ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ, ΒΡΕΓΜΕΝΟΙ, ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ

    «Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, ένας φτωχός άνθρωπος ένας άνθρωπος που έχασε τη δουλειά ή την επιχείρησή του δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από τη χρεοκοπία της χώρας». Είναι η διαφορά ανάμεσα στο βρεγμένο και τον πνιγμένο, στο χείμαρρο της δημαγωγίας και της ανευθυνότητας. Γιατί αν δεν υπάρχει κράτος, εθνική οικονομία, ανάπτυξη, ανασυγκρότηση κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει να βγεις από τη δύσκολη θέση, να αποκτήσεις ξανά ελπίδα προοπτική σιγουριά». Ε.  Βενιζέλος

  « Δεν έχω το μαγικό ραβδί για να απαλύνω τον πόνο του καθενός σε μία στιγμή. Αλλά να ξέρετε ότι έχουμε σχέδιο, έχουμε όραμα. Η Ελλάδα είναι μία χώρα νοικοκυραίων και οι πολίτες της θα ξανασταθούν στα πόδια τους. Οι Έλληνες είναι λαός εργατικός. Να πιστέψετε στον εαυτό σας. Να μην ακούτε όσους σας αμφισβητούν. Θέλω να τα αλλάξω όλα και ζητάω σταθερή κυβερνητική εντολή» Α.  Σαμαράς

          Ο προεκλογικός λόγος,  ιδιαίτερα της  Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ,  προβληματίζει   για τη στοιχειώδη σεμνότητα που του  λείπει απέναντι στα τεράστια προβλήματα των δυνητικών ψηφοφόρων τους.

         Συνεχίζουν να χρησιμοποιούν  το λόγο τους προσπαθώντας παροδικά να εξωραΐσουν τη μιζέρια  του κόσμου, πιστεύοντας πως έτσι βγαίνουν από τον κόπο να την εξαλείψουν. Συμπεριφέρονται σαν καλοί παραμυθάδες, χωρίς να είναι παρά μόνο στα μέσα που χρησιμοποιούν, και  προσφέρουν καθησυχαστικό λόγο  με  ρητορικά σχήματα και αόριστες υποσχέσεις. Έτσι καλύπτεται η πιο στυγνή, συμφεροντολογική και ταξική πολιτική που τα τελευταία δυο χρόνια έχει ακολουθηθεί. Σαν να έχει χωριστεί η ζωή στα δυο.  Η μια καμωμένη από λόγια για τον πολιτισμό, την πρόοδο, τη δημοκρατία, η άλλη, που η πλειοψηφία βιώνει,  γιομάτη αισχροκέρδεια, εκμετάλλευση, φτώχια. Κι ύστερα απαιτούν να τους ψηφίσουμε για να τους δικαιώσουμε, σίγουροι πως  δε θα τολμήσουμε την αριστερή επιλογή, πολύ περισσότερο την κομμουνιστική, αφού είμαστε ανίσχυροι να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας.

       Τα εκβιαστικά διλήμματα έχουν γίνει απειλές (βρεγμένος – πνιγμένος), ο υπερταξικός λόγος τους  στοχεύει   ακριβώς στην μικροαστική τάξη (νοικοκυραίοι). Είναι αυτή η τάξη που υποτάσσει την κοινωνική δυναμική σε υπερταξικές νομοτέλειες – εκσυγχρονισμό, ανάπτυξη, ευημερία.

         Οι καιροί όμως είναι σκληροί. Τελείωσε η εποχή της «κανονικοποίησης» του πολιτικού βίου. Επανέρχονται οι μεγάλες πολεμικές, οι μεγάλες λύσεις, οι μεγάλες αποφάσεις,…  Η κατάσταση που θα προκύψει από τις εκλογές μπορεί  και να  δρομολογήσει  αλλαγές, αν εμείς είμαστε αποφασισμένοι γι΄ αυτό.  Η τάξη των πολιτικών χρησιμοποιεί αυτό το ενδεχόμενο  εναντίον μας, μόνο  για να μας εκφοβίσει, ενώ επιμένει να πουλά μια εικόνα της πραγματικότητας αρκετά αόριστη αν και δύσκολη, με ημερομηνία λήξης  των δυσκολιών (το ΠΑΣΟΚ δεν διαφημίζει την απεμπλοκή μας από τα μνημόνια σε μια τριετία;), αν τους … προτιμήσουμε. Τα κυρίαρχα κόμματα και οι παραφυάδες τους ουσιαστικά εκθειάζουν τα ίδια πιστεύω, ένα σύνολο αξιών και τρόπων αντιμετώπισης της ζωής, που άλλωστε ισχυρίζονται πως αποτελούν την ομόφωνη άποψη όλου του λαού.

         ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ, ΛΑΟΣ, Ανεξάρτητοι   Ελληνες,  διάφορες συμμαχίες και συμφωνίες κλπ. υπερασπίζονται πεποιθήσεις τόσο βαθειά ριζωμένες, αστικές αξίες γαρ, ώστε επειδή  φαίνονται  αναντίρρητες και προφανείς, δεν μοιάζουν με απόψεις. Κάθε παράταξη εστιάζει σε κάποιες απ’  αυτές, για να υπάρχει ποικιλία για όλα τα γούστα … Ο κρατισμός είναι κακός…  Ο μαρξισμός  έχει ξεπεραστεί… κουλτούρα συναίνεσης … ζήτω η ιδιωτική επιχείρηση….  Υποστήριξη της  Ενωμένης Ευρώπης … Υπεράσπιση των φιλελεύθερων και δημοκρατικών μας θεσμών …

       Θεωρούν ότι δεν χρειάζεται πια ούτε την ελάχιστη δυνατή ιδεολογία για να εξασφαλιστεί η ελάχιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση. Ακριβώς, στη θέση των πεποιθήσεων που παροτρύνουν  σε δράση κυριαρχούν διλήμματα και απειλές. Τραυλίζουν, αναμειγνύοντας  συνταγές  τεχνοκρατών ή όνειρα της ανθρωπιστικής αριστεράς με εκβιαστικά διλήμματα. Επικαλούνται την  οικονομική πραγματικότητα και μας εμφανίζουν την οικονομία σαν μια ακατανόητη μοίρα,  γι΄ αυτό λένε τα πάντα αφού τίποτε πια δεν έχει σημασία. Υπάρχει όμως ένα σημείο ως προς το οποίο  εμφανίζεται το πολιτικό σύστημα αδιάλλακτο: η συμμόρφωσή μας με τις ευρωπαϊκές αποφάσεις ή το πολύ πολύ  η προσπάθεια για  βελτίωσή τους, με τη σύμφωνη γνώμη των ευρωπαίων,  προς το …  φιλικότερο.

        Η πολιτική τους δε δίνει απάντηση στα καίρια προβλήματα, προβλήματα ταξικά. Η μέχρι τώρα αποτυχία να επιφέρουν έστω και ελάχιστα  οικονομικά αποτελέσματα σε κοινωνικές τάξεις εκτός της κυρίαρχης, να είμαστε σίγουροι ότι συνεπάγεται μετά τις εκλογές μια αποτελεσματικότητα σε όρους καταστολής, νομοθετημένους πάντα,   της εργατικής τάξης και περαιτέρω συμπίεσης έως εξαφάνισης του εργατικού εισοδήματος.  Και οι μικροαστοί ίσως τότε πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε πως δεν ανήκουμε σ’ αυτήν.