ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

         Στα καθ’ ημάς, συνεχίζεται τόσο η σκυταλοδρομία με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ανάμεσα στα κόμματα συγκυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο και η δημιουργία από την κυβέρνηση   κλίματος  αισιοδοξίας, με τον υπουργό οικονομικών της να είναι πεπεισμένος ότι  «Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι παρά τις δυσκολίες τους οι Έλληνες υποστηρίζουν περισσότερο την κυβέρνηση γιατί έχουν αρχίσει να βλέπουν φως στο τούνελ»

         Τρία χρόνια τώρα με την ευγενική χορηγία των μέσων ενημέρωσης η κυρίαρχη εξουσία φαίνεται πως καταφέρνει να μη κάνει ορατή, σε ένα επικοινωνιακό  τουλάχιστο επίπεδο, σαν άμεση επίθεσή στους εργαζόμενους την εφαρμοζόμενη πολιτική. Υπονομεύοντας διαρκώς και υποσυνείδητα τον τρόπο σκέψης μας, ενσταλάζει  ανεπαισθήτως εδώ και πάνω από μια εικοσαετία  κατά μικρές δόσεις, επιφυλλιδογραφικές  παλιότερα τηλεπαραθύρων αργότερα, τον κυρίαρχο λόγο στο κοινωνικό σώμα, ώστε σε μια εποχή οξύτατης κρίσης, όπως αυτή που ζούμε, να παραμείνουμε άλαλοι αδυνατώντας να αρθρώσουμε ακόμα και σπασμωδικά το  δικό μας λόγο.

         Έτσι παραμένουμε εγκλωβισμένοι στη λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας, μη θέλοντας ή μη μπορώντας να σπάσουμε τα πλαίσια  αυτής της λογικής που δεν λύνει τα κοινωνικά προβλήματα αλλά τα οξύνει. Αποδεχόμαστε λοιπόν την ερμηνεία του κυρίαρχου λόγου ότι οι οικονομικοπολιτικές κρίσεις   απορρέουν από στρεβλές προσωπικές συμπεριφορές, και ότι η θεραπεία που  προτείνεται   στα προβλήματα που μας κατακλύζουν  είναι οι αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά που θ’  αλλάξουν την ποιότητα της ζωής μας –αλλαγή νοοτροπίας επαναλαμβάνεται συνεχώς. Κι επιστρατεύεται και η τεχνολογία που θα βοηθήσει να επιφέρει τις θεωρούμενες αναγκαίες  και απαραίτητες αυτές αλλαγές στη συμπεριφορά –πάταξη φοροδιαφυγής, απλοποίηση διοικητικών διαδικασιών κλπ.

       Η κοινωνία ολόκληρη ένα εργαστήρι που εκπαιδεύεται, με την κυρίαρχη εξουσία στο ρόλο εκπαιδευτή, από τη μια με την αυστηρότητα, την τιμωρία για τα λάθη μας (οι επικείμενες απολύσεις είναι μια από τις συνέπειες) από την άλλη με τις υποσχέσεις, τις ανταμοιβές  (η συνεχής αισιοδοξία του υπουργού οικονομικού που αφειδώς υπόσχεται βελτίωση της ζωής μας) να ασκεί έναν τρόπο  ελέγχου αποτελεσματικό, που λειτουργεί διαμέσου της θετικής αλλά και αρνητικής ενίσχυσης της συμπεριφοράς μας. Αυτό που προέχει για τους κυβερνώντες είναι η εντύπωση και η απορρέουσα συμπεριφορά έναντι της εξουσίας. Μένει λοιπόν  να εφαρμοστεί η  κατάλληλη τεχνική  που θα τις προκαλέσει, ώστε να περάσουν  πιο ανώδυνα οι πολιτικές αποφάσεις εξαθλίωσής μας.

          Κι εμείς  δείχνουμε να πιστεύουμε πως η αντιμετώπιση προβλημάτων που μπορεί να φαίνονται μικρά αλλά στην καθημερινότητά μας είναι πολύ μεγάλα διευκολύνει  τη λειτουργικότητα του κράτους, ώστε οι εντυπώσεις  να γίνουν θετικές, ακόμα κι αν  άλλα σοβαρότερα ζητήματα, μείωση μισθών, άνοδος τιμών, ανεργία κλπ. είναι που υποβιβάζουν την ποιότητα ζωής μας.  Μόνο που τελικά ούτε τα μικρά καθημερινά προβλήματα, που ασκούν πολυσύνθετες επιδράσεις στη σχέση πολίτη με την εξουσία   και πολλές φορές μπορεί να  είναι καθοριστικά  για την πολιτική εξουσία, καταφέρνουν  να λυθούν, ακριβώς γιατί δεν είναι νοοτροπίας ή τεχνικής φύσεως προβλήματα. Οι ουρές συνταξιούχων  που δεν πληρώθηκαν τις συντάξεις τους τις τελευταίες μέρες στα υποκαταστήματα του ΙΚΑ  το αποδεικνύει στην πράξη, εντείνοντας μάλιστα την εντύπωση αδιαφορίας ή ανικανότητας του οργανισμού.

            Και μ’ όλα αυτά συντηρείται από τον κυρίαρχο λόγο ένα ρευστό, ομοιογενές  και νεφελώδες πολιτικό τοπίο δυσανάγνωστο, που χαρακτηρίζεται από ασάφεια σκόπιμη, ώστε να μένουν έξω από κάθε αμφισβήτηση οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και το  πολιτικό σύστημα που τους αντιστοιχεί.

      Κι όλες αυτές οι συζητήσεις, αντεγκλήσεις περί του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου  ανάμεσα στα κόμματα της συγκυβέρνησης δεν δείχνουν παρά την προσπάθειά τους να αποσπαστούν από τις εξελίξεις, που τα  ίδια δρομολογούν,   αναζητώντας διεξόδους πολιτικά ευκαιριακές, συσκοτίζοντας τις σχέσεις του φασισμού με το κυρίαρχο σύστημα – η Ν.Δ προσπαθώντας να  προσεταιριστεί μέρος του ακροατηρίου της Χ.Α παλινδρομεί, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ θεωρώντας το σαν καλή ευκαιρία για να αποποιηθούν κατηγορίες για ιδεολογική ενδοτικότητα κάνουν αγώνες ταχύτητας με το ΣΥΡΙΖΑ.

          Γίνεται προσπάθεια να δοθεί η εντύπωση  ότι δεν υπάρχει αντιπαράθεση, ταξική σύγκρουση,  η Χ.Α είναι κάτι απρόβλεπτο,  προέκυψε εκ του μηδενός, τι άλλο είναι οι λαθρομετανάστες που κατά τον πρωθυπουργό αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία της; Αντίπαλοι δεν υπάρχουν, γι’ αυτό και τα πράγματα μπορούν να οδηγηθούν  σε κατάσταση κατευνασμού  και συμφιλίωσης, είναι θέμα πιο πολύ νοοτροπίας.

         Πέφτοντας στην παγίδα της συναίνεσης κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από την αισιοδοξία του Στουρνάρα που ροκανίζει το χρόνο μέχρι την πλήρη εξαθλίωσή μας και να πιστέψουμε ότι η φασιστική απειλή λύνεται με νόμους που καταλήγουν να  ποινικοποιούν ιδεολογίες.

            Τελικά όλα αυτά τα επικοινωνιακά τεχνάσματα με την αισιόδοξη αντιμετώπιση του μέλλοντος  μαζί με τους νόμους που ισχυρίζονται πως προστατεύουν τη δημοκρατία δεν είναι παρά προληπτικά μέτρα και μέσα  για  να  υπερασπιστεί τον εαυτό του το κυρίαρχο  σύστημα το οποίο αφουγκράζεται  τον  αχό από  την αγανάκτηση  των υποτελών τάξεων  που  βρίσκεται σε ανιούσα. Και πρέπει να διατηρεί την αισιοδοξία του, για να πείθει,   ακόμα  και αν  οι εκρήξεις οργής  σε μια  Τουρκία  με δείκτες ανάπτυξής θετικούς  και πρωθυπουργό με υψηλή αποδοχή δημοσκοπικά, ήρεμη μέχρι πριν λίγο καιρό, φοβίζουν γιατί δείχνουν τα κυρίαρχα συστήματα αδύναμα να εξημερώσουν τις επικίνδυνες τάξεις πείθοντας τις μάζες του πληθυσμού να παραμείνουν σχετικά ήρεμες.