ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

               Με το που τελειώνει ένα κύμα παραμόρφωσης των πραγματικών συνθηκών, παραπληροφόρησης για το τι πραγματικά συμβαίνει, παραπλάνησης για το πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα αρχίζει άλλο. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα λίγων ημερών,  τέτοια κύματα, μικρότερης  ή μεγαλύτερης διάρκειας, εγκαθίστανται στην πολιτική ζωή  και παίζουν έναν πρωτεύοντα και συχνά κυρίαρχο ρόλο ακόμα και στα καθημερινά γεγονότα. Τις τελευταίες μέρες   η παραμόρφωση και παραπλάνηση  που αφορούσε την εκτελεστική εξουσία επικεντρωνόταν στον αγώνα  που δίνει η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με την τρόικα.  Από κοντά η μπλογκόσφαιρα, διαφόρων χρωμάτων, διογκώνει και εστιάζει το ενδιαφέρον της στα του Ν. Μπογιόπουλου, ουσιαστικά αναπαράγοντας πολλαπλώς και ποικίλως  τα συναφή με το θέμα  άρθρα στο  ΒΗΜΑ των  Γ. Μαλούχου και Λ. Σταυρόπουλου.   

             Αυτή η διόγκωση, παραπλάνηση κλπ. κατά περίπτωση μπορεί να αφορά  ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων  και κοινωνικών ομάδων και οι  εκάστοτε μηχανισμοί είναι επίτηδες σχεδιασμένοι γι’ αυτές ενώ κι άλλες κατηγορίες που άμεσα δεν τις αφορά η ενδιαφέρει παρασύρονται κι αυτές. Κι έτσι τελικά διαμορφώνεται μια κατάσταση που λιγότερο ή περισσότερο την παρακολουθούν και επηρεάζονται  όλοι. Κύματα εικόνων, ανακοινώσεων, εξαγγελιών πολιτικού ύφους με επικοινωνιακά τεχνάσματα διαφόρων αποχρώσεων και κατηγοριών παρουσιάζονται με διαφορετική ένταση για κάποιες μέρες, ενώ  η πραγματικότητα βρίσκεται πίσω από αυτήν την επικαιρότητα. Κι αυτές τις μέρες είναι το φορολογικό και το  ασφαλιστικό  νομοσχέδιο που ολοκληρώνει την εξαθλίωσή μας πίσω από τα επικοινωνιακά παιχνίδια περί bras de fer  κυβέρνησης και τρόικας,  είναι η απεργία της επόμενης βδομάδας πίσω από τους αυτόκλητους υπερασπιστές  του Ν. Μπογιόπουλου ενάντια στο ΚΚΕ.          

             Η τελευταία επίθεση στο ΚΚΕ μέσα από το θέμα του Μπογιόπουλου, αποβλέπει και πάλι στην απαξίωση κι ευτελισμό του κόμματος. Απόψεις που δημοσιεύονται και με συστηματικό τρόπο αναπτύσσονται, απόψεις που κατηγορούν το ΚΚΕ για «στυγνό καπιταλιστή επιχειρηματία» στοιχειοθετούνται πάνω σε διαφωνίες που  μπορεί να υπάρχουν στο εσωτερικό του κόμματος  και οι οποίες κάποτε, όταν πέρα από κάποια όρια  η διαφωνία γίνεται αντίθεση, καταλήγουν σε σύγκρουση. Στην περίπτωση του Ν. Μπογιόπουλου αυτό που θα μπορούσε να εκπλήξει  είναι η προθυμία τόσων πολλών να τον υπερασπιστούν σε μια διαφωνία που ούτε το κόμμα ούτε ο  δημοσιογράφος δεν κοινοποιούν ξεκάθαρα, αν δεν λοιδορούσαν, με αφορμή το Ν. Μπογιόπουλο,  τόσο  το κόμμα ή δεν ήταν τόσο φανερή η χαρά τους για το πλήγμα που καταφέρουν εναντίον του. Οι επιθέσεις αυτές από μόνες τους περιέχουν και υποδεικνύουν τον ορισμένο τρόπο ανάγνωσης της πραγματικότητας, εφόσον ο τρόπος  που τίθενται κάποια ζητήματα εμπεριέχει και το λογικά ισοδύναμό του συμπέρασμα –αποτέλεσμα. Και το συμπέρασμα που εξάγεται από το θέμα Μπογιόπουλου  είναι ότι το ΚΚΕ  δεν υπηρετεί τις υποτελείς τάξεις  αλλά πολιτικές σκοπιμότητες που προδίδουν ή βάζουν τροχοπέδη στους λαϊκούς αγώνες. Σημαία έγινε η άρνηση, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα,  του Ν. Μπογιόπουλου να υπογράψει  ατομική σύμβαση εργασίας, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το διαφορετικό καθεστώς εργασίας εφόσον «Η ενασχόληση στον «Ριζοσπάστη» δεν είναι επαγγελματική σχέση, αλλά κομματική δουλειά γι' αυτό δεν μπορεί να μοιράζεται με ενασχόληση σε άλλα έντυπα ή ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όπως συμβαίνει σε άλλες εφημερίδες και Μέσα».

            Κι έτσι να πληθαίνουν αυτοί που ρίχνουν ανάθεμα στο ΚΚΕ, να χάνει το ηθικό πλεονέκτημα και να καθίσταται το κόμμα αναξιόπιστο για καθοδηγητικό ρόλο, αδύναμο να υπερασπίσει τα μέλη και οπαδούς του.  Κι έτσι να χάνεται η είδηση για την  απόφαση του Πλημμελειοδικείου Πειραιά, να καταδικάσει με 5 μήνες φυλακή τον Πέτρο Πουντίδη και Παύλο Πουντίδη, συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων Μετάλλου Πειραιά και Ηλεκτρολόγων Πλοίων. Και η   απόφαση του δικαστηρίου να  αναφέρει για  τα συνδικάτα της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης ότι «αποτελούν ένα «μόρφωμα συνδικαλιστικής δράσης" και τα τελευταία χρόνια, όπως είναι γνωστό, αναπτύσσουν, τη "συνδικαλιστική τους δράση" κατευθυνόμενα απροκάλυπτα από συγκεκριμένη πολιτική παράταξη με αποτέλεσμα να μετέρχονται πολλές φορές μεθόδους και πρακτικές που αναμφισβήτητα νοθεύουν την έννοια της νόμιμης συνδικαλιστικής δράσης και την μετατρέπουν σε μακρύ και ευέλικτο βραχίονα πολιτικών επιδιώξεων, εναρμονισμένων με τη φιλοσοφία και την ιδεολογία μιας άλλης πολιτικής και ιδεολογικής κοσμοθεωρίας».

             Το συγκεκριμένο δικαστήριο εφαρμόζει το ισχύον δίκαιο περισσότερο για να καταδικάσει την «ιδεολογία μιας άλλης πολιτικής και ιδεολογικής κοσμοθεωρίας», που  ακόμη δεν έφτασε να την ονομάζει. Είναι που κάθε δικαστήριο  έχει τα δικά του περιθώρια τα οποία καθορίζονται από το νομικό πλαίσιο και από τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς. Κι αυτοί οι συσχετισμοί μ’ αυτήν την απόφαση  φαίνεται να είναι μεν  εις βάρος των αγωνιστών εργατών, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να επιτρέπουν άφοβα την καταδίκη μιας ιδεολογίας ονομάζοντάς την.

           ¨Οσο όμως η καπιταλιστική επίθεση θα γίνεται πιο βίαιη τόσο περισσότερο οι  νόμοι θα αποκτούν από τους δικαστές τέτοια ερμηνευτική ευλυγισία που θα μπορούν να καταδικάζουν τον καθένα που θα αντισταθεί, διεκδικώντας τα πιο αυτονόητα  εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα.  Κι   όσο θα σκληραίνει η εξουσία τόσο πιο ευδιάκριτα θα γίνεται εκ των πραγμάτων ο διαχωρισμός  ανάμεσα σ’ αυτούς που υπηρετούν ένα σύστημα εκμετάλλευσης και σ’ αυτούς που αγωνίζονται για την ανατροπή του. Και βεβαίως θα πληθαίνουν όλες εκείνες οι … αντικειμενικές φωνές, (δημοσιογράφοι, δικαστικοί κλπ) που αίροντας τα δεσμά του παρελθόντος, που οι αγώνες των εργαζομένων μετά τη μεταπολίτευση επέβαλλαν για σεβασμό εργασίας, συνδικαλιστικής δράσης κλπ.   θα στοχεύουν στις συγκλίσεις του μέλλοντος –αποδοχή από όλους αναντιρρήτως του καπιταλιστικού συστήματος και της ελεημοσύνης του.