Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

ΝΑΥΑΓΙΑ



Η ναυτική τραγωδία μερικά μόλις μίλια από τις ακτές, με την σε αργή κίνηση διάσωση των εγκλωβισμένων στο καιόμενο πλοίο επισκιάστηκε από την αποτυχία εκλογής προέδρου Δημοκρατίας  και την προκήρυξη εκλογών. Η βεβαιότητα πως στην πολιτισμένη Δύση της αναπτυγμένης τεχνολογίας και των οργανωμένων υπηρεσιών ελέγχονται ή τουλάχιστον περιορίζονται τα αποτελέσματα των  ατυχημάτων από αστάθμητους, παντός είδους, παράγοντες για άλλη μια φορά κλονίζεται. Κάποια ερωτήματα που αρκετά διακριτικά, τα συμπλεκόμενα συμφέροντα των ΜΜΕ με πλοιοκτήτες είναι ορατά,  και στο περιθώριο της ειδησεογραφίας τέθηκαν για την ΑΝΕΚ, την εταιρεία που ναύλωσε το πλοίο από την ιταλική  «VISEMAR di Navigazione S.R.l.», για τα συμφέροντά τους και τον βαθμό καθορισμού της όλης επιχείρησης διάσωσης απ’  αυτά, για το εργασιακό καθεστώς, για την επάρκεια του πληρώματος, για το βαθμό  συμμόρφωσης στις υποδείξεις των επιθεωρητών του Λιμενικού, για την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού διάσωσης δυο χωρών κλπ. φαίνεται πως αν  βρουν την απάντησή τους θα είναι μόνο στο πλαίσιο εμφάνισης  αντικρουόμενων συμφερόντων. Δεν είναι λοιπόν μόνο οι καραβιές με τους μετανάστες, ανώνυμους και σε αριθμούς κατά προσέγγιση, που χάνονται μεσοπέλαγα. Χωρίς ταυτότητα και πρόσωπο παραμένει, τρεις μέρες τώρα, μεγάλος αριθμός από τους διασωθέντες, και το κυριότερο, και από τους νεκρούς.
 Έχει κανείς την εντύπωση ότι ο καπιταλισμός της οικονομικής κρίσης απογυμνωμένος πια από νοήματα και αξίες που επικάλυπταν το βασικό του κίνητρο λειτουργίας του το κέρδος, όλο και πιο απροκάλυπτα περιορίζει, αν δεν καταργεί, σ’ ένα πρακτικό επίπεδο,  που εκτείνεται όλο και περισσότερο και στο θεσμικό, κοινωνικές δράσεις  και υπηρεσίες όταν κρίνονται ζημιογόνες.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης τα  πολυάριθμα πολιτικά προγράμματα και ο ιδεολογικός λόγος της σοσιαλδημοκρατίας που μας κατέκλυσαν αποτέλεσαν παραδείγματα του τρόπου με τον οποίο το καπιταλιστικό σύστημα δεν παραμελεί τη λειτουργικά αναγκαία παροχή κινήτρων για την υποστήριξή του από το σύνολο των εργαζομένων. Μεγάλες ιδεολογίες περί εθνικής ανεξαρτησίας, περί εκδημοκρατισμού, εξευρωπαϊσμού και εκσυγχρονισμού ή ριζικής κοινωνικής αλλαγής βοήθησαν να παραβλεφθεί τεχνητά σαν  αιτία των κρίσεων, που κάθε φορά βιώναμε, ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, που τις αναζητούσαμε στην  κρίση κινήτρων και αξιών στην εργασία, στην παραγωγή, στην εκπαίδευση στις προσωπικές σχέσεις στις συναλλαγές. Τεράστιες μάζες κινητοποιήθηκαν, μεγάλα  προγράμματα καταρτίστηκαν, αντιφατικά συμφέροντα συνενώθηκαν, αλλά πίσω  από τις πλάτες όλων αυτών ο στόχος ήταν να παραμένει το  ίδιο μοντέλο ανάπτυξης,  να αναπαράγεται η ίδια κοινωνική πραγματικότητα. Θεωρούνταν και θεωρείται η ανεπάρκεια θεσμών ή συλλογικών διαδικασιών η αιτία για να μπουν φραγμοί στη διαφθορά ή σε κάθε λογής αντικοινωνικές συμπεριφορές και δράσεις και όχι η ίδια η δομή του καπιταλισμού.
