Το κυρίαρχο σύστημα υποστηρίζει ασυστόλως τον πλούτο
εναντίον της φτώχιας, φορολογεί το μόχθο για να στηρίζει την κερδοφορία των
λίγων, αδιαφορεί για την εξαθλίωση των υποτελών τάξεων σίγουρο ότι ελέγχει τις
αντιδράσεις τους. Τους επιτρέπει βέβαια να συναισθάνονται μόνο που ακόμα και το
συναίσθημα πρέπει να χαλιναγωγηθεί για να είναι αξιοποιήσιμο. ( Οι ενέσεις αισιοδοξίας κατά τακτά χρονικά
διαστήματα με υποσχέσεις για «τέλος
στην εποχή των μνημονίων και του υπερδανεισμού» επιδιώκουν να φρενάρουν την
απελπισία εγκλωβίζοντάς τους σε μια μοιρολατρική αναμονή του υπεσχημένου).
Ο αυξανόμενος
αυταρχισμός του κράτους σε συνδυασμό με τον έλεγχο της συμπεριφοράς και της
σκέψης μας από τα ΜΜΕ καταστρέφει το
πολιτικό αίσθημα των πολιτών και στερεύει την πολιτική ικανότητα στην πηγή της. Καμιά
διαμαρτυρία των εργαζομένων δεν
πρέπει να φαίνεται ικανή να αλλάξει την
εφαρμοζόμενη πολιτική. (Τελευταίο παράδειγμα η ρύθμιση που προωθεί στη Βουλή ο
υπουργός Παιδείας Αρβανιτόπουλος για τους διοικητικούς υπαλλήλους, μετά την άρνηση των
διοικήσεων των πανεπιστημίων να στείλουν
λίστες με πλεονάζοντες υπαλλήλους, ότι είναι υποχρεωμένοι μόνοι τους να
κάνουν αποτίμηση των προσόντων, άλλως τίθενται σε αργία)
Κι έτσι ο πολίτης καταλήγει,
αφού νιώθει ανίσχυρος να εκφράσει την πολιτική του θέληση παρά μόνο με τη βία,
να χάσει το ενδιαφέρον του για τον τρόπο διακυβέρνησης και μη έχοντας ούτε πια
εργασία ή επιχειρήσεις να τον
απορροφήσουν, έστω και σ΄ ένα στείρο ατομισμό, παραδίδεται στη μοιρολατρία και
την αδράνεια. Εχει κανείς την εντύπωση ότι είναι θέμα χρόνου για την πλήρη
κατάρρευση των υποτελών τάξεων, γιατί η έλλειψη όχι μόνο οικονομικής ακόμα και βιολογικής αντοχής, αλλά και ηθικού σθένους
και πολιτικής ικανότητας αφήνει το πεδίο ελεύθερο για την κυρίαρχη τάξη να τις
οδηγήσει στην αποθάρρυνση και την αποσύνθεση. (Η επιμονή του πρωθυπουργού
Σαμαρά, και όχι μόνο, στη θεωρία των δυο άκρων, ότι η Ελλάδα
κινδυνεύει και από «το άλλο άκρο, που θέλει τη χώρα έξω από το ΝΑΤΟ και
το ευρώ» παίρνει τη μορφή απειλής ενάντια σε όσους δεν αποθαρρύνονται αλλά
οργανώνονται για ν΄ αντισταθούν στην καπιταλιστική επίθεση)
Επιπλέον, είμαστε τόσο μπερδεμένοι, τόσο
φοβισμένοι και ενοχοποιημένοι από τις συνεχείς καταγγελίες κυβερνώντων και των
συν αυτοίς για παραβιάσεις θεσμών και
κανόνων μιας συμπεριφοράς που αυτοί έχουν θεσπίσει, ώστε ν΄ αποδεχόμαστε
απολύτως φυσικά τη θρασυδειλία τους να μη λένε τα πράγματα όπως συμβαίνουν, με
το όνομά τους, αλλά να καταφεύγουν σε γενικεύσεις για να αποκρύπτουν την
πραγματικότητα, που οι ίδιοι
διαμορφώνουν. Στους
κυβερνώντες αδίκως θ΄ αναζητήσει κανείς κάποιο δείγμα σαφήνειας λόγου, σαν να
εξαφανίστηκαν οι άνθρωποι με λόγο άμεσο. Εχει αμβλυνθεί η αίσθηση των
πραγμάτων, η αξία των λόγων. Υιοθετείται η
έμμεση έκφραση, οι κυβερνώντες μιλούν και τίποτε δεν λένε. (Μήνες τώρα
έχουμε χαθεί στη… μετάφραση των λέξεων κινητικότητα, διαθεσιμότητα, απολύσεις)
Η γλώσσα μας έγινε ξένη. Οι γενικεύσεις χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι αποκρύψεων,
είναι παρεμβολή προπετασμάτων ανάμεσα σ΄
αυτό που συμβαίνει και σ΄ αυτό που αντιλαμβανόμαστε ότι συμβαίνει. Κι έτσι
αδυνατούμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, να την ερμηνεύσουμε για να την
αλλάξουμε.
Μας υπαγορεύουν να ακολουθούμε εντολές και να εκτελούμε καθήκοντα, χωρίς να
αποτιμούμε ούτε καν με τη λογική τους
επιδιωκόμενους στόχους κι ούτε ν΄ αναγνωρίζουμε στην κοινωνία την πρώτη ύλη που
δίνει τη βάση για το ξέσπασμα των αντιθέσεων, οι οποίες όμως θεωρούνται ηθικής τάξης για να
υποβαθμιστεί η σημασία του οικονομικού παράγοντα. ("Η
κρίση στην πατρίδα μας δεν είναι πρωτίστως οικονομική, αλλά κυρίως πνευματική
και ηθική, κρίση θεσμών και αξιών, κρίση οραμάτων και ελπίδας για το αύριο"
αναφέρει σε μήνυμά του ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος). Ενας χείμαρρος από ηθικολογικά κηρύγματα και
ανέφικτες υποσχέσεις για επιμέρους γιατρικά αυτού που οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ
αποκαλούν οικονομική κρίση θέλουν να κρύψουν την προφανή αλήθεια, την αντίθεση
κεφαλαίου – εργασίας στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Μέσα σε
μια δημοκρατία με την εκτελεστική εξουσία να παραβιάζει κανόνες
κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης, (με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κλείνονται
οργανισμοί Δημοσίου όπως η ΕΡΤ και μετά έρχεται η Βουλή με απλή τροπολογία να τις εγκρίνει) με τις διακηρύξεις ενός σάπιου
ωφελιμισμού με την ασυδοσία των παντός είδους εργοδοτών τι άλλο από έναν
κυνηγημένο και μαστιγωμένο είλωτα θα μετατρέψουν τον κάθε εργαζόμενο που θα τον
εξουθενώνει και θα τον διαφθείρει ο
ισόβιος φόβος και η καθημερινή απειλή;
Ζώντας μέσα στην ανασφάλεια θέλουν να
πιστέψουμε πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει
από τη αφομοίωση με τους όρους διαβίωσης που έχει διαμορφώσει η πολιτική των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας, εξασφαλίζοντας
μια χαμοζωή για την οποία ντρέπεται κανείς και τον εξουθενώνει για να μη συγκρουστεί και αντιδράσει. Ολόκληρη
η κοινωνία μετατρέπεται σε ένα κόσμο μεσαιωνικού φόβου κι αγριότητας, σε μια
πραγματικότητα που την καταρρακώνει η ά-λογη εξουσία τεχνοκρατών, κι έτσι
γινόμαστε πιο εύκολα χειραγώγιμοι. Και καταλήγουμε
να νιώθουμε τη θέση εργασίας μας χαρισματική όπως και το μισθό μας και
συγχρόνως και αμφισβητούμενα και για να έχουμε κάποια αίσθηση κατοχύρωσης
αποδεχόμαστε τον όποιο ρόλο μας προορίζουν, αρκεί να επιβιώσουμε.
Κι απομένει ο κομμουνιστικός λόγος να
αναλύσει, να βοηθήσει ν΄ αντιληφθούμε τις
εξελίξεις, να στηρίξει τις αντιστάσεις δίνοντάς τες επαναστατική προοπτική:
κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, κατάργηση της καπιταλιστικής
βαρβαρότητας. Η ανάδειξη μιας νέας κοινωνικής συνείδησης θα είναι αποτέλεσμα
πολιτικών και κοινωνικών αγώνων που το ΚΚΕ, δηλ. τα στελέχη του, μέλη, φίλοι κλπ.
μπορεί να οργανώσει και να προσανατολίσει προς την καπιταλιστική ανατροπή, το πέρασμα
στο σοσιαλισμό και κομμουνισμό. Πώς αυτό το όραμα μπορεί να γίνει κυρίαρχο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου