ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

        Μέρα με τη μέρα η κατάσταση φαίνεται να   σταθεροποιείται παίρνοντας και  την  πραγματική της μορφή. Ίσως είναι καιρός να  καταλάβουμε καθαρότερα τι γίνεται γύρω μας. Γιατί έχουμε πάθει και έχουμε δει  τόσες μεταβολές, και ζούμε με  τόση ένταση  τα τελευταία δυο χρόνια, ώστε τελικά πολλές ιδέες να  συγχέονται, και άλλες τόσες πεποιθήσεις να  κλονίζονται. 

        Ασκώντας εξουσία το ΠΑΣΟΚ τα δυο τελευταία χρόνια διαμορφώνει θεσμούς και καταστάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα που επιβάλλονται από τα διεθνή οικονομικά κέντρα, ενώ η Νέα Δημοκρατία ψελλίζει κάποιες αντιρρήσεις, που εντοπίζονται στην ταχύτητα και τρόπο επιβολής των μέτρων,  όσο για να δικαιολογεί το ρόλο της αντιπολίτευσης.

         Η   μικροπολιτική και των δυο κομμάτων εξουσίας  συμφωνεί να εμφανίζει με αξιώσεις ιδεολογίας ένα σύνολο ιδεών περιορισμένων  στην πραγματικότητα  στο οικονομικό  επίπεδο, και που ακόμα και εκεί δεν έχουν  να πουν τίποτε παραπέρα από την άρνηση του ρόλου του κράτους και δεν  εκφράζουν  παρά ένα αίτημα, να απελευθερωθεί το οικονομικό επίπεδο από τα κάθε λογής δεσμά. Και έτσι δικαιολογούν τις πολιτικές αποφάσεις τους.

         Με τη νέα κυβέρνηση επιχειρείται  νέα συναινετική  νομιμότητα, που περιλαμβάνει εκτός των δυο κομμάτων εξουσίας  και τους μεταλλαγμένους  κλώνους της ακροδεξιάς, η οποία με τον κραυγαλέο οπορτουνισμό της δεν δυσκολεύεται να συνταιριάσει την υποταγή στις επιταγές  της «αγοράς» με το εθνικό συμφέρον, που διακηρύττει ότι υπερασπίζεται.

           Οι τέσσερις  του κόμματος του ΛΑΟΣ,  που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, δίνουν από τη μια το στίγμα της ίδιας  της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου και αφετέρου  σηματοδοτούν, όχι μόνο σε συμβολικό επίπεδο,  το τέλος της μεταπολίτευσης.

         Εδώ και δυο χρόνια  όλοι μιλούν για το τέλος της μεταπολίτευσης, της οποίας όμως  η ληξιαρχική πράξη θανάτου της ταυτίζεται με την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης.  

          Με την μεταπολίτευση αποκαταστάθηκαν οι δημοκρατικοί θεσμοί και το κύρος τους, στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος, και εξασφαλίστηκε η ομαλή λειτουργία του με τη δημοκρατική ανασυγκρότηση των θεσμών του. Παρόλο τους κατά καιρούς κλυδωνισμούς του το σύστημα λειτουργούσε και η πλειοψηφία των πολιτών πίστευε σταθερά στην ιδέα της δημοκρατίας

           Με το μνημόνιο άρχισε να δοκιμάζεται κάθε πίστη και πεποίθηση που ενοποιούσαν ετερόκλητα τμήματα  του πληθυσμού και  άρχισε να απειλείται η αξιοπιστία και η επιρροή  του  πολιτικού συστήματος με την παρούσα μορφή του. Και τον τελευταίο καιρό,  εν χορώ, τύπος, ηλεκτρονικά μέσα, βουλευτές,  ευρωπαίοι και λοιποί εταίροι κλπ.  σχεδόν απαιτούσαν «κυβέρνηση  σωτηρίας», που για περισσότερη συσκότιση των σκοπών της την προσδιόριζαν σαν εθνική. Για τη συγκρότησή της παρέκαμψαν ή επιμήκυναν διαδικασίες, προέβησαν σε διασταλτικές ερμηνείες νόμων και συντάγματος, με λίγα λόγια οι ίδιοι οι υποτιθέμενοι υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας δεν δίστασαν να την απαξιώσουν.

        Ολη η  μεταπολίτευση στηρίχτηκε στον ιδεολογικό μηχανισμό της αντίστασης του λαού στην δικτατορία και της δικαίωσής του με την αποκατάσταση και ανανέωση  του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού εύκολα βρέθηκε, κι εκ των υστέρων, από την καλή πλευρά της ιστορίας, ενώ το πολιτικό σύστημα που ανανεώθηκε και μετασχηματίστηκε  ώμνυε στη δημοκρατία και στα λαϊκά δικαιώματα, βγάζοντας από το κάδρο κάθε σχηματισμό που συνδέονταν με ιδεολογίες, οι οποίες  παρέπεμπαν σ’ αντίστοιχες μ’ αυτές της επταετούς δικτατορίας.

        Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης, όπως η δημιουργία της υπερέβη επί της ουσίας  δημοκρατικές διαδικασίες, κατήργησε την αίσθηση της διαφοράς και  μετασχημάτισε την έννοια της ταυτότητας για το πολιτικό σύστημα.

        Το ΠΑΣΟΚ, αφού μετασχηματίστηκε άπειρες φορές  μετεξελίχτηκε τόσο την τελευταία διετία ώστε με τη νέα κυβέρνηση  να  ταυτιστεί  σε πραγματικό  και σε συμβολικό επίπεδο με το  ΛΑΟΣ.  Η Νέα Δημοκρατία, με την περιορισμένη οπτική της, παρασυρμένη από τα πολιτικά παιχνίδια του ΠΑΣΟΚ σε επιλογές που, εκ των πραγμάτων,  ακυρώνουν το ρόλο της ως αντιπολίτευση, συνεχίζει να αρνιέται την πραγματικότητα, υποστηρίζοντας ότι  και συγκυβερνά και αντιπολιτεύεται. Το ΛΑΟΣ,  με τη επαρχιώτικη  αλλά επικίνδυνη λογική του, εν πλήρει  δόξη, το απέσπασαν από το περιθώριο και το κατέστησαν ισότιμο συνομιλητή με τα δυο κόμματα εξουσίας. Και επικεφαλής όλων ένας τραπεζίτης, σύμβουλος σε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, που δεν σταματούν να εκθειάζουν τα μέσα ενημέρωσης, ταυτιζόμενα πλήρως με το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

         Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα φαίνεται πια πως δεν έχει, και τυπικά, καμιά ιδεολογική αναστολή που να το   σταματά στην εφαρμογή της πολιτικής που του υπαγορεύεται.  

      Μ’  αυτή την κυβέρνηση φαίνεται να θεωρούνται όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, ομάδες, πρόσωπα,  που  είναι πρόθυμοι  να συνεισφέρουν στην επιβίωση του συστήματος,   σαν  εφεδρείες του, ενώ συγχρόνως πέφτουν και τα ταμπού της μεταπολίτευσης, σχετικά με ακροδεξιές ιδεολογίες.

      Το επόμενο εγχείρημα του κυρίαρχου συστήματος θα είναι ένα βήμα παραπέρα. Αν τώρα παρέκαμψαν ουσιαστικά, αλλά όχι  ξεκάθαρα τυπικά,  δημοκρατικές διαδικασίες, την επόμενη αυτό δεν είναι σίγουρο...