ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΩΝ ο λόγος

           Κάθε συζήτηση για το  εκάστοτε διακύβευμα των  εκλογών οφείλει να βασίζεται στη μελέτη των δεσμών τους με το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, του οποίου είναι το ιδεολογικό στήριγμα,  και τη συγκεκριμένη συγκυρία διεξαγωγής τους. Επιπλέον, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι στη σύγχρονη δημοκρατία  η ψηφοφορία και η κατά κανονικά διαστήματα έκφραση της «λαϊκής κυριαρχίας» εξαναγκάζουν κάθε φορά το κυρίαρχο σύστημα να δείχνει ιδιαίτερο  ενδιαφέρον στα όργανα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, εφόσον η ιδεολογική χειραγώγηση της κοινής γνώμης περιορίζει  πολύ τις δυσάρεστες εκπλήξεις  ενός εκλογικού αποτελέσματος.

         Τελικά,  αυτό που επιδιώκεται είναι ό,τι  θεωρείται   κοινή γνώμη, κατά το δυνατό, να συμπλέει με την  πολιτική βούληση που η κυρίαρχη τάξη προληπτικά υποβάλλει, για να επιβάλλει,  ιδιαίτερα όταν επιδιώκει να προαγάγει μια αντιλαϊκή ενέργεια ή όταν  είναι υποχρεωμένη να υπαχθεί στον εκλογικό έλεγχο. Σε κάθε περίπτωση χρησιμοποιείται κατά προτίμηση η συναίνεση παρά η ισχύς, επιτρέποντας να φαίνεται ότι  η δύναμη  της άρχουσας τάξης στηρίζεται στη συναίνεση της πλειοψηφίας, εκφραζόμενης από όργανα δημόσιας κοινής γνώμης, επικυρωμένης από την ψηφοφορία.

         Στη συγκεκριμένη συγκυρία οι απτές συνέπειες της εφαρμογής των μνημονίων δείχνουν να ανατρέπουν τον συσχετισμό  των πολιτικών δυνάμεων, σαρώνοντας την παραδοσιακή διαχείριση της δημόσιας γνώμης που γίνονταν κυρίως με τα οργανωμένα κόμματα  εξουσίας, στο πλαίσιο καθορισμένων, αν και αόριστων  προγραμμάτων, ανεξαρτήτως της μετεκλογικής εφαρμογής τους, και με τα μέσα ενημέρωσης. Επιπλέον,  η  ηγεμονία της κυρίαρχης τάξης χρησιμοποιεί ευρύτατα τα θεσμικά μέσα που της παρέχει το κοινοβουλευτικό καθεστώς, για να διατηρηθεί.  Οι δεσμεύσεις όμως  των δυο πρώην  κομμάτων εξουσίας με τα διεθνή και ευρωπαϊκά κέντρα τους αφαίρεσε τη δυνατότητα υποσχέσεων και  ελιγμών  στον τομέα αυτό. Έτσι περιορίζεται η επιχειρηματολογία τους στην κλίση του ουσιαστικού «ευθύνη» και «συγκυβέρνηση», ενώ το σύστημα αναζητεί νέες ισορροπίες με μετασχηματισμούς  κομμάτων ή προγραμμάτων. Οι εκ των άνω μετασχηματισμοί των πολιτικών φορέων συνήθως συμπίπτουν με εσωτερικές ανακατατάξεις ή κρίσεις ηγεμονίας της κυρίαρχης τάξης. Ο μετασχηματισμός στις ισορροπίες μεταξύ των πολιτικών φορέων, οι αλλαγές στους ρόλους τους καταγράφουν τον τρόπο άσκησης της ηγεμονίας  σε μια συγκεκριμένη συγκυρία και στον ίδιο βαθμό ασκούν, με σχετικά σταθερό τρόπο,  την ηγεμονία και οι ποικίλες παραλλαγές του εκλογικού συστήματος, οι διάφορες μορφές ψήφου.      Στην παρούσα συγκυρία διαμορφώνεται ένα νέο δίπολο, Ν.Δ –ΣΥΡΙΖΑ,  ενώ  στην ψηφοφορία τείνουν να δώσουν μορφή δημοψηφίσματος, προβάλλοντας ως διακύβευμα των εκλογών την παραμονή ή όχι στο Ευρώ.  

          Η συμβολή βεβαίως  των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην ανάδειξη αυτών των  διλημμάτων  συνεχίζει να είναι  καθοριστική. Επειδή μάλιστα ευρύτατοι τομείς της κοινής γνώμης είναι ανοργάνωτοι και δεν τους έχουν επηρεάσει αντιλήψεις  που μπορούν να αντισταθούν στις επιθέσεις των μέσων  μαζικής επικοινωνίας, είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στην επιρροή των μέσων μαζικής επικοινωνίας, ακόμα κι αν γενικά γίνεται λόγος για απαξίωσή τους, και στον εγκλωβισμό τους στον  προβληματισμό  που προβάλλεται.  

     Όλες  οι εφημερίδες, ηλεκτρονικά μέσα, πολιτικοί,  κλπ. επαναλαμβάνουν με μονοτονία τα εφιαλτικά σενάρια που θα γίνουν πραγματικότητα   αν αθετήσουμε τις συμφωνίες που οι προηγούμενες κυβερνήσεις συνήψαν.   Σε τέτοιες οριακές καταστάσεις γίνεται λοιπόν      ξεκάθαρος και  ο περιορισμένος ρόλος των εκλογών. Εκλέγονται βέβαια  τα μέλη του κοινοβουλίου, αλλά η πραγματική εξουσία παραμένει ανεξέλεγκτη, εφόσον διακηρύττεται σε όλους τους τόνους  ότι δεν επιτρέπεται να αλλάξει τίποτε από τις συμφωνίες που η προηγούμενη πολιτική ηγεσία είχε συνάψει, ενώ οι αρμοδιότητες οργάνων που δεν είναι εκλεγμένα πολλαπλασιάζονται με ενίσχυση των προνομίων τους.

     Επιπλέον, το εκλογικό σύστημα δεκαετίες τώρα αποδείχθηκε ένα ιδεολογικό μέσο ιδιαίτερα αποτελεσματικό ως προς την εγκαθίδρυση και τη διατήρηση της ηγεμονίας της αστικής τάξης.  Ως εκ τούτου  στους κόλπους  των λαϊκών τάξεων ο εκλογικός μύθος σπανιότατα αμφισβητείται, ίσως γιατί μερικές φορές φαίνεται να προσφέρεται ως πεδίο πάλης για τις κατώτερες τάξεις. Κι όμως οι εκλογές δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επικυρώνουν έναν συσχετισμό δυνάμεων που έχει  προηγουμένως επικρατήσει.

     Τα εκβιαστικά διλήμματα, οι απειλές που εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού δεν αποβλέπουν παρά μέσα από τις εκλογές να εξασφαλιστεί  από τη μια  το μεθοδικό κλείσιμο διεξόδων  (ΚΚΕ) που δεν ελέγχονται από τα κυρίαρχα οικονομικά κέντρα και από την άλλη η εδραίωση  των ορίων μέσα στα οποία επιτρέπεται οι  καινούργιες πολιτικές δυνάμεις που  μπαίνουν στο μπλοκ εξουσίας  να κινηθούν (ΣΥΡΙΖΑ), με απώτερο στόχο την υποταγή, την άνευ όρων παράδοση μιας ολόκληρης κοινωνίας.