ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΕΝΟΣ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 

Κι εκεί πέρα στη Μ. Ανατολή η γενοκτονία, σχεδόν με πλήρη σιωπή από τη …φιλελεύθερη Δύση, συνεχίζεται και κει πέρα στην Ουκρανία το μακελειό συνεχίζεται, με Ρωσία, Αμερική και Ε.Ε να μην μπορούν να συνεννοηθούν για το μοίρασμα της λείας, αδιαφορώντας για τις ζωές που χάνονται.  Και η δημοκρατική μας Δύση, ασυστόλως, δεν σταματά να χρησιμοποιεί μια ελκυστική, προοδευτική γλώσσα για να προωθεί τις πιο καταστροφικές πολιτικές του δυτικού ιμπεριαλισμού.  

        Και οι προοδευτικοί και φιλελεύθεροι της ιμπεριαλιστικής Δύσης συνεχίζουν ακόμα να αναφέρονται στα λόγια σε δικαιώματα και ελευθερίες,  γιατί δεν έχουν ακόμα αποθρασυνθεί τόσο, ώστε να υποστηρίξουν απροκάλυπτα την εξόντωση κάθε ζωντανού οργανισμού στη Γάζα ή τη συνέχιση του μακελειού  στην Ουκρανία. Τους είναι πολύ πιο βολικό μιλώντας για παλιές περίπλοκες συγκρούσεις ή καταστροφικούς ηγέτες να διατηρούν την αόριστα δημοκρατική εικόνα τους, παραπλανώντας με λεξιλόγιο που βρίθει από συνώνυμα του ανθρωπισμού,  ενώ εξακολουθούν να ενθαρρύνουν και να προωθούν ιμπεριαλιστικά σχέδια, μη ορρωδώντας ούτε σε μια γενοκτονία. Τους είναι πολύ πιο βολικό να μιλούν για τον αυταρχισμό του Τραμπ και να κραυγάζουν ενάντια στο φασισμό, όταν ανέχονται, αν δεν τις δημιουργούν, τις συνθήκες που τον νεκρανασταίνουν και ευνοούν την ενσωμάτωσή του στις λειτουργίες μιας αστικής δημοκρατίας που παραπαίει, πριν ζητήσει απροκάλυπτα τη συνδρομή του. Κι όταν ο Τραμπ επιδεικνύει την ισχύ του απέναντι σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, με κούφια λόγια καταδικάζουν την πολιτική του, περισσότερο για ν’ αποδείξουν τη δημοκρατικότητά τη δική τους και των πανεπιστημίων, ώστε να μπορεί να πορεύεται και ο καπιταλισμός, ορίζοντας κι ελέγχοντας αντιπάλους -μη κατηγορηθεί και για ολοκληρωτισμό!!!

       Μόνο που η γενοκτονία της Γάζας συμβαίνει ακριβώς μπροστά μας. Ας μην προσποιείται λοιπόν κανείς τον ανίδεο, ούτε οι αστικές δημοκρατίες των ΗΠΑ και της Ε.Ε να υποκρίνονται έναν ανύπαρκτο ανθρωπισμό που διακηρύττει ότι ποτέ δεν θα επαναληφθεί το ολοκαύτωμα του ναζισμού, όταν αυτό επαναλαμβάνεται μπροστά στα μάτια μας.   Είναι σαν όλοι στη ναζιστική Γερμανία να είχαν οθόνες στα σπίτια τους που μετέδιδαν ακριβώς τι συνέβαινε μέσα στα στρατόπεδα εξόντωσης όλη την ώρα. Κανείς σ’ αυτήν τη γενοκτονία δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε. Κι αν αυτός ο ισχυρισμός δεν μπορεί να υπάρχει πια,  όμως η υποκρισία της  χριστιανικής Δύσης, που πάλι θυμήθηκε να επιστρατεύσει τις θρησκείες για να επιβάλλει τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια, μέρες που είναι των παθών του ιδρυτή της θρησκείας της, ούτε καν ψελλίζει κάτι για τα σκοτωμένα παιδιά των Παλαιστινίων. Όλη η θηριωδία πραγματοποιείται  μέσα στη σιωπή.

          Ένας παρασιτόκοσμος εκμεταλλευτών και εκπορνευομένων ζει από την αθλιότητα του κόσμου και λίγο πολύ στριμώχνονται οι περισσότεροι για ν’ ανακατωθούν μαζί τους, ν’ απολαύσουν έστω και τα κουκούτσια από τους καρπούς ενός κόσμου που έχει πάρει να σαπίζει. Γύρω μας ένας κόσμος σε σύγχυση που πολλοί τόχουν βάλει στα πόδια ψάχνοντας, μάταια,  την πόρτα εξόδου. Κι αν ακούγονται κάποια μεγάλα λόγια για ανατροπή αυτού του εξαρθρωμένου κόσμου περισσότερο λέγονται απ’ αυτούς που θα ήθελαν να συμμετείχαν σ’ αυτή, αν είχε πιθανότητες επιτυχίας και ελέγχου της. Κι αφού αποφαίνονται ότι δεν έχει, δεν τους μένει παρά να ανατρέψουν αυτούς τους ανατροπείς που αγωνίζονται γι’ αυτό.  Τόσο το χειρότερο για τους τελευταίους, αν είναι ανίσχυροι. Η περιφρόνηση των αδυνάτων είναι η κυρίαρχη ηθική. Ας μη βρίσκονταν οι αδύνατοι κάτω από τις πλατιές πατούσες των ποδιών τους, που θα τους λιώσουν. Τρομερός ο κίνδυνος αυτής της αντίληψης για μια εποχή που έχασε την έννοια των αξιών της ζωής και που γι’ αυτήν και οι πιο σοβαρές αξίες της ζωής κατάντησαν παιχνίδια. 

        Ο κόσμος μας αρχίζει να γίνεται αποτρόπαιος σε όλες τις εκφάνσεις του.  Εγκαθίσταται ένας οργανισμός καταστροφής που κρατιέται τεχνητά με το ψέμα και τη διαφθορά, την τρομοκράτηση και την απειλή.

        Δημόσιοι λειτουργοί και πολιτικοί συνωστίζονται στις πόρτες της εξουσίας για ν’ αποκτήσουν λίγη ισχύ και  με μια συνεχή απροκάλυπτη δουλικότητα στους ισχυρούς του χρήματος τους εξυπηρετούν στα ηλίθια ξεφαντώματά τους και τα άρρωστα βίτσια τους. Φλυαρούν, εκφράζοντας σκέψεις που χρησιμοποιούνται σαν δικαιολογίες για υλοποίηση αποφάσεών τους και  όλες θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν κάτω από τον περιφρονητικό αφορισμό, φρέσκος αέρας. Έτσι, για παράδειγμα, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, (τι ευφημισμός!) Μ. Χρυσοχοΐδης  για να μην «επιβαρύνουμε περιοχές οι οποίες ήδη έχουν πολλά βάρη» αναγγέλλει απαγόρευση συναυλιών στην περιοχή Εξαρχείων, αφού φρόντισε, αυθαίρετα, να συνδέσει τις καταστροφές που έγιναν από κουκουλοφόρους με την προηγηθείσα συναυλία στο λόγο του Στρέφη για τη Γάζα.  Από κοντά, ένας εισαγγελέας, ο Σ. Μπουγιούκος,  που υποτίθεται υπηρετεί την απονομή δικαίου, με αποδεικτικό στοιχείο μισό αποτύπωμα σε μια σακούλα προτείνει παράταση προφυλάκισης στον Ν. Ρωμανό άλλους έξι μήνες, όταν ο ίδιος εισαγγελέας είχε αθωώσει πρωτόδικα τους 4 αστυνομικούς που συμμετείχαν στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.   Ασκιά φουσκωμένα με λέξεις οι υπουργοί και δικαστές που αποφασίζουν και υπογράφουν εκτελεστέες αποφάσεις.

        Σ΄ αυτόν λοιπόν τον καπιταλιστικό κόσμο, τον σκληρό κι ανταγωνιστικό, όπου όλα πωλούνται και αγοράζονται και το κέρδος είναι η ύψιστη αξία, οι πονεμένοι αυτού το κόσμου, απελπισμένοι, ακόμα ψάχνουν για παρηγοριά σ’ ένα θεό ευσπλαχνικό και δίκαιο, στη θρησκεία που «είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή άψυχων συνθηκών». Κι αν θρησκείες και φιλοσοφίες αναφέρονται σ’ έναν καλύτερο κόσμο, αδιαφορούν όμως γι’ αυτόν εδώ και πώς αυτές οι προσδοκίες θα πραγματοποιηθούν.

             Γι’ αυτό και ο Μαρξ δεν είναι παρωχημένος, παρά τα κούφια λόγια περί ξεπεράσματός του. Είναι αυτός που μ’ επιστημονικό τρόπο έδειξε ότι η αλλαγή του καπιταλιστικού κόσμου είναι πραγματοποιήσιμη με πρωτεργάτη την εργατική τάξη.    Κανείς λοιπόν πια δεν έχει το δικαίωμα να είναι μοιρολάτρης. Μέσα στη δυστυχία και αθλιότητα της ζωής δημιουργείται η ταξική συνείδηση. Οι εκμεταλλευόμενοι εργαζόμενοι συνειδητοποιώντας την κατάστασή τους, με την οργάνωση και τον αγώνα τους μπορούν ν' ανατρέψουν αυτήν την αθλιότητα που τους έχει επιβληθεί πριν χαθεί η υποτιμημένη ζωή τους για τα συμφέροντα των ανά της γης  ιμπεριαλιστών. 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ

 

Με  τις προσπάθειες της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη και των συν αυτώ για απεμπλοκή τους από το έγκλημα των Τεμπών απαξιώνονται θεσμοί και δημόσιοι οργανισμοί σε τέτοιο βαθμό που διευρύνεται  το αίσθημα της ματαιότητας της επίκλησής τους στην αναζήτηση της αλήθειας. Δεν είναι μόνο οι παλινωδίες στον λόγο των πολιτικών, από Μητσοτάκη μέχρι το τελευταίο πολιτικό στέλεχος της Ν. Δημοκρατίας, αλλά κυρίως οι ενέργειες κρατικών λειτουργών όπως αυτών της Δικαιοσύνης ή και οργανισμών όπως του ΕΟΔΑΣΑΑΜ (Εθνικός Οργανισμός Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών). Κι αν αποκαλύπτεται το ψεύδος της αξιοπιστίας ή αντικειμενικότητας αστικών θεσμών αυτό περισσότερο επιδιώκεται να χρεώνεται  σε συμπεριφορές ατόμων, ωθώντας σε μια αέναη αναζήτηση των κατάλληλων προσώπων, αφήνοντας το ίδιο το σύστημα που υπηρετούν έξω από κάθε κριτική.  Το έδαφος όμως όταν γίνεται τόσο γλίσχρο,  για τον καθημερινό άνθρωπο της εργασίας αυξάνεται η ανασφάλεια απέναντι σ’ έναν κόσμο που σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο διατηρεί ακέραια τη δύναμή του να μπορεί να τον εκμεταλλεύεται. Για να φοβάται,  να παραιτείται και να υπομένει                                                                                             Αναζητώντας τα έλαια σιλικόνης που όψιμα για όλους τους εμπλεκόμενους κυβερνητικούς και δημόσιους λειτουργούς ήταν η αιτία της  περίφημης πυρόσφαιρας που προκάλεσε και βασανιστικούς  θανάτους  και στοχοποιώντας και πάλι ως μοναδικό αίτιο του εγκλήματος τον σταθμάρχη,  γίνεται προσπάθεια ν’ αντιμετωπιστεί το εγκληματικό δυστύχημα ως ένα μεμονωμένο περιστατικό, καταλήγοντας στο τραγελαφικό συμπέρασμα ότι  απαιτείται αξιολόγηση   των δημόσιων  υπαλλήλων.  Αφού κατ’ αρχάς θορυβήθηκε η κυβέρνηση και οι συν αυτή με τη λαοθάλασσα των συλλαλητηρίων, σε δεύτερο χρόνο αντιμετωπίζοντας την κατάσταση πιο ψύχραιμα αποφάσισε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αδυνατώντας να δώσει μια πειστική εξήγηση για την αλλοίωση, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα,  του χώρου  του εγκληματικού δυστυχήματος  φαίνεται να είναι σίγουρη ότι, δυσχεραίνοντας μ’ αυτή την ενέργεια την αποδεικτική διαδικασία, έχουν χαθεί όποια στοιχεία θα μπορούσαν  να την καταστήσουν υπόλογη για την πολιτική της.  Αυτό που γίνεται τώρα με τις δολοφονίες χαρακτήρων, την απαξίωση ή ανασκευή πορισμάτων είναι η επίθεση του επικοινωνιακού τομέα των κυβερνώντων, που αρνούνται, ακόμα και διαστρεβλώνοντας κάθε λογική επιχειρηματολογία, ότι απλώς αμύνονται για να μην αποκαλυφτούν τα εγκληματικά αποτελέσματα μιας πολιτικής που δεν κάνει άλλο παρά να ακολουθεί τις καπιταλιστικές επιταγές.

            Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ενεργεί διαφορετικά από τις άλλες κυβερνήσεις της Ν. Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ ή και ΣΥΡΙΖΑ που ποτέ δεν αμφισβήτησαν την  τυφλή επιδίωξη του κέρδους σε όλους τους τομείς. Γενικά πάντα όταν οι κυβερνώντες αισθάνονται αδύναμοι μπροστά στις λαϊκές κινητοποιήσεις προσπαθούν να τις χειραγωγήσουν με  υποσχέσεις και κολακείες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη,  θεωρώντας  ότι παίζει στο πολιτικό γήπεδο χωρίς αντίπαλο και με χειραγωγούμενα από αυτήν σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, πολύ συχνά   αισθάνεται απρόσβλητη  και αποθρασύνεται να επιδεικνύει  την αδιαφορία της για τις λαϊκές ανάγκες.

           Κι ενώ τόνοι δημοσιογραφικού υλικού έχουν καταναλωθεί σχετικά με τα έλαια σιλικόνης και το εύφλεκτο υλικό, βάζοντας σε δεύτερο πλάνο, αν δεν εξαφανίζουν,  τις ελλείψεις ασφαλείας της σιδηροδρομικής γραμμής και την αδιαφορία για αναβάθμιση των υποδομών της με την ιδιωτικοποίησή και κατάτμηση του σιδηρόδρομου,  ελάχιστη δημοσιότητα και ανύπαρκτος προβληματισμός υπήρξε σχετικά με τα ερωτήματα που έθεσε το ΚΚΕ  για την αξιοποίηση την περίοδο του εγκλήματος των Τεμπών των σιδηροδρομικών υποδομών για μεταφορά καυσίμων για τα αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Ν. Δένδια να ισχυρίζεται ότι «ουδεμία συσχέτιση προκύπτει» μεταξύ του εγκληματικού δυστυχήματος των Τεμπών με τη μεταφορά καυσίμων για τις ένοπλες δυνάμεις ή το ΝΑΤΟ.

          Κι έχοντας  φροντίσει η κυρίαρχη προπαγάνδα να χρεωκοπήσει στη συνείδησή μας κάθε προσδοκία για μετασχηματισμό της κοινωνίας, ένα αμέτρητο πλήθος βγήκε στους δρόμους για τα Τέμπη βλέποντας σ’ αυτό το έγκλημα ν’ αντανακλάται όλη η μιζέρια, δυστυχία και ανασφάλεια της ζωής του, έτοιμοι οι περισσότεροι να ακολουθήσουν μ’ ευγνωμοσύνη σαν οδηγούς χαροκαμένους γονείς. Γαλουχημένοι με μια ατομοκεντρική αντίληψη, σχεδόν με αποστροφή προς κάθε  συλλογικό, θεωρώντας σχεδόν επαναστατικό να μη φυλακίζεται το πνεύμα στις προσωπίδες κάποιου δόγματος ένα ατέλειωτο πλήθος παραπαίει αναζητώντας σωτήρες, παρόλο που  κάθε φορά διαψεύδεται και  καταλήγει να νιώθει την πίκρα της ματαίωσης των ελπίδων του.

           Κι έτσι που έχουμε φτάσει μέχρις εδώ, σ’ έναν κόσμο εξαρθρωμένο,  με το ολοκαύτωμα στη Γάζα, τις αντιπαραθέσεις με τους δασμούς, τον πόλεμο στην Ουκρανία που συνεχίζεται όσο δεν καταλήγουν οι διαπραγματεύσεις για τις σπάνιες γαίες, χρειάζεται μια δυνατή δόση αυταπάτης για να φανταστούμε πως θα ξεπεράσουμε αβρόχοις ποσί την επερχόμενη καταιγίδα που πλησιάζει. Όλα δένονται μεταξύ τους, τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που προκαλούν σφαγές και αφανισμούς λαών, με τα καπιταλιστικά κέρδη, που εξαθλιώνουν ζωές, και τους κυβερνώντες, οι οποίοι διευκολύνουν αυτές τις θηριωδίες που παρουσιάζονται με διάφορα περιτυλίγματα. 

           Το γεγονός ότι ένα μικρό ποσοστό της κοινωνίας εναντιώνεται με διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις στη γενοκτονία που ενάμιση χρόνο εξελίσσεται στη Γάζα, σχεδόν σε απευθείας σύνδεση, είναι ενδεικτικό για το πόσο έχει δηλητηριαστεί η καρδιά και το μυαλό μας από την προπαγάνδα που στρεβλώνει τις συνειδήσεις μας. Δεν απειλείται καμιά ανεξαρτησία καμιά προσωπικότητά μας όταν οργανωνόμαστε και παλεύουμε για κοινά αιτήματα και στόχους. Όσο ο καθένας μόνος υποτίθεται ότι θέλει να σώσει το εγώ του τόσο  καταντούμε να το χάνουμε μέσα στην ξεραΐλα μιας ζωής, με την πίκρα από τη συναίσθηση της κοινωνικής ματαιότητας της.

           Η οργή, η αδικία, η ταπείνωση ενεργοποιεί αμέτρητο κόσμο που πρέπει να βρει την κατεύθυνση και την πορεία του μέσα από την οργάνωση στους χώρους δουλειάς και τις κινητοποιήσεις με διαδηλώσεις και απεργίες ενάντια σε ένα σύστημα που απαξιώνει, εξαθλιώνει και εξαφανίζει ζωές είτε με πόλεμο από τη Γάζα μέχρι την Ουκρανία είτε με πολιτικές ενέργειες όπως στο έγκλημα των Τεμπών.   Γι’ αυτό στην αυριανή απεργία, που επιδιώκεται να χάνεται  μέσα στη γλίτσα των έλαιων σιλικόνης,  θα πρέπει με τη μαζική συμμετοχή σ’ αυτή και στις συγκεντρώσεις να δείξει το μεγάλο  πλήθος το μεγάλο  πάθος για ανατροπή μιας πολιτικής που σκοτώνει.

ΔΙΑΧΥΤΟ ΚΑΚΟ

 

Η σειρά του Netflix Adolescence έχει εντυπωσιάσει με το ρεαλισμό της ιστορίας ενός 13χρονου που κατηγορείται, και αργότερα αποδεικνύεται, ότι μαχαίρωσε μια συμμαθήτριά του μέχρι θανάτου, σε μια μικρή βόρεια αγγλική πόλη. Πίσω από αυτή την τρομακτική πράξη η σειρά δεν ανιχνεύει κάποια υποψία μιας κακοποιητικής ανατροφής που θα εξηγούσε γιατί ο πρωταγωνιστής έγινε υπεύθυνος για τα χειρότερα. Ο 13χρονος πρωταγωνιστής παρουσιάζεται σαν ένα συνηθισμένο αγόρι που, όπως οι περισσότεροι νέοι στην ηλικία του, προτιμά να απομονώνεται στο δωμάτιό του και να περνάει τον χρόνο του στο τηλέφωνο ή τον υπολογιστή του, αντί να έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τους γονείς του. Εκεί συναντά τους ανδροκρατικούς ρόλους που διεισδύουν μαζικά στα κοινωνικά δίκτυα, απ’  όπου μοιάζει να ξεκινά το κακό.  

        Το πραγματικό θέμα της σειράς δεν είναι μια έρευνα για την ενοχή ή την αθωότητα ενός παιδιού. Το πραγματικό θέμα της φαίνεται, σε πρώτο πλάνο, να είναι η βλαβερότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και επικράτηση μοντέλων μιας αρρενωπότητας που καταπιέζουν, με το βάρος της ασυνείδητης κληρονομιάς, την εφηβεία στην ψηφιοποιημένη εποχή μας. Δεν πρόκειται λοιπόν για ένα ταραγμένο ξύπνημα της ήβης, για μια  έφοδο των αισθήσεων, για  μικρές παρεκτροπές που λειτουργούν σαν δοκιμασίες για να σπάσει το κέλυφος αποκόβοντας τον τελευταίο δεσμό με το μητρικό σώμα. Δεν περιγράφεται η εφηβεία  σαν μια ερωτική Απριλιάτική μέρα, αλλά σαν μια ωμή και σκοτεινή πραγματικότητα στην οποία συμβαίνει το ανεξήγητο φρικώδες. Γι’ αυτό και το ενδιαφέρον της βρίσκεται αλλού. Στους μηχανισμούς του αστυνομικού ή  του δικαστικού συστήματος όταν έχουμε να κάνουμε με έναν ανήλικο, στη λανθάνουσα βία του εφηβικού κόσμου, στις ευθύνες των ενηλίκων που αγνοούν,  στις ανείπωτες λέξεις που καταλήγουν να εκρήγνυνται. Στη σειρά γίνεται λόγος για τις  δυναμικές που τροφοδοτούν και ενισχύουν αυτές τις εντάσεις: σχολικός εκφοβισμός, ταπείνωση στα κοινωνικά δίκτυα, η πίεση της  εμφάνισης. Με  το τέλος των τεσσάρων επεισοδίων της σειράς το ερώτημα για το τι πραγματικά συμβαίνει στο μυαλό των σημερινών εφήβων παραμένει. Πώς μπορούν τα παιδιά να διαπράξουν το χειρότερο;  

         Αυτό λοιπόν που φαίνεται πιο ανησυχητικό σε αυτήν την ιστορία είναι αυτή η ενοχλητική ουδετερότητα που δεν δίνει καμία προφανή απάντηση, καμία μοναδική αιτία που να ξεχωρίζει από αντίστοιχες που αναγνωρίζονται και στον κόσμο των ενηλίκων, αλλά εγείρει ανησυχητικά ερωτήματα Γιατί το έκανε ο νεαρός πρωταγωνιστής; Στα 13 του, μπορεί ένα παιδί να καταλάβει πραγματικά τη σοβαρότητα των πράξεων του; Σε ποιο βαθμό η επιρροή της ομάδας ή και της ευρύτερης κοινωνίας διαμορφώνει τις επιλογές του; Πόση ευθύνη φέρουν οι γύρω του, η κοινωνία, οι άνθρωποι που ακολουθεί στο διαδίκτυο; Και πάνω από όλα, πώς μπορούμε να ξαναχτίσουμε μετά από μια τέτοια τραγωδία;

        Η  σειρά αν και φαίνεται να εστιάζει, σε πρώτο πλάνο, τη ματιά της στις ταυτότητες, όμως αφήνοντας ρευστή την αιτία του κακού καταφέρνει ν’ αποτυπώσει έμμεσα τις συνέπειες της βαρβαρότητας της κοινωνικής πραγματικότητας, που καθορίζει όλες τις εκφάνσεις της.

        Σίγουρα υπογραμμίζεται το χάσμα μεταξύ γονέων και εφήβων, με τους γονείς να αισθάνονται υπεύθυνοι  για τις πράξεις του παιδιού τους, γι’ αυτό  και η συγγνώμη του πατέρα στο αρκουδάκι παιχνίδι του γιου του στην τελευταία σκηνή. Και βέβαια, κυρίως επισημαίνεται η βλαβερότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με τον πολλαπλασιασμό των ανδροκρατικών θεωριών.

        Το γεγονός όμως της δολοφονίας, όπως το πραγματεύεται η σειρά,  μπορεί να γίνει η ευκαιρία να διεισδύσει, εμμέσως,  η ματιά μας σε μια εποχή και μια κοινωνία,  καθώς προβάλλεται μια κατάσταση χάους  που είναι ανατριχιαστική, στην οποία βρίσκεται η γενιά που απεικονίζεται στα επεισόδια. Στη σειρά, καταβεβλημένοι ενήλικες, που έχουν όμως την ευφυία να μοιραστούν το βάρος της ενοχής τους και να αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες, στην πραγματικότητα παραδέχονται ότι αν ο κόσμος είναι τόσο βίαιος δεν μπορεί παρά να είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι. Επιδιώκοντας η σειρά να κατανοήσει την προέλευση της εσωτερικής κόλασης σ’ ένα νεαρό παιδί που δεν έχει πίσω του μια τραυματική ιστορία, προκαλεί ερωτήματα και ευρύτερη ανησυχία και όχι μόνο για την βία στον εφηβικό κόσμο.

         Βέβαια, εμμέσως,  μοιάζει ο προβληματισμός για τις αιτίες της φρικώδους πράξης  να περιορίζεται στην άγρια Δύση των κοινωνικών δικτύων και την ανεξέλεγκτη βία του εκφοβισμού των σχολικών αυλών. Γονείς, καθηγητές κι αστυνομικοί προσπαθούν να καταλάβουν ακολουθώντας κάποιες διαδικασίες και ξορκίζοντας το διαδίκτυο. Το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων βρίσκεται σε δεύτερο πλάνο, σχεδόν αφανές, που όμως οι συνέπειές τους καθορίζουν ό,τι παρουσιάζεται ατομικό ή οικογενειακό.

       Η οργανωμένη πολιτεία είναι παρούσα και με τη δική της βία, τη  διμοιρία των βαριά οπλισμένων αστυνομικών που εισβάλει φωνάζοντας   στο μικρό σπίτι, σπάζοντας την πόρτα σαν να ήρθαν να συλλάβουν έναν επικίνδυνο τρομοκράτη. Και είναι μόνο ένας  δεκατριάχρονος που διέπραξε το φρικώδες και βρέχει από το φόβο του τις πιτζάμες του. Εντοπίζουμε ένα διάχυτο σύγχρονο κακό, ένα δίκτυο ασήμαντων παραγόντων που μπορεί και να μη μορφοποιούνται, αλλά συγκλίνουν προς το χειρότερο.  Δεν είναι ένα άθλιο προάστιο που κατοικείται από εμπόρους ναρκωτικών, δεν πρόκειται για αδιάφορους γονείς ή αλκοολικούς κλπ. Αντίθετα είναι η κανονικότητα που διαχέεται σε όλη τη σειρά.  Μια κανονικότητα που οδηγεί σ’ ένα έγκλημα. Η κανονικότητα μιας κοινωνίας που οδηγεί στο έγκλημα, πάντα με συγκαλυμμένους λόγους για να μην αποκαλύπτονται αιτίες και ευθύνη.

        Πίσω από την ανήκουστη φρίκη του εγκλήματος θα ήταν ανακουφιστικό να ανιχνευτεί η σκιά μιας προβληματικής, καταχρηστικής ανατροφής που θα εξηγούσε πώς ο πρωταγωνιστής έγινε υπεύθυνος για τα χειρότερα, ότι είναι μια εξαίρεση. Αλλά τίποτε στην οθόνη δεν επικυρώνει αυτήν την υπόθεση. Ο 13χρονος ήρωας είναι ένα συνηθισμένο αγόρι που η κανονικότητα της ζωής του δεν τον απέτρεψε από το έγκλημα. Μοιάζει αυτή η εφηβεία να είναι ένα μπερδεμένο πρόβλημα που δεν έχει να κάνει τόσο με τις παγίδες που στήνει η φύση σ’ αυτή την ηλικία όσο μ’ αυτές που μηχανεύεται μια κοινωνία δηλητηριάζοντας τη νεότητά της που τη σκλαβώνει σε κάθε είδους κάτεργα.

       Οι νέοι ριγμένοι, χωρίς πίστη σ’ έναν υπονομευμένο κόσμο, μέσα στη μολυσμένη ατμόσφαιρα της χαοτικής λάβας των απολαύσεων που προτρέπονται να δοκιμάσουν δεν είναι δύσκολο να νιώθουν περιφρονημένοι όταν δεν μπορούν να ανταποκριθούν.  Και η σειρά δεν δείχνει παρά μια εφηβεία που έχει ξεφύγει, μέσα στη σιωπή,  από το νόμο της κανονικής ζωής. Δεν μοιάζει καθόλου σαν μεσημεριάτικο σήμαντρο στην εξοχή μια ωραία ερωτική απριλιάτικη μέρα. Αυτή η ώρα της εφηβείας φαίνεται να έρχεται με τη μορφή του δημίου που σκοτώνει ό,τι την ενοχλεί. Δεν φαίνεται, αλλά μπορεί η ρυπαρότητα να έχει φτάσει ως μέσα στον κλειστό πυρήνα της ύπαρξής του εφήβου. Αν θέλει να δει, να μάθει, ν’ αγγίξει αυτό το κάνει μέσα στο δωμάτιό του με τη μεσολάβηση του υπολογιστή, σαν να μπερδεύεται η πραγματικότητα με τον ψηφιακό κόσμο και αφήνεται να αγγιχτεί από το κακό που δεν το προσπερνά. Και  στη σειρά μένει μετέωρο αν η λάσπη έχει φτάσει ως μέσα του ή αν μόνο μιμείται ρόλους. 

      Αυτά τα τέσσερα επεισόδια της σειράς, ανεξαρτήτως των προθέσεων των δημιουργών τους, αντανακλούν το χάος ενός κόσμου, του δυτικού καπιταλισμού, που μοιάζει καλά τακτοποιημένος, αλλά που στην πραγματικότητα στηρίζεται στις συμβάσεις του εγκλήματος και της ηλιθιότητας. Όταν όλα μοιάζουν να καταστρέφονται, η δυσωδία από τα πτώματα να γίνεται αποπνιχτική, τα ερείπια να συσσωρεύονται πώς μπορεί η νεότητα να χτίσει ένα νέο κόσμο; Με τι πέτρες, σε τι έδαφος και πάνω σε ποια δεδομένα; Όταν όλα κλονίζονται, τίποτε δεν είναι βέβαιο, γαντζώνεται καθένας από το σήμερα, το ασήμαντο, το μικρό. Και το κακό μπορεί πια να μην αναγνωρίζεται σαν κακό.