ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

         Ο υπουργός Δικαιοσύνης  Α. Ρουπακιώτης δήλωσε ότι νομοσχέδιο που επιβάλει ποινικές κυρώσεις εναντίον εκείνων που δημόσια προκαλούν ρατσιστικού χαρακτήρα βιαιοπραγίες θα έχει κατατεθεί στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής ως την Παρασκευή.

       Ένας ακόμα νόμος που μάλλον θα συντελέσει στην παρεμπόδιση της  κατανόησης  γεγονότων της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, όπως είναι το μέγα πρόβλημα του ρατσισμού  και κατ’ επέκταση του  φασισμού,  από την πλειοψηφία των εργαζομένων και όχι στην παρεμπόδιση της ανάπτυξής τους. Έχοντας δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στην επικοινωνιακή πολιτική, αυτός ο νόμος θα αποτελέσει για τους κυβερνώντες ισχυρό επιχείρημα για απόδειξη  των αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών φρονημάτων τους, αφήνοντας όμως αναπάντητο το ερώτημα ποιος δημιουργεί τις συνθήκες και ποιος προκαλεί την εκκόλαψη του φασισμού.

              Μετά την εκλογική άνοδο της Χρυσής Αυγής  θεώρησαν όλοι οι πολιτικοί, οι καλλιτέχνες, οι τεχνοκράτες κλπ.  σχεδόν υποχρέωσή τους να εκφράζουν τη φρίκη τους για  τα κακουργήματα των μελών του φασιστικού μορφώματος με την καθαρή ρατσιστική φρασεολογία.  Υπάρχει οργή, θυμός, αποτροπιασμός για τη ρατσιστική συμπεριφορά και οι κυβερνώντες μ’  αυτό το νομοσχέδιο θέλουν να δείξουν την αποφασιστικότητά τους, να μη μείνουν στην καταγγελία, αλλά να προχωρήσουν σε πράξεις περιορισμού του φασισμού. Κι εφόσον η πλειοψηφία διψά για χονδροειδείς απλουστεύσεις  της προσφέρουν τις «ποινικές κυρώσεις εναντίον εκείνων που προκαλούν δημόσια ρατσιστικού χαρακτήρα βιαιοπραγίες», ώστε η κυριαρχούσα γνώμη να μη καταρρεύσει, όταν η οργή και ο θυμός αυξηθούν εξαιτίας της οικονομικής εξαθλίωσης και κοινωνικής απαξίωσής μας, αλλά   να επικεντρωθεί στον σωστό αντίπαλο που το ίδιο το νομοσχέδιο προσδιορίζει –τους φασίστες τύπου Χ.Α. Κι έτσι θα αναπαράγονται οι  κατευθυνόμενες αντιδράσεις και  θα ενισχύονται και από τα αισθήματα ανθρωπισμού  που πρέπει να έχουμε ιδιαίτερα για κάθε άτομο που είναι διαφορετικό,  αποκομμένα όμως από το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσονται. Αφού καλλιεργήθηκε  η ενοχή στο μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, μη μπορώντας πια η συνεχιζόμενη πολιτική αναλγησία των κυβερνώντων να αποδοθεί  μόνο σε λανθασμένες δικές μας συμπεριφορές υποδεικνύουν σαν αντίπαλο, που είναι βέβαια, το φασίστα της Χ.Α, όχι όμως  της Νέας Δημοκρατίας, τον Κασιδιάρη, όχι όμως τον Βορίδη.

         Τρία χρόνια απ’ όταν άρχισε η οικονομική μας εξαθλίωση να εξαπλώνεται, μοιάζει οι κραυγές οργής  και διαμαρτυρίας να καταλαγιάζουν, παρόλο που η εξαθλίωση σχεδόν γίνεται καθολική, σαν όσο πιο μεγάλη γίνεται να καταντά αθέατη, γιατί ακριβώς αποστρέφουμε από κει το βλέμμα μας. Ίσως γιατί πιστέψαμε στον κυρίαρχο λόγο  πως δεν υπάρχει  καμιά δυνατότητα επέμβασής μας, νομίζουμε πως ζούμε ένα φριχτό φαινόμενο χωρίς διαπιστώσιμες αιτίες, που παρουσιάστηκε ξαφνικά κι ελπίζουμε πως πάλι ξαφνικά θα εξαφανιστεί. Αυτή όμως η βεβαιότητα, να κατατάσσουμε την πολιτική αναλγησία και οικονομική επιλογή στα φυσικά φαινόμενα,  δεν μπορεί να μας πάει πιο μακριά από το να αναπαράγουμε κατευθυνόμενες αντιδράσεις. Κι αυτό το νομοσχέδιο ενάντια στη ρατσιστική βία συντελεί σ’ αυτό. Περισσότερο χρησιμοποιείται σαν ένα οδόσημο στην  πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει η διαμαρτυρία μας  για να στοχεύσει στο στόχο που μας υποδεικνύουν, τους φασίστες της Χ.Α, που η αντιμετώπισή τους είναι κυρίως ζήτημα νομικό, παρόλες τις περι αντιθέτου διακηρύξεις του υπουργού Δικαιοσύνης.

          Εφόσον πια  οι κυβερνώντες δεν έχουν να μας προσφέρουν πολλά, μας διαπαιδαγωγούν έτσι ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος της ανατροπής και της προκλήσεως μιας καταστροφικής απορρύθμισης για την κοινωνική συναίνεση. Αναμένονται πολλά από τον επηρεασμό της σκέψης προς την επιθυμητή κατεύθυνση και την εμπέδωση συγκεκριμένων αισθημάτων. Δεν μπορούν λοιπόν να μας προσφέρουν αξιοπρεπή διαβίωση και  μας καλλιεργούν την ανταγωνιστικότητα, προκαλούνται  θύματα από την ασκούμενη πολιτική τους  και πρέπει να καλλιεργήσουν  το πνεύμα της θυσίας, οι αποφάσεις τους καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό και  μιλάνε για αλληλεγγύη. Η κρίση  δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να θεωρηθεί ότι δεν μπορεί να επιλυθεί παρά μόνο με τη ριζική μεταμόρφωση της κοινωνίας, ότι δηλ. ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι υπεύθυνος για τις αθλιότητες και το οικονομικό χάος. Γι' αυτό και  ο αποτροπιασμός των κυβερνώντων  για τα κακουργήματα των μελών της Χ.Α δεν οδηγεί σε προβληματισμό και αναζήτηση για τις ρίζες του κακού, που βρίσκονται στις καπιταλιστικές σχέσεις  και τις βάρβαρες μεθόδους  με τις οποίες οι σχέσεις αυτές προασπίζονται.    Ψηφίζοντας λοιπόν νόμους ενάντια στο ρατσισμό και των φορέων που απροκάλυπτα τις υπερασπίζονται, το κυρίαρχο σύστημα όχι μόνο κρατά αποστάσεις απο τους φασιστες, αλλά, αθωώνοντας τον καπιταλισμό,  θέλει να αναδειχτεί και ο βασικός πολέμιός τους, την ίδια στιγμή που στρατόπεδα συγκέντρωσης γεμίζουν την Ευρώπη και τα μεροκάματα συμπιέζονται έως εξαφανίσεως, εξαθλιώνοντας μετανάστες και… ιθαγενείς. Το κυρίαρχο σύστημα προς το παρόν έχει την πολυτέλεια να αγανακτεί για τα κακουργήματα των φασιστών, εξασφαλίζοντας ένα ατράνταχτο άλλοθι απέναντι σε κατηγορίες ότι δεν αντιτίθεται, αλλά συμμετέχει στην επικράτηση εκείνων των συνθηκών  που καθιστούν αναγκαία για το καθεστώς τη ρατσιστική βαρβαρότητα.

         Οι  κυρίαρχες τάξεις θα αποστρέφονται  τις  θηριωδίες του φασισμού όσο αυτές  δεν είναι απαραίτητες για την υπεράσπιση του  καπιταλιστικού συστήματος. Όταν όμως οι εργατικές μάζες μέσα από την εξαθλίωση ορθώσουν το ανάστημά τους  εναντίον του οικονομικού συστήματος, τα δημαγωγικά και συγκεχυμένα προγράμματα των φασιστών, δήθεν αντικαπιταλιστικά, που ή ίδια η άρχουσα τάξη με νομοσχέδια έχει  στραφεί εναντίον τους, άρα δίνουν την εντύπωση των αντισυστημικών, θα κερδίσουν, όπως ήδη άρχισε να γίνεται, μεγάλο μέρος αυτών των μαζών. Μ’ αυτόν τον τρόπο ανακόπτεται σε ένα μεγάλο ποσοστό  η μετατόπιση και ο προσανατολισμός σε σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες, ενώ η αντιμετώπιση  με ποινικά μέσα πολιτικών αντιλήψεων, ακόμα κι αν είναι ρατσιστικές, ανοίγει επικίνδυνα μονοπάτια ποινικοποίησης πολιτικών ιδεών που στρέφονται εναντίον του ισχύοντος συστήματος. Μετά έρχεται η σειρά των κομμουνιστικών;
       Υπάρχει πάντα η υποψία  ότι, όπως στη δεκαετία του ’90 η έννοια της τρομοκρατίας χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει κάθε είδους ιμπεριαλιστικές ενέργειες, στα χρόνια της ύφεσης, ο κατάλληλος χειρισμός  των φασιστικών ιδεών μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διάσωση του καπιταλισμού χωρίς μάλιστα να καταφύγει το κυρίαρχο σύστημα απροκάλυπτα στην υιοθέτησή τους.  

      Χωρίς αγώνα  για να φραχτεί και να στερέψει η πηγή της βαρβαρότητας, δηλ. το καπιταλιστικό σύστημα, κανείς δεν μπορεί σήμερα να είναι συνεπής αγωνιστής κατά του φασισμού χωρίς να ταλαντεύεται στο μέτρο που ξεθωριάζει η ελπίδα ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής μπορεί να διασωθεί χωρίς βαρβαρότητες.