ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

       Βρισκόμαστε σε πλήρη σύγχυση για τις τωρινές προθέσεις και άμεσες σκοπιμότητες του κυρίαρχου οικονομικοπολιτικού συστήματος, φανερού και άδηλου.

        Ο Παπανδρέου φαίνεται να διευθύνει   μέχρι το τέλος το πολιτικό  παιχνίδι σ’  αυτή τη φάση.  Πράγματι  βάζει τους όρους  της όποιας αλλαγής  μεγαλύτερης ή μικρότερης στο πολιτικό σκηνικό ή αποποιείται ευθύνες;  Παραφράζοντας τη λαϊκή παροιμία θα λέγαμε ότι  έριξε μια πέτρα, το δημοψήφισμα,   στο τέλμα της  πολιτικής   και όλο το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να τη βγάλει. Γιατί;

         Μόνο που δυο χρόνια τώρα  το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα με τις ενέργειές του συναινούσε στην  κατ’  ουσία διακυβέρνηση με τα χρηματιστηριακά μεγαλοϊδρύματα  και άδηλα εξουσιαστικά κέντρα  και  αρκούνταν  να δείχνει  ότι πιστεύει πως  διεύθυνε τις τεράστιες   αυτές δυνάμεις,  που πότε χτυπιόντουσαν μεταξύ τους, πότε συμμαχούσαν, ενώ στην πραγματικότητα  το διεύθυναν  αυτές οι δυνάμεις κι ο μηχανισμός τους που έμπαινε σε κίνηση. Πιθανόν ο Παπανδρέου με τις τελευταίες του ενέργειες κινητοποίησε κάποιες απ’  αυτές τις δυνάμεις,  που επέτρεψαν τους βουλευτές του να ξεσπαθώσουν. Το επεδίωξε ή έγινε ερήμην του;     Μέχρι τέλους  μένει η αμφιβολία  για τις προθέσεις του Παπανδρέου, οι οποίες  μένοντας στο σκοτάδι αυξάνουν τους φόβους μας για ολέθριες για το λαό εξελίξεις, αν άμεσα και οργανωμένα δεν κινητοποιηθεί. 

       Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, δραματικά διογκώνοντας το θέμα του δημοψηφίσματος,  κατάφερε να φανεί ότι το κέντρο βάρος των πολιτικών εξελίξεων μετατίθεται από τις αντιδράσεις και την οργή του κόσμου στις ενέργειες των πολιτικών παραγόντων. Αυτή ήταν η  επιδίωξη, η περιθωριοποίηση προς το παρόν, του λαϊκού παράγοντα;

       Και  ξαφνικά,   στη μικροκλίμακα της εγχώριας πολιτικής κυρίες  του κοινοβουλίου που δεν τόλμησαν ποτέ να αρθρώσουν αυτόνομο πολιτικό λόγο  τώρα συναγωνίζονται για τη διαθεσιμότητά τους  προς το έθνος, υπουργοί που κατηγορούσαν τους εργαζόμενους για την οικονομική κατάσταση της χώρας τώρα διακηρύττουν την αναγκαιότητα της εθνικής ενότητας,  στελέχη του κυβερνώντος κόμματος που ανέτρεπαν ακόμα και κανόνες της λογικής για να δικαιώσουν πολιτικές του κόμματος, τώρα  επαναστατούν για την προσβολή των Μέρκελ και Σαρκοζί κι ένας πρωθυπουργός που προκάλεσε την πυροδότηση όλων αυτών των αντιδράσεων, φέρεται να  τελεί υπό παραίτηση. Είναι απλώς οι επαρχιώτικες μωροφιλοδοξίες πολιτικών στελεχών, που λαχταρούν μιαν ώρα υπερδύναμης, βγαλμένης από τα όριά της;

     Το τυφλό παιχνίδι  των οικονομικών δυνάμεων φτάνει σε δύσκολη καμπή, γίνεται όλοένα και πιο αποπνικτικό και γι’  αυτό προκρίνονται λύσεις όπως η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» (τι μνήμες ανασύρει !) μήπως και αναπνεύσει  προς στιγμήν το πολιτικό σύστημα;

    Είναι τόσο μεγάλη η καταστροφή προς την οποία οδηγούνται οι τάξεις των εργαζομένων;

    Τελικά ο τελευταίος λόγος ανήκει στους εργαζόμενους. Κανείς δεν θα μας  τον προσφέρει αν δεν τον  διεκδικήσουμε.