ΣΤΙΣ ΛΑΣΠΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Ο κάμπος της Θεσσαλίας συνεχίζει, κυριολεκτικά, να βουλιάζει μέσα στις λάσπες μετά και το δεύτερο κύμα βροχοπτώσεων που ολοκλήρωσε μια καταστροφή την οποία οι απελπισμένοι κάτοικοι του κάμπου δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει. Όπως ούτε και  οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτής της χώρας φαίνεται να αντιλαμβάνονται τις εκτεταμένες επιπτώσεις που αυτή η καταστροφή μπορεί να  έχει στη γεωργική παραγωγή, οι οποίες πιθανόν να αμφισβητήσουν την δυνατότητα πρόσβασης μας σε επαρκή τροφή, με  τη μείωση της παραγωγής των τροφίμων και περαιτέρω αύξηση των τιμών τους. Και βέβαια η κυβέρνηση, που συστηματικά προβάλλει μια εξωραϊσμένη εικονική πραγματικότητα, καθώς κυρίως ενδιαφέρεται να βγει από το κάδρο των υπευθύνων για την ανεπαρκή πρόληψη και αντιμετώπιση αυτής της καταστροφής αποκρύπτει τις επιπτώσεις αυτής της καταστροφής στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.  Που όμως  το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής στην έκθεσή του για Β τρίμηνο του 2023 φαίνεται να επισημαίνει, καθώς   εκτιμά ως συνέπειες των φυσικών καταστροφών τις  αβεβαιότητες που προκαλούν σε  δημοσιονομικό επίπεδο και σε όρους ρυθμού ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η πενιχρή βοήθεια στους παθόντες είναι αδύνατον να τους βοηθήσει να ξανασταθούν στα πόδια τους. Το βιαστικά κατασκευασμένο πρόγραμμα βοήθειας δεν  έχει σχεδιαστεί ή χρηματοδοτηθεί με προοπτική ουσιαστικής και πιο μακροχρόνιας αρωγής. Πολλοί, έχοντας χάσει τα πάντα, δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για την επιβίωση. Βιώνοντας λοιπόν την ακραία φτώχεια η  εξίσωση με τους κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες παίρνει συγκεκριμένη μορφή, με την φιλοξενία των πλημμυροπαθών στην κλειστή δομή προσφύγων στο Κουτσόχερο.

         Οι φρικτές εικόνες που συνεχίζουν να αναδύονται από τον Θεσσαλικό κάμπο φέρνουν στο προσκήνιο ζητήματα φτώχειας και κοινωνικής πολιτικής, όσο κι αν ο κυρίαρχος λόγος στην ειδησεογραφία προσπαθεί να μην τα κάνει εμφανή.  Για τους κατοίκους των περιοχών, έχοντας υποστεί ανείπωτη ταλαιπωρία και καταστροφή, την επόμενη μέρα η οικονομική δυνατότητα του καθενός θα διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην ικανότητα ανάκαμψης από την καταστροφή. Στον ίδιο τους τον τόπο εκτοπισμένοι, φαίνεται ότι η κυρίαρχη εξουσία δια της κυβερνήσεως δεν είναι διατεθειμένη να παράσχει τη μακροπρόθεσμη και ολοκληρωμένη βοήθεια και υποστήριξη που χρειάζονται. Η ταξική διάσταση και στις καταστροφές δεν μπορεί να εξαφανιστεί.

           Οι εμπειρίες αυτών των ημερών αποκαλύπτουν τις σκοπιμότητες της κυρίαρχης πολιτικής σχετικά με τη φτώχεια και την καταστροφή.  Δεν μπορεί κανείς να μην σκεφτεί  με ποιο τρόπο το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να εκμεταλλευτεί κάθε έκτακτη κατάσταση για να επισπεύσει ή να παγιώσει διαδικασίες που  το ευνοούν. Όπως με την επιδημία μέσα σε ελάχιστο διάστημα άλλαξαν άρδην οι εργασιακές συνθήκες με την επέκταση και παγίωση  της τηλεργασίας χωρίς ωράρια, έτσι και με την απώλεια των περιουσίων, καλλιεργειών και ζώων, δίνεται ευκαιρία για επίσπευση των αλλαγών και στον πρωτογενή τομέα. Πολλοί μπορεί να εγκαταλείψουν την περιοχή, κάποιοι  μικροκαλλιεργητές που δεν θα έχουν τους πόρους για να ξανασταθούν στα πόδια τους θ’  αναγκαστούν να πουλήσουν τη γη τους σε πλουσιότερους, προωθώντας τη διαδικασία ενοποίησης της γης στα χέρια λίγων ακόμα και με αλλαγή της χρήσης γης.

        Οι  καταστροφές μπορούν να διευρύνουν τις κοινωνικές διαφορές, αλλά και να αποκαλύψουν την ένδεια της πολιτικής ηγεσίας σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο. Γι’ αυτό και είναι η επικοινωνιακή διαχείριση, που χειραγωγεί για να  εφησυχάζει τους ανθρώπους  ακόμα και στις πιο τραγικές καταστάσεις, που ενδιαφέρει τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη. Ο οποίος μη τολμώντας  να εκφράσει την αδιαφορία του για την τραγωδία στις πληγείσες περιοχές, απαξίωσε το ενδιαφέρον που δίνεται, παρατηρώντας  στο υπουργικό συμβούλιο ότι η  ανάλωση αρκετού χρόνου στη διαχείριση των κρίσεων δεν μπορεί να ακυρώνει την εφαρμογή αλλαγών που θα στηρίζουν την «ποιοτική ανάπτυξη». Ουσιαστικά δηλ. ομολογεί με έμμεσο τρόπο ότι το ενδιαφέρον του στρέφεται στην απρόσκοπτη λειτουργία ενός συστήματος που εξασφαλίζει την κερδοφορία στην άρχουσα τάξη, αφού η ανάπτυξη γίνεται πάντα προς όφελός της.

          Αλλά και των τοπικών αρχόντων στις πληγείσες περιοχές φαίνεται το ενδιαφέρον τους να εντοπίζεται στο μετριασμό της οργής των κατοίκων για την εξασφάλιση ψήφων στις επερχόμενες εκλογές. Αφού δήμαρχοι και περιφερειάρχες  φαίνεται να μην ανταποκρίθηκαν στο ελάχιστο στις ανάγκες των πολιτών, παρά τα χρηματικά ποσά που διαχειρίστηκαν για εκτέλεση  έργων, προσπαθούν τώρα, από τον περιφερειάρχη Θεσσαλίας Αγοραστό μέχρι το δήμαρχο Βόλου Α. Μπέο να βρουν δικαιολογίες που να διαλύσουν υποψίες και να κατασιγάσουν την οργή.  Ο δήμαρχος Βόλου Α. Μπέος, με το χυδαίο λόγο του  και τη χαμερπή συμπεριφορά του που θέλει να προβάλλεται σαν ανεπιτήδευτη και αυθόρμητη, με τα φτηνά  σώου που φροντίζει να διοχετεύει στα μέσα ενημέρωσης, πότε πληροφορεί για την καλή κατάσταση δρόμων και δικτύων, πότε εν μέσω βροχής αλαλάζει για τον κίνδυνο όσων κυκλοφορούν, κυνηγά ψήφους, αδιαφορώντας για τους ίδιους τους πολίτες. Και είναι αποκαλυπτικά για τον τρόπο που τουλάχιστον κάποιοι τοπικοί άρχοντες λειτουργούν, ελέω της κυρίαρχης εξουσίας, στα όρια μαφιόζικης συμπεριφοράς, τα  δυο βίντεο που κυκλοφόρησαν  με τον συγκεκριμένο δήμαρχο να χειροδικεί ενάντια σε νεαρό πολίτη που αγανάκτησε μαζί του το ένα και το άλλο, που ο ίδιος ο δήμαρχος δημοσιοποίησε, με τον ίδιο το πολίτη να  του ζητά συγγνώμη. Κι αν η συμπεριφορά του δημάρχου Βόλου, που τον αποθρασύνει η αίσθηση της απόλυτης δύναμής του σ’ ένα μάλιστα διαφημιζόμενο κράτος δικαίου, δεν χαρακτηρίζει το σύνολο των τοπικών αρχόντων, όμως η πολιτική του δεν διαφέρει από όλους εκείνους που εξουσιοδοτούνται από το καπιταλιστικό κράτος ν’  ασκήσουν τον έλεγχο σε τοπικό επίπεδο, για να πραγματώσουν την κρατική εξουσία στο πεδίο αναπαραγωγής.

          Εν μέσω μιας φυσικής καταστροφής με ανυπολόγιστες μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες, ενός ξεχασμένου πολέμου στην Ουκρανία που συνεχίζεται με  όλες τις επιπτώσεις του και με τις μυστικές διπλωματίες για εξομάλυνση ελληνοτουρκικών προβλημάτων στο Αιγαίο, οι αυτοδιοικητικές εκλογές μπορεί να   μην επηρεάζουν καθοριστικά τα πολιτικά πράγματα. Μπορεί όμως   να γίνουν ένα βήμα για σύγκρουση με τις πολιτικές επιλογές της κεντρικής πολιτικής σκηνής ακυρώνοντας την προώθηση πολιτικών επιλογών της και επιβολής οικονομικών συμφερόντων σε τοπικό επίπεδο. Η διάτρητη αντιπλημμυρική θωράκιση στις πληγείσες περιοχές έδειξε ότι η εκπροσώπηση στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς στο τοπικό  επίπεδο των οικονομικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης γίνεται πολύ επικίνδυνη για το λαό και τις ανάγκες του.

          Καθώς οι ταξικές ανισότητες διευρύνονται, αποδεικνύεται καθημερινά ότι η μόνη πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα με τα μέλη και φίλους του να αγωνίζονται για  όσους έχουν ανάγκη. Η ψήφος λοιπόν  στις αυτοδιοικητικές εκλογές στους κατά τόπους συνδυασμούς της Λαϊκής Συσπείρωσης είναι μονόδρομος για να περιοριστεί η δύναμη της κυρίαρχης εξουσίας, για να σταματήσει η αντιλαϊκή πορεία της, για να μην μας πνίξει τελικά αυτή η λάσπη που βουλιάζουμε.  

 

ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

 

Και όλες αυτές τις ημέρες  ο ΣΥΡΙΖΑ,  μετά την εκτόξευσή του σε κυβέρνηση του τόπου μέσα από ανέφικτες υποσχέσεις και τερατώδη ψέματα και την καταβαράθρωσή του σε συρρικνωμένη αξιωματική αντιπολίτευση, συμπληρωματική της κυβέρνησης, προσπαθώντας να αποκτήσει πρόεδρο αποκαλύπτει την καφενόβια πολιτική του, τον ατομισμό που χαρακτηρίζει τα μέλη του, τη θεωρητική σύγχυση που προσπαθούσε δεκαετίες τώρα να αποκρύψει τους πραγματικούς του στόχους. Ήθελε να παριστάνει ότι αγωνιζόταν για την επίτευξη των συμφερόντων των εργαζομένων,  όταν όλη του η πολιτική λειτουργούσε για λογαριασμό του κεφαλαίου εκτρέποντας και παρεμποδίζοντας ταξικούς αγώνες.  

          Πολιτικοί και διανοούμενοι αυθεντίες, που λειτουργούσαν κάτω από μια υποτιθέμενη αριστερή και ριζοσπαστική μεταμφίεση, αφού αποδείχτηκαν με τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πόσο πιο επικίνδυνοι και αποτελεσματικοί είναι στην παγίωση της δημόσιας αποδοχής κάθε καπιταλιστικού συμφέροντος και στην ενίσχυση των εκστρατειών προπαγάνδας εναντίον των ταξικών συγκρούσεων, τώρα στην αναζήτηση αρχηγού άγγιξαν τα όρια της αυτοακύρωσής τους. Αφού για χρόνια κατακεραύνωναν κεφάλαιο, καπιταλιστές και μικροαστούς, προπάντων αυτούς, μένουν εκστατικοί μπροστά στον εξ Αμερικής ορμώμενο τριανταπεντάρη που είδε φως και ανέβηκε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, είπε να βάλει και υποψηφιότητα για πρόεδρος, αφού τόχει όλο το πακέτο να αντιπαραταχθεί στον Κ. Μητσοτάκη. Ξέρει καλύτερα αγγλικά απ’ αυτόν, έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς, είναι όμορφος και γυμνασμένος, είναι αυτοδημιούργητος, είναι πλούσιος είναι και ομοφυλόφιλος. Τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης ξεκίνησαν πάρτι αναδεικνύοντας την εικόνα του Σ. Κασελάκη, ακόμα και μέσα από αρνητικές κριτικές,  ο οποίος πέρα  από κάποιες φράσεις σε μορφή συνθήματος  ποιεί την νήσσαν για την πολιτική του ταυτότητα. Και το κόμμα της πάλαι ποτε διαφημιζόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς κατάντησε να περιορίζει τις επιλογές του για αρχηγό του ανάμεσα σε μια πρώην υπουργό που αλύπητα χτύπησε με νόμους της τους εργατικούς αγώνες και έναν νεαρό, αγνώστου πολιτικής ταυτότητας που ταύτισε την πολιτική με την επικοινωνία, δεύτερος αυτός μετά τον νυν πρωθυπουργό.

           Είναι που καθώς έρχονται μήνες οργισμένοι, το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο προσπαθεί να κάνει τα κουμάντα του. Με μια κυβέρνηση που έφτασε την επικοινωνιακή πολιτική της στα άκρα, εξαφανίζοντας από την επικαιρότητα  τις τραγικές καταστάσεις που βιώνουν κάτοικοι αυτής της χώρας, με ανύπαρκτη την αξιωματική αντιπολίτευση η συσσωρευτική αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας θα πρέπει να βρεί διεξόδους διοχέτευσης. Κι επειδή με την χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας σε όλες τις μορφές της, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ο κίνδυνος για την άρχουσα τάξη να έρθει στο προσκήνιο το κομμουνιστικό κόμμα ως μόνη δύναμη που μπορεί να εκφράσει τις αγωνίες και ελπίδες των εργαζομένων μπορεί να πάψει να είναι υποθετικός, με κάποιον τρόπο θα πρέπει να αναστηθεί ένα μέρος της αντιπολίτευσης και μάλιστα ως φορέας ρήξης. Γιατί μπορεί σε περιόδους οικονομικής σταθερότητας να είναι πιο εύκολο για την αστική τάξη να διαθέτει τρόπους  για να ενσωματώνει στρώματα εργαζομένων στο σύστημα, όμως σε περιόδους οικονομικής κρίσης πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις που μπορούν να ενταχθούν σε φορέα ρήξης. Έτσι ο Σ. Κασελάκης  προσπαθεί να πείσει για την ρηξικέλευθη πολιτική του μ’ έναν κονσερβοποιημένο λόγο επαναστατικής ρητορικής που προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, όπως κεφάλαιο και εργασία σε αγαστή συνεργασία για την ευημερία του εργαζόμενου, και να στηρίξει τη ρήξη πάνω στα δικαιώματα και την πολιτική των ταυτοτήτων. Γιατί μια κατακερματισμένη κοινωνία με περιχαρακωμένα υποκείμενα παγιδευμένα σε ιδεαλιστικές ταυτότητες που ποτέ δεν συσπειρώνονται σε κοινούς αγώνες  για αντικειμενικά προβλήματα δεν φοβίζει καμιά άρχουσα τάξη.

