ΚΙ ΕΝΩ ΣΤΗ ΓΑΖΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ

 

Στο μικρόκοσμο του δικού μας σύμπαντος που εκτείνεται στα όρια της Ελλάδας, οι προσπάθειες δημιουργίας ενός εικονικού κόσμου όπου η Ελλάδα αναπτύσσεται, επεμβαίνει στα παγκόσμια πράγματα, θριαμβεύει δεν περιορίζονται μόνο στις ανακοινώσεις της κυβέρνησης, αλλά συμβάλλουν με τις επιλεκτικές τους ειδήσεις   δημοσιογράφοι όπως και τα έργα και ημέρες των  υπόλοιπων  αστικών κομμάτων.  

        Αμέτρητες λοιπόν οι  ασήμαντες πληροφορίες και τα κουτσομπολιά που συνεχίζουν να  μας κατακλύζουν για τα τεκταινόμενα ενός κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ, που εκτέλεσε την αποστολή του για την ενίσχυση του κυρίαρχου συστήματος και τώρα θα πρέπει να αναδιοργανωθεί είτε διαλυόμενο είτε συγχωνευόμενο με άλλα είτε μεταλλασσόμενο. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι πληροφορίες για τις αποφάσεις και δράσεις της κυβέρνησης που θέλουν να ορίσουν και να καθορίσουν τις ζωές μας, μοιράζοντας υποσχέσεις  και δημιουργώντας ψευδαισθήσεις. Έτσι, πατώντας πάνω στον κοινωνικό αυτοματισμό δικαιολογείται από κυβέρνηση και παρατρεχάμενους δημοσιογράφους το νομοσχέδιο για τη φορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αυτοαπασχολούμενων, με τον απώτερο στόχο  τη διάλυσή τους και ενίσχυση των μεγάλων εταιρειών με φτηνούς μισθωτούς. Ακόμα και το φιάσκο με την επίσκεψη του πρωθυπουργού  Κ. Μητσοτάκη στο Λονδίνο και τη συνάντηση που ακύρωσε τελευταία στιγμή ο Βρετανός πρωθυπουργός Ρ. Σούνακ, γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί σαν έκφραση αδυναμίας του  Ρ. Σούνακ   και κυριαρχίας του Κ. Μητσοτάκη που είναι αυτός που εκθέτει τον πανικό της βρετανικής κυβέρνησης. Παραβλέποντας βέβαια ότι αυτή η απαράδεκτη συμπεριφορά του βρετανού πρωθυπουργού θα ήταν αδιανόητο να εκδηλωθεί σε ηγέτη χώρας θεωρούμενης ισότιμης.  

          Στην πραγματικότητα όμως η ακρίβεια τραβά την ανηφόρα, που υπόσχεται θεραπεία της η κυβέρνηση  με επιδόματα ή πρόστιμα για την αισχροκέρδεια,  η δημόσια υγεία πνέει τα λοίσθια, αδύναμη, ως υποχρηματοδοτούμενη, να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των ανθρώπων που προσφεύγουν σ’ αυτή, ενώ πνίγουν στην αφάνεια οι δημοσιογράφοι τις διαμαρτυρίες των γιατρών,  οι πόλεμοι στην Ουκρανία και Γάζα συνεχίζονται. Και η πολιτική μας ηγεσία σύσσωμη συντάσσεται με τη …σωστή πλευρά της Ιστορίας είτε στέλνοντας όπλα στην Ουκρανία είτε με επισκέψεις στο Ισραήλ και με  συνεχείς αναφορές στο δίκαιο της αυτοάμυνας του Ισραήλ.

          Η καπιταλιστική Δύση με τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια συνεχίζει να υποστηρίζει τα εγκλήματα του Ισραήλ και οι δυτικοί πολιτικοί, μαζί με τους δικούς μας,  μπαίνουν στην ουρά για να το επιδοκιμάσουν, ενώ φωτογραφίες και βίντεο από την κατεστραμμένη Γάζα, που έχουν πληθύνει τώρα με την ολιγοήμερη κατάπαυση του πυρός,  αποτυπώνουν τις θηριωδίες του. Η λωρίδα της Γάζας είναι πια ένας σωρός από ερείπια. Σπίτια γκρεμισμένα από όπου οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να βγουν, κτίρια που κονιορτοποιήθηκαν, δεν εξαιρέθηκαν ούτε τα νοσοκομεία, ενώ άνθρωποι κρύβονταν σ’ αυτά  ψάχνοντας καταφύγιο. Εικόνες που συνοψίζουν τον 21^ο αι.

          Δεν είναι διατεθειμένη η Δύση, δηλ. οι ΗΠΑ με τους δορυφόρους της,  να θέσει υπόλογο το Ισραήλ για παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου. Θεωρώντας το θύμα, με επίκληση πάντα του ολοκαυτώματος και βαφτίζοντας τρομοκρατία κάθε αντίσταση των Παλαιστινίων στις βαρβαρότητές του, το αντιμετωπίζουν ως sui generis περίπτωση που αποκλείει τη λογοδοσία. Οι επανειλημμένες παραβιάσεις του ανθρωπιστικού δικαίου, οι επιθέσεις τους στη Γάζα, οι εποικισμοί στη Δυτ. Όχθη, η εφαρμογή του  απαρτχάιντ, η προσάρτηση εδάφους παρουσιάζονται ως ενέργειες στα πλαίσια της αυτοάμυνάς του.

           Βλέπουμε μια μαζική και άνευ προηγουμένου επίθεση σε όλους τους θεσμούς που αποσκοπούν στη διατήρηση του διεθνούς δικαίου, στον ίδιο το ΟΗΕ, ακόμα και με φυσική καταστροφή των υποδομών του στη Γάζα και σκοτωμούς  των εργαζομένων του, και καταπάτηση των νόμων και αρχών που δημιουργήθηκαν για να υπερασπιστούν και να εκπροσωπήσουν, τόσο από το Ισραήλ όσο και τον υποστηρικτή τους τις ΗΠΑ. Οι οποίοι υπερασπίζονται μαζί με τους συμμάχους τους εκείνη την τάξη και σύστημα που είναι προς το συμφέρον τους.

          Η απανθρωποίηση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ γίνεται φανερή όχι μόνο από τις ενέργειές τους, αλλά και από το λόγο τους που ο ρατσισμός  του πραγματικά σοκάρει. Το Ισραήλ με την εύνοια των ΗΠΑ ζει στο δικό του σύμπαν  που κανονικοποιεί την καταπίεση και κακοποίηση των Παλαιστινίων και ο βάρβαρος τρόπος που τους φέρεται σαν να μην είναι άνθρωποι, για το Ισραήλ εκφράζει απλώς τον τυπικό τρόπο που βλέπει τα πράγματα. Η Δύση με την υποστήριξη της στο Ισραήλ νομιμοποιεί τη συλλογική τιμωρία του λαού της Γάζας, επειδή εξέλεξαν τη Χαμάς, παραβιάζοντας κάθε κανόνα του Διεθνούς Δικαίου που συντάχτηκε μετά τις θηριωδίες του Β παγκόσμιου πολέμου. Και πριν τη δολοφονία χιλιάδων, οι κάτοικοι της Γάζας, στερούνταν τις πιο βασικές ελευθερίες, όπως το δικαίωμα στην κυκλοφορία, πρόσβαση σε κατάλληλη υγειονομική περίθαλψη, πρόσβαση σε πόσιμο νερό, τη χρήση ηλεκτρικής ενέργειας για μεγάλο μέρος της ημέρας. Και όμως κανείς στη λεγόμενη διεθνή κοινότητα δεν έχει προσέξει ότι αυτό που κάνει το Ισραήλ είναι ο ορισμός της συλλογικής τιμωρίας. Το εγχειρίδιο των κανόνων για το Διεθνές Δίκαιο ξαναγράφεται από το Ισραήλ με τη συνδρομή της ιμπεριαλιστικής Δύσης.

          Αυτή η προσέγγιση του παλαιστινιακού δράματος από τη Δύση, από τη μια επιδοκιμασίες για τη γενοκτονική ισραηλινή πολιτική έναντι της Γάζας και από την άλλη απόπειρα κατάπνιξης κάθε διαφωνίας χαρακτηρίζοντας την μάλιστα ως αντισημιτισμό είναι η νέα σκευή με την οποία αρχίζει η φασίζουσα πολιτική να εγκαθίσταται ανά την καπιταλιστική Δύση. Η χρόνια διολίσθηση σε φασίζουσες  πρακτικές μορφοποιείται όλο και πιο ξεκάθαρα. Ο αντικομμουνισμός της ΕΕ δείχνει το μόνιμο εχθρό του καπιταλισμού, τον κομμουνισμό, η  στοχοποίηση των αράβων ονοματίζει τον νέο αποδιοπομπαίο τράγο, τον ισλαμικό κίνδυνο, η ευκαμψία των εργαζομένων προς την κυρίαρχη τάξη οδηγεί σε εκκλήσεις βοήθειας και απόγνωση. Δημιουργείται το υπόβαθρο για να στηριχτεί ο φασισμός όταν τον χρειαστεί η κυρίαρχη τάξη.

           Οι λαοί που διαδηλώνουν ενάντια στις θηριωδίες του Ισραήλ και εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους Παλαιστίνιους είναι το αισιόδοξο μήνυμα ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό και στη δολοφονική πολιτική της κυρίαρχης τάξης των καπιταλιστών.

ΠΑΛΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ

 

Στην Αργεντινή το εκλογικό σώμα ψήφισε πρόεδρο τον ακροδεξιό Μιλέι, ενώ στην Ολλανδία πλειοψήφησε  το  κόμμα του ακροδεξιού Γκέρτ Βίλντερς. Στο Δουβλίνο, με  αφορμή επίθεση με μαχαίρι εναντίον παιδιών, όταν διαδίδεται πληροφορία ότι ο δράστης είναι μετανάστης μουσουλμάνος το ξέσπασμα βίας,  που περιλάμβανε  καταστροφές και πλιάτσικο στην πόλη, από ομάδες τις οποίες ο αρχηγός της αστυνομίας χαρακτήρισε χούλιγκαν που οδηγούνται από την ακροδεξιά ιδεολογία, ήταν απρόσμενο και τεράστιο. Η φασιστική και ακροδεξιά ιδεολογία από την πολιτική ηγεσία των αστικών δημοκρατιών μας συνεχίζει να αποκηρύσσεται. Όπως λοιπόν κάθε φορά που η ακροδεξιά εκλέγεται ή   πλησιάζει επικίνδυνα  να ασκήσει πολιτική εξουσία ξαναρχίζουν οι αναλύσεις επί αναλύσεων περιγράφοντας το φαινόμενο και  επαναλαμβάνονται οι εκφράσεις ανησυχίας γι’ αυτό όπως και οι προσπάθειες διαφοροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος από αυτήν.  

       Ακροδεξιές επιλογές μοιάζουν να  προέρχονται από απόγνωση. Είτε στην Αργεντινή που μοιάζει να ψήφισαν ενάντια στα οικονομικά τους συμφέροντα από αντίδραση σε ένα status quo καταστροφικό για την εργατική τάξη είτε στην Ιρλανδία  που οι οικονομικές ανισότητες ευνοούν το ρατσισμό είτε στην Ολλανδία της ευμάρειας που το κυρίαρχο σύστημα έχει αποδεχτεί τους μετανάστες ως απειλή εστιάζοντας σ’ αυτούς σαν αιτία  κάθε αποτυχίας του. Παντού το κυρίαρχο σύστημα  κατευθύνει  το εκλογικό σώμα σε ακροδεξιές επιλογές. Αυτό που εκφράζεται στις κάλπες είναι κούραση, μια ψήφος διαμαρτυρίας ενάντια σε μια πολιτική ηγεσία που συστηματικά αφαιρεί όλα τα δικαιώματα και  ασκεί στην πραγματικότητα μια ακροδεξιά πολιτική επενδυμένη με ανθρωπιστική φρασεολογία. Ο πόνος από την παρατεταμένη και επιδεινούμενη οικονομική κρίση που δεν αφήνει καμιά διέξοδο οδηγεί σε επιλογές που διαφημίζονται για  αντισυστημικές, χρεώνοντας τα αδιέξοδα στο γείτονα μετανάστη ή τον διεφθαρμένο δημόσιο υπάλληλο ή τον φοροφυγά επαγγελματία.  Μόνο όπου υπάρχει ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που αντιστέκεται αυτή η ακροδεξιά ή φασιστική στροφή δεν έχει ελπίδα. Γι’ αυτό και είναι σημαντική η ύπαρξη του Κομμουνιστικού Κόμματος που το οργανώνει και κατευθύνει.  

         Και στη χώρα μας,  τα αστικά πολιτικά κόμματα που όλα τους συνδέονται με την παρακμή της, αφού αυτά έχουν αναλάβει την καπιταλιστική διαχείριση, δυσκολεύονται να πείσουν. Γι’ αυτό  κάθε φορά θα πρέπει να μεταλλάσσονται ή να κλωνοποιούνται υποκρινόμενα αντισυστημικότητα ή εθνικισμό για να παραπλανούν. Η τελευταία, επιτυχής προσπάθεια παραπλάνησης ήταν η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφού εκτέλεσε το ρόλο του, εγκλωβισμού και αποδυνάμωσης λαϊκών αντιδράσεων για αποδοχή και συναίνεση στις επιβαλλόμενες πολιτικές επιλογές, δεν έχει και πολλούς λόγους να συνεχίζει την παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό, αφού πια δεν πείθει. Γι’ αυτό και τεμαχίζεται  εν μέσω ξεκατινιάσματος, με το εναπομείναν αναγνωρισμένο ως ΣΥΡΙΖΑ στη βουλή τμήμα του να παριστάνει την αξιωματική αντιπολίτευση με τον αγνώστου ταυτότητας πρόεδρό του Κασσελάκη να συνεχίζει εξαγγελίες για το μέλλον του κόμματος  σε μορφή σχολικής έκθεσης ιδεών. Και τα υπόλοιπα κομμάτια του επιχειρούν, ψελλίζοντας περί αριστεράς και αξιών, να επαναλάβουν το αφήγημα που  ο πρώην πρόεδρος Α. Τσίπρας  χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τόσο ασύστολα.

         Κι εν τω μεταξύ, παραπλανώντας και η Ν.Δ υπόσχεται οικονομική ευεξία τα επόμενα χρόνια. Προς το παρόν βέβαια  επιδεικνύει ένα φιλάνθρωπο προφίλ με το μοίρασμα επιδομάτων για οικονομικά ευάλωτους που συνοδεύονται από δανεική αριστερή ρητορική. Ακόμα και η νέα φορολογική επιδρομή που συνέπειά της θα είναι «ο θάνατος του εμποράκου» επενδύεται με φιλεργατικά χαρακτηριστικά. Ότι και καλά η φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων επαγγελματιών στερεί πόρους από παιδεία ή υγεία, ότι δεν είναι ηθικό να μην κατανέμονται εξίσου τα φορολογικά βάρη, πάντα βέβαια ξεχνώντας το μεγάλο κεφάλαιο που δεν φορολογείται ή στην καλύτερη περίπτωση αφήνεται στην καλή του πρόθεση, όπως η εθελοντική εισφορά των 40 εκατομμυρίων των εφοπλιστών που νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Συγχρόνως, συνεχίζεται η προσπάθεια διαίρεσης των εργαζομένων, για αποτελεσματικότερη χειραγώγηση. Διογκώνοντας παθογένειες κάθε τομέα εργασίας η κυβέρνηση ξεκινά …εκστρατεία για την εξυγίανσή του, δήθεν προς όφελος άλλων που προσπαθεί να προσεταιριστεί. Κι έτσι οι όποιες αντιδράσεις να συναντούν κοινωνική αποδοκιμασία, για να συνεχίζει η κυβέρνηση απρόσκοπτα και προς όφελος της κυρίαρχης τάξης την εφαρμογή της πολιτικής της. Όταν όμως  κάθε κομμάτι εργαζομένων που νιώσει την καπιταλιστική επίθεση συνειδητοποιήσει την ταξική του θέση και πάψει να στέκεται απέναντι από άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως συνέβη παλιότερα σε μεγάλη έκταση με τους ελεύθερους επαγγελματίες, τότε αρχίζει να αφυπνίζεται το εργατικό κίνημα.    

         Στην αναζήτηση των αιτίων για την άνοδο της ακροδεξιάς, τα συστημικά μέσα αποφεύγουν να την χρεώσουν στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της καπιταλιστικής επίθεσης που έχει γονατίσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και βεβαίως στην απογοήτευση που προκάλεσε αυτή η οπορτουνιστική  αριστερά, με όποια της μορφή, επειδή όπου εξελέγη πρόδωσε τις προσδοκίες των καταπιεσμένων.  

          Μόνο που η άνοδος των ψήφων για ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα δεν είναι απλώς ένα αυτόματο αντανακλαστικό της οικονομικής κρίσης, της λιτότητας και της αυξανόμενης ανισότητας. Η αναγωγή σε καθαρά οικονομικά ερμηνευτικά σχήματα της ανόδου της ακροδεξιάς οδηγεί σε μια στενή απάντηση που βρίσκει τη λύση μόνο  στην εκλογή κυβερνήσεων  κατά της λιτότητας και των περικοπών των μισθών, υπονομεύοντας την ανάγκη να αμφισβητηθούν οι φασιστικές οργανώσεις ή οι ρατσιστικές ιδέες που προωθούνται και τροφοδοτούν ενέργειες και δράσεις. Θα πρέπει η εστίαση να γίνει στον τρόπο που η κυρίαρχη τάξη με τα κόμματα που την εκπροσωπούν και μέσα ενημέρωσης που ελέγχει έχει ανταποκριθεί στις διάφορες κρίσεις μετακινώντας στο κέντρο της πολιτικής ατζέντας ρατσιστικά επιχειρήματα και κάνοντας αποδεκτές τις ιδέες της άκρας δεξιάς και του φασισμού.

          Όταν όμως  με το κόμμα της εργατικής τάξης το λαϊκό κίνημα  οργανώνεται για να γίνει ισχυρό και ρωμαλέο, τότε η απάντηση στην οικονομική κρίση μπορεί  να είναι η αλληλεγγύη και ο θυμός της εργατικής τάξης που να κατευθύνονται στην πλούσια και άρχουσα τάξη και τροφοδοτούν αγώνες.

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ

 

Και συνεχίζεται στη γειτονιά μας το έγκλημα  των  Ισραηλινών. Οι οποίοι διαπράττουν όλα αυτά που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο θα χαρακτηρίζονταν εγκλήματα πολέμου εις βάρος των παλαιστινίων με την ανοχή και συνδρομή του δυτικού ιμπεριαλισμού  στου οποίου τους σχεδιασμούς η αστική μας τάξη σχεδόν περιχαρής συμμετέχει.  

        Και συνεχίζεται στη χώρα μας να επιδεικνύεται από την πολιτική μας ηγεσία μια  τέτοιας έκταση σκόπιμη πολιτική αφέλεια και απροκάλυπτος ιδεολογικός τυχοδιωκτισμός, ώστε  να δικαιολογούνται  οι επιλογές της, ενώ δυο πόλεμοι μαίνονται, η οικονομία γονατίζει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και η δολοφονική αυταρχικότητα της εξουσίας σε όλες τις εκφάνσεις της διαχέεται στην καθημερινότητά μας, ιδίως των πιο περιθωριοποιημένων όπως οι τσιγγάνοι.

         Γι’ αυτό και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη εναντίον της ακρίβειας, με αυστηρά μηνύματα στις πολυεθνικές ότι η Ελλάδα δεν είναι μπανανία για ν’ αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων τους και  οι …αυτοψίες του σε σούπερ μάρκετ για επισκόπηση τιμών σε τρόφιμα ή οι δηλώσεις του υπουργού ανάπτυξης  Κ. Σκρέκα για ανάπτυξη της χώρας με ρυθμό τριπλάσιο έως τετραπλάσιο σε σχέση με τον αντίστοιχο της ευρωζώνης εντάσσονται στα παραδοσιακά πολιτικά τεχνάσματα που οι κατέχοντες την εξουσία χρησιμοποιούν για να παραπλανούν. Έτσι επιδεικνύουν σθένος και αγωνιστικότητα, επιβεβαιώνουν την ικανότητά τους να είναι αποτελεσματικοί προς όφελος του λαού, αλλά προπάντων εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους προς τους πολλούς που εξαθλιώνει η πολιτική τους. Γι’ αυτό και δεν είναι φειδωλοί σε δηλώσεις για εξάντληση κάθε δημοσιονομικού περιθωρίου που υπάρχει για να στηρίξουν όλους εκείνους που έχουν ανάγκη. Αγαπημένη μεταφορά είναι ότι θα ξύσουν τον πάτο του βαρελιού.  

          Η πολιτική ηγεσία της  χώρας μοιάζει να έχει θέσει ως στόχο να αποσπάσει από την πλειοψηφία τη συναίνεση στις πιο απάνθρωπες πολιτικές της θεωρούμενες ως απόλυτη φυσική αναγκαιότητα και την αποδοχή της επιχείρησης ολοκληρωτικού πνιγμού κάθε αντίστασης σ’ αυτές.

           Γι’ αυτό το σκοπό είναι σύνηθες άτομα και ομάδες εξουσίας να εγκαταλείπουν πολιτικές θέσεις που είχαν πριν ενστερνιστεί για χάρη άλλων, ανάλογα με τις θέσεις που υπερασπίζονται, συντηρώντας ένα ρευστό και νεφελώδες πολιτικό τοπίο, όπου τίποτε δεν διακρίνεται και όλα συγχέονται. Και δεν είναι μόνο ο Α. Γεωργιάδης, αν και το πιο κραυγαλέο, τυπικό δείγμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς, όταν αναζητούνται διέξοδοι πολιτικά ευκαιριακές, πηγαίνοντας από το ένα άκρο στο άλλο, καλλιεργώντας τον πολιτικό φανατισμό της ευκαιρίας και δικαιώνοντας στην τελική  μια ακροδεξιά πολιτική.

         Τέτοιες κινήσεις και δηλώσεις ιδεολογικού τυχοδιωκτισμού και πολιτικής ασάφειας τον τελευταίο καιρό κυριάρχησαν στην κατ’ όνομα αξιωματική αντιπολίτευση του 17%, το ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν είναι μόνο ο νεοεκλεγείς αρχηγός του Σ. Κασσελάκης που συμπεριφέρεται σαν διευθυντής επιχείρησης απαιτώντας  αποτελέσματα από τους υπαλλήλους του, δηλ. τα μέλη του κόμματος, και διαβεβαιώνει για την δική του ικανότητα να βρίσκει λύσεις καταφεύγοντας σε τέτοια τρυκ για να αποκρύψει την ιδεολογική του ένδεια και την απουσία οράματος που διανοίγει προοπτικές. Είναι και οι διαφωνούντες, είτε αποχωρήσαντες από το κόμμα είτε διαπραγματευόμενοι την παραμονή τους σ’ αυτό, που θέλουν, εν ονόματι μιας αριστεράς που καπηλεύτηκαν, να υποκρίνονται ότι προασπίζονται μια ιδεολογική πρωτοπορία όταν το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να συσκοτίσουν τις ταξικές και αγωνιστικές προοπτικές του λαϊκού κινήματος. Σε μια εποχή όμως πολλαπλών κρίσεων με τους πολέμους όλο και να μας πλησιάζουν και διευρυμένου αυταρχισμού, που η συμβολή της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν καθοριστική, η  αναφορά υπουργών εκείνης της κυβέρνησης όπως ο Ε. Τσακαλώτος και η Ε. Αχτσιόγλου στην ιστορία της αριστεράς ή σε νικηφόρα προοπτική της ριζοσπαστικής αριστεράς μοιάζει να αφορά μόνο την καρικατούρα της.

          Όλα τα στοιχεία της συντήρησης με τα οποία ενσταλάζεται στην ψυχή των ατόμων η ιδεολογία της εκάστοτε καθεστηκυίας κοινωνίας και εξασφαλίζεται έτσι η προσχώρηση τους στον τρόπο ζωής αυτής της κοινωνίας τα έχουμε δει να βρυκολακιάζουν, να εισβάλλουν και να κατακλύζουν αυτό που ονομάζονταν  προοδευτική, ανανεωτική αριστερή αντίληψη, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, κι εκφράζονταν από τη σοσιαλδημοκρατία. Μόνο που η σοσιαλδημοκρατία απέτυχε να προσφέρει τίποτε για πάνω από 100 χρόνια, εκτός από  καπιταλιστική μιζέρια και ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό δεν είναι πιο εμφανές από ό, τι στη χώρα μας , όπου κάθε υπόσχεση και ευσεβής πόθος έγινε  ανοιχτή προδοσία με την κυβέρνηση Τσίπρα. Προσπάθησε ακόμα και ως αντιπολίτευση να περιορίσει το λαϊκό κίνημα σε έναν μικροπρεπή κοινοβουλευτισμό, ικετεύοντας για ψίχουλα,  να οδηγήσει  στην υποστήριξη κάθε ιμπεριαλιστικού πολέμου, να αποδυναμώσει, διαιρέσει και αποπροσανατολίσει το κίνημα των εργαζομένων. Είναι το δίδυμο αδελφάκι της δεξιάς Ν.Δ που θέλει να εκτείνεται μέχρι το περίφημο, και πάντα προς αναζήτηση, κέντρο. Και καθώς πια εξεμέτρησε το ζην,  με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, μη μπορώντας πια να πείθει και να παραπλανά δοκιμάζονται άλλοι σχεδιασμοί.

         Γι’ αυτό και το κυβερνών κόμμα της Ν.Δ και τα δυο σοσιαλδημοκρατικά συγκοινωνούντα κόμματα της αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με όλο το συρφετό των μικρών ακροδεξιών κομμάτων καταβάλλουν προσπάθειες να ισορροπήσει το πολιτικό σύστημα, χωρίς εκπλήξεις  και απρόοπτα, εφευρίσκοντας αντίπαλους μεταξύ τους.  Είναι που η κυρίαρχη τάξη στη χώρα μας, έχοντας απειληθεί η εξουσία της από τους κομμουνιστές   πάντα παίρνει τα μέτρα της,  όσο συνεχίζει να υπάρχει ένα εκατόχρονο Κομμουνιστικό Κόμμα με ιστορία ζυμωμένη με τους αγώνες και τις ελπίδες του λαού που φαίνεται  τώρα τελευταία να διευρύνεται η απήχησή του.

       Γιατί  η απαίτηση ν’  αλλάξει  η ζωή μας προβάλλει με μύριους  τρόπους. Και καθώς  διανύουμε φάση  παρακμής των αστικών πολιτικών κομμάτων που αδυνατούν να το εκφράσουν,  μπορεί όμως κανείς  αντίστροφα ν’ αφουγκραστεί τον αχό από το κίνημα αμφισβήτησης που βρίσκεται σε ανιούσα. Οι λαϊκές αντιδράσεις στην εθνοκάθαρση στη Γάζα είναι μια ένδειξη. Κι αν σαν άτομα αισθανόμαστε αδύναμοι να συλλάβουμε και να αντιδράσουμε στην πολυπλοκότητα των σημερινών εξελίξεων,  σαν συλλογικά όμως υποκείμενα έχουμε  μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος που εμπνέει και οργανώνει το λαϊκό κίνημα.