ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

      Τις τελευταίες μέρες  μετέωρο, χωρίς διάψευση ή επιβεβαίωση από την κυβέρνηση μένει το ζήτημα  του κλεισίματος ή συρρίκνωσης της ΕΡΤ που ανέδειξαν  διάφορα δημοσιεύματα.

              Είκοσι και παραπάνω χρόνια από την εκχώρηση της πρωτοβουλίας για ίδρυση ιδιωτικών καναλιών κατ’ ουσίαν σε εκδότες εφημερίδων, επιμερίζοντας  αυτό το δικαίωμα σε μια συγκεκριμένη ομάδα, χωρίς αυτό να αναγνωριστεί  ότι συνιστά πολιτικό σκάνδαλο, οι κυβερνώντες είτε συρρικνώνοντας είτε καταργώντας την ΕΡΤ  συνεχίζουν το έργο που ξεκίνησαν τότε. Τότε χαιρετίστηκε διθυραμβικά η … απελευθέρωση της ενημέρωσης από την κρατική χειραγώγηση, που στο πέρασμα του χρόνου αποκάλυψε την ποιότητα του πολιτικοϊδεολογικού εποικοδομήματος, που απροκάλυπτα εκδηλώνει την απόφασή του να ελέγχει τα πάντα άμεσα. Κι ενώ η χωρίς αρχές διαπλοκή των κυρίαρχων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων επιβάλλει παρεκκλίσεις από το καθεστώς του διαβόητου κράτους δικαίου με τις διακριτές εξουσίες, επιτάσσοντας φανερά την αλληλεξάρτηση των εξουσιών, γίνονται αποδεκτές ενέργειες ή παραλείψεις που προβαίνουν στην ιδεολογική νομιμοποίηση της όλα αυτά τα χρόνια.

             Αυτό που διαφημιζόταν ήταν πως η ιδιωτική τηλεόραση χρειάζεται γιατί δίνει θέαμα και ψυχαγωγία, δεν επιβαρύνει οικονομικά τους θεατές και  συνεισφέρει  στην εδραίωση και  εμβάθυνση της δημοκρατίας στη χώρα. Βέβαια ελάχιστα  άντεξαν όλες αυτές οι εκπεφρασμένες προθέσεις για δημιουργία ραδιοσταθμών ή τηλεοπτικών καναλιών έξω από τον κύκλο του εμπορεύματος που θα προάγουν το σπάσιμο του διαχωρισμού παραγωγής και κατανάλωσης και θα πληροφορούν άμεσα, ζωντανά, αντικειμενικά και άλλες φανφάρες που διακόσμησαν την απόφαση για απελευθέρωση της ενημέρωσης. Στην πραγματικότητα με τη στροφή στον  νεοφιλελευθερισμό και  τη μείωση του παρεμβατικού ρόλου του κράτους, αποδεσμεύεται  ένα τμήμα  της πληροφόρησης που αποδίδεται  κατευθείαν στην κυρίαρχη  αστική τάξη, ενώ ένα  άλλο τμήμα  το διατηρεί στο πλαίσιο του κράτους και στα όρια  της κυβερνητικής ευθύνης.

          Η εμπειρία από την αποκλειστική χρήση των ΜΜΕ από η χούντα κι αργότερα από  τα κόμματα εξουσίας απέδειξε ότι δεν αρκεί να τα έχει κανείς  υπό τον έλεγχο για να διαιωνίσει τη εξουσία του,  εφόσον η αποκλειστική χρήση επισύρει  την κριτική  και την πολεμική των  άλλων πολιτικών δυνάμεων κατά του ίδιου μέσου, γεγονός που αναιρεί  σε μεγάλο βαθμό την αποτελεσματικότητά του. Έτσι  διανέμεται  ο έλεγχος της πληροφόρησης σε όλες τις δυνάμεις του συστήματος, και διευρύνεται η χρήση της για να ενεργοποιηθούν οι κυρίαρχες δυνάμεις του καθεστώτος να δουλέψουν για την υπεράσπισή του, ενώ ταυτόχρονα  αποδεσμεύονται εν μέρει οι πολιτικοί  εκφραστές του από τις άμεσες πολιτικές ευθύνες, διαχέοντας την κριτική  προς διάφορες  κατευθύνσεις. Κι έτσι τα μέσα μαζικής επικοινωνίας καθίστανται πιο αποτελεσματικά στη διαιώνιση και αναπαραγωγή του συστήματος.

                 Αλλωστε,    αυτό που είμαστε τώρα μέχρις ενός μεγάλου βαθμού είναι δημιούργημα των μέσων επικοινωνίας, τα οποία  πρωτοστάτησαν στη διάδοση και εμπέδωση του καταναλωτικού παθητικού μοντέλου, την αποχαύνωση των αισθήσεών μας και  τελικά διαμόρφωσαν μάζες απολιτικές σε μια ταξική κοινωνία. Χάσαμε  τη συνείδηση ότι η κοινωνία είναι ταξική που είναι και  η αφετηρία για την πολιτική αυτογνωσία. Και σ’ αυτό το σημείο εντοπίζεται η στενή σχέση  μέσων ενημέρωσης και εξουσίας, που οδηγεί στη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών κι επομένως στη βιώσιμη άσκηση της εξουσίας. Το πρόβλημα λοιπόν  δεν είναι η εύνοια των  μέσων ενημέρωσης προς την εξουσία, που δεν θα είχε και τόσο νόημα  αφού μια απροκάλυπτη προπαγάνδα μάλλον θα απωθούσε. Η χειραγώγησή μας όλα αυτά τα χρόνια στηριζόταν σε κάτι πιο μόνιμο και λιγότερο εμφανές,  στη δυνατότητα  ζωντανής αναπαράστασης του κόσμου κατά το δοκούν. Αποδεχτήκαμε την κατασκευή ενός φανταστικού κόσμου αποσπασματικού, συγκροτημένου επιλεκτικά από κομμάτια  της πραγματικότητας με βάση τις αξίες, τα μέσα τους σκοπούς  και τις ιδεολογίες εκείνων που ήλεγχαν τα μέσα επικοινωνίας. Κι εμείς υιοθετώντας το σύστημα ιδεών αυτών που ήλεγχαν τα μέσα επικοινωνίας  βιώναμε την πραγματικότητά μας μέσα  από τη δική τους οπτική, έτσι που ούτε το συμφέρον μας να μην αναγνωρίζουμε, ενώ η σύγχυση και η έλλειψη ευαισθησίας  μας  μπροστά στην προκλητική μας χειραγώγηση μας  εμπόδιζε να αντιδράσουμε.

            Στην εποχή των μνημονίων  η εξαθλίωσή μας φωτίζει τα ταξικά ρήγματα επικίνδυνα τόσο που οι μηχανισμοί με τους οποίους μέχρι πρότινος μια ολόκληρη κοινωνία πληροφορούνταν, διεγειρόταν,  αναστατώνονταν, προσαρμόζονταν στις ανάγκες που δημιουργούσαν τα μέσα επικοινωνίας να υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσουν. Πριν  συμβεί αυτό και με το φόβο να προλάβει την ανάπτυξη  μιας συνείδησης κριτικής που θ’ αντιστέκεται στις τρέχουσες ιδεολογίες και πρακτικές η κυρίαρχη εξουσία ετοιμάζεται για τον πόλεμο που ελπίζει να τον κερδίσει πριν κηρυχτεί. Προνοητικοί,  ολοένα και περισσότερο οι κυβερνώντες αδιαφορούν για ιδεολογικές επικαλύψεις των επιλογών τους που τους προσφέρουν οι ρητορικές μεγαλοστομίες περί πολιτικού πλουραλισμού, διαφορετικότητας των πολιτισμικών αναφορών, δημοκρατικού διαλόγου και άλλα τέτοια ηχηρά. Τα μέσα επικοινωνίας είναι απαραίτητα  όπλα σ ‘ αυτόν τον πόλεμο.

            Η συρρίκνωση λοιπόν της ΕΡΤ η οποία  θα λειτουργεί υπό καθεστώς ανασφάλειας των εργαζομένων θα ευνοήσει  το ρόλο της σε θεραπαινίδα του συστήματος, ώστε ο σχολιασμός και η ερμηνεία της πραγματικότητας να γίνεται μέσα από την οπτική, χωρίς καμιά ρωγμή,  του κυρίαρχου συστήματος. Σκηνοθετημένη έτσι  η ζωντανή εικόνα της πραγματικότητας θα παρουσιάζεται σαν να είναι η ίδια η πραγματικότητα αναπαράγοντας την κυρίαρχη ιδεολογία  και δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα. Σ’ αυτήν την εικονική πραγματικότητα μπορεί και ο Γ. Στουρνάρας να δηλώνει ότι το δάνειο είναι το  μεγαλύτερο που έχει δοθεί σε οποιονδήποτε από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας  και ότι αυτό  είναι σχεδόν δώρο ή ότι όπου νάναι έρχεται η πολυαναμενόμενη ανάπτυξη.

             Η παγίδευσή μας στο φανταστικό σύμπαν που τα μέσα ενημέρωσης, δυνάμεις του συστήματος,  κατασκευάζουν είναι ένας από τους λόγους της παθητικότητας με την οποία δεχόμαστε την εξαθλίωσή μας