Τον πρώτο καιρό του μνημονίου ένα μεγάλο μέρος του κόσμου σώπαινε απροσανατόλιστο. Μετά, σιγά σιγά, όσο το κακό από την εφαρμογή του μνημονίου και όλων των συναφών σωρεύεται στην αυλή μας, αρχίζουμε όλο και περισσότεροι να ζητωκραυγάζουμε όποιον ή όποια πρόταση φαίνεται να βοηθά στην ψυχική μας εκτόνωση η να δίνει την εντύπωση της άμεσης διαχείρισης, με μικρότερο κόστος, αυτού του κακού. Το να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, να συνειδητοποιούμε την ταξική μας θέση, να οργανωνόμαστε για να καθορίσουμε τη δράση μας μοιάζει ακόμα σαν να μην είναι δική μας υπόθεση.
Μεγάλο μέρος από μας, χωρίς οργάνωση, ακόμα κι αρχηγούς, χωρίς ταξική συνείδηση, κάποια καθοδήγηση ή ουσιαστικό προβληματισμό πάνω στα τεκταινόμενα καταλήγουμε να μην έχουμε, παρά ελάχιστες φορές, κάποια κοινή δράση. Συνεχίζουμε στην πλειοψηφία μας να είμαστε ένα πλήθος από αντιφατικές αντιδράσεις, από εγωισμούς και συμφέροντα που υποφέρουν και δεν ξέρουμε να ενωθούμε. Ετσι είναι εύκολο να συντριβούμε.
Αυτό που όλοι ξέρουμε είναι ότι υποφέρουμε και ζητούμε ένα τρόπο να εκδικηθούμε γι’ αυτό. Αυτό το συναίσθημα της εκδίκησης το παρατηρούμε σε πολλές μορφές αντιδράσεων, στις χειρονομίες προπηλακισμού, στις κραυγές διαμαρτυρίες, και αντί να ενώσουμε τα φορτία μας θάλεγε κανείς πως τα συγκρίνουμε μεταξύ τους και κατηγορούμε το γείτονα μας πως μας αφήνει να σηκώσουμε εμείς το πιο βαρύ. Ετσι υπάρχει ο κίνδυνος τελικά ο αντίπαλος να πάρει την πρωτοβουλία της τελικής επίθεσης.
Με ολοένα και πιο εμφανή τρόπο βλέπουμε περιθωριακές κάποτε ομάδες και κόμματα (με προεξάρχοντα το ΛΑΟΣ) να παριστάνουν ότι αρθρώνουν λόγο πολιτικό και να προσπαθούν να επιβληθούν σαν προστάτες των ασθενών τάξεων, του κομποδέματός τους, της οικογένειας και της πατρίδας.
Οι σημερινές αντιδράσεις στις εκδηλώσεις για την επέτειο του ΟΧΙ είναι συμπυκνωμένη συμβολικά δράση στην οποία αντανακλάται το κοσμοείδωλο που προσφέρθηκε στο λαό από τους ίδιους τους κυβερνώντες και βασίζεται κατά βάση στη λογική και την ιδεολογία με την οποία οι ίδιοι πορεύτηκαν και δικαιολόγησαν τις επιλογές τους τα δυο τελευταία χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ απλουστεύοντας και παραφθείροντας κοινωνικές ανάγκες και αιτήματα δικαιολογεί την πολιτική του με την απλοϊκή παράσταση μιας κοινωνίας παραδομένης στην ευμάρεια και τη διαφθορά, που καλείται ως νέος λυτρωτής να τη σώσει, προβάλλοντας τη διχοτόμηση καλού – κακού, όπου το κακό ταυτίζεται με συμπεριφορές συγκεκριμένων πολιτικών και συγκεκριμένων συντεχνιών των τελευταίων χρόνων και το καλό με το ξέφωτο του «διαχειρίσιμου χρέους» που θα οδηγηθούμε μετά την τιμωρία μας, για το καλό μας, με το μνημόνιο.
Στον εορτασμό του ΟΧΙ τμήματα του κόσμου αναζητώντας να ξαναζήσουν νοσταλγικά, μόνο σε συμβολικό επίπεδο όμως, τον αγώνα κατά του φασισμού, σε μια φανταστική ιστορική ανάγνωση, στρέφονται εναντίον πολιτικών προσώπων και κυβέρνησης, παρακάμπτοντας κι αυτά όπως και η ηγεσία μας, τα ταξικά στοιχεία που συνιστούν την ιστορία των εξουσιαστικών μηχανισμών και των λαϊκών αγώνων.
Η απίστευτη κυνικότητα και περιφρόνηση των λαϊκών αναγκών, που δυο χρόνια τώρα δείχνει το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, αφαίρεσε από μεγάλο τμήμα του λαού την όποια πίστη του στην πολιτική εξουσία και στην αποτελεσματικότητα των δράσεων του με τις θεσμοποιημένες μορφές. Παράλληλα, νιώθει πολύ θυμωμένο κι ανυπόμονο για σιωπηρές και επίμονες πειθαρχημένες πράξεις που προπαρασκευάζουν την αληθινά οργανωμένη δράση. Ο πιο άμεσος, δραστικός τρόπος λοιπόν αντίδρασης είναι οι κραυγές, κάθε είδους, ακόμα κι άναρθρες.
Αναρωτιέται κανείς αν εκτονωτικές αντιδράσεις η κυρίαρχη τάξη μπορεί να τις χρησιμοποιήσει μόνο ως βαλβίδα ασφαλείας ή και ως δικαιολογία για επιλογές της μετά τον Παπανδρέου. Γιατί μπορεί να δείχνει η κυρίαρχη τάξη ότι υπερασπίζεται τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ίδια στιγμή όμως φαίνεται πως ετοιμάζεται να τις κλειδώσει μέσα στα χρηματοκιβώτια αποσύροντάς τες από την κυκλοφορία, όταν καταστούν επικίνδυνες για την ίδια.
Μέχρι τώρα, η πολιτική των κυβερνώντων δεν συνιστά ανοικτή εκτροπή, δεν παραβιάζονται ανοικτά και επί του τυπικού το σύνταγμα, οι νόμοι, οι κοινοβουλευτικοί κανόνες άλλα στην πράξη αμφισβητείται η δυνατότητα του κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας και υποτιμάται έως καταργήσεως κάθε έκφραση λαϊκής συλλογικότητας.
Βέβαια, υποστηρίζεται από τους κυβερνώντες με ένταση πως ο λαός είναι ελεύθερος να αντιδράσει, κατανοούνται μάλιστα και οι αντιδράσεις του, μόνο που όλες πρέπει να γίνονται στο περιφραγμένο πάρκο που προσφέρεται από την κυρίαρχη εξουσία, υποτιμώντας και περιφρονώντας τη βούλησή του. Αφού κατέστρεψε η κυβέρνηση την όποια λαϊκή αλληλεγγύη κηρύττοντας πόλεμο ουσιαστικά εναντίον του λαού που κυβερνούσε συκοφαντώντας τον, δημιούργησε τις συνθήκες για να ξεχυθεί, ακόμα ελεγχόμενος, ο χείμαρρος της αγανάκτησης.
Η ικανότητα όμως της κυβέρνησης αρχίζει να αμφισβητείται και εκ των ένδον του συστήματος και πιθανόν να μπήκαμε στη φάση προετοιμασίας μιας σωτηριολογικής προσμονής μεσσιανικού τύπου, και στην εποχή μας η σωτηριολογική φαντασίωση έχει την μορφή του τεχνοκράτη, που μπορεί να λειτουργήσει κατευναστικά στο λαϊκό υποσυνείδητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου