Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

 

Και εν μέσω αμερικανικών εκλογών, με τις βόμβες του Ισραήλ να στοχεύουν αμάχους στη Λωρίδα της Γάζας και στο Λίβανο, το βίντεο μιας νεαρής στην πανεπιστημιούπολη του Αζάντ στην Τεχεράνη με εσώρουχα, που στη συνέχεια φαίνεται να τ’ αφαιρεί, κάνει το γύρο των κοινωνικών δικτύων και αποτελεί αντικείμενο πολυάριθμων αντιδράσεων, κυρίως συμπαράστασης και αγανάκτησης. Σύμφωνα με την εκδοχή που δημοσιεύτηκε φέρεται να έβγαλε τα ρούχα της για να διαμαρτυρηθεί κατά των αστυνομικών ασφαλείας του πανεπιστημίου  που την ενόχλησαν λόγω του ακατάλληλου χιτζαμπ της. Ανακηρύχθηκε ηρωίδα που μετέτρεψε το σώμα της σε όπλο ενάντια  στο σκοταδισμό του σκληρού ιρανικού καθεστώτος και  το  σώμα της με τα εσώρουχα  έγινε  σύμβολο αντίστασης, ένα σώμα που φωνάζει και διατρανώνει μια αλήθεια, την αλήθεια της Δύσης. Αυτό το βίντεο κατέληξε να θεωρείται στη Δύση τεκμήριο της φρίκης των μεθόδων ενός καθεστώτος που καταπιέζει τις γυναίκες και καταδικάζει τους αντιφρονούντες μέχρι θανάτου.

         Κι ενώ ένα χρόνο τώρα σε βίντεο και φωτογραφίες βλέπουμε γυναίκες στη Γάζα και στο Λίβανο να σώζουν ζωές σε νοσοκομεία που βομβαρδίζονται, να μαγειρεύουν φαγητό για πρόσφυγες κάτω από ισραηλινά πυρά, να θυσιάζουν τη ζωή τους για να σώσουν τα παιδιά τους, να  πυροβολούνται από ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές,  η ευαίσθητη Δύση, μια μεγάλη πλειοψηφία, μόνο όταν μια γυναίκα γδύθηκε χρησιμοποίησε τη λέξη «γενναιότητα» για να χαρακτηρίσει την πράξη της.

       Η Μ. Ανατολή υποφέρει από τις καταστροφές της δυτικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης, με όργανο το Ισραήλ,  και ο ισλαμικός κόσμος παραμένει στην υποτιθέμενη πολιτισμική του κατωτερότητα. Τα στερεότυπα για τον ισλαμικό κόσμο επικρατούν στις δυτικές συνειδήσεις, ακόμα και τα πιο χοντροκομμένα γίνονται δεκτά ως αλήθειες. Οι δυτικοί φιλελεύθεροι στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσουν οι άνθρωποι από τον δικό τους. Και όσοι δεν θέλουν να ενστερνιστούν την δική τους "ανθρωπιστική" ιδέα για την ύπαρξη είναι εξ ορισμού απολίτιστοι που πρέπει να υποταχτούν με κάθε τρόπο στο δικό τους αξιακό σύστημα. Χρόνια τώρα οι δυτικές κυρώσεις στο Ιράν, αλλά και των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας ατέλειωτες τώρα δεκαετίες,  που στρέφονται κι εναντίον των γυναικών δεν ξεσήκωσαν κύματα διαμαρτυρίας ούτε κατ’ ελάχιστον σε σχέση μ’ αυτά που προκάλεσε το βίντεο με τη ημίγυμνη γυναίκα. Κι αν μοιάζει οι Ιρανές να μετράνε μόνο όταν περπατάνε γυμνές στο δρόμο, είναι γιατί χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για τη δυτική ιμπεριαλιστική πολιτική και τίποτε περισσότερο. Είναι που το Ιράν πρέπει να απαξιωθεί, γιατί απειλεί να πυρπολήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ με την εμπροσθοφυλακή τους το Ισραήλ.

         Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επικρίνεται το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν και  να καταδικάζεται η καταπίεση των γυναικών σ’ αυτό. Όχι όμως μ’ έναν τρόπο που απλώς θέλει να δικαιώνει την προοδευτική κι ελεύθερη Δύση για  να απαξιώσει τη σκοταδιστική κοινωνία του Ισλάμ, παραβλέποντας το ρόλο των ιμπεριαλιστικών δυτικών χωρών στις πολιτικές εξελίξεις αυτών των κοινωνιών. Γιατί η πραγματική δύναμη του τρόμου στον κόσμο είναι αυτή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των εταίρων του, που στη Μ. Ανατολή ενισχύουν τα σιωνιστικά σχέδια  και τα αραβικά αντιδραστικά καθεστώτα όπως της Σαουδικής Αραβίας.            

