ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ

                   Οι ομιλίες των κυβερνώντων αν αποκτούν σημασία είναι γιατί είναι αποκαλυπτικές των προθέσεών τους. Η ομιλία του πρωθυπουργού στην πολιτική επιτροπή της Ν.Δ στην πραγματικότητα είναι ξεκάθαρη περιγραφή των σκοπιμοτήτων της εφαρμοζόμενης πολιτικής και των προσχημάτων που χρησιμοποιούνται γι΄ αυτήν. Όλος ο λόγος του εστιάζεται  στην έννοια της δημοκρατίας, που απειλείται όταν δεν εξασφαλίζεται η συναίνεση όλων των πολιτικών  και κοινωνικών δυνάμεων στην ασκούμενη από τους κυβερνώντες πολιτική, γιατί «η Δημοκρατία απαιτεί ήπιο πολιτικό κλίμα, όχι ένταση που πυροδοτεί νέα κύματα βίας», ενώ δεν ξεχνά να αναδείξει το  μεταναστευτικό σε μείζονα αιτία της ανόδου του φασισμού,  Εκτός από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες που πυροδοτεί η επιθυμία για την εξουσία, η προσπάθεια  του Α. Σαμαρά να συμπεριλάβει και να συστεγάσει στο κόμμα του από κεντρώους μέχρι ακροδεξιούς κρυπτοφασίστες,  χωρίς να ενδιαφέρεται να συγκεράσει ή συνθέσει τις όποιες αποκλίνουσες απόψεις τους παρά μόνο να υποτάξει τις διαφορές, να συσκοτίσει  συγγένειες με φασιστικές ιδεολογίες,  χωρίς όμως να τις εξαλείψει, εντάσσεται σε ένα ευρύτερο στρατηγικό σχεδιασμό: στη θωράκιση της κρατικής εξουσίας ενάντια σε κάθε αμφισβήτηση και την αναμφισβήτητη αποδοχή των μέσων που αυτή θα χρησιμοποιεί.

               Απροσχημάτιστα πια η αστική δημοκρατία όλο και περισσότερο θα αναδεικνύεται  σε  βασίλειο της αυθαιρεσίας των ισχυρών. ¨Ολο και πιο ξεκάθαρα η δημοκρατία μας θ΄ αποκαλύπτεται ότι δεν προασπίζεται τίποτε άλλο από το δίκαιο της καπιταλιστικής δομής μαζί με το ενσωματωμένο σ΄ αυτή πολιτικό σύμπλεγμα που μέσα από την κατανομή πολιτικών ρόλων και εξουσιών την υπηρετεί. Τα ειδικά σώματα που δημιουργήθηκαν με δικαιολογία την απειλή  της τρομοκρατίας θα καταξιωθούν, οι ειδικοί χαφιεδισμοί που αναπτύσσονται θα βρουν την ηθική νομιμοποίηση, το νομικό οπλοστάσιο που κατασκευάστηκε θα αποδείξει την ευελιξία του επεκτείνοντας την εφαρμογή των απαγορεύσεων σε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση.  Όπως η διολίσθησή μας στην εξαθλίωση σε οικονομικό επίπεδο έγινε με πρόσχημα τη σωτηρία της χώρας και τις παθογένειες κοινωνικών τομέων, έτσι και η διολίσθηση προς αυταρχικότερες μορφές διακυβέρνησης και προς σταδιακή απονομιμοποίηση  μορφών αγώνων θα γίνεται με πρόσχημα την υπεράσπιση της δημοκρατίας, η επίκληση της οποίας θα νομιμοποιεί όλες τις δράσεις της κυρίαρχης εξουσίας. Η λέξη δημοκρατία έχει τη θέση κριτηρίου νομιμότητας και λειτουργικότητας της κοινωνίας μας κι  άλλοτε με επίκληση της νομιμοποιούνται ενέργειες, ακόμα κι αν παραβιάζονται οι όροι λειτουργίας της (εφαρμογή πολιτικής μνημονίων) κι άλλοτε  κάποιοι καθίστανται  ποινικά υπόλογοι (Χρυσή Αυγή) ηθικά επιλήψιμοι και πολιτικά αφερέγγυοι, όταν επιτάσσει ο στρατηγικός σχεδιασμός της κυρίαρχης εξουσίας.

            Δεν περιορίζεται πια το κυρίαρχο σύστημα στην εφαρμογή  λεπτά επεξεργασμένων τακτικών κοινωνικής ενσωμάτωσης των αμφισβητιών του,  γιατί ο φόβος μήπως η απελπισία στρέψει εναντίον του μεγάλες μάζες που εξαθλιώνονται προετοιμάζει σαν μόνη λύση την ολόπλευρη καταστολή, ανακηρύσσοντας εχθρό  όποιον δεν συναινεί ακόμα  και σε κάποιες επιλογές τακτικής των κυβερνώντων. Απαιτείται  το μείζον, η άνευ όρων συναίνεση όλων  γύρω από τους στρατηγικούς και  τακτικούς στόχους του κυρίαρχου συστήματος,  ώστε να δίνεται η ευκαιρία σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση το μέτρο της καταγγελίας τους να εμφανίζεται σαν δείκτης της κομματικής αντιπαράθεσης, που θα μοιάζει να οξύνεται χωρίς όμως να τίθεται σε αμφισβήτηση το ίδιο το κυρίαρχο σύστημα. Η κυβερνητική παράταξη, πέρα από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες για τη διανομή της εξουσίας, με τις  επιθέσεις της εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να χαράξει μια υγειονομική ζώνη, πέρα από την οποία η νομιμότητα τίθεται υπό αίρεση. Ταυτίζοντας και συγχέοντας προβοκάτσιες, αγωνιστικές κινητοποιήσεις, πομφόλυγες επαναστατικών διακηρύξεων, ο σκοπός είναι να απαξιώσει αγωνιστικές δράσεις, να εκφοβίσει όσους ακόμα  αντιδρούν και κυρίως να αποτρέψει την πολιτική συνάρθρωση των προσδοκιών και την οργάνωση διαχωρισμένων αγώνων και κινητοποιήσεων που το κομμουνιστικό κόμμα  μπορεί να κάνει. Γι΄ αυτό πρέπει ν΄ απομονωθεί, να τοποθετηθεί έξω από τις δυνάμεις που θέλουν το καλό το τόπου και στην τελική να διωχθεί. Γιατί αυτό που φοβίζει το κυρίαρχο σύστημα  δεν είναι οι διάφορες επαγγελίες, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, για καλύτερη διανομή  του κοινωνικού προϊόντος με τους περιορισμούς που θέτει η οικονομική κρίση, από τη στιγμή  που δεν μπαίνουν σε αμφισβήτηση οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αλλά ο οργανωμένος αγώνας  που επιδιώκει το μετασχηματισμό της κοινωνίας.

           Το κυρίαρχο σύστημα για χρόνια κατάφερε και μετέτρεψε τις κοινωνικές συνθήκες σε ψυχολογικά γνωρίσματα κι απέδωσε στα θύματα τα χαρακτηριστικά των θυτών τους, απαξιώνοντας κάθε όραμα για μετασχηματισμό της κοινωνίας, ταυτίζοντας, με συστηματικό τρόπο, το φασισμό και κομμουνισμό, μέσα από τη θεωρία του ολοκληρωτισμού, για να αποδυναμώσει τις υποτελείς τάξεις, ώστε να είναι αδύναμες να αντιδράσουν ακόμα κι όταν εξαθλιώνονται.

        Ένα κομμουνιστικό κόμμα που επιμένει να υποστηρίζει και να υπερασπίζεται το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μπορεί στις στρατιές των ανέργων και στο φάσμα  της μεγαλύτερης μιζέριας να προσφέρει την απάντηση.