ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ, ΜΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

 

Ένας χρόνος μετά το θεαματικό και παράτολμο χτύπημα της Χαμάς στο Ισραήλ, στον τυραννικό καταπιεστή Παλαιστινίων και καταπατητή της γης τους,  που φάνηκε σαν διάλειμμα από τη φυλακή της Γάζας, η απάντηση του Ισραήλ σ’ αυτήν την επιχείρηση, σαν έτοιμη από καιρό, ήταν καταστροφική και γενοκτονική. Χιλιάδες άμαχοι και παιδιά έχουν σκοτωθεί, καταστράφηκαν σχολεία, σπίτια, νοσοκομεία, προσφυγικοί καταυλισμοί, κάθε είδους υποδομές, με το Ισραήλ να επεκτείνει την τερατώδη επίθεσή του, με τα ίδια αποτελέσματα, και στο Λίβανο. Σύσσωμη η  Δύση, μαζί και η δική μας κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη που συμμετέχει ενεργά στους νατοϊκούς σχεδιασμούς, πέρα από κάποια δειλά και προσχηματικά ψελλίσματα για επικράτηση της ειρήνης υποστηρίζει αναφανδόν το Ισραήλ συνεχίζοντας να προσποιείται ότι το πρόβλημα ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου του 2023 με την επιχείρηση της Χαμάς.   

          Κι όμως είναι αυτή η επίθεση της Χαμάς που έφερε ξανά στο προσκήνιο τη μεγάλη τραγωδία που από το 1948 εκτυλίσσεται στη Μ. Ανατολή με τα εκατομμύρια των Παλαιστινίων να είναι πρόσφυγες ή αποκλεισμένοι  στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης με τις ευλογίες της Δύσης. Το παλαιστινιακό ζήτημα έμοιαζε να το τυλίγει η λήθη και να διαμορφώνεται μια κατάσταση που ευνοούσε το Ισραήλ. Μεμονωμένες φωνές διαμαρτυρίας για τον άνισο αγώνα ανάμεσα σε παλληκαράκια με σφενδόνες και τα τανκς ενός πάνοπλου στρατού χάνονταν μέσα  στον ειδησεογραφικό  βουητό που ομαλοποιούσε την κατάσταση για το Ισραήλ. Η 16χρονη πολιορκία της Γάζας δεν ήταν πλέον σημαντική είδηση ούτε η επέκταση των εποικισμών στη Δυτική όχθη που επιταχύνονταν.

          Αυτή την πορεία προς τη λήθη του παλαιστινιακού η απεγνωσμένη επιχείρηση της Χαμάς την αντέστρεψε. Ένα χρόνο τώρα οι διαμαρτυρίες σ’ όλο τον κόσμο ενάντια στο Ισραήλ δεν καταπαύουν. Αντίθετα αυξάνονται οι φωνές που απαιτούν αποκατάσταση των εθνικών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και όλο και περισσότεροι άνθρωποι στη Δύση αντιλαμβάνονται το απάνθρωπο σχέδιο του Ισραήλ. Το Ισραήλ αποδεικνύει ότι σαν κράτος που οικοδομήθηκε με αποικιοκρατικούς όρους, οργανώθηκε με νόμους απαρτχάιντ, στηρίζεται στη δύναμη των ΗΠΑ και εξυπηρετεί  τα ιμπεριαλιστικά σχέδια δεν έχει κανένα δισταγμό να καταρρίψει κάθε έννοια δικαίου και να  καταπατήσει όλους τους κανόνες του διεθνούς δίκαιου, απαιτώντας με θρασύτητα την επιδοκιμασία από κράτη,  διεθνείς οργανισμούς και λαούς. Αιματοκυλεί Λίβανο, Γάζα, Συρία και απαιτεί ακόμα και την αποχώρηση Ιρλανδών ειρηνευτών από φυλάκιο κατά μήκος των λιβανο-ισραηλινών συνόρων για να προχωρήσει ανενόχλητο στις εχθροπραξίες του, μη σεβόμενο κανένα διεθνή οργανισμό.

         Χρησιμοποιώντας το Ολοκαύτωμα για να παρουσιαστεί σαν θύμα δεν διστάζει να αιματοκυλίσει όλη τη Μ. Ανατολή. Παρά τα χρόνια όμως της συνεχούς συκοφαντίας που εξισώνει την υποστήριξη του αγώνα της Παλαιστίνης με τον αντισημιτισμό, στη Δύση ο παλαιστινιακός αγώνας έχει γίνει ένας σημαντικός ενοποιητικός παράγοντας για τα λαϊκά κινήματα και η συμπαράσταση προς την Παλαιστίνη έχει δει μια τεράστια έκρηξη. Την ίδια στιγμή που ο ανθρωπισμός και ο προοδευτικός φιλελευθερισμός όπως εκφράζονται από τις αστικές μας δημοκρατίες έδειξαν τα όρια τους, είτε αγνοώντας τη γενοκτονία είτε δικαιολογώντας τη με περίτεχνες λεκτικές περικοκλάδες. 

        Όλο αυτόν τον χρόνο πολλοί περισσότεροι άνθρωποι διαπιστώνουν την προκατάληψη και αναξιοπιστία των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης που είτε αγνοούν είτε δικαιολογούν τις σφαγές των Ισραηλινών. Όπως στα δικά μας μέσα ενημέρωσης, που  οι ανταποκριτές τους στο Ισραήλ σχεδόν αναπαράγουν τα ισραηλινά δελτία τύπου,  φορώντας κράνος και υποκρινόμενοι παρουσία σε μέτωπα πολέμου. Η δημοσιογραφική κάλυψη των γεγονότων μετατρέπεται σε θεατρικό δρώμενο. Με  δεδομένο λοιπόν ότι οι δυτικοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί λένε ψέματα για το τι συμβαίνει στη Γάζα, μια μεγάλη πλειοψηφία  αρχίζει να καταλαβαίνει όλο και περισσότερο ότι πιθανώς λένε ψέματα και για άλλα πράγματα. Η μηχανή προπαγάνδας ίσως επιτέλους ν’  αρχίζει να παρουσιάζει τριγμούς.

           Ο παλαιστινιακός αγώνας αναδεικνύεται για άλλη μια φορά ως η αιχμή του παγκόσμιου αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία και τον ρατσισμό. Γι’ αυτό και ξεσηκώθηκε τέτοια αντίδραση και στη χώρα μας για τη συμμετοχή στρατιωτών στις πορείες διαμαρτυρίας και από την ακροδεξιά με τον Θ. Πλεύρη μέχρι την μεταμφιεσμένη σε αριστερά δεξιά με τον Π. Παππά, μαζί με τα δημοσιογραφικά εξαπτέρυγα, που  εγκαλούν τον Κνίτη στρατιώτη γιατί  εξέφρασε με θάρρος την αντίδρασή του σ’ αυτή τη σφαγή. Είναι που η αντίδραση σ’ αυτή τη γενοκτονία βρίσκεται στο επίκεντρο μιας αυξανόμενης ενότητας δυνάμεων στη χώρα μας και  παγκοσμίως που πραγματικά αγωνίζονται ενάντια όλων αυτών που δεν αναγνωρίζουν στους παλαιστίνιους το δικαίωμα για μια γη. Που αγωνίζονται ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και των συν αυτώ, ενάντια στο ρατσισμό του Ισραήλ που αντιμετωπίζει τους παλαιστίνιους σαν υπανθρώπους, ενάντια στην εθνοκάθαρση που εξαφανίζει λαούς επειδή δεν χωρούν πουθενά. Δηλ. ενάντια σε μια ναζιστική πολιτική, η οποία δεν ομολογείται, αλλά εφαρμόζεται.

          Η Δύση όμως, και κυρίως η  πολύ δημοκρατική Ε.Ε ανησυχεί, στα λόγια, για την άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού, βρίσκοντας κάποια κόμματα όπως το Κόμμα της  Ελευθερίας στην Αυστρία ή η Εναλλακτική για τη Γερμανία ή ανθρώπους όπως ο Τραμπ να ενσαρκώνουν αυτήν την απειλή. Έτσι ώστε όσο μετράμε ποσοστά, συμμεριζόμαστε τους φόβους της δημοκρατικής ηγεσίας μας και επιδοκιμάζουμε τις νομοθετικές της πρωτοβουλίες για την αποτροπή του κινδύνου η ίδια αυτή ηγεσία να ενισχύει την προπαγάνδα υπέρ του Ισραήλ, να επιτρέπει τον αποκλεισμό από τρόφιμα, νερό και φάρμακα των παλαιστινίων, να αδιαφορεί για τη δολοφονία παιδιών και τη λιμοκτονία των κατοίκων και να αποκαλεί αντισημίτη όποιον διαμαρτύρεται για την κτηνωδία του Ισραήλ. Πρώτη  είδηση γίνεται περιστασιακά  η πρωτιά του Κόμματος της Ελευθερίας στις τελευταίες εκλογές στην Αυστρία με δακρύβρεχτα άρθρα για τον κίνδυνο που ελλοχεύει, με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα να παρουσιάζονται ως σωτήρες, όταν αυτό το κόμμα δυο φορές στο παρελθόν συμμετείχε σε κυβερνήσεις, το 2000 και το 2017. Όπως έγινε και στη Γαλλία, όπου τελικά ο πολύς δημοκρατικός Ε. Μακρόν επέβαλε τον ακροδεξιό πρωθυπουργό του για να περνά αντίστοιχο πρόγραμμα, αλλά  …ευτυχώς απετράπη μια κυβέρνηση  της Λεπέν.

          Ο φασισμός έρπει σε όλη τη Δύση, εισχωρεί παντού στη Βουλή και στις κυβερνήσεις και ο πιο επικίνδυνος δεν είναι αυτός που κατονομάζεται. Τα φασιστικά ή ακροδεξιά κόμματα δημιουργούνται, ενισχύονται και υπάρχουν για να εξυπηρετούν την κυρίαρχη εξουσία μας. Είναι το άλλοθι της και ο μπαμπούλας για τους λαούς, για να συσπειρώνονται γύρω από αυτήν όσο ενεργεί και νομοθετεί φασιστικοποιώντας  το κράτος και την κοινωνία χωρίς να το λέει. Γι’ αυτό δεν έχει καμιά σημασία  τι λένε οι κυβερνήσεις μας, αλλά τι κάνουν. Και συμπράττουν σε μια γενοκτονία και στην επέκταση του πολέμου με όλους τους κινδύνους για μια γενικότερη ανάφλεξη.

 

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ

 

Κι ενώ ένα  χρόνο τώρα  οι Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής συνεχίζουν το γενοκτονικό τους έργο στη Γάζα, πάντα με το πρόσχημα της αυτοάμυνας του Ισραήλ, ο πρωθυπουργός του Μπ. Νετανιάχου στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, εμμέσως παραδέχτηκε την αδυναμία του, ένα χρόνο τώρα,  να νικήσει τη Χαμάς, εφόσον με περισσό θράσος δήλωσε ότι ο πόλεμος αυτός μπορεί να τελειώσει μόνο αν παραδοθεί η Χαμάς. Παρόλο λοιπόν που η  πολεμική του μηχανή επιδίδεται σε αδιάκριτες και μαζικές δολοφονίες,  σε σκόπιμη στόχευση εγκαταστάσεων υγειονομικής περίθαλψης, αλλά και καταυλισμών προσφύγων και σχολείων και ακολουθείται μια πολιτική πείνας και αποκλεισμού, ο λαός της Παλαιστίνης δεν υποκύπτει. Γιατί  φυσικά το Ισραήλ  με τον παλαιστινιακό λαό πολεμά και ας  κατονομάζει ως εχθρό του τη Χαμάς. Την οποία με κάθε λόγο και καταγγελία του την ταυτίζει με το λαό της Γάζας, ακυρώνοντας στην πράξη την κατηγορία του χαρακτηρισμού της σαν τρομοκρατικής οργάνωσης, ομολογώντας ότι αντιμετωπίζει ως τρομοκράτες όλον τον παλαιστινιακό λαό.  Κι αν όλες οι αντιστασιακές οργανώσεις στην Παλαιστίνη έχουν ισλαμικά χαρακτηριστικά είναι γιατί η ίδια η Δύση, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, δεν άφησε άλλη επιλογή στους λαούς του ισλαμικού κόσμου, αφού βοήθησε στην απαξίωση και διάλυση κάθε κομμουνιστικής ή αριστερής επιλογής.

          Επειδή όμως είναι οι άνθρωποι και  όχι τα όπλα που συνεχίζουν να παραμένουν καθοριστικοί για την έκβαση μιας σύγκρουσης,  γι’ αυτό και  δεν μπορεί να ανεχτεί το Ισραήλ τη βοήθεια και την προστασία του λαού προς τις δυνάμεις αντίστασης. Οι πράξεις αντίστασης  που εμπόδισαν την ισχυρή στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ να κυριαρχήσει στηρίζονται κάθε φορά στην λαϊκή υποστήριξη και συνεργασία. Η τεχνολογία, όσο εξελιγμένη ή θανατηφόρα κι αν είναι, δεν μπορεί να νικήσει μια αποφασιστική λαϊκή αντίσταση, γιατί  οι αντιστασιακοί αντλούν τη δύναμή τους από τις συμπάθειες και τη συνεργασία του λαού. Οι θριαμβολογίες για τη δολοφονία του αρχηγού της Χεζμπολάχ, του  Νασράλα υποτιμούν καταστροφικά το θάρρος του λαού του οποίου η υποστήριξη στην αντίσταση και η προθυμία για θυσίες δεκαετίες τώρα αποδεικνύεται ότι γίνονται ισχυρότερες. Ακόμη και ελλείψει ενός συνεκτικού πολιτικού προγράμματος, ο λαός της Μέσης Ανατολής δεν αμφέβαλλε ποτέ για την ανάγκη να αντισταθεί στην ξένη κατοχή, κι αρνείται να εκφοβιστεί από τα σύνεργα υψηλής τεχνολογίας και την εκπληκτική φονικότητα των αμερικανικών όπλων με τα οποία είναι εξοπλισμένοι οι Ισραηλινοί.  

         Φυσικά, πίσω από αυτήν την χωρίς έλεος πολεμική μηχανή βρίσκεται η αυτοκρατορία των ΗΠΑ μαζί με όλη τη …δημοκρατική Δύση. Οι ΗΠΑ  και οι συν αυτώ, με πολλούς τρόπους, επέτρεψαν στο Ισραήλ να προωθήσει ένα δόγμα σύμφωνα με το οποίο του  επιτρέπεται να σκοτώνει με όσους ανθρώπους επιθυμεί με ατιμωρησία στο όνομα της «αυτοάμυνας» ή της δολοφονίας των «τρομοκρατών». Το Ισραήλ όμως δεν σκοτώνει όλους αυτούς τους ανθρώπους επειδή δέχτηκε επίθεση, το Ισραήλ σκοτώνει όλους αυτούς τους ανθρώπους επειδή του δόθηκε μια δικαιολογία. Το Ισραήλ πάντα ήθελε να αρπάξει περισσότερη γη και να εξαλείψει τους πληθυσμούς που του αντιτίθενται. Αυτό λοιπόν που γίνεται τώρα και στο  Λίβανο  είναι το προϊόν δεκαετιών πολιτικής των ΗΠΑ και του Ισραήλ που κανονικοποιούν τη δολοφονία ως νόμιμη πολιτική, αλλά με την προϋπόθεση  ότι θα το κάνουν μόνο αυτοί. Και φυσικά δεν έχει σημασία πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν στοχεύοντας  να σκοτώσουν τους «κακούς».

          Αφού παρακολουθήσαμε τους Ισραηλινούς να καταστρέφουν ολόκληρη τη Γάζα, τώρα βλέπουμε να κάνουν το ίδιο και στο Λίβανο, αφήνοντας όλη την περιοχή να τιναχτεί στον αέρα από την τερατώδη κρατική μηχανή του Ισραήλ, για το οποίο προσποιούμαστε ότι είναι μια αξιοσέβαστη χώρα. Και βλέπουμε αυτή την καταστροφή σε πραγματικό χρόνο και γι’ αυτό δεν έχουμε ούτε καν τη δικαιολογία, για την απραξία μας, της άγνοιας που μπορούσαν να έχουν οι άνθρωποι στο παρελθόν.

           Όσο όμως  η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ, πέρα από τα λόγια ανησυχίας ή συμπαράστασης στους αμάχους, συνεχίζουν να διευκολύνουν το Ισραήλ ποικιλοτρόπως, διπλωματικά και κυρίως στρατιωτικά με χρηματοδοτήσεις και ανανέωση του στρατιωτικού εξοπλισμού του, τόσο μεγαλώνει και ο κίνδυνος για τους αμάχους της Δύσης να μην παρακολουθούν πια τον πόλεμο μόνο από τις οθόνες τους, αλλά αυτός να βρίσκεται παντού όπου κι αν κοιτάξουν, και στον τόπο τους. Θα πρέπει συνεχώς και αδιαλείπτως οι λαϊκές αντιδράσεις σ’ αυτήν τη σφαγή να είναι μαζικές και έντονες. Κι επειδή είναι οι κυβερνήσεις των αστικών δημοκρατιών με τα όμορφα λόγια περί ελευθερίας και δημοκρατίας που ενισχύουν το Ισραήλ, το λαϊκό κίνημα κάθε χώρας θα πρέπει να έχει την Παλαιστίνη ως αφετηρία στον αγώνα του και έμπνευση για τους δικούς του εσωτερικούς αγώνες. Γιατί η Παλαιστίνη είναι ένα από τα μέτωπα όπου αντιμετωπίζεται ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και η αποικιοκρατία και κάθε κίνημα αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη πρέπει να σχετίζεται με την εσωτερική κατάσταση στην κάθε χώρα, η οποία επηρεάζει και καθορίζει εν πολλοίς και την εξέλιξη του πολέμου.

           Η διαμαρτυρία επομένως  που έγινε από Εργατικά Κέντρα, σωματεία και συνδικάτα στα διυλιστήρια της Motor Oil  στους Αγ. Θεοδώρους κατέδειξε στη στενή σχέση των καπιταλιστικών συμφερόντων με τους ιμπεριαλιστικούς στόχους.  ¨Όταν λοιπόν υπάρχει οργανωμένο και μαζικό λαϊκό κίνημα, ο αντικαπιταλιστικός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας στο εσωτερικό της κάθε χώρας στρέφεται ενάντια στην κυρίαρχη εξουσία και μπορεί να μπλοκάρει  την  αποστολή στρατιωτικών καυσίμων στο Ισραήλ ή τη χρησιμοποίηση αμερικανικών βάσεων για στρατιωτικές ενέργειες στη Μ. Ανατολή. Και είναι μ’ αυτό τον τρόπο που δείχνεται η έμπρακτη αλληλεγγύη στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού.  

          Ο Μπ. Νετανιάχου διέταξε το βομβαρδισμό στην Βηρυτό ενόσω  ήταν στον ΟΗΕ, σκοτώνοντας εκατοντάδες αμάχους με την ελπίδα να σκοτωθεί ένας άνθρωπος, ο ηγέτης της Χεζμπολαχ. Κι από κοντά, στο ρόλο τους,  οι ηγέτες της Δύσης προσποιούνται τους ανήσυχους, χωρίς να παραλείπουν να  δικαιολογούν  το Ισραήλ. Οι οποίοι δημοκρατικοί ηγέτες μας δεν θα μπορούσαν να ενισχύσουν καμιά προπαγάνδα χωρίς τα μέσα ενημέρωσης που είναι εξίσου συνένοχα μ’ αυτούς που ρίχνουν τις βόμβες στους αμάχους και παρουσιάζουν του Ισραηλινούς σαν μαχητές της ελευθερίας. Οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους, μαζί και η δική μας κυβέρνηση, θα μπορούσαν να χαλιναγωγήσουν το Ισραήλ, γιατί στην πραγματικότητα οι στρατιωτικές επιχειρήσεις και η ίδια η ύπαρξη του Ισραήλ εξαρτώνται πλήρως από τη στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ. Αντίθετα όλοι τους παριστάνουν ότι κάνουν εκκλήσεις στο Ισραήλ για αυτοσυγκράτηση, επειδή δεν θέλουν πραγματικά να τελειώσουν αυτές οι φρικαλεότητες. Όλη η δημοκρατική Δύση, και η δική μας κυβέρνηση που επαίρεται για τη συνεργασία με το κράτος τρομοκράτη,  συμμετέχει πρόθυμα σ’ αυτήν την αιματοχυσία και μπορούμε όλοι να το δούμε, αρκεί να αγνοήσουμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που λένε και παρακολουθήσουμε τις πράξεις τους.

           Σ’ αυτόν τον κενό κόσμο περίσσεψαν τα ωραία συναισθήματα και λόγια. Να βομβαρδίζονται τα παιδιά της Μ. Ανατολής λέγοντας η δημοκρατική Δύση ότι υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δικαίωμα της αυτοάμυνας. Καιρός να πάψουμε να ακούμε τις κενές αφηγήσεις και να παρακολουθήσουμε τις πραγματικές υλικές κινήσεις της πολεμικής μηχανής, των στρατευμάτων, των πόρων και του πλούτου, για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει και να αναγνωρίσουμε ποιοι συμπεριφέρονται πραγματικά σαν  αληθινά τέρατα.

«ΕΝΑΣ ΙΡΙΔΙΣΜΟΣ»

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε ανάρτηση του καθηγητή Α. Λιάκου αναφέρεται, με συνοπτική και αρκετά  αόριστη περιγραφή, επεισόδιο στο Δημοκρατικό Στρατό από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου,  ως ενδεικτικό της διάψευσης για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Σ’  ένα λόχο, αφού κατηγόρησαν, χωρίς αποδείξεις, και   βασάνισαν έναν αθώο αξιωματικό για να ομολογήσει προδοσία στον ταξικό εχθρό, χωρίς αποτέλεσμα, για να μην αποκαλυφτεί η βαναυσότητά τους τον εκτελούν, με τον ίδιο να ζητά  να αποδοθεί ο θάνατός του σε μάχη με τον εχθρό. Ο Α. Λιάκος στα σχόλιά του για τον λόγο που παρέθεσε το συγκεκριμένο περιστατικό  αναφέρεται στην ανάγκη «να απαλλαγεί η Αριστερά από το ηθικό μειονέκτημα στο οποίο κατέληξαν (σχεδόν όλα) τα αριστερά εγχειρήματα» και χαρακτηρίζει ανύπαρκτο το ηθικό της πλεονέκτημα. Με το συμπέρασμά του λοιπόν, ό,τι για δεκαετίες χαρακτηριζόταν ως Αριστερά στριμώχνεται σε προσωπικές συμπεριφορές και μεμονωμένα περιστατικά.  

          Η αναφορά  όμως που γίνεται μεμονωμένα σ’ αυτό το επεισόδιο δεν φανερώνει το πραγματικό του μέγεθος, τη σημασία του και δεν μπορεί να κατανοηθεί παρά αν το δούμε μέσα σε ένα όλο, σ’ ένα σύνολο καταστάσεων στο οποίο παίρνει κάποια θέση ή χάνεται, αν και βέβαια ποτέ εντελώς. Γιατί οποιαδήποτε πράξη κι ενέργεια των ανθρώπων αποτελεί μέρος ενός όλου, του οποίου η ερμηνεία βέβαια προϋποθέτει, χωρίς να περιορίζεται σ’ αυτά, όλα τα επιμέρους, καθώς όλα αυτά μαζί αποτελούν τις πολύ μικρές ή μεγάλες δυνάμεις που δρουν και κινούν την ιστορία.  Κι επειδή τα μέρη αποκτούν σημασία μέσα στην ολότητα χωρίς να σημαίνει αυτό ότι το  όλο είναι απλώς άθροισμα των μερών,  γι’ αυτό και δεν είναι το συγκεκριμένο επεισόδιο που περιγράφεται που χαρακτηρίζει τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού.  

          Ανοίγοντας όμως  ο Α. Λιάκος όλα τα περιθώρια για να εξισωθεί ο συλλογικός αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού με ένα άθροισμα ατομικών περιπτώσεων, όσο και αν τον εκθειάζει χαρακτηρίζοντας τον ηρωικό, στην πραγματικότητα υπονομεύει τον αγώνα του.  Η τελική του διαπίστωση που ξεκινά από το αυτονόητο ότι «οι αριστεροί είναι όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι» καταλήγει στο ότι είναι ένας ιριδισμός που χωρίζει το καλό από το κακό που εξαρτάται «από την ιστορική συγκυρία, από τη στιγμή της ελπίδας ή της απελπισίας, από μαγνητικές θύελλες», επικεντρώνοντας την προσοχή και το ενδιαφέρον του στο  άτομο.

         Σε κείνα τα σκληρά χρόνια όπου επικρατούσε ο νόμος της ζούγκλας και δεν υπήρχε θεσμικό ή νομικό ή άλλο καταφύγιο για όσους στρατεύθηκαν με το ΚΚΕ δεν ήταν αυτή η στράτευση, όταν απειλούνταν η ίδια η ζωή,  απλώς ένας «ιριδισμός που χωρίζει και μπορεί να μετατρέψει το ένα στο άλλο». Όταν το διακύβευμα της στράτευσης ήταν η ίδια η ζωή, αυτή η επιλογή δεν μπορεί να εξισώνεται, υποτιμώντας την, με κάθε άλλη συγκυριακή. Ότι δεν έλειπαν τέτοια επεισόδια, που αναφέρει ο καθηγητής, και παραπλήσια δεν αναιρεί τη διαχωριστική γραμμή που υπήρχε ανάμεσα σ’ αυτούς που πίστευαν σ’ έναν άλλο κόσμο και αγωνίζονταν γι’ αυτόν και σ’ εκείνους που υπηρετώντας τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης ήλπιζαν να ελεηθούν με  κάποιο αποφάγι της.  

        Αυτή η ανάρτηση είναι ενδεικτική για τα κριτήρια με τα οποία επεξεργάζεται την πολιτική ένα τμήμα διανοουμένων που συμπορεύτηκε μ’  εκείνο το πολιτικό κομμάτι που περιλάμβανε μεταδικτατορικά την Αριστερά. Ενώ φαίνονταν ότι υπερασπίζονταν προχωρημένες κοινωνικοοικονομικές αντιλήψεις που προστάτευαν τις υποτελείς τάξεις,  φαίνεται τελικά ότι τα κριτήρια με τα οποία επεξεργάζονταν την πολιτική στηρίζονταν περισσότερο  στα ειδικά κοινωνικοοικονομικά συμφέροντα του στενού ταξικού τους πυρήνα στον οποίο είχαν ή επεδίωκαν να έχουν ηγεμονική θέση μέσα στους κόλπους του. Προσποιούνταν λοιπόν  ότι στα αιτήματά τους ενσωμάτωναν επιλογές ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, ίσως γιατί στην προσέλκυση τους θεμελίωναν την πολιτική τους υπεροχή και αποτελεσματικότητα. Κι έτσι με τις ενέργειές τους εξυπηρετούσαν τον πάγιο στόχο της κυρίαρχης εξουσίας να απονευρώνει τη δυναμική των ταξικών διεκδικήσεων με αντιφατικές χειρονομίες.  

        Αυτή λοιπόν η ανάρτηση με τα σχόλια της κάνει φανερή μια  προσπάθεια να αδρανοποιηθούν τα πολιτικά αντανακλαστικά όσων παρακολουθούν αυτό το γελοίο γαϊτανάκι αλληλοκαρφωμάτων και κουτσομπολιού στο ΣΥΡΙΖΑ, με την υποβάθμιση και σχεδόν ακύρωση των αγώνων, μεγεθύνοντας και αναδεικνύοντας επεισόδια ανάλογα, έτσι ατάκτως εριμμένα,  ώστε να μπορεί να δικαιολογηθεί κάθε μικροπρέπεια και ευτέλεια που παρατηρείται στο ΣΥΡΙΖΑ. ¨Ότι ένας ιριδισμός είναι, ανακλάσεις που αλλάζουν χρώμα στα σώματα,  μια λεπτή ισορροπία που μια γέρνει προς τη μια πλευρά μια προς την άλλη, όλα αυτά που γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν είναι  ότι όσοι  δηλώνουν αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας υπερβεί την αριστερή τους ιδιότητα υιοθετούν συμπεριφορές και πρακτικές που για δεκαετίες χαρακτήριζαν στελέχη και οπαδούς της ονομαζόμενης Δεξιάς, η οποία πάντα στόχευε στην κατάληψη θέσεων εξουσίας προς εξυπηρέτηση της κυρίαρχης τάξης.   

           Με την τραγελαφική ιστορία του εξ Αμερικής ορμωμένου πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κασσελάκη ενταφιάζεται  η Αριστερά, ή μάλλον αυτή που αυτοπροσδιορίζεται σαν τέτοια. Αυτή  που είτε αποστρέφεται την πολιτική και βουλιάζει σ’ ένα αναρχοαυτόνομο χυλό είτε παραδέρνει στον λαβύρινθο του υποτιθέμενου  πολιτικού ρεαλισμού, όπως ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πια χάσει όχι μόνο τον προσανατολισμό αλλά και την ίδια τη σκοπιά από την οποία διακήρυττε ότι εκπορευόταν  η αριστερή πολιτική. Η σοσιαλδημοκρατία εν ολίγοις δεν μπόρεσε ούτε ένα ψήγμα του  από τον πυρήνα διακηρυγμένων ιδεολογικοπολιτικών της καταβολών να περισώσει, προς δόξαν του καπιταλισμού που θα μεταρρύθμιζε σοσιαλιστικά.  Κατά συνέπεια  ήταν φυσικό όσοι άσκησαν  από θέσεις εξουσίας μια πολιτική αντίθετη με τις καταβολές αυτές να καταστήσουν τον εαυτό τους πολιτικά και ιδεολογικά αφερέγγυο, τη δε ιδεολογία τους διάτρητη. Συντέλεσαν τα μέγιστα η επικράτηση του λόγου της καπιταλιστικής εξουσίας να είναι πια ολοκληρωτική και η κυρίαρχη τάξη  την οποία εναγωνίως θέλει να εξυπηρετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ να διαμορφώνει θεσμούς και καταστάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της.

        Κι απέναντι παραμένει και πάλι μόνο ο κομμουνιστικός λόγος και το κομμουνιστικό κόμμα η μόνη δύναμη αντίστασης.