ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ;

             «Σήμερα είναι μια καλή μέρα για την Ελληνική Αστυνομία, και για την ελληνική κοινωνία, τόσο για την ομαλή εξέλιξη της μεγάλης επιχείρησης «Ξένιος Ζευς», όσο και για την επιτυχία την οποία είχε η Ελληνική Αστυνομία όσον αφορά το γνωστό ειδεχθές έγκλημα στην Πάρο» δήλωσε σε συνέντευξη τύπου ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Ν. Δένδιας.

          Μέσα από τις δηλώσεις Δένδια  αναδεικνύονται για μια ακόμα φορά οι κυνικές μορφές αστικής διαχείρισης της εξουσίας, που αναδύονται μέσα από τα συντρίμμια των μαζικών αυταπατών, οι οποίες καλλιεργήθηκαν και με τις προεκλογικές διακηρύξεις.

         Πριν από την κρίση ίσως θα ήταν απαραίτητο  τέτοιες επιχειρήσεις να πλαισιώνονταν από διακηρύξεις  για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για τον αντιρατσισμό της πλειοψηφίας των ελλήνων.  Τώρα πια ούτε αυτό είναι απαραίτητο. Καθημερινά  τα πολλαπλά προβλήματα της καπιταλιστικής κρίσης, ανεργία, ανέχεια, μας έχουν οδηγήσει συνειδητά ή ασυνείδητα να φθάσουμε σιγά σιγά  στην  αποδοχή τέτοιων επιχειρήσεων,  παρόλο που πέρα από το επικοινωνιακό πρόβλημα δεν λύνουν κανένα άλλο, για μας, ίσως μόνο που μας εθίζουν στην αστυνομοκρατία της κοινωνίας.

          Μέσα στη γενική συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας αρχίζει να εγκαθίσταται  και ο ρατσισμός ενάντια στους ξένους.    Ενώ για χρόνια οι μετανάστες  τροφοδοτούσαν τη μαύρη αγορά εργασίας και πρόσφεραν στην οικονομία φτηνό και υπερεκμεταλλευόμενο εργατικό δυναμικό,  τώρα περισσότερο από κάθε φορά πέφτουν θύματα μιας έντεχνα καλλιεργούμενης αντίθεσης με τους έλληνες εργαζόμενους και ανέργους.

        Σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης,  που μεγάλα τμήματα του πληθυσμού καταλήγουν θύματα κοινωνικής περιθωριοποίησης και αντιμετωπίζουν  προβλήματα  ανάλογα με αυτά των μεταναστών, είναι πολύ εύκολο, με μεθοδικούς τρόπους, να λοξοδρομήσει  το μίσος και η οργή μας προς αυτούς.  Η δική μας εξαθλίωση, ο εγκλωβισμός χιλιάδων μεταναστών ιδιαίτερα στην Αθήνα, διαμορφώνουν, και  με τη βοήθεια των  κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, ένα κλίμα εχθρότητας η δυσφορίας  προς αυτούς,  που βιώνεται με διαφορετική ένταση και απόχρωση  από τις διάφορες κοινωνικές ομάδες. Αυτό το υποπρολεταριάτο του κέντρου της Αθήνας, τελευταία κλίμακα κοινωνικής ανασφάλειας σε μια πόλη που σχεδόν εξελίσσεται σε προλεταριακή, είναι εύκολος στόχος για  όλους. Διαμορφώνονται τέτοιες συνθήκες,  που ωθούν   πολλούς από τους μετανάστες στην κλοπή, τη βιαιότητα, την επιθετικότητα, όπως και χιλιάδες έλληνες που περιθωριοποιούνται.  Οι τέτοιου είδους συμπεριφορές όμως  είναι περισσότερο προϊόντα των ιδιαίτερων συνθηκών, κοινωνικών, οικονομικών, ψυχολογικών που βιώνουν αυτά τα άτομα παρά που  αφορούν τη προϊστορία τους

        Σε τέτοιες συνθήκες  ακροδεξιά κόμματα σαν τη Χρυσή Αυγή ανακινούν πάθη και διαμορφώνουν συλλογικές μορφές ταύτισης γύρω από το λαό, σπεύδοντας να εκπροσωπήσουν  δήθεν   συμφέροντα λαϊκών στρωμάτων, υποδαυλίζοντας την οργή τους και κατευθύνοντάς τη στους μετανάστες που τους «παίρνουν τις δουλειές», εκμεταλλευόμενα, αν δεν δημιουργούν, πρόσφορες συνθήκες για την έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας με δημαγωγικούς τρόπους. Όλο και  περισσότερο λοιπόν αρθρώνονται  οι διάφορες δυσαρέσκειες μέσα σε ένα ρατσιστικό λόγο, ενώ το φασιστικό κόμμα τολμά να παρουσιάζεται ως ο υπέρμαχος των συμφερόντων του λαού τόσο απέναντι στο αδιάφορο πολιτικό κατεστημένο όσο και στους μετανάστες που απεικονίζονται ως απειλή για τις δουλειές των καλών ελλήνων και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους.  Λοξοδρομώντας την οργή σ’  ακίνδυνα μονοπάτια για το κυρίαρχο σύστημα προσφέρει  μια πίστη ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς αν…. έφευγαν οι μετανάστες.    Η ρητορική στρατηγική λοιπόν  της Χρυσής Αυγής  επικεντρώνεται στην ύψωση μιας διαχωριστικής  γραμμής ανάμεσα σε εμάς τους καλούς έλληνες, τους σκληρά εργαζόμενους και δοκιμαζόμενους, υπερασπιστές των εθνικών αξιών και αυτούς τους ξένους  που διαλύουν τον τρόπο ζωής μας κι αρπάζουν τις δουλειές μας, αλλά  και  σε όλους αυτούς  που συμβάλλουν ο καθένας με τον τρόπο του στον ασφυκτικό περιορισμό της ζωής μας από τους μετανάστες.

          Την ίδια στιγμή,  με τη ρητορική του το κυρίαρχο σύστημα στοχοποιεί τη Χρυσή Αυγή για να αποτελέσει τον κακό, ώστε  να ξεχωρίσουν τα κυρίαρχα κόμματα και σχηματισμοί ως καλοί,  χωρίς αυτό να  εμποδίζει πρακτικές της και επιχειρηματολογίες της να χρησιμοποιούνται από τους κυβερνώντες, όπως με την επιχείρηση του Δένδια, που ουσιαστικά κλείνει συνωμοτικά το μάτι  προς την άκρα δεξιά.

          Και ο εκφασισμός μας συνεχίζεται και όχι πια και τόσο ανεπαισθήτως…

      Σ΄ αυτόν όμως τον  ρατσιστικό λόγο, που  υπονομεύει την συνειδητοποίηση των ταξικών συγκρούσεων εντοπίζοντας τις αιτίες της κρίσης εκεί όπου δεν απειλείται το κυρίαρχο σύστημα, αντιτάσσεται ο κομμουνιστικός

   « Οι κομμουνιστές δε διαφέρουν  από τα άλλα εργατικά κόμματα παρά σε δυο σημεία

     1.Στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων βάζουν μπροστά και δίνουν την πραγματική αξία στα συμφέροντα που είναι ανεξάρτητα από την εθνότητα και κοινά σ’  ολόκληρο το προλεταριάτο

      2. Στις διάφορες φάσεις της πάλης ανάμεσα στους προλετάριους και στους αστούς, εκπροσωπούν παντού και πάντοτε τα συμφέροντα του κινήματος στο σύνολό του»

                                                       (Κομμουνιστκό Μανιφέστο)