Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ



Πέντε χρόνια τα ίδια και τα ίδια από τους κυβερνώντες.
 Πέντε χρόνια τώρα κι αν επαναλαμβάνονται και τα δικά μας λόγια ήταν σε μια προσπάθεια να γίνει η σκέψη μια επιθετική πράξη. Ίσως από πεποίθηση πως το να σκέφτεσαι είναι να προβάλλεις τη σκέψη σου, ακόμα και να την χτυπάς, όσο μπορείς, με ορμή πάνω σ’ έναν άλλο, να τη χτυπάς για να μπει στο κεφάλι του με το καλό, έ και με το κακό.  Να βγουν οι σκέψεις από το λήθαργο τους, το λήθαργο που κοιμίζει πόνους κι αμφιβολίες και τρέφει παραισθήσεις.
               Και η κυβέρνηση της για δεύτερη φορά αριστεράς φιλοδοξεί να διατηρήσει σε ύπνωση τη σκέψη μας επ’  αόριστον.
 Αυτήν τη φορά είναι ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας που διαβεβαιώνει ότι «η βουλή αυτή είναι αυτή που θα σφραγίσει κατά τη διάρκεια της τετραετούς θητείας της  την οριστική έξοδο από την κρίση», συνεχίζοντας σε ρόλο ανυποψίαστου αν και σφόδρα ευαισθητοποιημένου να παρηγορεί με νότες αισιοδοξίας. Είναι ο  υπουργός  οικονομικών Ευ. Τσακαλώτος  ο οποίος υπογραμμίζει πως «βασικός μας στόχος είναι ένα  συλλογικό εγχείρημα όλων μας ή θα καταστραφούμε μαζί ή θα επιτύχουμε μαζί» σε μια προσπάθεια να αποσπάσει τη συναίνεση δια της απειλής. Είναι ο αναπληρωτής υπουργός Τ. Αλεξιάδης που επιμένει να ξεκαθαρίζει ότι «η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να εφαρμόζει μια σειρά  από μέτρα που δεν είναι στο ιδεολογικό της DNA», για να τους αισθανόμαστε κοντά μας, σαν να είναι παγιδευμένοι κι αυτοί μαζί με μας από υπέρτερες δυνάμεις.
               Πέντε χρόνια επαναλήψεις ίδιων δικαιολογιών, υποσχέσεων, διαβεβαιώσεων, των οποίων αντιλαμβανόμαστε την κενότητα μονάχα όταν έχουμε βιώσει τα αποτελέσματα των ενεργειών των κυβερνώντων, ενώ όσο καιρό βρισκόμαστε στην περιοχή των λόγων συνεχίζουν να τροφοδοτούν τις ψευδαισθήσεις μας. Για να έχουμε  μικρά διαλείμματα, όσο να βγει το κεφάλι μας έξω από το νερό, ίσα για ν’ αναπνεύσουμε και  ν’ αντέξουμε ανανεώνοντας αυταπάτες και παραισθήσεις.  
               Το ζούμε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για τέτοιους καιρούς και αργούμε να προσαρμοστούμε. Καιρός να αποδεχτούμε ότι αυτό που ζούμε είναι το παρατεταμένο χτύπημα του τέλους των ψευδαισθήσεών μας για τον καπιταλισμό με το ανθρώπινο πρόσωπο και τη δυνατότητά του να μεταλλαχτεί επειδή απλώς το ευχόμαστε. Ο ιδεαλισμός του γραφείου που εμπιστευόταν στην καλή φύση και στην ανθρώπινη πρόοδο που προχωρούσε  δίχως εμπόδια στο ήσυχο δρομάκο της είναι μια φενάκη. Καμιά κοινωνική τάξη δεν αποποιείται τα προνόμιά της εθελοντικά, από καλοσύνη. Κι εμείς υπνωτισμένοι από τις ζαχαρωμένες αναθυμιάσεις προσδοκιών που μας καλλιεργούσαν για αέναη βελτίωση των υλικών όρων ζωής μας ήμασταν τόσο πεπεισμένοι γι’  αυτό  που δεν πήραμε κανένα μέτρο ούτε για άμυνα. Και το κακό είναι πως ενώ μοιάζουμε νικημένοι πριν καν πολεμήσουμε για τη ζωή μας φαίνεται πως αυτό δεν είναι αρκετό για να  ξυπνήσουμε από το λήθαργο.  Καταγγέλλοντας μια αντιφατική και σαθρή κοινωνική πραγματικότητα που τις χαλασμένες κοινωνικές της δομές δημιουργούν και συντηρούν οι σκάρτοι για να υπηρετήσουν  το προσωπικό τους συμφέρον,  βάζουμε όλους τους υπόλοιπους  να είναι θύματα  αυτής της κατάστασης χωρίς να καταλογίζεται ο βαθμός  συμμετοχής τους στη δημιουργία αυτής της κοινωνικής πραγματικότητας, εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενοι μαζί.   
Οι αυτοσχέδιες αντιδράσεις, οι αυθόρμητες επιλογές όλων αυτών των χρόνων δεν αντικαθρεφτίζουν  παρά τους απελπισμένους ελιγμούς μιας κοινωνίας  κάθε φορά που  έρχεται αντιμέτωπη και βιώνει τις κρυφές προθέσεις της άρχουσας τάξεις. Προθέσεις που αποκαλύπτονται στην εφαρμογή τους και ακυρώνουν κάθε πράξη αυθόρμητης και θεαματικής αντίδρασης, που τόσο καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ σαν αντιπολίτευση, που δεν ήταν παρά τακτική της συγκεκριμένης στιγμής, όταν ο λόγος επένδυε με ψευδαισθήσεις τις πράξεις που ακολουθούσαν.
Η σύγκρουση πια μπορεί να εκφραστεί  μόνο με ένα τρόπο, σαν πάλη των εργαζομένων ενάντια στην άρχουσα τάξη και στους όρους που επιβάλλει όχι πια σαν παθητικότητα, αποχώρηση ή απομόνωση. Γιατί καμιά  απουσία ή παθητικότητα δεν οδηγεί  ούτε σε τριγμούς το σύστημα –εδώ εκλέχτηκε να μπει στη βουλή ο Β. Λεβέντης που στα όρια του γελοίου  καταριόταν τους πολιτικούς του αντιπάλους να πάθουν καρκίνο και το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να προσποιείται το σοβαρό πυλώνα τον απαραίτητου για τη λειτουργία του πολιτεύματος. Απομόνωση, αποχή, παθητικότητα κλπ. είναι αφέλεια να θεωρούνται τρόποι αντίδρασης που δεν μπορεί να ενσωματωθούν  μέσα στις λειτουργικές διαδικασίες του καπιταλισμού, ενός συστήματος τόσο εύκαμπτου που  έχει την ικανότητα να εντάσσει μέσα στα πλαίσια του ακόμα και να θεσμοποιεί οποιαδήποτε κίνηση που αρχικά αμφισβητεί την κατεστημένη τάξη αλλά δεν απειλεί την ουσία της.
Η ιδεολογική αστική ηγεμονία έχει αποκοιμίσει τη συνείδηση και θέληση για λαϊκή πάλη και σίγουρα οι ιδεολογικές διατριβές και η θεωρητική προπαγάνδα από μόνες τους δεν είναι ικανές να απειλήσουν την εξουσία αν δεν μετασχηματιστούν και σε ενέργειες, ώστε οι καταπιεζόμενες τάξεις να αναγνωρίσουν τις δικές τους πραγματικές ανάγκες που αντιτίθενται μ’ αυτές της άρχουσας τάξης.  Κι ενώ έχει απλωθεί η ανησυχία και υπάρχει μια γενικευμένη αγανάκτηση, όμως ακόμα δεν έχουν μετασχηματιστεί σε θέληση για κοινωνική αλλαγή ούτε καν σε ξεκάθαρη αναγνώριση του εχθρού.
Και ζητούμενο παραμένει η ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης στην εργατική τάξη…

Δεν υπάρχουν σχόλια: