ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

           Σχεδόν μια εικοσαετία μετά το τέλος του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική μια απεργία  μεταλλωρύχων κατέληξε σε λουτρό αίματος με 34 νεκρούς,  όταν μαύροι και λευκοί αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίον των απεργών διαδηλωτών, ενώ ο πρόεδρος την Νοτίου Αφρικής ανακοινώνει ότι «ανησυχεί για τη βίαιη  φύση της διαδήλωσης» και «τάσσεται υπέρ των εκκλήσεων να συσταθεί μια επιτροπή έρευνας» και κηρύττει στη χώρα  εβδομάδα εθνικού πένθους. Από τη μεριά της, η  εταιρεία εξόρυξης πλατίνας Lonmin ζητά  από τους 3.000 υπαλλήλους της που απεργούν παράνομα να προσέλθουν στην εργασία τους ως τις 20 Αυγούστου, αλλιώς κινδυνεύουν με πιθανή απόλυση.

               Η πολιτική του φυλετικού διαχωρισμού μπορεί να καταργήθηκε, όμως η Ν. Αφρική συνεχίζει να ζει στον τρόμο και στην αποκάλυψη του σκληρού νόμου του δυτικού καπιταλισμού, που οι εργαζόμενοι στη Δύση πίστευαν πως στις δικές τους  χώρες είχε αμβλυνθεί – καλή ώρα όπως στη δική μας, πριν το μνημόνιο βέβαια.

             Η νεοφιλελεύθερη  όμως επίθεση ξαναζωντανεύει τους αγώνες  της εργατικής τάξης σ’  ολόκληρο  το καπιταλιστικό  κόσμο, συναρθρώνει τις αντιθέσεις και τις αντιστάσεις που πηγάζουν  απ’  αυτούς προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, αυτή που  ορίζεται σαν ταξική πάλη με κέντρο αναφοράς την εργασία.

               Είναι βέβαια αλήθεια ότι στην απεργία των χαλυβουργών τον προηγούμενο μήνα στη χώρα μας  η επέμβαση των ΜΑΤ δεν προκάλεσε νεκρούς, ίσως γιατί  ακόμα οι εξελιγμένοι  μέθοδοι ελέγχου της κοινωνίας επαρκούν  για την αποτελεσματική  αντιμετώπιση των εκδηλώσεων αντίστασης και διαμαρτυρίας. Είναι όμως εκπληκτική η ομοιότητα των εκβιασμών  των ελλήνων εργοδοτών με αυτούς που   επαναλαμβάνονται και  στη Ν. Αφρική.

                Τελικά, η παγκοσμιοποίηση δεν αφορά μόνο την οικονομία, αλλά εξίσου και τις κοινωνικές σχέσεις και δομές, την πολιτική, την επικοινωνία, τον πολιτισμό.  Αυτό  λοιπόν που κυρίως πρέπει να υποβάλλουμε σε κριτική και πολεμική είναι η συγκεκριμένη μορφή, ο χαρακτήρας, η δομή που προσδίδει  στη δυναμική της παγκοσμιοποίησης ο καπιταλισμός ως κυρίαρχο σύστημα, που  κάνει τόσο  όμοιες τις καταστάσεις σε τόσο διαφορετικούς τόπους.

                 Στη Ν. Αφρική,  το νέο καθεστώς,  που προέκυψε μετά την κατάργηση του απαρτχάιντ, συνεχίζει  και εδραιώνει το καπιταλιστικό σύστημα που έθεσε σε κίνηση το αποικιακό καθεστώς  Οι συνθήκες εργασίας  δεν έχουν αλλάξει, οι απεργοί μεταλλωρύχοι συνεχίζουν να είναι μαύροι, μόνο που τώρα η αστυνομία περιλαμβάνει στους κόλπους της όχι μόνο λευκούς αλλά και μαύρους. Η κυρίαρχη τάξη μπορεί να διευρύνθηκε για να συμπεριλάβει μια ολιγομελή μαύρη ελίτ, αλλά τελικά έχει τον ίδιο ρόλο, του διαχειριστή των επιχειρήσεων της Δύσης που πρακτικά οργανώνει  τη χώρα για τη συνεχιζόμενη εκμετάλλευσή της από τη Δύση, ενώ η εκμετάλλευση των εργατών  από την κυρίαρχη τάξη συνεχίζεται, ενισχύεται και νομιμοποιείται.  Η μαύρη αστική τάξη υιοθέτησε χωρίς επιφυλάξεις τους μηχανισμούς της σκέψης που είναι χαρακτηριστικοί για τον λευκό άποικο, αλλοτρίωσε τη δική της σκέψη και βάσισε τη συνείδηση της σε θεμέλια τυπικά ξένα- του καπιταλιστικού συστήματος.  Η πρώην αποικιοκρατούμενη αστική τάξη έφτασε στην εξουσία χρησιμοποιώντας  στην ταξική της επιθετικότητα   τα πλήθη λαού,  για να πιάσει τα πόστα που κρατούσαν πριν μόνο  οι λευκοί  άποικοι. Κι αυτός ο λαός πάλι αντιμετωπίζεται σαν τυφλή δύναμη που πρέπει συνεχώς να  κρατιέται υπό έλεγχο είτε με την εξαπάτηση και  υποσχέσεις που καμουφλάρουν την σκληρότητα του πολιτικού συστήματος, όπως με την υπόσχεση για σύσταση επιτροπής έρευνας είτε με το φόβο που της εμπνέουν οι δυνάμεις της αστυνομίας.

                   Οι σκηνές βίαιης καταστολής όμως  στη Ν. Αφρική δεν έρχονται από το παρελθόν, αλλά από το μέλλον μας. Επειδή στην Ευρώπη πιστεύαμε για χρόνια ότι η πολιτική έχει αποφορτιστεί από το εκρηκτικό περιεχόμενο των ταξικών αντιθέσεων, αφού είχαμε αποχαιρετήσει το προλεταριάτο, αποδεχόμασταν τους τρόπους και τις τακτικές επιβολής της αστικής κυριαρχίας, θεωρώντας, η μεγάλη πλειοψηφία, ότι συμμετέχουμε σ’  αυτήν, ώστε δεν χρειαζόταν πια  να προκαλούνται   βίαιες συγκρούσεις. Σε καιρό όμως κρίσης, που μας οδηγεί στην εξαθλίωση, δεν είναι πειστικές οι διακηρύξεις για τον τερματισμό της συγκρουσιακής πολιτικής ενώ αμφισβητείται και η  αποδοχή της κρατούσας φιλελεύθερης ηγεμονίας. 

                   Όσο θα  σκληραίνει  λοιπόν η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία θα  φτάνει αναγκαστικά  για όλους και το τέλος της άρνησης  της εγκατάλειψης των κοινωνικών αγώνων  για να ασχοληθούμε με τα προσωπικά μας, τα δικά μας, δίχως να βγούμε από το υπάρχον πολιτικοκοινωνικό σύστημα.  Οσο πιο σκληρά τα αντεργατικά μέτρα τόσο η κουλτούρα  που μας διαμόρφωνε, έτσι ώστε να εντασσόμαστε στο σύστημα με έναν παθητικό τρόπο, δεν  θα αποδίδει πια. Οσο θα συνειδητοποιούμε ότι παίζεται στα ζάρια του καπιταλιστικού παιχνιδιού  η ίδια μας η ζωή τόσο θα κατανοούμε  την αναγκαιότητα για έναν κοινό αντικαπιταλιστικό αγώνα κι εδώ και στην Ν. Αφρική.

               Αν όμως  το εργατικό κίνημα δεν είναι οργανωμένο, αποφασισμένο  και δυνατό τέτοιες σκηνές βίαιης καταστολής εργατικών αγώνων  δεν θα προέρχονται μόνο από τη Ν. Αφρική