Το μνημόνιο και τα συμπαρομαρτούντα δεν έχουν βάλει ακόμα σε ενέργεια τη διαδικασία σταδιακής ταξικής αφύπνισης, που να κάνει τους εργαζομένους να συνειδητοποιήσουν την πραγματική τους ταυτότητα. Φτάσαμε έτσι τις τελευταίες μέρες η όποια πολιτική σύγκρουση να έχει περιοριστεί στο χώρο των κυρίαρχων πολιτικών σχηματισμών και οι συζητήσεις να γίνονται στους κύκλους της ολιγαρχίας, μέσω των κομμάτων και των μέσων ενημέρωσης, ενώ ο λαός να παίζει ρόλο κομπάρσου.
Κομματική ή οικουμενική κυβέρνηση είναι εκφράσεις που δηλώνουν απλώς την κυριαρχία της μιας ή της άλλης ομάδας του κατεστημένου. Ο αγώνας για αλλαγή συσχετισμών, μέσα στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, θέλει κοντά στ’ άλλα να βάλει στο περιθώριο τον λαϊκό παράγοντα και τα αριστερά κόμματα.
Η ίδια η αριστερά με την αποδοχή του ρόλου της, στα μεταπολιτευτικά χρόνια, ως εθνικής δύναμης εγκλωβίστηκε πολλές φορές στην εθνική ιδεολογία με αιχμή την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, σε βάρος της ταξικής αντιπαλότητας και των συγκρούσεων με τις κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας μέσα στην ελληνική κοινωνία. Τα μεταπολιτευτικά χρόνια, χρόνια ευμάρειας, το καπιταλιστικό κράτος επιβάλλεται ως εθνικό, ακόμα και στην αριστερά, που του πρόσφερε και κριτήρια νομιμοποίησής του. Το ΠΑΣΟΚ, ψευδώνυμα αριστερό κόμμα, τόσα χρόνια στην εξουσία κατάφερε να ενοποιήσει το συνασπισμό εξουσίας και να εξασφαλίσει την ηγεμονία του, αποδιοργανώνοντας διαρκώς τις καταδυναστευόμενες τάξεις.
Κι ενώ με την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση υποχώρησαν ορισμένες πλευρές του ζεύγματος έθνους-κράτους κι απαξιώθηκαν κάποιες πλευρές της εθνικής κυριαρχίας, τον τελευταίο καιρό αναζωογονήθηκε η σημασία του έθνους –κράτους και η ταύτιση με την πατρίδα, ενώ το πολιτικό κατεστημένο αναζητά επικοινωνιακά ερείσματα στην ιδεολογία του έθνους για να καταξιώσει τις επιλογές του.
Τις τελευταίες μέρες η εθνικοποίηση της πολιτικής στο κοινοβούλιο από τα κόμματα εξουσίας δεν τα εμπόδιζε συγχρόνως να επικαλούνται διαρκώς την αναγκαιότητα συμμόρφωσής μας και στα ευρωπαϊκά κέντρα, χαράσσοντας και τα όρια χρησιμότητας του έθνους- κράτους. Το εθνικό κράτος επιστρατεύεται για την οργάνωση του υπερεθνικού καπιταλιστικού κράτους, με άμεση εξάρτηση από παγκόσμια κέντρα οποιασδήποτε μορφής, που με τη σειρά του εγχαράσσεται μέσα σ’ αυτό διευρύνοντας τα κριτήρια νομιμοποίησής του. Το υπο διαμόρφωση υπερεθνικό κράτος ακόμα επιβάλλεται σε όλους μας ως διευρυμένο εθνικό κράτος, που αντλεί τη θεμιτότητά του από τη θεμελίωσή του σε συνθήκες, στις οποίες προσχώρησαν, υποτίθεται, οι λαοί ως μια κοινότητα ελεύθερων υποκειμένων, τα οποία εκφράζονται μέσα από τις λειτουργίες του εθνικού κράτους. Ετούτο βέβαια το υπερεθνικό κράτος ακόμα πιο αποτελεσματικά οργανώνει τις κυρίαρχες τάξεις ως κυρίαρχες.
Έτσι, τις μέρες αυτές, μέσα στη βουλή το ΚΚΕ, ίσως και με κάποια αμηχανία, προσπαθούσε να αντιτάξει το δικό του ταξικό λόγο στον σωτηριολογικό για το έθνος λόγο των άλλων κομμάτων, ίσως γιατί είναι πολύ δύσκολο να περιορίσει το ακροατήριό του στο συνειδητοποιημένο πυρήνα της εργατικής τάξης και να παύσει να συμπεριφέρεται σαν εγγυήτρια δύναμη του έθνους και της ανεξαρτησίας του. Ο αγώνας όμως είναι ταξικός, όπως λεκτικά το υπογραμμίζει, και το έθνος είναι μια ιστορική συνιστώσα της ταξικής πάλης. Η ταξική πάλη δεν διεξάγεται βέβαια στο κοινοβούλιο και ούτε σε εποχές που αυτή η πάλη αγριεύει θα επιτραπεί από το κυρίαρχο σύστημα να χρησιμοποιηθούν οι θεσμοί του για την αποδυνάμωσή του. Το κομμουνιστικό κόμμα δεν χρειάζεται λοιπόν να εμπλέκεται σε παιχνίδια (όρα υπόσχεση για εκλογές) των κυρίαρχων κομμάτων ή να εμφανίζεται ότι τα φοβάται (όρα δημοψήφισμα). Τα θεσμικά όργανα πια της αστικής δημοκρατίας επιστρατεύονται για την υπεράσπιση του συστήματος, ακόμα και με την αλλοίωση του ρόλου τους.
Η Αριστερά και μάλιστα το ΚΚΕ, που διεκδικεί την ηγεμονία του χώρου, δεν έχει πια την πολυτέλεια να παρασύρεται σε πολιτικά παιχνίδια με σημαδεμένη την τράπουλα, αλλά να τολμήσει ρήξεις.
Αυτό το πολιτικό παιχνίδι στη βουλή τα τελευταία εικοσιτετράωρα ανέδειξε την ευελιξία του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και την ικανότητά του να ελέγχει ακόμα τους πολιτικούς συσχετισμούς. Συγχρόνως όμως ξεκαθαρίστηκαν χαρακτήρας και μέσα του κατεστημένου.
Το ΚΚΕ πια και στην πράξη και όχι μόνο στο λόγο είναι αναγκαίο κάθε στιγμή να αναδεικνύει τη σύγκρουσή του με ολόκληρο το σύστημα διακυβέρνησης που εφαρμόζει και ενισχύει αποφασιστικά όχι μόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά όλο το πολιτικό σύστημα και να μην περιορίζεται να συγκρούεται μόνο με τις δυσλειτουργίες του συστήματος αλλά και μ’ αυτήν την ίδια τη δομή και λειτουργία του.
Ο καπιταλισμός περνά κρίση, σίγουρα. Και μέσα σ’ αυτή την κρίση προσπαθεί να αναδιαρθρωθεί, να αναδομηθεί κι όχι να αποδομηθεί. Μ’ αυτόν τον στόχο θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει και φυσικά δεν θα λυπηθεί ούτε και την ίδια την αστική δημοκρατία. Στην προσπάθεια του για αναδιάρθρωση ο καπιταλισμός απαιτεί τη μέγιστη συναίνεση και τη μέγιστη δυνατή κοινωνική και πολιτική ειρήνευση.
Αντίθετα, η Αριστερά θα πρέπει να διαμορφωθεί σε μια δίαυλο διεκδικήσεων και λαϊκών αγώνων εντείνοντας τον συγκρουσιακό της λόγο, την ταξική αντιπαλότητα, τις διεκδικήσεις αντιστάσεις, αμφισβητήσεις της, πείθοντας τις λαϊκές μάζες με ξεκάθαρο πολιτικό, ταξικό λόγο και όχι με μικροπολιτικούς ελιγμούς.
Η σχέση βέβαια με τις λαϊκές μάζες είναι αμφίδρομη. Οσο πιο ξεκάθαρα και όχι δειλά και αόριστα, η ίδια η Αριστερά θέτει το αίτημα για μετασχηματισμό της κοινωνίας στην ημερησία διάταξη, τόσο περισσότερο θα ενεργοποιήσει λαϊκές μάζες υπέρ της , ακόμα κι αν είναι μειοψηφίες τώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου