Η πολιτική και η οικονομική συναλλαγή, σε όλες τις μορφές της, στις μέρες μας ιδιαίτερα, αντικαθιστούν τον πόλεμο με άλλα μέσα. Κάθε είδος διπλωματίας είναι οικονομικής φύσης, κάθε είδος οικονομικής συναλλαγής είναι διπλωματικής φύσης. Μπορεί να αναζητήσει κανείς πλούτο για χάρη της εξουσίας και την εξουσία για χάρη του πλούτου. Η βούληση και η σκέψη των ανθρώπων του πολιτικού κόσμου υποβιβάζεται σε μια φροντίδα για τα οικονομικά συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων.
Όταν επιδιώκονται άμεσα, αποκλειστικά και μόνο οικονομικά οφέλη ο κίνδυνος οι πολιτικές προεκτάσεις τους να καταλήξουν ανεξέλεγκτες είναι ορατός. Η δημοκρατία καταλήγει να είναι πλήρης ταύτιση του χρήματος με την πολιτική εξουσία.
Χρόνια τώρα η επιχειρηματική αντίληψη διαπέρασε σιγά σιγά κάθε είδους δραστηριότητα. Η οικονομική σκέψη είναι αυτή που αξιοποιεί ολόκληρες χώρες, τη μυϊκή και πνευματική δύναμη, τα αποθέματα των πρώτων υλών και τα μετατρέπει σε ενέργεια που χρησιμοποιείται πότε με τη μορφή των ΜΜΕ, πότε των εκλογών ή των κρατικών προϋπολογισμών για την πραγματοποίηση σχεδίων κυριαρχίας. Οι τράπεζες και το χρηματιστήριο έχουν εξελιχθεί σε ιδιαίτερη δύναμη και θέλουν να είναι η μοναδική δύναμη.
Η δικτατορία του χρήματος προχωρεί και πλησιάζει προς μια φυσική κορύφωση. Πιέζει με επιτυχία και απροσχημάτιστα ολόκληρες χώρες λεηλατώντας τες και βέβαια την παραγωγική εργασία των εργαζομένων.
Εδώ και χρόνια οι ιδιωτικές δυνάμεις της οικονομίας θέλουν ανοιχτούς δρόμους για να κατακτήσουν όχι μόνο περισσότερο πλούτο αλλά και πολιτική δύναμη. Καμιά νομοθεσία δεν πρέπει να τους στέκεται εμπόδιο. Θέλουν να κάνουν τους νόμους προς το συμφέρον τους και γι’ αυτόν τον σκοπό χρησιμοποιούν το εργαλείο που δημιούργησαν οι ίδιες, τη δημοκρατία και το επιχορηγούμενο αστικό κόμμα.
Ο γαλλογερμανικός άξονας απροκάλυπτα πια παρακάμπτει κάθε όργανο που οι ίδιοι δημιούργησαν, υποτιμώντας δημοκρατικές διαδικασίες, τις οποίες μάλιστα θεωρούν ότι υπερασπίζονται, με τη γερμανίδα καγκελάριο ιδιαίτερη απειλητική για κάθε απόκλιση από τις όποιες αποφάσεις τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατέληξε να είναι μια υπολογισμένη υπόσχεση για να εξωραΐσουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Σ΄ όλες αυτές τις προτάσεις της Γερμανίας (έλεγχος προϋπολογισμών, έγγραφες διαβεβαιώσεις, τιμωρίες «απείθαρχων» κρατών κλπ) αναγνωρίζει κανείς επιπλέον την έπαρση του κρυμμένου, μετασχηματισμένου γερμανικού ιμπεριαλισμού, και την απόλυτη ανικανότητα κι αδιαφορία να ενδιαφερθεί για τους λαούς, χρησιμοποιώντας για όλους το ίδιο κοινό μέτρο που το θεωρεί νόμο, την ισχύ ως το υπέρτατο δίκαιο.
Όλα τα οικονομικά δεινά και τα σενάρια καταστροφής τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας τα έχουν επιδέξια κινητοποιήσει και στρέψει εναντίον των λαών, σαν μόνων αποδιοπομπαίων τράγων και υπεύθυνων για την αγωνία όλης της Ευρώπης και όχι μόνο, χρησιμοποιώντας το δικαίωμα στο … χάος όσο καλύτερα γίνεται, με τη δικαιολογία ότι το χάος αναγεννάει. Γιατί τι άλλο από χάος δημιουργεί στους λαούς της Ευρώπης οι ενέργειες του γαλλογερμανικού άξονα, με τους γάλλους βέβαια σε ρόλο επικουρικό;
Η αλαζονεία των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων είναι τόσο μεγάλη που θεωρούν ότι μέχρι τέλους θα ελέγχονται οι αντιδράσεις των λαών, απλώς και μόνο επειδή μέχρι τώρα τους καλλιεργούν ψεύτικες ελπίδες, υποχρεώνοντάς τους σε τόσους συμβιβασμούς για να αποδέχονται τις αποφάσεις τους;
Δεν λαμβάνουν όμως καθόλου υπόψη πως πριν από όλα υπάρχει ένα στόμα ανοιχτό από την πείνα που για να το κάνουν να σωπάσει θα πρέπει να του δώσουν να φάει, αλλιώς θα στραφεί εναντίον τους.
Στα χρόνια της κατοχής, το 1941, μετά την αποχώρηση του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος από την Κρήτη, η Μ. Βρετανία κήρυξε αποκλεισμό και στέρησε την Ελλάδα από την εισαγωγή τροφίμων από το εξωτερικό, γιατί θεωρούσε πως οι κατακτητής είχε το χρέος να θρέψει του κατοίκους της κατεχόμενης περιοχής. Με τον αποκλεισμό στόχευε από τη μια να εφαρμοστεί οικονομικό αντίποινο στις δυνάμεις του άξονα, ενώ από την άλλη ο λιμός θα ήταν ένα μέσο για να δημιουργηθεί αντίσταση στις κατεχόμενες χώρες. Κάθε είδους ανθρωπιά ξεχάστηκε απέναντι στο βασανισμένο λαό που το χειμώνα του 1941-42 υπέφερε τα πάνδεινα. Σύμμαχοι και δυνάμεις κατοχής επιδιώκοντας τους δικούς τους σκοπούς άφησαν ένα λαό να πεθαίνει από την πείνα.
Τότε εκμεταλλεύτηκαν την ενέργεια που ελευθερώνεται όταν περιφρονούνται οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου. Τώρα;
Όταν λοιπόν δεν ικανοποιείται η βασική ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση τι μπορεί μετά να συγκρατήσει έναν λαό που εξαθλιώνεται; Τι πιο ισχυρό κίνητρο δράσης, έστω κι ενστικτώδους, από την ανάγκη της επιβίωσης;
Η δύναμη της ανάγκης που πιέζει εκατονταπλασιάζει την ίδια του τη δύναμη, κι όσο περισσότερο αυτή θα πιέζει, όλο αυτό το πλήθος θα μετατρέπεται σε κοπάδι, κι όσο θα νιώθει τη ζέστη της αγέλης θα φλογίζεται, θα γεμίζει μίσος και οι ενέργειές του θα γίνονται φονικές. Όσο πιο ανοργάνωτη, ασυνειδητοποίητη η αντίδραση τόσο πιο ακραία και βίαιη. Είναι τόσο άφρονες ή αυτό επιδιώκουν;
Στο τέλος του δρόμου μας περιμένουν στρατιωτικές και αστυνομικές οργανώσεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου