ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

           Τρια χρόνια τώρα  το κύριο χαρακτηριστικό και το σημαντικότερο πρόβλημα των προσπαθειών αντίστασης των εργαζομένων  είναι η αναποτελεσματικότητα των αγώνων. Μια αναποτελεσματικότητα που δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της  κατάστασης που επικρατεί  στους εργαζόμενους, αλλά αποτελεί  και επιδίωξη της κυρίαρχης εξουσίας για  πολιτική χειραγώγηση των εργαζομένων επιστρατεύοντας εναντίον τους όλο το πολιτικό φάσμα, αδιαφορώντας για τον  κίνδυνο  να κοπούν ολότελα οι γέφυρες μαζί τους. Το θεσμικό πλαίσιο εξασφαλίζει στην εξουσία τα μέσα για περιορισμό των αποτελεσμάτων  των απεργιών και ακόμα και την ακύρωση των ίδιων των απεργιών, ενώ ο κατακερματισμός  των εργαζομένων, ο ασφυκτικός έλεγχος των συνδικάτων εμποδίζει  την ανάπτυξη κινήματος συμπαράστασης στις κινητοποιήσεις.

         Γι’ αυτό, μόνο μέσα από τον ενωμένο και συντονισμένο αγώνα των εργαζομένων κι όχι κάθε κλάδου μονάχου του, ξεπερνώντας συνδιαλλαγές, ταξικές συνεργασίες και ρεφορμιστικούς χειρισμούς είναι δυνατό να  αντιμετωπιστεί  η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι.

       Και προς επίρρωση της προηγηθείσας συνθηματολογίας κάποια αποσπάσματα από τη «Αθλιότητα της φιλοσοφίας» του Κ. Μαρξ

      «Στην Αγγλία οι εργάτες δεν περιορίστηκαν σε μερικές ενώσεις που δεν είχαν άλλο σκοπό από μια προσωρινή απεργία και που διαλύονταν μαζί μ’  αυτή. Σχημάτισαν μόνιμες εργατικές ενώσεις. Trades union (συνδικάτα) που χρησιμεύουν σαν προπύργιο στους εργάτες στην πάλη τους με τους εργοδότες. … Η διαμόρφωση  αυτών των απεργιών, των εργατικών ενώσεων, των συνδικάτων βάδισε ταυτόχρονα με τους πολιτικούς αγώνες των εργατών, που τώρα αποτελούν ένα μεγάλο πολιτικό κόμμα, με το όνομα Χαρτιστές. Οι πρώτες προσπάθειες των εργαζομένων να συνδεθούν μεταξύ τους, έγιναν με τη μορφή των εργατικών ενώσεων.

   Η μεγάλη βιομηχανία συγκεντρώνει σ’ ένα μονάχα μέρος  πλήθος ανθρώπους, που είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Ο συναγωνισμός χωρίζει τα συμφέροντά τους.  Ωστόσο η διατήρηση του μισθού, αυτό το κοινό συμφέρον που έχουν αντίκρυ στον εργοδότη τους, τους ενώνει με μια μοναδική σκέψη αντίστασης- την εργατική ένωση. Ετσι η εργατική ένωση έχει πάντα  διπλό σκοπό: να σταματήσει το συναγωνισμό ανάμεσα στους εργάτες για να μπορέσουν να κάνουν γενικό ανταγωνισμό στον κεφαλαιοκράτη. Αν ο πρώτος  σκοπός αντίστασης στάθηκε η διατήρηση των μισθών, στο μέτρο που οι κεφαλαιοκράτες ενώνονται, με τη σειρά τους, με σκοπό να καταπιέσουν οι εργατικές ενώσεις  απομονωμένες στην αρχή, συγκροτιούνται σε ομάδες κι αντίκρυ στο πάντα ενωμένο κεφάλαιο, η διατήρηση του συνδέσμου τους  γίνεται περισσότερο αναγκαία γι’ αυτούς από τη διατήρηση του μισθού. Αυτό είναι τόσο αληθινό, που οι Άγγλοι οικονομολόγοι παραξενεύονται πολύ να θυσιάζουν σοβαρό μέρος απ’ το μισθό  για να διατηρούνε συνδέσμους που στα μάτια των οικονομολόγων αυτών, γίνονταν μονάχα για χάρη του μισθού. Σε τούτη την πάλη- αληθινό εμφύλιο πόλεμο- συγκεντρώνονται κι αναπτύσσονται όλα τ’ αναγκαία στοιχεία για μια μελλοντική μάχη. Όταν ο σύνδεσμος φτάσει σε τούτο το σημείο, παίρνει πολιτικό χαρακτήρα.

             Οι οικονομικές συνθήκες είχαν αρχικά μετατρέψει τη μάζα της χώρας σ’ εργάτες. Η κυριαρχία του κεφαλαίου δημιούργησε για τούτη τη μάζα κοινή θέση, κοινά συμφέροντα. Έτσι, η μάζα αυτή είναι πια μια τάξη αντίκρυ στο κεφάλαιο. Μα δεν έχει γίνει  ακόμα τάξη για τον εαυτό της. Μέσα στην πάλη, που μονάχα μερικές της φάσεις έχουμε σημειώσει, τούτη η μάζα συνενώνεται, συγκροτείται σε τάξη για τον εαυτό της. Τα συμφέροντα που υπερασπίζει  γίνονται ταξικά συμφέροντα. Μα η τάξη είναι πάλη πολιτική…

            Ωστόσο, όταν πρόκειται να εξεταστούν με ακρίβεια ο απεργίες, οι εργατικές ενώσεις και οι άλλες μορφές, που μ’ αυτές οι προλετάριοι οργανώνονται, μπροστά στα μάτια μας, σε τάξη, άλλους τους πιάνει πραγματικός φόβος, κι άλλοι δείχνουν αλαζονικά μια έσχατη  περιφρόνηση.  

       Ο ζωτικός όρος  για κάθε κοινωνία θεμελιωμένη πάνω στον ταξικό ανταγωνισμό, είναι μια καταπιεζόμενη τάξη. Η απελευθέρωση  της καταπιεζόμενης τάξης επιβάλλει  λοιπόν απαραίτητα τη δημιουργία μιας καινούργιας κοινωνίας. Για να μπορέσει να απελευθερωθεί  η καταπιεζόμενη τάξη, πρέπει να μην μπορούν πια να σταθούν πλάι-πλάι οι παραγωγικές δυνάμεις που αποχτηθήκανε πια και οι κοινωνικές σχέσεις που υπάρχουν τώρα να μη μπορούν να συνυπάρξουν. Απ’  όλα τα μέσα  παραγωγής, η μεγαλύτερη παραγωγική δύναμη είναι η ίδια η επαναστατική τάξη. Η οργάνωση των επαναστατικών στοιχείων  σε τάξη υποθέτει πως υπάρχουν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που μπορούσαν να γεννηθούνε μέσα στα σπλάχνα της παλιάς κοινωνίας…

     Μέσα στην πορεία της ανάπτυξής της, η εργατική τάξη θ’  αντικαταστήσει την παλιά αστική κοινωνία με μια κοινωνία, που θ’ αποκλείσει τις τάξεις και τον ανταγωνισμό τους και δεν θα υπάρχει πια η καθαυτό λεγόμενη πολιτική εξουσία, αφού η πολιτική εξουσία είναι ίσα-ίσα η επίσημη ανακεφαλαίωση του ανταγωνισμού μέσα στην αστική κοινωνία.

           Στο μεταξύ ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη είναι πάλη τάξης με τάξη, πάλη που σα φτάσει στην ανώτερη έκφρασή της γίνεται ολοκληρωτική επανάσταση. Πρέπει άλλωστε να παραξενευόμαστε που μια κοινωνία, θεμελιωμένη πάνω στην αντίθεση των πραγμάτων καταλήγει σε μια βίαιη αντίφαση, σε μια σύγκρουση σώμα με σώμα σαν τελευταία λύση;

                Μη λέτε πως οι κοινωνικοί αγώνες αποκλείουνε τους πολιτικούς αγώνες. Δεν υπάρχει πολιτικός αγώνας που να μην είναι ταυτόχρονα και κοινωνικός.

        Αυτό γίνεται μονάχα σε μια τάξη  πραγμάτων όπου δε θα υπάρχουν πια τάξεις και ταξικού ανταγωνισμοί, όπου οι κοινωνικές εξελίξεις θα πάψουν νάναι πολιτικές επαναστάσεις. Ισαμε τότε, στις παραμονές κάθε γενικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, η τελευταία λέξη της κοινωνικής επιστήμης θάναι πάντα: Αγώνας ή θάνατος: ματοκύλισμα ή αφανισμός. Ετσι ακαταμάχητα μπαίνει το ζήτημα. Γεωργία Σάνδη»

                             Κ. Μαρξ: «Η αθλιότητα της φιλοσοφίας», εκδ. Αναγνωστίδη