ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

              Δυο μήνες τώρα η πολιτική ζωή κινείται, αφενός  γύρω από την άρση της καχυποψίας   για την αποτελεσματικότητα της  ελληνικής κυβέρνησης από τα ευρωπαϊκά κέντρα και την κατανόηση  τους  για τις σκληρές προσπάθειες του  ελληνικού λαού, αφετέρου γύρω από το πακέτο σκληρών μέτρων λιτότητας ύψους 11,5 δις. ευρώ για την διετία 2013-2014.

             Εντυπος και ηλεκτρονικός τύπος αναλώνονται αν  είπε εκείνο ή το άλλο η Μέρκελ, ο Ολάντ κλπ.  αν θα περιλαμβάνει αυτό ή το άλλο το πακέτο μέτρων.

           Η πραγματικότητα  είναι ότι δυο μήνες μετά τις εκλογές η τρικομματική κυβέρνηση συνεχίζει με συνέπεια την πολιτική που ασκείται εδώ και πάνω από δυο χρόνια και  επαίρεται  ότι  θα προχωρήσει με αποφασιστικότητα σε  σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές, για να μπορέσει να επιβιώσει η οικονομία στα πλαίσια της ευρωζώνης. Αναρωτιέται κανείς αν  οι εκλογές έγιναν, εκτός από την ψευδαίσθηση της επιλογής  που καλλιεργήθηκε, και για την εκπλήρωση της επιθυμίας του Σαμαρά να γίνει πρωθυπουργός.

             Μέσα σ’  αυτά τα δυο χρόνια δεκάδες φορές απεσταλμένοι της ΕΕ και του ΔΝΤ έρχονται και φεύγουν, ελέγχοντας την εφαρμογή των αποφάσεών τους  από το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Αποτελεί είδηση συνεχώς και συνεχώς οι ίδιες φράσεις, ότι υπάρχουν καθυστερήσεις, βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, χρειάζεται μεγαλύτερη  αποφασιστικότητα. Τελευταία προστίθεται και ο οίκτος της Μέρκελ  και των  συν αυτή για τους συνταξιούχους ή μισθωτούς  που περικόπτονται οι αποδοχές τους και η αγανάκτηση για την φοροδιαφυγή των εύπορων στην ελλάδα.

          Την ίδια στιγμή, η επίθεση σε όλα τα μέτωπα προχωράει και αποκαλύπτει το αποκρουστικό της προσωπο βομβαρδίζοντας κάθε επίπεδο της ίδιας της ζωής των εργαζομένων. Σαν εργαζόμενοι βρισκόμαστε στην καρδιά  του πιο άδικου και εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλιστικού, που περνά τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του, αυτή της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που δεν μπορούν να αυξηθούν, και εξαπολύει μια πρωτοφανέρωτη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα, τις κατακτήσεις, την ίδια τη φυσική υπόσταση των εργαζομένων και των λαών όλου του κόσμου.(Οι μεταλλάξεις, με τη βοήθεια των δυνάμεων της Δύσης,  της αραβικής άνοιξης δεν ξέρουμε  ακόμα που μπορούν να  οδηγήσουν)

           Το περιβάλλον που διαμορφώνεται: ραγδαία μείωση μισθών και εισοδημάτων, αύξηση φόρων, άρση όλων των νόμων που βάζουν φραγμό στην εκμετάλλευση, άλωση και κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, ξήλωμα και των τελευταίων  μηχανισμών κρατικής πρόνοιας. Η ανεργία εκτινάσσεται πάνω από 20%, συρρικνώνονται τα μεσοστρώματα. Μικρομεσαίοι, ελευθεροεπαγγελματίες και αγρότες μπαίνουν στο στόχαστρο και προλεταροποιούνται. Στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης  δημόσιες επιχειρήσεις οδηγούνται  στο κλείσιμο, ξεπούλημα, μαρασμό. Ολα στο όνομα της διάσωσης της οικονομίας με την παραμονή μας στο ευρώ. Στην πραγματικότητα πρόκειται  για την υλοποίηση αποφάσεων του μεγάλου κεφαλαίου, των ευρωπαϊκών δυνάμεων και ειδικότερα  του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Ολόκληρη η οικονομία αναδιαρθρώνεται κάτω από την ηγεμονία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα  τη συσσώρευση  κεφαλαίων  και δύναμης στο κέντρο και την εξαγωγή φτώχειας και ανεργίας στην περιφέρεια.

             Η επίθεση  στους εργαζόμενους ξεκίνησε με σχέδιο. Στην αρχή αγώνας ενάντια στα προνόμια προνομιούχων εργαζομένων, ενάντια σε συντεχνίες κλπ. Αυτή η συντονισμένη επίθεση από κράτος – κόμματα  εξουσίας – ΜΜΕ – γραφειοκράτες συνδικαλιστές, με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» σάρωσε όποια δικαιώματα και κατακτημένα  είχαν απομείνει αυτά τα χρόνια. Για να κόψουν τα 30 ευρώ από τους αγρότες αναφέρουν τη μη ανταποδοτικότητα των συντάξεων τους, για να μειώσουν το μισθό στους υπαλλήλους της ΔΕΗ τους κατηγορούν που δεν πληρώνουν το ρεύμα, για να απολύσουν τους δημόσιους υπαλλήλους τους κατηγορούν ότι προσλήφτηκαν με μέσο κλπ. Και συνεχίζουν να ισχυρίζονται ακόμη ότι τα μνημόνια θα  βάλουν μια τάξη στη χώρα μας,  που θα έπρεπε μόνοι μας να επιδιώξουμε να εφαρμόσουμε. Δικαιολογίες εφευρίσκονται.  Επειδή δεν πρέπει να υπάρχουν ανισότητες ενοποιήθηκαν οι μισθοί στο δημόσιο τομέα με το ενιαίο μισθολόγιο, και  έτσι συρρικνώθηκαν στο επίπεδο φτώχειας, ενοποιήθηκαν  τα ασφαλιστικά ταμεία και  έτσι περικόπτονται συνεχώς οι συντάξεις κλπ.

            Το κρίσιμο σημείο πια  είναι αν οι εργαζόμενοι, η ίδια η εργατική τάξη θα οδηγηθεί διασπασμένη και δέσμια αστικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων στη σφαγή  και την αφαίμαξη ή αν θα κερδίσει έδαφος μια διαφορετική λογική,  αν  θα  ξεκινήσει η ακριβώς αντίστροφη πορεία.  Μέσα από αγώνες  να ξεκόβουν μάζες εργαζομένων  από την  ιδεολογική και πολιτική αστική επιρροή,  να αποκτούν  οι εργαζόμενοι  όλο και περισσότερο την ενιαία συνείδηση για το ποιος είναι ο εχθρός. Απέναντι στην διάσπαση να  καλλιεργηθεί η αλληλεγγύη, αλλά απέναντι στην συναίνεση με τις κυρίαρχες τάξεις να καλλιεργηθεί  η αντίθεση. Η στάση που έχει  κρατηθεί από παρατάξεις, κόμματα δυνάμεις και συλλογικότητες γύρω από αυτές τις   επιλογές θα δείξει από ποια μεριά είναι ταγμένος ο καθένας, ποια συμφέροντα εξυπηρετεί.

                Μέρα με τη μέρα καταλαβαίνουμε και νιώθουμε τα αδιέξοδα της πολιτικής που επιβάλλεται από αυτούς  που έχουν  προσκυνήσει όλες τις σύγχρονες ιδέες περί ΕΕ, ευρώ, παγκοσμιοποίησης κλπ κι έχουν γίνει ουρά σε επίπεδα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής των κυρίαρχων κέντρων. Η Ν.Δ μοιάζει ευχαριστημένη με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που εξασφάλισε  ο Σαμαράς με το πρόσφατο ταξίδι του, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει το παρωχημένο διπλό ρόλο συμπολίτευσης - αντιπολίτευσης.  Για τη ΔΗΜΑΡ   κόκκινη γραμμή η πάση θυσία παραμονή  μας στο ευρώ, στο ΣΥΡΙΖΑ με τη διφορούμενη πολιτική του,  υιοθετείται μια αριστερή, ακραία θέση από ένα στέλεχος για να αναιρεθεί από ένα άλλο (π.χ. δηλώσεις περί χρεωκοπίας του Λαφαζάνη, παρέμβαση Μητρόπουλου κλπ.). Οι Ανεξάρτητοι  Ελληνες δημαγωγούν ασύστολα, ενώ  η Χρυσή Αυγή οργανώνει  την έφοδο στις συνειδήσεις μας με τις τραμπούκικες  παρεμβάσεις της, εκφασίζοντάς μας αργά και σταθερά.

          Το ζητούμενο για αυτούς είναι ο έλεγχος των εργαζομένων με ένα επίπλαστο φιλεργατικό πρόσωπο που να εγγυάται, προς το παρόν,  την ομαλή διεξαγωγή των κινητοποιήσεων, ακολουθώντας όλους τους κανόνες που δεν θίγουν όμως  τον πυρήνα της εξουσίας.

             Το ζητούμενο όμως  για τους εργαζόμενους, για τους συνδικαλιστές που δεν έχουν ξεκοπεί από την τάξη τους είναι να συνειδητοποιηθεί η αναγκαιότητα ενιαίας αντίστασης, γιατί το βασικό σχέδιο του Κεφαλαίου για την εργατική τάξη είναι ο κατακερματισμός της συνείδησης και της δράσης της.   Ο κάθε ένας μόνος του δεν μπορεί να κερδίσει τίποτε, δεν μπορεί να διατηρήσει τίποτε, ούτε καν την αξιοπρέπειά του.  Αυτό το "ενιαίο"   το διασφαλίζει ο κοινός αγώνας με στόχους, όραμα και προοπτική. Το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη αυτή τη στιγμή που έχει τη δυνατότητα να οργανώσει τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς,  να αποκαλύψει τη φύση και το χαρακτήρα αυτής της επίθεσης, να διασφαλίσει τον ενιαίο αγώνα των διαφόρων κομματιών των εργαζομένων, να εμπνεύσει με το όραμα για το μετασχηματισμό της κοινωνίας.

           Οι μικροί και μεγάλοι αγώνες που κάθε τόσο ξεσπούν και θα ξεσπάσουν πρέπει να ενωθούν. Να μην ακολουθηθεί η πάγια πολιτική των κατατεμαχισμένων διεκδικήσεων, να μπει σοβαρά η γραμμή  του ενιαίου πανεργατικού αγώνα. Είναι απαραίτητο, κόντρα στη διάσπαση  και τον ανταγωνισμό, να ανοιχτεί ο δρόμος για τη συνένωση των υποτελών τάξεων,  που ασφυκτιούν ανάμεσα στην άσχημη κατάσταση που διαμορφώνεται από τα ολέθρια οικονομικά μέτρα που έχουν επιβάλει τα κέντρα εξουσίας  και στη συνέχιση του εμπαιγμού από τον πολιτικό κόσμο είτε σε ρόλο κυβέρνησης είτε αντιπολίτευσης