρμοστούν  στις νέες συνθήκες που διαμορφώνει η κρίση, σαν αίτιους της ανεργίας.  Επιπλέον, εμμέσως ομολογεί ότι  η ανεργία όσο δεν έχει ως συνέπεια πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές αφήνει την κυρίαρχη τάξη τουλάχιστον αδιάφορη. Για το ξεπέρασμά της   μάλιστα οι ίδιοι οι καπιταλιστές ζητούν τη σύμπραξη των μισθωτών εργαζομένων, επιχειρηματολογώντας ότι η κρίση είναι  μία  και για όλους η ίδια, και γι’ αυτό πρέπει όλοι να βοηθήσουν να ξεπεραστεί – οι μισθωτοί εργαζόμενοι να εργάζονται εντατικότερα και να  αρκούνται σε  πολύ λιγότερα, με συνεχή  φόβο  να χάσουν ακόμα κι αυτά.
          Όμως δεν υπάρχει μια κρίση αλλά κρίσεις. Για τους εργαζόμενους  κρίση είναι η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί, ενώ  για την  κυρίαρχη τάξη είναι η απώλεια κερδών.   Άλλο πράγμα είναι η οικονομική κρίση και τα μέτρα για το ξεπέρασμα της για την κυρίαρχη τάξη  κι άλλο η οικονομική κρίση και τα μέτρα για το ξεπέρασμά της για τους εργαζομένους.
       Τα εκβιαστικά διλήμματα και  τα εκφοβιστικά σενάρια  για την κρίση και για τα μέτρα ξεπεράσματος της, δυο χρόνια τώρα,  δημιουργούν  το κατάλληλο κλίμα για την άκριτη αποδοχή  από μέρους των εργαζομένων  των μέτρων για την σωτηρία τραπεζών και επιχειρήσεων με  σταθερή κερδοφορία που προτείνουν οι κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις, πανευρωπαϊκά και παγκοσμίως,   σαν μέτρα  για ξεπέρασμα της κρίσης.
           Όταν ξεκίνησε η εφαρμογή του πρώτου μνημονίου η οικονομική κρίση έδειχνε πως μάλλον δίχαζε τους εργαζόμενους παρά τους ένωνε. Με την αρωγή και της κυρίαρχης προπαγάνδας  κάθε  αντίδραση  κλάδου εργαζομένων  συκοφαντούνταν, γιατί υποστηριζόταν ότι  υποδαύλιζε την ικανοποίηση των συντεχνιακών συμφερόντων εις βάρος των υπολοίπων, ευνοώντας έτσι τη διάσταση των εργαζομένων  και όχι την ενότητά τους. Πάνω σ’  αυτό το πεδίο δραστηριοποιούνταν η κυβέρνηση, η εργοδοσία και τα συνδικάτα, πολλές ηγεσίες των οποίων θεωρούσαν τους εαυτούς τους εκπροσώπους της κυρίαρχης τάξης κι όχι των εργαζομένων.
          Πολλοί  αποδεχόμαστε  άκριτα την προπαγάνδα των κυβερνώντων, ότι τα μέτρα τους στρέφονται, χάριν μάλιστα του γενικού συμφέροντός τους, κατά των συντεχνιακών συμφερόντων. Δεν αναρωτιόμαστε όμως η πλειοψηφία τι  εννοούμε όταν λέμε συντεχνιακά συμφέροντα ομάδων εργαζομένων. Εννοούμε συμφέροντα ομάδων εργαζομένων που αντιβαίνουν  στα συμφέροντα των υπολοίπων  μισθωτών; Εννοούμε συμφέροντα ομάδων  εργαζομένων  τα οποία όπως και τα συμφέροντα κάθε ομάδας μισθωτών εργαζομένων  δεν αντιβαίνουν στα συμφέροντα των υπολοίπων  μισθωτών εργαζομένων  αλλά μόνο στα συμφέροντα  της κυρίαρχης τάξης  που ταυτίζονται μάλιστα γενικά με την  οικονομία  της χώρας η την  εθνική οικονομία, ή όπως αλλιώς συνηθίζεται να ονομάζονται  τα συμφέροντα  των κεφαλαιοκρατών; 
             Λίγο λίγο καταστάλαξε σε πολλούς από τους εργαζόμενους  ότι συντεχνιακές ομάδες μισθωτών εργαζομένων είναι κυρίως αυτές του δημοσίου. Θεωρούνται όλοι αυτοί  μια αντιπαραγωγική τάξη δηλ.  μια τάξη που ιδιοποιείται  εισόδημα, που δεν παράγει η ίδια και αυτή αποτελείται κατεξοχήν από τους συγκροτημένους σε ομάδες με συντεχνιακά συμφέροντα εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ  και στο Δημόσιο. Ο ίδιος ο Λοβέρδος δήλωσε ότι ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι είναι η αιτία του κακού.
            Υπονοείται, σ’ όλες τις αναλύσεις που εκπορεύονται από τα κυρίαρχα κέντρα, και σε πολλές μάλιστα ρητά δηλώνεται, ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο είναι παράσιτα, γιατί είναι αντιπαραγωγικοί και εκμεταλλευτές των άλλων εργαζομένων του ιδιωτικού.  Αυτό που παράγουν όμως οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο  δεν είναι καν εμπορεύματα, αλλά απλώς χρήσιμα πράγματα, κοινωνικά αγαθά, τα οποία δεν πωλούνται αλλά πρέπει να διατίθενται χωρίς αντίτιμο – υγεία, εκπαίδευση, μετακίνηση κλπ.
        Μ’ αυτό το σκεπτικό και στρέφουν τη μια ομάδα εργαζομένων εναντίον της άλλης και συγχρόνως εξισώνουν τα κοινωνικά αγαθά με εμπορεύματα που πωλούνται αντί αντιτίμου που περιέχει και κέρδος. Άρα, συνέπεια αυτής της εξίσωσης θα είναι ό τι θεωρούνταν μέχρι πρό τινος  κοινωνικό αγαθό  να θεωρείται πια  εμπόρευμα  που θα πρέπει να αγοράζεται.
           Αφού λοιπόν  με τη δημιουργία αυτής της  αντιπαλότητας κατάφεραν οι κυβερνώντες καίρια πλήγματα στους εργαζόμενους στο  δημόσιο τομέα, χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, τώρα στρέφονται ξεκάθαρα κατά των εργαζομένων στον  ιδιωτικό.
         Το σκεπτικό εδώ στηρίζεται  στην προϋπόθεση ότι οι χαμηλοί μισθοί  ευνοούν την ανταγωνιστικότητα και διατηρούν το ποσοστό κέρδους που συνεπάγεται διατήρηση της επιχείρησης, άρα και μείωση της ανεργίας. 
         Όσο λοιπόν βαθαίνει η κρίση η διάσπαση στους εργαζόμενους θα παίρνει την μορφή της διάκρισης ανάμεσα  σ’ αυτούς που έχουν και σ’ αυτούς που δεν έχουν εργασία και μάλιστα ο κυρίαρχος λόγος υπονοεί  ότι αυτή η διάσπαση  αποτελεί επιλογή, κατακριτέα μάλιστα,  των εργαζομένων που δεν απεμπολούν τα … προνόμια  μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης, για να επιβιώσουν οι επιχειρήσεις.
        Σαν να ξαναγυρνάμε στον 19ο αιώνα όταν οι μεγαλοαστοί έφριτταν κάθε που   οι εργάτες διεκδικούσαν τη ζωή που οι ίδιοι πίστευαν  πως ήταν αποκλειστικό τους προνόμιό και θεωρούνταν απολύτως φυσικό η ανισότητα στον τρόπο ζωής και τις προσδοκίες.
       Και τότε και τώρα οι εργοδότες τόνιζαν ότι οι εργάτες καλά θα έκαναν να  τους ευγνωμονούν  που τους έδιναν δουλειά, αφού υπήρχε ένας μεγάλος εφεδρικός  στρατός ανέργων,  που περίμεναν να πάρουν τη θέση τους.
      Βρισκόμαστε όμως στον 21ο αιώνα… 

      Βρισκόμαστε;

ΤΕΧΝΟΚΡΑΤEΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

        Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού στρέφεται κατά των πολιτικών, γιατί σύμφωνα με τη διάχυτη άποψη,  χρόνια ολόκληρα, λειτουργούσαν   με τρόπο που να εξυπηρετούν  μόνο τα συμφέροντά τους, ενώ στην καλύτερη περίπτωση φάνηκαν υποδεέστεροι των γεγονότων. Σίγουρα οι αδεξιότητες, η ακαταλληλότητα και η ιδιοτέλεια των πολιτικών προσώπων έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης  στην άσκηση  της πολιτικής.
           Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού πιστεύουμε  ότι  ανίκανοι άνθρωποι  σε θέσεις κλειδιά, πειθήνια όργανα συμφερόντων αλλότριων με εκείνα μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων, ιδίως τα δύο τελευταία χρόνια, επέβαλλαν μια πολιτική αδιέξοδη.
             Οι πολιτικοί σίγουρα  χαρακτηρίζονται για τον κομματισμό τους και τις χωρίς όρια  φιλοδοξίες οι περισσότεροι. Με το να ανάγουμε όμως  τις πολιτικές επιλογές μόνο σε προσωπικές  υπάρχει  κίνδυνος να εμπλακούμε σε ιστορίες μυστηρίου με ανθρώπους που από τη μια είναι ικανοί να αναγνωρίσουν και να εκμεταλλευτούν τις προσδοκίες και τις διαθεσιμότητες των κοινωνικών ομάδων, και μάλιστα για πολλά χρόνια, και από την άλλη να  δείχνουν αντίστοιχη ανικανότητα να ανταποκριθούν  σε στοιχειώδεις πολιτικές αναγκαιότητες.
            Η αναγωγή των όσων συμβαίνουν  μόνο σε υπόθεση ανικανότητας των πολιτικών ή σε υπόθεση συνωμοσιών και δολοπλοκιών ακυρώνει τους λαούς ως υποκείμενο της ιστορίας. Σε όλα τα χρόνια της ευμάρειας αλλά και τώρα  του μνημονίου εδώ βρισκόμασταν όλοι,  ατομικά και συλλογικά, ό καθένας στη θέση του με το ρόλο του, τη δράση του,  την ευθύνη του.
          Η δράση των πολιτικών τον τελευταίο καιρό  φαίνεται πως  μας οδηγεί σε ανατροπές ζωής τέτοιας έκτασης, που κάνει αδύνατη την αντιμετώπιση των νέων συνθηκών που διαμορφώνονται με  ατομικές δράσεις και ενέργειες. Οι αποδοκιμασίες, τα γιουχαϊσματα κλπ.  εναντίον των πολιτικών είναι απλή έκφραση δικών μας συναισθημάτων, χωρίς στόχο, απλά εκτονωτικές.  Από την άνοιξη  όμως, με τις πλατείες, έχουμε καθηλωθεί στην απλή έκφραση αγανάκτησης και μόνο μερικές νησίδες αντίστασης, όπως η απεργία στη χαλυβουργία, δείχνουν το δρόμο του αγώνα.
            Αντίθετα, οι κυβερνώντες  παροδικά υποχωρούν,  αποφασιστικά ανασυντάσσονται και ακάθεκτοι επιβάλλουν, με νέους τρόπους,  τις πολιτικές αποφάσεις που τους όρισαν.  Η απάντηση των κυρίαρχων τάξεων, κι εδώ και στην Ιταλια, στην απαξίωση των πολιτικών ήταν η θεοποίηση των τεχνοκρατών και μάλιστα παραδίδοντάς τους την διακυβέρνηση της χώρας, για να εφαρμόσουν το ίδιο πρόγραμμα που λίγο πριν εφάρμοζαν οι πολιτικοί.
          Μεγάλο τμήμα του λαού προσδοκά λύση από τον Παπαδήμο  ως τεχνοκράτη, ως ειδικό.  Παραβλέπει ότι κι αυτός, όπως και ο προηγούμενος πρωθυπουργός, εφαρμόζει πολιτική  που του έχει υπαγορευθεί από το κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα και ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πως οι στόχοι του θα επιτευχθούν με τη σιωπηρή η εικαζόμενη συγκατάθεση της πλειοψηφίας του πληθυσμού.
         Συγχρόνως, επιδιώκοντας την απολιτικοποίηση της όλης κατάστασης, ο Παπαδήμος   συμπεριφέρεται σαν να μην  έχει μια πραγματική  πολιτική βούληση, δήθεν κάνει διάγνωση της κατάστασης και με βάση αυτή αντλεί τα συμπεράσματά του που υπαγορεύουν τις αποφάσεις του. Κι όμως  το έργο του είναι σαφώς πολιτικό, ακόμα κι αν η κυβέρνησή του αποτελούνταν μόνο από τεχνοκράτες, αφού το έργο του αφορά σε προβλήματα της κοινωνίας μέσω της άσκησης της εξουσίας.
            Η όλη αντίληψη που τα κυρίαρχα μέσα επικοινωνίας, στην προσπάθειά τους να στηρίξουν τον Παπαδήμο, θέλουν να υποβάλλουν είναι η άρνηση για οποιαδήποτε συνολική  πολιτική ερμηνεία της όλης κατάστασης, υπογραμμίζοντας  συνεχώς την οικονομίστικη προοπτική, τονίζοντας τη σημασία του ορθού λόγου- όλες οι αποφάσεις  είναι για «εξορθολογισμό» του δημόσιου βίου. 

           Και φυσικά οι πολιτικές ιδεολογίες είναι ξεπερασμένες.  Ο Παπαδήμος δεν θεμελιώνει  την εξουσία του σε μια πολιτική ιδεολογία ουτε στην χαρισματικότητα, που μάλιστα δεν συμβαδίζει με τη λογική, αλλά  ως ειδικός θα διαχειριστεί την κρίση. Και δεν υπάρχει παρά μόνο μια ορθή λύση, μόνο μια στάση που αρμόζει στα δεδομένα του προβλήματος που συνθέτουν η πολιτική, η οικονομική και η κοινωνική πραγματικότητα, αυτή που θα προτείνει ο ειδικός.
           Η σχεδόν μηχανιστική αντίληψη που ο τεχνοκράτης προκρίνει     για την κοινωνία,  την περιορίζει σ’ ένα κόσμο σχέσεων ισχύος και αντιτιθέμενων συμφερόντων, σε προσωπικό η το πολύ επαγγελματικό επίπεδο,  που ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός μας,  η νέα πεφωτισμένη δεσποτεία, σε ρόλο διαιτητή, θα επιχειρήσει να εξομαλύνει,  επικαλούμενος την αρχή της συνεννόησης, ενώ θα προσπαθήσει να ελαχιστοποιήσει τους αστάθμητους παράγοντες.
            Στον καιρό της ευμάρειας όλοι ετούτοι οι τεχνοκράτες χάνονταν στον ατέλειωτο λαβύρινθο βελτίωσης των επιδόσεων που οδηγούσε στην αέναη αύξηση της παραγωγής, του βιοτικού επιπέδου κλπ. Η θριαμβευτική αυτή φρασεολογία ηχεί πια ψεύτικη, παρόλο που γίνεται προσπάθεια να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα – ανεπιτυχώς.  
           Οι συνεχείς όμως  αποσπασματικές οικονομικές  αναλύσεις, οι επίμονες λεπτομερείς πληροφορίες για το ακριβές ποσόν του χρέους ή των τόκων,  κλπ. γενικά η πριμοδότηση  θεμάτων πολύ εξειδικευμένου ενδιαφέροντος αποτρέπουν  τη συνολικότερη προσέγγιση της όλης κατάστασης, που είναι θέμα πολιτικής και ταξικής σύγκρουσης.
           Ενώ ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός μας  θέλει να «υπερίπταται» των ιδεολογικών συστημάτων και φέρεται να ενδιαφέρεται μόνο για την αποτελεσματικότητα του,  η αδυναμία του να συγκαλύψει τους πραγματικούς του στόχους, τον κάνουν να καταφεύγει σε … υπερβατικού νοήματος φρασεολογία. «Για μένα κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της χώρας» δηλώνει.
          Η διαφορά ενός τεχνοκράτη από έναν ιεραπόστολο να υποθέσουμε ότι είναι  το αντικείμενο της σωτηρίας; Για χώρα ενδιαφέρεται ο τεχνοκράτης, για ψυχή ο ιεραπόστολος. Τα αποτελέσματα της δράσης του ιεραποστόλου τα βίωσαν οι λαοί εκτός Ευρώπης.
         Περιμένουμε κι εμείς να αποκτήσουμε τη γνώση δια της βιωματικής μάθησης πριν αντιδράσουμε;

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΔΗΜΟ

         Τις τελευταίες μέρες ιστορικές αποφάσεις παίρνονται, σημαδιακές συμμαχίες γίνονται  εν ονόματι μιας κατ’  ουσίαν  υπερβατικής έννοιας, της σωτηρίας και μάλιστα  του έθνους,  το πολιτικό νόημα του οποίου ταυτίζεται με εκείνο το προ πεντηκονταετίας.  Τους τελευταίους μήνες  η επανεθνικοποίηση της πολιτικής αποτελεί νομιμοποιητική λειτουργία σε δυο επίπεδα: τη νομιμοποίηση  της άκρας δεξιάς ως πολιτικού σχήματος εξουσίας ικανού να διαχειριστεί την πολιτική εξουσία μέσα στο κράτος  και την νομιμοποίηση ενεργειών και αποφάσεων, ανεξάρτητα από πού εκπορεύονται,  που βρίσκονται πέρα και σε πλάγια σύγκρουση με θεσμούς.

         Η κυβέρνηση χαρακτηρίζεται  εθνικής σωτηρίας  και διακηρύττει τον τεχνικό-μεταβατικό χαρακτήρα της, για να αντιμετωπίσει κρίσιμα προβλήματα, τα οποία όμως απαιτούν πρωτοβουλίες και αποφάσεις με μακροχρόνιες πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις. Για χάρη αυτού του άμεσου και κρίσιμου  κινδύνου για τη χώρα, η αόριστη ύπαρξη της οποίας σχεδόν διαχωρίζεται από αυτήν των κατοίκων της, απαιτείται η μέγιστη κοινωνικοπολιτική συναίνεση και η απόρριψη κάθε αναφοράς σε ταξική πάλη. Όλα για το έθνος.

          Οι προγραμματικές δηλώσεις του Παπαδήμου για την ανάγκη της συστράτευσης, της ενότητας και δικαίωσης  των θυσιών του ελληνικού λαού δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουν τα αντίστοιχα λόγια του Παπανδρέου για εθνική ανάγκη και θυσίες του ελληνικού λαού στο διάγγελμά του από το Καστελόριζο. Η σύνδεση ανάμεσα στο Καστελόριζο και τη Βουλή των τελευταίων ημερών είναι άμεση και ευθεία.

         Τότε, δημοσιεύτηκε Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, 9/05/2010, δημοσκόπηση της Κάπα Research  κατά την οποία το 55,2% των πολιτών δήλωσε ότι δέχεται το πακέτο στήριξης,  το 44,6% το απορρίπτει Το 56,3% προτιμούσε την περικοπή των μισθών από τη χρεοκοπία της χώρας ενώ το 71,3% καλούσε  τα κόμματα να λειτουργήσουν σε κλίμα συναίνεσης

         Σε αντίστοιχη δημοσκόπηση για την κυβέρνηση Παπαδήμου, πάλι της Κάπα Research που διενεργήθηκε για το  Βήμα της Κυριακής, 13/11/2011, το 78% κρίνει «θετικό ή μάλλον θετικό» βήμα τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, ενώ το 20% εμφανίζεται «αρνητικό ή μάλλον αρνητικό.  Όσον αφορά στα συναισθήματα που δημιούργησε η συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας υπό τον Λουκά Παπαδήμο το 42,2% απάντησε ελπίδα, το 17,4% ηρεμία, το 8,6% ανησυχία, το 8,5% αδιαφορία, το 7,5% οργή και μόλις το 5,4% απαισιοδοξία και φόβο.

        Ενάμισης χρόνος κινητοποιήσεων, άγριας φορολόγησης, ανεργίας κατέληξε στην πραγμάτωση αυτού που το 71% του λαού το 2010 απαιτούσε,   μια κυβέρνηση συνεργασίας, λεπτομέρεια φαίνεται για τη μεγάλη πλειοψηφία ποιοι είναι οι συνεργαζόμενοι και η μεγάλη πλειοψηφία το βλέπει θετικά. Ακόμα λοιπόν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού επενδύουν σε χαρακτηριζόμενους τεχνοκράτες, πιστεύοντας μάλιστα και το παραμύθι της πολιτικής   παρθενογένεσης  τους.

       Όλα δείχνουν ότι  οι συνειδήσεις μας, οι σκέψεις μας έχουν αλωθεί. Αφού οι μηχανισμοί διαμόρφωσης  κοινής γνώμης αλώθηκαν από πολυποίκιλα κέντρα εξουσίας,   οι ευαισθησίες μας, οι παραστάσεις μας, οι ιδεολογίες μας χειραγωγούνται και καθοδηγούνται  πλέον εύκολα.

       Σε όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, βλέποντάς τα εκ των υστέρων, εντυπωσιάζεται κανείς από τη δεκτικότητά μας να πραγματωθεί αυτός ο στόχος,  δηλ. η εμπορευματοποίηση συμβόλων και ιδεών, η  χειραγώγηση του φαντασιακού μας κόσμου. Ακόμα κι  όταν αυτός ο στόχος,  κάποιες φορές ήταν ευκρινής, αδιαφορούσαμε, αρκεί  τα μέσα που χρησιμοποιούσε να εγγράφονταν στο πεδίο του μοντέρνου

        Δεν αισθανθήκαμε τότε, στον καιρό της ευμάρειας, την απειλή, αλλά το ανησυχητικό είναι ότι ούτε και τώρα, στον καιρό της ανάγκης, δεν αναγνωρίζουμε την σαρωτική επέλαση όλων αυτών  που τους αφήσαμε να κυριεύσουν μαζί με τη ζωή μας και τη σκέψη μας.

       Ενάμιση χρόνο μετά το μνημόνιο και τις συμφορές που έχει προκαλέσει η πολιτική που ακολουθήθηκε, συνεχίζει να  βγαίνει από το πλειοψηφικό κομμάτι του λαού  σαν μόνο υπαρκτό και συγκεκριμένο αίτημα η αντικειμενική, τεχνοκρατική, άντε και διορατική διαχείριση της πολιτικής εξουσίας.

       Με αυτό το δεδομένο  είναι δύσκολο να πει κανείς πια ποιες μορφές, ποιες κατευθύνσεις θα πάρει η αντιπαλότητα με την εξουσία, που εκ των πραγμάτων η εφαρμογή των αποφάσεων της 26^ης Οκτωβρίου θα πυροδοτήσει. Οι οικονομικοί και κοινωνικοί όροι  ύπαρξης που θα διαμορφωθούν θα τροφοδοτούν ολοένα και πιο αυξανόμενη δυσαρέσκεια, που θα παίρνει ίσως και  εκρηκτικές διαστάσεις, αλλά όχι και απαραίτητα τη μορφή κοινωνικής πάλης.

       Ο μικροαστικός-μεσοαστικός κόσμος που θα αισθανθεί  βαθιά πόσο μη προνομιούχος είναι πια, καθώς το έδαφος θα χάνεται κάτω από τα πόδια του δεν θα είναι  και πολύ δύσκολο να μετατοπιστεί σε συντηρητικότερες επιλογές, η συνεχής επίκληση του έθνους  βοηθά σ' αυτή την κατεύθυνση,  αρκεί οι υποσχέσεις να ταιριάζουν καλύτερα στις κοινωνικές του  προσδοκίες και να μη χρειάζεται να αγωνιστεί γι’  αυτό διακινδυνεύοντας.

       Την ίδια στιγμή, η πίεση από το εσωτερικό και εξωτερικό για κυβέρνηση συνεργασίας, που προσπαθεί να  συσκοτίσει την οικονομική και πολιτική ταύτιση με  τα χρηματοπιστωτικά κέντρα και δίνει  παράταση ανοχής, ανοίγει  το δρόμο για νόθευση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και επιλογές διακυβέρνησης σε ολοένα και πιο ολοκληρωτικές μορφές.

Ο κλοιός σφίγγει….