           Και όσο όλος ο αστερισμός των επικοινωνιακών μέσων γυρίζει μέρες τώρα γύρω από τον ευειδή νεαρό οι άνθρωποι στη Θεσσαλία συνεχίζουν να είναι βουλιαγμένοι στη λάσπη, με την κυβέρνηση να αρκείται σε βοήθεια ελεημοσύνης και  να συνεχίζει ακάθεκτη το νομοθετικό της έργο που θέλει  να δέσει χειροπόδαρα τους εργαζόμενους, χωρίς προοπτική αντίδρασής τους στην καπιταλιστική της επίθεση.

         Το τελευταίο αντεργατικό της νομοσχέδιο που φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση  και για το οποίο γίνεται η απεργία της 21^ης Σεπτεμβρίου υλοποιεί τις οδηγίες 2003/88 και 2019/1152 της ΕΕ. Γιατί η ΕΕ ασκεί  αντεργατική πολιτική και δεν είναι αποκλειστικότητα του Κ. Μητσοτάκη αλλά της καπιταλιστικής τάξης που αυτός υπηρετεί και κανένας από τους υποψήφιους προέδρους του ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβήτησε.  Η Ε. Αχτσιόγλου εμπράκτως το απέδειξε κατά την υπουργική της θητεία ο δε διάττων πολιτικός αστέρας ως διαφημιζόμενος αντισυστημικός το μόνο που υπόσχεται είναι  προστασία των πολιτών από την «ακόρεστη δίψα των αγορών». Με το νομοσχέδιο καθιερώνεται η εργασία μέχρι και 13 ώρες την ημέρα και 78 ώρες τη βδομάδα, σε πολλούς εργοδότες, η κατάργηση της 5μερης εργασίας, με δουλειά  για 6 ακόμη και 7 ημέρες τη βδομάδα, γενικεύοντας την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Προβλέπονται απολύσεις των εργαζομένων στο 6μηνο χωρίς αποζημίωση, με την δικαιολογία της «δοκιμαστικής περιόδου», ενώ εισάγονται οι «συμβάσεις εγγυημένων και μη ωρών απασχόλησης». Δηλ. η πιο άθλια μορφή ευέλικτης εργασίας, όπου δεν καθορίζεται ωράριο εργασίας, ο εργαζόμενος δουλεύει μόνο όταν έχει ανάγκη η επιχείρηση και πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάστηκε.  

         Η καπιταλιστική επίθεση στους εργαζόμενους γίνεται ολοκληρωτική και στα μέσα ενημέρωσης γίνονται ρεπορτάζ για το σπίτι του Κασελάκη, ενώ και ο ίδιος δεν δίστασε να καπηλευτεί, με την ελπίδα κάποιων ψήφων, τα μαρτύρια των αγωνιστών με το βίντεό του στη Μακρόνησο.

           Η συμπόρευση, η στήριξη, η ταύτιση της αριστεράς παλιότερα με το ΠΑΣΟΚ και στα τελευταία χρόνια  με το ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε την αριστερά ως πολιτική δύναμη και συκοφάντησε μέσα στην κοινωνία  την προοπτική του μετασχηματισμού, επιβάλλοντας ως τη μόνη κυρίαρχη προοπτική τον καπιταλισμό. Ιδεολογικά και κοινωνικά στηρίγματα ήταν ένας λαϊκισμός που παραποιούσε λαϊκά αιτήματα και συμπεριφορές και μικροαστοί με μικρομεσαίους που απειλήθηκαν με αφανισμό και ταυτίστηκαν με το λαό. Προσπάθησε ο Α. Τσίπρας με υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις για αδυναμία ύπαρξης εναλλακτικής να εξισορροπηθούν ορισμένες  αρνητικές για τους πολλούς συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης χωρίς να αμφισβητηθεί ο ρόλος του κεφαλαίου. Και ο τελικός απολογισμός αυτής της αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας που απαρνήθηκε την ύπαρξή της ήταν αρνητικός. Τις νέες απαιτήσεις του κεφαλαίου βρέθηκε πρόθυμη να υλοποιήσει καθιστώντας τον εαυτό της πολιτικά και ιδεολογικά αφερέγγυα και την ιδεολογία της διάτρητη, απρόθυμη να προβάλλει στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο και τις παραμικρές ενστάσεις. Και συμβάλλοντας  για να περιέλθει μεγάλη μάζα των  εργαζομένων μικρομεσαίων και μικροαστών σε μια κατάσταση απόλυτης απάθειας και πολιτικής ανικανότητας. Για να ξαναπέσουν στις ίδιες αυταπάτες αναζητώντας αντισυστημικότητα στον Κασελάκη. 

        Έχοντας μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ χωρίς πολιτική, ο προβληματισμός πια εντοπίζεται στο κατά πόσον η λογική της της προσαρμογής, με εξαθλίωση και υποσχέσεις ανάκαμψης, θα πρέπει να δώσει τη θέση της στη λογική της επίθεσης. Η   αποτυχία της σοσιαλδημοκρατίας να πείσει ότι μπορεί έστω να μετριάσει τις συνέπειες τις καπιταλιστικής επίθεσης φέρνει λογικά στο προσκήνιο εκείνες τις δυνάμεις που μιλούν  για οργάνωση αγώνα της  ανατροπής του καπιταλισμού, δηλ. τους κομμουνιστές. Είναι οι κομμουνιστές που δεν ικετεύουν για ψίχουλα ενώ λιμοκτονούν, που αγωνίζονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι μόνο για αριστερούς, αλλά για όλους όσους η καπιταλιστική επίθεση τους εξαθλιώνει, παρά την ιδεολογία τους. Είναι το ΠΑΜΕ η μόνη συνδικαλιστική δύναμη που τα μέλη της τρέχουν ακούραστα για την επιτυχία της  απεργίας όσο ριζοσπάστες, αναθεωρητές κλπ. στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «ξεκατινιάζονται» για μια καρέκλα στην αίθουσα αναμονής της αστικής εξουσίας.

 

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ

 

Οι φωτιές ανά την Ελλάδα με την καταστρεπτικότερη εκείνη του Έβρου που αποτέφρωσε σχεδόν στο σύνολό του το δάσος της Δαδιάς και οι πλημμύρες στο Θεσσαλικό κάμπο που στις λάσπες τους βούλιαξαν χιλιάδες ζωές θα πρέπει να κλείσουν την ταφόπετρα των κάθε είδους ψευδαισθήσεων και αυταπατών, σχετικά με το πολιτικοοικονομικό σύστημα που στο επίκεντρο του βρίσκονται τα κέρδη  της άρχουσας τάξης. Η ανάλυση κόστους - οφέλους που εκτιμά τις θετικές και αρνητικές επιπτώσεις μιας  πολιτικής που είναι πάντα προσανατολισμένη στην αξιολόγηση του οικονομικού κέρδους για την άρχουσα τάξη επικρατεί ακόμα και σε καταστροφές του μεγέθους που προκάλεσαν οι πλημμύρες στο Θεσσαλικό κάμπο. Οι νέοι μάγοι της εξουσίας, σε όποια σχήματα δεξιάς, κεντροδεξιάς ή αριστεράς μορφής,  που τις τελευταίες δεκαετίες εκθρόνισαν τους φθαρμένους, αλλά πάντα παρόντες,  θιασώτες του Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια χτίζουν πάνω στις πλάτες μας, ακόμα και σε τέτοιας έκτασης καταστροφές,  το νέο πρότυπο, Οικονομία, Ανάπτυξη, Ατομισμός. Στην παρούσα συγκυρία έχει αναλάβει η Ν. Δημοκρατία να χειραγωγεί τις μάζες προσπαθώντας επικοινωνιακά  να μη χάνει συνολικά την υποστήριξή τους στην εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής.

            Έτσι για  τις καταστροφές στη Θεσσαλία τρομάζει το κόστος τους, γιατί της μεν κυβέρνησης πρωτίστως το ενδιαφέρον είναι η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, για τις δε τράπεζες η ανησυχία είναι για την αύξηση των κόκκινων δανείων. Κι επειδή θα πρέπει και από τις καταστροφές να εξασφαλιστεί το κέρδος κατά τα συμφέροντα και αυτών που κυβερνούν,  γι’ αυτό και ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χ. Σταϊκούρας με ανακοινώσεις  του στο συνέδριο του «Economist» στη Θεσσαλονίκη  εκδήλωσε την πρόθεση της κυβέρνησης να διευκολύνει τις απευθείας αναθέσεις, με πρόσχημα την επιτάχυνση των διαδικασιών αποκατάστασης.  Ενώ με το  ποσό των 50 εκατομμυρίων, μια μικρή ελεημοσύνη στην πραγματικότητα,  που προσφέρουν ως βοήθεια για την αποκατάσταση των ζημιών οι τέσσερις συστημικές τράπεζες επιχειρείται η συμμετοχή κι αυτών στο επικοινωνιακό σχέδιο για φιλολαϊκή δράση της άρχουσας τάξης.

            Η  κυβέρνηση έχει αποδείξει την ανεπάρκειά της, ή μάλλον την αδιαφορία της,  όχι μόνο στην πρόληψη ή έστω τον περιορισμό των καταστρεπτικών συνεπειών, αλλά και στη διαχείριση της καταστροφής.  Ενδεικτικό της αδιαφορίας της είναι  ότι κέντρο διαχείρισης της κρίσης στην περιοχή συστάθηκε τέσσερις μέρες μετά αφήνοντας στο έλεος των καιρικών φαινομένων τους κατοίκους των περιοχών. Συγχρόνως όλη η κυβερνητική κουστωδία μαζί με παρατρεχάμενους επιστήμονες χρεώνει στην κλιματική αλλαγή τις καταστροφές και την αδυναμία αντίδρασης της κεντρικής εξουσίας. Από τον υπουργό Επικρατείας  Μ. Βορίδη που αναρωτιέται αν έχει νόημα να γίνονται έργα αντιμετώπισης ενός φαινομένου που γίνεται μια φορά στα 400 χρόνια μέχρι τον καθηγητή στο ΤΕΙ Καβάλας Δ. Εμμανουλούδη που δήλωσε ότι τέτοιο φαινόμενο το ξαναπεριμένουμε μετά από 16000 χρόνια, το όρισε επακριβώς το  18023, γίνεται προσπάθεια  απόσεισης ευθυνών από την κυβέρνηση, αφού κανένα αντιπλημμυρικό έργο δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτό το πρωτοφανές φυσικό φαινόμενο. Και δεν είναι παράδοξο  που σ’ αυτήν την επικοινωνιακή επιχείρηση οι επιστήμονες χωρίς ιδιαίτερη σκέψη συμβάλλουν τα μέγιστα, αδιαφορώντας αν ακυρώνουν την ίδια την επιστήμη και τους εαυτούς τους, διαψεύδοντας για άλλη μια φορά το μύθο  της  πολιτικής ουδετερότητας και στους επιστήμονες.

           Όλες  αυτές τις ημέρες στα χωριά που πνίγηκαν στο νερό μόνο η αλληλεγγύη μεταξύ των κατοίκων τις πρώτες ώρες τους έσωσε,  αφού ο κρατικός μηχανισμός αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων, με τον περίφημο  αριθμό 112 στον Παλαμά να ηχεί τέσσερις ώρες μετά την καταστροφή. Η αλληλεγγύη από συλλογικότητες, νεολαίες, συνδικαλιστικές οργανώσεις κλπ. έδειξε ότι η κοινωνία δεν είναι άθροισμα ατόμων,  σύμφωνα με τον αντιδραστικό νεοφιλελευθερισμό,  αλλά  συνεχίζει να επιβιώνει η παράδοση των κομμουνιστών, της συλλογικής οργάνωσης,  από τη δεκαετία του 40. Και συνεχίζει η φωνή   του ΚΚΕ να είναι η πιο ισχυρή φωνή της αλληλεγγύης, του αγώνα, της συλλογικής διεκδίκησης.

          Μπορεί οι σεισμοί, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες και άλλα παρόμοια φαινόμενα να θεωρούνται ως φυσικές καταστροφές, όμως ο τρόπος και το επίπεδο καταστροφής που προκαλούν τις περισσότερες φορές είναι κοινωνικά καθορισμένα. Οι φυσικές καταστροφές επιδεινώνουν την ανισότητα, κι αυτή η διαδικασία δεν είναι τυχαίο της φύσης. Ακόμα κι αν η καταστροφή από φυσικά φαινόμενα μοιάζει αδιάκριτη, να επηρεάζει τόσο τους πλούσιους όσο και τους φτωχούς, σε μια κοινωνία διαιρεμένη ταξικά οι πλούσιοι μπορεί να περιορίσουν τις καταστροφικές συνέπειες από τα φυσικά φαινόμενα και να ανακάμψουν γρήγορα. Η δε κεντρική εξουσία  σ’ ένα ταξικό κράτος προσπαθεί να ανακουφίσει τους πληγέντες από φυσικές καταστροφές, τόσο όσο να μην επηρεάσει τα δικά της συμφέροντα και  η οργή των πληγέντων να μη στραφεί εναντίον της.

            Σε όλες τις φυσικές καταστροφές η πολιτική μας ηγεσία  μετά εορτής θέλει να δείξει ότι ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους που η δική της ολιγωρία έχει καταστρέψει και ψάχνει να βρει λόγους  για να δικαιολογήσει την απουσία οποιασδήποτε  πολιτικής, την ανεπάρκεια στοιχειωδών προληπτικών μέτρων για την αντιμετώπιση του κακού. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη που πάνω στην τραγωδία στο Μάτι έστησε όλη την αντιπολιτευτική της τακτική για να πάρει την εξουσία αποδεικνύεται κάθε φορά εξίσου ανεπαρκής για τις ανάγκες του μεγάλου πληθυσμού και αλαζονική  για να προβλέψει και αδιάφορη για να κινητοποιήσει ή να συντονίσει. Κι αν μοιάζει δύσκολο να μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την κλιματική κρίση, αυτό δεν σημαίνει ότι  η επίκλησή της  σε κάθε  φυσικό φαινόμενο  δικαιολογεί την αδιαφορία μιας ηγεσίας να περιορίσει τις συνέπειές της. Η κλιματική κρίση δεν μπορεί να  αναιρεί το γεγονός ότι μετά από τέσσερα χρόνια παραμονής της Ν. Δημοκρατίας στην εξουσία δεν έγινε τίποτε από πλευράς πρακτικών μέτρων για την προστασία μας από τις συνέπειες ακραίων φαινομένων.  

         Κι όλοι είναι οργισμένοι μ’ ένα κράτος που επειδή δεν αντιμετωπίζεται ως ταξικό, θεωρείται ότι  δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο που έχει, την αποκατάσταση της ασφάλειας γύρω μας, την εξασφάλιση ποιότητας ζωής.   Και ο κυρίαρχος λόγος μη μπορώντας να δώσει ρεαλιστικές ερμηνείες των ενεργειών του και των παραλείψεών του, αυτές που δίνει  δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, είναι αναγκασμένος για  να επιδείξει  την εικόνα ενός δαμασμένου κόσμου να καταφεύγει στην παρουσίαση ενός άλλου κόσμου, ανύπαρκτου, που αυτός τελεί υπό έλεγχο. Αυτός ο κατασκευασμένος κόσμος επιχειρείται να γίνει αληθοφανής με τη σκηνοθεσία και την επανάληψη από τα Μέσα Ενημέρωσης.    

           Και το επικίνδυνο για τις μάζες των εργαζομένων είναι ότι η σημερινή κυρίαρχη εξουσία και η ιδεολογία της έχει έντονα διαχυθεί στη μικρομεσαία κοινωνία, έτσι ώστε να έχει γερά στηρίγματα για κάθε είδους απόφασή της, ακόμα κι όταν ξεκάθαρα στρέφεται εναντίον τους.