Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

“ΣΕΡΝΑΜΕΝΟΙ” ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ…



Είτε ακούει κανείς τον πρωθυπουργό σε τηλεοπτικό διάγγελμα, όπως αυτό πριν  δυο βδομάδες που ανακοίνωσε πώς θα διανεμηθεί το κοινωνικό μέρισμα, είτε τη συζήτηση στη Βουλή για την υπόθεση  πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία που συρρικνώθηκε στο αγωνιώδες ερώτημα αν ήταν μεσάζων ή εκπρόσωπος της Σαουδικής Αραβίας ο Β. Παπαδόπουλος, είτε τις  κυνικές δηλώσεις για τον πόλεμο στην Υεμένη από το διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Ζαχαριάδη ο αστικός πολιτικός λόγος δεν παρουσιάζει  νέας ποιότητας προβληματισμό, το πολύ-πολύ να είναι απλά μεγεθυσμένες κατά εκθετικό τρόπο οι προσπάθειες για τις  συγκινησιακές του απηχήσεις. Η ρητορική των αστών πολιτικών μας  προβλέψιμη, προδιαγεγραμμένης σκοπιμότητας, μικρού ενδιαφέροντος, μηδενικής πληροφόρησης επί της ουσίας δεν λέει απολύτως τίποτε, ενώ το πλήθος των αφορμών για νέας κατηγορίας πολιτικό λόγο η έντασή τους και το χρονικό βάθος των συνεπειών τους αυξάνονται τεραστίως  Η κενότητα που υποκρίνεται ότι καλύπτει με οξυδέρκεια και εμβρίθεια τα πάντα, ενώ δεν λέει τίποτε και για τίποτε συνεχίζεται  στη βουλή, στα διαγγέλματα, στις ανακοινώσεις, στις πολιτικές αναλύσεις.
             Αλλά βέβαια  αυτού του είδους ο πολιτικός λόγος διαμορφώνει εκείνη την επιχειρηματολογία που δικαιώνει  την πολιτική απέναντι σε μια συγκεκριμένη διαχείριση  της  περιόδου κρίσης προς όφελος της άρχουσας τάξης. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προβάλλει με εντυπωσιακή βεβαιότητα, ακόμα και σε σύγκρουση με την πραγματικότητα,  ως δήθεν στόχο τη μεταβολή της κατανομής των πόρων προς όφελος των εργαζομένων. Μοιράζοντας ψιχία εν είδει φιλανθρωπικού σωματείου θέλει να πείσει για την  διαφορετική κυβερνητική  πολιτική που καταφέρνει από τη «δημοσιονομική υπεραπόδοση»  να  κατανέμει μέρισμα «δίκαια, στους πολίτες που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Με προτεραιότητα στους άνεργους, τους νέους, τους χαμηλοσυνταξιούχους». Και  επιπλέον μεταξύ άλλων στοχεύει στον περιορισμό, κατά το διάγγελμα του Α. Τσίπρα «της διαφθοράς, της διασπάθισης δημόσιου χρήματος αλλά και της φοροδιαφυγής».
    Ζώντας, το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων, με την οικονομική αφαίμαξή τους χρόνο το χρόνο αυξάνεται, στην ένδεια και ανασφάλεια η προσφορά χρηματικών βοηθημάτων,  στους πιο εξαθλιωμένους, μια αρωγή εντελώς ανεπαρκής, στοχεύει να κάνει υποφερτή την αθλιότητα καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση για την προσωρινότητα της κατάστασης που θα ανατρέψει  η οικονομική ανάπτυξη. Μήνα το μήνα, χρόνο το χρόνο, μεροδούλι μεροφάι, σχεδόν οκτώ χρόνια σέρνουμε τις ζωές μας σε εργασίες  με όρους δουλικούς και ταπεινωτικούς που μπορούν να αποτελειώνουν τη συντριβή και των πιο περήφανων ψυχών, όταν η άγνοια και ο φόβος δεν συσπειρώνει σε οργανωμένους αγώνες, αλλά  χωρίς πυξίδα  και κέντρο σπαταλούνται οι  δυνάμεις μας στις  απαιτήσεις και στις ποταπές ταπεινώσεις της καθημερινής δουλειάς και τις ελεημοσύνες που μοιράζει με θριαμβευτική αυταρέσκεια η  πολιτική ηγεσία.
   Ο αρχηγός πάλι της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια προσπάθεια αναζητήσεων για οριοθέτηση του δικού του χώρου, που  δεν φτάνουν στη επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων αφού ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε την ανυπαρξία τους όταν απουσιάζει εντελώς οποιαδήποτε ρήξη με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, δεν βγάζει στην επιφάνεια παρά μόνο προβλήματα που συνδέονται με τις μεταξύ τους αντιπαλότητες στα πλαίσια μικροσυμφερόντων.
    Εκεί όμως  που ο λόγος όλων αυτών γίνεται σαφής είναι στην συκοφάντηση οραμάτων, στην απαξίωση αγώνων του κομμουνιστικού κινήματος,  στοχεύοντας είτε να μολύνουν τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του είτε να απαλλοτριώσουν τις δόξες του. Με ευκαιρία μάλιστα την  εκατονταετηρίδα της Οκτωβριανής επανάστασης περίσσεψε, στην καλύτερη περίπτωση όταν ευθέως δεν καταφέρονται εναντίον της σε αντιδιαστολή με τα γεγονότα του Φεβρουαρίου, η δυσαρέσκεια και η πικρία για την προδοσία της. Και όσοι απ’ αυτούς  δείχνουν πως  τιμούν την επέτειο της ρωσικής επανάστασης είναι περισσότερο για να τονιστεί το ανέφικτο της πετυχημένης επανάστασης. Γιατί ο βασικός στόχος είναι να κατασκευάζονται συκοφαντικά οι αποτυχίες των κομμουνιστών, ώστε να αποτραπούν οι εργαζόμενοι  από το να προσπαθήσουν ποτέ  να επαναλάβουν την επαναστατική δράση.
       Κι απομένει μόνο ο κομμουνιστικός λόγος  όχι μόνο για να κρατηθεί ζωντανό το όραμα για μετασχηματισμό της κοινωνίας αλλά και για να πραγματοποιηθεί. «(...)Η εργατική τάξη έχει αποδείξει ότι μπορεί, έχει την ικανότητα και τη δυνατότητα ως μοναδική πραγματικά επαναστατική τάξη να υλοποιήσει την ιστορική της αποστολή, να ηγηθεί της κοσμογονίας της οικοδόμησης του σοσιαλισμού – κομμουνισμού (…) Γι' αυτό σήμερα προτεραιότητά μας είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος από τη φάση της υποχώρησης που βρίσκεται. Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να συνειδητοποιούν καθημερινά ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος και πού πρέπει να στραφεί η πάλη τους. Προτεραιότητά μας είναι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι να παίρνουν μέρος στην οργάνωση της πάλης, για να περάσει το κίνημα σε αντεπίθεση, να προετοιμαστεί, για την αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.Συνεχίζουμε να δίνουμε τη μάχη, ως εκείνη η πρωτοπόρα δύναμη που αντιλαμβάνεται την ανάγκη συνολικής ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας και επιδιώκει η πάλη να κατευθύνεται προς αυτόν το στόχο(…)» (από το λόγο του γγ του ΚΚΕ  Δ. Κουτσούμπα  στο ΣΕΦ για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση)
     Κι αν αυτό που υπερασπιστήκαμε έπαθε μια ήττα, αυτό δεν είναι ανεπανόρθωτη δυστυχία αν δεν τη δεχτούμε αυτήν την ήττα. Ξέροντας ποιο είναι  σωστό κι αυτό που πρέπει να γίνει, ξέρουμε πως αυτό θα γίνει.
    «Σερνάμενοι» κι αν είμαστε θα ξανασταθούμε στα πόδια μας

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ «ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ»



Απωθώντας την ιστορία μας είναι σίγουρο ότι αμελούμε την κατανόησή της και γι’  αυτό στην  παρεμβολή της με τη μορφή  επετείων ο κυρίαρχος λόγος σπεύδει να δώσει το επιθυμητό περιεχόμενο, για να μη μετατραπεί σε δίδαγμα η ιστορία. Και στη φετινή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου η σύνδεση της για άλλη μια φορά με καταστροφικές  δράσεις των αποκαλούμενων αναρχικών προσανατολίζει τη σκέψη σε συγκεκριμένα μονοπάτια που μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στην απαξίωσή του. 
         Στη φετινή επέτειο κυριάρχησε  το βίντεο με τη φωτοβολίδα που καρφώθηκε στο πόδι της δικηγόρου Αναστασίας Τσουκαλά στα επεισόδια στα Εξάρχεια μετά την πορεία του Πολυτεχνείου. Τις ημέρες που ακολούθησαν ομάδες αναρχικών αντιπαρατίθενται η μια στην άλλη με κατηγορίες για τέτοιου είδους δράσεις που προσβάλουν και συκοφαντούν το «κοινωνικό και ελευθεριακό κίνημα». Είχε προηγηθεί η κατάληψη του πολυτεχνείου από ομάδα αυτοαποκαλούμενων αντιεξουσιαστών, οι οποίοι προχώρησαν σε αυτή την κίνηση για τον αποκλεισμό των πολιτικών και κομματικών οργανώσεων, «που καπηλεύονται την εξέγερση» η οποία έληξε την επόμενη μέρα μετά από παρέμβαση μιας ομάδας 300 αναρχικών.
        Οκτώ σχεδόν χρόνια από την έναρξη  της πολιτικής της σκληρής λιτότητας, με τα μνημόνια που έθεσαν σκληρότερους όρους της πολιτικοοικονομικής οργάνωσης, οι ψευδαισθήσεις που διαπερνούσαν αντιλήψεις και συμπεριφορές σωρεύοντας αδιέξοδα η μια μετά την άλλη διαλύονται. Οι εμπειρίες που αποκτήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια αυξάνουν την αυτογνωσία μας αποκαλύπτοντας τρόπους λειτουργίας και στόχους των κινημάτων που χαρακτηρίζονται αναρχικά, αυτόνομα, ελευθεριακά κλπ. Και μπορεί  οι αντιδράσεις, αντιλήψεις και διαθέσεις ανθρώπων που συμμετέχουν σ’  αυτά να μην είναι ταυτόσημες, όμως αυτό που τους ενώνει είναι η διαλαλούμενη έλλειψη φορέα, η  έλλειψη οργανωτικού και ιδεολογικού σχήματος και η αντίθεσή τους τόσο στον καπιταλισμό όσο και στον υπαρκτό σοσιαλισμό της ΕΣΣΔ. Αυτές οι αντιλήψεις, έχοντας μεγάλη  ακτινοβολία και ισχυρή προωθητική δύναμη από τα χρόνια της  μεταπολίτευσης  ιδιαίτερα στους νέους, επιβάλλουν το επίπεδο σύγκρουσης με την αστυνομία σχεδόν ως τεκμήριο επαναστατικότητας, ενώ κατηγορείται το ΚΚΕ πως επωμίζεται την καταστολή σαν ουρά του συστήματος. Αναγνωρίζεται η αναγκαιότητα άμεσης, εδώ και τώρα, οργάνωσης αντικαπιταλιστικού αγώνα  σε κάθε επίπεδο, που μεταφράζεται σε  σύγκρουση με κρατικές δυνάμεις καταστολής, με κριτήριο της αποτελεσματικότητας των δράσεων τη   θεαματικότητα και εντυπωσιασμό. Το πολυτεχνείο γίνεται ο προνομιακός  χώρος δράσης και η πλατεία Εξαρχείων από τον κυρίαρχο λόγο τους χρεώνεται σαν η επικράτειά τους.
     Κι όλος αυτός ο αναρχοαυτόνομος χώρος εφάπτονταν ή και περιλάμβανε τους κάθε φορά μετασχηματισμούς της αναθεωρητικής αριστεράς. Κοινά σημεία μέσα στον ιδεολογικό χυλό δεν ήταν δύσκολο να αναδειχτούν, με πρώτο και κύριο την αναγνώριση της  κρίσης του μαρξισμού και την απόρριψη του σοβιετικού μοντέλου που άνοιγαν το δρόμο και για αμφισβήτηση  διαφόρων θεωρητικών ζητημάτων, αλλά κυρίως την αντίθεση με το λενινιστικό μοντέλο οργάνωσης. Τα  κινήματα αυτά αναπτύσσονταν και αναδεικνύονταν ταυτόχρονα με την αμφισβήτηση των λενινιστικών θεωρητικών δεδομένων για τις σχέσεις κόμματος-μαζών, ηγεσίας-βάσης. Οι προβληματισμοί εστιάζονταν στην απόρριψη της κομματικής ιεραρχίας κι αναζητούνταν  μορφές οργάνωσης βασισμένες στα πλαίσια  της άμεσης δημοκρατίας, όρος που σαγηνεύει κυρίως τους νέους. 
      Ακόμα και τώρα οι θεωρίες αυτές θεαματικά καταναλώνονται, επικεντρώνοντας σε γενικές αντικαπιταλιστικές και ιδιαίτερα αντιεραρχικές  αντιλήψεις και προσφέρονται για ιδεολογικές επενδύσεις διαφόρων μικροαστών που παίζουν το ρόλο του επαναστάτη.  Δράσεις σπασμωδικές, βίαιες, αποκομμένες από  την ίδια την εργατική τάξη, εμπλουτίζονται με μερικά μαρξιστικά-λενινιστικά ή τροτσκιστικά, ανάλογα με την περίπτωση, για να μεταμορφωθούν σε επαναστατικές. Κι αν περιορίζονται τα περισσότερα στο χώρο των πανεπιστημίων ή της διανόησης, γιατί φυσικά με γενικότητες και αφορισμούς είναι αδύνατο να πείσεις περί του πρακτέου ανθρώπους της δουλειάς, όμως ο έλεγχος όλων αυτών των κινημάτων, λιγότερο ή περισσότερο, από μηχανισμούς ή άτομα που παίζουν το ρόλο του ηγέτη αλλά  και από τους ίδιους τους κρατικούς μηχανισμούς δεν είναι δύσκολος. Η ομφαλοσκόπηση που είναι η φυσική κατάληξη μιας τέτοιας συμπεριφοράς και πολιτικής αντίληψης διακόπτεται  από τις δράσεις της αστυνομίας που επαναφέρουν στην επικαιρότητα κάθε ομάδα και γκρουπούσκουλο δίνοντάς του πολιτική υπόσταση σ’ έναν φαύλο κύκλο –διαδήλωση, επεισόδια, επίθεση αστυνομίας, συλλήψεις, διαδήλωση διαμαρτυρίας, δίκες, διαδήλωση και ούτω καθεξής. Και πώς να ξεχωρίσει κανείς πού σταματά η αφέλεια και πού αρχίζει η προβοκάτσια.
Και κάπως έτσι με τη βοήθεια και του κυρίαρχου λόγου στήνεται το μοντέλο δράσης των επίδοξων επαναστατών. Και στα χρόνια του μνημονίου οι πάλαι ποτέ ανένταχτοι, ανεξάρτητοι, αυτόνομοι, αναρχικοί, αναθεωρητές κλπ. παρουσιάζονται σε συνεχή αναζήτηση, θεωρητική και οργανωτική,  μόνοι τους ή  συσπειρωμένοι στοιχειωδώς σε ομάδες, -γειτονιάς ή ενδιαφερόντων ανάλογα. Η σύμπλευση όλων αυτών από ένα σημείο και πέρα, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια του μνημονίου, αποδείχτηκε καθαρά ταχτική πολιτικάντικη επιλογή ενταγμένη στα πλαίσια του αγώνα για ανεύρεση νησίδων επιβίωσης και δυνατοτήτων εξόρυξης πολιτικής ηγεμονίας.  Πάσχοντας βέβαια από  αθεράπευτη αναποτελεσματικότητα από την πίεση κάθε φορά αναγκαιοτήτων  για άμεσες δραστηριότητες, που, όταν δεν αφορούσαν προβλήματα μεμονωμένα σχεδόν ατομικά αφορούσαν απάντηση σε κρατική τρομοκρατία, οδηγούνταν σε θεαματικές δράσεις είτε βίας είτε θεατρικότητας, που δίνει στην κυρίαρχη εξουσία άλλοθι για τελειοποίηση των κατασταλτικών και προπαγανδιστικών της μηχανισμών (Η επικέντρωση του πολιτικού λόγου της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο «γκέτο των Εξαρχείων», συνεισφέρει στη χάραξη διαχωριστικών γραμμών στα αστικά κόμματα και στην επίφαση αντιπαλότητας μεταξύ τους) 
Στην τελική, η βασική διαφοροποίησή τους εντοπίζεται στη διαφημιζόμενη ανεξαρτησία τους από οργανωτικούς μηχανισμούς κομμάτων, ενώ η θεωρητική τους ανεπάρκεια προβάλλεται ως αέναη θεωρητική αναζήτηση, σε αντιδιαστολή με τη δογματικότητα του ΚΚΕ, και η οργανωτική τους αδυναμία ως χειραφέτηση. Κι όλη αυτή η συμπεριφορά δεν καταδεικνύει άλλον από αντίπαλο παρά το ΚΚΕ που η οργανωτική του αποτελεσματικότητα, ο θεωρητικός του εξοπλισμός καταγγέλλονται ως τροχοπέδη του εργατικού κινήματος.  
Κι αν μοιάζει όλος αυτός ο χώρος να χαρακτηρίζεται από μια κατάσταση θεωρητικού και πολιτικού κενού που το οδηγεί και στο αντίστοιχο οργανωτικό κενό ο ρόλος του, εκών άκων, είναι προβοκατόρικος. Να δημιουργεί άλλοθι στην κρατούσα εξουσία, να δημιουργεί καταστάσεις που την ευνοούν απαξιώνοντας και περιθωριοποιώντας το εργατικό κίνημα.

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

ΚΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΓΟ ΚΟΣΜΟ



ΚΛΕΙΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΓΟ ΚΟΣΜΟ: ΕΚΠΟΜΠΗ 48η
(Ραδιοφωνική εκπομπή από  τους 904 - Αριστερά στα FM)

 Ο Νικόλαος Κάλας και η Διαδήλωση Αυτών Που Απ' Τα Υπόγεια Προς Το Μέλλον Ξεχύνονται

Και τα βήματα σμίγουν // και τα χέρια υψώνονται //
και οι φωνές δυναμώνουν // της Διαδήλωσης το σώμα
συγκροτείται // και φωτίζει // σαν ένα εκατομμύριο
λαμπτήρες μαζί // τη σπαραγμένη //
απ' την αρρώστια της πόλη

Και αρχίζει μεταφορά οργανική:

οι λεωφόροι γίνονται αρτηρίες // φουσκώνει
η διαμαρτυρία // και οι αρχές αποφασίζουν
αφαίμαξη // μας σκοτώνουν // σαν σκυλιά
μας σκοτώνουν // πλημμυρίζει
η διαδήλωση // με κόκκινο αίμα //
σπασμοί του τοκετού // ενός
μέλλοντος κόκκινου

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

ΕΡΓΑ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ



Κι ενώ οι νεκροί από χθες αυξάνονται σε 15, με πέντε αγνοούμενους, στη Μάνδρα και Ν. Πέραμα Αττικής από τις  φονικές συνέπειες των καιρικών φαινομένων τα λόγια παρηγοριάς, η κήρυξη εθνικού  πένθους και οι πολιτικές υποσχέσεις προσπαθούν να αμβλύνουν την οργή, να διαχειριστούν αντιδράσεις.
Σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ χαρακτηρίζει έγκλημα τις καταστροφές από τις πλημμύρες που κόστισαν ανθρώπινες ζωές δείχνοντας ως υπευθύνους «την πολιτική, που εφαρμόζουν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μαζί με την περιφερειακή και τοπική διοίκηση», κατηγορώντας τους πως «υλοποιούν έργα και υποδομές, που αποφασίζονται με βάση την κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών».
Και δεν μπορεί κανείς να μη θυμηθεί, γιατί είναι ενδεικτικό των προτεραιοτήτων και σκοπιμοτήτων της κυρίαρχης εξουσίας,  πως πριν ένα περίπου χρόνο αποφασίστηκε  η χρηματοδότηση των  150 εκατομμυρίων από την Περιφέρεια Αττικής, που αντιστοιχεί στα 40% του αποθεματικού της, για  ανάπλαση, σύμφωνα με σχέδια του Ιδρύματος Νιάρχου,  του Φαληρικού Όρμου, όταν ολόκληρο το λεκανοπέδιο Αττικής αντιμετωπίζει εκρηκτικά προβλήματα στα οποία περιλαμβανόταν και  η αντιπλημμυρική θωράκισή της. Και χθες το απόγευμα, μετά την καταστροφή, η περιφερειάρχης Ρ. Δούρου υπέβαλε μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελέα Ξ. Δημητρίου, «ώστε επιτέλους να συνδράμω προκειμένου αυτή τη φορά, κάποιοι και κάποιες να τιμωρηθούν».
Από την άλλη, η επίρριψη ευθυνών για τη μεγάλη καταστροφή στον ίδιο το δήμο Μάνδρας για το μπάζωμα ρέματος, όπου χτίστηκε χώρος στάθμευσης για τα οχήματα του δήμου, σύμφωνα με καταγγελία του   καθηγητή Γεωλογίας του ΕΚΠΑ Δ. Παπανικολάου, αποκαλύπτει τον τρόπο που μεθοδεύονται οι μεγάλες συναινετικές διαδικασίες. Η συναίνεση, που κύρια οργανώνεται από το ταξικό κράτος,   στηρίζεται στη λειτουργία των αστικών κομμάτων, αλλά έχει και σχεδόν την ολοκληρωτική συγκατάθεση και των υπολοίπων θεσμών, της τοπικής αυτοδιοίκησης, σε μεγάλο βαθμό, συμπεριλαμβανομένης. Το κράτος πέρα από τα αποτελέσματα που παράγει στο επίπεδο της ιδεολογίας, αποτελεί το χώρο  που διαμορφώνονται και εκφράζονται οι υλικοί όροι υποταγής στην κυρίαρχη πολιτική των μικρομεσαίων, μισθωτών κλπ. Τέτοιοι είναι, ή τουλάχιστον ήταν μέχρι πριν τα μνημόνια,  ο τρόπος που καρπώνεται την αστική  γαιοπρόσοδο  και η μικρή ιδιοκτησία. Έχουν αναπτυχθεί, ή ίσως καλύτερα είχαν,  μηχανισμοί παραγωγής μεγάλου ποσοστού γαιοπροσόδου, η οποία ανακατανεμόταν στο εσωτερικό  πλατιών μικρομεσαίων στρωμάτων και αποτελούσε βασικό στοιχείο της κοινωνικής τους συγκρότησης. Οι μηχανισμοί αυτοί  εκδηλώνονταν κυρίως με την κατάτμηση της γης σε πολύ μικρές μερίδες, την οικοπεδοποίησή της και την εντατική εκμετάλλευση που γινόταν συνήθως  με τους μεγάλους  συντελεστές δόμησης, τις αυθαιρεσίες στην κατασκευή και τη μέθοδο της αντιπαροχής. Η αυθαίρετη εκτός σχεδίου δόμηση που κάλυψε ανάγκες στέγασης των εσωτερικών μεταναστών στηρίχτηκε εκτός των άλλων και στη χαμηλή τιμή  της εκτός σχεδίου περιαστικής γης. Η αγωνία λοιπόν για απόκτηση στέγης βάζει σ’ αυτό το παιχνίδι μεγάλα στρώματα του πληθυσμού που όσο πιο φτωχά είναι τόσο πιο ριψοκίνδυνες κι επισφαλείς είναι οι επιλογές του. Ρέματα μπαζώνονται, αυθαίρετες κατασκευές κτίζονται και η πλειοψηφία συναινεί σ’ αυτό μέχρι τη μεγάλη καταστροφή.  Το ζήτημα λοιπόν της αστικής γαιοπροσόδου σχετίζεται με τα προβλήματα της πόλης μέσω της αστικής γης σε σχέση με την κερδοσκοπία  στην ιδιοκτησία η οποία εντείνει την ταξική διαίρεση του χώρου τόσο στις επεκτάσεις πόλεων αλλά και στις αναπλάσεις περιοχών.
Γι' αυτό απομένει  κάθε φορά που η βίαιη εκδήλωση των φυσικών δυνάμεων έχει σαν συνέπεια υλικές καταστροφές και πολύ περισσότερο απώλεια ανθρώπινων ζωών να κρύβεται η καταστροφικότητα των καπιταλιστικών επιλογών πίσω από τη  μοιρολατρία για την αδάμαστη  φύση και την απογοήτευση για τη δύναμη της τεχνολογίας που έχει τη δυνατότητα  απελευθέρωσής μας  από πολλά δεσμά που η φύση μας επιβάλλει. Όπως έκανε η βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Χ. Καφαντάρη και  ο διευθυντής της ΕΜΥ Α. Λάλος,  που απέδωσαν την εκτεταμένη καταστροφή στη Δυτική Ατική  σε ακραία φαινόμενα τα οποία  οφείλονται και στην κλιματική αλλαγή. Συγχρόνως όμως,  όταν  φοβίζει η οργή που ο πόνος και η απελπισία πυροδοτούν ψάχνοντας για τον αίτιο, προληπτικά δραστηριοποιούνται άνθρωποι και ενεργοποιούνται μηχανισμοί για να την μετριάσουν. Ο πρωθυπουργός στη δήλωσή του εκφράζει τη θλίψη του για τη μεγάλη καταστροφή που προκάλεσαν τα ακραία καιρικά φαινόμενα και υπόσχεται ομαλοποίηση της ζωής στις περιοχές που χτύπησε η θεομηνία. Ο προϊστάμενος της εισαγγελίας πρωτοδικών Αθήνας Η. Ζαγοραίος διατάζει κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση για τους θανάτους και τις καταστροφές που προκάλεσε η κακοκαιρία στη δυτική Αττική.
Η βιαιότητα της εκδήλωσης των φυσικών φαινομένων μπορεί να είναι δύσκολο να ελεγχθεί από τον άνθρωπο, όμως οι συνέπειές τους σίγουρα σ’ ένα μεγάλο βαθμό μπορούν. Όλα τα ακραία καιρικά φαινόμενα γίνονται περισσότερο καταστροφικά από τα δευτερογενή φαινόμενα που αυτά προκαλούν εξαιτίας ανθρώπινων παρεμβάσεων που δεν τα λαμβάνουν υπόψη όταν περιορίζουν το κέρδος τους. Είναι λοιπόν τόσο περισσότερο καταστρεπτικά όσο πιο καταστρεπτικά γίνονται τα ανθρώπινα κατασκευάσματα και γενικότερα οι παρεμβάσεις. Κι επειδή η ζωή μας σαν άτομα υπόκειται στη γενική οργάνωση της κοινωνίας,  σε κοινωνίες ταξικές οργανωμένες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που προέχει το κέρδος, η σωτηρία της κερδοφορίας συνεπάγεται τη θυσία κάθε κοινωνικής ανάγκης, όταν δεν υπάρχει αντίδραση,  κι επομένως η αδιαφορία για τις συνέπειες από τις κερδοφόρες δράσεις στη ζωή των ανθρώπων. Η επισήμανση του ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του πως  «Τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας δεν υλοποιούνται γιατί δεν είναι ιδιαίτερα «θελκτικά» για τους καπιταλιστές, αφού δεν τους αποδίδουν το αναμενόμενο ποσοστό κέρδους» δείχνει ακριβώς την αιτία αυτών των καταστροφών. Κι επειδή το ίδιο το κράτος δεν είναι παρά ταξικό δεν έχει άλλη προτεραιότητα από το να βοηθά στην κερδοφορία το ιδιωτικό κεφάλαιο αδιαφορώντας για τις ανάγκες των υποτελών τάξεων όταν δεν απειλούνται τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης από τις αντιδράσεις τους. Γι’ αυτό και στις ταξικές κοινωνίες οι επιπτώσεις των φυσικών φαινομένων καταλήγουν να  είναι δυσμενέστερες στις λαϊκές τάξεις. Και οι θεομηνίες τελικά ταξικές είναι.

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ



Στη χώρα μας, Πλημμελειοδικείο της  Θεσσαλονίκης, στη λογική της συμπλοκής δύο πλευρών, καταδικάζει  μεν σε 21 μήνες φυλάκιση μέλη της Χρυσής Αυγής για πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών και οπλοχρησία, επειδή επιτέθηκαν σε μέλη της ΚΝΕ που μοίραζαν προκηρύξεις έξω από το ΕΠΑΛ Λαγκαδά, αλλά καταδικάζει  και σε 12 μήνες φυλάκιση και τα 3 θύματα της επίθεσής τους, απορρίπτοντας τον ισχυρισμό της άμυνας, εξισώνοντας «την εγκληματική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής με τα θύματά της». Στην πρωτεύουσα της Πολωνίας δεκάδες χιλιάδες φασίστες διαδηλώνουν για την ημέρα της ανεξαρτησίας της χώρας με ρατσιστικά συνθήματα για «Αγνή Πολωνία, λευκή Πολωνία» και εναντίον των  μουσουλμάνων, με νεοναζιστικά σύμβολα και θρησκευτικά μηνύματα.
               Κι αν  ακόμα εκπλησσόμαστε για τους φασίστες που απανταχού στην Ευρώπη έχουν σηκώσει κεφάλι, είναι γιατί εθελοτυφλούμε πώς είναι  η Ενωμένη Ευρώπη που  έχει υποδαυλίσει εδώ και δεκαετίες το φασιστικό λόγο. Ο   ανερχόμενος φασισμός στη Ευρώπη δεν είναι παρά το προϊόν της μακράς εκβιαστικής εκστρατείας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για την προληπτική καταστροφή του κομμουνιστικού κινήματος. Και στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης η εφαρμοζόμενη πολιτική της ΕΕ όλο και μας θυμίζει  πως αυτή χτίστηκε στα θεμέλια της ευρωπαϊκής λευκής κυριαρχίας, της αποικιοκρατίας, της δουλείας, του ιμπεριαλισμού. Κι ακόμα κι αν προσπαθεί  να κρύψει τους στόχους της πίσω από λόγο αντιρατσιστικό τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα τη διαψεύδουν – π.χ. δεν συμμετείχε και η ΕΕ στην καταστροφή της Λιβύης και τώρα δεν δολοφονεί και πνίγει τα θύματα αυτής της καταστροφής όταν προσπαθούν να φύγουν από την κόλαση της …απελευθέρωσης που δημιούργησε μαζί με τις ΗΠΑ;
Για τους φιλοευρωπαϊστές  ιδεαλιστές οι πρόσφυγες είναι ένα φυσικό «προϊόν» χωρών υποβαθμισμένων,  ενώ η ΕΕ είναι ο καλοπροαίρετος θεατής παρά η δημιουργός αιτία τους, ακριβώς όπως η φτώχεια είναι ένα φυσικό κακό για τον εργαζόμενο στον οποίο η καλοπροαίρετη οικονομική ένωση των ευρωπαϊκών κρατών προσφέρει δικαιώματα παρά την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση. Η  υπόθεση λοιπόν ότι η  ΕΕ προστατεύει τους πρόσφυγες και τα δικαιώματα των εργαζομένων στηρίζεται στην ψευδή αντίληψη ότι οι πρόσφυγες και η φτώχεια είναι φυσικά φαινόμενα. Τέτοιες υποθέσεις,  στις οποίες πιστεύουν οι μικροαστοί, εξ ολοκλήρου προέρχονται από  το φόβο τους πως  θα χάσουν  τα  δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί και από την πεποίθηση πως είναι η ΕΕ που θα τα προστατέψει  σύμφωνα με μια  επιφανειακή προπαγάνδα των αριστερών και  όχι  την πραγματικότητα.
               Όταν λοιπόν η οικονομική εξαθλίωση στις μητροπόλεις του καπιταλισμού μπορεί να στρέψει τις μεγάλες μάζες ενάντια στην άρχουσα τάξη, ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει  για να αμβλυνθεί η οργή προς την άρχουσα τάξη από την χειραγώγησή τους από το φασισμό που θεριεύει και από την αύξηση του φόβου τους για την τρομοκρατία που απειλεί;  Κι έτσι να δημιουργηθεί μια κατάσταση όπου οι μεγάλες μάζες ακόμα και ευγνώμονες θα είναι στους …άρχοντές τους και για την επιβολή μέτρων έκτακτης ανάγκης και  στρατιωτικού νόμου,  ακόμα και για την κατάργηση κι αυτής της αστικής δημοκρατίας.
               Η θωράκιση του αστικού κράτους ενάντια σε λαϊκές αντιδράσεις πάντα γίνεται στο όνομα κινδύνων που φροντίζει το ίδιο να προπαγανδίζει πόσο πολύ μας απειλούν. Και είναι η διήμερη άδεια από τις φυλακές του Δ. Κουφοντίνα που φέρνοντας στο προσκήνιο την «Ε.Ο 17 Νοέμβρη» μας θυμίζει πόσο η δράση της βόλεψε το αστικό μας κράτος για να θωρακιστεί με τον αντιτρομοκρατικό νόμο του 2001 ο οποίος τροποποιήθηκε  από τον …σοσιαλιστή Γ. Παπανδρέου  το καλοκαίρι του 2010, συμπληρώνοντας τα κενά της προηγούμενης τροποποίησης του 2004 και που η πρώτη φορά αριστερά δεν κατήργησε.   Η διήμερη άδεια και οι αντιδράσεις που προκάλεσε είναι αποκαλυπτικές για τον τρόπο που χρησιμοποιείται η τρομοκρατία. Οι σχεδόν παραληρηματικοί λόγοι από πολιτικούς για τον κίνδυνο που εγκυμονούσε η διήμερη αποφυλάκισή του Δ. Κουφοντίνα μας ξαναθύμισε τις απορίες για την ταυτότητά της και τις σκοπιμότητες της 27χρονης δράσης της. Η αναντιστοιχία της υψηλής συνωμοτικότητας και αποτελεσματικότητας με τα σχεδόν αφελή και φοβισμένα μέλη που συνελήφθησαν γεννά περισσότερα ερωτηματικά από όσα έλυσε η δίκη τους, που σε αντίθεση με αυτή της Χρυσής Αυγής φρόντισε το αστικό μας κράτος να την ολοκληρώσει πριν εκπνεύσει το 18μηνο και αποφυλακιστούν οι κρατούμενοι.
               Χρόνια τώρα λοιπόν με πρόσχημα πότε την τρομοκρατία πότε τη μετανάστευση θωρακίζεται το αστικό κράτος για να αντιμετωπίσει τις εξαθλιωμένες μάζες του εάν στραφούν εναντίον του. Κάθε φορά που ξεσπά κρίση δεκάδες ψεύτικες οργές αντιφρονούντων υποκινούμενες ή και χρηματοδοτούμενες από κρατικά κονδύλια είναι έτοιμες να καταστρέψουν την γνήσια αντίδραση των εργατικών τάξεων. Και το ζητούμενο είναι ν’ απορροφώνται σ’ αυτές όσο το δυνατό περισσότερες γνήσιες αυθόρμητες αντιδράσεις εργαζομένων, για να οδηγούνται  σε απατηλούς δρόμους χωρίς διέξοδο. Γι’  αυτό δεν πρέπει να υπάρχουν οργανωμένοι εργαζόμενοι, πολύ περισσότερο κόμμα εργατικής τάξης που να το εμπιστεύονται για να καθοδηγεί τη δράση τους. Η ποικιλότροπη λοιπόν απαξίωση του ΚΚΕ, ακόμα και στο όνομα μιας ύποπτης υπερεπαναστατικότητας, στρέφεται ενάντια  στην αγωνιστικότητα και οργάνωση του ταξικού κινήματος.   
  Και γι’  αυτό η άρχουσα τάξη,  για να συμβιβάσει τη θεωρία για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων με τη θεωρία για την κυριαρχία του καταπιεστή, χωρίς αυτή ν’ απειληθεί,  προωθεί  την αφηρημένη ιδέα μιας κοινωνικής ομάδας που ονομάζεται Αριστερά, η οποία στο δικό μας μετεμφυλιακό κράτος ταυτίστηκε σε μεγάλο βαθμό  με τον κομμουνισμό και συνετέλεσε τα αιτήματά της για εκδημοκρατισμό, αίτημα και των κομμουνιστών, να εξαφανίσουν τις ταξικές διεκδικήσεις. Οι χθεσινές εκλογές στο χώρο της ονομαζόμενης κεντροαριστεράς με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων πολιτών δείχνει πως ακόμα   λειτουργεί η παγίδα της σοσιαλδημοκρατίας, αν και έχει   αποκαλυφτεί με το σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ και με την πρώτη φορά αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ πως οι μικροαστοί σοσιαλδημοκράτες πάντα έρχονται με την ενίσχυση της κρίσης που πλήττει την αστική τάξη, δρώντες εκόντες άκοντες(;) σαν πράκτορες του κεφαλαίου. Η  σύγχρονη αντι-σοσιαλιστική, αντικομμουνιστική αστική φιλοσοφία και προπαγάνδα εμποτίζει την φιλελεύθερη, εντελώς εξωπραγματική  έννοια της αριστεράς που αποδεικνύεται ανίκανη για την εκπλήρωση συμφερόντων της εργατικής τάξης και μόνο τα εκτρέπει και τα παρεμποδίζει.
 Δεν υπάρχει πραγματική αριστερά, ήταν πάντα ένα όργανο της αστικής τάξης στον αγώνα ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα. Η σοσιαλδημοκρατία, κοινώς γνωστή ως «αριστερά» με τις πολλές μεταμφιέσεις της έχει ρόλο στην αστική κοινωνία να αποθαρρύνει, να αποπροσανατολίσει και να προδώσει την εργατική τάξη, στραγγαλίζοντας κάθε αγωνιστική έκφραση, με το φασισμό να καραδοκεί ως μόνη διέξοδος.