Κι έτσι και τώρα σ’  αυτή την ναυτική τραγωδία θα αναζητηθούν ευθύνες σε όσο δυνατό πιο χαμηλό επίπεδο,  -πλήρωμα , καπετάνιος, ναυαγοσωστικά συνεργεία κλπ. για να επιβεβαιωθεί η τυπική λειτουργία του πολυδιαφημιζόμενου κράτους δικαίου. Και μάλλον σε ατύχημα η σε σύγκρουση συμφερόντων θα οφείλεται η όποια αποκάλυψη γίνει που θα αγγίζει την ίδια τη δομή του καπιταλισμού, που σύμφωνα με τους νόμους του λειτουργεί και το ναυτιλιακό κεφάλαιο.
Και είναι αυτοί οι νόμοι του καπιταλισμού που σχολιαστής γερμανικής εφημερίδας επισημαίνει πως ο Τσίπρας δεν μπορεί να θέσει εκτός ισχύος σε περίπτωση εκλογικής του νίκης. Κι αναρωτιέται κανείς για την πολιτική σκοπιμότητα όλων αυτών,  εντός κι εκτός χώρας, που παρουσιάζουν το ΣΥΡΙΖΑ σαν επαναστατική δύναμη, γιατί σίγουρα δεν πρόκειται για αφέλεια. ¨Όλα αυτά τα τρομακτικά σενάρια που πολλαπλασιάζονται, με τη μεγιστοποίηση των συνεπειών από την εικαζόμενη πολιτική αστάθεια  λόγω εκλογών, τη συνεχή υπενθύμιση για την αναγκαιότητα απαρέγκλιτης τήρησης του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής ανεξάρτητα από τις εκλογές, ενώ στην πραγματικότητα ακυρώνουν όλους ακόμα και τους τυπικούς κανόνες λειτουργίας της δημοκρατίας, αντίθετα θέλουν να εμφανίζονται σαν επιβεβαίωσή της. Εμφανίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ σαν μια επαναστατική δύναμη γίνεται προσπάθεια να πειστεί ένα μεγάλο μέρος των εκλογέων ότι η ίδια η αστική δημοκρατία επιτρέπει την επαναστατική αλλαγή της μέσα από τους  δικούς της θεσμούς. Είναι αυτή η πεποίθηση που κυριάρχησε στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης με τη σοσιαλδημοκρατία να επικρατεί αποκοιμίζοντας το εργατικό κίνημα, το οποίο βρέθηκε τελείως αποδυναμωμένο στα χρόνια της κρίσης για να μπορεί ο καπιταλισμός χωρίς αντίπαλο να ανασυνταχθεί.
 Και πίσω απ’ όλα αυτά δοκιμάζεται το εθνοσωτήριο εγχείρημα, που βαφτίζεται και  εκσυγχρονιστικό, του  πολιτικού συστήματος. Που περιλαμβάνει όλα τα ναυάγια της πολιτικής τα οποία απεργάζονται τη  μείωση των αποστάσεων, με ενδιάμεσες γέφυρες τα κομματίδια που ιδρύονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, την προώθηση λύσεων συναινετικών που μπορεί να  περιλαμβάνουν και μια «πιο σοβαρή Χ.Α» αλλά και την …επαναστατική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ως συνδιαχειριστή της εξουσίας.  Το ΣΥΡΙΖΑ που εγκαλεί το ΚΚΕ για την άρνησή του να συνεργαστεί μαζί του. Ο στόχος διάφανος. Και το ΚΚΕ να προσυπογράψει τα νέα συμβόλαια  και να εγγυηθεί την ακινησία  των εργαζομένων, κερδίζοντας την αναγνώριση σαν υπεύθυνη  πολιτική  δύναμη και τη ισότιμη ένταξή του στο πολιτικό παιχνίδι, προς δικαίωση του καπιταλισμού. Κι έτσι να χάσει τα βασικά χαρακτηριστικά  της φυσιογνωμίας του, για να μην υπάρχει καμιά δύναμη αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση.

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ ΚΙ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΙ ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟΙ



Κι είναι η νέα παρέμβαση του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, με τη μορφή συνέντευξης, στην κρίσιμη τρίτη ψηφοφορία  της Βουλής για την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας και οι συνεχείς επαναλήψεις  για την απειλή που εγκυμονούν οι εκλογές με την πολιτική αβεβαιότητα που θα προκαλέσουν, το πολιτικό πρόσωπο μιας κοινωνίας που επιμένει στη σταθερότητα της αθλιότητας που  της εξασφαλίζει η αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής και των εκφραστών της.
Κι είναι κι εκείνος ο τριανταπεντάρης, που μήνες τώρα αναζητεί ψαγμένο beach bar για το γάμο του το καλοκαίρι και με το bonus απ’  τη δουλειά έφυγε στις γιορτές για σκι,  το φανερό  πρόσωπο μιας κοινωνίας που επιμένει να το προβάλλει σαν το κυρίαρχο μοντέλο επιτυχίας που είναι θέμα αξιοκρατίας να αφορά όλους.
Κι είναι όμως κι εκείνη η γιαγιά, περιποιημένη μέσα στο φθαρμένο παλτό της,  με τη σακούλα από το συσσίτιο που δεν τη βάσταγαν τα γόνατά της,  και στα 200 μέτρα μέχρι το σπίτι της έκλαψε το παλληκάρι της που χάθηκε στα 39 του χρόνια, εξωτερίκευσε την αγωνία της για τον άλλο γιο που μπαινοβγαίνει άρρωστος  στα νοσοκομεία  και στην επανάληψη της φράσης «όλα χάθηκαν» συμπύκνωνε την απελπισία της για μια ζωή γεμάτη αγώνα και αγωνία για να σπουδάσουν τα παιδιά της «να μη γίνουν εργάτες σαν τον πατέρα τους και υποφέρουν», το κρυμμένο  πρόσωπο μιας κοινωνίας που επιμένει ν’ αρνείται έστω και  να το ψηλαφίσει.  
Κι αν μετά από πέντε χρόνια οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα ακόμα πιστεύεται πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα εξασφαλίσει την εκ τέφρας  αναπαραγωγή των μεσαίων στρωμάτων είναι γιατί παρόλο που αυτά  δοκιμάστηκαν  στην ίδια την πρακτική τους δεν συνειδητοποίησαν ούτε την ταξική τους …πτώση αλλά ούτε και τα όρια της οικονομικής δύναμης που τα επέτρεπαν την πολυτέλεια να υποκρίνονται τους αμφισβητίες ενός συστήματος που πιστεύουν για αιώνιο και το μόνο που χρειάζεται είναι μεταρρυθμίσεις για εκσυγχρονισμό του. Κι είναι γι’ αυτό που  η κρίση που αυτά τα στρώματα περνούν τα οδήγησε αρχικά, λεκτικά τουλάχιστον,  σε ανορθολογικές τοποθετήσεις φαινομενικής ρήξης με το σύστημα που έβλεπαν να μη τα ευνοεί στην αναδιανομή που επιχειρείται, οδηγώντας τα ακόμα και σε αντιϊμπεριαλιστικά και αντιμονοπωλιακά αιτήματα, που δεν είναι παράδοξο που  οδηγούν και στη Χρυσή Αυγή. Σ’ αυτό το διάστημα βέβαια μοιάζει να πείστηκαν, ένα μεγάλο τμήμα τους,  από τις απειλές  ότι οποιαδήποτε ρήξη με την Ε.Ε όχι μόνο θα σήμαινε την πλήρη εξαθλίωσή τους, αλλά και την αδυναμία οποιασδήποτε ανάκαμψής τους  κάποτε στο μέλλον. Η σταδιακή «κατανόηση» των προβλημάτων που προκάλεσε η κρίση συμπορεύτηκε με την κατανόηση των ορίων της  ψευδο-αντισυστημικότητάς τους και την πεποίθηση για την ταυτότητα των τελικών συμφερόντων τους με ΕΕ. Κι έτσι στην τελική το μόνο που συνειδητοποίησαν είναι πως δεν μπορούν να κάνουν ούτε τους αντι –ιμπεριαλιστές ούτε και τους σοσιαλιστές, όντας δυνάμεις που ζουν από τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό και όντας οι ίδιοι φορείς του  αστισμού.
Και δεν είναι μόνο η Ν.Δ αλλά και  ο ΣΥΡΡΙΖΑ που σ’ αυτά τα μεσοστρώματα απευθύνεται. Κι αν ο ρεφορμισμός του διατηρεί ακόμα στοιχεία αντιϊμπεριαλιστικής ή αντιμονοπωλιακής ρητορικής δεν είναι πια για να προσελκύσει αυτά τα μεσοστρώματα  αλλά για να προκαλέσει σύγχυση στην εργατική τάξη αποτρέποντας τη συσπείρωση γύρω από το ΚΚΕ. Οι υψηλές κορώνες μάλιστα πόλωσης από τη μεριά της Ν.Δ συμπληρώνει τον «αριστερό» λόγο του ΣΥΡΙΖΑ τοποθετώντας το στην άκρα αριστερά, ώστε να περιθωριοποιήσει τον λόγο του ΚΚΕ ή εξοβελίζοντάς τον ή ταυτίζοντας τον με το ΣΥΡΙΖΑ και ακυρώνοντάς τον.
Και μέσα σ’ όλα αυτά όμως ξεκαθαρίζει  παραπέρα η φύση της οικονομικοπολιτικής πραγματικότητας και των ταξικών συμφερόντων, κι αυτό όχι μόνο στα λόγια πια. Όταν η οικονομική κρίση  επηρεάζει τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα, όταν αστική τάξη  και μεσοστρώματα έρχονται σε αντιπαράθεση, τότε εμφανίζεται η δυνατότητα για την εργατική τάξη, όλους εκείνους που κουβαλούν και εκφράζουν τον ταξικό ανταγωνισμό να διαχωριστούν συνειδητοποιώντας τα συμφέροντά τους. Γι’  αυτό και είναι καθοριστική η ύπαρξη του ΚΚΕ που οργανώνει, συσπειρώνει και καθοδηγεί.  Γιατί είναι ακριβώς  αυτή τους η κίνηση που θα υποχρεώσει τις ταξικές δυνάμεις ν’  αποκτήσουν πολύ πιο ξεκάθαρο και  πολιτικό πρόσωπο αποκαλύπτοντας την πραγματική τους ταυτότητα.
Πέντε χρόνια τώρα παρακολουθούμε συνεχείς αναδιατάξεις στο πολιτικό σύστημα με νέες κινήσεις, κόμματα και κομματίδια που η ύπαρξή τους εξαντλεί ως το κόκκαλο τις παλιές κατασκευασμένες διαιρέσεις χωρικού προσδιορισμού –αριστερός, δεξιός, κεντρώος και τους συνδυασμούς τους- που συσκοτίζουν την κύρια αντίθεση κεφαλαίου –εργασίας, αστικής –εργατικής τάξης. Γι’  αυτό και η συγκυβέρνηση, στα χρόνια της καπιταλιστικής επίθεσης, των παλιών αντιπάλων δεν είναι παράδοξο και ούτε αποκλείεται να επαναληφτεί με το ΣΥΡΙΖΑ κι ένα κομμάτι της Ν.Δ. Γι’  αυτό και αναδεικνύονται  κόμματα και κομματίδια αριστερά κι επαναστατικά που καταγγέλλουν τον αναχωρητισμό του ΚΚΕ και το συντηρητισμό του, προβάλλοντας μια θέληση που απλοποιεί, διαλύοντας ουσιαστικά τις ταξικές αντιθέσεις σε υπαρξιακούς προβληματισμούς  μ’ έναν λόγο αντιεξουσιαστικό, που αποβλέπει, απ’  αριστερά,  στην αποδυνάμωση του ΚΚΕ.   Έτσι ώστε να εξακολουθούμε να είμαστε μέσα σ’ αυτόν τον ανομολόγητο ταξικό πόλεμο, που στο πετσί μας νιώθουμε τα αποτελέσματά του, απλοί θεατές, να μην μπορούμε  να πάρουμε  θέση  μάχης μέσα στις μάζες των καταπιεσμένων, να  φοβόμαστε πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος  απ’ αυτόν που η κυρίαρχη εξουσία χαράσσει, δεν υπάρχει καμιά άλλη  ελπίδα απ’ αυτήν που επιτρέπει η κυρίαρχη τάξη.

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

ΜΕΡΕΣ ΓΙΟΡΤΩΝ



 Μέρες που είναι και προσπαθώντας να αναπαρασταθεί το εορταστικό κλίμα που συνδέεται παραδοσιακά μ’ αυτές, πλήθος κόσμου ξεχύθηκε τις τελευταίες μέρες στους εμπορικούς δρόμους των πόλεων, διάφορες μπάντες έπαιζαν κάλαντα, μαγαζάτορες έψηναν κρεατικά έξω από τα μαγαζιά τους σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν πελάτες κι ευχές επαναλαμβάνονταν μηχανικά από όλους. Μια απέλπιδα προσπάθεια να ξορκιστούν οι φόβοι, να ωραιοποιηθεί η πραγματικότητα. 
Με αναπαραστάσεις και ομοιώματα πορεύεται η ζωή μας, η εικόνα στη θέση της πραγματικότητας. Μιμούμαστε τους πιστούς σε μια θρησκεία και  ακολουθούμε  τις τελετουργίες της  που συγχρονίζονται με τις απαιτήσεις του καπιταλισμού για αγοροπωλησία και κέρδος  και καταφεύγουμε σ’  αυτήν  για παρηγοριά στον πόνο μας και σωτηρία από την απελπισία μας. Μεταμφιέζουμε  σε λογικά επιχειρήματα ανορθόλογες φαντασιώσεις μας και  σε αυταπάτες που μοιάζουν ορθολογικές στηρίζεται η ανάλυση και κατανόηση της πραγματικότητας. Δεν χρειάζεται μια μορφή στοχασμού για  να είναι μεταφυσική να αναφέρεται στο υπερβατικό, μπορεί να είναι εξίσου υπερβατική  και η έλλειψη ιστορικής προοπτικής κι όταν θεωρείται  το πραγματικό μεμονωμένα, αποσπασματικά και στατικά. Μεταφυσικές παραμένουν οι ηθικολογικές αξιολογήσεις ή οι αναφορές στην αγάπη που θα γιατρέψει  όλες τις πληγές του κόσμου. Και ο μεταφυσικός χαρακτήρας των αυταπατών μας σχεδόν συμπυκνώνεται στην ιδέα ότι πρώτα πρέπει να αλλάξει κανείς τον εαυτό του για να μπορέσει μετά να αλλάξει τον κόσμο. Αυτός ο μύθος της  εσωτερικής  ανανέωσης, η ιδεολογία της εσωτερικότητας, του αυθορμητισμού, της αποσπασματικότητας και της ανεκτικότητας, τόσος βολικός για να μην αλλάξει τίποτε στην κοινωνική πραγματικότητα! Κι αν δεν ακολουθούμε παρά τις τελετουργίες μιας θρησκείας αυτή όμως έχει συντελέσει στη διαμόρφωση της συνείδησής μας.
«Ο άνθρωπος που αναζητούσε έναν υπεράνθρωπο στη φανταστική πραγματικότητα του ουρανού  και δε βρήκε τίποτε παρά μονάχα το αντικαθρέφτισμά του εαυτού του, δεν είναι πια διατεθειμένος να βρει παρά την ομοίωση του εαυτού του, το μη’ ανθρώπινο όπου ζητά και πρέπει να ζητά  την αληθινή του πραγματικότητα.
Η βάση της άθρησκης κριτικής είναι: Ο άνθρωπος φτιάχνει τη θρησκεία, όχι η θρησκεία τον άνθρωπο. Μ’  άλλα λόγια η θρησκεία είναι η αυτοσυνείδηση και αυτοεπίγνωση του ανθρώπου, που είτε δεν βρήκε ακόμα τον εαυτό του ή έχει ήδη χάσει ξανά τον εαυτό του. Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι αφηρημένο όν, που κάθετε στραυροπόδι έξω από τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι ο κόσμος του ανθρώπου, το κράτος, η κοινωνία. Αυτό το κράτος, αυτή η κοινωνία δημιουργεί θρησκεία, μια ανεστραμμένη κοσμοσυνείδηση, γιατί είναι ανεστραμμένος κόσμος. Η θρησκεία είναι η γενική θεωρία τούτου του κόσμου, η εγκυκλοπαιδική του επιτομή, η λογική του σε λαϊκή μορφή, το πνευματικό του φιλότιμο, ο ενθουσιασμός του, η ηθική του κύρωση, η πανηγυρική του συμπλήρωση, το παγκόσμιο πεδίο για παρηγοριά και δικαίωση. Είναι η φανταστική  πραγματοποίηση της ανθρώπινης ουσίας γιατί η ανθρώπινη ουσία δεν έχει αληθινή πραγματικότητα. Ο αγώνας ενάντια στη θρησκεία είναι συνεπώς έμμεσα ο αγώνας ενάντια στον άλλο κόσμο, που η θρησκεία είναι το πνευματικό του άρωμα.
Η θρησκευτική αγωνία είναι ταυτόχρονα η έκφραση πραγματικής αγωνίας και η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική αγωνία. Η θρησκεία είναι  ο αναστεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η καρδιά του  άκαρδου κόσμου, όπως ακριβώς είναι η ψυχή μιας άψυχης κατάστασης.
Η κατάργηση της  θρησκείας σαν φανταστικής ευτυχίας του λαού  χρειάζεται για την πραγματική ευτυχία του λαού. Το αίτημα της  εγκατάλειψης των φαντασιοπληξιών για την κατάστασή του, είναι το αίτημα  της εγκατάλειψης μιας  κατάστασης του χρειάζεται φαντασιοπληξίες.  Η κριτική της θρησκείας είναι συνεπώς, η εμβρυώδης κριτική της κοιλάδας των δακρύων, που φωτοστέφανό της είναι η θρησκεία.
Η κριτική μάδησε  τα φανταστικά λουλούδια από την αλυσίδα όχι για να φέρει ο άνθρωπος την αλυσίδα χωρίς καμιά ψευδαίσθηση ή παρηγοριά αλλά για να μπορεί ν’ αποτινάξει την αλυσίδα και να μαζέψει το ζωντανό λουλούδι. Η κριτική της θρησκείας  βγάζει από την πλάνη τον άνθρωπο, για να τον κάμει να στοχαστεί και να δράσει και να μορφοποιήσει την πραγματικότητά του σαν άνθρωπος που βγήκε από την πλάνη και ήρθε στη λογική, έτσι που να περιστρέφεται γύρω στον εαυτό του και συνεπώς γύρω στον πραγματικό του ήλιο. Η θρησκεία είναι μονάχα ο φανταστικός ήλιος που περιστρέφεται γύρω από τον άνθρωπο, όσο ο άνθρωπος δεν περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του.
(Κ. Μαρξ «Συμβολή στην κριτική  της φιλοσοφίας του δικαίου του Χέγκελ», εκδ. Αναγνωστίδη)

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

ΔΩΡΟΔΟΚΗΜΕΝΟ ΓΑΪΤΑΝΑΚΙ



Κατάθεση μήνυσης από τον πρωθυπουργό εναντίον του καταγγέλλοντα απόπειρα δωροδοκίας του βουλευτή των ΑΝΕΛ και ηθοποιό Π. Χαϊκαλή, που κατέγραψε τις συναντήσεις του με τον καταγγελλόμενο για δωροδοκία οικονομικό σύμβουλο Γ. Αποστολόπουλο,  ο οποίος κατά την Χ. Γιαταγάνα είναι ακόμα μέλος των ΑΝΕΛ αλλά μπορεί και να μην είναι,  το οποίο   οπτικοακουστικό υλικό έδωσε  για τεχνική επεξεργασία στον  σατιρικό κωμικό και ηθοποιό Λ. Λαζόπουλου, τον οποίο πιθανόν θα καλέσει ο εισαγγελέας σε συμπληρωματική κατάθεση, ο οποίος … στο γαϊτανάκι ώρα με την ώρα προστίθενται νέοι χορευτές με τη φιλοδοξία να συμμετάσχουμε όλοι.
               Όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων αποφάσεις παίρνονται, σημαδιακές συμμαχίες  γίνονται, καταγγελίες εκτοξεύονται εν ονόματι της σωτηρίας ενός λαού από τον οποίο  η κυρίαρχη εξουσία και  τα παρακλάδια της  ουσιαστικά  απαιτεί τη συμμόρφωσή του με τις επιλογές της, έχοντας μετατρέψει με μιμοδράματα πολιτικής  την ταξική σύγκρουση σε αγώνα μεταξύ  τιμίων και ατίμων, ηθικών εναντίον ανήθικων.
               Κι αναρωτιέται κανείς για  το αίτημα   εκδημοκρατισμού της πολιτικής ζωής, τότε που  πολλοί  στα χρόνια της δικτατορίας προσέβλεπαν σαν σε πρότυπο προς την Ευρώπη, και την κατάληξή του.  Η επικρατούσα αντίληψη ήταν πως  αν τα θεσμικά πλαίσια που εξασφάλιζαν το ομαλό δημοκρατικό βίο ήταν ισχυρά και κυρίως εσωτερικευμένα στους πολίτες, τότε  δύσκολα θα μπορούσαν να αναπτυχτούν εκείνοι οι μηχανισμοί που  θα οδηγούσαν  σε συνολική αναίρεση ή αμφισβήτηση  των κανόνων και αρχών που προσδιορίζουν  με  τρόπο γενικό και απρόσωπο τις συμπεριφορές που αρμόζουν, και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο,  στην αστική δημοκρατία της ισονομίας και ελευθερίας. Κι επειδή αυτή η πεποίθηση ήταν πολύ ισχυρή περιοριστήκαμε στην κατοχύρωση της τυπικής λειτουργίας της, χωρίς πολλές συζητήσεις περί των ουσιαστικών προϋποθέσεών της και τη σχέση της με τον καπιταλιστικό  τρόπο οργάνωσης της παραγωγής.
 Και κάθε φορά που κάποια μίζα, κασέτα παλιότερα βίντεο ή DVD, κρυφοί λογαριασμοί δημόσιων προσώπων ή φορολογικές απαλλαγές τους έρχονται στο προσκήνιο αποδίδονται στα υπάρχοντα θεσμικά κενά που επιτρέπουν ειδική στάση και συμπεριφορά από άτομα και ομάδες απέναντι στους υπάρχοντες θεσμούς. Και συνεπώς  κάθε φορά θα πρέπει να θωρακίζουμε τους θεσμούς, να μην αμφισβητούμε τη δημοκρατία μας, να μένουν στο απυρόβλητο τα κυρίαρχα μοντέλα καπιταλιστικής ανάπτυξης και οι αξίες που καλλιεργούν, στα οποία βρίσκονται και  οι ρίζες τέτοιων συμπεριφορών. Και κάθε φορά ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας όχι απλώς δρα και  αναπαράγεται και σε πεδία συμπληρωματικά  των θεσμισμένων  κρατικών και νομικών ρυθμίσεων, αλλά αποτελούν και την κύρια δεξαμενή για την πολιτική  εκπροσώπηση της κυρίαρχης τάξης.
 Κι έτσι σε επίπεδο κορυφής συνενώνονται οι εικόνες μιας  διπλής κοινωνίας, αυτής που προσδιορίζουν οι επίσημοι θεσμοί και οι νόμοι, και αυτής που επιβάλλεται με τη λογική της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας και των συσχετισμών οικονομικής δύναμης. Και σαν αποτέλεσμα αυτής της διπλής κοινωνικής βίωσης προκύπτει η διπλή γλώσσα, η διπλή ηθική που προκαλεί σύγχυση και συσκοτίζει τις δυνατότητες που έχουν πολιτικοοικονομικές ομάδες της εξουσίας για υπέρβαση των θεσμών ανάλογα με τα συγκυριακά  αλλά και μακροπρόθεσμα συμφέροντά της κυρίαρχης τάξης.  Και απομένει η αίσθηση της …διφορούμενης στάσης προσώπων και ομάδων απέναντι στους θεσμούς και κανόνες, εδραιώνοντας  συνολικά  την πεποίθηση ότι στις περιπτώσεις που η  νομιμότητα, η απονομή  δικαιοσύνης, η κατοχύρωση δικαιωμάτων κλπ.  είναι περισσότερο θέμα προσωπικών προνομίων, συγκυρίας και συσχετισμού δύναμης αυτό οφείλεται στις δυσλειτουργίες του συστήματος διακυβέρνησης. Κι εδώ είναι και η παγίδα και για πολλές κοινωνικοοικονομικές ομάδες που εκπροσωπούν την κυρίαρχη τάξη στην πολιτική και τη διοίκηση, ότι έχουν την αυταπάτη πως ελέγχουν τη κατεύθυνση, την ενεργοποίηση ή την αναστολή  θεσμικών λειτουργιών, που τις κάνει αναλώσιμες για την κυρίαρχη τάξη. Γιατί η κυρίαρχη τάξη έχει πάντα  την ευχέρεια  να αντικαθιστά το προσωπικό που την εκπροσωπεί στην πολιτική, όταν με τη δράση του μπορεί να συσπειρώσει αντιδράσεις εναντίον του, να ωθεί στη δημιουργία νέων θεσμών εκεί που δεν ικανοποιούν οι προηγούμενοι, χωρίς να αμφισβητείται το ίδιο το σύστημα. Και στην τελική να διαμορφώνει συνθήκες, έστω και με βοήθεια κακοστημένων  παραστάσεων,  που θέτουν σε καραντίνα την περίφημη δημοκρατία όταν μολύνεται …όπως τώρα;
Αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα, που ενώ καταδικάζει στην εξαθλίωση τεράστιες μάζες εργαζομένων εντοπίζει  στα σκάνδαλα και στην ανεντιμότητα κυβερνώντων και κυβερνωμένων τα αίτια της οικονομικής κρίσης, όπου ακριβώς  και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού επιμένουν να  τα αναζητούν γεμάτα απορία για την ηθική σήψη του πολιτικού μας συστήματος. Όταν έχουμε αποδεχτεί σαν βασικό κίνητρο το κέρδος σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής η έκπληξή μας από την εφαρμογή του με τον πιο κυνικό  τρόπο είναι συνέπεια των ψευδαισθήσεων που ακόμα τρέφουμε για τον καπιταλισμό.
 Κι ενώ θα αναρωτιόμαστε  για το ποιον του μεσάζοντα της δωροδοκίας  σαν  οικονομικού συμβόλου, θα αναζητούμε τον ηθικό αυτουργό, θα αποκωδικοποιούμε τη δήλωση κάθε βουλευτή, οι τροπολογίες στη βουλή θα περνούν και συγχρόνως  θα στήνεται το σκηνικό για τη διάδοχη κατάσταση με την ολοκλήρωση του ρόλου της κυβέρνησης Σαμαρά. Κι έτσι θα συνεχίζεται να γίνεται  η κρίση του καπιταλισμού περίοδος αναδιάρθρωσής του και αναδόμησής του με εργαζόμενους που τη μια θα μετράν τους βουλευτές που απαιτούνται για εκλογή προέδρου δημοκρατίας, την άλλη τα ποσοστά για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, την προηγούμενη τα χρήματα που κόστισαν τα κουρτινόξυλα της γυναίκας του Α. Τσοχατζόπουλου, απαιτώντας αξιοκρατία, δικαιοσύνη κλπ. αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος.
Κι έτσι θα επιτυγχάνεται αυτό που είναι το πιο βασικό για το κυρίαρχο σύστημα, να μην ενεργοποιούνται μαζικές λαϊκές πλειοψηφίες εναντίον του. Και συνεπώς γίνεται κατανοητό γιατί ο κομμουνιστικός λόγος  εντόνως και αδιαλείπτως συκοφαντείται ποικιλοτρόπως.