Την προηγούμενη Παρασκευή, επέτειο των δυο χρόνων από το προδιαγεγραμμένο
έγκλημα των Τεμπών, πλημμύρισαν οι δρόμοι και οι πλατείες όλης της Ελλάδας, και σε πόλεις του εξωτερικού όπου υπήρχαν Έλληνες,
από άπειρα πλήθη που διεκδικούσαν δικαιοσύνη. Οι δρόμοι των πόλεων και πάλι
φαίνεται να παίζουν τον κεντρικό ρόλο
που χρόνια τώρα παίζουν στις ζωές και τις αναμνήσεις των κατοίκων τους.
Οι δρόμοι, οι πιο θεμελιώδεις κοινόχρηστοι δημόσιοι χώροι αυτόν τον καιρό που
ξεχύνονται οι άνθρωποι να διαμαρτυρηθούν για το έγκλημα των Τεμπών μοιάζει να
ξαναποκτούν την πολιτική και κοινωνική τους σημασία, χώροι για εορτασμούς και
εξεγέρσεις. Δεν είναι πια μόνο ο κύριος και σχεδόν αποκλειστικός τομέας
αυτοκινήτων, αλλά γίνονται τόποι για να
εκφραστεί δημόσια η λαϊκή διαμαρτυρία, γίνονται τόποι όπου δημιουργούνται
σχέσεις συναδέλφωσης και αλληλεγγύης. Είναι εκεί όπου η πόλη εκφράζει τη
λειτουργία της ως συλλογικό πολιτικό σώμα, ξεπερνώντας τον κατακερματισμό του
δημόσιου χώρου σε πολυκαταστήματα και καφέ, όπου ο καταναλωτισμός είναι το μόνο
που συνδέει τους κατοίκους.
Κι αυτή
τη φορά δεν ήταν μόνο μεγάλο το πλήθος, αλλά και το πάθος συνδικάτων, μαζικών
φορέων και οργανώσεων, με την απεργία να γίνεται αισθητή στους δρόμους των κλειστών
καταστημάτων και η συγκέντρωση να εξελίσσεται σε μέγιστη πολιτική πράξη των εργαζομένων.
Η συμπύκνωση στο έγκλημα των Τεμπών όλων των κακοδαιμονιών ενός καπιταλιστικού
συστήματος που η αλαζονεία της πεποίθησης για ανυπαρξία απειλητικού αντιπάλου εκτοξεύει
τον κυνισμό του και την εγκληματική του δράση για χάρη των συμφερόντων του, έκανε
ορατή σχεδόν στο σύνολο των εργαζομένων την περιφρόνησή του γι’ αυτούς και τις ζωές
τους. Και καθώς 15 χρόνια μετά την επιβολή των μνημονίων τα μέσα ζωής
συνεχίζουν, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, να γίνονται δύσκολα, οι
δρόμοι των πόλεων επιτέλους
καταλαμβάνονται από τους κατοίκους τους αντιδρώντας και διαμαρτυρόμενοι «στα
ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» με μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, ίσως τις μεγαλύτερες
από την μεταπολίτευση.
Αυτή τη φορά όμως ο πρωθυπουργός δεν έσκυψε το
κεφάλι, όπως μετά την προηγούμενη μεγάλη διαμαρτυρία στις 26 Ιανουαρίου, δεν
προσπάθησε μέσα από μια συνέντευξη απολογούμενος να δικαιολογηθεί, αποδίδοντας τα
πάντα στην άγνοιά του, μη συνειδητοποιώντας ή και αδιαφορώντας για την
υπονόμευση του όποιου κύρους του
εξασφάλιζε ο θεσμικός του ρόλος. Αυτή τη φορά αρκέστηκε, για να ελέγχει πλήρως
το λόγο του, σε διαδικτυακή ανακοίνωση, παραποιώντας και αντιστρέφοντας πλήρως
το μήνυμα του ατελείωτου πλήθους που διαδήλωνε. Με θρασύτητα ερμήνευσε αυτήν τη
μεγαλειώδη διαμαρτυρία σαν αίτημα για να συνεχίσει και να επιταχύνει η κυβέρνηση το αναπτυξιακό της έργο, φτάνοντας
μάλιστα τον κυνισμό του στα άκρα με την υιοθέτηση και του συνθήματος που κυριαρχεί
στη χώρα για να μην υπάρξουν άλλα Τέμπη, όταν στο κείμενό του καταλήγει «Για να μην
ξεχάσουμε τα Τέμπη. Αλλά και να μην τα ξαναζήσουμε ποτέ». Εκχυδαΐζοντας κάθε
πολιτική σκέψη, αναφέρθηκε στη δύναμη που απέδειξε ότι έχει η «Δημοκρατία
μας» μ’ αυτές τις διαδηλώσεις, όταν ο ίδιος
και η διακυβέρνησή του έξι χρόνια τώρα την έχει προδώσει με τις αδιαφανείς
διαδικασίες ανάθεσης έργων, τις υποκλοπές, την ασύστολη χειραγώγηση της ενημέρωσης,
τις επεμβάσεις στη Δικαιοσύνη κλπ. Με όλες της τις πράξεις αυτά τα χρόνια η
κυβέρνηση της Ν.Δ ξέσκισε, συμπληρώνοντας το έργο των προηγούμενων, το ψέμα ενός
πολιτεύματος που καμάρωνε για την φιλελευθεροποίησή του, όσο βέβαια οι
καταχρήσεις του μπορούσαν να πραγματοποιούνται ελεύθερα. Όποτε όμως χρειαζόταν η
κρατική δύναμη για να τις εξασφαλίσει, τότε ο φιλελευθερισμός μετατρέπονταν σε
φασιστικές πρακτικές, όπως οι υποκλοπές ή η χειραγώγηση της δικαιοσύνης.
Όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης όλα
τα αστικά κόμματα ξεντύθηκαν, άλλο νωρίτερα άλλο αργότερα, από το πολιτικό
σχήμα με το οποίο διαφήμιζαν τη διαφορετική τους δήθεν πολιτική πρόταση, αφού
όλα εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Το ΠΑΣΟΚ προσχώρησε στο
ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ αντικατέστησε το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ επεκτάθηκε στο ΠΑΣΟΚ, η Ελληνική
Λύση αγκαλιάζεται με τη Ν.Δ Κάθε ένα από τα κόμματα εξουσίας όταν εκπλήρωναν το ρόλο τους φρόντιζαν
να αποζημιωθούν για ό,τι άφησαν με το να φιλοξενηθούν στο διπλανό μαγαζί και να
υπηρετούν τα αντίπαλα πάθη, προβάλλοντας το απολιτικό και την ελεύθερη, ατομικιστική
σκέψη, εξασφαλίζοντας έτσι τη διαιώνιση μιας εύρυθμης κοινοβουλευτικής
δημοκρατίας με διαφορετικές πολιτικές προτάσεις.
Και τώρα
φάνηκε το αδιέξοδο και αναρωτιούνται για
όλο αυτό το πλήθος που διαδηλώνει και προσπαθούν να χειραγωγήσουν αυτήν την
οργή που εκφράστηκε για το έγκλημα των
Τεμπών. Είναι που δεκαετίες τώρα ένας ολόκληρος λαός όλα όσα είχε πιστέψει
έχουν συντριφτεί. Κάθε πίστη σε κάτι σταθερό και δίκαιο τα ίδια τα αστικά κόμματα
την αποκρούσανε και αποκάλυψαν ότι ήταν ένα χυδαίο ψέμα για παραπλάνηση. Και
είναι σαν όλο αυτό το πλήθος χρόνια τώρα να είχε κλειστεί στους τοίχους μιας
σκοτεινής φυλακής γυμνής από ελπίδες. Και τα Τέμπη σαν να ελευθέρωσαν την οργή
εναντίον αυτών που του έκλεισαν σε τοίχοι
που τους έπνιγαν, εναντίον αυτής της ανόητης ηρεμίας, της τάξης, της ασφάλειας που τους
υπόσχονταν, ενώ τους αφαίμασσαν τη ζωή. Κι ο κόσμος που είχε κυρτωμένη τη ράχη
του κάτω από το βάρος μιας προνομιούχας τάξης και υπέμενε την αλλαγή καβαλάρη ελπίζοντας
μάταια σε βελτίωση των συνθηκών ζωής του φαίνεται σαν να σηκώνει κεφάλι, ν’
αποκτά τη χαμένη αξιοπρέπεια που χάθηκε κάπου ανάμεσα στο φόβο για το μέλλον
και την μέριμνα για το παρόν.
Κι αν ο
προβληματισμός παραμένει για την εξέλιξη αυτών των κινητοποιήσεων, για τα
αιτήματα που θα πρέπει να προβληθούν, για τις επόμενες δράσεις που θα
οργανωθούν είναι περισσότερο γιατί η μεγάλη μάζα του κόσμου εναγωνίως αναζητεί
τη δικαιοσύνη στους θεσμούς εκείνους που κατασκευάστηκαν έτσι που να μην
αγγίζουν τα ιερά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της παραγωγής, τα κέρδη
και την εκμετάλλευση των εργαζομένων, απαιτώντας τη σωστή λειτουργία τους. Γι’
αυτό και η κυβέρνηση με τα αδελφά κόμματα εξουσίας ή αντιπολίτευσης μπορεί υποκριτικά
μετά την έκφραση της λαϊκής οργής να
συναινεί σε διερεύνηση ενεργειών κυβερνητικών προσώπων, πιστεύοντας στην
εκτόνωση και χειραγώγηση των λαϊκών διεκδικήσεων.
Γιατί η κυρίαρχη
προπαγάνδα επιμένει να δείχνει τον τοίχο στον οποίο δεν μπορούν παρά να
σταματήσουν οι λαϊκές κινητοποιήσεις, δηλ. στους θεσμούς του κοινοβουλίου και της
δικαιοσύνης. Γι’ αυτήν, η Δημοκρατία είναι ένα αξίωμα. Οι καταχτήσεις της έχουν
το αυταπόδειχτο ενός θεωρήματος και είναι πέρα από τη λογική να μην το αποδεχτεί
κανείς. Και οι ατασθαλίες, ακόμα και ο πόλεμος, είναι μέρος της απόδειξης.
Τελεία. Δεν υπάρχει τίποτε πέρα από την αστική δημοκρατία.
Γι’ αυτό και εκτός από τους κομμουνιστές
κανείς πια δεν μιλά για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και γι’ αυτό
και ο λόγος τους δεν βρίσκει παρά ελάχιστες δημόσιες διαδρομές για ν’ ακουστεί.
Κι επειδή είναι οι κομμουνιστές που κάνουν την επίπονη δουλειά του μυρμηγκιού,
οργανώνοντας και περιφρουρώντας απεργίες, γι’ αυτό από το δημόσιο λόγο που
θέλει να χειραγωγεί έχουν αποκλειστεί. Γιατί είναι το κομμουνιστικό όραμα που
δείχνει το χτίσιμο ενός καινούργιου κόσμου και αναδεικνύει και την προοπτική
των αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Ενώ η κυρίαρχη προπαγάνδα πρέπει να πείσει και
πάλι ή να εκφοβίσει για τη διάρκεια ενός κόσμου στηριγμένου πάνω στις συμβάσεις
μικρών και μεγάλων εγκλημάτων για τα κέρδη και σε μια ηλιθιότητα που περνιέται
για εξυπνάδα, επειδή κατέχει την εξουσία.
