Τις τελευταίες μέρες ιστορικές αποφάσεις παίρνονται, σημαδιακές συμμαχίες γίνονται εν ονόματι μιας κατ’ ουσίαν υπερβατικής έννοιας, της σωτηρίας και μάλιστα του έθνους, το πολιτικό νόημα του οποίου ταυτίζεται με εκείνο το προ πεντηκονταετίας. Τους τελευταίους μήνες η επανεθνικοποίηση της πολιτικής αποτελεί νομιμοποιητική λειτουργία σε δυο επίπεδα: τη νομιμοποίηση της άκρας δεξιάς ως πολιτικού σχήματος εξουσίας ικανού να διαχειριστεί την πολιτική εξουσία μέσα στο κράτος και την νομιμοποίηση ενεργειών και αποφάσεων, ανεξάρτητα από πού εκπορεύονται, που βρίσκονται πέρα και σε πλάγια σύγκρουση με θεσμούς.
Η κυβέρνηση χαρακτηρίζεται εθνικής σωτηρίας και διακηρύττει τον τεχνικό-μεταβατικό χαρακτήρα της, για να αντιμετωπίσει κρίσιμα προβλήματα, τα οποία όμως απαιτούν πρωτοβουλίες και αποφάσεις με μακροχρόνιες πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις. Για χάρη αυτού του άμεσου και κρίσιμου κινδύνου για τη χώρα, η αόριστη ύπαρξη της οποίας σχεδόν διαχωρίζεται από αυτήν των κατοίκων της, απαιτείται η μέγιστη κοινωνικοπολιτική συναίνεση και η απόρριψη κάθε αναφοράς σε ταξική πάλη. Όλα για το έθνος.
Οι προγραμματικές δηλώσεις του Παπαδήμου για την ανάγκη της συστράτευσης, της ενότητας και δικαίωσης των θυσιών του ελληνικού λαού δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουν τα αντίστοιχα λόγια του Παπανδρέου για εθνική ανάγκη και θυσίες του ελληνικού λαού στο διάγγελμά του από το Καστελόριζο. Η σύνδεση ανάμεσα στο Καστελόριζο και τη Βουλή των τελευταίων ημερών είναι άμεση και ευθεία.
Τότε, δημοσιεύτηκε Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, 9/05/2010, δημοσκόπηση της Κάπα Research κατά την οποία το 55,2% των πολιτών δήλωσε ότι δέχεται το πακέτο στήριξης, το 44,6% το απορρίπτει Το 56,3% προτιμούσε την περικοπή των μισθών από τη χρεοκοπία της χώρας ενώ το 71,3% καλούσε τα κόμματα να λειτουργήσουν σε κλίμα συναίνεσης
Σε αντίστοιχη δημοσκόπηση για την κυβέρνηση Παπαδήμου, πάλι της Κάπα Research που διενεργήθηκε για το Βήμα της Κυριακής, 13/11/2011, το 78% κρίνει «θετικό ή μάλλον θετικό» βήμα τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, ενώ το 20% εμφανίζεται «αρνητικό ή μάλλον αρνητικό. Όσον αφορά στα συναισθήματα που δημιούργησε η συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας υπό τον Λουκά Παπαδήμο το 42,2% απάντησε ελπίδα, το 17,4% ηρεμία, το 8,6% ανησυχία, το 8,5% αδιαφορία, το 7,5% οργή και μόλις το 5,4% απαισιοδοξία και φόβο.
Ενάμισης χρόνος κινητοποιήσεων, άγριας φορολόγησης, ανεργίας κατέληξε στην πραγμάτωση αυτού που το 71% του λαού το 2010 απαιτούσε, μια κυβέρνηση συνεργασίας, λεπτομέρεια φαίνεται για τη μεγάλη πλειοψηφία ποιοι είναι οι συνεργαζόμενοι και η μεγάλη πλειοψηφία το βλέπει θετικά. Ακόμα λοιπόν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού επενδύουν σε χαρακτηριζόμενους τεχνοκράτες, πιστεύοντας μάλιστα και το παραμύθι της πολιτικής παρθενογένεσης τους.
Όλα δείχνουν ότι οι συνειδήσεις μας, οι σκέψεις μας έχουν αλωθεί. Αφού οι μηχανισμοί διαμόρφωσης κοινής γνώμης αλώθηκαν από πολυποίκιλα κέντρα εξουσίας, οι ευαισθησίες μας, οι παραστάσεις μας, οι ιδεολογίες μας χειραγωγούνται και καθοδηγούνται πλέον εύκολα.
Σε όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, βλέποντάς τα εκ των υστέρων, εντυπωσιάζεται κανείς από τη δεκτικότητά μας να πραγματωθεί αυτός ο στόχος, δηλ. η εμπορευματοποίηση συμβόλων και ιδεών, η χειραγώγηση του φαντασιακού μας κόσμου. Ακόμα κι όταν αυτός ο στόχος, κάποιες φορές ήταν ευκρινής, αδιαφορούσαμε, αρκεί τα μέσα που χρησιμοποιούσε να εγγράφονταν στο πεδίο του μοντέρνου
Δεν αισθανθήκαμε τότε, στον καιρό της ευμάρειας, την απειλή, αλλά το ανησυχητικό είναι ότι ούτε και τώρα, στον καιρό της ανάγκης, δεν αναγνωρίζουμε την σαρωτική επέλαση όλων αυτών που τους αφήσαμε να κυριεύσουν μαζί με τη ζωή μας και τη σκέψη μας.
Ενάμιση χρόνο μετά το μνημόνιο και τις συμφορές που έχει προκαλέσει η πολιτική που ακολουθήθηκε, συνεχίζει να βγαίνει από το πλειοψηφικό κομμάτι του λαού σαν μόνο υπαρκτό και συγκεκριμένο αίτημα η αντικειμενική, τεχνοκρατική, άντε και διορατική διαχείριση της πολιτικής εξουσίας.
Με αυτό το δεδομένο είναι δύσκολο να πει κανείς πια ποιες μορφές, ποιες κατευθύνσεις θα πάρει η αντιπαλότητα με την εξουσία, που εκ των πραγμάτων η εφαρμογή των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου θα πυροδοτήσει. Οι οικονομικοί και κοινωνικοί όροι ύπαρξης που θα διαμορφωθούν θα τροφοδοτούν ολοένα και πιο αυξανόμενη δυσαρέσκεια, που θα παίρνει ίσως και εκρηκτικές διαστάσεις, αλλά όχι και απαραίτητα τη μορφή κοινωνικής πάλης.
Ο μικροαστικός-μεσοαστικός κόσμος που θα αισθανθεί βαθιά πόσο μη προνομιούχος είναι πια, καθώς το έδαφος θα χάνεται κάτω από τα πόδια του δεν θα είναι και πολύ δύσκολο να μετατοπιστεί σε συντηρητικότερες επιλογές, η συνεχής επίκληση του έθνους βοηθά σ' αυτή την κατεύθυνση, αρκεί οι υποσχέσεις να ταιριάζουν καλύτερα στις κοινωνικές του προσδοκίες και να μη χρειάζεται να αγωνιστεί γι’ αυτό διακινδυνεύοντας.
Την ίδια στιγμή, η πίεση από το εσωτερικό και εξωτερικό για κυβέρνηση συνεργασίας, που προσπαθεί να συσκοτίσει την οικονομική και πολιτική ταύτιση με τα χρηματοπιστωτικά κέντρα και δίνει παράταση ανοχής, ανοίγει το δρόμο για νόθευση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και επιλογές διακυβέρνησης σε ολοένα και πιο ολοκληρωτικές μορφές.
Ο κλοιός σφίγγει….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου