ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ (Β ΦΑΣΗ)

         H δυσφορία πολλαπλασιάζεται,  οι κάθε λογής πολιτικές  δεν  πείθουν,  η κάθε είδους καταστολή δεν εξαφανίζει, αλλά αντίθετα τονώνει τις αντιδράσεις, το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο, η κρίση γενικεύεται.

         Και ο πρωθυπουργός δεκαοκτώ μήνες μετά το μνημόνιο ανακοινώνει δημοψήφισμα σε πλήρη ασυνέπεια με την δημιουργηθείσα από τον ίδιο κατάσταση και υποτίθεται ότι δρομολογούνται για δεύτερη φορά μετά τον Ιούνη «ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις» και πάλι.

         Αφού ο Παπανδρέου ανέπτυξε μια πολιτική που δεν απέκλινε κεραία  από τη βούληση και τις προτεραιότητες των κυρίαρχων τάξεων της χώρας και της Ευρώπης, θυμήθηκε το δημοψήφισμα για την τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος.

          Δεν είναι μόνο η πολιτική της λιτότητας και οικονομικής  εξαθλίωσης μεγάλου τμήματος του λαού, δεν είναι μόνο η πλήρης υποταγή σ’  όλες τις επιλογές των Βρυξελλών αλλά κυρίως είναι  και η πολύμορφη και ποικιλότροπη πριμοδότηση όλων εκείνων των επιλογών, πρακτικών, δραστηριοτήτων, που στο όνομα της σωτηρίας της χώρας και της οικονομικής βοήθειάς της  επέτρεψαν την απαξίωση και συκοφάντηση των εργαζομένων, συνέτειναν στη φθορά, έως και την διάλυση κάθε μορφή συλλογικότητας , και προσπάθησαν να ακυρώσουν, χωρίς επιτυχία,  κάθε λαϊκή δραστηριότητα.

       Ο πρωθυπουργός μάλλον  μέτρησε τις δυνάμεις του και τις δυνατότητές του και τις βρήκε αδύναμες. Μέχρι τώρα μεταβάπτιζε την πραγματικότητα σε οφθαλμαπάτη και βάλθηκε με όλες του τις δυνάμεις και αταλάντευτη στοχοπροσήλωση στις επιταγές τον οικονομικοπολιτικών  κέντρων που βάφτισε σωτήρες, να εκφοβίζει  με εκβιαστικά διλήμματα τους εργαζόμενους, για να μη βρεθεί  στην άβολη θέση να  αναμετρηθεί πολιτικά με την πραγματικότητα του  παρόντος.

        Η ανακοίνωση της  πρόθεσης του  για το δημοψήφισμα  φαίνεται ότι  επέκτεινε την αμηχανία και στην Ευρώπη, ενώ γενικεύτηκε η σύγχυση σ’  όλο το φάσμα του εγχώριου πολιτικού κόσμου αποδεικνύοντας ότι η υποταγή και η άνευ όρων συμπόρευση με τις αποφάσεις εκ των Βρυξελλών δεν ήταν ο μοναδικός μονόδρομος μιας στοιχειωδώς ρεαλιστικά ασκούμενης πολιτικής. Ακόμα και στα πλαίσια της πολιτικής ενός κόμματος σαν του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύεται ότι το Μάρτη του 2010  η κυβέρνηση θα μπορούσε να δημιουργήσει νέους όρους, που θα ανέτρεπαν τα δεδομένα στις σχέσεις μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, ώστε να μη συρθεί η Ελλάδα στο μνημόνιο.

         Η φύση  όμως κάθε ενέργειας ενός πολιτικού εξαρτάται από τον χρόνο που πραγματοποιείται. Αν την  απόφαση για δημοψήφισμα  ο Παπανδρέου την έπαιρνε τον Απρίλη του 2010 θα σηματοδοτούσε άλλες προτεραιότητες και στόχους. Τώρα, μόνο εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί τα πάθη και τα συμφέροντα που είναι απαραίτητα για την πολιτική του

        Παράλληλα, σχεδόν σύσσωμο το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο έδειξε με αρκετά δραματικούς τόνους την ανησυχία του από την απόφαση Παπανδρέου, με πρωτοφανείς σχολιασμούς μάλιστα για τον ίδιο τον Παπανδρέου, ενώ μέχρι πριν λίγες ώρες τον κατηγορούσε  ακριβώς για την συμφωνία «κουρέματος».

       Πιθανόν το προαναγγελθέν ψυχορράγημα του πολιτικοκοινωνικού συστήματος, όπως το ξέραμε από την μεταπολίτευση και μετά,  ξεκίνησε και ίσως ο Παπανδρέου κάτω  από το βάρος της γενικής κατακραυγής απλώς το συντομεύει, επιχειρώντας να αποκαλύψει και το ρόλο των ομοτράπεζών του, που τον άφησαν έκθετο στη λαϊκή οργή.

         Σε όλους τους τόνους ζητούνται εκλογές για την αλλαγή φρουράς, την ίδια στιγμή που δεν θέλει κανείς από το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο διαφορετικές επιλογές στα οικονομικά ζητήματα που μας ταλανίζουν. Με τις εκλογές ίσως πιστεύεται ότι θα καταλαγιάσουν οι μεγάλες ενστάσεις, δυσαρέσκειες και αντιπαλότητες, συνεχίζοντας μάλιστα την πολιτική με κατευθύνσεις και πρόγραμμα που δεν θα διαφέρει ως προς τα ουσιώδη από το αντίστοιχο πρόγραμμα που ακολουθείται τώρα.

        Ο Παπανδρέου αφού υποτίμησε, περιφρόνησε υφιστάμενους θεσμούς (με την κατάθεση στη βουλη του μνημονίου, την εξουσιοδότηση του Παπακωνσταντίνου, κλπ), τώρα εισάγει και κάνει επιλεκτική χρήση θεσμών, με στόχο την ακόμα μεγαλύτερη ισχυροποίηση της εκτελεστικής εξουσίας σε βάρος των θεσμών και του λαού.

       Το δημοψήφισμα, για τους εργαζόμενους,  επι της ουσίας, δεν έχει καμιά σημασία. Με τη συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου η Ελλάδα μπήκε στην τελική ευθεία για την πλήρη εξαθλίωσή της, πιθανόν και με έξοδο από το Ευρώ, αφού εξασφαλίσει η Ευρώπη την απομόνωσή μας, για  να μη μεταδοθεί η «μόλυνση». Σίγουρα αυτή η φροντίδα θα παρατείνει το δράμα της χώρας, κατά Βενιζέλο,  για κάποιο χρονικό διάστημα, ίσως αρκετό μάλιστα  για να αποκαλυφτούν όλοι οι ανταγωνισμοί και στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας.

       Με το δημοψήφισμα ό, τι και να ψηφίσουμε την ίδια κατάληξη θα έχουμε, αν δεν ενταθούν και επεκταθούν οι κοινωνικοί αγώνες.

      Αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι θετικό, θα συνεχιστεί η ίδια πολιτική μέχρι την οικονομική  καταστροφή μας,   μόνο που  θα έχει τσακιστεί κάθε κοινωνικός αγώνας, αφού συναινέσαμε σ’  αυτήν την πολιτική.   

       Αν είναι αρνητικό,  η οικονομική μας εξαθλίωση θα είναι ραγδαία και το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο θα το αποδώσει στην άρνησή μας να δεχτούμε την εκ Βρυξελλών και Ουάσιγκτον  σωτηρία μας, εκτός… εάν η δυναμική των λαϊκών αγώνων βαίνει αυξανόμενη.

       Κι ενώ η Ευρώπη και από κοντά και Ελλάδα έχουν παραδοθεί στην καταχθόνια εξουσία των τερατωδών οικονομικών δυνάμεων, που μανουβράρουνε τις τύχες των χωρών, οι πολιτικοί, διανοούμενοι κλπ. συνεχίζουν να εμπορεύονται της ιδέες που πάνω τους στηρίζεται η κακόμοιρη αστική δημοκρατία και τις μεταχειρίζονται για να ξεφεύγουν από τις ευθύνες και τους κινδύνους των επιλογών τους.  

        Η δημοκρατία μας πια, όσο  κι αν ισχυρίζονται  ότι δεν  έχει  αδιέξοδα, οι ίδιοι οι υποστηριχτές της την υπονομεύουν χρησιμοποιώντας τις αρχές της όταν τους εξυπηρετούν και παραβιάζοντας τες όταν   τους στέκονται εμπόδιο.

      Μοναδική διέξοδος πια είναι η μαζική αγωνιστική κινητοποίηση