Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ



Μετά τις ένοπλες επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου  στη γαλλική πρωτεύουσα σαν αυτονόητη και φυσική μοιάζει η κήρυξη  περιοχών της ΕΕ σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με στρατιώτες και στρατιωτικά οχήματα σε περιπολία στους δρόμους, με κλειστούς τους χώρους μαζικής συνάθροισης και κλειστά σύνορα, χωρίς όλα αυτά τα μέτρα να προβληματίζουν ιδιαίτερα τις «δημοκρατικές» συνειδήσεις της ΕΕ.
               Η κομμουνιστική  απειλή, την οποία  οι δικοί μας συνταγματάρχες το ’67 είχαν επικαλεστεί για να βγάλουν  τα τανκς στους δρόμους και να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο καθ’ άπασαν  την επικράτειαν,  μετασχηματίστηκε σε τρομοκρατική απειλή, που η δυνατότητα διεύρυνσής της μπορεί να περιλάβει κι αυτήν εν καιρώ, η οποία  προκαλεί παραπλήσιες μορφές δράσης της κυρίαρχης εξουσίας, στην ΕΕ αυτή την φορά. Στο όνομα λοιπόν της κατασταλτικής ή προληπτικής αντιμετώπισής της έχει ξεκινήσει ο περιορισμός ή η αποστέρηση ελευθεριών των πολιτών, με τη συναίνεσή τους μάλιστα.
               Κι  αν μέχρι τώρα δεν αναγνωρίζαμε μορφές αυταρχικότητας της κυρίαρχης εξουσίας, γιατί αυτές αφομοιώνονταν στους απειράριθμους διακανονισμούς της σύγχρονης πολιτικοκοινωνικής κατάστασης, όπου οι απαγορεύσεις και οι λογοκρισίες είχαν συγχωνευθεί με τα δικαιώματα και τις απολαβές, τα τρομοκρατικά χτυπήματα  στο Παρίσι έδωσαν ένα καλό πρόσχημα για να εκδηλωθεί με τις παλιές, δοκιμασμένες μορφές του παρελθόντος ο αυταρχισμός και η σκληρότητα της εξουσίας, χωρίς να προκαλέσουν αντιδράσεις, ακριβώς γιατί αφορούν τους άλλους –προς το παρόν.
                         Ο καπιταλισμός των υπερεθνικών ολοκληρώσεων που υπερβαίνουν το έθνος κράτος, στην τελική καθόλου δεν το καταργούν, απλά αναδιατάσσουν το ρόλο του κάτω από τις ανάγκες και τους μηχανισμούς της διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Κι αν οι Ευρωπαίοι υπερασπίζονται την ηθική ανωτερότητά τους και μιλούν για τις παγκόσμιες αξίες της Δύσης, δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα κλπ. παραβλέπουν ότι κι αυτές έχουν το επίστρωμα από τον χρόνιο ιμπεριαλισμό τους και επικεντρωμένοι  σε συνταγματικά ζητήματα τα μετατρέπουν όλα σε θέματα τυπικής νομοθεσίας. Και γι’  αυτό  υποστηρίζεται πως ο  στρατός στους δρόμους, η κήρυξη χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι συλλήψεις και φυλακίσεις υπόπτων για τρομοκρατία δεν αναιρεί τη δημοκρατικότητα των ευρωπαϊκών κρατών αφού όλα αυτά γίνονται σύμφωνα με το νομικό τους σύστημα και σύνταγμα. Συνεπώς, μεγάλες αλλαγές που περιορίζουν κι όσες ελευθερίες κατακτήθηκαν μπορεί να γίνονται σταδιακά χωρίς να υπάρχει μαζική αντίδραση αντιτιθέμενη στα θεσμοθετημένα νόμιμα αστυνομικά μέτρα.
               Παλιότερα, το αστικό κράτος με την οικονομική ευρωστία που επέτρεπε την διακριτικότητά του στους τρόπους επιβολής του, γεννούσε την εμπιστοσύνη, αποκοίμιζε με παροχές και  αφόπλιζε τους αντιπάλους του. Ήταν τότε που κάθε φαινομενικά γενναιόδωρη συμπεριφορά,  κάθε επίδειξη καλής θέλησης της κυρίαρχης εξουσίας  χαιρετιζόταν με έκπληξη και χαρά, σαν ένα βήμα για την αλλαγή της από τους απανταχού ανανεωτές, ρεφορμιστές, αριστερούς, αντιεξουσιαστές κλπ. Κι αυτές οι παραχωρήσεις τύφλωναν και κάθε λαϊκό κίνημα, παραχωρήσεις που δεν ήταν παρά μόνο παραχωρήσεις, δεν αφορούσαν την ουσία. Και τίποτε απ’  αυτές δεν δινόταν χάρισμα. Αυτές τις  πέτυχε το εργατικό κίνημα και δεν ήταν  αποτέλεσμα της καλής θέλησης ή καλής καρδιάς της κυρίαρχης τάξης, αλλά αποτελούσε  την αδυναμία της να αναβάλει  τις παραχωρήσεις. Δεν τις έκανε η άρχουσα τάξη τις παραχωρήσεις,  αλλά το ίδιο το εργατικό κίνημα που δεν διεκδικούσε πια την εξουσία.
Και τώρα, ενώ διακηρύττεται ο περιορισμός του κράτους  στην καθημερινότητα, επιβάλλεται θεαματικά και επιδεικνύει τα ισχυρά μέσα καταστολής που διαθέτει,  κακομεταχειρίζεται παραβάτες κανόνων του και δίνει στον πολίτη να καταλάβει πως βρίσκεται  σε διαρκή κίνδυνο. Και οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί γεμάτοι άγχη και φοβίες, τρέφονται με αυταπάτες, δεν αποζητούν το τέλος των δυστυχιών τους, αλλά αλλάζουν μόνο την προέλευσή τους, -η τρομοκρατική απειλή γίνεται πιο επικίνδυνη από την οικονομική κρίση,- και  στοιχίζονται να προφυλαχτούν πίσω από τανκς και αστυνομίες.
Η κυρίαρχη τάξη μοιάζει να διαθέτει εκείνη την σιγουριά που της δίνει η οικονομική δύναμη και η χαλιναγώγηση του κρατικού συστήματος. Μεταχειρίζεται το κράτος κατά το δοκούν, να καθησυχάζει ή να ανησυχεί τον πολίτη.  Είναι που  η αστική τάξη μπόρεσε όλα αυτά τα χρόνια να ενισχύσει τη δύναμή της επεξεργαζόμενη την  ιδεολογία που τώρα επιστρατεύει για να δικαιολογήσει την εμφάνιση του  στρατού και της αστυνομίας ξεκάθαρα σαν  τα στηρίγματα ενός καθεστώτος που η πλειοψηφία του ευρωπαϊκού πληθυσμού υποστηρίζουν, ενώ η δύναμή τους είναι ανάλογη με το μαρασμό στον οποίο βρίσκεται κάθε λαϊκό κίνημα ανά την Ευρώπη. Κι έτσι ο σφετερισμός των ενεργειακών πηγών από τις ιμπεριαλιστικές χώρες πυροδοτεί ένα γαϊτανάκι εισβολών, στρατιωτικών επεμβάσεων, τρομοκρατικών χτυπημάτων, τοπικών πολέμων, ψευοδιακηρύξεων ειρήνης, αέναου κυνηγητού προς πάσαν κατεύθυνση με τη μοναδική δική μας αντίδραση κεράκια και εκφράσεις αποτροπιασμού όταν οι νεκροί συσσωρεύονται στην ευρωπαϊκή πλευρά.

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

ΜΟΡΦΕΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ



Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωσή της για την επέτειο του Πολυτεχνείου προτρέπει «Οι αγώνες των τελευταίων χρόνων απέναντι στη λιτότητα πρέπει να συνεχιστούν με μεγαλύτερο πείσμα στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές» κι επιμένει ότι «εμείς ενωμένοι οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, ανοίγοντας νέους δρόμους αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και αλληλεγγύης» ευελπιστώντας στη διαρκή παγίδευσή μας  μέσω του λόγου. Μέσα στα πλαίσια της ίδιας λογικής το Τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ  καλούσε τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στην απεργία και τις κινητοποιήσεις της 12ης Νοεμβρίου, σημειώνοντας ότι «οι αγώνες απέναντι στις αντιλαϊκές, ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές συνεχίζονται ακόμα πιο δυναμικά», παραβλέποντας πως είναι  το ίδιο κόμμα που ασκεί κυβερνητική εξουσία με τις αντιλαϊκές πολιτικές.
Εκείνες τις μέρες της απεργίας, σε πρωινή  εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού ΑΝΤΕΝΑ ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ στην προσπάθειά του να υποστηρίξει ενέργειες της υπό κρατικό έλεγχο εταιρείας που δουλεύει, της ΔΕΗ, με επιθετικότητα ήλεγχε τις χρηματοδοτικές ικανότητες προς άλλες εταιρείες, π.χ ΕΥΔΑΠ, άνεργου τηλεθεατή που του έκοψε η ΔΕΗ το ρεύμα και ο παρουσιαστής Γ.Παπαδάκης τον έβγαλε στον αέρα. Λαϊκισμός και κυβερνητικός συνδικαλισμός σε αγαστή συμφωνία συμπράττουν ώστε στην τελική να εξυπηρετούνται στόχοι της κυρίαρχης κυβερνητικής πολιτικής.
               Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να επαναλάβει την αποτελεσματική για την άρχουσα τάξη  τακτική του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, που συνέδεε στο επίπεδο του ιδεολογικοπολιτικού του λόγου στοιχεία ταξικά με μη ταξικά, συμφέροντα πολυσύνθετα ετερογενών κοινωνικών στρωμάτων με συνδετικό κρίκο τους μικροαστούς, να τα δίνει πολιτική κατεύθυνση με σημείο αναφοράς το «αντιδεξιό σύνδρομο» και να τα εκφράζει με κοινωνική και εθνική ιδεολογία για  να πείθει με το πολιτικό του πρόγραμμα και την κυβερνητική πολιτική. Και ο  ΣΥΡΙΖΑ  ιδεολογικά και κοινωνικά στηρίγματα βρήκε στον λαϊκισμό και τους μικροαστούς υιοθετώντας  το ίδιο δημαγωγικό στυλ. Με τον αυτοπροσδιορισμό του ως αριστερό κόμμα και υποσχέσεις για δικαιότερη αναδιανομή των οικονομικών βαρών προέβαλλε την κοινωνική ενότητα  των χειμαζόμενων κοινωνικών στρωμάτων και την αναγκαιότητα της επιβαλλόμενης πολιτικής. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσπάθησε να φανεί ότι εκφράζει την δυσαρέσκεια   και τα συμφέροντα  της εργατικής τάξης, μόνο φρόντιζε οι όποιες δράσεις να εντάσσονται σε μια διαταξική θεώρηση της κοινωνίας  που να ικανοποιεί κυρίως  τα μικροαστικά και αστικά στρώματα. Κι αν σαν αντιπολίτευση χρησιμοποίησε ή οικειοποιήθηκε μια μεγάλη γκάμα ακτιβιστικών δράσεων, που μάλλον επικύρωναν το διαζύγιο με την εργατική τάξη, σαν κυβέρνηση θέλει να πείσει ότι συνεχίζει να τις υποστηρίζει παρόλο που ασκεί διαφορετική πολιτική. Κι έτσι δικαιολογεί τη συνθηκολόγηση στην συνεχή λιτότητα σαν αποτέλεσμα υπέρτατης ανάγκης, ανίκητης, αδυσώπητης κι ανάλγητης, επιβεβαιώνοντας ότι η μόνη κυρίαρχη προοπτική για την ελληνική κοινωνία είναι ο καπιταλισμός.
Η ανακοίνωση λοιπόν του τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για υποστήριξη της απεργίας όσο κι αν φαίνεται παράλογη εντάσσεται στην πολιτική της απαξίωσης κάθε κινητοποίησης υποβαθμίζοντάς την σε ακτιβισμό,  ένα χάππενιγκ των εργαζομένων με συμβολικές μόνο διαστάσεις, χωρίς επιπτώσεις στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα.  Κι έτσι ακόμα και η συνδικαλιστική πάλη να εκφυλίζεται και να εξασθενεί  με τέτοιο τρόπο που να μην οξύνει την αντίθεση, παραμένοντας κάτω από τον έλεγχο της εξουσίας. Γιατί κανένας ακτιβισμός δεν επιδιώκει να μετασχηματίσει την κοινωνία, όταν το μάξιμουμ των διεκδικήσεων των ακτιβιστικών δράσεων περιορίζεται σε βελτίωση συγκεκριμένων και μεμονωμένων καταστάσεων, χωρίς διασύνδεση με κάποια συνολική αλλαγή.
Μόνο που η απεργία δεν είναι ακτιβισμός ο οποίος  περιορίζεται σε μια παροντική στιγμιαία ατομικιστική δράση που δεν εντάσσεται σε μια προοπτική αλλαγή της κοινωνίας, αλλά καθηλώνεται στις καλές προθέσεις που στην τελική γίνονται η κάλυψη της ρεφορμιστικής πολιτικής μέσα στο εργατικό κίνημα.  Η απεργία στοχεύει στις εργασιακές σχέσεις, στην οικονομία και τον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής που καθορίζει την λειτουργία και δομή της κοινωνίας. Μια απεργία προωθεί την ενότητα στη βάση, την αυτοπεποίθηση, τη ριζοσπαστικοποίηση και γενικά την ταξική συνείδηση και την οργάνωση σαν τάξη  των εργατών.
 Συγχρόνως η παρουσία και συμπεριφορά του προέδρου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ μια μέρα μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις υπενθύμισε τον ρόλο προνομιούχων μισθωτών που παίρνοντας κάποια ψίχουλα από την κυρίαρχη τάξη θεώρησε ότι αποσπάστηκε από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και ότι η σύμπραξη τους στην πραγμάτωση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης θα συμβάλει στην κατοχύρωση της όποιας προνομιακής θέσης τους έναντι της εργατικής τάξης. Κάπως έτσι με πρωτοβουλία της φιλοκυβερνητικής συνδικαλιστικής παράταξης κάθε φορά γινόταν η σύμπραξη συνδικαλιστικών οργανώσεων στην πραγμάτωση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. Κι έτσι ελέγχονταν και ελέγχονται από την εξουσία  τα συνδικάτα, σωματεία κλπ. διατηρώντας ένα επίπλαστο φιλεργατικό πρόσωπο που εγγυάται την ομαλή διεξαγωγή της  ταξικής πάλης. Η μετατροπή λοιπόν συνδικάτων σε μηχανισμούς που συμβάλλουν στην συνολική ρύθμιση των όρων εργασίας έτσι που να εξυπηρετούν τους στόχους του κεφαλαίου τα απαξίωσε στη συνείδηση των εργαζομένων. Και η θεατρική αγανάκτηση του Γ. Παπαδάκη σ’ αυτά τα πλαίσια εντάσσεται, εξυπηρετεί τις σκοπιμότητες της κυρίαρχης πολιτικής για απαξίωση του συνδικαλισμού κι όχι κάποιων συγκεκριμένων παρατάξεων κι  επομένως της οργανωμένης πάλης των εργαζομένων.
Κι έτσι η εργατική τάξη εξαντλημένη από τις προσπάθειες  χωρίς απτά αποτελέσματα για πολύ καιρό, να  μπορεί  πιο εύκολα   να χρησιμοποιηθεί  για την αναδιάρθρωση που χρειάζεται και επιβάλλει το κυρίαρχο σύστημα. Γι’  αυτό και χρειάζεται ισχυρό το κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ



Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, όλοι οι πολιτικοί ηγέτες εκφράζουν την αλληλεγγύη στο γαλλικό λαό και όλοι συμφωνούν με τη Α. Μέρκελ πως οι τρομοκρατικές επιθέσεις  έχουν σαν στόχο να πλήξουν την ελευθερία που απολαμβάνουν οι πολίτες στη Δυτική Ευρώπη, ενώ ο πρόεδρος Μπ. Ομπάμα τις θεωρεί πλήγμα εναντίον «όλης της ανθρωπότητας και των οικουμενικών μας αξιών». Και ο ΑΡΚΑΣ στο Facebook γράφει ««Ο διαφωτισμός σκοτείνιασε. Ο μεσαίωνας προελαύνει. Η Ευρώπη πενθεί» ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωσή του τονίζει πως «οι χθεσινές τρομοκρατικές επιθέσεις είναι ένα τραύμα στην καρδιά της ανθρωπότητας, του πολιτισμού, των αξιών που ενσάρκωσε ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση».
       ¨Όλες οι ανακοινώσεις και δηλώσεις συμπαράστασης εμφορούνται από το πνεύμα ανωτερότητας  της Ευρώπης  και τονίζουν πως οι επιθέσεις στοχεύουν στον ευρωπαϊκό πολιτισμό και τον τρόπο ζωής. Οι έννοιες του ουμανισμού και διαφωτισμού επιστρατεύονται, σε μια αφηρημένη και υπερταξική προσέγγιση των πραγμάτων,  για να τονίσουν την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην Ευρώπη και τους υπόλοιπους  που κάνουν το λάθος να μη ενστερνίζονται τις ευρωπαϊκές αξίες.
Μόνο που  οι ιδέες του διαφωτισμού και ουμανισμού δίνουν στοιχεία για εκλογίκευση και θεωρητική δικαίωση της επιβολής της αστικής τάξης. Εδώ και ενάμιση αιώνα οι Μαρξ και Ενγκελς έδειξαν ότι η ιδεολογία του διαφωτισμού εμφανίζεται στην περίοδο γένεσης, μέσα στους κόλπους της φεουδαρχίας, των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής που γέννησαν νέες μορφές ταξικής πάλης, και ότι «αυτό το βασίλειο του λογικού  δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά το εξιδανικευμένο βασίλειο της αστικής τάξης». Ο διαφωτισμός, και μάλιστα ο γαλλικός, εξέφρασε την άρνηση της ιεραρχίας που χαρακτήριζε τη φεουδαρχία, στο κοινωνικό και εννοιολογικό επίπεδο και τεκμηριώνει θεωρητικά την αναγκαιότητα των αστικοδημοκρατικών σχηματισμών. Κι έτσι δικαιώνεται η αστική δικαιοσύνη σαν πραγμάτωση της αιώνιας δικαιοσύνης, ενώ  περιορίζεται η  ισότητα στην ισότητα των πολιτών έναντι του νόμου και ανακηρύσσεται από τα ουσιαστικότερα δικαιώματα του ανθρώπου η ατομική ιδιοκτησία. Και  αν η ανάπτυξη της αστικής τάξης είναι συνυφασμένη με το αίτημα της νομικής ισότητας και την αμφισβήτηση της παραδοσιακής φεουδαρχικής κοινωνικής ιεραρχίας είναι επειδή  η ανάπτυξη της χρηματικής οικονομίας τείνει να παραμερίσει την αίσθηση του ποιοτικού, γιατί το αντικείμενο που αντικαθίσταται με ένα χρηματικό ποσό χάνει με την αντικατάσταση αυτή τον ποιοτικά ετερογενή χαρακτήρα του και παίρνει  καθαρά ποσοτικό και αφηρημένο χαρακτήρα.
Από κοντά και όλο το σύστημα των ουμανιστικών αντιλήψεων, που σε συνθήκες ανερχόμενου καπιταλισμού ενώ  αποτέλεσε κατάκτηση της ανθρώπινης σκέψης, επειδή στηρίζεται στην ατομικιστική θεωρία της προσωπικότητας και σε μια αφηρημένη ιδέα για τον άνθρωπο καταλήγει αντιφατικό. Η αντιφατικότητά του αποκαλύφθηκε με την εδραίωση του καπιταλισμού στον οποίο, σε άμεση αντίθεση  με τα ιδανικά του ουμανισμού, (δικαίωμα για ελευθερία, ευτυχία, το καλό του ανθρώπου  κριτήριο της αξιολόγησης των κοινωνικών θεσμών, ο επιθυμητός κανόνας σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους στηρίζεται στις αρχές της ισότητας και δικαιοσύνης)  ο άνθρωπος μετατρέπεται σε μέσο παραγωγής  κεφαλαίου, υποτάσσεται στον καπιταλιστικό  καταμερισμό της εργασίας που παραμορφώνει την προσωπικότητα και γεννά διάφορα είδη αλλοτρίωσης.
Κατά συνέπεια, η πεποίθηση για την ύπαρξη ενός αφηρημένα λογικού  ατόμου ή αφηρημένων ατομικών δικαιωμάτων που είναι συνυφασμένα με την ανθρώπινη φύση, όπως εκδηλώνεται στην αστική κοινωνία,   και είναι ανεξάρτητα  από την ιστορική εξέλιξη ή τη σχέση του ανθρώπου με ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον ενισχύουν ηθικολογικές αξιολογήσεις εν κενώ, έξω από την ιστορική εξέλιξη, αποκτώντας μεταφυσικό περιεχόμενο.
Η συνεχής λοιπόν αναφορά σε ανθρωπιστικά ιδανικά μεταθέτει τη σύγκρουση στο ηθικό πεδίο αποσιωπώντας τα πολύ υλικά συμφέροντα που πυροδοτούν συγκρούσεις στις χώρες της Μ. Ανατολής. Η βολική θεωρία που περιφέρει ένα τέταρτο του αιώνα ο κυρίαρχος λόγος για σύγκρουση των πολιτισμών δίνει  μια βολική εξήγηση για τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται ανά τον κόσμο, τις επιθέσεις και τους πολέμους. Έτσι αποφεύγεται να συνδέονται οι αντιθέσεις και συγκρούσεις με αναλύσεις περί τάξεων και ιμπεριαλισμού αλλά μόνο με πολιτισμικές αξίες (π.χ. ουμανισμός, ανθρώπινα δικαιώματα). Μ’  αυτόν τον τρόπο εξαφανίζεται το μαρξιστικό –λενινιστικό λεξιλόγια από τη ρητορική της παγκόσμιας ρητορικής μετατοπίζοντας το κέντρο βάρος της πολιτικής επιχειρηματολογίας από την πάλη των τάξεων, τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας και τον ιμπεριαλισμό στο ιδεολογικό εποικοδόμημα, -ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία κλπ. Μόνο που όταν προσπαθεί ο κυρίαρχος λόγος να εξηγήσει γιατί αυτές οι πολιτισμικές διαφορές, αν είναι οι βαθύτερες αιτίες των συγκρούσεων,  δρουν ειδικά στις μέρες μας με τέτοια ένταση και πυροδοτούν  τέτοιες επιθέσεις ξεχνιέται και ο διαφωτισμός με το θρίαμβο της λογικής και γίνεται προσπάθεια να βρεθεί η αιτία στο ψυχολογικό επίπεδο και εμμέσως και καλυμμένα στο φυλετικό –γιατί βέβαια η καπιταλιστική Ευρώπη απεχθάνεται τον ρατσισμό και φασισμό, όχι όμως  τα κλειστά σύνορα, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης τους  σιδερόφρακτους στρατιώτες κλπ

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ



Θρήνος και οδυρμός από πολιτικούς,  ΜΜΕ, καλλιτέχνες και επιχειρηματίες για τα πνιγμένα παιδιά των προσφύγων στο Αιγαίο. Πνιγόμαστε όλοι σε μια θάλασσα δακρύων που εξαφανίζει την κρίση μας, τη λογική και την προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα για να την αλλάξουμε. Κυρίαρχα τα ΜΜΕ σκηνοθετούν την ζωντανή εικόνα της πραγματικότητας σε καθορισμένες αλληλουχίες και διφορούμενα συμφραζόμενα, εσκεμμένως τεμαχισμένη και εμπροθέτως εστιασμένη, που παρουσιάζεται σαν να είναι ολόκληρη η  πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που μεταδίδεται από τη συνεχή ροή εικόνων και της επανάληψής τους με πνιγμένα παιδιά, ταλαιπωρημένους ενήλικες, απελπισμένες μάνες συναρμολογείται με βάση το είδος προσέγγισης που επιδιώκεται στο προσφυγικό πρόβλημα και τα αντίστοιχα συναισθήματα που θα πρέπει να το συνοδεύουν.
 Η καθαρά συναισθηματική προσέγγιση είναι μια ανεπαρκής αντιμετώπιση που παρακάμπτει, μέχρι εξαφανίσεως, την αιτία της δημιουργίας όλου αυτού του προσφυγικού κύματος. Μένουν μόνο δάκρυα και οδύνη, όπως μετά από μια φυσική καταστροφή που νιώθουμε ανήμποροι να την αντιμετωπίσουμε, μόνο να μετριάσουμε τις συνέπειές της.  Μένουν τα δάκρυα που συνοδεύονται από την ανιστορική, αφηρημένη και γενικόλογη χρήση εννοιών, τη σύγχυση του όντος και δέοντος, την παραπλανητική ανάγνωση της ιστορίας. Κι έτσι  οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης, μικροί και μεγάλοι, εμπορεύονται όλες τις ιδέες, ιδέες που βολεύονται σε όλες τις μορφές –ελευθερία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ανθρώπινα δικαιώματα-  αυτές τις ιδέες που τους προμηθεύουν τη φτηνή ηδονή του μεγαλόψυχου και άνετου ανθρωπισμού που δεν εναντιώνεται σε τίποτε, δεν ριψοκινδυνεύει τίποτε. Μόνο ελέγχει την οπτική μας  και καθορίζει τον  τρόπο που στεκόμαστε απέναντι στην πραγματικότητα, βιώνοντας την πραγματικότητα μέσα από την κυρίαρχη ιδεολογία και το επικρατούν σύστημα ιδεών. Κι έτσι διαμορφώνεται μια συνείδηση που περιμένει την κοινωνική λύτρωση σαν αποτέλεσμα θαύματος, καλών προθέσεων ή επιτυχημένων επιλογών.
Ανθρωπισμός και οικονομία μέσα στον καπιταλισμό,  τα δυο άκρα που κινείται το  εκκρεμές του κυρίαρχου λόγου  με δυνατότητα χρήσης όλων των ενδιάμεσων συνδυασμών. Ο δικός  μας πρωθυπουργός Α. Τσίπρας υποβάλλει ρητορική ερώτηση  για την κοστολόγηση της  ανθρώπινης  ζωής και του θανάτου του μικρού παιδιού στο Αιγαίο εντάσσοντας την στο πλαίσιο ενός χαμένου ευρωπαϊκού ανθρωπισμού που επιμένει να υποστηρίζει πως αγωνίζεται με τις διαπραγματεύσεις  για να επικρατήσει, θέλοντας να δώσει κάποια διαφοροποιημένη ταυτότητα στην αριστερά που ισχυρίζεται ότι κυβερνά,  ενώ  η καγκελάριος  της Γερμανίας Α. Μέρκελ υποστηρίζει την αποδοχή «ενός ορισμένου βαθμού νόμιμης μετανάστευσης» σαν συνέπεια της παγκοσμιοποίησης, υπενθυμίζοντας στο ακροατήριό της τα οφέλη της γερμανικής οικονομίας από την παγκοσμιοποίηση. Κι ο μόνος ανθρωπισμός μένει αυτός των κατοίκων των νησιών κι όλων αυτών που κοντά στη δική τους περιθάλπουν και  τη δυστυχία των προσφύγων.
