Δεν βλέπουμε παρά τις ανθρώπινες κούκλες που βρίσκονται στη σκηνή. Οι ανώτεροι άρχοντες, τα κοινοβούλια, οι υπουργοί, όλα όσα ονομάζουμε ανώτατες αρχές μοιάζουν με μαριονέττες, ικανές μόνο για να μας απασχολούν, όταν η διεθνής του χρήματος οργανώνει τις επιχειρήσεις ολοκληρωτικής εκμετάλλευσης των λαών.
Παρακολουθώντας στις Κάννες τις κοινές δηλώσεις των Μέρκελ και Σαρκοζί, που απροκάλυπτα υποκαθιστούν όλα τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναρωτιέται κανείς για τη δύναμή τους να ελέγχουν την τεράστια μηχανή των κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Βέβαια, όλοι ψιθυρίζουμε ότι πίσω από την αυλαία έχουν άλλοι τη δύναμη, ότι ο καιρός της πολιτικής έχει περάσει και ότι τώρα βασιλεύει η οικονομία. Μόνο που αυτή δεν έχει πάντα ανθρώπινο πρόσωπο, είναι σαν ένα μεγάλο χταπόδι που τα πλοκάμια του ρουφάνε με τις τυφλές βεντούζες του κάθε ικμάδα ζωής από τους ανθρώπους. Οι πολιτικοί όμως είναι μπροστά μας, αυτούς βλέπουμε να δουλεύουν για να εξασφαλίζονται οι όροι αναπαραγωγής του συστήματος, αυτοί παραδίδουν δέσμιους τους λαούς τροφή στις ορέξεις του. Και οι περισσότερες ενέργειές μας σ’ αυτούς στοχεύουν.
Οι δηλώσεις των δυο αρχηγών δεν συνιστούν φανερή εκτροπή από τις δημοκρατικές αρχές που η Ευρωπαϊκή Ενωση ισχυρίζεται ότι ακολουθεί, ίσα ίσα δήλωσαν το σεβασμό τους στην υπέρτατη αρχή της λαϊκής ετυμηγορίας και στην ανεξαρτησία του ελληνικού λαού. Πρόσθεσαν βέβαια σε αυστηρό τόνο ότι υπάρχουν και κανόνες στην Ευρωζώνη που κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει. Και στην τελική, με βάση αυτούς τους κανόνες «οι Ελληνες πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να συνεχίσουν την περιπέτειά τους μαζί μας ή όχι».
Αυτοί οι κανόνες είναι τέτοιοι, που υποδουλώνουν τους λαούς και τους κλείνουν σε μια φυλακή, πολύ πιο πλατιά από παλιότερα με τους εθνικισμούς και τις μισαλλοδοξίες. Μόνο που σ’ αυτή την φυλακή πρέπει όλοι να μπούμε, να μη ξεφύγει κανείς. Και μάλιστα χωρίς βιαιότητες. Ο μηχανισμός είναι τόσο τέλειος που δεν υπάρχει πια περιθώριο εκλογής παρά μόνο ανάμεσα στα δύο: η θα υποταγούμε στους κανόνες τους μόνο για να επιβιώσουμε ή θα πεθάνουμε εξαθλιωμένοι . Οι δυο ηγέτες το εκφράσανε πολύ κομψά. Το ερώτημα στο δημοψήφισμα θα είναι ναι η όχι στη Ευρωζώνη.
Το δίχτυ σφίγγεται γύρω μας όλο και πιο σφιχτά. Η φάρσα της πολιτικής γίνεται τραγωδία.
Η πρώτη φάση της παγίδευσής μας ολοκληρώθηκε. Η αίσθηση της διάχυτης απειλής, η συγκεκριμένη επίγνωση ορατών προβλημάτων και κινδύνων υπάρχει ο κίνδυνος να χαράξουν στη συνείδησή μας ως μέγα λάθος το δικαίωμα της επιλογής. Τόσα χρόνια την ευμάρειά μας τη συνόδευε η ιδεολογική ευτέλεια που γράφτηκε μέσα μας και τώρα απειλεί να μας ξεστρατίσει.
Ο ταξικός πόλεμος έχει αρχίσει, ακόμα και αν πολλοί από μας βαυκαλιζόμαστε με το οραμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. που πια την χρησιμοποιούν σαν το τυράκι για να πιαστούμε στη φάκα. Αρχίζουν πια ξεκάθαρα να μπαίνουν οι διαχωριστικές γραμμές. Ευρωπαϊκή Ενωση και Παπανδρέου ύψωσαν τον φράχτη
Και ο Γ. Παπανδρέου φαίνεται πάλι κυρίαρχος του ντόπιου παιχνιδιού ή μάλλον η πολιτική που ακολουθεί. Έχει κανείς την εντύπωση ότι έφτασε στο τέλος των εκβιαστικών του διλημμάτων. Ισως τελικά μ’ αυτό το δημοψήφισμα βοηθά την Ευρωπαϊκή Ενωση να μεθοδεύσει την αποβολή μας από την Ευρωζώνη, ενώ και για τον ίδιο ξεκαθαρίζει το τοπίο μια και καλή. Ισως πιστεύει ότι όσο περισσότερες οι απειλές, τόσο μεγαλώνουν το φόβο μας, και τόσο μειώνεται το ρίσκο από το δημοψήφισμα …ή μήπως όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου