ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΕΚΔΟΧΕΣ ΜΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

         Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού από τις εκλογές βγήκε με κουρελιασμένη την αλαζονεία του, τραυματισμένη την κοινωνική συναίνεση που μέχρι τώρα εξασφάλιζε και προσπαθεί με ψευτομειλίχιες συμπεριφορές και ενωτικές προτάσεις η και κορώνες περί ευθύνης, αν χρειαστεί, να ξανακερδίσει την ηγεμονία, έστω και ψαλιδισμένη, στις γραμμές των εργαζομένων.

     ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ παραδέρνουν. Το κοινωνικό και οικονομικό οικοδόμημα βρίσκεται σε αδιέξοδο, το οποίο, όπως διαμορφώθηκε από τα εκβιαστικά διλήμματα της μεταμνημονιακής εποχής,  φαίνεται πως δεν μπορεί πλέον να αποτρέψει καμιά αυτόνομη κομματική εκπροσώπηση.

        Στο χώρο της  αριστεράς που καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ  φαίνεται να παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα, έντονες συζητήσεις, αισιοδοξία  για δυνατότητα πίεσης για αλλαγή πολιτικής.

         Το ΚΚΕ χωρίς να μπορεί να κρυφτεί η απογοήτευσή του, επιμένει στις θέσεις του, ενώ πολλοί του προσάπτουν επικοινωνιακή αδυναμία – συνεχίζει το επικοινωνιακό κριτήριο να θεωρείται καθοριστικό … ακόμα.

          Με την άνοδο στο 17% του ΣΥΡΙΖΑ επίκεντρο έγινε η αριστερή κυβέρνηση, σαν να αφυπνίζεται  από το λήθαργο η ελληνική κοινωνία και να ξαναθυμάται και να απαιτεί την ενότητα των αριστερών δυνάμεων. Για να κάνουν τι;

         Η μέχρι τώρα κυριαρχία του δικομματισμού, των δυνάμεων που διαχειρίζονται τον καπιταλισμό και την κρίση του, δεν οφείλεται μόνο  στο  εκλογικό σύστημα, το οποίο μπορεί να αμβλύνει τη λαϊκή θέληση και να ενισχύσει τις άρχουσες πολιτικές δυνάμεις.  Η κυριαρχία του δικομματισμού είναι έκφραση κοινωνικών συσχετισμών, σχέσης κοινωνίας – πολιτικής, όπως διαμορφώνεται στις πράξεις και σκέψεις του εκλογικού σώματος, που δέχεται κυρίως ως πολιτική δράση και παρέμβαση εκείνη που έχει θεσμικά αποτελέσματα και μόνο. Όλες τις υπόλοιπες δράσεις, διαμαρτυρίες, απεργίες, διαδηλώσεις κλπ τις θεωρεί πράξεις περιθωριακές, συμπληρωματικές  ή και μάταιες.

         Απογοητευμένο λοιπόν αυτό το εκλογικό σώμα από τους φορείς του δικομματισμού στρέφεται στο ΣΥΡΙΖΑ που με το νεφελώδες λόγο του αφήνει να διαφαίνεται ότι δεν είναι μόνο ένα μοχλός  δράσης και  κινητοποίησης των εργαζομένων, αλλά και μια δύναμη που μπορεί να μετατρέψει  τον πολιτικό της  λόγο σε πράξη μέσα από κυβερνητικές θέσεις.

         Εν ολίγοις,  η ψήφος  που δόθηκε  στο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει την αγωνιστική δυναμική για προσβληθούν οι μηχανισμοί αυτοί που έφεραν τη χώρα σ’  αυτό το αδιέξοδο. Μετά την τριήμερη όμως διερευνητική εντολή διαπίστωσε ο Τσίπρας ότι  η «ασθενής πολιτική στήριξη» σε αντίθεση με την «την ευρεία κοινωνική στήριξη» δεν επιτρέπει να γίνει «το όνειρο μιας αριστερής κυβέρνησης πραγματικότητα».

       ΟΙ πέντε όμως  βασικοί άξονες για διάλογο του ΣΥΡΙΖΑ είναι στα πλαίσια  της επίσημης αντίληψης για την πολιτική. Και αυτή η αντίληψη κυρίως περιλαμβάνει    κόμματα που θεσμοθετούν και δεν περιλαμβάνει  τη  δράση των εργαζομένων για λογαριασμό τους, γι’  αυτό και ως αυτό που είναι, παρά μόνο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως στήριγμα για τις κομματικές πρωτοβουλίες και βλέψεις. Εν ολίγοις,  ως κόμματα υποστηρίζουμε  αυτά και επιδιώκουμε  εκείνα, στηρίξτε μας για να τα πετύχουμε. Εμείς θα κάνουμε κι εσείς θα ελέγχετε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ  αυτήν την αντίληψη επιβεβαιώνει   με τους πέντε άξονες.

          Όμως η αριστερά υπάρχει λόγω της δυναμικής  της κοινωνίας για μετασχηματισμό της  και για την κίνηση της κοινωνίας και όχι η τελευταία για την αριστερά. Εξάλλου τώρα  το πρόβλημα κυρίως προέκυψε γιατί, στο πλαίσιο του πολιτικού συστήματος,  εκχωρήθηκαν εν λευκώ εξουσίες στην κυβέρνηση,  και το λαϊκό κίνημα, με την όποια δυναμική του,  εμπιστεύτηκε τις δυνάμεις που το εκπροσωπούσαν, και το ΠΑΣΟΚ ήταν μια από αυτές.   Τώρα ξαναβλέπουμε ότι πάλι μας διαβεβαιώνουν ότι κάποιοι θα εγγυηθούν  την αλλαγή πολιτικής, όπως θα προκύψει από τον νέο πολιτικό και κοινωνικό συμβιβασμό.  Αλλωστεοι εκλογές  συσχετισμούς δυνάμεων αλλάζουν και όχι πολιτικά συστήματα. Το πολύ πολύ να αλλάξουν την αντιπολίτευση  ή να διαμορφώσουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό, όπως και έγινε. Μετά απ’  αυτό όμως τι;

              Κάνοντας υπόθεση εργασίας:  Υποθέτουμε ότι θα μπορούσε να σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση, και με την ανοχή της κομμουνιστικής αριστεράς, για πέντε συγκεκριμένα μέτρα,(οι άξονες του  ΣΥΡΙΖΑ) όπως ακύρωση περικοπής μισθών,  ακύρωση αντεργατικών νόμων, απλή  αναλογική, δημόσιο έλεγχο τραπεζών, σύσταση διεθνούς επιτροπής λογιστικού ελέγχου. Η Ευρώπη υποθέτουμε ότι διαπραγματεύεται και δέχεται να αναβληθεί η εφαρμογή κάποιων από τα μέτρα, χωρίς βέβαια ο πυρήνας της σχέσης εξάρτησής μας να μπορεί να αλλάξει. Εν ολίγοις παίρνουμε παράταση. Οι περισσότεροι θεωρούμε μεγάλη μας νίκη αυτήν την παράταση, εμπιστευόμαστε τη νέα μας αριστερή κυβέρνηση.

         Εκδοχές αυτής της υπόθεσης εργασίας

         Πρώτη εκδοχή:  Ολη αυτή η σύμπραξη αριστερών δυνάμεων ριζοσπαστικοποιεί μεγάλα τμήματα πληθυσμού και ο αγώνας γίνεται πια από ανθρώπους ταξικά συνειδητοποιημένους, που αποφασίζουν με επίγνωση, χωρίς να φοβούνται τις δυσκολίες, για τον κοινωνικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αναρωτιέται όμως  κανείς αν υπάρχει αυτή η δυναμική. Και οι πιο αισιόδοξοι θα ισχυριστούν  ότι το εύρος της  λαϊκής διαθεσιμότητας   και δυναμικής  διαμορφώνεται στην πράξη και από την πράξη.

          Δεύτερη εκδοχή: Εφησυχάζουμε… για να αρχίσουμε πάλι να αγανακτούμε όταν θα ξαναρχίσει ό ίδιος κύκλος διλημμάτων και «μεταρρυθμίσεων», αφού τίποτε ουσιαστικά δεν άλλαξε. Και που θα στραφεί  όλη αυτή η αγανάκτηση; Θα ψάχνουμε πάλι να βρούμε ποιοί δεν  έπαιξαν σ΄ αυτό το παιχνίδι… μας μένει η Χρυσή Αυγή η κάποια πιο καθωσπρέπει εκδοχή της.

        Παραλλαγή της. Τα κυρίαρχα οικονομικά κέντρα αποδέχονται όλες τις αποφάσεις του κυρίαρχου λαού, γιατί εν τω μεταξύ και  οι λαοί της Ευρώπης πιέζουν τις κυβερνήσεις τους για πιο φιλολαϊκές πολιτικές….. και όλοι μαζί πάμε στην παραλία

    Κι ύστερα ξυπνήσαμε…

     Πιθανόν με κυβέρνηση πρόθυμη να «ματαιωθούν  τα μέτρα λιτότητας» όπως βάζει προαπαιτούμενο ο Τσίπρας παραδίνοντας τη διερευνητική εντολή.