Στο στόχαστρο και  οι τούρκοι δουλέμποροι που επιβιβάζουν σε σαπιοκάραβα έναντι αδρής αμοιβής τους πρόσφυγες και τις οικογένειές τους για να τους προωθήσουν στην Ευρώπη, τη γη της επαγγελίας. Και όλοι αυτοί που στα λόγια θυμήθηκαν  τον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη είναι αυτοί που υποστηρίζουν  τη λογική της αγοράς που δεν έχει σύνορα ούτε περιορισμούς στο αντικείμενο. Όταν στην Ενωμένη Ευρώπη  η  πολιτική που εφαρμόζεται είναι αυτή που παραχωρεί τα πάντα στην αγορά είναι τουλάχιστον αντιφατικό οι ίδιοι αυτοί οι πολιτικοί να εκφράζουν οδύνη για τα θύματα αυτής της πολιτικής. Γιατί οι πρόσφυγες που καταφθάνουν στην Ευρώπη δεν είναι θύματα μόνο τον ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που ερειπώνει τις χώρες τους, αλλά και θύματα  της αντίληψης στο καπιταλιστικό σύστημα πως η αγορά και το χρήμα είναι οι μόνες αξίες με προτεραιότητα σε έναν κόσμο που παγκοσμιοποιείται. Είναι που με την υποχώρηση του εργατικού κινήματος ο καπιταλισμός «απελευθερώθηκε»  από κανόνες, διαδικασίες και θεσμούς που τις προηγούμενες δεκαετίες επέτρεψαν να χτιστεί σε εθνικό επίπεδο το κράτος πρόνοιας και να γίνεται επίκληση σε ανθρωπιστικά ιδεώδη. Ο τρόπος λοιπόν   διακίνησης των προσφύγων και η ανάλγητη εκμετάλλευσή τους δεν είναι παρά η εφαρμογή, ωμά και απροκάλυπτα,  αυτής της αντίληψης του καπιταλισμού όπου τα πάντα γίνονται αντικείμενο οικονομικής συναλλαγής –και βέβαια και η ανθρώπινη ζωή. Συναινέσαμε στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων προς όφελός τους,  σκοπίμως επικρατούσε σύγχυση για την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, και τώρα βιώνουμε τις επιπτώσεις που δοκιμάζουν και τη δική μας ανθρωπιά. ¨Ολοι αυτοί οι φράχτες που υψώνονται, οι φράχτες που δεν απαιτούμε να πέσουν, παραλυμένοι από φόβους που διογκώνονται προς λάθος κατεύθυνση από τους κυβερνώντες, ίσως είναι θέμα χρόνου να απομονώσουν και να εξαφανίσουν και τη δική μας ανθρωπιά που ακόμα μπροστά στο θάνατο καθοδηγεί τις πράξεις μας.  
Κι εν τω μεταξύ δεν σταματούν οι ενέργειες από τις  ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τη  διαμόρφωση νέων συσχετισμών στο μοίρασμα ενεργειακών πόρων που έχουν και συνοχή και μακροπρόθεσμες στοχεύσεις και χρόνια τώρα προωθούνται βήμα βήμα. Κι ενώ οι παρεμβάσεις  αμερικανών και ευρωπαίων για δήθεν εκδημοκρατισμό ή εκσυγχρονισμό στις χώρες που τους ενδιαφέρουν  δεν αποκλείουν την πρόκληση τοπικών συρράξεων ή στρατιωτικών επεμβάσεων με τη συμβολή μάλιστα διεθνών συστημάτων ασφαλείας όπως το ΝΑΤΟ. Ένα κουβάρι συμφερόντων στη Μ. Ανατολή και πώς να το κατανοήσουμε  μέσα στην οδύνη μας και  τους φόβους μας; Τα εκατοντάδες άψυχα  σώματα πώς να μη θολώνουν τη σκέψη των κατοίκων των νησιών που ατέλειωτες μέρες τώρα ζουν τη φρίκη μιας αναλγησίας χωρίς τέλος; Και για πολλούς από τους υπόλοιπους αναρωτιέται κανείς αν ξαφνικά χαθούν από τους τηλεοπτικούς δέκτες μας όλες αυτές οι εφιαλτικές εικόνες πόσο θ’  αντέξει η οδύνη μας και σε πόσο χρόνο θα στεγνώσουν τα δάκρυά μας;