ΕΞΟΔΟΙ ΦΥΓΗΣ Ή ΑΓΩΝΑΣ;

        Τελικά έχει κανείς την εντύπωση ότι πολλοί από μας τα ερωτήματα για την οικονομική κρίση, για τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται με την ασκούμενη πολιτική κλπ. δεν τα αισθανόμαστε ως τέτοια. Σχεδόν παύουμε πια να ρωτούμε. Ενώ δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που αρχίσαμε να βιώνουμε την κρίση, πολλοί συνεχίζουμε να μην καταλαβαίνουμε σε ποιες αιτίες θα οφείλονται οι επικείμενες καταστροφές.

          Έχοντας σχεδόν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού μετατραπεί σε μικροαστικό, που τα τελευταία χρόνια σε ένα μεγάλο βαθμό ικανοποιούταν ο πόθος του για πλουτισμό, συνεχίζουμε να μη θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα των ταξικών συγκρούσεων. Ο,τι δεν βιώνουμε στον εαυτό μας, σαν άτομα ή το πολύ πολύ σαν στενή κοινωνική ομάδα, δεν το βιώνουμε ούτε στους άλλους. Κρίνουμε ό, τι συμβαίνει με το δικό μας τρόπο ζωής κι ό,τι δεν μπορεί να εξηγηθεί μ’ αυτό το κριτήριο αγνοείται. Φτάσαμε στο σημείο που για να δούμε κάποια πράγματα πρέπει να μας τα επιβάλλουν για να τα δούμε. Και η κυρίαρχη πολιτική αυτό που μας επιβάλλει είναι μια συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη μεν, που θα αποκαταστήσει δήθεν το κύρος της Ελλάδος, εθνικές κορώνες Σαμαρά, τόσο όμως όσο για να δικαιολογήσει το ρόλο της αντιπολίτευσης την οποία επιμένει ότι ασκεί, εκφοβισμούς για να αποδεχτούμε βέβαια τα πάντα σαν ανεξέλεγκτη μοίρα.

        Πριν από την κρίση μεγάλο μέρος αυτής της μικροαστικής, μικρομεσαίας, τάξης περηφανευόταν για πνευματώδεις δράσεις, προοδευτικές ιδέες, ακόμα και για επίδειξη πάθους σε διάφορες υποθέσεις εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων, ελευθεριών ή οικολογικών ευαισθησιών, δίνοντας την εντύπωση ότι την ένωνε τουλάχιστον κάποιο κοινό ένστικτο κοινωνικής δικαιοσύνης.

         Μόνο που αποδεικνύεται πως αυτό το ένστικτο δεν ήταν μεγάλης αντοχής. Η κοινωνική αδικία περιοριζόταν σε νεφελώδεις υποθέσεις που απαιτούσαν κάποια ψηφίσματα διαμαρτυρίας, κάποια πορεία κλπ. Οι περισσότεροι δεν είχαμε καμιά αμφιβολία για την αξία που αποχτούσαμε στο πρωτάθλημα των κοινωνικών αγώνων, αρκεί να κάναμε κάποια πορεία και βαριά βαριά καμιά εικοσιτετράωρη απεργία.

           Το πολιτικό σκηνικό ήταν αρκετά ήρεμο, οι πολιτικοί αγώνες ξεθυμασμένοι, τα πνεύματα έδειχναν διαλλαχτικά και ανοιχτόκαρδα. Πιστεύοντας η πλειοψηφία των μκρομεσαίων πως είμαστε τμήμα της κυρίαρχης τάξης, ότι είχαμε αρκετά πλουτίσει, δίναμε την εντύπωση μιας κοινωνίας που η ζωή ήταν εύκολη, με μια πολιτική δημοκρατική, ηθική πλατιά, αόριστα ανθρωπιστική, πιο συγκεκριμένα όμως ωφελιμιστική, χωρίς μεγάλες αρχές, χωρίς μεγάλες προλήψεις, πέρα από τις ετικέτες δημοκρατισμού που κολλάγαμε παντού, ενώ αυτός άρχιζε να παίρνει τη μορφή του πιο πρακτικού συντηρητισμού.

         Δυο χρόνια τώρα από το μνημόνιο κι επιμένουμε ακόμα ν’ αντιμετωπίζουμε, η μεγαλύτερη πλειοψηφία μικροαστών, την πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα με τους όρους και τις προϋποθέσεις της κυρίαρχης τάξης που αφήσαμε να την διαμορφώσουν.

         Όλα τα μέσα έχουν επιστρατευτεί για να παραμείνουμε υπνωτισμένοι στις ψευδαισθήσεις μας. Άρθρα στις εφημερίδες, ειδήσεις στα ΜΜΕ, σήριαλ στην τηλεόραση προσβάλλουν τη σκέψη μας, κακομεταχειρίζονται την λογική. Πρέπει να πιστέψουμε ότι η οικονομική κρίση είναι μια φυσική καταιγίδα που μας χτύπησε, γιατί δεν φροντίσαμε με την ανεμελιά μας, τεμπελιά μας κλπ. να προφυλαχτούμε και άλλος δρόμος απ’ αυτόν που έχει επιλεγεί για αντιμετώπισή της δεν υπάρχει.

           Το σίριαλ στο Mega «Πίσω στο σπίτι», στην υπηρεσία της κυρίαρχης αντίληψης για την οικονομική κρίση, ωραιοποιεί τις επιπτώσεις της, υποδεικνύοντας σαν αίτιους νεόπλουτους νεαρούς με τις παράλογες απαιτήσεις για γόβες 280 ευρώ, ανόητες ιδέες για εύκολες επιχειρήσεις του είδους «παλτά για σκύλους» κι ευτελίζοντας καταστάσεις που πολλοί βιώνουν τραγικά.

          Συνεχίζουν να σκιτσάρουν τα ΜΜΕ μια καρικατούρα μας για να την ενστερνιστούμε, όπως κάνανε χρόνια τώρα. Ακόμα και τον μισθοσυντήρητο συνταξιούχο πυροσβέστη του σίριαλ τον παρουσιάζουν να ζεί στην χλιδή. Είναι η εικόνα που επιθυμούσαμε μέχρι τώρα να έχουμε οι περισσότεροι μικρομεσαίοι για τον εαυτό μας. Ακόμα και τώρα πολλοί αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα.

         Όλα ένας σωρός. Ενώ η οικονομική κρίση κλείνει τον ορίζοντα κι επιβάλλεται σε όλους, όλο το κυρίαρχο σύστημα επιτείνει τη σύγχυση ακριβώς για να το βάλουμε στα πόδια. Και κυρίως οι νέοι.

         Έφοδο προς τις πόρτες εξόδου δείχνουν στους νέους. Είναι οι υποσχέσεις για δουλειά και καλύτερους όρους διαβίωσης στο εξωτερικό, κολακεύοντάς τους μάλιστα, ότι τώρα δεν μοιάζουν με τους παππούδες τους της δεκαετίας του ’60, γιατί αυτοί είναι οι καλύτεροι και πιο άξιοι που θα αναγνωριστούν στο εξωτερικό. Εκθειασμός του ατόμου, συνδέοντας την ατομική πρωτοβουλία με την κοινωνική μοιρολατρεία.

         Καλλιεργείται η αντίληψη πως αν φύγουμε από τη μάχη, πως αν δεν δώσουμε μάχη θα γλιτώσουμε. Κι αυτή η παραίτηση κρύβεται κάτω από δικαιολογίες, που μάλιστα εγκωμιάζουν μ’ αυτές τις δικαιολογίες την παραίτηση. Καλούμαστε να βρούμε καταφύγιο στο εξωτερικό, στην τέχνη, τη φιλία, την οικογένεια κλπ.

          Χρειάζεται  μια δυνατή δόση αυταπάτης για να φανταστούμε πως είναι δυνατό να επανέλθουμε στην προ του μνημονίου κατάσταση με τις εξόδους φυγής που μας υποδεικνύουν και για να υπολογίζουμε πως οι συμβολικές δράσεις ή τα ξεσπάσματα αγανάκτησης θα μας βοηθήσουν να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας εναντίον των εφόδων της πολιτικοοικονομικής ελίτ.

          Οι απεργοί όμως της χαλυβουργικής, που για 24 μέρες απεργούν δεν παραιτούνται, δείχνουν το δρόμο της οργανωμένης δράσης που οι κυβερνώντες φοβούνται περισσότερο από κάθε τι. Φοβούνται μη αντιληφτούμε πως αποφασιστικές, οργανωμένες ενέργειες θαφταναν  να εισβάλλουμε από το πιο ελάχιστο ρήγμα για να αλώσουμε το σύστημα, πριν οι υπερασπιστές της κυρίαρχης τάξης προλάβουν να πάρουν ανάσα.