         Ο  αυστηρός λοιπόν ενδυματολογικός κώδικας που επιβλήθηκε  στις γυναίκες στο Ιράν θεσπίστηκε μετά την επικράτηση της Ισλαμικής Επανάστασης του 1979 η οποία εκδίωξε το Σάχη Παχλαβί, πιστό σύμμαχο των ΗΠΑ, που είχε γίνει μισητός στον ιρανικό λαό με τη μυστική του αστυνομία Savak. Ο οποίος Σάχης είχε φροντίσει  για τη διασφάλιση της θέσης του να συντρίψει όλες τις οργανωμένες δυνάμεις που βρίσκονταν στην αντιπολίτευση και να απαγορεύσει το συνδικαλισμό μετά την ανατροπή από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο το 1953  του Μοχάμεντ Μοσαντέκ, που επιχείρησε την εθνικοποίηση το πετρελαίου.   Κι όταν το 1978 ξεκίνησε η λαϊκή επανάσταση στο Ιράν, η επικράτηση των ισλαμιστών εις βάρος της αριστερής αντιπολίτευσης θεωρούνταν για τις ΗΠΑ προτιμότερη, χρησιμοποιώντας τους ως ανάχωμα στην επέκταση της επιρροής της Σοβιετικής ένωσης στη Μ. Ανατολή.                                                             Η ίδια η ιστορία λοιπόν της περιοχής θα πρέπει να μας κάνει επιφυλακτικούς στη δυτική προπαγάνδα ενάντια στον ισλαμικό κόσμο, όταν μάλιστα φαίνεται το Ιράν να είναι η μόνη κρατική οντότητα της περιοχής με στρατιωτική δύναμη που αντιτίθεται στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το  συνεπικουρούμενο από τους ιμπεριαλισμούς της Δύσης Ισραήλ. Γιατί η βασική δυτική  στρατηγική είναι  να πιεστεί το Ιράν να υποβληθεί σε επαρκή κοινωνικοοικονομική ασφυξία, ώστε η κυβέρνησή του είτε να ανατραπεί ή να υποβληθεί σε εξωτερικό έλεγχο, έτσι που  να περιέλθει σε αδυναμία να αντιταχθεί  στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ.  

         Και βέβαια, με τη νίκη του Ντ. Τραμπ στις εκλογές η βασική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ φυσικά και δεν θα μεταβληθεί. Και οι δυο υποψήφιοι συμφωνούσαν για τη γενοκτονία, με τη διαφορά ότι η  Κ. Χάρρις μπορούσε να προσποιείται συγκινημένη για τα παιδιά που δολοφονούσε. Τα πράγματα σ’ αυτήν την πολύπαθη γωνιά του πλανήτη θα γίνουν με τον Τραμπ όλο και πιο άσχημα, όσο γίνονταν όλο και πιο άσχημα και με τον Μπάιντεν. Όλες οι κραυγές από τους φιλελεύθερους της Ευρώπης και Αμερικής για τον Τράμπ λειτουργούν μόνο μέσα σε μια δυτική, στην ουσία ρατσιστική, κοσμοθεωρία που δεν βλέπει τα θύματα της εκμετάλλευσης και πολεμοκαπηλείας της Δύσης ως πλήρως ανθρώπινα όντα, με αποτέλεσμα να βλέπει τις φρικαλεότητες της γενοκτονίας σαν λιγότερο σημαντικές από τις συγκριτικά ήσσονος σημασίας καταχρήσεις σχετικά με την εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Δεν υπάρχει ελπίδα να προέλθει οποιαδήποτε θετική αλλαγή από το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα των ΗΠΑ, όπως κι αν ευνοούσε την Κ. Χάρρις. Και ο προηγούμενος και ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα διαπράττει γενοκτονία, θα προκαλεί λιμό σε λαούς με τις οικονομικές κυρώσεις του, θα αυξάνει τον ασφυκτικό κλοιό των ΗΠΑ στον πληθυσμό της γης με το είδος της βίας και τυραννίας που απαιτείται.

          Γιατί  οι εκλογές στα καπιταλιστικά κράτη δεν έχουν σχεδιαστεί να ωφελούν τους καθημερινούς ανθρώπους ούτε στο ελάχιστο. Μόνο εάν συγχρόνως  οργανώνεται και  γιγαντώνεται ένα λαϊκό κίνημα που αγωνίζεται και διεκδικεί.

ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ Ο ΛΟΓΟΣ

 Μοιάζει η εποχή των ψευδαισθήσεων να φτάνει στο τέλος της πολύ σύντομα και οι δυτικές αστικές δημοκρατίες με τις βερμπαλιστικές αναλύσεις επί αναλύσεων για οικονομικά ή πολιτικά προβλήματα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της φτώχειας και της πολεμικής σύγκρουσης. Η ψυχολογική χειραγώγηση έχει ενταθεί με την πολεμική προπαγάνδα που διαχωρίζει στρατόπεδα να έχει αυξηθεί για να γίνει αποδεκτή η φτώχεια και η εμπλοκή σε πολεμικές επιχειρήσεις

      Πέρα από τον Πούτιν που προσωποποιεί το ίδιο το κακό, σε έναν νέο άξονα του κακού, όπως έλεγε παλαιότερα ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπους ο νεότερος, περιλαμβάνεται εκτός από την Κίνα και το Ιράν, που συχνά πυκνά τα μέσα επικοινωνίας της Δύσης κατακρίνουν  την έλλειψη ελευθερίας, δημοκρατίας και τα συναφή των δικών μας δημοκρατιών. Και τώρα με το θάνατο της νεαρής από την κακοποίηση της αστυνομίας των ηθών βρήκαν τα μέσα ενημέρωσης μια καταπληκτική ευκαιρία να κατακρίνουν και να υπονομεύσουν την  ισλαμική κυβέρνηση του Ιράν με  την εξουσία και τους νόμους της

       Μια διαμαρτυρία μπορεί να πυροδοτηθεί από ένα πραγματικό περιστατικό, κάποιες φορές ίσως και ασήμαντο,   και να τροφοδοτηθεί και να διευρυνθεί αρχικά από δικαιολογημένη λαϊκή οργή. Δεν είναι όμως θεωρία συνωμοσίας ότι  μπορεί αργότερα, στην πορεία, μια αγωνιστική κινητοποίηση να κατευθυνθεί πλήρως από εξωτερικά υποστηριζόμενες επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος, όταν δεν υπάρχει οργανωμένο κίνημα στην χώρα που να οδηγεί σε κατευθύνσεις προς όφελος του πλήθους που διαμαρτύρεται και κινητοποιείται. 

     Για άλλη μια φορά τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, καθώς ευθυγραμμίζονται σχεδόν απόλυτα  με τα γεωπολιτικά συμφέροντα της δύσης, δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις διαδηλώσεις στο Ιράν. Πού ήταν όμως αυτή η δημοσιότητα όταν οι Ιρανοί διαμαρτύρονταν για τις κυρώσεις των ΗΠΑ που έχουν συνθλίψει την οικονομία του Ιράν; Δεν θα έπρεπε λοιπόν, πέρα από την υποστήριξη στις διαμαρτυρίες για το θάνατο της Μαχσά Αμινί,  να προβληματιζόμαστε και για τον  τρόπο με τον οποίο σημεία πολιτικών συμπεριφορών στα οποία  επιλέγουμε να εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας οδηγούν σε πολιτικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης της Δύσης και να τονίσουμε τον τρόπο που οι ενέργειες του ιμπεριαλισμού συνέβαλαν άμεσα στα προβλήματα που τις οδυνηρές συνέπειες τους βλέπουμε σήμερα; Χώρες όπως το Ιράν έχουν δεχτεί επιθέσεις από τη Δύση, η περίπτωση του Μοχάμεντ Μοσαντέκ στις αρχές της δεκαετίας του ’50 το επιβεβαιώνει, όταν φέρνουν προοδευτικές κυβερνήσεις στην εξουσία που εφαρμόζουν πολιτικές συμφέρουσες στη χώρα σε αντίθεση με τα δυτικά συμφέροντα, όταν προσπαθούν να εθνικοποιήσουν τις βιομηχανίες και τις πηγές πλούτου προς όφελος του λαού. Και τότε αποδεικνύεται ότι η Δύση ενδιαφέρεται μόνο για την πρόσβαση κι εκμετάλλευση σ’ αυτούς τους πόρους.

       Είναι εύκολο επομένως να βγάζουμε δεκάρικους λόγους για το Ισλάμ και την καταπίεσή του στις γυναίκες που πρέπει σαν αδελφές μας  να ελευθερώσουμε, αλλά  μας είναι  δύσκολο να κρίνουμε τις ενέργειες των δυτικών κρατών που διέλυσαν εν ονόματι της δημοκρατίας χώρες όπως το Ιρακ και τη Λιβύη για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επικρίνεται το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.  Μόνο που οι επικρίσεις μας δεν μπορεί να είναι αρθρωμένες πάνω στο σχήμα της προοδευτικής και ελεύθερης Δύσης από τη μια και της σκοταδιστικής ανατολής του Ισλαμ. Αντίθετα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους ρόλους των ιμπεριαλιστικών χωρών σ’ αυτές τις εξελίξεις και να είμαστε αρνητικοί στην προπαγάνδα που λειτουργεί για να ενθαρρύνει τη δυτική παρέμβαση όπου γης,

       Βέβαια και θα πρέπει να είμαστε ενάντια σ’ αυτό που συμβαίνει   στο Ιραν σχετικά με  την καταπίεση των γυναικών που βρίσκονται  στην ίδια μοίρα με τη Μαχσά Αμινί, ακόμα κι αν δεν καταλήγουν να χάσουν τη ζωή τους.  Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι η Δύση επιλέγει για να προβάλλει εκείνα τα ζητήματα που υποστηρίζουν και ενισχύουν τις δικές της πολιτικές για εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, ενώ αγνοεί ή αφήνει στη σκιά ζητήματα που αντιτίθενται στα συμφέροντά της. Είναι καλό επομένως να προχωράμε κάτω από το επιφανειακό επίπεδο και να μην αρκούμαστε να  βλέπουμε την κοινωνία και πολιτική ως μια σειρά ανεξάρτητων γεγονότων, χωρίς να εξετάζουμε το δομικό και συστημικό πλαίσιο που ανήκουν. Αν η προοδευτικότητα της Δύσης ενδιαφέρεται για τη θέση της γυναίκας στο Ιραν δεν θα έπρεπε να ξεχνά ότι οι κυρώσεις της στρέφονται ενάντια και στις καταπιεσμένες από το θεοκρατικό καθεστώς γυναίκες, όπως π.χ. περιορίζοντας την πρόσβαση τους στην υγειονομική περίθαλψη και το βασικότερο, διαταράσσοντας τομείς που απασχολούν σε μεγάλο βαθμό γυναίκες, όπως κλωστοϋφαντουργία, γεωργία. Ο αγώνας λοιπόν συμπαράστασης στη Δύση για τις καταπιεσμένες γυναίκες πρέπει να περιλαμβάνει και την  απαίτηση για άρση των κυρώσεων των ΗΠΑ, όχι υπέρ αυτών.

Οι γυναίκες του Ιραν που διαμαρτύρονται για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται από τη Δύση με φλυαρίες και βερμπαλισμούς. Ακόμα και οι πιο σκοταδιστικές δυνάμεις της Ευρώπης βρήκαν ευκαιρία να υποκριθούν προοδευτικότητα, καταδικάζοντας τον σκοταδισμό του θεοκρατικού καθεστώτος και προπαγανδίζοντας την ανωτερότητα της Δύσης. Ενώ  συνεχίζεται οι  μουσουλμάνοι στη Δύση να αντιμετωπίζονται, το λιγότερο, με καχυποψία και να βιώνουν διάφορες μορφές κρατικής βίας και ελέγχου. Ενώ και στη Δύση η   ένδυση των γυναικών  βρίσκεται πάλι στο επίκεντρο, σε μια αντιστροφή του συμβολισμού της. Η απαγόρευση ή περιορισμός του καλύμματος της κεφαλής δεν αποτελεί παρά κωδικοποίηση του κοινωνικά δέοντος, που η Δύση ταυτίζει με την ελευθερία, ξεχνώντας ότι είναι συμμόρφωση σε απαγόρευση, που εν συνεχεία δημιουργεί νέες υλικές, πραγματικές συνέπειες. Σε μια Ευρώπη που ο μουσουλμάνος σχεδόν δαιμονοποιείται, η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός του κάνει το κάλυμμα της κεφαλής, που τον διαφοροποιεί  από μια κοινωνία που τον απορρίπτει, σύμβολο αντίστασης, όπως στο Ιράν αντίθετα η απόρριψή του. 

Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμα κι αν εργαλειοποιούνται οι διαμαρτυρίες των απανταχού καταπιεσμένων, ακόμα κι αν τα αιτήματά τους κακοποιούνται από τη Δύση και εκτρέπονται από τον πραγματικό στόχο, τίποτε  δεν μπορεί να μειώσει την ελεύθερη βούληση και γενναιότητα αυτών που αγωνίζονται.