ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

     « Μπορούμε μόνοι μας να αναγκαστούμε όμως για να επιβιώσουμε να φύγουμε (από Ε.Ε) αν δούμε ότι πρέπει να πάμε σε μια βίαιη προσαρμογή γιατί πρέπει τις εσωτερικές  πληρωμές μας να τις τακτοποιούμε με βάση τα φορολογικά μας έσοδα. Διότι  μπορεί κάλλιστα να μας πληρώνουν τους τόκους και τα χρεολύσια, για να μην υπάρχει default που θα βλάψει το ευρώ, αλλά να μας αφήσουν στην εσωτερική διαχείριση να καταβυθιστούμε στο άγνωστο»

           Σ΄ αυτές τις  εκλογές δεν μπορούμε να επικαλεστούμε ως ελαφρυντικό την άγνοιά μας η την ικανότητα των πολιτικών να μας ξεγελάσουν. Σ’   αυτήν τη φάση κανένας πολιτικός, που αρθρώνει λόγο πολιτικό ή όχι,   δεν  μπορεί πια να μας ξεγελά. Ο Βενιζέλος με τη συνέντευξη του στο  ΒΗΜΑ της Κυριακής λέει αυτά που πιστεύει, ξέρει και ίσως …θέλει. Και όχι μόνο αυτός, αλλά και όλη η ηγετική ομάδα περί Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ αυτά που πιστεύουν, ξέρουν και θέλουν  τα  κάνουν λόγο πολιτικό και ιδεολογικό. Ο Βενιζέλος μ’  αυτή τη συνέντευξη  περιγράφει  ξεκάθαρα, κι ας είναι πάλι με τη μορφή εκβιαστικού διλήμματος, το μέλλον της Ελλάδας. Οσα έγιναν μέχρι τώρα ήταν για να θωρακιστεί το ευρώ, από δώ και πέρα η πορεία μας είναι εσωτερική υπόθεση, της εγχώριας κυρίαρχης τάξης, πορεία προδιαγεγραμμένη εκτός αν ….

        Κοντά τρία χρόνια τώρα  η κρίση έχει αναλυθεί  με όρους αποτελεσμάτων, φαινομένων που γίνονται εμπειρικά  αντιληπτά και στατιστικά μετρήσιμα. Ενώ υπάρχει μια ταύτιση στην περιγραφή της  υπάρχουν μύριες τόσες διαφωνίες για τις κοινωνικές δυναμικές που τη δημιουργούν και τους μηχανισμούς που την αναπαράγουν. Κάποιοι δείχνουν να αγνοούν  τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, τα στοιχεία της σε σχέση με τη συγκεκριμένη κοινωνία και επομένως αγνοούν  και τις αναγκαίες προϋποθέσεις που απαιτούνται για να την υπερβούμε. Τελικά και οι οικονομικές θεωρίες φαίνονται να είναι αμήχανες μπροστά στην κρίση. Όλο το σύστημα μέτρων του φιλελεύθερου ή ακόμα και κεϋνσιανού οπλοστασίου  αποδεικνύεται ανεπαρκές, κι απλώς υπογραμμίζει την προϊούσα ανεπάρκεια της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης.  Και ο τεχνοκρατισμός και ο πραγματισμός των οικονομολόγων αδυνατεί να προσφέρει  τις αναγκαίες συνταγές.  Κρύβεται η θεωρητική τους γύμνια  πίσω από  ιδεολογικά κουρέλια και  επιστημονικές φαντασιώσεις, θεωρητικοποιώντας την ανικανότητά τους να διαχειριστούν την κρίση.

         Σ΄ αυτές τις εκλογές  η αριστερά δεν μπορεί να αναδειχθεί σε υπεύθυνο σύμβουλο της κυβερνητικής πολιτικής. Η αριστερά είναι αριστερά  όχι επειδή νοιάζεται να βγάλει  την κοινωνία χωρίς αμυχές από την κρίση της, αλλά ακριβώς επειδή  αποβλέπει στο μετασχηματισμό των κοινωνικών δομών. Δεν προτίθεται  συνεπώς να δώσει συνταγές  οικονομικής πολιτικής. Προτίθεται να αλλάξει την κοινωνία, αρθρώνοντας  ανατρεπτικό λόγο.  Οι περισσοτεροι από μας  όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε. Το αγαπημένο σύνθημά μας δεν είναι «εδώ και τώρα»;   Η οικονομική κρίση όμως  κοντεύει να γίνει για όλους μας   μια υπόθεση ανεξέλεγκτης συλλογικής καταστροφής, μια πράξη διαδοχικών αντιποίνων, μια δύναμη που μας οδηγεί στη χωρίς όρους  και ελπίδες υποταγή σε αποφάσεις  αφανών οικονομικών κέντρων και  μας αναγκάζει να γίνουμε συνυπεύθυνοι και συνένοχοι για οποιαδήποτε απόφαση των κυβερνητών μας. Και γι’ αυτό  εμείς απελπισμένα ζητάμε αποτελεσματικές συνταγές  για το πώς μπορούμε να ξεφύγουμε απ’  αυτό το καθεστώς ομηρίας   … εδώ και τώρα.

       Μέσω των εκλογών  οι περισσότεροι από μας αναζητούμε να αναθέσουμε σε κάποιους που θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας, χωρίς μεσολάβηση ιδεολογιών και μηχανισμών, την προάσπιση των συμφερόντων μας και δεν βρίσκουμε. Και νιώθουμε απογοητευμένοι που η αριστερά, και ιδιαίτερα η κομμουνιστική, δείχνει να έχει επίγνωση των ορίων της πολιτικής της και μας καλεί σε συστράτευση.

       Οι περισσότεροι όμως από μας έχουμε ξεχάσει πως είναι να μοιράζεσαι κοινές προσδοκίες, ενώ κάποιοι  ποτέ δεν είχαμε όνειρα να αλλάξουμε την κοινωνία,  αλλά το πολύ πολύ να εναρμονιστούμε όλο και περισσότερο με αυτήν ούτε συμμετείχαμε  σε αγώνες  για ένα  κοινό αύριο που θα επιθυμούσαμε. Πως να αντιδράσουμε; Πως να αγωνιστούμε;

       Τα μνημόνια εγκατέστησαν μόνιμα στην κοινωνία   την αβεβαιότητα και το φόβο και  είτε το θέλουμε είτε όχι  όλοι σπρωχνόμαστε μέσα στο πλαίσιο της αναμέτρησης. Ενώ  το μόνο  που οι περισσότεροι ζητάμε είναι να γίνουν τα πράγματα  όπως πριν από την εποχή των μνημονίων… εδώ και τώρα…